Now & Air

Φτώχειας εγκώμιον (;)

Με μια διαθεση να αμφισβητησει τις αρχες της αξιοκρατιας και μια κριτικη στην αποψη κατα ποσο ο πλουτος ειναι επαρκες κριτηριο για την εκτιμηση του ηθους και της προσωπικης αξιας ενος ατομου ο Τζον Ρασκιν το 1862, περιεγραφε με εμφανη σαρκασμο τα συμπερασματα στα οποια ειχε καταληξει ως προς τον χαρακτηρα φτωχων και πλουσιων, βασισμενος στις εκατονταδες γνωριμιες του με τα μελη και των δυο ομαδων σε πολλες χωρες και σε διαστημα τεσσαρων δεκαετιων:
"Εκεινοι που αποκτουν πλουτο ειναι εν γενει φιλοπονοι, αποφασιστικοι, υπερηφανοι, ζηλοτυποι, ευελικτοι, μεθοδικοι, λογικοι, προσγειωμενοι, ανευ φαντασιας και ευαισθησιων, αδαεις.
Φτωχοι παραμενουν οι ολωσδιολου αφρονες, οι απολυτως σοφοι, οι οκνηροι, οι ευαισθητοι, οι καλλιεργημενοι, οι μη προνοητικοι, οι παρορμητικα και αστατα αχρειοι, ο αδεξιος αγυρτης, ο καταφωρος κλεφτης και ο ανθρωπος ο βαθυτατα φιλευσπλαχνος, δικαιος και εναρετος".

 

Hashui, Seaside cottage

Η αγαθη μου σκεψη οτι απλα πραγματα κρυβουν κατι, ομορφιας συμπεριλαμβανομενης, δεν εγκαταλειπεται και ειμαι βεβαιος οτι ο Ρασκιν συμφωνει.

Γυναίκα μόνη

Μοιαζει σαν ολα να εχουν συμβει και ολα τα επομενα να μην εχουν σημασια.

Σα να ξεκοψε χωρις και η ιδια να καταλαβει πως απο ενα δρομο που ολοι οι αλλοι γνωστικα συνεχιζουν ν' ακολουθουν.

Αρνειται την επιστροφη γιατι αυτο που πλεον γνωριζει εχει κανει μια βαθεια χαραγματια στην προηγουμενη ταξη.

Μια απωλεια ειναι διαχυτη αλλα και μια δυναμη οχι το ιδιο εντονη και διαχυτη αλλα εσωτερικη.

Καταλαβαινεις οτι ηταν καλη ερωμενη και τωρα αυτο εχει πεταχτει πισω ανεπιστρεπτι, θα μπορουσε επισης να ειναι καλη συζυγος και μητερα αλλα σαν μια πορτα να εχει κλεισει και να ηταν η μονη ή η τελευταια.

Τωρα θα ειναι μονη της και καθετι που θα προκυψει θα εχει τη σφραγιδα της συγκαταβασης της και μονο και οχι του παθους.

Αυτο δοκιμαστηκε και η επιγευση του ειναι σαν του μαυρου καφε που στο φλυτζανι τρεμει στο χερι της.

Το φαν, η ανία, ο χρόνος

Η ιστορια ξεκινησε απο το '90 τοσο.
η γενια εκεινη ηταν πολυ διαφορετικη απο τις προηγουμενες, και οχι μονο στην Ελλαδα.
Αλλωστε εδω εμεις καλοκαγαθα και αδυναμα εισπρατουμε τα απονερα του Αμερικανικου και Βρεττανικου τροπου ζωης.
Ηταν η πρωτη γενια που ειχε κυρια επιδιωξη το φαν, την πλακα, την καλοπεραση.
Οχι απο μονη της βεβαια, οχι με παρθενογεννεση.
Η εφευρεση των αιωνιων φοιτητων ηταν της δικης μας γενιας για παραδειγμα.
Απλα στις μετα το '90 γενιες η αποκλειστικη αναζητηση του φαν ξεκινουσε απο πολυ νωρις, απο τα 13 ισως.
Οι μαρκετ μέικερς ειδαν πεδιο δοξης λαμπρο και εσπευσαν.
Ετσι το κυμα περιελαβε τα φαν-σπορ, φαν-μοδα, φαν-μουσικη, φαν-παρτι.
Δεν ειναι χαζο, το φαν ειναι πολυ κοντα στον υπαρξιακο σκοπο του ανθρωπου, στην αναζητηση αλλων νοηματων δεν μπορει παρα να αποτυχει ή να εγκαταλειψει.
Το φαν ειναι ομως αιωνιο.
Η νεολαια εχει λοιπον μια συνοχη. Την επανασταση εναντιον της ανιας.
Η αποκλειστικη επιδιωξη ομως του φαν εχει καποιες παρενεργειες.
Παντα ειχε ακομα και οταν η αναζητηση του ηταν πιο πειραματικη και απρογραμματιστη.
Τωρα γελαμε ισως με τους χιπις αλλα η ιδεα ειναι η ιδια.
Το μοντερνο φαν εχει λοιπον καποιες ιδιαιτεροτητες.
Παιρνει απο τη νεολαια καθε μορφη επαναστασης.
Το πλέι στέισιον κοιμιζει, η μουσικη δε σοκαρει πια κανεναν.
Αντιθετα η προκληση οπου υπαρχει προβαλλεται για να πουλησει με τη μορφη μοδας.
Τα ιδιωτικα καναλια παιζουν σε εικοσιτετραωρη βαση μουσικη που περιεχει αλογοκριτα ολα αυτα που ηταν κοκκινο πανι για τους κηδεμονες των παλιοτερων γεννεων (σεξ χωρις περιορισμους, ναρκωτικα, ενεργειες που φλερταρουν με το ηθικο underground. Τουλαχιστον το δικο μας underground ηταν διαφορετικο σε πολλα σημεια).
Τωρα επειδη η ανια εχει μεγαλωσει και σε ποσοτητα αλλα και στις εκφανσεις της τα αντιβιοτικα εναντιον της εχουν ξεφυγει απο καθε συνετη χρηση.
Καθε εξεγερση των νεαρων, οποιουδηποτε τυπου, καταστρεφεται εν τη γενεσει της.
Μεσω της μοδας, μεσω της αγορας.
Οτι κρεμανε οι πιτσιρικαδες γυρω απο τα κορμια τους θα το αποσπασουν και θα το δουλεψουν οι trend scouts κανοντας το ενα ελκυστικο μεσα στην ευπεπτη ανατρεπτικοτητα του χυλο.
Μολις μια καινουρια αυθεντικη ιδεα ξεμυτισει, τη βουτανε και τη πετανε σειναμενη κουναμενη στη πασαρελλα.
Να σου τη στις βιτρινες, προς πωληση για τη μαζα, για κεινη εναντιον της οποιας επαναστατει η νεολαια και παντα το εκανε.
Το εμποριο τρωει τα παιδια του.
Η μοδα εχει φτασει να υπερβαινει τον εαυτο της.
Και παντα οταν ο χρονος υπερβαινει τον εαυτο του κατι εκρηγνυται.
Στην προκειμενη περιπτωση η ελπιδα.

Παρε απο τη νεολαια τη διαφορετικοτητα, τη δυναμη να σοκαρει, την πιστη στη μοναδικοτητα, και θα συντριβει απο μονη της.
Οταν μια νεολαια δεν μπορει να ξεχωρισει, οταν δεν υπαρχει τιποτα πλεον που να κανει τους γονεις εξω φρενων-αποχαυνωμενοι και αυτοι με την αναζητηση του ευκολου κερδους και της ελασσονος προσπαθειας που εφερε το '90, τοτε παραιτειται. Δεν βλεπει κανενα νοημα στην υπαρξη της.
Ο πολεμος εναντια στην ανια μετατρεπεται σε παραδοση σε οτι τη σηματοδοτει.

Στο χαμενο χρονο.

Ο Χένρυ και ο Μπάνι

Πριν ενα περιπου μηνα τελειωσα το Sexus του Χενρυ Μιλερ.

Εμβληματικο βιβλιο, που το παραγγειλα μεσα στην εξαψη της απολαυσης που μου χαρισε ο Τροπικος του Καρκινου που ειχα διαβασει ακριβως πριν.

Η εμμονικη ενασχοληση του συγγραφεα με το σεξ που το αρπαζει οπου και οποτε το βρει ευκαιρο, μην υπολογιζοντας κανεναν ηθικο ή κοινωνικο εμποδιο μπλεκεται με την θεικη του μανια να εκφραστει, να γραψει, να εκτεθει. Σαν ενα αρχαιο ζωο να υπαρχει μεσα του και δικαιωνει τις ατελειωτες και σοκαριστικες καποτε καποτε ορμες του μεσω ενος ορμητικου, ξεφρενου ποιητικου λογου.

Ψαχνει μεσα στο σωμα του να βρει τη ψυχη του, βρωμιζεται απο τα ενστικτα του και λαμβανει συγχωρεση μεσω ενος ποταμου λεξεων που καθαριζουν το κτηνος αποκαλυπτοντας τον ανθρωπο γυμνο απο συμβασεις και δυνατο μεσα στην επιμονη αναζητηση της ηδονης και μονο.

Μια απαντηση ερχεται σαραντατοσα χρονια αργοτερα απο τον Νικ Κέιβ, στο Ο θανατος του Μπανι Μανρο.

Το επιασα στα χερια μου το μεσημερι και μου γραπωσε το μυαλο ολη μερα μεχρι αργα το επομενο πρωι που το τελειωσα. Εχει περασει μια βδομαδα απο τοτε και ακομα στριφογυρναει μεσα μου, σαν επιμονη τυψη, σαν υπομνηση οτι οχι δεν επιτρεπονται ολα, οτι μπορει ο Χενρι μπορει να δικαιωνεται μεσω της υψηλης του τεχνης αλλα εαν περαστουν καποια ορια ακριβως μετα υπαρχει η τρελλα και ο πονος των αλλων. 

Το θεμα ειναι το ιδιο, μια ακατασχετη εμμονη με το σεξ, μια καννιβαλικη πεινα που δεν ησυχαζει με τιποτα και ειναι αμετρητα τα Στοπ που ο μανιασμενος παιρνει σβαρνα στο διαβα του.

Αυτη η φωτια που σερνεται μεσα του μοιραια θα τον φαει ζωντανο, μην αφηνοντας ενα ελαχιστο καλο ιχνος παρα μονο μια ολοσχερη καταστροφη.

Βρισκω πιο αληθινο το βιβλιο του Κέιβ, με κανει να θελω να πω οτι ο καλλιτεχνης του Μιλλερ που τα δικαιουται λογω της ιερης του φλογας δεν ειναι παρα ενα τεχνασμα, και η φωτια ειναι φωτια εν τελει ο ρολος της μπορει να ειναι διπλος αλλα το καταστροφικο στοιχειο θα μιλησει τελευταιο. Ο Υπερανθρωπος χωρις ηθικους δεσμους ειναι μονο μια λογοτεχνικη συλληψη. Ακομα και η τραγικη Εμα Μποβαρυ παρόλη τη συναισθηματικη ενδυμασια που περιβαλλει τα παθη της ερχεται να το επιβεβαιωσει. Βεβαια χωρις αυτη τη φωτια δεν θα υπηρχε και αυτο το επος στον σωματικο ερωτα, οπως χωρις τα κρασια, τα ουισκια, τις μπυρες δεν θα υπηρχαν και τοσα αλλα. Αν ο καλλιτεχνης δινει νοημα στην αυτοκαταστροφη του μεσω του εργου του, ολοι οι αλλοι απλως τρεχουν πισω απο την ηδονη με νομισμα τις  τυψεις, το φοβο, το χρονο.

Μια ακομα ομως τεραστια αν και αφελης σε πρωτη προσεγγιση της ερωτηση αναφυεται μοιραια. Γιατι το αχαλινωτο σεξ τελικα τραυματιζει τοσο τους κοντινους στο δραστη ανθρωπους οσο και τον ιδιο;

Υπαρχει μια απροσπελαστη ηθικη αρχη ή οι κοινωνικες συμβασεις καταφερνουν να καθοριζουν τοσο βαθεια τις τυχες των ανθρωπων;

Γιατί είμαι ρατσιστής

Εχω ενα δικο μου τροπο να ειμαι ρατσιστης.

Δεν αμφιβαλλω οτι ολοι οι αλλοι ομο(?)ιδεατες μου ειναι ιδιοι αλλα εγω εχω ενα προσωπικο τροπο και ειμαι πλεον αρκετα ωριμος να τον αποδεχτω παρόλο που για χρονια τον αντιπαλευα.

Ειμαι ρατσιστης γιατι ειμαι εξυπνος. Μεγαλωσα και ενηλικιωθηκα με αυτη τη σωστη εντυπωση. Και οταν γνωριζεις καλα οτι ανηκεις σε αυτη την κλειστη καστα αναπτυσσεται μεσα σου μια συγκαταβαση για τους αλλους (στα προθυρα της εφηβειας ή της ενηλικιωσης ειναι μονο συγκαταβαση καθως το μισος δε βρισκει ακομα προσφορο εδαφος μεσα στο ασχηματοποιητο ιδεαλισμο).

Αναπτυχθηκε στη πορεια οταν δεν ειχα πραγματα που ηθελα και μου αναπτυχθηκε-μαζι με το στοιχειο του μισους που ελειπε πριν-σαν μια απορια για την ευμαρεια των αλλων που την ειχαν πετυχει παρ'ολη την δικη μου ανωτερη ευφυια.

Αργοτερα απεκτησα κι εγω πραγματα. Ο ρατσισμος μου αρχισε να παιρνει πιο στερεη μορφη καθως η επιβεβαιωση της εξυπναδας μου ηταν πλεον αποδεδειγμενη και καθημερινα επιβεβαιουμενη. Αρχισα λοιπον να νιωθω μια ξεκαθαρη απεχθεια γι αυτους που δεν ειχαν. Ας πουμε οτι στις καλες μου την καλυπτα κατω απο μια λυπη-συμπαθεια γι αυτους αλλα ηξερα καλα οτι τοτε δεν ημουνα ο εαυτος μου. Μονο οταν αφηνα να εκδηλωνεται αβιαστα η απεχθεια μου, μονο τοτε ενιωθα την πληροτητα που νιωθει καποιος οταν το πνευμα του ερχεται και κουμπωνει πανω στις ιδεες του σαν παλιο, γνωριμο πουκαμισο.

Ειχα βεβαια τις ενοχες μου. Καποια καταλοιπα διαβασματων, καποιες μνημες παλαιας μου ανεχειας δεν με αφηναν σε ησυχια και η αυτοαποδοχη των ιδεων μου ειχε σκαμπανεβασματα.

Η τυχη τα εφερε και εζησα σε ξενους τοπους. Και ηταν τυχη γιατι ο ρατσισμος μου βρηκε πλεον την μορφη του, τελικη, αποενοχοποιημενη και με δυνατη υποστηριξη απο τα συναισθηματα μου.

Καθε συνηθεια των αυτοχθονων, καθε τι διαφορετικο απο την μητερα πατριδα μου-που αναντιρητα ειναι μια ωραια χωρα με σπουδαια ιστορια-επαιρνε στα ματια μου το χρωμα της ευτελειας και της ανοησιας. Οταν δε εβλεπα ομοιοτητα εβλεπα και αντιγραφη του πατριου πνευματος.

Αρχισα να εκτιμω τις αδυναμιες της φυλης μου σαν δειγμα της ιδιαιτερης και μοναδικης ιδιοσυγκρασιας μας, οσο μακρια και να ηταν απο τα προβεβλημενα ιδεωδη των προγονων μου. Η μεταλλαξη αυτη δεν με πειραζε, ασε δε που στο διαβα της ιστοριας μας εβλεπα σκοτεινες σελιδες που εμοιαζαν να ειναι το μυστικο κλειδι που συνεδεε παθη και ασχημιες του παροντος με προγονικα ελαττωματα. Τα οποια ομως στην αχλυ του χρονου χρωματιζονταν με χρωματα αλλα, ιδιαιτερα που δεν ταιριαζαν στον καμβα του παροντος. Ετσι ειχα την δυνατοτητα και την ευκολια να καταγγελω τα σημερινα κακως κειμενα και συχρονως να αναγνωριζω στα παθη των προγονων μια μεγαλοσυνη.

Δεν πρεπει να μεινει χωρις ιδιαιτερη υπομνηση οτι οι αυτοχθονες ηταν εκ φυσεως ασχημοτεροι και απο εμενα και απο τους συμπατριωτες μου. Οι δε συνηθειες τους ηταν απο ανοητες εως αποκρουστικες. Τα ρουχα τους, η μανια τους να καπνιζουν (ή να μην καπνιζουν αργοτερα οταν το εκοψα), το ποσο νωρις κοιμοντουσαν, η μη αρεσκεια τους στον καφε,  η συνηθεια τους να πινουν τη μπυρα ζεστη, τα μπιχλιμπιδια που στολιζαν τους Βουδες τους, οι σαλτσες των φαγητων τους, η επιπεδοτητα της πισω οψης των γυναικων τους, οι προληψεις τους για τυχερους αριθμους και ζωδια, τα απιστευτα ιστορικα λαθη που ειχαν υποπεσει οι ηγεσιες τους στο παρελθον, το χαμηλου επιπεδου ποδοσφαιρικο τους πρωταθλημα, η κακη τους οδηγηση-που συνυφασμενη με την φυσικη τους ηρεμια με εξοργιζε περισσοτερο, τα αθλια τηλεοπτικα τους προγραμματα αλλα κυριως κυριως κυριως το οτι δεν αναγνωριζαν την εμφυτη εξυπναδα-ανωτεροτητα μου ετσι οπως το προβλημα της διαφορας της γλωσσας δεν μου εδινε πολλες ευκαιριες να τους την αποδειξω οσο ευκολα ηξερα οτι μπορουσα.

Δεν ειναι και λιγα και οφειλεται να μου το αναγνωρισετε.

Τα κατανοησα καλα και οταν ενιωσα την απεχθεια μου για τον Πακιστανο που ηρθε να μου καθαρισει τα τζαμια στην Καβαλας παραμονη Χριστουγεννα δεν ενιωσα καμια ενοχη. Ισα ισα τον μισησα περισσοτερο γιατι καποιες προσκαιρa ερωτηματα που μου γεννησε ηταν αφορμη να μου χαλασουν σε μεγαλο βαθμο τις διακοπες. Τουλαχιστον στη χωρα που με φιλοξενει τωρα-τι με φιλοξενει δηλαδη; εγω της κανω την τιμη να την εμπλουτιζω με την παρουσια μου- δεν βλεπω τετοια φαινομενα. Εχουν βεβαια και αυτοι αρκετους παριες αλλα προερχονται απο επαρχιες κατωτερες και υποδεεστερες απο αυτη που ζω.

 

(Hasui, Snow at Shiknkawabata)

Δική σου

Διπλα μου κοιμαται μια πανεμορφη γυναικα

δεν ξερω αν μ'αγαπαει

με φιλα με μισοκλειστο στομα

και δεν μου λεει τα μυστικα της

αλλα με ζηταει καθε βραδυ,

ολους και ολα τα αφηνει

και ερχεται,

καθε βραδυ ...

(Χασούι, Κumamoto castle in rain, η καταπίεση του καστρου πανωθε της δεν την αγγιζει και η βροχη της ειναι μια ευκαιρια)

Η διεργασία των λέξεων

(ποιημα του Λου Τζι)

Ψαξε τις λεξεις και τη σφαιρα της σκεψης

και υστερα βρες τη σωστη σειρα,

αφαιρεσε τη λαμπερη τους οψη

και σημανε εικονες για ν'ακουσεις πως ηχουν.

Φυλλωματα φυτρωνουν ηδη στο κλαδι μιας νεας σκεψης.

Τωρα του ρυακιου βρες την πηγη.

φερε στο φως αυτα που 'ναι κρυμμενα

ή το περιτεχνο πλασε απ' την απλοτητα.

Τα ζωα τρεμουν μπρος της τιγρης την πολυχρωμη στολη

και τα πουλια αναριγουν σαν αντικρυσουν δρακο,

υπαρχουν λεξεις που 'ναι πλασμενες η μια για την αλλη

κι αλλες που δεν ταιριαζουν, σαν ροκανισμενα δοντια,

μα οταν εισαι γαληνιος και καθαρος,

το πνευμα σου βρισκει τις λεξεις τις αληθινες.

Με τη γη και τον ουρανο μεσα στο κεφαλι σου,

τιποτα δεν ξεφευγει απο την πενα που κρατας στο χερι σου.

Ειναι δυσκολα να ξεκινησεις στην αρχη,

οδυνηρο, σα να μιλας με χειλη σκασμενα απ' το κρυο,

ομως στο τελος οι λεξεις θ' αναβλυσουν μαζι με το μελανι.

Η ουσια συγκρατει το περιεχομενο, οπως ο κορμος το δενδρο,

η γλωσσα βγαζει κλαδια, φυλλα και καρπους.

Τωρα οι λεξεις και το περιεχομενο ταιριαζουν,

οπως το προσωπο σου με αυτο που νιωθεις -

οταν εισαι ευτυχισμενος χαμογελα

κι οταν πονα η καρδια σου αναστεναξε.

Ειναι φορες που ευκολα μπορεις ν'αυτοσχεδιασεις.

Κι αλλες που απλως δαγκωνεις το χρωστηρα βαθια συλλογισμενος.

(Hasui, Rain οι λεξεις ειναι τοσο διαφανα κρυμμενες)

Εν τάχει

Διαβασα, μεσα σε μια μερα, μια επιτομη ιστορια της Κινας.

Βολευε και η περισταση, ολη μερα το καραβι ακινητο λογω ομιχλης.

Αρχιζε απο την προιστορικη περιοδο και εφτανε μεχρι τις αρχες του '90.

Ενα περιεργο συναισθημα με πλημυριζε στην πορεια.

Η κοντινοτερη λεξη που μου ερχεται ειναι ιλιγγος αλλα την υπερβαινει κατα τι.

Αναγκαστικα, λογω χωρου δεν μπορουσε να σταθει σε λεπτομερειες, κι ετσι εβλεπες το πλατω της ιστοριας σαν μια εικονα ειδωμενη απο ψηλα, σαν μια θεα απο αεροπλανο.

Οι λεπτομερειες του εδαφους, η ζωη μεσα στους θαμνους του χρονου, στα δαση, στα εσωτερικα των πολεων δεν ειναι ορατη και κατανοητη μεχρι που ενα κυμα, μια φωτια, ενας πολεμος τα σαρωσει ολα και εκατομυρια ανθρωποι χαθουν.

Αυτο να επαναλαμβανεται ξανα και ξανα μεσα στο χρονο.

Βασιλεις να μεταβιβαζουν την εξουσια στα παιδια τους, να καμωνονται αποφασεις που μονο σε βαθος χρονου βλεπεις τις καλες ή ολεθριες συνεπειες τους.

Και ολη αυτη η διαδοχη ηγετων, που γεμιζαν τα παλατια τους συζυγους, παλλακιδες, χρυσαφι, ευνοιες, ιντριγκες. Που την μια στιγμη φιλοσοφουσαν περι σεβασμο στους προγονους και την αλλη θυσιαζαν τους συγχρονους τους στα πεδια των μαχων κατα χιλιαδες.

Η διπλη χρηση της μορφωσης σε προβληματιζει, αφορμη για παιδευση των ανθρωπων, αλλα και μεσο ποδηγεσιας καθως για αιωνες γινοταν εντρυφηση στα ιδια και στα ιδια κειμενα, και καθε αλλαγη σε ενα πλαισιο σκεψης αντιμετωπιζοταν σαν εχθρικη πραξη.

Αλλα περισσοτερο απ' ολα σε ζαλιζει αυτη ατελειωτη σειρα των νεκρων, στα πεδια των μαχων και των λιμων. Ανθρωποι που δεν προλαβαιναν να σκεφτουν κατι περα απο την βασανιστικη καθημερινη επιβιωση, να γινονται σκονη, υπηρετωντας ή πολεμωντας.

Κατα μια - ανωφελη γι αυτους - εννοια, οι μονοι τυχεροι της μνημης, οι ελαχιστοι που αφησαν πισω τους καποιο μελανι σε χαρτι, καποια αντικειμενα που εμειναν στο χρονο.

(Hiroshi Yosida, Sumida river)

Προχειρολογίες περί γραφής

Παντα υπαρχει μια απλη ιστορια.

Κατι που συμβαινει καθε μερα, που τυχαινει στο καθενα.

Ενας ερωτας, μια ατυχια, ενας χωρισμος, μια επιτυχια, μια αποτυχια, ο θανατος ...

Και υπαρχουν διαφοροι τροποι να μιλησεις για καθε ενα απ' αυτα.

Μια ρομαντικη, υπεροχη ιστορια στο γραπτο καποιου ευτελιζεται και μια κοινοτυπη απογειωνεται οταν μεσα απ' τις λεξεις καταφερει και περασει μια προσωπικη επαφη, μια σχεση αληθειας με το  υποκειμενο της ιστοριας.

Αυτο που ξεχωριζει τη τεχνη απο τη βητα διαλογη ειναι η σχεση. Με τις λεξεις, με την ιστορια, με τη ζωη.

Κατι απλο μπορει να γινει εξαισιο αν εστω και συνηθισμενες λεξεις ταιριαστουν με ενα τροπο που αναδεικνυει ή ανασυρει κατι μεσα στον αναγνωστη.

Γιατι ο αναγνωστης ακομα κι αν δεν το καταλαβαινει ψαχνει την αναφορα στο προσωπο του.

Το μονο εδαφος που γνωριζει να πατησει ειναι ο εαυτος του. Και κει μεσα υπαρχουν σημεια που δεν τα ξεγελαει το ψευτικο. Εκει αντηχει ενα συνταιριασμα των λεξεων που υποσχεται συμμετοχη, συνενοχη, βιωμα. Και μετα, πιστο στην υποσχεση του, τα αναδεικνυει.

Η μαγικη μεταμορφωση μεσα απο τις λεξεις χρειαζεται μια μαγικη συνεκτικη ουσια. 

Που τη βλεπω να εχει συστατικα της, την αληθεια, τον σεβασμο και την πιστη στο συναισθημα που θες να ζωντανεψεις.

(Υπάρχει μια απόλυτη και σαγηνευτική δύναμη μέσα στις απλές γραμμές και χρώματα του Nishijima. Και αν και τα  τοπία του είναι άδεια ειναι εν τούτοις γεμάτα απο την ηχώ μιάς ιστορίας)

Στή Χρυσή Ακτή

Τις Κυριακες παμε και παιζουμε μπαλα στη Χρυση Ακτη.

Εχουμε πινακα της παλιρροιας και βλεπουμε ποια ωρα της ημερας τα νερα ειναι στα χαμηλα τους.

Μπορει να ειναι νωρις το πρωι ή αργα το απογευμα.

Τοτε ειναι που ο ωκεανος μας δινει πολυ χωρο.

Τοτε η αμμος ειναι στρωτη και μαλακη οσο πρεπει.

Πολυ συχνα παιζουμε στην ομιχλη.

Το καλυτερο παιχνιδι το καναμε ομως μια φορα που εβρεχε.

Ειχαμε γινει μουσκεμα  μεσα στο ψιλοβροχο που μετα εγινε δυνατη βροχη αλλα συνεχεια ακουγοντουσαν φωνες ενθουσιασμου.

Αυτοι που οι οικογενειες τους ειναι μακρια ξεχωριζουν  γιατι παιζουν με το κινητο μεσα στη φορμα.

Οπως τρεχουν το νιωθουν συνεχεια να τους χτυπαει ρυθμικα στη μεση.

(Ο πινακας Η Γέφυρα Καμινοχάσι στη Φουκουγκάουα είναι του λατρεμένου Kawase Hasui)

Φυλαχτό

Σε καποια χωρα, καποτε παλια, καπου διακοσια με τρακοσια χρονια πριν οι γυναικες βλεποντας πολλα παιδια ν'αρρωσταινουν και να χανονται, ηθελαν να τα προστατευσουν απο το κακο το ματι που πολυ το φοβοντουσαν και πολλα κακα του απεδιδαν.

Ετσι, πριν αυτα φυγουν απ' το σπιτι και παρουν τους δρομους για το σχολειο ή για παιχνιδι τους εκαναν το ξορκι τους, τους εβαζαν το φυλαχτο τους.

Εβαζαν το χερι τους κατω απο το φουστανι τους, μεσα στο αιδοιο τους και μετα, ετσι οπως ηταν με το υγρο τους να λαμπει στις ακρες των δαχτυλων τους τα χάιδευαν στο προσωπο. 

(Ο πίνακας είναι του Kunisada. Το κακό συμβολιζεται με την σκιά της αλεπούς πίσω απ' τη γυναίκα)