Radio Nowhere

Ο επιθεωρητής

Δυσκολα θα εβρισκαν αλλον για τη δουλεια ακομα και αν εδιναν τα διπλα και ηδη εδιναν πολλα.

Εγω δεν ηθελα τοσο τα λεφτα, αλλα δεν ηθελα και τις πολεις, τους ανθρωπους και τις απαιτησεις τους.

Ηθελα την ησυχια μου. Κι ενα μπουκαλι διπλα μου.

Που και που εγραφα οτι μου κατεβαινε ιδιαιτερα εαν το μπουκαλι ξεκινωντας απο γεματο ειχε φτασει στη μεση.

Επιανα ενα ρυθμο και μαζευονταν οι λεξεις κι επεφταν στο χαρτι τακ τακ τακ.

Μετα διαβαζα αυτο που ειχα γραψει συνεχιζοντας το αλλο μισο μπουκαλι.

Αυτοι στις πολεις και τις οικογενειες που λεγανε οτι ειναι ευτυχισμενοι δεν ξερανε γιατι πραγμα μιλουσανε.

Ο Συνοικισμος ειχε φτιαχτει ειδικα για τους απασχολουμενους στο Εργο.

Ηταν στη μεση της ερημου, ή καπου κοντα στη μεση της ερημου.

Η κοντινοτερη πολη ητανε εξι  ωρες με το αυτοκινητο.

Και σου λεω εξι γιατι δεν ειχες κανενα προβλημα να πιασεις και διακοσια σε αυτη την ατελειωτη ευθεια που χανοταν στον οριζοντα. Αν δεν σ΄επαιρνε ο υπνος απο την υπνωτιστικη διαδρομη και εβγαζες το αμαξι απο την ασφαλτο και το βυθιζες στη κιτρινη αμμο με οτι κουβαλαγε μαζι.

Ημασταν οχτακοσιοι στο καταυλισμο. Καθενας ειχε μια παραγκα, ενα δωματιο. Οι Κοντρόλερς ειχαν δυο δωματια στη παραγκα τους. Μονο εγω ειχα τρια, τα ιδια που ειχε ο προηγουμενος Λιντερ και τα κληρονομησα.

Ο προηγουμενος που ειχε ηδη φυγει οταν ανελαβα. Μια βδομαδα πριν οπως μου ειπαν.  Το γιατι μονο δεν μου ειπαν. Η παραγκα του ηταν αδεια. Δεν βρηκα ουτε ενα χαρτι του, ουτε ενα αδειο μπουκαλι, ουτε αλλο στοιχειο της παρουσιας του εκει.

Εμενα μου αρεσε να πινω, να πινω και να γραφω.

Μου εφερναν φαγητο, μου καθαριζαν. Τα μπουκαλια τα εθαβα μονος μου στη πισω αυλη. Δεν επρεπε να ξερουν. Ενας Λιντερ δεν επρεπε να πινει, δεν επρεπε να κοιμαται μονο δυο ωρες, δεν επρεπε να γραφει αλλο τι περα απο τις αναφορες.

Την ημερα επρεπε να διοικω. Τους εξακοσιους εξηντα στο εργο,και τους υπολοιπους που δουλευαν στα μαγαζια, στην ασφαλεια και στη καθαριοτητα. Αναμεσα τους σαραντατεσσερις γυναικες. Σερβιριζαν στα πεντε μπαρ και δουλευαν στα τρια πορνεια. Εναλλαξ. Αυτη ηταν ολη η ζωη εκει. 

Να φτιαχτει η τεραστια πλατφορμα, να πιουν, να πανε αν ηθελαν στα κοριτσια. Μια μερα ηταν ετσι και καθε μερα ηταν ετσι. Που και που ειχαμε φασαριες, τους τελευταιους μηνες ειχαν μαλιστα αυξηθει. Νωρις το πρωι η Ασφαλεια μαζευε τα λιποθυμα σωματα απο τους δρομους πανω σε ανοιχτα φορτηγακια και τα πηγαινε στο Κεντρο οπου τους εκαναν ισχυρες ενεσεις καφεινης και τους αφηναν μεχρι να συνελθουν. Εχαναν το μισθο εκεινης της μερας και αυτη ηταν η μονη τιμωρια τους.

Κι ετσι κυλουσαν τα πραγματα για οχτω μηνες. Την καθυστερηση του εργου την δικαιολογουσα επαρκως.

Οι αμμοθυελες ηταν συχνες, κατεστρεφαν υποδομες και θεμελιωσεις. Δεν ηταν δικο μας λαθος.

Αλλα δεν μπορουσες να τα ριξεις ολα στις αμμοθυελες.

Ιδιαιτερα οταν η τελευταια ηταν πριν δεκαοχτω βδομαδες. 

Ηταν ξημερωματα οταν ειδα το μηνυμα για τον Επιθεωρητη.

Αναψε το φωτακι, σηκωθηκα και πηγα τρεκλιζοντας στη οθονη.

"επιθεωρηση προοδου και εγκαταστασεων θα λαβει χωρα τη δεκατην εκτην μηνος ταδε μπλα μπλα μπλα επιθεωρητης Ρασμουσεν μπλα μπλα μπλα ...."

Ενα βογγητο μου ξεφυγε και κρατηθηκα γερα στις ακρες του τραπεζιου.

Το κεφαλι μου ηταν βαρυ ενω προσπαθουσα να ριξω μια ματια στο αντιγραφο της τελευταιας αναφορας.

Μονο εκει ηταν που η αμμοθυελα ειχε προκαλεσει πλαγια βυθιση της πλατφορμας πεντε, μονο εκει στον πυργο εντεκα ειχαν φανει τρια σημεια με θραυσεις, μονο εκει πλαγια ελασματα του ανατολικου τομεα ειχαν αποκοπει.

Ακουμπησα το ποτηρι μου στα χαρτια προσθετοντας τους ακομα μια στρογγυλη σταμπα κι επιασα το κεφαλι μου. Μονο μια πραγματικη αμμοθυελα θα με εβγαζε απο το αδιεξοδο. Και εμεναν μονο πεντε μερες.

Κοιμηθηκα με τα ρουχα και τις θολες μου σκεψεις στο καναπε.

Δεν ηξερα τι ωρα ηταν οταν με ξυπνησε το τηλεφωνο.

Σκουπιζοντας τα σαλια που ειχαν τρεξει στο σαγονι, απαντησα ενω στο κεφαλι μου χορευαν κοκκινα ανθρωπακια που κραταγαν ζωντανα σφυρια.

Ηταν ο κοντρολερ της Στοας Βητα.

Μου εδωσε την πρωινη του αναφορα ενω τα ανθρωπακια ξεσαλωναν μεσα στο μυαλο μου.

Κατι μου ελεγε για προβλημα στις αντιστηριξεις και για κινδυνο καταρρευσης.

Του ειπα να μεταφερει σε ολους τους κοντρολερς εντολες για καθαριοτητα και ασφαλεια τις επομενες μερες

Για την προοδο δεν μπορουσαμε να κανουμε θαυματα αλλα αν η εικονα ολων των αλλων ηταν πειστικη ισως και να τον ξεγελουσα.

Περασαν οι μερες. 

Ηταν μεσημερι οταν χτυπησε η πορτα του γραφειου μου στη πλατφορμα και αφου ειπα εμπρος μπηκε μεσα διστακτικα ενας κοντος ανδρας με ατημελητα και μαλλον βρωμικα ρουχα.

Εβαλε το μικρο χαρτοφυλακα που κρατουσε κατω απ' τη μασχαλη του ωστε να μπορεσει να μου δωσει το χερι του.

"Ρασμουσεν, Επιθεωρητης Δελτα ταξης" μου συστηθηκε.

"Κοριβάντωφ, υπευθυνος Εργου Υπερτομέα Εντεκα" του ειπα με τη σειρα μου.

Τα μπροστινα του δοντια ηταν στραβα και εκανε -μαλλον γελοιες - προσπαθειες να τα κρυψει ανοιγοντας παντα στραβα το στομα του οταν μιλουσε ή οταν χαμογελουσε.

Το μονο που καταφερνε ετσι ηταν να τραβαει τα ματια του συνομιλητη του περισσοτερο στο σημειο που ηθελε να κρυψει.

Ισως τωρα πλεον να το καταλαβαινε αυτο αλλα μπορει παλι αυτη η κινηση αποκρυψης να εγινε ανακλαστικη μεσα απο μια μειονεκτικη εφηβεια. Αδυνατον να απαλλαγει και χωρις να το θελει ειχε κανει απο ενα δυο τα προβληματα του.

Αυτη η αντιδραση του εστειλε ενα σημα ανακουφισης στη σκεψη μου, νιωθοντας οτι πλεον ειχα το πανω χερι.

Καθισε απεναντι μου και εκανε καποιες σχεδον τυπικες ερωτησεις που απαντησα με ευκολια.

Εκανε μονο μια μικρη νυξη για τις αμμοθυελες και του ειπα οτι μας δημιουργουσαν σοβαρα προβληματα.

Ειχε βαλει το χαρτοφυλακα στα ποδια του και κοιτουσε ελαχιστα πιο δεξια απο το προσωπο μου οταν μιλουσε.

Σε λιγο βυθιστηκαμε σε μια σιωπη, που δεν ενιωθα να τον προβληματιζει. Κοιτουσε σταθερα λιγο στα δεξια μου, εγω ειχα αρχισει ηδη να αισθανομαι αβολα. Η σκεψη ενος ποτου μου εκαιγε τη γλωσσα και τη σκεψη. Ουτε λεξη, ουτε αλλος ηχος στον αερα αναμεσα μας που γινοταν σαν μια ακινητη λιμνη που βρεθηκαμε στο κεντρο της. Το δωματιο αρχιζε να σκοτεινιαζει. Αναψα τη λαμπα του γραφειου, ενας κυκλος φωτος εγω κοντα στο κεντρο του κι αυτος στη περιμετρο του.

Ρωτησα εαν ηθελε να πιει κατι, μου ειπε "οτι νομιζεις" και του εβαλα μια κανονικη δοση ενω γεμισα το δικο μου και κατεβασα αμεσως δυο μεγαλες γουλιες. Ηταν τα στραβα του δοντια, η αδυναμια που εδειχνε καθως στραβωνε ετσι γελοια το στομα του, αδειασα το ποτηρι μου, το ξαναγεμισα. Το δικο του δεν το ειχε αγγιξει.

Διστακτικα στην αρχη αλλα εντονα στη συνεχεια αρχισε να περιεργαζεται το δωματιο. 

Οπως καθοταν στην καρεκλα του το κεφαλι του εφερνε μια ολοκληρη στροφη και σταματουσε σε περιεργες γωνιες ως προς το υπολοιπο σωμα του. Αναρωτιομουν πως το εκανε αυτο, ισως ηταν αποτελεσμα καποιας εκπαιδευσης.

Ξαναπιασε τις ερωτησεις του, το ιδιο αναλαφρες, χωρις κανενα βαθος, χωρις το βαρος καποιου ειλικρινους ενδιαφεροντος. Ηταν φορες που απαντουσε ο ιδιος στις ερωτησεις του, συμπληρωνοντας με καποια εξεζητημενη και αχρειαστη ευγενεια ενα "ετσι δεν ειναι;" Κι εγω συμφωνουσα. Συνεχιζε να μιλαει αδιακοπα, χαμηλωνοντας την φωνη του και μετα δυναμωνοντας την παλι αλλα οχι σε μεγαλο βαθμο. Κινιοταν σε πολυ χαμηλους τονους η φωνη του, σε εναν υπνωτιστικο ρυθμο, δεν μπορουσα να ακουσω καλα τι ελεγε, δεν ημουνα καν σιγουρος αν μιλουσε σε μενα ή στον εαυτο του.

Καταβαλλοντας προσπαθεια να διωξω αυτο το βαρυ αισθημα νυστας που με κυριευε του ειπα εαν ηθελε να δουμε μαζι το εργοταξιο, το συνοικισμο, τα ενδιαιτηματα.

Σαν απαντηση με ρωτησε για τα κοριτσια χαμογελωντας με ενα τροπο που ηθελε να φαινεται σαν πονηρος.

Ειχα αρχισει να γελαω μαζι του, σα να μικραινε και αλλο ετσι οπως στεκοταν με τα ποδια του μαζεμενα στη καρεκλα, κρατωντας σφιχτα στα γονατα του την μαυρη τσαντα.

Αδειαζοντας το πεμπτο ποτο μου, τον ρωτησα εαν ηθελε καποια μαζι του αποψε.

Αφηνοντας καποιο νευρικο γελιο ειπε πως ναι, ευχαριστως και θα ηθελε.

Τον ρωτησα, πως θα την ηθελε.

Οπως νάναι, μου ειπε, αλλα καλυτερα λιγο ψηλη.

Πηρα ενα τηλεφωνο, και εδωσα εντολη να στειλουν καποια "λιγο ψηλη"  στην καμπινα που θα εμενε.

Οση ωρα που μιλουσα αυτος κοιτουσε τα παπουτσια του.

Με ρωτησε, με εγκαρδιο, οπως μου φανηκε, τονο, πως την εβγαζα τις ωρες της σκολης μου.

Του ειπα αδιαφορα οτι εγραφα ποιηματα και ιστοριες. Ρωτησε αν μπορουσε να τα δει και του ειπα "καθολου" εβγαλα απο το συρταρι καποια απο τα χαρτια μου και του τα προσφερα.

Σηκωθηκε απο τη καρεκλα, κι εκανε καπως σκυφτος τα τρια βηματα μεχρι το γραφειο.

Μπηκε στο φωτεινο κυκλο για ελαχιστο, τοσο μεχρι να βαλει στο χερι του τα χαρτια μου, και μετα επεστρεψε στο σκοτεινο του σημειο.

Συνεχιζα να πινω, κοιταζοντας το ποδι του που κινιοταν ρυθμικα, οπως εμπαινε κι εβγαινε απο το σκοταδι στο φως. Ακουγοταν μονο ο ηχος απο τα χαρτια μου οπως τα γυριζε για να τα διαβασει.

Νομισα οτι ακουσα κατι σα συντομο γελιο που μετα εγινε βηχας και μετα παλι η σιωπη.

"δεν καταλαβαινω και πολλα" ειπε καποια στιγμη.

"γιατι δεν σε αφορουν οπως εμενα" του απαντησα "επισης γιατι δεν ξερω αν δεν εισαι χαζος, γιατι δεν ξερω ποσο μπορεις να σκεφτεσαι και τι"

Δεν απαντησε και δεν καταλαβα ουτε καν μια κινηση απο την πλευρα του.

Γεμισα το ποτηρι μου ως πανω, κατεβασα το μισο με τη μια. 

"κοιτα καποιο που θελει και να με ελεξει" του φωναξα κοροιδευτικα δειχνοντας τον με το γεματο ποτηρι μου.

"ποιος νομιζεις οτι εισαι και τι ξερεις εσυ; τι εισαι σε θεση να ξερεις; μπορεις να καταλαβεις τη ζωη στην ερημο; μπορεις να νιωσεις πως ειναι να ζεις καθε μερα μεσα στη σκονη; αθλιε, μου ΄ρθες απο το κλιματισμενο σου γραφειο να με ελεξεις!"

Σταματησα, λαχανιασμενος. Η εξαψη μεσα μου ολο και μεγαλωνε και ηταν σαν η σιωπη του να την ετρεφε κι αλλο.

"και γιατι να μη σε κρινω εγω που ηρθες εδω για πληρωμενες διακοπες; αμεσως στο ψητο ε; τη θελει και λιγο ψηλη ο δικος σου! κοιτα να δεις! και μου τον εστειλαν αυτονα να με κρινει;"

Δεν ημουνα σιγουρος αν αυτο που ακουσα ηταν καποιο κοφτο γελιο ή κατι σαν λυγμος αλλα ηταν το μονο που ακουστηκε απο την πλευρα του.

Εμεινα κι εγω σιωπηλος, μια κουραση που λες κι εφτανε στο κεντρο μου, ξεκινωντας απο πολυ μακρια, απο την πολη και ολα αυτα που ειχα αφησει κι εφτανε στα βραδυα με τα αγραφα χαρτια και την πισω αυλη με ολα αυτα που εκρυβε. 

Δεν ειπα αλλο τιποτα, η ωρα περνουσε χωρις και το μονο που ακουγοταν ηταν ο ηχος του ρολογιου που κρεμασμενο στον τοιχο μετρουσε το χρονο μεσα στη καμαρα μου μονο γιατι σε ολο τον αλλο κοσμο μου φαινοταν να ειχε σταματησει.

Καποτε γυρισα τη λαμπα προς την πλευρα του. Η καρεκλα του δεν ειχε τιποτ'αλλο πανω της παρα μονο τα χαρτια που πριν του ειχα δωσει να δει. 

Βγηκα τρεκλιζοντας απο τη παραγκα μου, πηγα προς το κεντρο του Συνοικισμου, μπηκα σ'ενα μπαρ και καθισα σε μιαν ακρη. Κανενας δεν με αναγνωρισε, κανενας δεν μου μιλησε.

Παραγγειλα ποτο, και μετα αλλο, κι αλλο. Το μπαρ γεμισε και μετα αδειασε παλι.

Δεν ειδα κανεναν, δεν με ειδε κανεις.

Εσυρα τα ποδια μου μεχρι την παραγκα που θα εμενε ο επιθεωρητης.

Ηταν σκοτεινη. Πλησιασα και κοιταξα απο το τζαμι. Δεν διεκρινα καμια κινηση, κανενα σημαδι καποιας παρουσιας.

Περπαταγα στους χωματινους δρομους, ακουγοταν μονο ο αερας αναμεσα στις παραγκες, καποιοι τσιγκοι που χτυπουσαν μεταξυ τους, που και που καποια γαβγισματα. 

Γυρνωντας σπιτι, εβαλα μεσα σε μια βαλιτσα τα χαρτια μου και λιγα ρουχα και τη μετεφερα στο αμαξι. Την ακουμπησα στη θεση του συνοδηγου, εβαλα μπροστα και ξεκινησα αργα. Στην εξοδο του Συνοικισμου δοκιμασα μηπως πιασω καποιο σταθμο στο ραδιο αλλα τιποτα. Μονο παρασιτα.

Οδηγουσα αργα. Με αυτη τη ταχυτητα η αυγη θα με εβρισκε περιπου στη μεση της διαδρομης.

Ο επισκέπτης

 

Ανοιγοντας την πορτα το πρωι διαπιστωσα μια μικρη αντισταση και εναν  ηχο σαν οξυ συρσιμο στο κατωφλι.

 

Τεντωνοντας το κεφαλι μου να δω πισω απο την πορτα αντικρυσα ενα σκοτεινο μικροσκοπικο ογκο. Εσκυψα απο πανω του μην εχοντας καταλαβει τι ηταν. Ηταν και λιγο σκοτεινο και το ελαφρυ σκουντημα με το παπουτσι μου δεν βοηθησε. Πηγα παλι μεσα κι εφερα εναν μικρο φακο που του εριξα πανω του υπο διαφορες γωνιες για να καταλαβω. Ηταν σα μια μπαλα σε αρκετα περιεργο σχημα και καπως βαρεια ετσι οπως την ενιωθα στο παπουτσι μου που ξαναανελαβε δραση. Επρεπε να σκυψω ομως πολυ κοντα του για να το δω καλα, επρεπε να το ακουμπησω για πολυ λιγο και να νιωσω το τσιμπημα που με ξαφνιασε και με τιναξε πισω για να ερθει στο μυαλο μου η λεξη απο αυτο το πραγμα που μεχρι τοτε μονο σε φωτογραφια ειχα δει. Σκατζοχοιρος. Και σα να καταλαβε την κατανοηση μου γιατι εκεινη ακριβως τη στιγμη εβγαλε το μυτερο του μουσουδακι μυριζοντας ισως το χωρο.

Ηταν ενα μυστηριο το πως ειχε βρεθει εκει. Στη μικρη μου αυλη δουλευα συχνα, σκαλιζοντας γυρω απο τις τριανταφυλλιες ή μαζευοντας τα ξερα φυλλα απο την λευκα. Δεν το ειχα δει. Ο τοιχος της αυλης ηταν μεν χαμηλος αλλα γι αυτο το δημιουργημα ηταν ενα απροσπελαστο φυσικο φαινομενο, ο δε χωρος εξω απο αυτο το τοιχο ηταν μια αρκετα μεγαλη, ειδικα για τα μετρα του, ερημια. Εκτεινοταν καποια χιλιομετρα και το μονο που υπηρχε ηταν λιγοστο χορταρι κατα τοπους, κιτρινο αυτη την εποχη και, δεν το αποκλειω, καποιοι θαμνοι. Πως εκανε αυτο το ταξιδι; Πως καλυψε αυτη την ανυδρη αποσταση;

Με το ποδι μου το εσπρωξα προς την αυλη. Φανταστηκα πως θα ηταν πιο ανετα εκει παρα στη τσιμεντενια και στενη βεραντα. Σηκωσα το γιακα της καμπαρντινας μου γιατι ενας δυνατος, παγωμενος αερας που ξαφνικα σηκωθηκε μου ξυρισε τ’ αυτια.

Ανοιγοντας την αυλοπορτα γυρισα και του εριξα μια ματια. Ειχε ηδη προωθηθει κατω απο τη λευκα και μου εδωσε την εντυπωση οτι με κοιτουσε. Χαζα του σηκωσα το χερι και τον χαιρετησα. Μετα κατευθυνθηκα προς το αμαξι.

Επεστρεψα πολυ αργα το απογευμα, λιγο φως απομενε κι αυτο εσβηνε σιγα σιγα πισω απο τον γυμνο λοφο βορειοδυτικα. Ανοιγοντας την πορτα ακουσα αυτο το συρσιμο σαν μεταλλικη βουρτσα και η ξεχασμενη πρωινη σκηνη επεστρεψε παλι στη μνημη μου. Καθισα απο πανω του παρατηρωντας το. Μετα γυρισα και κοιταξα τη λευκα που τον ειχα «αποχαιρετησει» το πρωι.

Διανυοντας με το βλεμμα μου αυτη τη διαδρομη ως την βεραντα, σταθηκα σ’ενα καινουριο ερωτημα που περιεργως δεν ειχε εμφανιστει το πρωι ισως γιατι ηδη το μυαλο μου ηταν μουδιασμενο απο την εκπληξη της πρωτης μας συναντησης.

Πως ειχε καταφερει και ειχε ανεβει τα τρια σκαλια που οδηγουσαν απο την χωματινη αυλη στην τσιμεντενια μου βεραντα; Δεν ειχα σαφη ιδεα ποσο μεγαλα ηταν τα ποδια του, αυτη τη στιγμη παντως δεν με επειθαν οτι θα μπορουσαν να δρασκελισουν τα τρια σκαλια. Τον αφησα στην βεραντα, μια μπαλα απο βελονες, ζωντανες που συσπειρωνονταν μολις τις πλησιαζες.

Στο καναπε, μπροστα στο τζακι μου, ανοιξα μια παλια εγκυκλοπαιδια, ειδα σε φωτογραφιες τα κοντα αδυναμα ποδια του, νοερα υπολογισα οτι θα του χρειαζοταν εφτα με οχτω μερες ασταματητο μπουσουλημα για να ερθει απο το κοντινοτερο δασος εδω. Δεν μπορουσα να φανταστω οτι επεσε απο τον ουρανο ή οτι γεννηθηκε μεσα στην ερημια που με χωριζε απο τον αλλο κοσμο.

Οατν με πηρε ο υπνος δεν ηξερα αν αυτο το τριξιμο που ακουγα σαν μεσα σε ονειρο ηταν απο τα ξυλα στο τζακι, απο τα φυλλα της λευκας στον νυχτερινο αερα ή απο μακριες βελονες ετσι οπως σερνονταν στο ξυλο της πορτας.

Το επομενο πρωι ηταν παλι εκει, κολλημενος στην πορτα,και συρθηκε πειθηνια οπως την ανοιξα. Λουφαξε, συσπαστηκε, εγινε μπαλα. Γυρισα πισω και πηρα τρια μικρα ντοματακια απο το ψυγειο. Σπρωχνοντας τον μεχρι τη λευκα, του τα αφησα μπροστα σε αυτο που εκεινη τη στιγμη μου φανηκε οτι ηταν η πλευρα απο οπου εβγαινε το κεφαλι του.

Ειχα μπει στο αυτοκινητο αλλα μια σκεψη με εκανε να γυρισω παλι στον επισκεπτη μου. Τα ντοματακια ειχαν ηδη εξαφανιστει. «Να μασας αργα» του ειπα.

Το απογευμα που γυρισα ενιωσα την ιδια εκπληξη με τη χτεσινη που τον ειδα στη βεραντα και μαζι μου ηρθε ενα ανεξελεγκτο κυμα θυμου. Αγνωστο απο που και γιατι. Ισως γιατι ενιωθα οτι του ειχα δωσει εντολη να καθεται στην αυλη, κατω απ' τη λευκα. Ισως η εικονα του, η σχεδον αδιορατη κινηση των βελονιων του ετσι οπως συσποταν καθως προχωρουσε αργα, ισως η κουραση μου που τον εκανε να φαινεται σαν ενας εισβολεας στην ησυχια μου εκεινη τη στιγμη. Τον κοιταζα πολυ ωρα απο ψηλα με σφιγμενα χειλη. Ο θυμος μεσα μου μεγαλωνε, η αηδια για την υπαρξη του, η ακατανοητη και αποτροπαια αισθηση οτι δεν ημουν πλεον μονος μου.

Τη στιγμη που η μυτη του παπουτσιου μου τον βρηκε με δυναμη στη κοιλια εκλεισα τα ματια. Ηταν απροσμενα βαρυτερος απο οσο περιμενα, τον ακουσα που επεφτε απο τη βεραντα και συρθηκε αλλα δεν τον εβλεπα. Πηγα τρεμοντας - απο οργη που σιγα εσβηνε παραχωρωντας τη θεση της σε εκπληξη απο την αντιδραση μου  - ως την ακρη και κοιταξα. Δεν τον ειδα. Ηταν ηδη σχεδον σκοταδι, ισως συρθηκε ως τις τριανταφυλλιες.

Τη νυχτα αυτη δεν ακουγα παρα τον ηχο του αερα. Η λευκα ειχε σταθει ακινητη, σκεφτηκα, λιγο πριν με παρει ενας ταραγμενος υπνος σ’ενα χωρο οπου μαλακά ζώα με παραξενες πανοπλιες σχεδιαζαν την επομενη τους κινηση.

Το πρωι και τις επομενες μερες δεν τον ειδα. Μια φορα μαλιστα εκανα προσεχτικα αλλα ματαια το γυρο της αυλης. Τα πρωινα αφηνα ντοματακια σε διαφορα σημεια που τα εβρισκα αθικτα τα απογευματα.

Τον φανταστηκα να παιρνει παλι το δρομο για το εφτα οχτω ημερων ταξιδι του ως το δασος. Γυρισα στην προηγουμενη ρουτινα μου. Η ικανοποιηση απο τις λιγοστες ευθυνες της εκουσιας εξοριας μου απο τις πολεις επεστρεψε.

Τον ξεχασα. Και τον περιεργο ερχομο του και την αδιευκρινιστη ταχυτητα του. Περασε καποιος καιρος, ο χειμωνας ηρθε για τα καλα.

Γεμισα το ενα απο τα δυο δωματια με ξυλα, το εκανα αποθηκη. Ζουσα μονο στο αλλο, περιορισα ετσι δραστικα τις εξοδους μου στον κρυο αερα.

 

Απ’ εξω ακουγοταν δυνατη βροχη με πολλους κεραυνους.

Εκεινη την ημερα κοβοντας και τους τελευταιους δεσμους μου με τις πολεις ειχα παραιτηθει απο την βαρετη μου δουλεια. Δεν θα με αναζητουσε κανεις καθως σχολαστικα ειχα φροντισει να μην με πλησιασει κανεις περα απο τα τυπικα. Και κανεις δεν ηξερε που εμενα. Κανεις δεν με ειχε ποτε επισκεφθει, τα τεσσερα σταυροδρομια απο τις πολεις μεχρι την καλυβα μου δεν ειχαν κανενα ονομα και κανενα βελος πορειας δεν εδειχνε προς καμια κατευθυνση.

Η βροχη συνεχιζε να πεφτει ενω ενας πονος μου εσφιξε το στηθος. Ηπια λιγο απο το τσάι μου, εκλεισα τα ματια προσπαθωντας να τον ηρεμησω.

Ηπια πολυ βαλεριανα μεχρι να καταφερω να κοιμηθω ενα ταραγμενο υπνο που μεσα του ειδα την αυλη μου γεματη σκατζοχοιρους, που κοιτουσαν προς την πορτα μου και τα παραθυρα μου ολη τη νυχτα.

Με βαρυ κεφαλι το πρωι κοιτωντας εξω απο το παραθυρο ειδα τη λευκα σε κακη κατασταση. Η βροχη και ο αερας ειχε σπασει πολλα κλαδια της. Μετα δυο κουπες δυνατο καφε βγηκα να τα μαζεψω. Τα εκανα ενα μεγαλο σωρο κατω απο το υποστεγο. Τα στοιβαζα σε σωρο οταν ακουσα την πορτα να κλεινει. Νομισα οτι την ειχα ηδη κλειστη, δεν ηθελα η ζεστη που με συνεση αποταμιευα τοσες μερες να χαθει στον κρυο πρωινο αερα.

Τελειωσα με τα σπασμενα κλαδια, εσιαξα τις τριανταφυλλιες, καθαρισα το δρομακι.

Κρατουσα στα χερια λιγα απο τα κλαδια της λευκας με σκοπο να τα ξηρανω διπλα στο τζακι. Ετσι οταν η πορτα δεν ανοιξε στο σπρωξιμο που της εκανα τα ακουμπησα κατω και ξαναδοκιμασα. Γυρισα το πομολο. Δεν κουνιοταν.

Την εσπρωξα με τον ωμο μου με δυναμη. Ανοιξε πολυ λιγο, κατι την εμποδιζε. Και αυτο το κατι την εσπρωξε προς το μερος μου και την εκλεισε παλι. Πρωτα σκεφτηκα οτι ηταν καποιο δυνατο ρευμα αερα απο καποιο ανοιχτο παραθυρο στην πισω πλευρα. Πηγα διπλα στο παραθυρο και κοιταξα μεσα. Οχι δεν ηταν κανενα παραθυρο ανοιχτο στον απεναντι τοιχο. Γυριζοντας τα ματια μου στο δωματιο ειδα τον στρογγυλο ογκο περιπου μισο μετρο υψος πισω απο την πορτα. Δαικρινοταν σκουρος, με δυσδιακριτο περιγραμμα αναμεσα απο τη ραχη μιας καρεκλας. Στενεψα τα ματια προσπαθωντας να διακρινω καλυτερα. Εμεινα να το κοιταω, παγωνοντας σιγα σιγα, ενα παγωμα που δεν οφειλοταν στο τσουχτερο πρωινο κρυο, καθως απλωνοταν απο πολυ μεσα μου προς τα εξω και προς το μυαλο μου. Και εγινε η εκπληξη μου τρομος οπως ειδα αυτο τον ογκο να παλλεται πολυ αργα αλλα ρυθμικα με το τροπο μιας ζωικης ανασας. Και οι μακριες βελονες του σα να διαβαζαν τον αερα με μικρες ασσυμετρες αλλα κυματιστες κινησεις. Πηγα ως την ακρη της αυλης και κοιταξα την καλυβα μου απο μακρια. Τιποτα εξωτερικα δεν ειχε αλλαξει. Τιποτα δεν μαρτυρουσε οτι τωρα μεσα της στεγαζε ενα τερας που την ειχε σφετεριστει απο εμενα.

Πηρα φορα κι επεσα με δυναμη πανω στη πορτα. Τρανταχτηκε λιγο αλλα αυτο μονο. Παλι και παλι χωρις αποτελεσμα μεχρι που πονεσε ο ωμος μου. Αρχισα να ουρλιαζω προσπαθωντας να το τρομαξω. Και μετα εσπρωχνα. Τιποτα. Ισα ισα ενιωθα οτι με καθε προσπαθεια μου η αντισταση του στην αλλη πλευρα μεγαλωνε.

Καθισα στα σκαλια. Προσπαθουσα να σκεφτω οτι δεν ηταν τιποτα παραπανω απο ενα ζωο. Ενα ακακο ζωο, οπως ειχα διαβασει τοτε.

Σκεφτηκα το παραθυρο. Ετρεξα γρηγορα προς τα εκει. Σα να ειχε διαβασει τη σκεψη μου. Εβλεπα τον μαυρο του ογκο πισω απο το τζαμι. Σα να ειχε ψηλωσει μαλιστα, Ή ισως ειχε σηκωθει στα τεσσερα αδυνατα ποδια του για να μου κλεισει και αυτη τη διοδο. Πισω απο το τζαμι εβλεπα καθαρα τις βελονες του να συσπωνται. Ηταν καπως πιο μακρια η μια απ’ την αλλη. Ειχαν ανοιξει, ηταν σε θεση μαχης. Εκανα πισω. Το αθλιο δημιουργημα με πολεμουσε. Ηταν μεσα στο σπιτι μου. Ηταν πελωριο.

Εκανα γυρους το σπιτι προσπαθωντας να βρω τροπο να μπω. Η πισω πορτα ομως ειχε κλεισει απο τους σωρους τα ξυλα που ειχα στοιβαξει. Το τερας με τις βελονες ητανε σε καθε αλλο σημειο που προσπαθουσα. χανιασμενος, καθισα σταυροποδι κατω απο τη λευκα και κοιτουσα το σπιτι. Καποια στιγμη νομισα οτι ειδα πισω απο τα τζαμι ενα μυτερο μουσουδι και δυο κιτρινα μοχθηρα ματια.

Μεσημεριασε, εβρεξε παλι, σουρουπωσε. Η βροχη μ’εστειλε στο υποστεγο. Εκει εβγαλα και τη νυχτα. Πανω στα σπασμενα κλαδια της λευκας κοιμηθηκα και καθε λιγο ξυπνουσα απο το κρυο και απο τις βελονες του ετσι οπως εξυναν το πατωμα μεσα στη καλυβα μου. Στο σπιτι που δεν ηταν πια δικο μου.

Παγωνα, ετρεμα απο φοβο μεσα στις μερες και τις νυχτες που ακολουθησαν. Και απο μια τρομερη διψα για εκδικηση.

Σκεφτομουνα ξανα και ξανα την κλωτσια που του ειχα ριξει εκεινο το αποβραδο. Ηδονικα την εφερνα στη σκεψη μου και τη γευομουνα. Αχ αχ αχ γιατι να μην το λιωσω τοτε.

Μερα τη μερα η ιδεα της εκδικησης μου πηρε μορφη.

Επρεπε να περιμενω ομως.

Επρεπε να ζεστανει ο καιρος. Να βγει ο ηλιος για μερες πολλες. Επρεπε να στεγνωσει ο τοπος. Η καλυβα μου επρεπε να στεγνωσει. Τα χορτα γυρω και τα σπασμενα κλαδια της λευκας. Να ξεραθουν και να στεγνωσουν.

 Κι εγινε. Πηρε καιρο αλλα εγινε. Συνεχεις λιακαδες ρουφηξαν ολη την υγρασια. Απο τη γη και απο τη ξυλινη καλυβα μου.

Εβγαλα τα κλαδια της λευκας στο κεντρο της αυλης.

Τα ελιαζα υπομονετικα.

Το τερας δεν ηξερε.

Αλλα και να ηξερε δεν θα μπορουσε να φυγει τωρα. Ειχε γινει τεραστιο εκει μεσα. Το εβλεπα απο το παραθυρο να μεγαλωνει καθε μερα.

Μαζεψα τα ξερα πλεον ξυλα και τα εκανα σωρο στο πισω μερος, στο τοιχο της αποθηκης.

Πηρα τον αναπτηρα απο το αμαξι και οταν ο ηλιος εδειξε το τελειο μεσημερι εβαλα φωτια. Που εγλειψε τους τοιχους και μετα τους εκαψε. Και απο το πισω μερος απλωθηκε σε ολο το σπιτι.

Απομακρυνθηκα και την κοιτουσα που το εκαιγε.

Ακουγα το τριξιμο της φωτιας και μεσα του ενα ηχο σα ενα οξυ συριστικο ουρλιαχτο.

Και η φωτια εκαιγε ολη μερα και ολη νυχτα.

Πρεπει να κοντευε να ξημερωσει οταν με πηρε ο υπνος ακουμπισμενο στη λευκα.

Οταν ξυπνησα ηταν παλι μεσημερι.

Μπροστα μου το σπιτι ηταν ενας σωρος αποκαίδια.

Πηγα προς τα εκει. Ακομα καπνιζαν. Τα σκαλισα λιγο, δεν ειδα τιποτα. Δεν ειχε μεινει τιποτα.

Γυρισα τη πλατη στο ερειπιο και τραβηξα το δρομο προς τι πολεις.

Περπατωντας αργα θα μου επαιρνε εφτα οχτω μερες να φτασω.

Προχωρωντας εξυσα αφηρημενα τη φαγουρα που ερχοταν απο τα μαλλια και τα γενια μου που ειχαν μεγαλωσει τοσες μερες και ηταν σα βελονες.

 

 

 

Ο συγκάτοικος

Οι οροι του συμβολαιου ηταν πολυ καλοι ως προς τα υπολοιπα.
Και το νοικι ηταν τοσο χαμηλο για ενα τοσο ομορφο διαμερισμα. Στο κεντρο της πολης, στον δεκατοτέταρτο, πανω απο τοσες πολλες στεγες και με ενα μεγαλο κομματι ουρανου δικο μου. Αν δε οι οροι ετηρουντο ως επρεπε θα ηταν σα να μην υπηρχαν καν. Κι ετσι δεχτηκα κι εμεινα μαζι με καποιον στο ιδιο διαμερισμα χωρις να τον δω ποτε. Η βαρδια του ηταν νυχτερινη, η δικια μου μονο μερα.
Στο κουδουνι της εισοδου εγκατασταθηκε ενα φωτακι απο τον ιδιοκτητη. Αν και ηταν ενα απλο κιτρινο φωτακι ηταν συνδεδεμενο με ενα πολυπλοκο συστημα ανιχνευσης κινησης στα τεσσερα δωματια του σπιτιου, και πιεσης στα διαφορα καθισματα και στο κρεβατι. Οταν αναβε σημαινε οτι καποιος απο τους δυο μας ηταν μεσα, αυτος που ερχοταν επρεπε να περιμενει. Βεβαια ποτε δεν χρειαστηκε να περιμενω, οποτε γυρνουσα το φωτακι ηταν σβηστο, ο αγνωστος συγκατοικος μου ειχε φυγει. Δεν εμαθα ποτε αν κι αυτον τον ειχα κανει ποτε να περιμενει, παντα φροντιζα να ειμαι συνεπης για το χρονο διαμονης μου στο διαμερισμα. Απο τους πιο κρισιμους ορους του συμβολαιου ηταν η ενδεκαωρη διαμονη μας εκει ως η ανωτατη. Εγω απο τις οχτω το βραδυ μεχρι τις εφτα το πρωι κι αυτος απο τις οχτω το πρωι μεχρι τις εφτα το βραδυ. Σαν ενας χρονικος κατοπτρισμος.  Οι δυο ωρες κενου διαμερισματος αναφερονταν στο συμβολαιο ως χρονος επισκευων/καθαρισμου/αερισμου. Ποτε δεν ειδα καποιον να καθαριζει, αλλα ποτε δεν ειχα συνατησει και καποια μυρωδια περα απο αυτη την ελαφρια, οξινη του απολυμαντικου που γρηγορα συνηθισα. Ποτε δεν χαλασε και κατι, ποτε μια βρυση δεν εσταξε και καμια ηλεκτρικη συσκευη δεν χρειαστηκε ποτε τη συνδρομη μου.
Διαλεξαμε το σχημα "κοινης κρεβατοκαμαρα", ετσι ωστε να μεινει το αλλο δωματιο σαν κοινο λιβινγκ ρουμ. Η αλλη επιλογη που ειχαμε, να διαλεξουμε ο καθενας το δωματιο του θα μας περιοριζε στο μισο χωρο, θα επρεπε οταν ημασταν εκει να αντικρυζουμε μονιμως μια κλειστη πορτα και θα επρεπε ο ενας απο τους δυο μας να στερηθει το δωματιο με τη θεα στη πολη. Χωρις καμια προσυνεννοηση απορριψαμε και οι δυο αυτη την περιπτωση. Στο συμβολαιο λοιπον γραφτηκε οτι ολοι οι χωροι ηταν κοινοχρηστοι.
Τον πρωτο καιρο ηθελα να επιστρεφω γρηγοροτερα στο διαμερισμα αλλα πιεζα τον εαυτο μου, πηγαινα για φαγητο ή παρετεινα τον καφε μεχρι να παει οχτω. Τα πρωινα απο τις εξι αρχιζε ενας παλμικος ηχος, σιγανος στην αρχη. Η συχνοτητα του στη συνεχεια ολο και μεγαλωνε, η ενταση του επισης, εφτα παρα δεκα ηταν ανυποφορος σχεδον, σταματουσε μονο με το ανοιγμα της πορτας. Βγαινοντας στο διαδρομο δεν ακουγα τιποτα πλεον. Ετσι εξασφαλιζοταν η εγκαιρη εξοδος μας κι οτι ποτε δεν θα βλεπαμε ουτε τους καθαριστες ουτε τον συγκατοικο. Στους τρεις περιπου μηνες ολα ειχαν γινει θεμα ρουτινας, η δυσαρεσκεια της πρωτης περιοδου για την ιδιομορφια αυτης της ιδιωτικοτητας ειχε εξαφανιστει. Επεστρεφα και εβρισκα παντα ενα σπιτι καθαρο και ταχτοποιημενο. Επρεπε να ειμαι και οντως ημουν ευχαριστημενος. Ισως ειναι τελειως απαραιτητο να πω οτι η υπηρεσια επισκευων/καθαρισμου/αερισμου ηταν αψογη. Και ηταν σε αυτο που οφειλοταν η επιτυχια αυτης της συγκατοικησης. Ποτε δεν ειδα το παραμικρο που θα μαρτυρουσε την μεχρι προτινος παρουσια καποιου. Σταχτοδοχεια αδεια, ποτηρια καθαρα και στεγνα, ουτε μια τριχα, ουτε καν ενα ανεπαισθητο βουλιαγμα στο μαξιλαρι.
Θα μπορουσα να πιστευω οτι το πιθανοτερο ηταν να ημουν εγω ο μονος ενοικος, τις αλλες ωρες το σπιτι να ηταν αδειο, οι καθαριστες ειχαν στην πραγματικοτητα δεκατεσσερις ωρες στη διαθεση τους. Αυτη η ιδεα μου ηρθε βολικη και την κρατησα. 

Ετσι περασε ενας χρονος.

Και εκεινο το πρωι δεν ξερω αν ηταν απο καποια αβλεψια ή υπηρχε κατι σκοπιμο. Ηταν εφτα παρα, ο παλμικος ηχος ειχε αρχισει και δυναμωνε, δεν ηταν κατι που μπορουσες να το συνηθισεις. Εφτιαχνα οπως καθε πρωι την γραβατα μου στον καθρεφτη του χωλ, σε λιγα λεπτα θα ημουν εξω. Πιανοντας τα κλειδια απο την εταζερα ειδα την δαχτυλια στην κατω γωνια του καθρεφτη. Πλησιασα τα ματια μου και την περιεργαστηκα. Ναι, δεν εκανα λαθος, ηταν οντως εκει. Ο ηχος δυναμωνε, γινοταν ανυποφορος, κι εγω κοιτουσα αυτες τις αχνες καμπυλωτες γραμμες υγρασιας σαν κατι εξωπραγματικο. Ο ηχος ειχε γινει ενα συνεχες διαπεραστικο σφυριγμα, ετοιμος να τρυπησει τ'αυτια. Πεταχτηκα εξω ισως ελαχιστες στιγμες πριν μου συμβει κατι. Στις ωρες που ακολουθησαν το σκεφτομουν συνεχεια. Θα μπορουσε μηπως να ειναι των καθαριστων; Γιατι οχι; Η σκεψη ομως οτι δεν ηταν αυτο πιεζε το μυαλο μου.

Περασαν μερες. Κατι ειχε αλλαξει. Κατι που δηλωνοταν με ανεπαισθητες αλλαγες στη διαταξη των αντικειμενων και με μικρα ευρηματα που ολο και πληθαιναν. Τριχες, αφημενες πετσετες, ενα τσαλακωμενο χαρτι λευκο κατω απο το τραπεζακι, σι ντι αφημενα εδω κι εκει, μια εφημεριδα ανοιχτη. Ημουνα σε μια εξαρση καθε μερα ν'ανακαλυψω κατι που θα μου εδινε ενα δειγμα του συγκατοικου μου. Ολα ομως ηταν ουδετερα, μικρες αβλεψιες των καθαριστων, δεν αποκαλυπταν τιποτα που θα μου εδινε καποια ουσιαστικη ιδεα για το ποιον του. Ημουνα σε μια πυρετωδη κατασταση εκεινο τον καιρο. Τα πρωτα δειγματα μιας αλλης ζωης μεσα στο χωρο μου με ειχαν αναστατωσει. Οταν βρηκα το τζην μπουφαν στη κρεμαστρα του χωλ ηταν για μενα σα να εβλεπα φαντασμα. Βεβαια ηταν τοσο ουδετερο, καλα καλα δεν μπορουσα να καταλαβω εαν ανηκε σε αντρα ή γυναικα. Την ιδεα οτι ολα αυτα γινονταν σκοπιμα απο τον συγκατοικο την απερριψα. Σιγουρα αυτος ή αυτη θα ξεχνουσε ή απλως θα αφηνε διαφορα αντικειμενα του εδω κι εκει. Ηταν απλως δουλεια των καθαριστων να τα κρυψουν, να τα ταχτοποιησουν.
Τοτε μου μπηκε η ιδεα να προσπαθησω να τους ξεγελασω αφηνοντας κι εγω διαφορα ιχνη μου εδω κι εκει με την ελπιδα να τα βρει ο αλλος. Πατησα τον αντιχειρα μου στην ιδια γωνια του καθρεφτη. Οταν επεστρεψα στην ωρα μου ειδα μια νεα δαχτυλια διπλα στη παλια δικη μου. Ενα κυμα χαρας, απροσμενα δυνατο και για μενα τον ιδιο, με συνεπηρε. Ηταν φανερο λοιπον οτι ηθελε να επικοινωνησει μαζι μου. Ισως για καιρο εψαχνε τροπο να αφησει σημαδια που θα ξεφευγαν απο τους καθαριστες. Αρχισα να αφηνω ιχνη αδιορατα, απ' αυτα που ηλπιζα οτι θα περνουσαν απαρατηρητα.
Οταν μια μερα βρηκα ενα ασημοχαρτο, τσαλακωμενο σε μικρο σβωλο που εμφανως μυριζε σοκολατα καταλαβα οτι ηταν η απαντηση του στο δικο μου καραμελοχαρτο στο ιδιο συρταρι. Τον σκεφτομουνα ολο και περισσοτερο. Μου εγινε εμμονη ιδεα. Το βραδυ σκεφτομουν οτι μετα λιγες ωρες θα κοιμοταν σε αυτο ακριβως το κρεβατι. Μετακινιομουν στη μια και στην αλλη πλευρα μπας και μαντεψω ποια προτιμουσε.
Μια μερα γυρισα γρηγοροτερα σπιτι και κοιτουσα για ωρα το αναμμενο κιτρινο φωτακι στην εισοδο. Δεν υπηρχε νοημα στο να περιμενω. Εμπαιναν κι εβγαιναν διαφοροι, θα μπορουσε να ειναι ο οποιοσδηποτε. Ανεβηκα επανω. Στον διαδρομο προχωρησα με προσοχη και σταθηκα λιγα μετρα απο την πορτα. Ακουγοταν ο παλμικος προειδοποιητικος ηχος. Ηταν η ωρα που επρεπε να βγει. Θα τον εβλεπα. Ειχα αρχισει κι ετρεμα απο αγωνια καθως ο ηχος δυναμωνε.  Ο ηχος εγινε συνεχης, οξυς, σιγουρα αυποφορος για οποιον ηταν μεσα. Μετα σταματησε. Η πορτα δεν ανοιξε. Κοιταξα το ρολόι. Ειχν περαει λιγα λεπτα απο τις οχτω. Συμφωνα με το συμβολαιο μπορουσα να μπω. Εβαλα το κλειδι και ανοιξα σιγα. Το διαμερισμα ηταν σκοτεινο. Αναψα τα φωτα για να διαπιστωσω οτι ηταν και αδειο και τακτοποιημενο.
Βεβαια αυτο δεν σημαινε απαραιτητα και κατι. Μπορει απλως να ειχε φυγει νωριτερα. Στις πεντε ή στις εξι. Ισως μαλιστα και να μην ειχε ερθει καθολου αυτη την ημερα στο διαμερισμα.
Μετα αρχισα και το εκανα συχνοτερα. Πηγαινα πριν τις οχτω και στηνομουνα απ'εξω. Ακουγα τον ηχο που ξεκινουσε και σταματουσε. Η πορτα ποτε δεν ανοιξε.
Ουτε και οταν εκανα την κατοπτρικη μου αποπειρα καποιο αλλο πρωιινο. Περιμενα στον διαδρομο αλλα κανενας δεν ερχοταν στις οχτω να μπει μεσα. Κι ενω τα σημαδια και τα ιχνη μεσα στο σπιτι γινονταν ολο και περισσοτερα, εγω μετα ολες αυτες τις αποτυχημενες προσπαθειες να τον συναντησω ολο και σκεφτομουν οτι ισως και να μην υπηρχε τελικα συγκατοικος.
Εκεινο το πρωι, εξουθενωμενος απο τη συνεχη μου προσπαθεια, δεν σηκωθηκα απο το κρεβατι οταν αρχισε ο ηχος. Εβαλα το μαξιλαρι γυρω απο το κεφαλι και οσο αυτος δυναμωνε τοσο εγω το εσφιγγα πανω στ' αυτια μου. Ο πονος ηταν απιστευτος στ' αυτια μου που συνεχιζαν να βουίζουν ακομα και οταν ο ηχος σταματησε. Το βουητο συνεχιζοταν και ηταν ο μονος ηχος που μπορουσαν πλεον να συλλαβουν αν και φοβομουνα οτι ηταν δικος τους και οχι του κοσμου. Επρεπε να περασω μπροστα απο τη εξωπορτα για να τη δω να τρανταζεται απο τα χτυπηματα.
Την ανοιξα οχι χωρις καποιο φοβο.
Μπροστα της στεκοταν καποιος με παλιομοδιτικη στολη ταχυδρομου.
Ακομα και καπελο ειχε.Μου εδωσε στο χερι ενα φακελλο και εφυγε.
Και να μου ειπε κατι δεν το ακουσα.
Ανοιξα με χερια που ετρεμαν το φακελλο και ξεδιπλωσα το χαρτι που ηταν μεσα.

Τα γραμματα ηταν κοκκινα και μεγαλα:

"Οπως ηδη γνωριζετε εχετε παραβιασει τους ορους του συμβολαιου σας. Παρακαλουμε να εκκενωσετε το διαμερισμα εντος της ημερας. Παραγραφος συμβολαιου 14/4".

Καμια υπογραφη.

 

Νυχτερινός επισκέπτης

Δεν υπήρχε τιποτα που να με βαλει σε υποψιες.

Ο μακρυς διαδρομος, απο το ασανσερ ως τη πορτα του διαμερισματος ηταν μισοσκοτεινος και μια κοκκινη γραμμη που ειχε χαραχτει πανω στον τοιχο και δεν την ειχα δει βγαινοντας το απογευμα θα μπορουσε να ειναι οτιδηποτε.

Καποιος φανηκε να ειχε σκουπισει τα παπουτσια του στο χαλακι της εισοδου αλλα αυτη η εικονα μου ηρθε αργοτερα οταν ολα ηδη ηταν σε εξελιξη και τη στιγμη που το πρωτοείδα δεν εδωσα σημασια.

Ανοιξα και μπηκα, πατησα το φως στα αριστερα αλλα δεν αναψε.

Εβρισα αλλα δεν ηταν η πρωτη φορα στη ζωη μου που ερχομουν αντιμετωπος με μια καμμενη λαμπα κι ετσι προχωρησα απο το χωλ στο λιβινκ ρουμ να αναψω τα φωτα εκει.

Το μονο φως τωρα στο χωρο ηταν απο τα φωτα της πολης και του φεγγαριου που περνουσαν μεσα απο τις μισοτραβηγμενες κουρτινες.

Θα ημουνα περιπου στη μεση του δωματιου οταν επεσε με δυναμη πανω μου.

Μου κοπηκε η ανασα απο το τρανταγμα και τη τρομαρα. Με επιασε με δαχτυλα σα ταναλιες, με ακινητοποιησε μπρουμυτα στο πατωμα και καθισε πανω μου. Μου επιασε τα μαλλια δυνατα και εσπρωξε το προσωπο μου με δυναμη στο πατωμα. Η μυτη μου συνθλιφτηκε και ενιωσα το αιμα ζεστο να βγαινει και να μου πασαλειβει τα μαγουλα και τα χειλη.

Βογγηξα κι αυτο τον εκανε να βγαλει ενα αγριο γελιο.

Εσκυψε πανω απο το αυτι μου και με μια συριχτη φωνη ειπε «θα κατσω εδω ολη νυχτα. Αν κινδυνευεις ή οχι θα το δουμε. Και ισως οχι αποψε αλλα αυριο ή αλλη μερα».

«Τι θες; Τι θες;» τραυλισα και το αιμα μπερδευτηκε στο λαιμο μου. Το καταπια και αρχισα να βηχω. Ετρεμα ολοκληρος.

«Να δω πως τη βγαζεις. Να βοηθησω λιγο τη κατασταση"

Αφησε ενα μακρυ γελιο αλλα χωρις στιγμη να χαλαρωσει το σφιξιμο που εκανε με τα ποδια γυρω απο τη μεση μου. Το ενα χερι στα μαλλια και το αλλο πιεζε τη πλατη μου.

Ο φοβος αφησε λιγο κενη μια θεση που τη προλαβε μια οργη που μου ηρθε ανεξελεγκτη

“Τι θες ρε καριόλη; παρε οσα λεφτα θες και φυγε. Παρε οτι στο διαολο θες και φυγε. Τι καθεσαι σα το διαολο πανω μου” εφτυνα τις λεξεις, μαζι με το αιμα που μου γεμιζε το λαρυγγι και το στομα, το σωμα μου γεμιζε απο ενα θυμο πρωτογνωρο.

“Σκασε, δε ξερεις τιποτα. Τιποτα. Θα δεις” μου χτυπησε μια δυνατη γροθια στα πλευρα. Ακουσα ενα κρακ. Ενα κυμα πονου ζεστου στην αρχη και μετα καυτου. Ο θυμος μου φουντωσε και μαζι μ'ενα κυμα φοβου που πρωτη φορα εβλεπα. Θα με σκοτωνε. Θα με σκοτωνε ο πουστης. Θα καθοταν απο πανω μου και θα με σκοτωνε.

“Γιατι; γιατι ρε πουστη; τι θες; παρε οτι θες;”

“θα το παρω. Ολα θα τα παρω. Οπως θελω εγω ομως. Περιμενε”

Αυτο το ειπε πιο σοβαρα απ' ολα τ'αλλα. Η φωνη του εβγαινε μεσα απο μια πετρα τωρα. Η υστερια που απλωνοταν πριν σιγα σιγα στο δωματιο τωρα ειχε γινει ολος ο αερας, αυτος κυριαρχουσε πανω της και αφου το καταφερε αυτο και κατελαβε ολο το χωρο ηταν πιο σιγουρος, η λαβη του χαλαρωσε αλλα ολο το βαρος του ηταν εκει, το ενιωθα παντου.

Χτυπησε το κινητο και υποδεχτηκε τον κουδουνισμα με ενα κοφτο γελιο ικανοποιησης. Ακουσα κατι σαν “παμε”.

Συνεχισε να κραταει τα μαλλια μου και με το αλλο χερι ψαχουλεψε το σακακι μου για να το βρει.

Χωρις να τον βλεπω, τον ενιωθα να το κοιταει, να βλεπει το ονομα στην οθονη. Και μετα τον ακουσα.

Απαντησε. Χαιρετησε. Ρωτησε τι εγινε. Ολα αυτα με τη φωνη μου. Οπως και μετα που ειπε τι σκεφτομουνα γι αυτον που ηταν στην αλλη ακρη. Ακουγα τη φωνη μου, να λεει τις σκεψεις μου, σε καποιον που ηταν ενας φιλος μου. Και που τωρα ακουγε τη φωνη μου να του λεει πραγματα κρυμμενα κι απομενα. Μονο τις ακρες τους ηξερα αλλα αυτος τα ηξερε ολα, τον ακουγα και καταλαβαινα οτι ελεγε μια αληθεια που δεν την ειχα δει γιατι τη φοβομουνα. Μιλουσε χωρις βιασυνη, με σιγουρια, συγχρονως που και που τραβωντας τα μαλλια μου χτυπαγε σταθερα και με ρυθμο το κεφαλι μου στο πατωμα. Η μυτη μου πρεπει να ειχε γινει λιωμα, ο πονος εφτανε μεχρις ενα σημειο τοσο βαθυ οπου δεν ειχα πονεσει ποτε πριν, και μετα εγινε σαν ενα κομματι παγου μεσα στο κεφαλι μου και μετα δεν τον ενιωθα καν.

 Μαντευα μια αντιδραση στην αλλη ακρη του τηλεφωνου, μια εκπληξη, μετα εγινε σιωπη, μετα καποια “οκ, οκ” μετα παλι σιωπη, κι εμεινε η σιωπη μεχρι που τον ενιωσα να το κλεινει και να το ακουμπαει διπλα στο ματωμενο μου προσωπο στο πατωμα. Ενα μαυρο μικρο αντικειμενο, σε ευθεια με τα ματια μου, δεκα ποντους μακρια τους.

Το ειδα ν' αναβοσβηνει. Εσφιξε δυνατα παλι τα μαλλια μου, σα προειδοποιηση να σκασω, να μη πω τιποτα. Το πηρε και απαντησε παλι. Με τη φωνη μου. Αυτη τη φορα μιλησε με μαλακό τονο αλλα σταθερό, ηταν το κοριτσι μου. Της ειπε, οτι η αγαπη μου δεν ηταν αρκετη για να καλυψει ενα κενο που υπηρχε μεσα μου. Οτι ενιωθε την κουραση της και τη φοβοταν. Δεν μπορουσε ομως να ζησει αλλο μαζι της. Ηταν σωστη αυτη η κουραση, Ηταν το σωστο μηνυμα. Επρεπε να το ακουσουν και οι δυο. Ακουγα. Πρωτα τη βουβαμαρα στην αλλη πλευρα, το ξαφνιασμα, υποτιθεται θα ερχοταν σε λιγη ωρα σπιτι μου να κοιμηθουμε, μετα τους λυγμους, μετα φωνες, μετα παλι λυγμους, μια δυνατη κραυγη και ο ηχος της επαφης που κοβοταν. Αυτο ηταν. Με χωρισε. Ο παλιοπούστης με χωρισε. Εχοντας το κεφαλι μου μεσα στα αιματα, στα σαλια και στα δακρυα της οργης μου πηρε τη ζωη μου και την εκανε οτι ηθελε.

 

Δεν ξερω ποσες ωρες περασαν.

Ημουνα συνεχεια ζαλισμενος και με ενα αδιακοπο πονο παντου στο σωμα. Αισθανομουνα συνεχως το βαρος του, τα χερια και τα ποδια μου ανοιχτα και κολλημενα στο πατωμα. Ποτε ποτε τον ακουγα να απανταει στο σταθερο τηλεφωνο, να πληκτρολογει στο κομπιουτερ, μετα στο κινητο, μετα να βαζει ποτο, νομισα οτι ακουσα απο την ανοιχτη πορτα της τουαλετας καποιον να κανει μπανιο. Τον ακουγα να γυροφερνει στο διαμερισμα και συγχρονως το βαρος του πανω μου. Ηταν εκει απο πανω μου, πιεστικος, και συγχρονως ηταν γυρω, παντου στο δωματιο, διευθετωντας και αλλαζοντας. Τη ζωη μου. Τα παντα μου.

Ετσι οπως ημουνα πεσμενος εβλεπα το τζαμι της μπαλκονοπορτας μεσα σ'ενα μακροστενο πλαισιο μεταξυ του μικρου τραπεζιου και του καναπε. Ειδα το πρωτο γκριμπλε φως στον ουρανο πανω και αναμεσα στα ψηλα κτιρια. Και μετα που ασπρισε λιγο και μετα που εγινε πορτοκαλί.

Η πιεση του πανω μου ειχε χαλαρωσει. Οι κινησεις του στο δωματιο ηταν πιο αργες, τακτοποιουσε καποια χαρτια στο γραφειο. Τα ακουγα που θρόιζαν και μετα που τα χτυπουσε ολα μαζι στο ξυλο του γραφειου να τα φερει σε σειρα. Εβλεπα το ρεβερ του παντελονιου του και τα παπουτσια του. Εβλεπα τα δαχτυλα και τα περιποιημενα νυχια του ετσι οπως μου πιεζαν και μπηγονταν μεσα στα μαγουλα μου.

Το φως ξεκινησε απο την αλλη ακρη της πολης και πλημυρισε το δωματιο. Καποιες χαλαρες κινησεις τελευταιες. Πριν τον νιωσω να αλαφραινει σιγα σιγα απο πανω μου και απο ολα τα δωματια. Μετα η πορτα ανοιξε απαλα και μετα εκλεισε απαλα.

Ημουνα μονος. Ο πονος ηταν τωρα ενα μουδιασμα σε ολο το σωμα. Σηκωθηκα αργα, ζαλιστηκα, καθισα στη καρεκλα. Κρατησα το κεφαλι μου που βούιζε. Κοιταξα εξω απο τα τζαμι τον ηλιο που εβγαινε.

Τις επομενες μερες ημουνα στο κρεβατι ή στο καναπε. Δεν μου τηλεφωνησε κανεις. Ουτε κι εγω μπορουσα να παρω καποιον. Ολη η μνημη του τηλεφωνου ειχε σβηστει.

Δεν βγηκα εξω. Με αυτο το στραπατσαρισμενο προσωπο θα συγκεντρωνα προσοχη απ΄αυτου του ειδους που δεν τη θελει κανενας. Ειμαι ακομα μεσα απο τοτε και ειναι η πρωτη φορα που γραφω γι αυτο.

Καποιες φορες κοιτωντας απο το παραθυρο εξω, βλεπω μια φιγουρα στη γωνια να με κοιταει σταθερα.

Με προσεχει ή με ελεγχει; Δε ξερω.

Ξερω μονο οτι δε μπορω να βγω εξω.

Καποιος ερχεται και σκαλιζει τα χαρτια μου τα βραδυα.

Κανω οτι δεν τον ακουω.

Ο ξένος

Το παλιο σπιτι με ειχε κουρασει πολυ.

Και λογω εικονων δυο χρονων που σα να ειχαν σταθει εδω κι εκει αναμεσα στους τοιχους και να αιωρουνται αρνουμενες να διαλυθουν αλλα και σαν μια θέα που την ειχα μπουχτισει. Ειδικα μολις επεφτε το βραδυ ο αδειος παραλιακος δρομος με γεμιζε θλιψη. Ειχα μια εντονη επιθυμια η θέα μου να ειναι τα φωτα της πολης, οι ανθρωποι που μπαινοβγαιναν στα εμπορικα κεντρα , περνουσαν τα φαναρια και γεμιζαν τα πεζοδρομια.

Θεωρησα τον εαυτο μου πολυ τυχερο οταν βρηκα ενα διαμερισμα στο πιο κεντρικο σημειο της πολης, στον πιο κεντρικο κομβο και απεναντι απο το μεγαλυτερο εμπορικο κεντρο.

Ηταν στον δεκατοτέταρτο οροφο και ο ιδιοκτητης απορησε οταν του ειπα οτι το ηθελα για κατοικια γιατι ολο το κτιριο ειναιι αποκλειστικα κτιριο γραφειων. Ετσι απο τις εξι το απογευμα εμεχρι τις εφτα το πρωί ειμαι ο μονος κατοικος του κτιριου με τους τριανταδυο οροφους και τα εκατονεικοσιοχτώ γραφεια.

Τα πρωινα που παιρνω το ασανσερ ειμαι ο μονος που κατεβαινει κι εχω να αντιμετωπισω την εκπληξη στα προσωπα αυτων που περιμενουν στο ισογειο να επιβιβαστουν και ξαφνικα με το ανοιγμα της πορτας αντικρυζουν ενα εξωτικο προσωπο να βγαινει και να τους διασχιζει.

Μαλλον θα συζητουν γι αυτο το παραξενο κι ισως αστειο περιστατικο για λιγη ωρα μεχρι να ξεκινησουν την πρωινη δουλεια στο γραφειο τους.

Τα απογευματα, κατα μια αντισυμμετρικη σειρα, βγαινοντας απο το ασανσερ ανοιγουν τα ματια τους απο εκπληξη καθως ενας ξενος περιμενει μονος του εξω απο την πορτα και τους εμποδιζει την απροσκοπτη διελευση. Ετσι φανταζομαι παλι να γινομαι αντικειμενο κουβεντας κατα την ωρα του βραδυνου με την οικογενεια τους. Ελπιζω να μην εχουν φτασει στο σημειο να με χρησιμοποιουν ως μεσον εκφοβισμου στα παιδια τους για να φανε το φαγητο τους, να κανουν τις σχολικες τους εργασιες ή να κοιμηθουν. Ξερω ομως οτι αυτο δεν μπορω και να το εμποδισω μεσα στην πιθανοτητα του.

Φτιαχνω το τσάι μου ή ενα ποτο και καθομαι μπροστα στο τεραστιο τζαμι που βλεπει στην πολη. Εχω μεταφερει τον καναπε μου εκει κι ετσι ολα τα φωτα της πολης και το πηγαινέλα των ανθρωπων γινονται η βραδυνη μου διασκεδαση.

Νομιζω οτι νιωθω πως αδειαζει σιγα σιγα το κτιριο, πως η δραστηριοτητα του και μια αλλη αισθηση που θα μπορουσα να τη χαρακτηρισω αδοκιμα ως η ζωη ή η συνειδηση του φευγουν σιγα σιγα καθως ενα ενα τα γραφεια του κλεινουν, τα φωτα σβηνουν, τα τηλεφωνα σωπαινουν, τα διαφορα υγρα σταματουν μεσα στους υδραυλικους σωληνες.

Μενει μονο το δικο μου φως αναμμενο και καθως ειναι στο δεκατεσσερα απο τα τριανταδυο θα με προσδιοριζα οτι ειμαι εκεινη τη στιγμη καπου στο στομαχι του.

Αισθανομαι πως το ενοχλω και δεν το αφηνω να ησυχασει κι ετσι εχω σιγα σιγα μεταβαλλει τις συνηθειες μου και δεν βαζω δυνατα μουσικη και κρατω μονο ενα μικρο πορτατιφ ανοιχτο ακριβως διπλα μου εκει που καθομαι.

Βλεπω τα φωτα της πολης να σβηνουν διαδοχικα και μονο κατι φωτεινες κοκκινες πινακιδες στεκονται πανω απο τις στεγες της σκοτεινης πλεον πολης.

Εκεινο το απογευμα δεν συναντησα κανεναν να βγαινει απο το ασανσερ.

Λιγο με παραξενεψε αλλα δεν του εδωσα ιδιαιτερη σημασια, θεωρησα πως απλως σε αυτο του το κατεβασμα ετυχε να ειναι αδειο.

Οατν ανοιξα την πορτα του διαμερισματος και μπηκα ακουσα καποιο θορυβο που τον απεδωσα στο οτι ισως εχω αφησει το παραθυρο ανοιχτο.

Ακουμπουσα την τσαντα μου στο πατωμα οταν κατι με εσπρωξε και με εριξε στον καναπε. Πολλα χερια με ακινητοποιησαν.

Πρεπει να περασαν αρκετες στιγμες μεχρι να με αφησει η εκπληξη να διακρινω τα προσωπα τους. Ηταν πολλοι, χαμογελουσαν, γελουσαν και μιλουσαν μεταξυ τους στην αγνωστη και κακοηχη γλωσσα τους. Ηταν αντρες και γυναικες, δεν μπορουσα να αναγνωρισω κανεναν. Ετσι κι αλλιως ολωνων τα προσωπα μου φαινονταν ιδια τοσο καιρο τωρα.

Με αγγιζαν και με επιαναν πανω και κατω απο τα ρουχα. Καποιοι εβγαζαν φωτογραφιες με τα κινητα ή με καμερες. Το προσωπο και διαφορα σημεια του σωματος μου.

Καποιος δεν αντεξε και με τσιμπησε αρκετα δυνατα. Εγω ουρλιαξα και τοτε οι αλλοι αρχισαν να του φωναζουν και να τον μαλωνουν. Καποια γυναικα επιανε τα μαλλια μου σαν κατι περιεργο και καποιος αλλος ή αλλη ανακατευε με περιεργεια τις τριχες στο στηθος μου. Η ταραχη μου ηταν μεγαλη και λιποθυμησα.

Οταν συνηλθα ημουνα ξαπλωμενος στραβα στον καναπε με τα μαλλια και τα ρουχα μου ανακατεμενα. Το διαμερισμα ηταν αδειο.

Κανενα ιχνος ακαταστασιας.

Το δερμα μου ηταν σαν ηλεκτρισμενο.

Εριξα αρκετο κρυο νερο στο προσωπο μου, εφτιαξα ενα δυνατο τσάι, κι εμεινα να κοιταω ως το ξημερωμα την πολη και τις κοκκινες πινακιδες. Μου εκανε ιδιαιτερη εντυπωση μία απ' αυτες καθως ετσι οπως ηταν τελειως ανατολικα εχανε την πολυ εντονη υποσταση της μεσα στο πρωινο φως που σιγα σιγα δυναμωνε.

Απο τοτε ξεκινησα να χρησιμοποιω και μονο τις σκαλες.

Δεν με ξαναειδε κανεις.

Η Άλλη

  

Δεν πιστευω στα φαντασματα.

Ισως γιατι μ’ εχουν αφησει ησυχο.

Ισως γιατι εχω να δω απο τοτε στην Ιαπωνια εκεινη την γυναικα που ερχοταν καθε βραδυ και στεκοταν απεναντι απο το κρεβατι μου.

Τοτε αρχισα να κοιμαμαι με ανοιχτα τα φωτα.

Και αυτο την αναγκασε να τραβηχτει πιο πισω ακριβως κατω απο τον παραστατη της πορτας. Ειχα ενα ελαφρύ, φοβισμενο υπνο εκεινο το βραδυ αλλα ηταν καπως καλυτερα.

Δεν ηξερα αν ηταν δικο μου φαντασμα ή του σπιτιου. Οι Γιαπωνεζοι πιστευουνε οτι στη χωρα τους υπαρχουν χιλιαδες φαντασματα απο αυτους που εξαυλωθηκαν μεσα σε μια στιγμη απο τη βομβα και δεν προλαβαν καν να καταλαβουν που πηγαν. Ετσι σκεφτηκα οτι ηταν του σπιτιου και ησυχασα. Δεν με πειραζε κιολας εκτος απο ενα βραδυ που αρχισε να περπαταει στη πλατη μου. Σηκωθηκα ανατριχιασμενος και με κρυο ιδρωτα και αναψα ολα τα φωτα του σπιτιου, της βεραντας και του κηπου. Το σπιτι μου εμοιαζε σαν ενα πυροτεχνημα μεσα στη νυχτα της μικρης πολης. Αυτο τη συνετισε ομως και δεν το ξανακανε. Τη φανταζομουνα να καθεται και να κοιταει το σπιτι απο μια αποσταση εξω απο το φωτεινο του κυκλο. Για να μαθει.

Δε νομιζω οτι καθοταν ολη νυχτα και με κοιταζε. Καποια βραδυα την ακουγα να ψαχουλευει στη κουζινα. Τι προσπαθουσε να κανει; Να μαγειρεψει ισως. Πρεπει να ηταν πολυ στεναχωρημενη που δεν μπορουσε να πιασει τις κατσαρολες και τα τηγανια. Αυτο πρεπει να της στοιχιζε πολυ. Ισως γι αυτο μονο στη κουζινα την ακουγα να κλαιει.

Την ημερα δεν ξερω τι εκανε. Ισως την ενοχλουσε το φως -ναι,αυτο το ηξερα- ισως οι ηχοι της μερας ή οι δυνατοι ηχοι γενικως. Γι αυτο και οταν ηθελα να ειμαι στην ησυχια μου χωρις να υποψιαζομαι την παρουσια της πισω απο την πλατη μου εβαζα δυνατα μουσικη. Αυτο την εκανε να αποτραβηχτει στις δικες της σκοτεινες και ησυχες γωνιες. Βεβαια η τακτικη αυτη μου στοιχισε μια μικρη κωφωση αλλα χαλαλι απο το να ζω με την υποψια οτι με ειχε πλησιασει τοσο.

Οταν ερχοταν καποια γυναικα στο σπιτι αποσυροταν στις γωνιες της αλλα την αλλη μερα εβρισκα καποια πραγματα μου ανακατεμενα. Μια φορα μου ελειπαν και λεφτα αλλα δεν ηξερα και ποια να κατηγορησω. Την περαστικη της χτεσινης νυχτας ή τη μονιμη που ηξερε τη φιλαργυρια μου τοσο καιρο τωρα και ηθελε να με τιμωρησει για την απιστια μου.

Μια φορα γυρνωντας απο τη δουλεια βρηκα πανω στην ξεχασμενα ανοιχτη σιδερωστρα ενα ασπρο μου πουκαμισο. Απλωμενο, ετοιμο για σιδερωμα. Δεν ξερω γιατι αλλα της εκανα τη χαρη και το φορεσα στη βραδυνη μου βολτα. Γυναικα δεν με πλησιασε κεινο το βραδυ, ουτε καν απο τις αγοραιες. Γυρνωντας στο σπιτι το ιδιο βραδυ ακουσα κατι σα σιγανο τραγουδι απο μεσα που σταματησε μολις μπηκα. Μια έντονη αίσθηση, σαν εξαψη χαρας, ηταν διάχυτη στο χωρο, σαν καποιος που χορευε να ειχε μόλις πριν αλλαξει δωματιο. Φοβηθηκα οτι αυτη η χαρα μπορει να την αποθρασυνε και αναψα παλι ολα τα φωτα του σπιτιου εκτος απο αυτα του κηπου. Ας την εβγαζε στο κηπο. Το σπιτι μου εμοιαζε σα μια μικρη φωτια σε μια σκοτεινη ερημο εκεινη τη νυχτα.

Ενα καιρο, πολυ απογοητευμενος για αλλους λογους αφησα μονο ενα μικρο πορτατιφ αναμμενο διπλα μου, εκλεισα ολα τα αλλα φωτα του σπιτιου και αρχισα να της μιλαω. Την ενιωθα κοντα μου στο ενα μετρο περιπου. Ηθελα να της πω να καθισει κιολας αλλα δεν ηξερα αν αυτο ήταν δυνατόν. Ηθελα να τη κερασω κι ενα ουισκυ να σου πω την αληθεια. Και ηθελα να φυγει λιγο απο αυτη τη καθημερινη υπομονετικη, κλαψιαρικη κατασταση της και να ερθει λιγο πιο κοντα στη δικια μου. Τελος παντων ηπια ολο το ουισκυ μονος μου και της ειπα πολλα. Δεν ξερω τι καταλαβε, δεν ξερω καν αν καταλαβαινε αγγλικα και ελληνικα ετσι οπως τα μπερδευα. Πολλοι λιγοι Γιαπωνεζοι σε αυτη τη πολη μιλουσαν αγγλικα ουτως ή αλλως. Αν ομως καταλαβαινε τωρα ξερει πιο πολλα πραγματα για μενα απ΄ολο το κοσμο.

Με πηρε ο υπνος στη πολυθρονα με το πορτατιφ ανοιχτο.

Το σπιτι μου εμοιαζε σαν ενα αναμμενο καρβουνακι μεσα σε στην απεραντη σκοτεινια εκεινη τη νυχτα.

Απο τοτε σταματησα να φερνω γυναικες στο σπιτι. Με καποιο τροπο καταλαβα ποσο εντονα τη στεναχωρουσε αυτο και δεν ηθελα να προσθεσω και αλλη πανω στην πυκνη -ετσι οπως την ενιωθα- θλιψη της.

Καποια στιγμή το ενιωσε οτι θα εφευγα. Μαλλον βλεποντας την τελευταια βδομαδα να μαζευω σιγα σιγα ολα μου τα πραγματα. Πρεπει να ειδε και τη μεγαλη βαλιτσα για πρωτη φορα ανοιχτη. Στα συντομα μονοημερα διήμερα ταξιδια μου επαιρνα τη μικρη μονο οποτε καταλάβαινε ότι θα γύριζα και δεν ανησυχουσε. Η μεγαλη βαλιτσα ομως την αναστανωνε. Αργοτερα και για πολυ καιρο -ακομα και τωρα- μετανιωνα που την ειχα αφησει ολη αυτη τη βδομαδα ανοιχτη να τη βλεπει μπροστα της και να λυπαται.

Εκείνες τις μέρες την ενιωθα σαν ενα αστατο αερα να γυριζει απο δωματιο σε δωματιο χωρις να ξερει τι να κανει και πως ν΄ αλλαξει αυτο που καταλάβαινε οτι ερχοταν.

Το τελευταιο βραδυ τα ηξερε ολα. Εγω δε μπορουσα να κοιμηθω απο την ενταση του επικειμενου ταξιδιου. Αυτη ετρεχε και στροβιλιζοταν μεσα στο σπιτι μανιασμενα. Καποια στιγμη ολη της η οργη και η απογνωση τής εδωσε φαινεται την ικανοτητα που χρειαζοταν και αρχισε να σπαει πραγματα. Και όσο συνέχιζε δυναμωνε ολο και περισσοτερο. Τα εσπασε όλα. Οτι μπορουσε το έσπασε. Εγω καθομουνα παλι στην πολυθρονα μου με το πορτατιφ μονο αναμμενο διπλα μου. Ολο το αλλο σπιτι σκοτεινο. Εβλεπα ποτηρια και πιατα να συντριβονται στο πατωμα, κουρτινες ν’ ανεμιζουν, σεμεδακια με γκεισες να εκσφενδονιζονται στον αερα και το καδρο με εναν κηπο του Κυότο να πηγαινοερχεται σα να ηταν σε τραινο.

Μολις σταμάτησε επικρατησε μια βαθεια σιωπη στο σπιτι. Φοβηθηκα οτι πεθανε. Εμεινα λιγο ετσι να περιμενω. Μετα κατεβασα με τη μία ολο το ουισκυ που ειχα στο ποτηρι και το αφησα στο τραπεζακι. Μετά έκλεισα το πορτατιφ.

Καποια βραδυα ετσι οπως καθομαι στις μπαρες και περιμενω να λιγοστεψει η ωρα που θα περασω στο αδειο σπιτι νομιζω οτι τη βλεπω καπου στην απεναντι ακρη να με κοιταει. Μαλλον φαντασια μου ειναι ομως. Δεν ειναι δυνατον να πιστεψω οτι ενα φαντασμα μπορει να περασει μια τοσο μεγαλη θαλασσα.

Γι αυτο σου λεω.

Δεν πιστευω στα φαντασματα.

   

Μαζί

Σε καποια γιορτη της εταιρειας τη γνωρισε.

Καθοταν μια θεση παραδιπλα αλλα σε μια στιγμη οταν γυρισε ηταν αυτη διπλα του, το κοριτσι που πριν ηταν διπλα του ειχε εξαφανιστει. Εφερε ενα γυρω αλλα δεν την ειδε πουθενα παρόλο που θυμοταν καλα το προσωπο της -πολυ χαριτωμενο- οταν του ειχε ζητησει να της δωσει το αλατι που ηταν κοντα του.

Τωρα διπλα του ηταν αυτη που του χαμογελουσε αμεσως μολις  ενιωθε οτι επεφτε στο οπτικο του πεδιο και πολλες φορες νομισε οτι ειδε αυτη την ελαχιστη στιγμη πριν το ανεκφραστο προσωπο της γινει σε χαμογελο ακριβως εκεινο το μυτερο δευτερολεπτο που εισχωρουσε στο οπτικο του πεδιο. Μετα οταν αρχιζε να τον αγγιζει φευγαλεα με το μπρατσο της πανω στο δικο του δεν εδωσε σημασια αλλα οταν η επαφη αυτη εγινε πιο παρατεταμενη αναγκαστηκε και γυρισε να τη δει με ολο του το προσωπο. Και αυτη του χαμογελουσε. Ηταν ομορφη με ενα τροπο που του ηταν καπως σαν ξενος. Αναγνωριζε την αρμονια σ' ενα προσωπο που ομως περνουσαν πανω του συναισθηματα και σκεψεις που του ηταν τελειως ξενες. Κοιτας καποιον και οι εκφρασεις του κατι σου λενε, μπορεις να εχεις εστω και βασικες αναφορες απο αυτες χαρα, αδιαφορια, ζηλεια, λυπη αλλα αυτης το προσωπο ηταν σα το διετρεχαν αλλα αγνωστα συναισθηματα, αγνωστα του ακομα και ως προς τον ορισμο τους.

Κατι του ειπε, μετα το ονομα της και μετα οτι τον ειχε προσεξει καιρο πριν και ηθελε να τον γνωρισει. Το οτι της αρεσε πολυ δεν το εκρυψε καθολου αλλα αυτος με ενα τροπο περιεργο ενιωθε οτι αυτο ηταν μονο στα λογια της. Πως ειναι να σου λεει μου αρεσεις ενα προσωπο που δεν συσπαται καθολου απ' αυτη την δηλωση και καμια αλλαγη δε γινεται στα ματια, ουτε συστολη, ουτε διαστολη, ουτε κατεβασμα.

Μετα αλλαξαν τηλεφωνα και μετα του ειπε οτι δεν ειχε αντιρρηση να συνεχισουν για ενα καφε οι δυο τους. Λιγο πριν τελειωσει η γιορτη αυτη καπου πηγε και δεν ξαναγυρισε στη θεση της, της εκανε μια κληση που δεν την απαντησε, εφυγε και μονο πολυ αργοτερα οταν κοντευε να τον παρει ο υπνος στο κρεβατι του ελαβε ενα μηνυμα συγνωμη κατι μου ετυχε.

Μετα τρεις μερες την πετυχε σε καποιο διαδρομο στην εταιρεια, οπως πλησιαζαν εκανε μια κινηση να φτιαξει τα μαλλια της σημαδι οτι τον αναγνωρισε. Αυτος κοντοσταθηκε, του χαμογελουσε αλλα μιλησαν μονο τυπικα. Μετα μια ωρα ελαβε ενα μηνυμα οτι τον σκεφτοταν συνεχεια λεει. Κουνησε το κεφαλι του μπερδεμενος. Τα μηνυματα επαναλαμαβανονταν καθε μια ωρα περιπου και ηταν πανω κατω τα ιδια. Αποφασισε και της εστειλε και αυτος ενα ας παμε για ενα ποτο το βραδακι. Του απαντησε ποσο πολυ το ηθελε αλλα δυστυχως αποψε δεν μπορουσε, ισως αυριο. Ενταξει, ειπε αυτος λες και θα μπορουσε να πει και κατι αλλο.

Την αλλη μερα κανενα μηνυμα. Αυτος της εστειλε ενα μονο τι κανεις; αλλα καμια απαντηση δεν ελαβε. Την επομενη της ευχηθηκε καλη μερα αλλα και παλι σιωπη. Το βραδυ ετοιμος να κλεισει το βιβλιο του και να κοιμηθει ελαβε ενα μηνυμα της να το ξερεις σε σκεφτομαι πολυ. Και που να το ξερει;

Το πρωι βρηκε το ε-μέιλ του γεματο ε-καρντς με καρδουλες και ερωτικα τραγουδια. Χαμογελασε.

Ενω δουλευε ηρθε στο τμημα του και του εδωσε ενα τριανταφυλλο αδιαφορωντας τελειως για ολους τους συναδελφους που κοιταζαν και για ολα τα σχολια που θα ακολουθουσαν. Αυτος κολακευμενος δε σκεφτηκε τιποτα και ενεδωσε στην γλυκεια επαρση που το θαρραλεο φλερτ της εγινε μπροστα σε κοινη θεα.

Στις πεντε του εστειλε μηνυμα να φυγουν μαζι.

Την πηρε και πηγαν σε καποιο παραλιακο καφε. Παρηγγειλαν αλλα αυτη ελαβε μια κληση και του ειπε οτι επρεπε να φυγει, κατι επειγον.

Ηπιε το καφε του κοθτωντας προς τη θαλασσα, μετα παραγγειλε κονιακ, μετα κι αλλο κονιακ, μετα κι αλλο.

Συρθηκε στο αυτοκινητο κουτσα στραβα και νιωθοντας πολυ ζαλισμενος σκεφτηκε να παρει εναν υπνακο εκει να ξελαμπικαρει. Οταν ανοιξε τα ματια ηταν μια τα μεταμεσαννυχτα και αυτη καθοταν διπλα του. Του ειπε οτι γυρισε μολις τελειωσε τη δουλεια της αυτο το επειγον, ειδε το αμαξι του, και καθισε διπλα του περιμενοντας να ξυπνησει.

Ζαλισμενος της ειπε να τη παει σπιτι της. Οχι, στο δικο σου του ειπε.

Εβαλε μπροστα και πηγαν σπιτι του.

Τη ρωτησε αν ηθελε ενα ποτο, αυτη ειπε κατι με πορτοκαλι εφτιαξε δυο, οταν γυρισε αυτη ανακατευε τα σι ντι του. Εβαλε μουσικη, καθισαν στο καναπε, ηπιαν και αλλα κατι με πορτοκαλι μαλλον τη φιλησε, το πρωι βρηκε τον εαυτο του να κοιμαται στο καναπε με τα ρουχα του.Πλυθηκε, εφτιαξε ενα καφε, στο τραπεζακι της κουζινας βρηκε ενα σημειωμα. Σ' ευχαριστω, ηταν υπεροχα.Μπορει και να ηταν, σκεφτηκε. Ποιος ξερει;

Πολλα μηνυματα, πολυ ερωτικα ακολουθησαν. Ηταν ξετρελλαμενη μαζι του. Και αυτος το ιδιο, της ελεγε. Αλλα ηξερε οτι κατι αλλο εννοουσαν. Εβγαιναν μαζι, ποτε αυτη εξαφανιζοταν, ποτε αυτον τον επαιρνε ο υπνος και ξυπναγε σε περιεργα μερη που δεν θυμοταν πως πηγε εκει. Μια φορα σε ενα παγκακι μιας πλατειας στην αλλη πλευρα της πολης, μια αλλη εξω απο την πορτα ενος σπιτιου που δεν ηξερε, μια αλλη με το κεφαλι στο τραπεζι ενος καφενειου σ' ενα αγνωστο μερος.

Οι συνηθειες του αλλαξαν. Τα φαγητα του, τα ρουχα του. Μια μερα δεν αναγνωριζε κανενα απο τα σι ντι που ηταν στη δισκοθηκη του.

Ηταν ηρεμος.

Παλια αγχη που ειχε τα ειχε ξεχασει.

Δεν βιαζοταν να παει καπου. Και καμια φορα μαλιστα ειχε την εντυπωση οτι γι αλλου ειχε ξεκινησει. Αυτο συνηθως συνεβαινε τις φορες που τελικα τη συναντουσε. Ξεχνουσε πως το ειχαν κανονισει αλλα την εβλεπε μπροστα του να τον περιμενει και μαλιστα ανυπομονα σα να ειχε αργησει.

Και παντα του ελεγε ποσο υπεροχος ηταν. Πολλες φορες κοιμοντουσαν μαζι και ξυπναγε μονος του, στο καναπε. Δεν ποθουσε αλλες γυναικες, αρα μαλλον κατι εκαναν μαζι, αλλο αν αυτος δεν το θυμοταν. Εβρισκε και σημαδια της επανω του απλως δεν θυμοταν καμια πραξη.

Μονο τα λογια της υπηρχαν να το βεβαιωνουν.

Ησουν υπεροχος εχτες.

Για να το λεει αυτη ετσι θα ειναι σκεφτοταν.