Radio Nowhere

Αμνησία

 

Tindertsicks - Say goodbye to the city

 

Αυτός ο μαύρος σκύλος

 

 

σταμάτησε νά 'ρχεται τις νύχτες

 

 

στα όνειρά μου,

 

 

τον ακούω όμως 

 

να γρατζουνάει τη πόρτα μου,

 

 

κάθε βράδυ.

 

Οταν δε θα θυμάμαι

 

Röyksopp - Remind Me

 

 

Μου πήρε πολύ να καταλάβω

ότι οι εικόνες που μαζεύω δεν θα μείνουν πουθενά

θα τις πάρει από μέσα μου ο καιρός

όπως την άμμο η θάλασσα απ' το δέρμα,

κι αν τις δω σε κάποια όνειρα 

θα είναι απ' αυτά που το πρωί τα ξεπλένει

 

κι ευτυχώς, 

 

ευτυχώς να λες.

Η κάθε μέρα θέλει ένα πείσμα ...

Piano Magic - Love & Music

 ... σκοινί να την τραβάει από την ελπίδα στη λήθη

Ανώνυμη κορυφή III

 

Slowdive - Cello

 

 

Ανώνυμη κορυφή II

 

Slowdive - Cello

 

Ανώνυμη κορυφή

 

Slowdive - Cello

 

 

Ενα κορίτσι, δύο αγόρια, ένα ποδήλατο

 

 

Slowdive - Visions of La

 

Το κορίτσι είναι εντυπωσιακά όμορφο και καλλίγραμμο.

Την ακολούθησα και έβγαλα πολλές φωτογραφίες που θα δείξω σ' ένα επόμενο πόστ.

Δεν μπόρεσα ν΄αντισταθώ και να μη βάλω πριν αυτή την ασπρόμαυρη.

Μου λέει για την ομορφιά, για τον ερωτισμό που αποπνέει το σώμα.

Όταν είναι τόσο σαφή, μπορούν να αποτυπωθούν και σε μιά ελάχιστη φιγούρα, σχεδόν μιά τελεία, χωρίς χρώματα, χωρίς τίποτα.

Δύο άνδρες ένα μεσημέρι

Aria

 Είχα σχεδόν κάνει το γύρο της λίμνης και είχα βγάλει δεκάδες φωτογραφίες αλλά μόλις είδα τους δύο άνδρες να στέκονται κάτω από το δένδρο ένιωσα μιά ευχάριστη ταραχή καθώς η εικόνα μου έφερε στο μυαλό μιά παλιά κινεζική γκραβούρα που με είχε κάποτε εντυπωσιάσει. Ενας δάσκαλος μιλούσε στο μαθητή του κάτω απο ένα ψηλό πεύκο, στην άκρη υπήρχε ένα ποτάμι.

Εδώ δεν υπήρχε δάσκαλος και το ρυάκι, πίσω απ' τη φιγούρα με το κασκέτο, ήταν ξερό, μόνο οι δύο άνδρες που συζητούσαν τόσο ήρεμα, που αρκούσε ο αέρας στα φύλλα για να μην ακούγονται.

Υπήρχαν μόνο τρία σπίτια όλα κι όλα γύρω απ' τη λίμνη και όχι πολύ κοντά το ένα στο άλλο, το χωριό ήταν κι αυτό αρκετά μακριά, κι έτσι σκέφτηκα ότι αυτή η συνάντηση στο δένδρο στο μικρό γεφύρι -στο γεφύρι στέκομαι εγώ - είναι το κοινωνικό γεγονός της ημέρας, ίσως είναι η ώρα που περιμένουν κάθε μέρα.

Πίσω ένα μικρό περιβόλι έχει μια ταμπέλα, σκέφτηκα ότι πωλείται, ότι το αγόραζα μαζί με το μικρό σπίτι στα δεξιά μου,

μπροστά στο γεφυράκι και τη λίμνη, να ξύπναγα τα πρωινά κι έβλεπα τη λίμνη, μετά να σκάλιζα το περιβόλι, και μετά το μεσημέρι να πήγαινα κι εγώ μόλις η ζέστη δυνάμωνε κάτω απ' το δένδρο, πάνω στη πέτρα, και να μίλαγα για πράγματα λυτρωτικά ασήμαντα. 

Να ζούσα σ' αυτή τη λίμνη.

Γλυκό και μονότονο, καμία δέσμευση και καμία υπόσχεση.

 Ποιός το αντέχει;

Τόση ηρεμία.

 
Σε μία βδομάδα ξέρεις τι γίνεται σε κάθε λόχμη. 

...............................................................................................

Στο σπίτι, παίζοντας με τα χρώματα, μου γεννήθηκε ξαφνικά η ιδέα

να πλησιάσω εκείνη την εικόνα, την πρώτη που είχα δεί, 

και που κατά ένα τρόπο σίγουρο αλλά ανερμήνευτο με είχε φέρει εδώ,

γιά να διαπιστώσω, όχι χωρίς έκπληξη,

ότι όσο αφαιρούσα χρώματα, φώς, αντιθέσεις,

κάτι, κάπου, σ' ένα χώρο που μόλις αισθανόμουν ότι υπήρχε,

 το ισοζύγιο παρέμενε σταθερό.

Μελέτη ολίσθησης

Νυχτερινό κάλεσμα