Radio Nowhere

Λεφτά στη πιτζάμα, 13/1/17

Πάντα κοιμάμαι με όλα μου τα λεφτά στη τσέπη της πυτζαμας. Κι αυτό γιατί κάνω πολυέξοδα όνειρα, να ´χω να πληρώνω χωρίς να χρειάζεται να υποχρεώνομαι σε κανένα.
Να εχτές έβλεπα ότι ειχα καλέσει μιά μπάντα με χάλκινα στη κηδεία μου και με είχε φάει η αγωνία πως θα τους πληρώσω αφού ήμουνα πεθαμένος.
Αφού λέει σηκώθηκα απ τη κάσα με τις πιτζάμες και τους έραινα με πεντάευρα, για να φτουράνε.
Πετάξανε τα χάλκινα κι αρχίσανε να τρέχουνε πανικόβλητοι.
Βούτηξα μια τρομπέτα κι άρχισα να παίζω ένα παλιό σκοπό.
Ξύπνησα άφραγκος.

Το νησί

Μου άρεσε το νησί, το γύρισα πάνω κάτω, μ´ άρεσε. Με την πλατεία του, τα σοκάκια του, τα δύο καφενεία του.
Είπα δω θα μείνω. Δω θα αράξω ως την έσχατη μέρα.
Κι έψαξα για σπίτι ν´ αγοράσω.
Μου δείξανε υπόγεια και πατάρια.
Παλιά έπιπλα στοιβαγμένα που μύριζαν αιώνες και έπρεπε να τα πάρω προίκα με το σπίτι. Μπουκαμβίλιες και γιασεμιά που είχαν φάει τα ψωμιά τους.
Ξύλινες πόρτες με μάνταλα βαρειά κι ασήκωτα.
Χήρες που θα τις είχα δώρο και δεκάδες γατιά που θα με τριγύριζαν απαιτητικά, πεινασμένα κι αδιάφορα.
Είδα τη βροχή να χτυπάει τα μπατζούρια. Τα καφενεία με τους γέρους και τα τσίπουρα πέντε η ώρα το σπόγεμα και εφτά η ωρα το πρωί.
Ειδα την εννιά η ώρα που θα γύριζα σαν το στοιχειό, μεθυσμένος και τρελός στα γραφικά σοκάκια με τον αέρα να με ξέρει και να με κυνηγάει.
Έσπαγε η καρδιά μου κάθε φορά που έλεγα όχι.

Ο σκύλος

Τον έβλεπα τα βράδυα που έβγαζα το σκύλο βόλτα.
Στεκόταν πάντα στην ίδια διασταύρωση, στη μικρή ανηφόρα Σουλίου και Μακεδονίας και απο μακριά φαινόταν ακίνητος αλλά μόλις πλησίαζα άρχιζε να ψάχνει τις τσέπες του, τα κλειδιά του, το κινητό του ή τα τσιγάρα του.
Εγώ προχωρούσα με το σκύλο κι αυτός έμενε εκεί, αν όμως κάποια στιγμή γύριζα το κεφάλι τον έβλεπα σε απόσταση, να ακολουθεί μεν αλλά να κοιτάζει αλλού.
Αυτό γινόταν κάθε βράδυ, για πολύ καιρό.
Ο σκύλος πέθανε κάποια στιγμή μα εγώ απο κεκτημένη συνήθεια κι έπειτα από ένα μικρό, αναμενόμενο διάλειμμα ξανάρχισα τις βραδινές βόλτες.
Ήταν πάλι εκεί, έκανε πάλι ότι έψαχνε τις τσέπες του αλλά τόσο ελάχιστα πειστικά αυτή τη φορά.
Πρέπει να ήταν το τρίτο ή το τέταρτο βράδι που πλησίασε και με πολύ ήρεμες κινήσεις φόρεσε στο λαιμό του το κολάρο από το λουρί που ασυναίσθητα έσερνα πίσω μου.

Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Πηγαίνοντας να κρεμάσει το σακάκι του βρήκε μέσα το κουτάκι με το δαχτυλίδι.
Αναγκάςτηκε να της πει ότι ήταν γι αυτήν και διαμαρτυρήθηκε μάλιστα ότι του χάλασε την έκπληξη.
Τα μαγαζιά θα ήταν κλειστά για δύο ημέρες και δεν θα μπορούσε να πάρει άλλο δώρο.
Έτσι πήρε το άδειο, παρατημένο κουτί του δαχτυλιδιού και έβαλε μέσα ένα παλιό δικό της που πήρε απο την κοσμηματοθήκη της ενώ αυτή έπαιρνε ένα ζεστό αφρόλουτρο.
Της φώναξε έξω απ την πόρτα του λουτρού ότι θα έβγαινε για ποτά με φίλους.
Αυτή του είπε να μην αργήσει πολύ ενώ κοίταζε εκστασιασμένη το δαχτυλίδι που έτσι όπως εμφανιζόταν ανάμεσα στους αφρούς έμοιαζε σαν υπόσχεση.

Τα λυόμενα

6/12/2014

Τη μέρα δούλευε σε μια εταιρεία που πούλαγε λυόμενα σπίτια στη Καβάλας.
Τη νύχτα κοιμότανε σ´ αυτό της βιτρίνας.
Είχε και βεράντα, είχε κι ενα μικρό κήπο με γκαζόν , δύο μέτρα μακριά απ τα αμάξια που πήγαιναν μ´ εκατό.
Αν δεν έκανε κρύο, έβγαζε μια πολυθρόνα πάνω στο γκαζόν, με μια σακούλα μπύρες απ το περίπτερο στην άλλη πλευρά της Καβάλας και άραζε.
Τα αυτοκίνητα έτρεχαν μπροστά του ασταμάτητα κι αυτό ήταν το ποτάμι του.
Ενα βράδυ κάποιο είχε πέσει σε μια τσιμέντινη κολώνα και είχε πάρει φωτιά, δε κουνήθηκε απ τη θέση του.
Ενα άλλο βράδυ, είδε μια μετωπική, κάτι κομμάτια, δεν ήξερε αν ήταν ανθρώπων ή αυτοκινήτων, τινάχτηκαν πέντε μέτρα ψηλά, έσκασαν στην άσφαλτο, αυτοκίνητα πέρναγαν απο πάνω τους για ώρα.
Ήταν καλά, καλές εποχές, τα λυόμενα φεύγανε σα φρέσκα ψάρια, το δικό του, η βιτρίνα, μεγάλος κράχτης, βεράντες, ξύλινα μπατζούρια, κεραμίδια και γκαζόν.
Η εταιρεία έπεσε έξω μετά.
Ήρθανε να λύσουνε το λυόμενο, αυτός τα χε μαζέψει απ την προηγούμενη.
Κάτω απ τον τεράστιο καναπέ του σαλονιού βρήκαν δεκάδες άδεια κουτάκια.
Και στη ντουλάπα κάτι κομμάτια από προφυλακτήρες αυτοκινήτων και κάτι που ´μοιαζε με κομμάτια απο χέρια ή πόδια, έπρεπε να τα πάνε σε εργαστήριο για να πουν με σιγουριά.

Ο δολοφόνος

 

5/12//2014

Είχα ζητήσει να μου βρουν ενα καλο δολοφόνο να τη βγάλει απ τη μέση και μου στείλανε αυτό το ρεμάλι . Στην αρχή μου το παιζε σκληρός και Ντενίρο και μόλις κατέβασε δυό ουίσκι μαλάκωσε σα να κατάπιε μιά λαϊκή πίστα με όλα τα γαρούφαλα. Τον μίσησα τόςο που ξέχασα το λόγο που τον είχα φέρει. Τώρα το μόνο που ήθελα ήταν τον πετάξω απο μιά γέφυρα κι απο κάτω νάναι ποτάμι αφρισμένο. Και αντί να τον στείλω στη λεγάμενη τη πήρα τηλέφωνο να ´ρθει απο δω. Ήρθε, φόραγε μαύρα, και μου λέει ποιος είναι αυτο το ρεμάλι. Της λέω υποτίθεται αυτός θα σε σκότωνε σήμερα. Γέλασε, κι εγώ θυμήθηκα πόσο την είχα λατρέψει και μίσησα ακόμα περισσότερο το ρεμάλι δίπλα μου.

Η μονομαχία

29/11/14

Το ποτό μου έσωσε τη ζωή.
Στη μονομαχία μας με τον Τζιμ τον Αλεπουδιάρη στο κεντρικό δρόμο του Ελ Μπάσο , μεσημέρι ντάλα, ο αέρας να στροβιλίζει τη σκόνη και χαρτάκια απο σοκοφρέτες, αυτός τράβηξε πρώτος.
Με πέτυχε στο ύψος της καρδιάς, όλο το χωριό βγήκε στους δρόμους να πανηγυρίσει.
Η σφαίρα του όμως βρήκε το φλασκί που είχα στη μέσα τσέπη γεμάτο με Vat 69 για τις δύσκολες ώρες, για τα βράδυα που φύλαγα τα νεαρά γελάδια κι αυτά δεν μ άφηναν να τα πλησιάσω πάνω από τρία μέτρα.., 
Σηκώθηκα, και τον γάζωσα να το κολτ που είχα κόψη την κάνη γιατί έτσι είχα ακούσει.
Η τρύπα που άνοιξα στην πλάτη του ήταν τόσο μεγάλη που απο μέσα της μπόρεσα να δω όλους τους χωριάτες να τρέχουν να κλειστούν πάλι στις καλύβες τους, οι κόρες τους στο πατάρι.
Έβγαλα το φλασκί, το φίλησα και το άδειασα με δύο γεμάτες γουλιές.
Σηκώθηκα αργά και πήγα προς το μπαρ του Φράνκυ του Λιγδιάρη να το γεμίσω.
Κάτι είχα να του πω και για τα βερεσέδια μου από αντιπρόπερσι ..,,

Οι σακούλες

22/11/14

Τις Παρασκευές την κοπάναγε απ τον άντρα της και πηγαίναμε για τεκίλες στης Λιν Τσι όπου συνήθως πήγαινα τα μεσημέρια που έλειπε ο άντρας της απ το μαγαζί και την τράβαγα στο πατάρι και την έβαζα να κοιτάει κάτω το δρόμο.
Η τεκίλα μας έβγαζε κάτι άγριο, αχαλίνωτο και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχα ξυπνήσει στο αμάξι μέσα σε απέραντα φυστικοχώραφα και δεν ήξερα κατα που ήταν ο Νοτιάς ή σε μια αμμουδιά με καβουράκια ν ανεβαίνουν και να κάνουν βόλτες πάνω κάτω στα ρούχα μου.
Εκείνη τη φορά το παρακάναμε τόσο στη τεκίλα που καταφέραμε μόνο να πάμε ως το πάρκινγκ και μετά αυτη έφυγε και γω βγήκα να κατουρήσω αλλα ήρθε μια νάυλο σακκούλα και στάθηκε απέναντί μου και μετά μια δεύτερη και μια τρίτη σε ημικύκλιο.
Τις κοίταγα και ήταν ακίνητες, και μόλις έκανα να κινηθώ, κουνιόντουσαν κι αυτές όλες μαζί.
Μετά έγινα τέσσερις και μετά πέντε και όλες αμφιθεατρικά σα να περίμεναν κάτι ή σα να μ έκλειναν το δρόμο.
Κάθισα κάτω ακουμπώντας σε μια ρόδα και αυτές στοιχήθηκαν ανάλογα.
Άρχισα ν τους μιλάω να τους λέω διάφορα και μ άκουγαν προσεχτικά μα όποτε έκανα να σηκωθώ ανατσουτσουρώνονταν και φαίνονταν ανήσυχες.
Σκέφτηκα δε γίνεται αυτο πρέπει κάποιος να το δει, αλλιώς δε θα με πιστεύει κανένας.
Και τη πήρα τηλέφωνο, μόλις είχε φτάσει σπίτι της, της λέω έλα πίσω αν θες να δεις φαντάσματα έλα τώρα.
Μου είπε λες αλήθεια και της λέω ναι, έλα θα χάσεις.
Και ήρθε, και οι σακούλες της άνοιξαν διάδρομο, μου λέει τι γίνεται δω, οι σακούλες κλείσανε μόλις πέρασε.
Της λέω κοίτα και άρχισα να κουνάω τα χέρια σα μαέστρος και οι σακούλες άρχισαν να χορεύουν και αυτη πρώτα σφίχτηκε πάνω μου και μετά άρχισε να γελάει.
Μετά το έκανε κι αυτη αλλα οι σακούλες δεν την άκουγαν τόσο καλα όσο εμένα κι αυτη θύμωσε λίγο και τότε οι σακούλες δεν την άκουγαν καθόλου ενώ εμένα τέλεια.
Τότε χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν ο άντρας της και της είπε που στο διάολο είσαι γαμώτο κι αυτη πετάχτηκε πάνω αλλα οι σακούλες δεν την άφηναν κι αυτη συγχυσμένη αναγκάστηκε και πάτησε πάνω τους, αυτές σα να ξεφούσκωσαν και μετά δεν έκαναν τίποτα, δεν άκουγαν, ήταν σαν σκέτες σακούλες.
Της έβαλα τις φωνές, κοίτα τι έκανες γαμωτη σου και τότε άρχισε κι αυτη να φωνάζει Δε πάτε να γαμηθειτε και συ και ο άλλος κι έφυγε πέρα.
Οι σακούλες δε ξανασηκώθηκαν όσο κι αν προσπάθησα, πήγα για ύπνο κι απο τότε δεν έχω ξαναπιεί τεκίλα.
Ότι είπα είναι αλήθεια και τώρα πίνω Τζονι Μπλακ κι έχω και μια μπύρα δίπλα γιατι το Τζόνι μου φέρνει δίψα.