Radio Nowhere

Ανώνυμη κορυφή III

 

Slowdive - Cello

 

 

Ανώνυμη κορυφή II

 

Slowdive - Cello

 

Ανώνυμη κορυφή

 

Slowdive - Cello

 

 

Μάτια από νερό

 

Piano Magic - Vacancies

 

Ομίχλη στη λίμνη

 

Piano Magic - Certainty

 

Η πέμπτη βόλτα στη λίμνη έγινε μέσα σε πυκνή ομίχλη

περπατούσα κι άκουγα μόνο την ανάσα μου

είδα μόνο μιά γυναίκα στην αρχή, που πήγαινε άκρη άκρη σα για να με αποφύγει

σα να ήμουνα κάτι ξένο

έβλεπα καθαρά μόνο την όχθη που βρισκόμουν

η άλλη χανόταν μέσα σε κάτι που δεν γινόταν να παραβιαστεί

όλα έμοιαζαν πιό μοναχικά, σαν μια συνομιλία να είχε διακοπεί χωρίς κανείς να το θέλει αλλά και χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα

κατά τόπους υπήρχε μια διαφάνεια

που η αναιμία του υπόλοιπου χώρου την έκανε να φαντάζει ακόμα πιό παράξενη

ή σου αποκάλυπτε μια εικόνα που ενώ είχες ξαναδεί τώρα ήταν άλλη

σαν ο χρόνος να είχε πρώτα υγροποιηθεί

και μετά να γινόταν ένας βαρύς ατμός που του έκανε κόπο να αποχωριστεί το τώρα.

Το μυστικό της λίμνης

 

Labradford-Lake Speed

 

 

Άνθρωποι της βροχής

 

 

Boogie Bill Webb - Big Road Blues

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

               

 

 

Δύο άνδρες ένα μεσημέρι

Aria

 Είχα σχεδόν κάνει το γύρο της λίμνης και είχα βγάλει δεκάδες φωτογραφίες αλλά μόλις είδα τους δύο άνδρες να στέκονται κάτω από το δένδρο ένιωσα μιά ευχάριστη ταραχή καθώς η εικόνα μου έφερε στο μυαλό μιά παλιά κινεζική γκραβούρα που με είχε κάποτε εντυπωσιάσει. Ενας δάσκαλος μιλούσε στο μαθητή του κάτω απο ένα ψηλό πεύκο, στην άκρη υπήρχε ένα ποτάμι.

Εδώ δεν υπήρχε δάσκαλος και το ρυάκι, πίσω απ' τη φιγούρα με το κασκέτο, ήταν ξερό, μόνο οι δύο άνδρες που συζητούσαν τόσο ήρεμα, που αρκούσε ο αέρας στα φύλλα για να μην ακούγονται.

Υπήρχαν μόνο τρία σπίτια όλα κι όλα γύρω απ' τη λίμνη και όχι πολύ κοντά το ένα στο άλλο, το χωριό ήταν κι αυτό αρκετά μακριά, κι έτσι σκέφτηκα ότι αυτή η συνάντηση στο δένδρο στο μικρό γεφύρι -στο γεφύρι στέκομαι εγώ - είναι το κοινωνικό γεγονός της ημέρας, ίσως είναι η ώρα που περιμένουν κάθε μέρα.

Πίσω ένα μικρό περιβόλι έχει μια ταμπέλα, σκέφτηκα ότι πωλείται, ότι το αγόραζα μαζί με το μικρό σπίτι στα δεξιά μου,

μπροστά στο γεφυράκι και τη λίμνη, να ξύπναγα τα πρωινά κι έβλεπα τη λίμνη, μετά να σκάλιζα το περιβόλι, και μετά το μεσημέρι να πήγαινα κι εγώ μόλις η ζέστη δυνάμωνε κάτω απ' το δένδρο, πάνω στη πέτρα, και να μίλαγα για πράγματα λυτρωτικά ασήμαντα. 

Να ζούσα σ' αυτή τη λίμνη.

Γλυκό και μονότονο, καμία δέσμευση και καμία υπόσχεση.

 Ποιός το αντέχει;

Τόση ηρεμία.

 
Σε μία βδομάδα ξέρεις τι γίνεται σε κάθε λόχμη. 

...............................................................................................

Στο σπίτι, παίζοντας με τα χρώματα, μου γεννήθηκε ξαφνικά η ιδέα

να πλησιάσω εκείνη την εικόνα, την πρώτη που είχα δεί, 

και που κατά ένα τρόπο σίγουρο αλλά ανερμήνευτο με είχε φέρει εδώ,

γιά να διαπιστώσω, όχι χωρίς έκπληξη,

ότι όσο αφαιρούσα χρώματα, φώς, αντιθέσεις,

κάτι, κάπου, σ' ένα χώρο που μόλις αισθανόμουν ότι υπήρχε,

 το ισοζύγιο παρέμενε σταθερό.