Radio Nowhere

Η ακρίδα Σίσσυ και το μοναχικό βενζινάδικο, 5/7/16

Ήταν τότε που με είχαν μισθώσει κι έδινα συνεντεύξεις κρατώντας στο ένα χέρι ένα πυρσό και στο άλλο ένα δέρμα αρκούδας πολικής. Το θέμα των συνεντεύξεων ποίκιλε μεταξύ της τρέχουσας παγκόσμιας πολιτικής κατάστασης, σύγχρονων επιστημονικών ευρημάτων και ανάλυσης αρχαίων δογμάτων.
Ήθελαν να μάθουν την γνώμη ενός απλού ανθρώπου για όλα αυτά και το ότι έπασχα από το σπάνιο σύνδρομο Φλίπερ-Σίμονσον μέ έκανε να συμπεριφέρομαι πιό απλά κι από ξεχασμένο πάγο στη σκιά βράχων κάτι που όλοι οι συνδρομητές καλωδιακής εκτιμούσαν.
Συνήθως οι απαντήσεις μου ήταν μονολεκτικές, τις περισσότερες φορές αρνητικές και όλοι φαίνονταν να απολαμβάνουν το ανεξάρτητο πνεύμα μου.
Δεν ήταν όμως και λίγες φορές που παρασυρόμουν σε ποταμούς αναλύσεων κυρίως σε θέματα που αφορούσαν τη μαγειρική και τις σεξουαλικές συνήθειες των Ινουΐτ, θέματα στα οποία θεωρούμουν -και δικαίως- ως ειδικός κι αυτό γιατί η μακροχρόνια σχέση μου με μία μιγάδα που ήταν Ινουΐτ κατά το εν όγδοον απ την πλευρά της μητέρας της με καθιστούσε ειδικό από πρώτο χέρι.
Βέβαια κρατούσα πάντοτε κρυφό οτι η σχέση μας είχε διακοπεί απότομα ένα βράδυ που είχε καθίσει γυμνή στο πρόσωπο μου και χωρίς να με κοιτάζει απήγγειλε αρχαίες Ινουΐτικες σάγκες και κατόπιν με κλείδωσε στην πάγοκαλύβα μας κι έφυγε πετώντας το κλειδί σε γειτονικό φιόρδ.
Με βρήκαν παγωμένο αλλά σε καλή κατάσταση την Άνοιξη.
Έδωσα την πρώτη μου συνέντευξη στον τοπικό σταθμό και πολύ κόσμος συγκινήθηκε κι έστειλε διάφορες σπιτικές λιχουδιές σε δέματα και πακετάκια εκφράζοντας έτσι την ενοχή του που δεν με είχαν βρει νωρίτερα.
Εγώ για να τους δείξω οτι η συγνώμη τους ήταν αποδεκτή άπλωνα μπροστά στις κάμερες τα χέρια μου ανοιχτά σαν αγκαλιά έτοιμη να δεχτεί ένα μικρό γουρουνάκι.
Πολλοί αναλύονταν σε δάκρυα, κι εγώ μαζί αλλά με ενα ψυχρό κι απόμακρο ύφος.
Μ αυτό ειχα καταφέρει πολλά και το κυριότερο τσάμπα βενζίνη σε όλα σχεδόν τα πρατήρια της γειτονιάς μας.
Μ αυτά και μ αυτά είχα καταφέρει μία καλή ζωή αν και είχα πάντα ένα πολύ στενό κύκλο τον οποίο και φύλαγα πάντα στη μέσα τσέπη του σακακιού μαζί με ένα ζευγάρι ζάρια, μία οδοντόβουρτσα μπαταρίας και λίγες σταφίδες που είχαν ξεμείνει από μία παλιά μετακόμιση.
Σαν παρέα μου είχα μία αφρικανική ακρίδα, την Σίσσυ, που είχε ξεμείνει πίσω από την δική της παλιοπαρέα της και κόλλησε μαζί μου. Μάλιστα είχε μάθει να μου τραγουδάει στη γλώσσα της ένα παλιό λαϊκό σκοπό με διασκευασμένο στίχο που έλεγε
Η ακρίδα η Σίσσυ
Ποτέ δεν θα σε φτύσει
Ούτε μιά κρύα νύχτα
Στα μούτρα σου θα καθίσει
Το οποίο αν και μου έριχνε αλάτι χονδρό σε παλαιές πληγές ακουγόταν πολύ ωραία στα αρχαία Ντόγκον.
Και γυρνούσαμε πάνω κάτω την ενδοχώρα εγώ και η Σίσσυ και μιά φορά στο τόσο το τηλέφωνο χτυπούσε και με ζητούσαν για συνέντευξη σε τρέχοντα και φλέγοντα θέματα όπου άλλοι αναλυτές είχαν διαψευστεί και εγκαταλείψει.

Στο χάρτη έβλεπα ενα μοναχικό βενζινάδικο και είχε κι ένα σηματάκι με μαχαιροπήρουνα που σήμαινε οτι εκτός από βενζίνη θα έβρισκα και ζεστή μπύρα και ίσως και χυμό λεύκας για τη φίλη μου.
Πάρκαρα κάτω από μία μεγάλη μουριά και μαζί με τη Σίσσυ και τον στενό μου κύκλο τράβηξα για την ετοιμόρροπη παράγκα που ήταν πίσω από μία παλιά αντλία της Esso, κι έγραφε στη μαρκίζα Τό ένα Φι. Μπήκα μέσα και πράγματι είδα ένα Φι πίσω απ τον πάγκο να λύνει σταυρόλεξα μάλλον βαριεστημένα.
- Ινδός μεγιστάνας, γνωστός και ως Βαςιλιάς των αντλιών κενού, πέντε γράμματα, είπε το Φι χωρίς να σηκώσει το κεφάλι του
- Ζίγκμουντ, είπα
- Δεν χωράει, μου είπε
- Βρε, βάλε μου μία ζεστή Ζίγκμουντ με έξι δάχτυλα αφρό και φέρε και μιά βρεγμένη χαρτοπετσέτα ν αράξει η φίλη μου, του είπα δείχνοντας τη Σίσσυ που είχε ανέβει στον πάγκο και κοίταζε τα μπουκάλια.
Το Φι τσακίστηκε να εκτελέσει την παραγγελία, κάποια στιγμή μάλιστα σκόνταψε και έγινε για λίγο Θου αλλά γρήγορα ήρθε πάλι στα ίσια του.
- Εσύ δεν είσαι κείνο το ρεμάλι που γυρνάει από σταθμό σε σταθμό και δίνει βαθυστόχαστες μονολεκτικές απαντήσεις σε τρέχοντα φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας , ακούστηκε μία φωνή απ´ την γωνία.
Γύρισα και είδα μία εκρηκτική κοκκινομάλλα, με γλυκό πρόσωπο γεμάτο ουλές από παλιά εφηβική ακμή, ζωσμένη χιαστί δυναμίτες, πάνω από το πάμπλουτο στήθος της.
Πήρα την Ζίγκμουντ μου και τράβηξα προς το τραπέζι της.
- Ναι, είπα βάζοντας ένα δάχτυλο στον αφρό και ττινάζοντας το πιτσιλώντας τους δυναμίτες της.
- Και τι σε φέρνει εδώ στα μέρη μας μεγάλε αναλυτή, είπε χαμογελώντας ίσια.
- Μία Ντάτσια, είπα δείχνοντας απο το παράθυρο το αμαξάκι μου κάτω απ τη μουριά
- Λολ, είπε, το ξέρεις οτι σήμερα δεν είναι η τυχερή σου μέρα
- Καμία μέρα δεν είναι τυχερή όταν συναντιέται μαζί μου μωρό, γι αυτό και φεύγει μακριά και δεν ξαναγυρίζει. Τι πίνεις;
- Φι, πιάσε ένα Γκόλντμαν Σακς, φώναξε αυτή.
Και μετά γυρνώντας σε μένα και καρφώνοντας τα μάτια στο επίπεδο στήθος μου
- Κι εφόσον τα ξέρεις όλα θα μου λύσεις μερικές απορίες;
- Ότι θες εκτός απο χρηματοοικονομικά που τα κρατάω μόνο για πάρτη μου
Έκανε ένα βαθύ λολ και είπε
- Υπάρχει Θεός;
- Υπάρχει αλλά δεν ασχολείται. Βασικά είναι παθολογικός ζαράκιας, μιλάμε για βαρύ εθισμό. Οπότε έχοντας εναποθέσει τα πάντα στα ζάρια είναι σα να μην υπάρχει.
- Ώωω! Και δεν μου λες υπάρχει μία παγκόσμια Συνομωσία;
- Απλοϊκή ερώτηση. Φυσικά υπάρχει. Όλες οι θεωρίες συνομωσίες είναι πραγματικές και σε εξέλιξη. Μόνο μία Συνομωσία όμως είναι απάτη, μία που δεν διανοείται κανείς.
- Ποιά, ρώτησε ανάβοντας τσιγάρο.
- Αυτή που προσπαθεί να πείσει τον κόσμο οτι όλες οι θεωρίες συνομωσίας είναι σκέτες θεωρίες, απάντησα παίρνοντας της το τσιγάρο απ το στόμα και λιώνοντας το με το παπούτσι μου
- Ουάου, είπε με βαρειά Ολανδική προφορά.
- Από που είσαι, τη ρώτησα με έκδηλη αγωνία
- Από ένα ελληνικό ξερονήσι, η οικογένεια μου είναι γνωστοί εφοπλιστές, με πούλησαν μωρό κι ετσι έφτιαξαν το πρώτο τους καράβι στη Σαμσούνγκ. Τους ευγνωμονώ γι αυτό.
Εσύ;
- Δεν ξέρω, κανείς δεν μου είπε. Κάποιος με βρήκε σε μία συστάδα πέτρες και με ανέθρεψε σαν παιδί του. Ήταν καλός μαζί μου αλλά προσπάθησα πολλές φορές να το σκάσω, αυτός όμως ξαπόστελνε κυνηγόσκυλα στο κατόπι μου που με έβρισκαν πάντα. Ένα βράδυ ήταν η σειρά του να προσπαθήσει να το σκάσει, αμόλυσα τα κυνηγόσκυλα ξωπίσω του κι έφυγα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Από τότε περιπλανιέμαι ψάχνοντας το νόημα της ύπαρξης πότε σε κοσμοπολίτικα θέρετρα και πότε σε εγκατελειμμένα μεξικάνικα νεκροταφεία, προσπαθώ να μην κάνω θόρυβο στο πέρασμα μου αλλά η ησυχία μου είναι που τραβά την προσοχή, πράγμα που αν το καλοσκεφτείς τελικά είναι ένας θόρυβος, πιστεύω οτι το μεγαλύτερο αμάρτημα των ανθρώπων είναι η υπομονή και η κοπή δένδρων και δεν πιςτεύω σε κάτι πέρα από μερικές κυματοσυναρτήσεις, όχι όλες, κάποιες απ αυτές, ελάχιστες στην ουσία.
Με ενοχλεί η σκέψη πως κάπου υπάρχει κάποιος που ξέρει το όνομα μου και με εκνευρίζει αρκετά όταν κάθονται στο πρόσωπό μου.
Αυτά είναι όλα κι όλα αλλά γιατι είπες οτι σήμερα είναι η άτυχη μέρα μου;
Μου έδειξε τους χιαστί δυναμίτες
- Νομίζεις οτι αυτά τα φοράω για πλάκα, είπε και μου ´κλεισε το μάτι.
- Όχι φυσικά, γιατί νομίζεις οτι ήρθα και κάθισα μαζί σου; Αλλά γιατί σε αυτήν εδώ την ερημιά; Ποιός θα το μάθει; Τι αντίκτυπο θα έχει;
- Κοίτα, αν μιά πεταλούδα που ψοφάει στο Πεκίνο μπορεί να φέρει τόση ταραχή στο Μπουένος Άυρες τότε δέκα χιλιάδες πεταλούδες που θα ψοφήσουν σήμερα μαζί μας είναι σχεδόν βέβαιο οτι θα φέρουν την κατάρρευση του πολιτισμού.
Και μ αυτά τα λόγια τράβηξε τη μαύρη κουρτίνα δίπλα της για να φανεί ένα μεγάλο δοχείο απο πλεξιγκλάς γεμάτο πεταλούδες.
- Ώωω σατανικό, αναφώνησα. Μεγαλοφυές, λίγο φιλόδοξο βέβαια, αλλά τι έχεις να χάσεις στο φινάλε;
- Ελάχιστα, τη ζωή μου ανάμεσα σ' αυτα. Παιχνίδι μηδενικού ρίσκου. Τουλάχιστον θα δείξω το δρόμο, είπε κι έδειξε με το χέρι της τι δρόμο.
- Φοβερό, είπα χτυπώντας παλαμάκια ενθουσιασμένος.
Εγώ λέω να το γιορτάσουμε. Μιά φορά έχει κάποιος την τύχη να είναι παρών σε τέτοια γεγονότα.
- Ναι, συμφωνώ. Φι, φέρε μας μία μπουκάλα τεκίλα και βάλε μουσική.
Ήπιαμε το ένα μπουκάλι και μετά κι άλλο, η Σίσσυ έβαζε μουσική στο τζουκμπόξ κι ο Φι έλυνε το ένα σταυρόλεξο μετά το άλλο. Ήμουνα ευτυχής και ίσως και λίγο ερωτευμένος. Δεν ήθελα να τελειώσει αυτό. Ήθελα να τις βγάλω τους δυναμίτες και να την κάνω μιά απλή κοκκινομάλλα και να την κάνω δικιά μου.
Έτσι κάποια στιγμή που μίλαγε με τη Σίσσυ, σκυφτοί κι οι δύο πάνω από το τζουκμπόξ, άνοιξα το πορτάκι του πλεξιγκλάς και δέκα χιλιάδες πεταλούδες ξεχύθηκαν στην αίθουσα του Φι.
Άρχισαν πετούν χαρούμενες, να κάνουν κύκλους και άλλα στον αέρα, να χαίρονται την ελευθερία του πετάν και συνευρίσκεσθαι.
Ένα θέαμα τόσο μοναδικό και σπάνιο που όλοι είχαμε μείνει ακίνητοι και απολαμβάναμε σα μαγεμένοι.
Αρχίσαμε να χορεύουμε ανάμεσα τους, ο Φι έβγαλε μικρά σφηνάκια και κέρναγε τεκίλες μία μία όλες τις πεταλούδες.
Αυτές, άμαθες στο αλκοόλ, ζαλίστηκαν σχετικά γρήγορα και άρχισαν άγριο πεταλουδίσιο φλερτ που κατέληξε σε ακόμα πιό άγριο πεταλουδίσιο όργιο, πόδια, φτερά, κεραίες, προβοσκίδες, αγγίζοντας, μπλέκονταν κι έμπαιναν εδώ κι εκεί σε διάφορες πεταλουδίσιες οπές και πτυχές. Ο αέρας είχε γεμίσει από τη χαρακτηριστική μυρωδιά της πεταλουδίσιας ορμόνης, κάτι μεταξύ ανθισμένου κουρκουμά και ατμισμένης νεραγκούλας, ενώ συριγμοί, γρυλισμοί, τραυλισμοί και ζουζουνητά σε τρέλαιναν και σε έκαναν να θες κι εσύ να πετάξεις σαν πεταλούδα στην αίθουσα του Φι.
Ζαλισμένος, εκστασιασμένος είδα ή νόμισα πως είδα τη Σίσσυ να έχει καβαλήσει μιά πεταλούδα και να της κάνει μεγάλο χουνέρι.

Ξυπνήσαμε κι εγώ δεν ξέρω μετά πόσες ώρες, παντού γύρω μύριζε τεκίλα, Ζίγκμουντ και πεταλουδίσιο σπέρμα.
Κάποιες σέρνονταν ολόγυρα με τσακισμένα φτερά, οι περισσότερες είχαν φύγει, η Σίσσυ είχε φύγει κι αυτή, ελπίζω καβάλα στη πεταλούδα της, στο βάθος της αίθουσας η κοκκινομάλλα μου κοιμισμένη στην αγκαλιά του Φι.
Κάτι είχε χάσει, κάτι είχε κερδίσει.
Πήγα από πάνω της και απαλά έλυσα τους δυναμίτες προσέχοντας να μην τους ξυπνήσω.
Έσκαψα ένα λάκο στην αυλή τους έχωσα μέσα και πάνω τους φύτεψα δυόσμο και βασιλικό.
Κατούρησα κάτω απ τη μουριά, μπήκα στο Ντάτσια κι έφυγα.
Οδηγώντας στην έρημο είδα οτι ο κόσμος είχε ήδη αλλάξει.
Εάν η κοκκινομάλλα δεν ήξερε καλά τις σύγχρονες παροιμίες εγώ τις ήξερα. Στο κάτω κάτω όλα μιά κυματοσυνάρτηση ήταν, αρκεί να έβρισκες τη σωστή ανάμεσα στις λάθος.

Μαζί στα αγριόχορτα, 5/7/16

Ήταν μεσημέρι Ιουλίου όταν την πρωτοείδα με ένα ψάθινο καλάθι στους ώμους να μαζεύει χαμένες ζάντες στην Εθνική Οδό λίγο έξω απ τα Οινόφυτα.
Πήγαινα να καθαρίσω ένα μπατζανάκη μου στο Πολύκαστρο αλλά μόλις την είδα έβγαλα αλάρμ κι έκαμα δεξιά.
Της έκαμα Ψιτ Ψιτ και σε λίγο βρεθήκαμε να κυλιόμαστε στα ψηλά αγριόχορτα δίπλα στις αποχετεύσεις της Γιουροντρίπ. Εγώ απ τη μιά μεριά της Εθνικής κι αυτή απ την άλλη.
Μόλις τελειώσαμε δώσαμε ραντεβού στη πλατεία στο Σχηματάρι ενώ ένας φύλακας μας έκανε σινιάλα να φύγουμε ή να έρθουμε πιό κοντά, δεν κατάλαβα τι.
Αυτή του πέταξε μία ασημένια ζάντα σα φρίσμπι που μόλις πέρασε δίπλα του αυτός την καβάλησε κι έφυγε μέσα στο μεσημέρι που πυρπολούσε τον κάμπο. Είχε κατεύθυνση προς Δήλεσι αλλά μετά από χρόνια θα τον ξανάβλεπα αλλά δεν θα τον γνώριζα κι έτσι δεν θα ήξερα οτι τον ειχα ξαναδεί. Αλλά αυτό μας συμβαίνει πάντα και δεν είναι και για πανικό.
Μ αυτές τις σκέψεις καθυστέρησα λίγο κι έτσι μόλις έφτασα Σχηματάρι αυτή ήδη έτρωγε παγωτό με έναν ξερακιανό τύπο που μόλις είχε πιάσει το Κίνο και είχε αρχίσει να το γλεντάει.
Αλλά μόλις με είδε του είπε "μου κρατάς λίγο το παγωτό;"
και ήρθε προς το μέρος μου, άφησε το καλάθι με τις ζάντες στο πίσω κάθισμα του γκαμπριολέ και τραβήξαμε βόρεια.
Μείναμε όλο το καλοκαίρι μαζί με σκοπό να γνωριστούμε καλύτερα, κάτι που δεν καταφέραμε ποτέ.
Το κύριο πρόβλημα ήταν η ζήλεια, δεν ζήλευε καθόλου δηλαδή κι αυτό με αποσυντόνιζε, ουτε και εγώ ζήλευα κι αυτό της έδινε στα νεύρα.
Δεν πας πουθενά έτσι και το ξέραμε. Έτσι συνεχίζαμε όλο και πιό βόρεια.
Τρώγαμε μαζί ντόπιες λιχουδιές, σπαρταράγαμε στο γέλιο και κυλιόμασταν στα αγριόχορτα ευτυχισμένοι αλλά αυτό δεν έφτανε. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έλειπε αλλά σίγουρα δεν ήταν εκεί. Αν ήταν θα το βλέπαμε.
Ένα βράδυ, στο πανηγύρι του Άη Κράη λίγο έξω απ τη Βράιλα την είδα που φλέρταρε με κάποιον περαστικό. Δεν ήμουν σίγουρος, τα μόνα στοιχεία που είχα ήταν οτι κυλιόντουσαν στα αγριόχορτα και μάλιστα διαφορετικά απ το δικό μας τρόπο, ήταν στην ίδια πλευρά του δρόμου παραδείγματος χάρη.
Άφησα τις τελευταίες ζάντες της στο τραπέζι και είπα στο γκαρσόνι να κρατήσει τα ρέστα.
Δν ξέρω αν ήταν ζήλεια αυτό που ένιωθα ή ανακούφιση.
Μάλλον τίποτα απ τα δύο.
Τράβηξα νότια.
Αυτή δεν ξέρω τι έκανε.
Ελπίζω να ειναι καλά.
Μου λείπει αλλά όχι και τόσο.

Εποχιακός στο νεκροτομείο, 19/6/16

Τίποτα δεν προμήνυε την καταιγίδα που θα ξέσπαγε σε λίγο εκτός από το χρώμα του ουρανού που είχε γίνει κατάμαυρο, σχεδόν μελιτζανί, τα μπουμπουνητά που θα έκαναν και κουφούς να αναρωτηθούν τι παίζει, και τις αστραπές που έπεφταν στο θλιμμένο Ναγκασάκι και έκαναν να σηκώνονται οι τρίχες των γατιών στο Νιού Μέχικο.
Κόντευα να τελειώσω τη βάρδια μου, αυτό ήταν το προτελευταίο πτώμα που έπλενα, ή διεύθυνση είχε βρει ότι αν τα καίγαμε άπλυτα βουλωναν οι καυσαεραγωγοί και έκαναν ένα χαρακτηριστικό ήχο σσσσσσιιττσσσρρρσσ με αποτέλεσμα να παραπονιούνται οι γείτονες.
Είχαμε προσπαθήσει να τους κατευνάσουμε υποσχόμενοι ότι στη δική τους καύση θα τους κάναμε μία έκπτωση 2%, αυτοί ζήτησαν 4%, το ανεβάσαμε στα 2.5% αλλά δεν τα βρήκαμε.
Ευτυχώς δηλαδή γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να βρω μία τόσο ήσυχη και καλοπληρωμένη δουλειά, τόσα χρόνια στη δικηγορία είχα απηυδήσει με τις παπάρες που έπρεπε να λέω για να στείλω αθώους ανθρώπους στην ηλεκτρική κρεμάστρα πρώτα ως εισαγγελέας και μετά ως Αρεοπαγίτης.
Βέβαια εδώ είχα συναντήσει πολλούς πελάτες μου, λίγο πιο ακινήτους βέβαια αλλά το ίδιο αν όχι περισσότερο αθώους.

Και ήταν τη στιγμή που καθάριζα τα αυτιά του ενός με ένα μικρότατο επίχρυσο κουταλάκι που άκουσα εναν ήχο σαν σούρσιμο απ το βάθος.
Σήκωσα το βλέμμα για να δω την μαύρη καλλονή που προόριζα για τελευταίο πτώμα της βάρδιας μου να έχει ανακαθίσει στον μαρμάρινο πάγκο και να κοιτάει γύρω.
- Καλά εσύ δεν έχεις πεθάνει, της φώναξα με απορία
- Έτσι νόμιζα κι εγώ, μου είπε με μεγαλύτερη απορία
- Ναι, αλλά ξέρεις ότι στα χαρτιά έχεις περαστεί ως πεθαμένη. Πρέπει να σε πλύνω και το πρωί να σε κάψουμε, δεν γίνεται αλλιώς, της είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα
- Δεν ξέρω τι έγινε και δεν φταίω εγώ ξέρεις, είπε. Τέλος πάντων για το πλύσιμο συμφωνώ αλλά για το κάψιμο όχι.
- Τέλος πάντων, κάτσε να ξεμπερδευω μ αυτόν εδώ, και όταν θα σε πλενω τα συζητάμε, είπα
Τον επλυνα λίγο βιαστικά, ειδικά κάτω απ τις μασχάλες αλλά βιαζόμουν ν ασχοληθώ με τη μαύρη καλλονή.

Πήγα κοντά της, διάλεξα το πιο μαλακό σφουγγάρι και άρχισα να τη σαπουνίζω.
Αυτή ειχε κλείσει τα μάτια κι έδειχνε να το απολαμβάνει, ίσως και να είχε ξαναπεθάνει, που να ξέρω;
Σε μία στιγμή όμως τα άνοιξε και με κοίταξε με αγάπη
- Δε νομίζεις ότι θα ήταν καλύτερα να μην καώ, είπε ναζιάρικα
- Δε νομίζω να υπάρχει τέτοια περίπτωση, της είπα σκεφτικά και σχεδόν θλιμμένα. Στα χαρτιά είσαι πεθαμένη και πρέπει να τηρηθούν όλες οι διαδικασίες.
Αυτό την προβλημάτισε λίγο, το είδα στο πρόσωπο της.
- Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν αισθάνομαι και τόσο άνετα μ αυτό, είπε κοιτώντας το ταβάνι. Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι να το αποφύγουμε;
- Δε νομίζω οτι θα ήταν φρόνιμο να πάμε κόντρα στις διαδικασίες, ψιθύρισα κάπως άβολα
- Ναι, δεν λέω αλλά απ την άλλη έλα στη θέση μου
- Δεν γίνεται αυτό, εγώ δεν έχω πεθάνει της είπα κάπως αμυντικά
- Μα ούτε κι εγώ, είπε με έναν ελαφρώς παραπονιάρικο τόνο
- Τα χαρτιά όμως άλλα λένε. Στο κάτω κάτω κι εσύ πριν δεν αισθανόσουν τελείως πεθαμένη;
- Πριν μπορεί αλλά τώρα όχι και τόσο
- Δεν ξέρω τι μπορεί να άλλαξε, κι ο τόνος μου υπονοούσε σαφώς οτι αυτή η συζήτηση ήταν μάταιη
Δεν μίλησε, τι θα μπορούσε να πει άλλωστε; Τα επιχειρήματα μου ήταν αποστομωτικά όπως τις παλιές καλές μέρες που ενώ ήθελα να ξεχάσω οι συνθήκες τις έφερναν πάλι μπροστά μου.
- Τελείωσα, είπα οταν τελείωσα. Θες κάτι άλλο;
- Ξέρω γω; Σαν τι να θέλω; Καλά, κλείσε το φως όπως θα φεύγεις. Με χτυπάει πολύ στα μάτια.
- Οκ, έγινε. Καληνύχτα
- Καληνύχτα
Άνοιξα την πόρτα , προχώρησα στο διάδρομο και βγήκα στο δρόμο. Έβρεχε καταρρακτωδώς. Άνοιξα την ομπρέλα και σκέφτηκα πόσοι αμελείς δεν θα είχαν φροντίσει να πάρουν μία ομπρέλα με συνέπεια να βραχούν, να πάθουν πνευμονία και να καταλήξουν στο μέρος που μόλις ειχα αφήσει.

Ο κάστορας Πολυδεύκης και το βενζινάδικο, 12/6/16

Είχα παρκάρει το τριαξονικό σε ένα εγκαταλειμμένο βενζινάδικο στα Ουράλια και ο κάστορας, ο Πολυδεύκης, που είχα τότε για παρέα στα μακρινά ταξίδια χάζευε κάτι εικαστικά στο youporn τα οποία και μου περιέγραφε με αυτή τη χαρακτηριστική βραχνάδα που έχουν οι κάστορες. Τόν άκουγα και ειχα αφεθεί σε μιάν γλυκειά ονειροπόληση.
Ακούστηκε ένα φρενάρισμα που θα το έλεγα κι απότομο αν ήταν αλλά δεν ήταν. Ενα πολύ ομαλό φρενάρισμα ήταν, αυτό ήταν όλο κι όλο.
Απο το σπορ αμάξι, ένα κωλοφτιαγμένο λαχανί Όπελ Καντέτ, βγήκε μιά πανέμορφη κοπέλα που μόλις την είδα σκέφτηκα ότι αποκλείεται να ήταν αυτή ο σύνδεσμος που περίμενα.
Πήγε προς το κλειστό βενζινάδικο και κοίταξε μέσα. Δεν είδε τίποτα πέρα απο ράφια γεμάτα ληγμένα λιπαντικά, στουπιά και τσόφλια από ένα άγνωστο υλικό.
"Ο έρωτας είναι προσωπική υπόθεση" σκέφτηκα και μη βρίσκοντας σημειωματάριο έγραψα τη μεγαλειώδη αυτή φράση στο σκονισμένο ταμπλό.
Γύρισε και κοίταξε προς το μέρος μου ενώ συγχρόνως έφτυσε κάτι μεγάλο προς τα δεξιά της.
Άρχισε να με πλησιάζει κάτι που απευχόμουν εδώ και ώρα.
- Δεν έχω βενζίνη, μου είπε
- Καίω πετρέλαιο, της είπα, λυπάμαι
Ήταν τα πρώτα λόγια που είπα εδώ και καιρό μιάς και η φωνή μου ήταν υψίφωνη και απέφευγα να την χρησιμοποιώ γιατί πεταγόμουνα στο άκουσμα της.
Έκανε ένα βήμα πίσω.
- Είναι δύσκολο να μην μπορείς να πιστέψεις σε τίποτα, ψιθύρισε τόσο σιγά που δεν άκουσα τίποτα
- Να σου δείξω το μάνιουαλ του φορτηγού, της είπα, αν δεν με πιστεύεις
Έμεινε να με κοιτάζει σα να την χτύπησε κεραυνός. Εξυσε το κεφάλι της, έβγαλε απ’ την κωλότσεπη ένα χοντρό δερματόδετο τόμο, που έγραφε στο εξώφυλλο «Πως να τα βγάλετε πέρα με κόπανους» και το συνβουλέυτηκε για κανά μισάωρο.
- Μπορείς να με πάρεις μαζί σου, ρώτησε παρακλητικά
- Μα δεν πάω πουθενά, ήρθα εδώ για κάμπινγκ , απάντησα προβληματισμένος
- Μα καλά, έχεις ξεχάσει όλα τα συνθήματα, ούρλιαξε.
Στα επόμενα πέντε λεπτά μέσα σε μιά έκρηξη ειλικρίνειας μου είχε εκμυστηρευθεί οτι είναι ή Τσετσένα κατάσκοπος που περίμενα.
Τελικά ήταν ο σύνδεσμος.
Μετά θυμήθηκα και τα παρασυνθήματα και τα είπα όλα μαζεμένα.
Ρώτησα ποιά ήταν η αποστολή.
Μου είπε πως είχε γραμμένο με τατουάζ στη κοιλιά της τα σχέδια του πιό αργού τρένου στην ιστορία. Πήγαινε τόσο αργά που όλοι νόμιζαν οτι ήταν ακίνητο. Ετσι θα μπορούσε να μεταφέρει στρατιώτες μέσα από τις γραμμές του εχθρού χωρίς να το πάρει κανείς χαμπάρι. Στην ουσία ήταν το πρώτο τρένο στελθ στην ιστορία.
Σήκωσε την μπλούζα της αλλά δεν είδα τίποτα. Μόνο μια ωραία κοιλιά μέ σκόρπιες ραγάδες εδώ κι εκεί.
- Δεν φαίνεται τίποτα, απόρησα υψιφώνως
- Το ξέρω, είναι αόρατο, μου είπε. Εμφανίζεται μόνο άμα ερεθιστώ.
- Και τι θες να κάνω; Ρώτησα
- Να με ερεθίσεις, να εμφανιστεί, να το βγάλεις φωτογραφία που θα στείλουμε συνημμένη κάπου.
- Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, είπα
- Τι; Δεν ξέρεις να βγάζεις φωτογραφίες;
- Όχι. Να ερεθίζω, δεν το έχω κάμει ποτέ
- Θα σου πω εγώ. Γδύσου
Γδύθηκα. Σχεδόν δηλαδή. Είχα μείνει με το μελιτζανί μου σλιπάκι.
- Κι αυτό, μου είπε με θολό βλέμμα
- Α, όχι δε γίνεται, αυτό δεν το βγάζω ποτέ, διαμαρτυρήθηκα και η φωνή μου είχε ανέβει μιάμιση ολόκληρη οκτάβα.
- Θες να βοηθήσεις ναι ή όχι; Φώναξε εκνευρισμένη
Τι να κάνω, το έβγαλα και σκέπασα μ αυτό
τον Πολυδεύκη που είχε γουρλώσει τα μάτια και κοίταζε.
Δεν θέλω να πολυλογώ, κάναμε πράγματα που θα ντρεπόσουνα να τα πάρεις μαζί σου, να τα μοιραστείς με τους φίλους σου ή να τα βάλεις σε κάποιο μενού σοβαρού εστιατορίου.
Εγώ βέβαια ήμουν όλη την ώρα με τη κάμερα στο χέρι περιμένοντας να εμφανιστούν τα σχέδια.
Τίποτα δεν εμφανίστηκε.
- Ακόμα δεν ερεθίστηκες, ρώτησα με μόλις κρυμμένη την ανυπομονησία μου
- Ακόμα λίγο θέλω, αλλά αν γίνεται μη μιλάς, μ´ αυτή τη φωνή μου φεύγει
Εγώ σώπασα και συγκεντρώθηκα στις σκέψεις μου.
Κάποια στιγμή όντως άρχισαν να εμφανίζονται κάτι σχέδια στη κοιλιά της. Τράβηξα γρήγορα πέντε φωτογραφίες ενώ αυτή άρχισε να φωνάζει κάτι παλιές Τσετσένικες παροιμίες.
Μετά έμεινε ακίνητη. Τελείως ακίνητη. Τόσο που φοβήθηκα οτι τη σκότωσα. Είχε περάσει ένα ολόκληρο λεπτό που ήταν ετςι και ειχα αρχίσει να σκέφτομαι τρόπους να εξαφανίσω το σώμα της, το αλυσοπρίονο σίγουρα θα μου ήταν πολύ χρήσιμο. Έκανα να σηκώσω το κάθισμα να το βγάλω αλλά εκείνη τη στιγμή έβγαλε ενα αναστεναγμό.
- Νταξ οι φωτογραφίες, ρώτησε με μισόκλειστα μάτια
- Νομίζω, είπα προσπαθώντας να χοντρύνω λίγο τη φωνή μου
Ντύθηκε στα γρήγορα, μου πέταξε ένα "ντύσου κι εσύ τωρα, τι κάθεσαι ετσι, τελειώσαμε"
Εγώ πήρα το μελιτζανί σλιπάκι πάνω απ τον Πολυδεύκη που με κοιτούσε με αγωνία και σκεφτόμουν τι στην ευχή τελειώσαμε
Πήγε στο Καντέτ και γύρισε με ενα λαπτοπ Toshiba 64μπιτο.
Συνέδεσε την κάμερα, έκανε κάτι κει πέρα, είπε ένα "ουφ εντάξει", έκλεισε το λαπτοπ, πήγε κάτι να πει αλλά το μετάνιωσε, πήγα να πω κάτι εγώ αλλά μου έκανε σσσστ και δεν είπα τίποτα.
Πήγε στο Καντέτ κι έφυγε. Όχι μαρσάροντας και τίποτα φιγούρες. Πολύ ομαλά. Μάλιστα έβγαλε και φλας.
Την κοιτάζαμε σιωπηλοι με τον Πολυδεύκη που χανόταν στη στροφή.
Μετά ο κάστορας μου, γυρισε κσι με κοίταξε και μετά πήγε και στάθηκε απέναντι μου στο ταμπλό, ξάπλωσε ανάσκελα και μου έδειξε την κοιλιά του.
Έπιασε βροχή.

Ο πιγκουίνος Ζήνων και το ξενοδοχείο στο βουνό, 7/6/16

Η μόνη κληρονομιά που μου άφησε ο παπούς μου ήταν δυό μπάλες άχυρο και μιά συμβουλή :
Γιέ μου να ´χεις πάντα κουμπωμένο το παντελόνι σου και δεν θα χάσεις.
Τόν άκουσα κι ομολογώ δεν έχασα.
Έβλεπα γύρω μου κόσμο και κοσμάκη να γυρνά με ξεκούμπωτα παντελόνια και να πέφτουν από την μιά χασούρα στην άλλη. Ήταν να τους λυπάσαι.
Έβγαλα το άχυρο σε πλειστηριασμό και έτσι μπόρεσα και αγόρασα ένα μικρό ξενοδοχείο στο Κορακοβούνι, τετρακόσια δωμάτια όλα με το δικό τους αιρ-κοντίσιον και ανάγλυφο σοβατεπί.
Πελάτες μου ήταν κυρίως παράνομα ζευγαράκια.
Κλέφτες, ναρκέμποροι, δολοφόνοι που έρχονταν πάντα δυό δυό για να μην προκαλέσουν υποψίες εκει στην ερημιά.
Πολλές φορές μου γέμιζαν αίμα τα χαλιά με τα παπούτσια τους αλλά ήταν πάντα τόσο φιλικοί μαζί μου που δεν μπορούσα να τους κρατήσω κακία.
Είχα ένα πιγκουίνο, τον Ζήνωνα, και όταν άδειαζα απ τη δουλειά παίζαμε μπιλιάρδο με στοιχήματα που πάντα έχανα κι έπρεπε μετά να κάθομαι να κάνω το βαρέλι του Τζάκ Ντάνιελς, άνοιγα δηλαδή το στόμα μου και ο Ζήνωνας μου πέταγε φελούς.
Ήξερε επίσης πολλά κόλπα με το ράμφος του αλλά δεν θέλω να επεκταθώ σ αυτό.
Περνάγαμε υπέροχα ειδικά τις περιόδους που δεν πάταγε ψυχή, παίζαμε κυνηγητό και κρυφτό στις απέραντες σάλες και μου άρεσε να πετάγομαι ξαφνικά από πίσω του και να τον τρομάζω
- Αν σε πιάσω θα δεις τι θα πάθεις, μου έκρωζε
- Θα μου ραμφίσεις το μπιμπ, του έλεγα εγώ γελώντας κι αυτός θύμωνε
Ήταν αναμφίβολα η καλύτερη περίοδος της ζωής μου που δυστυχώς διακόπηκε από μία χιονοστιβάδα που έπεσε ενα βράδυ και μας πλάκωσε.
Μόνο εγώ σώθηκα. Ο Ζήνωνας και διακόσιοι δέκα πελάτες, κυρίως βιαστές και πορνοστάρ, χάθηκαν.
Για τους άλλους να το καταλάβω, ήταν μονίμως με ξεκούμπωτα παντελόνια αλλά ο φουκαράς ο Ζήνωνας γιατί;

Το γεράκι Βλάσσης και το νησί στον Ειρηνικό, 6/6/16

Ήταν τότε που παζάρευα κείνο το ξερονήσι στο Νότιο Ειρηνικό. Φτηνό ψάρι, αγριοκούνελα και δελφινοκόριτσα.
Αυτά τα τελευταία είναι που κάνουν το καλύτερο μεζέ.
Θέλουν καλό ξελέπιασμα όμως.
Ποτέ δεν τα κατάφερνα σ αυτό γι αυτό και τα απέφευγα. Τα έφερνε το κύμα στη πόρτα μου τους έδινα μία κλωτσιά και τα ξαναπέταγα στη θάλασσα.
Τελικά δεν κατάφερα να το πάρω το νησί αλλά ευτυχώς κατάφερα να με πάρει σκλάβο ο ιδιοκτήτης έναντι μικρού ανταλλάγματος. Μιά παλιά βέρα που είχα και τα δύο χρυσά μπροστινά δόντια. Σα να τον έκλεψα αισθάνθηκα.
Έφτιαξα μιά καλύβα με μπανανόφυλλα και μόλις τελείωνα τη δουλειά το έριχνα στη συγγραφή.
Οι ντόπιες, ωραίες γυναίκες, μελαχρινές, κωλωπετσωμένες έρχονταν και μου πέταγαν άμμο στο παραθύρι να κόψω το ρεύμα από το ηλεκτροφόρο σύρμα που ήταν γύρω απ τη καλύβα, να περάσουν μέσα.
Εγώ φυσικά δεν το έκοβα και πολλές τις έβρισκα το πρωί διπλωμένες πάνω στο σύρμα, καρβουνιασμένες.
Ωραίες γυναίκες όμως.
Το άλλο βράδυ τα ίδια πάλι.
Πολλές νύχτες δεν μπορούσα να κοιμηθώ από το συνεχές ζζζζζζτ ζζζζζζζζζτ ζζζζτ που κάνανε όταν έπεφταν στο σύρμα.
Έπρεπε να σκεφτώ κάτι για ηχομόνωση.

Εκείνη τη μέρα ειχα βγει για κυνήγι για μπεκατσόνια με το γεράκι μου τον Βλάση, είχαμε ξανοιχτεί στο δάσος και σφυρίζαμε κάτι παλιούς λαϊκούς σκοπούς του νησιού.
Ο Βλάσης πολύ καλικέλαδος για γεράκι, ίσως ήταν που τον ειχα αγοράσει απ το δρόμο, ήταν οδικό πτηνό.
Ξάφνου μέσα από κάτι τροπικά βάτα ξεπετάχτηκε μια γυναίκα τόσο όμορφη που ο Βλάσης έχασε τα λόγια του.
Ερχόταν προς το μέρος μας έχοντας προτάξει τα δυό της στήθη. Δυό τυπικά γυναικεία στήθη.
Της έκανα νόημα να σταματήσει εκει που είναι και να μας πεί ποιά είναι και πως βρέθηκε εκει.
Μου είπε ότι την έλεγαν Παρταλίζα και οτι ξαφνικά βρέθηκε σε ένα τροπικό δάσος μέσα σε μιά ιστορία.
Μου είπε οτι μάλλον ήταν μέρος της ιστορίας αλλά δεν ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει.
Την πλησίασα και την περιεργάστηκα.
Μετά τη ζάβωσα ανάστροφα στην άμμο.
Ο Βλάσης λίγο πιό πέρα άρχιζε να θεμελιώνει μια πυραμίδα.
Νύχτωσε.

Μείναμε καιρό μαζί, την αγάπησα πολύ, μα όταν μας είπαν να εκκενώσουμε το νησί λόγω πυρηνικών δοκιμών πήρα ένα κανώ κι έφυγα νύχτα.
Πριν ειχα προσπαθήσει να την ανταλλάξω με ενα βαρέλι ρέγγες. Απέτυχα. Γενικά δεν είμαι καλός στις συναλλαγές.

Η χελώνα Βιβή και η δίαιτα του θήτα, 5/6/16

Ήταν ο καιρός που μόλις ειχα σταματήσει τα ηλεκτροσόκ κι αισθανόμουν χάλια. Μου έλειπαν πολύ.
Τότε ήταν που σκέφτηκα ν αρχίσω τη δίαιτα του θήτα.
Αποφάσισα δηλαδή να μην λέω λέξεις που περιείχαν το θήτα.
Επειδή τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά αποφάσισα να την δυσκολέψω. Κι έτσι είπα να πάψω και να σκέφτομαι λέξεις με το θήτα. Ένιωσα πολύ καλύτερα κι αυτό μου έδωσε δύναμη να περάσω στο επόμενο στάδιο. Αποφάσισα δηλαδή να μην ακούω καν λέξεις που είχαν το θήτα. Αισθάνθηκα υπεράνθρωπος. Ήταν φανταστικό. Μόλις έκανα τελείως δικό μου αυτό το επίπεδο αποφάσισα να προχωρήσω στο επόμενο, το τελικό. Αποφάσισα να μην βλέπω καν πράγματα που το όνομα τους περιείχε το θήτα. Το ήξερα ότι ήταν σα να έβαζα μια θηλειά στο λαιμό μου μ αυτό αλλά δεν γινόταν αλλιώς, έπρεπε να φτάσω στο τέλος. Ένιωσα Θεός. Μικρός μεγάλος δεν εχει σημασία.
Μιά από τις δυσκολίες που ειχα να αντιμετωπίσω ήταν με τη Βιβή, τη θαλάσσια χελώνα που ειχα από μωρό στο σπίτι.
Ενα βράδυ κάθισα δίπλα στην πισίνα και της τα εξήγησα όλα.
Της είπα οτι από θαλάσσια χελώνα θα έπρεπε να γίνει χελώνα του δάσους. Δεν το πήρε τόσο καλά όσο ήλπιζα.
Σηκώθηκε κι έφυγε απ το σπίτι.
Στεναχωρήθηκα αλλά δεν την έψαξα. Σκέφτηκα μάλιστα ότι ποτέ δεν μου έφερνε πίσω τα μπαλάκια που της πέταγα στην πισίνα.
Πήγα λοιπόν και πήρα μιά άλλη χελώνα, του δάσους αυτή, και την είπα κι αυτή Βιβή.
Αυτή μάλιστα αποδείχτηκε πιο καλή γιατί οταν παίζαμε στην αυλή και της πέταγα μπαλάκια μου τα έφερνε πάντα πίσω.
Αργούσε βέβαια τόσο πολύ που όταν επέστρεφε εγώ το ειχα ήδη ξεχάσει και όταν την έβλεπα με το μπαλάκι στο στόμα της έλεγα
- Που το βρήκες αυτό;
Αυτό της έφερνε μεγάλη σύγχυση. Έπαθε νευρικό κλονισμό και κλείστηκε στο καβούκι της.
Είδα κι έπαθα να τη συνεφέρω.
Οργάνωνα ποιητικές βραδιές που της απάγγελνα τα έργα μου.
Ξεκίνησα από τα πρώιμα μου τα ρομαντικά, και συνέχιζα με τα τελευταία μου που μιλούσαν για κώλους, γαμήσια και λοιπά.
Η ανταπόκριση της ήταν αργή αλλά σταθερή.
Αφού άρχισε να γράφει κι αυτή ποίηση σιγά σιγά.
Μάλιστα κατάφερε να εκδώσει και τρεις συλλογές της, κάτι που εγώ ποτέ δεν κατάφερα.
Αυτό επέφερε ένα σταδιακό ρήγμα στη σχέση μας.
Που όλο και βάθαινε. Στην αρχή προσπαθούσαμε να το διασκεδάσουμε και πηδάγαμε από πάνω του τραγουδώντας παλιά βαυαρικά τραγούδια αλλά στο τέλος κατάντησε λίαν επικίνδυνο.
Με εγκατέλειψε και τωρα συζεί με ενα αντικέρ στα Πετράλωνα.
Μου είναι αδύνατον να πω ή να σκεφτώ ότι δεν ΘΑ την ξεχάσω ποτέ κι έτσι την σκέφτομαι συνέχεια.
Σκέφτομαι να ξαναρχίσω τα ηλεκτροσόκ.

Ο παπαγάλος Σιλβέστρο και πως έχασα το μάτι μου, 5/6/16

Αν δεν μείνω από μπαταρία ίσως προλαβω να σας πω την ιστορία πως έχασα το μάτι μου.
Τον παπαγάλο το Σιλβεστρο τον είχα κλέψει από την κρεβατοκάμαρα της Αμάντα της παρθένας, της κόρης του βασιλιά του ανανά στο Μιντανάο.
Αυτή νόμιζε άλλα όταν με ανέβαζε με το γερανό του Ρουσουνέλου στο μπαλκόνι της κι εγώ είχα άλλα στο μυαλό μου.
Τα άλλα τα δικά της δεν ταυτίζονταν με τα άλλα τα δικά μου.
Άλλα ντ άλλων λέγεται αυτή ή φάση και μπορώ με το χέρι στη καρυδιά να σας διαβεβαιώσω ότι ή Αμάντα παρέμεινε παρθένα και μετά από κείνο το βράδυ.
Για μετά δεν ξέρω αν και ένα βράδυ που ο Σιλβεστρο ραμφίζοντας το πληκτρολόγιο την πέτυχε σε μία δημοφιλή παραγωγή στο youporn. Εγώ δεν την αναγνωρισα έτσι σκυμμενη αλλά ο Σιλβεστρο ορκίστηκε στο καλαμπόκι του, του είπα εντάξει ω Σιλβεστρο αυτή είναι αλλά διατηρω τις αμφιβολίες μου.
Πάντα το κάνω.
Ο Σιλβεστρο ξεχωσε τοτε απ το ράφι ένα παλιό χειρόγραφο με λιθογραφίες του, και μου το εχωσε στη μούρη.
- Δες εδω, μου είπε
Αλλά εγώ που να δω, με το χειρόγραφο στο μάτι.

Οκ, πρόλαβα.
Έχω 7% μπαταρία και ξεκίνησα με 11%.
Έκανα κάποιες απαραίτητες συντομεύσεις αλλά όλα τα άλλα είναι όπως τα είπα

Ο γάτος Σεβαστιανός και το μελαχρινάκι, 3/6/16

Ήταν από κείνες τις μέρες που η ζέστη σ έκανε να θες να τα πετάξεις όλα κι αυτό είχα κάνει.
Γύρναγα μες´ στο άδειο σπίτι, 450 τετραγωνικά χωρίς τα κλιμακοστάσια, φορώντας μόνο εκείνο το μελιτζανί σετάκι εσώρουχα που μου είχε κάνει δώρο η Τασούλα μόλις της ειχα πει ότι είμαι στείρος.
Κρατούσα μια τεράστια φέτα καρπούζι και χαιρόμουνα σα μικρό παιδί τα ζουμιά που κύλαγαν απ το σαγόνι, στο δασύτριχο, πλατύστερνο στήθος μου κι απο κει στα άσπρα πλακάκια σχηματίζοντας μικρές λιμνούλες που πάνω τους πατούσε ο γάτος μου, ο Μαύρος Σεβαστιανός, και γέμιζε το σπίτι πατουσάκια καρπούζι.
Του απάγγελνα με συγκρατημένο στόμφο το τηλεφωνικό κατάλογο του Νομού Αργολίδας, κάτι που ήξερα πως τον ενθουσίαζε και τον έφερνε σε μία κατάσταση πλησίον του οργασμού, τον οποίο για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους δεν επρόκειτο να έχει ποτέ.
Τον είχα αναγκάσει βλέπεις να δώσει όρκο αγνότητας όταν ήτο πολύ μικρός κάτι που κράτησε μέχρι τα πρώτα του γενέθλια αλλά μετά είδα οτι άρχισε και παραξένευε και κατάλαβα οτι ήταν ο δαίμονας του πάθους που του χτυπούσε την πόρτα γι αυτό κι εγώ, για να είμαι σίγουρος, του τα έκοψα και τα έβαλα σε ενα μικρό μπουκαλάκι απο φυσητό γυαλί που του κρέμασα στο λαιμό. Ετσι τα έσερνε μαζί του όπου πήγαινε και της ώρες της σχόλης του μπορούσε άνετα να τα γλύφει σαν καλός γάτος. Πάνω απ το μπουκαλάκι βέβαια.
Νιώθαμε κι οι δυό μας τόσο ακμαίοι, τόσο δυνατοί, τόσο μέσα στα πράγματα τα δικά μας.
Τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει αυτό το Βουδικό στάδιο μέσα στο οποίο πλατσουρίζαμε τα τελευταία δώδεκα χρόνια.
Εκτός απ αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα.
Το κουδούνι χτύπησε και την ίδια στιγμή μια ριπή αέρα κούνησε τις κουρτίνες, έτσι ακριβώς δηλαδή όπως κάνουν οι ριπές αέρα από τότε που υπάρχουν κουρτίνες.
Λόγω της κρίσης των τελευταίων ετών άλλους υπηρέτες τους ειχα διώξει και άλλους τους ειχα εντοιχίσει στο τρίτο υπόγειο με μερικά μπουκαλάκια εμφιαλωμένο νερό και μπάρες δημητριακών.
Ετσι έπρεπε να πάω ν' ανοίξω ο ίδιος την πόρτα, κάτι που τελείως ασυλλόγιστα έκανα.
Στο κατώφλι καθόταν ένα μελαχρινάκι απ αυτά που ο απλός λαός λέει Μπουκιά και Συγνώμη. Μασούσε τσίχλα κι έκανε κάτι τεράστιες ροζ τσιχλόφουσκες που στην πορεία γίνονταν χρυσαφί για να καταλήξουν στο πιό τέλειο μελιτζανί που είχαν δει ποτέ τα μάτια μου.
- Μπάρμπα, μ έπιασε λάστιχο δω πιό κάτω, είπε το Μελαχρινάκι
- Στ´ αρχίδια μας, νιαούρισε ο Μαύρος Σεβαστιανός κι έδειξε το μπουκαλάκι στο λαιμό του
Το Μελαχρινάκι έκανε σαν απάντηση μια επική τσιχλόφουσκα που ξεκίναγε απο το πολύ ανοιχτό μελιτζανί για να καταλήξει στο πιό κλειστό μελιτζανί που είχε ποτέ δει ανθρώπου μάτι.
Αυτό ήταν.
Οι τροχοί του χρόνου συναντήθηκαν με τους ανέμους του Ωρίωνα στα αλώνια της Ανδρομέδας.
Το Μελαχρινάκι αμέσως κατάλαβε οτι με είχε στο χέρι.
Με δωρικές κινήσεις της άλλαξα το λάστιχο και αυτή τα φώτα.
Διακόσιες πενήντα καμένες λάμπες στο παλιό αρχοντικό, εκτός αυτες των υπογείων.
- Μπάρμπα πως ζούσες τόσο καιρό στο σκοτάδι, μου είπε μόλις τελειώσαμε.
- Κι εγώ δεν ξέρω, είπα σκουπίζοντας τα χέρια μου με ένα παλιό στουπί
Μετά αράξαμε στη νότια βεράντα και ήπιαμε λικέρ.
Ο Μαύρος Σεβαστιανός προσφέρθηκε να μας φτιάξει μαρτίνι και δεχτήκαμε καθώς το ηλιοβασίλεμα έπεφτε στα κεφάλια μας.
Ξαπλωμένοι στις σεζ λονγκ ήπιαμε τα μαρτινάκια μας και σαν πιτσουνάκια ταΐσαμε ο ένας τον άλλο στο στόμα την ελιά χασκογελώντας σαν πρωτόπλαστοι στο μποστάνι.
Κάποια στιγμή γύρισα προς το μέρος του Μαύρου Σεβαστιανού.
Στο μαξιλάρι του ήταν μόνο ένα άδειο μπουκαλάκι απο φυσητό γυαλί.
Στο βάθος ακούστηκε ένα αμάξι που έβαζε μπροστά και μαρσάριζε.
Γύρισα και κοίταξα το Μελαχρινάκι. Κοιμόταν.
Ένα κουνούπι βούιζε στ αυτί μου, μετά κι άλλο κι άλλο.
Ε τι περίμενες με διακόσιες πενήντα αναμμένες λάμπες και τόση ζέστη ..,

Ταχυδρομικά περιστέρια, 3/6/16

Απλωνα τα ρούχα στην πίσω βεράντα εκεί που φύλαγα κάτι παλιά οστά, σχολικές ποδιές και υγρά μπαταρίας χύδην, χαζεύοντας κάτι ταχυδρομικά περιστέρια που είχαν αράξει στο απέναντι μπαλκόνι, είχαν ανοίξει τα γράμματα, τα διάβαζαν και κράταγαν την κοιλιά τους απ τα γέλια.

Μόλις με είδαν ότι τα κοίταζα βιάστηκαν να τα κρύψουν και έκαναν πως κουβεντιάζουν περί ανέμου και υδάτων.

- Λοιπόν που λές ο άνεμος, τιτίβιζε το ένα

• Ναι, αλλά και τα ύδατα; απαντούσε το άλλο
• - Για εμένα έχετε τίποτα, ρώτησα προσπαθώντας να περάσω μία νότα αδιαφορίας που όμως δεν κατάφερε να απλωθεί στο χώρο και στο χρόνο.
• - Ναι, κάτι έχουμε, απάντησε ο άνεμος, προσπαθώντας μάταια να κρύψει ένα γέλιο
• - Είναι από κάποια Σύλβια Αγαθάγγελου Καλαμπόκα, είπε το ύδωρ παίζοντας με τη βέρα του
• - Μου το δίνετε αν έχετε την καλοσύνη, έγρουξα αν βέβαια είναι αυτή η σωστή λέξη
• Κρατώντας το γράμμα με τα ράμφη τους ήρθαν, σιγανοπετώντας και το απίθωσαν στο σωρό με τα μελιτζανί κλινοσκεπάσματα που είχα γιά άπλωμα. Το βούτηξα και πήγα μέσα στο σαλόνι όπου σωριάστηκα στον καναπέ. Κοίταζα το γράμμα όλο αγωνία και δεν αποφάσιζα να το ανοίξω. Δεν ήξερα καμία Σύλβια Αγαθάγγελου Καλαμπόκα. Τελικά το άνοιξα τρέμοντας. Το διάβασα φωναχτά
• "H πολύ τον αφέντη
• H πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη . . . "
• Κοίταξα για λίγο το κενό και με κοίταξε κι αυτό με νόημα.
• Μετά άρχισα να ψάχνω για τσεκούρι.