Radio Nowhere

Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Πηγαίνοντας να κρεμάσει το σακάκι του βρήκε μέσα το κουτάκι με το δαχτυλίδι.
Αναγκάςτηκε να της πει ότι ήταν γι αυτήν και διαμαρτυρήθηκε μάλιστα ότι του χάλασε την έκπληξη.
Τα μαγαζιά θα ήταν κλειστά για δύο ημέρες και δεν θα μπορούσε να πάρει άλλο δώρο.
Έτσι πήρε το άδειο, παρατημένο κουτί του δαχτυλιδιού και έβαλε μέσα ένα παλιό δικό της που πήρε απο την κοσμηματοθήκη της ενώ αυτή έπαιρνε ένα ζεστό αφρόλουτρο.
Της φώναξε έξω απ την πόρτα του λουτρού ότι θα έβγαινε για ποτά με φίλους.
Αυτή του είπε να μην αργήσει πολύ ενώ κοίταζε εκστασιασμένη το δαχτυλίδι που έτσι όπως εμφανιζόταν ανάμεσα στους αφρούς έμοιαζε σαν υπόσχεση.

Τα λυόμενα

6/12/2014

Τη μέρα δούλευε σε μια εταιρεία που πούλαγε λυόμενα σπίτια στη Καβάλας.
Τη νύχτα κοιμότανε σ´ αυτό της βιτρίνας.
Είχε και βεράντα, είχε κι ενα μικρό κήπο με γκαζόν , δύο μέτρα μακριά απ τα αμάξια που πήγαιναν μ´ εκατό.
Αν δεν έκανε κρύο, έβγαζε μια πολυθρόνα πάνω στο γκαζόν, με μια σακούλα μπύρες απ το περίπτερο στην άλλη πλευρά της Καβάλας και άραζε.
Τα αυτοκίνητα έτρεχαν μπροστά του ασταμάτητα κι αυτό ήταν το ποτάμι του.
Ενα βράδυ κάποιο είχε πέσει σε μια τσιμέντινη κολώνα και είχε πάρει φωτιά, δε κουνήθηκε απ τη θέση του.
Ενα άλλο βράδυ, είδε μια μετωπική, κάτι κομμάτια, δεν ήξερε αν ήταν ανθρώπων ή αυτοκινήτων, τινάχτηκαν πέντε μέτρα ψηλά, έσκασαν στην άσφαλτο, αυτοκίνητα πέρναγαν απο πάνω τους για ώρα.
Ήταν καλά, καλές εποχές, τα λυόμενα φεύγανε σα φρέσκα ψάρια, το δικό του, η βιτρίνα, μεγάλος κράχτης, βεράντες, ξύλινα μπατζούρια, κεραμίδια και γκαζόν.
Η εταιρεία έπεσε έξω μετά.
Ήρθανε να λύσουνε το λυόμενο, αυτός τα χε μαζέψει απ την προηγούμενη.
Κάτω απ τον τεράστιο καναπέ του σαλονιού βρήκαν δεκάδες άδεια κουτάκια.
Και στη ντουλάπα κάτι κομμάτια από προφυλακτήρες αυτοκινήτων και κάτι που ´μοιαζε με κομμάτια απο χέρια ή πόδια, έπρεπε να τα πάνε σε εργαστήριο για να πουν με σιγουριά.

Ο δολοφόνος

 

5/12//2014

Είχα ζητήσει να μου βρουν ενα καλο δολοφόνο να τη βγάλει απ τη μέση και μου στείλανε αυτό το ρεμάλι . Στην αρχή μου το παιζε σκληρός και Ντενίρο και μόλις κατέβασε δυό ουίσκι μαλάκωσε σα να κατάπιε μιά λαϊκή πίστα με όλα τα γαρούφαλα. Τον μίσησα τόςο που ξέχασα το λόγο που τον είχα φέρει. Τώρα το μόνο που ήθελα ήταν τον πετάξω απο μιά γέφυρα κι απο κάτω νάναι ποτάμι αφρισμένο. Και αντί να τον στείλω στη λεγάμενη τη πήρα τηλέφωνο να ´ρθει απο δω. Ήρθε, φόραγε μαύρα, και μου λέει ποιος είναι αυτο το ρεμάλι. Της λέω υποτίθεται αυτός θα σε σκότωνε σήμερα. Γέλασε, κι εγώ θυμήθηκα πόσο την είχα λατρέψει και μίσησα ακόμα περισσότερο το ρεμάλι δίπλα μου.

Η μονομαχία

29/11/14

Το ποτό μου έσωσε τη ζωή.
Στη μονομαχία μας με τον Τζιμ τον Αλεπουδιάρη στο κεντρικό δρόμο του Ελ Μπάσο , μεσημέρι ντάλα, ο αέρας να στροβιλίζει τη σκόνη και χαρτάκια απο σοκοφρέτες, αυτός τράβηξε πρώτος.
Με πέτυχε στο ύψος της καρδιάς, όλο το χωριό βγήκε στους δρόμους να πανηγυρίσει.
Η σφαίρα του όμως βρήκε το φλασκί που είχα στη μέσα τσέπη γεμάτο με Vat 69 για τις δύσκολες ώρες, για τα βράδυα που φύλαγα τα νεαρά γελάδια κι αυτά δεν μ άφηναν να τα πλησιάσω πάνω από τρία μέτρα.., 
Σηκώθηκα, και τον γάζωσα να το κολτ που είχα κόψη την κάνη γιατί έτσι είχα ακούσει.
Η τρύπα που άνοιξα στην πλάτη του ήταν τόσο μεγάλη που απο μέσα της μπόρεσα να δω όλους τους χωριάτες να τρέχουν να κλειστούν πάλι στις καλύβες τους, οι κόρες τους στο πατάρι.
Έβγαλα το φλασκί, το φίλησα και το άδειασα με δύο γεμάτες γουλιές.
Σηκώθηκα αργά και πήγα προς το μπαρ του Φράνκυ του Λιγδιάρη να το γεμίσω.
Κάτι είχα να του πω και για τα βερεσέδια μου από αντιπρόπερσι ..,,

Οι σακούλες

22/11/14

Τις Παρασκευές την κοπάναγε απ τον άντρα της και πηγαίναμε για τεκίλες στης Λιν Τσι όπου συνήθως πήγαινα τα μεσημέρια που έλειπε ο άντρας της απ το μαγαζί και την τράβαγα στο πατάρι και την έβαζα να κοιτάει κάτω το δρόμο.
Η τεκίλα μας έβγαζε κάτι άγριο, αχαλίνωτο και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχα ξυπνήσει στο αμάξι μέσα σε απέραντα φυστικοχώραφα και δεν ήξερα κατα που ήταν ο Νοτιάς ή σε μια αμμουδιά με καβουράκια ν ανεβαίνουν και να κάνουν βόλτες πάνω κάτω στα ρούχα μου.
Εκείνη τη φορά το παρακάναμε τόσο στη τεκίλα που καταφέραμε μόνο να πάμε ως το πάρκινγκ και μετά αυτη έφυγε και γω βγήκα να κατουρήσω αλλα ήρθε μια νάυλο σακκούλα και στάθηκε απέναντί μου και μετά μια δεύτερη και μια τρίτη σε ημικύκλιο.
Τις κοίταγα και ήταν ακίνητες, και μόλις έκανα να κινηθώ, κουνιόντουσαν κι αυτές όλες μαζί.
Μετά έγινα τέσσερις και μετά πέντε και όλες αμφιθεατρικά σα να περίμεναν κάτι ή σα να μ έκλειναν το δρόμο.
Κάθισα κάτω ακουμπώντας σε μια ρόδα και αυτές στοιχήθηκαν ανάλογα.
Άρχισα ν τους μιλάω να τους λέω διάφορα και μ άκουγαν προσεχτικά μα όποτε έκανα να σηκωθώ ανατσουτσουρώνονταν και φαίνονταν ανήσυχες.
Σκέφτηκα δε γίνεται αυτο πρέπει κάποιος να το δει, αλλιώς δε θα με πιστεύει κανένας.
Και τη πήρα τηλέφωνο, μόλις είχε φτάσει σπίτι της, της λέω έλα πίσω αν θες να δεις φαντάσματα έλα τώρα.
Μου είπε λες αλήθεια και της λέω ναι, έλα θα χάσεις.
Και ήρθε, και οι σακούλες της άνοιξαν διάδρομο, μου λέει τι γίνεται δω, οι σακούλες κλείσανε μόλις πέρασε.
Της λέω κοίτα και άρχισα να κουνάω τα χέρια σα μαέστρος και οι σακούλες άρχισαν να χορεύουν και αυτη πρώτα σφίχτηκε πάνω μου και μετά άρχισε να γελάει.
Μετά το έκανε κι αυτη αλλα οι σακούλες δεν την άκουγαν τόσο καλα όσο εμένα κι αυτη θύμωσε λίγο και τότε οι σακούλες δεν την άκουγαν καθόλου ενώ εμένα τέλεια.
Τότε χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν ο άντρας της και της είπε που στο διάολο είσαι γαμώτο κι αυτη πετάχτηκε πάνω αλλα οι σακούλες δεν την άφηναν κι αυτη συγχυσμένη αναγκάστηκε και πάτησε πάνω τους, αυτές σα να ξεφούσκωσαν και μετά δεν έκαναν τίποτα, δεν άκουγαν, ήταν σαν σκέτες σακούλες.
Της έβαλα τις φωνές, κοίτα τι έκανες γαμωτη σου και τότε άρχισε κι αυτη να φωνάζει Δε πάτε να γαμηθειτε και συ και ο άλλος κι έφυγε πέρα.
Οι σακούλες δε ξανασηκώθηκαν όσο κι αν προσπάθησα, πήγα για ύπνο κι απο τότε δεν έχω ξαναπιεί τεκίλα.
Ότι είπα είναι αλήθεια και τώρα πίνω Τζονι Μπλακ κι έχω και μια μπύρα δίπλα γιατι το Τζόνι μου φέρνει δίψα.

Νωθρή απογραφή Ι

 

Little People - Basique

 

Κάθομαι και μετράω το ευεργετικό τέλος όλων των αντικειμένων εδώ μέσα που δεν χρειάζονται αντικατάσταση μέχρι να φύγω, για τα καλά αυτή τη φορά.

Ο καφές, αρκεί για δυό βδομάδες, για δυό-τρείς μέρες θα ξεμείνω αλλά όχι δεν πάω να πάρω άλλον. Δεν μπορώ ν'α ανεχτώ την ιδέα ενός μισογεμάτου πακέτου καφέ στο άδειο σπίτι.

Το υγρό για τα πιάτα. Το ίδιο. Κι αν δεν φτάσει θα τ' αφήσω όλα άπλυτα και βρώμικα όπως τόσα άλλα.

Τα μπουκάλια με το νερό. Μιά εξάδα θα περισέψει. Θα τα στοιβάξω στη πιό σκοτεινή γωνία πίσω απ' τη σκάλα. Ισως να μην τα βρει και κανείς ποτέ. Θα τα φαντάζομαι εκεί, πιστά, στοιχισμένα, σφραγισμένα, αόρατα.

Τα μακαρόνια. Θα τα πάρουν οι καθαρίστριες πιθανότατα. Θα προσπαθήσουν να τα μαγειρέψουν, δεν θα τους αρέσουν, θα τα πετάξουν.

Βέβαια αν ήταν δυνατό θα ήθελα να τα πάρω όλα και να τα πετάξω στη πιό κοντινή χωματερή, να κατεβάσω κάδρα, να ξεβιδώσω τις λάμπες, τις άδειες κρεμάστρες μεσα στη ντουλάπα.

Θα το έκανα αυτό αν είχε κάποιο νόημα.

Αλλά δεν έχει γιατί ξέρω.

Ολο και κάποιο κουμπί θα έχει παραπέσει κάπου, κάποια μοναχική κάλτσα, κάποιο κομμένο νύχι, νεκρό δέρμα σκόνη εδώ κι εκεί, σε καναπέδες και πετσέτες.

Δεν γίνεται να εξαφανιστούν όλα.

Αλλωστε κανείς δεν θα ψάξει για τέτοια ποταπά ίχνη.

Είσαι εδώ και μετά δεν είσαι.

Τελείωσε.

Αέρας στα μαλλιά της

 

 

Motorama - Wind In Her Hair

 

Τυχαία έπεσα πάνω σε αυτό το άλμπουμ και έχω κολλήσει εδώ και τρείς ώρες.

Σα να κάνεις ποδήλατο και να σού έρχεται ο αέρας από πίσω

και γιά λίγη ώρα σε πάει από δω κι από κει

μα λίγο λίγο  νιώθεις ότι αρχίζεις και τον κουμαντάρεις

και τότε παίρνεις και τα δυό χέρια απ' το τιμόνι.

Δε ξέρω πως να το θέσω διαφορετικά ...

ξαφνικά αισθάνομαι πολύ πλούσιος

 ... κι ας μην έχω τίποτα.

Ισως να γράψω και κανά ποίημα,

κριμα να πάει χαμένος τόσος αέρας.

 

Cesaria

 

 

Cesaria Evora - Fruto Proibido

 

 

Ημουνα σε μιά κρύα και φτωχή χώρα πριν 7-8 χρόνια και είχα ένα παλιό Golf, το έπερνα κι έτρεχα σε κάτι ερημιές να με χτυπήσει ο αέρας και να με καθαρίσει.

Με το που έμπαινα μέσα έβαζα να ξεκινήσει και η μουσική της.

Και η φωνή τρέμιζε μένοντας σταθερή σε μια γωνία που τα μάτια δεν εστιάζουν γιατί κοιτάζουν βαθύτερα,

δείχνοντάς μου το μέρος που στηρίζεται και πατάει η καρδιά,

εκεί που ορίζεται και αρχίζει η ιστορία της,

σαν όλα να έχουν σπάσει και διαλυθεί και να έχουν έρθει πλέον στη σωστή τους διάσταση.

 

Μου είναι πολύ δύσκολο να πω πέρα από το πόσο μ' αρέσει η φωνή της,  ο πόνος της, το sodade της, πόσο την αγαπάω.

Και πόσο ένας απέραντος τόπος μέσα μου είναι σχηματισμένος και σημαδεμένος απ' αυτήν.

Hokusai

 

 

Κάνω ένα παρένθετο ποστ γιατί η χαρά δεν με αφήνει, πρέπει κάπως να σημειώσω αυτή τη μέρα στη ιστορία ...

Βρήκα κάπου μαζεμένα όλα τα έργα του Γιαπωνέζου ζωγράφου Hokusai, συνέλλεξα εκατό απ' αυτά και τα έβαλα σ' ένα άλμπουμ που βρίσκεται στη δεξιά στήλη ή εδώ  http://radionowhere.typepad.com/photos/hokusai/index.html

Σκέφτομαι να κάνω το ίδιο και με τον άλλο αγαπημένο (ίσως και περισσότερο) τον Hasui, που τώρα τον έχω χύδην μαζι με άλλους στο άλμπουμ Japanese Art.

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω τι μου δίνουν αυτά τα έργα, καταρχήν με κάνουν ευτυχισμένο, πρωτεικά χαρούμενο, όπως η θέα ενός μωρού, το πρόσωπο φίλου που έχω να δω χρόνια και τον βρίσκω μια χαρά, ένα όνειρο ότι έχω ξαναγεννηθεί και είμαι πάλι παιδί, να ξαναζήσω με πλήρη τώρα συναίσθηση όσα πέρασαν τότε τόσο γρήγορα και η μνήμη τους ξέφτισε.

Κάπως έτσι είχα νιώσει όταν πρωτοείχα δει τα έργα του Θεόφιλλου στη Μυτιλήνη, ειδικά τα μεγάλα τοπία του και του Βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ αλλά με τους δύο αυτούς Γιαπωνέζους τα συναισθήματα είναι πολύ ισχυρότερα, τσουνάμι κανονικό.

"Απο τα εξι κιολας χρονια μου, ενιωσα την παρορμηση να απεικονιζω τα πραγματα. Μεχρι τα πενηντα μου, ειχα κανει μια εκθεση ζωγραφικης' κι ωστοσο, τιποτα απ' οσα εκανα μεχρι τα εβδομηντα μου δεν με ικανοποιουσε. Μονο οταν εγινα εβδομηντα τριων χρονων, μπορεσα να διαισθανθω, ισως κατα προσεγγιση, την αληθινη μορφη και φυση των πουλιων, των ψαριων και των φυτων. Ετσι, στα ογδοντα μου θα εχω επιτελεσει μεγαλες προοδους' στα ενενηντα θα εχω εισχωρησει στην ουσια των παντων, στα εκατο, θα 'χω  στα σιγουρα ανεβει σε ενα επιπεδο υψηλοτερο, υπερανω πασης περιγραφης, κι αν αξιωθω να φτασω στα εκατον δεκα, τα παντα, καθε σημειο και καθε γραμμη, θα αναπνεουν.

Προσκαλω οσους ζησουν οσο εγω να επαληθευσουν αν θα 'χω εκπληρωσει αυτες τις υποσχεσεις. Αυτα τα εγραψα εγω σε ηλικια εβδομηντα πεντε χρονων, εγω που παλια λεγομουν Χοκουσάι και τωρα Χουακίβο-Ρογί, εγω, ο γερος που η ζωγραφικη του πηρε τα μυαλα*."

*Ο Χοκουσάι πέθανε σε ηλικία 89 χρονών.

  

Η ομίχλη μπαίνει από παντού

 
Εάν δεν έπεφτε αυτή η ξαφνική ομίχλη δεν θα έβλεπα και το χωριό.

Στην αρχή ήταν μόνο το γαύγισμα του σκύλου, ένιωθε την ομίχλη που ερχόταν κουλουριασμένος κάτω από μιάν αναποδογυρισμένη, ψόφια βάρκα.

Νιώθοντας με να πλησιάζω το γαύγισμα του χαμήλωσε σ΄ένα σιγανό κλαψούρισμα.

Ήμουνα λίγα μέτρα απ' τη βάρκα του όταν πετάχτηκε και άρχισε να τρέχει.

Ποιός ξέρει πόσο καιρό είχε να δει άνθρωπο να έρχεται από αυτή τη μεριά.

Φορούσα και την άσπρη φόρμα της δουλειάς, φαντάσου τι θέαμα ήμουν για ένα κακομοίρη σκύλο να ξεπροβάλω έτσι μες στην ομίχλη.

 

Ο σκύλος κρύφτηκε, σώπασε, μόνο τα βήματά μου άκουγα στο χώμα.

Η ομίχλη ερχόταν από παντού και κάποια στιγμή βρέθηκα μέσα στο κέντρο της.

Υπήρχε μια διαύγεια εκεί αν και το φώς αυτό μού ήταν άγνωστο.

Ο σκύλος ήταν εκεί.