Radio Nowhere

Οι σακούλες

22/11/14

Τις Παρασκευές την κοπάναγε απ τον άντρα της και πηγαίναμε για τεκίλες στης Λιν Τσι όπου συνήθως πήγαινα τα μεσημέρια που έλειπε ο άντρας της απ το μαγαζί και την τράβαγα στο πατάρι και την έβαζα να κοιτάει κάτω το δρόμο.
Η τεκίλα μας έβγαζε κάτι άγριο, αχαλίνωτο και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχα ξυπνήσει στο αμάξι μέσα σε απέραντα φυστικοχώραφα και δεν ήξερα κατα που ήταν ο Νοτιάς ή σε μια αμμουδιά με καβουράκια ν ανεβαίνουν και να κάνουν βόλτες πάνω κάτω στα ρούχα μου.
Εκείνη τη φορά το παρακάναμε τόσο στη τεκίλα που καταφέραμε μόνο να πάμε ως το πάρκινγκ και μετά αυτη έφυγε και γω βγήκα να κατουρήσω αλλα ήρθε μια νάυλο σακκούλα και στάθηκε απέναντί μου και μετά μια δεύτερη και μια τρίτη σε ημικύκλιο.
Τις κοίταγα και ήταν ακίνητες, και μόλις έκανα να κινηθώ, κουνιόντουσαν κι αυτές όλες μαζί.
Μετά έγινα τέσσερις και μετά πέντε και όλες αμφιθεατρικά σα να περίμεναν κάτι ή σα να μ έκλειναν το δρόμο.
Κάθισα κάτω ακουμπώντας σε μια ρόδα και αυτές στοιχήθηκαν ανάλογα.
Άρχισα ν τους μιλάω να τους λέω διάφορα και μ άκουγαν προσεχτικά μα όποτε έκανα να σηκωθώ ανατσουτσουρώνονταν και φαίνονταν ανήσυχες.
Σκέφτηκα δε γίνεται αυτο πρέπει κάποιος να το δει, αλλιώς δε θα με πιστεύει κανένας.
Και τη πήρα τηλέφωνο, μόλις είχε φτάσει σπίτι της, της λέω έλα πίσω αν θες να δεις φαντάσματα έλα τώρα.
Μου είπε λες αλήθεια και της λέω ναι, έλα θα χάσεις.
Και ήρθε, και οι σακούλες της άνοιξαν διάδρομο, μου λέει τι γίνεται δω, οι σακούλες κλείσανε μόλις πέρασε.
Της λέω κοίτα και άρχισα να κουνάω τα χέρια σα μαέστρος και οι σακούλες άρχισαν να χορεύουν και αυτη πρώτα σφίχτηκε πάνω μου και μετά άρχισε να γελάει.
Μετά το έκανε κι αυτη αλλα οι σακούλες δεν την άκουγαν τόσο καλα όσο εμένα κι αυτη θύμωσε λίγο και τότε οι σακούλες δεν την άκουγαν καθόλου ενώ εμένα τέλεια.
Τότε χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν ο άντρας της και της είπε που στο διάολο είσαι γαμώτο κι αυτη πετάχτηκε πάνω αλλα οι σακούλες δεν την άφηναν κι αυτη συγχυσμένη αναγκάστηκε και πάτησε πάνω τους, αυτές σα να ξεφούσκωσαν και μετά δεν έκαναν τίποτα, δεν άκουγαν, ήταν σαν σκέτες σακούλες.
Της έβαλα τις φωνές, κοίτα τι έκανες γαμωτη σου και τότε άρχισε κι αυτη να φωνάζει Δε πάτε να γαμηθειτε και συ και ο άλλος κι έφυγε πέρα.
Οι σακούλες δε ξανασηκώθηκαν όσο κι αν προσπάθησα, πήγα για ύπνο κι απο τότε δεν έχω ξαναπιεί τεκίλα.
Ότι είπα είναι αλήθεια και τώρα πίνω Τζονι Μπλακ κι έχω και μια μπύρα δίπλα γιατι το Τζόνι μου φέρνει δίψα.

Κορίτσια στο τηλέφωνο

 

        For Sale (Hannah Johnson's Big Jack Ass) [Clara Smith]

 

 

             

Είναι αυτή η ώρα η ακατανόμαστη,

μετά το απόγευμα και πριν το βράδυ.

 

             

Κάθομαι έξω,

έχω πιεί μια μπύρα,

δεν έχω τι να κάνω,

           

  χαζεύω τα κορίτσια

που αρχίζουν το παιχνίδι,

           

τα τηλέφωνα στους πελάτες,

να τους ψήσουν,

ότι είναι μόνες τους σήμερα,

και ότι τους λείπουν πολύ.

           

Πιάνει πάντα.

Bar street

εκεί που τα μπαρ δεν έχουν όνομα

Φρούτα της νύχτας

 

Η ομίχλη ως βούληση και ως παράσταση

Σήμερα είχε ομίχλη

Κλειστός κόσμος

Τρία δάχτυλα αφρό χριστιανή μου...

Η πολη μετα την επιχειριση αρετης που ξεκινησε περσι το καλοκαιρι αποστειρωσε εντελως τις ηδη βαρετες της νυχτες.

Οχι ηταν και τιποτα το σπουδαιο να πας στα Γιαπωνεζικα μπαρ ή στα KTV, αυτη την αργη βυθιση στην ανοησια και συμβαση οτι τα χαμογελα μαζι με χλιαρη μπυρα και κρατημα του χεριου ειναι ικανα για ολα.

Αλλα να, κατι κινιοταν στους δρομους, καθομασταν με τον Καλβιν εξω απο μπιστρω του -μεσα τα γκέυ αγορια κουτσομπολευαν και πειραζονταν μεταξυ τους - και σχολιαζαμε τα κοριτσια που ενω δεν ειχαν ζεστο νερο σπιτι τους περναγαν ντυμενα νυφικες δαντελες ή τους μεθυσμενους ατσουμπαλους Κινεζους που παρκαραν τα SUV καβαλα στα πεζοδρομια, και νομιζαν οτι καθαρισαν με τον κοσμο αφου ειχαν απο εικοσι μεχρι πενηντα αδεια διαμερισματα ο καθενας, ενω τα κοριτσια που πηγαιναν να συναντησουν μεσα θα κοιμοντουσαν ισως και δυο-δυο πανω στον καναπε που θα τις επαιρναν στα γρηγορα αναμεσα σε δυο καραοκε.

Τωρα δεν εχεις να περιμενεις σε τιποτα κι αν αναρωτιεσαι τι εγιναν ολα αυτα τα εκατονταδες κοριτσια ισως γυρισαν στα λασποχωρια τους ισως πηγαν σε αλλες επαρχιες, πιο φιλικες στην επι χρημασι παρεα, ισως και να ταξιδεψαν σε τιποτα Αφρικες που οι χιλιαδες των συμπατριωτων τους εκει χρειαζονται κι αυτοι λιγο παρεα. Ποιος ξερει; Και γιατι να τον ενδιαφερει αλλωστε;

Εχει να βρεξει μηνες, ο αερας και αυτη η συννεφενια καντιφλα καλα κρατανε, ταξι τρεχουν σα δαιμονισμενα, ανθρωποι που ο σκληρος τους δισκος εχει τεραστια σεκτορς αγραφτα ή πειραγμενα, ψωνιζουν σαν προγραμματισμενοι απο μια ψυχαναλυση με σκοπους αντιθετους με αυτους που εμεις ξερουμε.

 Αποφευγω τους παντες, ο Καλβιν το πουλησε το μαγαζι, επαιξε τα λεφτα στο χρηματιστηριο τα εκλαψε για λιγο, μετα ζητησε απο τους γονεις του που σε αλλη πολη εχουν απο εικοσι μεχρι πενηντα διαμερισματα που λεγαμε, αυτοι χωρις να νοιαστουν του τα εστειλαν, αυτος πηρε ενα SUV που οταν μου το εδειξε ολο καμαρι του ειπα οτι πριν καμαρωνε για το κωλο του φιλου του και τωρα για τον -πραγματι εντυπωσιακο - κωλο του SUV του.

Τελος παντων, ο παλαι ποτε φιλαρακος μου, χωρις το μπιστρουδακι του να παιζει ολημερις κι ολονυχτις Lady Gaga, και χωρις τα χαρωπα και ολο καυλωμενα αγορια γυρω του γινεται σιγα σιγα μερος αυτου του Κινεζικου πολτου υλιστικης αφασιας χωρις να ειναι βεβαια το κατακαθι αλλα ουτε κι ο αφρος.

Αντιο Καλβιν, γεια σου Τομάς.

Ο Γαλλακος ειναι καλο παιδι, μεσα σ'ενα χρονο που ειναι δω εχει παρει δεκαπεντε κιλα, τα περισσοτερα απ' αυτα οταν η Ρωσιδα φιλεναδα του τον παρατησε να παει στη Σαγκαη για καλυτερη δουλεια. Ηταν ωραιο ζευγαρι μαζι, τουλαχιστον για τα δικα μου ματια ηταν μια οαση να τους βλεπω μαζι μεσα σε αυτο το καταιγισμο ασχημειας και κακογουστιας. 

Τα δευτερα ή τριτα κακα νεα , αν βαλουμε στο λογαριασμο και τη κακη του διαιτα, ειναι οτι θελει σα τρελλος να βρει ενα υποκαταστατο της Νατασας του και την ψαχνει σε ολα τα λαθος μερη, λες και θα μπορουσε να βρεθει σωστο μερος σε αυτην εδω τη σκουληκοτρυπα.

Του ειπα να προφυλαχτει απο τη μισητη, οτι θελει να του μασησει, δεν ειμαι χαζος μου ειπε, το ιδιο πιστευε και κεινο το ψωνιο ο Ελληνας του ειπα που τωρα της πληρωνει εισιτηρια τρεις φορες το χρονο να πηγαινει να τον βλεπει στη Δομοκο ή στην Ανθουσα, ξερω γω που; και να ξαχαρμανιαζει. Ωραιο ντηλ για ενα μεσοκοπο μαλακα αλλα οχι για σενα φιλε Τομά. Μα φαινεται καλη, αμυνθηκε. Οκ, βουρ του ειπα κι εφυγα τσαντισμενος. Αλλα ειτε τα λογια μου επιασαν τοπο ή εφαγε στοπ απο την αχωνευτη, ειναι γνωστο οτι παιζει με πενηνταρηδες και πανω, οι χαμηλωμενες τους προσδοκιες την ομορφαινουν.

 Τωρα τον πετυχαινω ειτε στο Σταρμπακς ή σε ενα απ'τα δυο-τρια θλιβερα μπαρ που παραμενουν, κυριως στο Catch 22, που οταν το πρωτοειδα εντυπωσιαστηκα με τον τιτλο σκεπτομενος οτι τ' ονομα του οφειλεται στο αριστουργημα του Τζοζεφ Χελλερ για να προσγειωθω αποτομα οταν μου ειπαν οτι οφειλεται οτι ακριβως μπροστα του ειναι η σταση του αστικου λεωφορειου με αριθμο 22.

Eχω κολλησει εκει ενεκα που φερανε κρυα βαρελισια μπυρα σερβιρισμενη σε παγωμενα ποτηρια, για μας εδω ειναι γεγονος ισαξιο σα να ερχονταν τα Μπολσόι στη πολη σου ή οταν η αχωνευτη προσγειωνεται στην Ανθουσα ας πουμε.

Ετσι πιανω καθε βραδυ το σκαμπω μπροστα στο βρυσακι, δινοντας στις σερβιτορες με τα 9/10 του σκληρου τους αγραφα τελειως και αφορμαριστα τις ιδιες αυστηρες οδηγιες για τρια δαχτυλα αφρου -ζηταω πολλα γαμωτη μου; - καρφωνω τα ματια μου στη τηλεοραση απο πανω και τ' αδειαζω σε παρτιδες μπιλιαρδου ή σε Αγγλικους αγωνες σε μαγνητοσκοπηση, Σαντερλαντ-Φουλαμ 0-3 χτες, περιμενοντας να ερθει αυτος ο μαλακας ο Τομάς να πω καμια κουβεντα και κανοντας ξορκια μη πλησιασει κανας μεθυσμενος ή και ξεμεθυστος, το ιδιο κανει, Κινεζος ή Κινεζα, το ιδιο κανει.

 Ο Τομάς ηρθε με παρεα χτες, με φωναξε στο τραπεζι του, δυο Κορεατες, μια Κινεζα, μια Γαλλιδα. 

Η Κινεζα ομορφη, η Γαλλιδα μπαζο. Γυρισα τη πλατη στη Κινεζα, άι ντοντ σπικ Ινγκλισ βουρλο, της ειπα και αρχισα γεματος ελπιδα για μια καλη κουβεντα να μιλαω Ινγκλισ με τη Γαλλιδα.

Ημουνα τοσο μανιασμενος για κουβεντα που η κοπελα πρεπει να φοβηθηκε, ειπα και ελαλησα της λεω καποια στιγμη συγνωμη για τη λογοδιαρεια, κερασα μια γυρα το τραπεζι και βγηκα εξω να παρω αερα καθοτι, τα τσιγαρα, η χυμενη μπυρα, το καμενο βουτυρο του ποπκορν και η ανοργασμικη φατσα της Γαλλιδας μου γυρισαν τα σωθικα. 

Ενας Κορεατης με ακολουθησε, βαλθηκε να με ρωταει για τη χωρα μου και χωρις να το καταλαβω πως αρχισα μες στη ζαλη μου να του λεω για τα νησια μας, Σωκρατες μου 'λεγε αυτος συνεπαρμενος, για τη θαλασσα μας που μπορεις να τη βγαλεις ολη μερα κολυμπωντας και οχι σαν το γκριζο Κινεζικο βουρκο, Αριστότελες μου 'λεγε αυτος σε τοταλ βερτγκο, για την ομορφη και χαλαρη ζωη μας στην Ελλαδα, Γιουριπίντες εκραζε αυτος απτόητος. Ενας πατριωτισμος με κατεκλυσε αλλα η ιδια η φωνη μου με κουραζε, τα παρατησα, τον αφησα συξυλο να εικαζει νησια και θαλασσες που ηταν αδυνατο να φανταστει, ξαναμπηκα μεσα.

Η Γαλλιδα εφυγε, ο Τομάς την επεσε παραδιπλα σε μιαν αλλη Κινεζα, πηγα διπλα στο βρυσακι, παραγγειλα αλλη μια παγωμενη, η κοιλια μου ειχε γινει σαν το ορος Αιγαλεω, ηπια τη μιση, ζητησα να πληρωσω, ηταν διακοσαπέντε γιουάν, εδωσα διακοσα γιατι δεν ηθελα να χαλασω αλλο κατοσταρικο και να κουβαλαω τις βρωμοπατσαβουρες που θα μου εδινε ρεστα στη τσεπη. Ο στοκος που επαιζε το ρολο της σερβιτορας αρχιζε να φωναζει, ηθελα να τη βαρεσω, και να σκεφτεις πριν καμποσα βαρδυα μην εχοντας τι να κανω τη φλερταρα ενεκα που ειχε τραγανα χειλια και μαγουλα φουσκωτα, μεχρι που η φλατλάιν της ευφυίας της πεταξε τον ποθο μου στα σκοινια της βαρεμαρας.

Τις πεταξα κατι βρισιες κατευθειαν απο τον Γιουριπίντες κι εφυγα.

Εβαλα το Γκρευς Ανατομυ στο λαπτοπ να παιζει ελπιζοντας σε λιγη ηρεμια ψυχης εστω νοσοκομειακη, τα μαλλια μου βρωμοκοπαγαν τσιγαριλα και σιχαμερο βουτυρο ποκορν, πηγα για μπανιο.

Ξυπνησα στη κρυα μπανιερα στις πεντε το πρωι, πως δε πνιγηκα ο μαλακας; εξω η ιδια συννεφενια καντιφλα, ο ιδιος ασταματητος αερας, ξαναβαλα απ' την αρχη τα παθη της Γκρευς σιγουρα πιο στυλατα και κατανοητα απ' τα δικα μου και με καθαρο, ευωδιαστο κεφαλι με ξαναπηρε ο υπνος.

 

 

Φολέγανδρος

Ειχε αφησει τους αλλους στο τραπεζι με τις κοπελες και σταθηκε στο μπαρ με τη πλατη γυρισμενη.

Ειχανε πιει πολυ, ητανε η εκτη μερα στη σειρα που γυρναγανε απο μπαρ σε μπαρ και πινανε και φωναζανε κοπελες να κατσουνε μαζι τους και βγαζανε τα σι ντι και τα φλας μεμορι με τα Ελληνικα και τα δινανε στο μπαρμαν ή στη μαμα σα.

Ομως ειχε μπουχτισει σημερα. Απο τη πρωτη μερα δεν το διασκεδαζε τοσο οσο παλια. Ουτε τα κοριτσια τον ξυπνουσανε, ουτε τα ποτα τονε φτιαχνανε. Μονο το τσιγαρο. Σε αυτο εβαζε μεσα τις σκεψεις του και τις κοιμιζε.

Οταν το κοριτσι τον πλησιασε και του χαμογελασε αυτος μονο λιγο τρεμοπαιξε τα ματια και της ειπε μεσα απο μια κουραση που ηταν μεγαλυτερη απο καθε επιθυμια.

"Να κοιμηθω θελω μονο. Εχεις κανενα ζεστο κρεβατι να κοιμηθω;"

"Αι ντοντ αντελσταντ" του απαντησε "κεν γιου σπικ μορ σλόουλι;"

"Γουάι; Κεν γιου σπικ Γκρικ;"

"Οφκολς. Καλιμελα... Καλισπελα ... Σε αγκαπω ... Εγκω ιμε Κινεζα... ολεα που ινε η Φολεγανλος".

Γελασε, " η ποια;"

"Εγκω ιμε Κινεζα...ολεα που ινε η Φολεγανλος"

"Οκ, οκ. Ι γουαντ α μπεντ. Ι γουαντ σλιπ"

"Γιου νο χαβ χοτέλου;"

"Χαβ. Άι ντοντ λάικ"

Η κοπελα εμεινε σκεφτικη. Τον κοιταξε στα ματια με γερμενο το κεφαλι. Ειχε μονο ενα σκουλαρικι, πλαστικα βραχιολια, και κραγιον που της ειχε ξεφυγει στο πανω χειλος.

"Νο γκουντ α'ι'ντία καμ του μάι χομ".

"Αι ντοντ γουαντ νάθινγκ. Ονλι σλιπ"

Στην αρχη της το ειχε πει για κρεβατι θελοντας να δηλωσει τη κουραση και την αδιαφορια του, μονο για να τη διωξει. Αλλα κατι η παρανοηση της που το πηρε για προκληση, κατι αυτη η Φολεγανλος τον εκαναν για λιγο να ξεχασει την κουραση του και να ελπισει οτι θα ενιωθε ζωντανος μετα και οχι ετσι αδειος οπως λιγο πριν.

"Γες; Ονλι σλιπ; Γουάι; Ισε κουλασμενος;"

"Ναι, πολυ" της ειπε και της χαμογελασε παλι.

"Εσυ πολυ κουλασμενος ισε. Πολυ πολυ κουλασμενος"

Μετα εμεινε λιγο σιωπηλη, κοιτωντας λιγο προς το τραπεζι τους, σκεφτομενη ισως τις μαρκες που θα εχανε.

"Σπιτι μου μικλο. Πολυ μικλο. Ουάν ρουμ ονλι".

"Μπεντ; Ντου γιου χαβ μπεντ;"

"Γες. Εγκω εχω κλεβατι. Μικλο κλεβατι"

"Παμε;"

Τον επιασε απ' το χερι και τον οδηγησε αναμεσα στα τραπεζια. Κρυο, παγωμενο το χερι της.

Ακουσε απο πισω του σφυριγματα και ενα "αντε θα φας καλα παλι".

Σηκωσε το χερι του σα καληνυχτα χωρις να γυρισει να τους κοιταξει.

Εκανε κρυο πολυ εξω. Το ελαφρυ αντιανεμικο της δεν ητανε για τετοιο καιρο. Περπατουσε με ασταθεια  πανω σε στραβοπατημενα τακουνια.

" Μπετερ τέικ τάξι" της ειπε.

"Νο, νο νιντ. Σπιτι μου οχι μακλιά"

Χωθηκαν σ'ενα σκοτεινο στενο. Γεματοι σκουπιδοτενεκεδες, κατουρλιο και μποχα απο μαγειρεμενο λαχανο, κοριανδρο και τσιλι.Αφησε το χερι της ν' αναψει τσιγαρο. 

Σταματησε σε μια εισοδο παλιας πολυκατοικιας. Ανοιχτη πορτα, μια σκοτεινη σκαλα.

"Εδω σπιτι μου" του ειπε.

Ανεβηκαν μεχρι το τριτο. Ψηλαφουσε το τοιχο κι ενιωθε τις χαραμαδες. Μουχλα. Κατουρλιο.

Πριν ανοιξει τη πορτα του του ειπε να περιμενει λιγο. Τον αφησε πισω απο τη κλειστη πορτα. Καθισε στη σκαλα και αναψε κι αλλο τσιγαρο. Το τσιγαρο κανει καλο, σκεφτηκε. Πολυ καλο κανει το τσιγαρο.

Κοντευε να το τελειωσει οταν η πορτα ξανανοιξε.

Εβγαλε το κεφαλι της εξω, τον ειδε στη σκαλα.

"Ελα. Ελα" του ειπε σιγανα.

Μπηκε μεσα.

Ρουχα σε σωρους. ΜΙα παλια τηλεοραση ανοιχτη, ενας γερμενος καναπες, ενα κρεβατι. Μια κουρτινα εκοβε το δωματιο στα δυο.

Θεε μου, τι κανω; σκεφτηκε.

"Ντου γιου χαβ σαμθινγκ του ντρινκ;"

"Αι χαβ. Πελιμενε"

Εσκυψε, γονατισε και βαλθηκε να ψαχνει κατω απο το βιαστικα στρωμενο κρεβατι. Τραβηξε ενα χαρτινο κασονι. Το ακουμπησε στο καναπε.

"Τσουζ" του ειπε.

Πλησιασε.

Ειχε μεσα διαφορα. Μαξ, Νιτρο, Βημαγκαζινο και Μπελ. Κλαμσι, Κουντς, Στιβεν Κινγκ. Καφες Παπαγαλος.Δυο αδεια μπουκαλια ουζο Μινι. Ενα μισοαδειο Μεταξα πενταρι. Τρια πακετα Ασσο Ιντερνασιοναλ. Το ενα ανοιχτο. Καμια δεκαρια σι ντι. 

"Τσουζ. Τσουζ. Νο προμπλεμ".

Πηρε το καφε. Τον μυρισε. Μια ξεθυμασμενη μυρωδια μπαγιατιλας. Τον αφησε.

Πηρε το Μεταξα.

Η κοπελα πηγε πισω απ' τη κουρτινα. Ακουσε σουρσιματα και μια βρυση.

Γυρισε με δυο ποτηρια που εσταζαν νερο.

Δεν τα μυρισε.

Εβαλε και στα δυο. Στο δικο του διπλο.

Το κοριτσι του χαμογελασε.

"Για σου" του ειπε.

"Για μας" και της τσουγκρισε.

Κραταγε λιγο την αψαδα του.

Πηγε να τη ρωτησει κατι αλλα κατι ακουστηκε πσιω απ' τη κουρτινα και τον εκοψε.

"Γουατ ιζ ιτ;" τη ρωτησε "Χου ιζ ιτ;"

"Τιποτα. Κανενας".

Ηπιε αλλη μια γουλια και σηκωθηκε.

Πηγε προς τη κουρτινα και τη τραβηξε.

Ενα κοριτσακι, καθισμενο σε μια μικρη πλαστικη καρεκλα διπλα στο νεροχυτη τον κοιταζε με νυσταγμενα ματια.

Ομορφα ματια, στρογγυλα, ολοκαστανα. Σγουρομαλλικο.

Του χαμογελασε.

Της χαμογελασε κι αυτος.

Γυρισε πισω, ξανακαθισε.

Κοιταξε την κοπελα. Η ανησυχια της ηταν ανακατεμενη με ενα δειλο χαμογελο.

"Ολεα δεν ινε η Φολεγανλος;" του ειπε γλυκα.

'"Ωραια. Πολυ ωραια" της απαντησε κι εκανε ν'αναψει τσιγαρο αλλα το μετανιωσε.

Καθισε μεχρι να τελειωσει το ποτο του κοιτωντας το βρωμικο πατωμα.

Μετα σηκωθηκε, αδειασε ολες τις τσεπες του πανω στο κρεβατι και πηγε προς τη πορτα.

"Καληνυχτα"

"Καληνυχτα"

Μολις βγηκε στο δρομο αναψε τσιγαρο. Τραβηξε βαθεια το καπνο.

 

Χρυσάφι και νύχτα και νερό

Οταν τον πρωτοειδα με δυσκολια επνιξα ενα γελιο τοσο αυθορμητο οσο το αερακι που κουνα τα απλωμενα σεντονια στη ταρατσα.

Τα απλωμενα σεντονια ηταν η φημη του που ειχε φτασει ως εδω πριν απ' αυτον.

Σαραντα χρονια καπετανιος φιλε μου. Οτι πιθανη πορεια στον ατλαντα την ειχε χαραξει πανω στα νερα. Ειχε φαει θαλασσες τοσο αγριες που αλλους τους ειχανε πνιξει και ειχε αγναντεψει απο τη γεφυρα αμετρητες ωρες τους αδειους οριζοντες που αλλους ειχε τρελλανει.

Ειχε παει με γυναικες απ' ολες τι φυλες της Γης, ειχε κουμανταρει ναυτες αβγαλτους αλλα και μαχαιροβγαλτες. Ισως καπου ειχε παιδια που δεν τα ηξερε, ισως καπου στον Ισημερινο καποια παιδια μιλουσαν τα Ινδιανικα ή τα Πορτουγκεζικα με Καρδιτσιωτικη προφορα. Ειχε δει χιονια στη κουβερτα και ειχε πεσει σε ομιχλες τοσο πυκνες που δε μπορουσε να δει ουτε τα παπουτσια του.

Ηταν κοντος, με μεγαλη πλακουτσωτη μυτη, πεταχτα μηλα, πυκνα ακαταστατα φρυδια και με ολα τα μαλλια του στο κεφαλι του. Κυριως ομως ειχε μια μεγαλη κοιλια. Μπυρες απο νερα απ' ολα τα ποταμια και τις πηγες του κοσμου ειχαν σιγα σιγα χτισει αυτον τον εντυπωσιακο, στρογγυλο βωμο τον αφιερωμενο στις βιαστικες αναμεσα σε δυο ταξιδια ηδονες και στη μοναξια.

Η φωνη του ηταν βροντερη απο τις χιλιαδες διαταγες που ειχε δωσει στη ζωη του, μια φωνη που επρεπε ν'ακουγεται πανω απο ολες τις αμφιβολιες και τους πανικους.

Και η ζωη του ειχε βρεθει σε κινδυνο τοσες φορες που για αυτο και δεν τη λογαριαζε. Ηταν αφοβος μα οχι θρασυς, επινε και καπνιζε σα μολις να βγηκε απο τη φυλακη, μια φυλακη που τον ειχε καταδιασκεδασει.

Μαλλον γιατι ειχε σκεδασει μεσα του τους φοβους και τις εγνοιες των αλλων σε κατι που μονο αυτος ειχε ανακαλυψει και δυστυχως σε κατι που δε μεταδιδοταν.

Τα λεφτα εφευγαν απο τα χερια, τις τσεπες και τους τραπεζικους του λογαριασμους σα νερο. Γινονταν ουισκια και μπυρες που μισογεμιζαν το βαρελακι που κουβαλουσε μαζι του σε ολα τα ταξιδια και στις σχολες του. Γινονταν γενναια φιλοδωρηματα στα κοριτσια που τυχαινε να βρεθουν διπλα του αδιαφορο αν του χαριζαν τη νυχτα τους ή οχι.

Χαιροταν να δινει, μονο ετσι το κεφι του ανεβαινε σε ιλιγγιωδη υψη, εκει που οι συμποτες του δεν μπορουσαν να φτασουν, γιατι οσο καλοι και να ηταν δεν μπορουσαν να σταματησουν αυτο το φοβο που μετρουσε κι εκοβε μεσα τους.

Ειχαμε ενα καλο κοινο φιλο, ετσι μολις με ειδε να μπαινω ανοιξε τα χερια του και με αγκαλιασε κανοντας με να νιωσω αυτο το περιεργο δεος να λυγιζει ολο το κορμι μου προς τα εμπρος πανω σε αυτο τον τυμβο στη κραιπαλη και στο εφημερο.

- Φερε εξι μπυρες μπυρες κουκλαρα μου, φωναξε στην ολοχαρη κοντουλα πισω απ' τη μπαρα.

- Γιατι εξι Καπεταν-Θοδωρα, του ειπα. Θα μας ζεσταθουνε.

- Εξι, και μετα εξι, και μετα παλι εξι. Αυτη θαναι σημερα η προσευχη μας, και γελασε τρανταχτα.

Στο ηχεια ακουγοταν Περπινιαδης, δικης του προμηθειας. Γυρω ηταν ενα σμαρι απο γελαστες Κινεζουλες ρουφουσαν τις μπυρες εξαυλωνοντας τες σε μικρες προμηθειες απο τη μαμα-σα. Μερικες ηδη παραπατουσαν. Μια ειχε ξαπλωσει τεζα στο διπλανο καναπε.

-Α κριμα, κι ηταν αυτη που μου αρεσε περισσοτερο. Δε πειραζει θα βρω αλλη να τη σκατζαρω.

- Δεν το βαζεις κατω με τιποτα ε;

- Αν το βαλεις κατω σε βαζει αυτο απο κατω. Μονο στο καφενειο δε θα με δεις να παιζω κομπολόι. Που' σαι κοπελα, πιασε αυτο χαλαστο, φαρε δυο πακετα Μαλμπουρο και κρατα τα ρεστα.

Της εδωσε ενα δεκαδολλαρο, τα τσιγαρα δεν θα εκαναν ουτε τρια.

Οι Κινεζουλες αρχισαν να τσακωνονται ποια θα παει να φερει τα τσιγαρα.

- Ρε τις μουρλες, εκανε και αρχισε να τους μοιραζει Κινεζικα στα χερια.

- Αλλα θα κατσεται δω να πιειτε μεχρι να φυγω, νταξει;

Και που να πηγαιναν; Σημερα απ΄οτι φαινεται θα εβγαζαν απο ενα μηνιατικο, αρκει μονο ν'αντεχε το στομαχι τους.

Τα ειπαμε, μαλλον τον ακουγα την περισσοτερη ωρα να μου λεει ιστοριες, να τραγουδαει και να παραγγελνει τις εξαδες τις μπυρες που δεν ηταν μονο τρεις, ειχε να ποτισει τοσα στοματα γυρω του.

- Καθε μερα κουβαλαω χρυσαφι. Τοχω δει να κυλαει ποταμι ασωστο μεσα στ'αμπαρια.  Μονο γω ξερω την αξια του.

Χορεψε με τρεις αγκαλιαστα μπλουζ κατι σιγανα νησιωτικα και ηταν θεαμα περιεργο να τον βλεπεις με τα λυγερα κοριτσια που τον περνουσαν ενα κεφαλι.

Το προσωπο του ειχε παρει ενα κοκκινο, τα ματια του ειχαν στενεψει λες και προσπαθουσαν να δουν μεσα απο το πουσι του καπνου των τσιγαρων και ιδρωτας ειχε αρχισει να ποτισει το πουκαμισο του και να να κανει σταμπες εδω κι εκει πανω στη δικια του υδρογειο.

-Ποια θελει να 'ρθει μαζι μου; φωναξε δυνατα μολις ειδε οτι το γλεντι ειχε αρχισει να πεφτει αφου ο κυριος τροφοδοτης του ειχε αρχισει να κοβει στροφες.

Χερια τιναχτηκαν στον αερα, φωνες ψιλες και απαιτητικες και οι δυο κοπελες που ειχαν πεσει χωμα στους καναπεδες εκαναν να ανασηκωθουν κι αυτες.

Αγκαλιασε απ' τη μεση αυτη που ηταν πιο κοντα του.

- Εσυ που ηπιες το πιο πολυ. Εσυ περασες τα τράιαλς.

Ουτε που ακουσε το φουσκωμενο νουμερο που του ειπε η μαμα-σα.

Ακουμπησε ενα ματσο δολλαρια στο παγκο και μετα τις φιλησε ολες μια μια.

Μουδωσε το χερι, με τραβηξε και με ξαναγκαλιασε.

-Καλα κουραγια! και που'σαι; δω ειναι το χρυσαφι, δω!

Και χτυπησε με το πλατυ του χερι το κωλο της τυχερης που θα τον πηγαινε μια χαλαρη βαρκαδα στη λιμνη αυτης της νυχτας του.

Και πηγαινοντας προς τη πορτα γυρισε σα κατι να ειχε ξεχασει

- Α κι εδω! Κι εδω!

Και χτυπησε με το αλλο του χερι τη κοιλια του που ειδε ειχε παρει δρομο μεσ' απο τα κουμπια του πουκαμισου του.

Εφυγε, η μαμα-σα σταματησε τη μουσικη, τα κοριτσια εγειραν τα κεφαλια στο παγκο κι εκλεισαν τα ματια.

Αναψα ενα τσιγαρο και κοιταξα το σπαρμενο κορμια χωρο.

Μονο το αιρ-κοντισιον ακουγοταν που κουνουσε κατι κοκκινες και χρυσες κορδελες που κρεμονταν απο το ταβανι. Που και που καποιο βογγητο απο τους καναπεδες που θα ηθελα να ειχαν λιγο ακομα χωρο να μπορεσω να ξαπλωσω κι εγω λιγο.