Λοιπόν άλλη μιά μέρα
εκεί που τελειώνει ο δρόμος
σ' αυτό το έρημο χωριό
χωρίς όνομα και ηλεκτρισμό
Ας μαζέψω ξύλα για τη βραδυνή φωτιά
περιμένω παλιούς φίλους
να καθίσουμε γύρω της
ενώ έξω θα λυσομανάει ο αέρας
και η βροχή θα κλείνει το κόσμο μέσα της.
Cesaria Evora - Fruto Proibido
Ημουνα σε μιά κρύα και φτωχή χώρα πριν 7-8 χρόνια και είχα ένα παλιό Golf, το έπερνα κι έτρεχα σε κάτι ερημιές να με χτυπήσει ο αέρας και να με καθαρίσει.
Με το που έμπαινα μέσα έβαζα να ξεκινήσει και η μουσική της.
Και η φωνή τρέμιζε μένοντας σταθερή σε μια γωνία που τα μάτια δεν εστιάζουν γιατί κοιτάζουν βαθύτερα,
δείχνοντάς μου το μέρος που στηρίζεται και πατάει η καρδιά,
εκεί που ορίζεται και αρχίζει η ιστορία της,
σαν όλα να έχουν σπάσει και διαλυθεί και να έχουν έρθει πλέον στη σωστή τους διάσταση.
Μου είναι πολύ δύσκολο να πω πέρα από το πόσο μ' αρέσει η φωνή της, ο πόνος της, το sodade της, πόσο την αγαπάω.
Και πόσο ένας απέραντος τόπος μέσα μου είναι σχηματισμένος και σημαδεμένος απ' αυτήν.
Κάποια στιγμή αντίκρυσα δεξιά πολλά δένδρα, κάτι σπάνιο γιά την περιοχή κι έστριψα.
Ενας χωματόδρομος περνούσε μέσα από το δάσος, τα δένδρα, κυρίως πεύκα και ακακίες, δεν ήταν ψηλά αλλά ήταν πυκνά.
Ανάμεσα τους που και που διέκρινα τους πολύ χαρακτηριστικούς τους τάφους, ένα βουναλάκι από χώμα, ένα-ενάμισυ μέτρο ύψος το πολύ, μπροστά του μια γκρίζα ορθογώνια πλάκα, λίγο ψηλότερη, κι ένας μικρός κύκλος, σημαδεμένος από τούβλα, που εκεί άναβαν οι συγγενείς φωτιά όταν ήθελαν να τιμήσουν το νεκρό. Oι πολύ πρόχειροι αυτοί τάφοι πνίγονταν από τη βλάστηση και γίνονταν πολυ δυσδιάκριτοι ανάμεσα στα ψηλά χόρτα. Ολόγυρα δεν υπήρχε τίποτα, κανένας ναός ή οποιοδήποτε σπίτι ή έστω η παραμικρή ένδειξη γιά το είδος του χώρου.
Επειδή τα δρομάκια διακλαδίζονταν δεξιά κι αριστερά αποφάσισα ν' ακολουθώ τον δρόμο όλο ευθεία να μην χαθώ.
Σταμάτησα μπροστά σ' ένα αμουδερό λόφο που έκρυβε την παραλία.
Ενα αγόρι πετάχτηκε, μάλλον άκουσε το θόρυβο του αμαξιού, και άρχισε να φωνάζει και να μου κάνει σινιάλα.
Από πίσω του διακρινόταν ένα περίεργο κτίσμα που η γεωμετρία του έδινε κάτι απόκοσμο σε αυτή την ερημιά.
Το αγόρι βλέποντας ότι δεν έκανα καμία κίνηση προς το μέρος του άρχισε να κατεβαίνει το λόφο.
Μιλούσε μπερδεμένα και δείχνοντας πίσω απ' το λόφο έλεγε συνέχεια γκο του πλέι, γκο του πλέι, σα να ήταν το μόνο που ήξερε.
Το παντελόνι του ήταν βρεγμένο, φαινεται έκανε μπάνιο μόνος του, σκέφτηκα ότι εκεί περνούσε όλη τη μέρα του, σπίτια δεν υπήρχαν τριγύρω, μόνο αυτό το άγνωστης χρήσης κτίσμα και λίγο πιό πάνω, μέσα στο δάσος, οι τάφοι.
Του είπα ότι βιάζομαι, δεν μπορώ να μείνω, και τον φωτογράφησα πάλι.
Φάνηκε να στεναχωριέται, εφερε κάπως άχαρα τα χέρια του μπροστά στην κοιλιά του, ξαφνικά έδειχνε να ντρέπεται που ήταν ημίγυμνος.
Γύρισε κι έτρεξε πίσω απ' το λόφο. Οταν μετά ανέβηκα κι εγώ εκεί δεν φαινόταν πουθενά.
Αργότερα έμαθα ότι τα γράμματα στον τοίχο του μη-φάρου μιλάνε για κίνδυνο και να προσέχουν όσοι πλησιάζουν.
Recent Comments