Radio Nowhere

Το νησί

Μου άρεσε το νησί, το γύρισα πάνω κάτω, μ´ άρεσε. Με την πλατεία του, τα σοκάκια του, τα δύο καφενεία του.
Είπα δω θα μείνω. Δω θα αράξω ως την έσχατη μέρα.
Κι έψαξα για σπίτι ν´ αγοράσω.
Μου δείξανε υπόγεια και πατάρια.
Παλιά έπιπλα στοιβαγμένα που μύριζαν αιώνες και έπρεπε να τα πάρω προίκα με το σπίτι. Μπουκαμβίλιες και γιασεμιά που είχαν φάει τα ψωμιά τους.
Ξύλινες πόρτες με μάνταλα βαρειά κι ασήκωτα.
Χήρες που θα τις είχα δώρο και δεκάδες γατιά που θα με τριγύριζαν απαιτητικά, πεινασμένα κι αδιάφορα.
Είδα τη βροχή να χτυπάει τα μπατζούρια. Τα καφενεία με τους γέρους και τα τσίπουρα πέντε η ώρα το σπόγεμα και εφτά η ωρα το πρωί.
Ειδα την εννιά η ώρα που θα γύριζα σαν το στοιχειό, μεθυσμένος και τρελός στα γραφικά σοκάκια με τον αέρα να με ξέρει και να με κυνηγάει.
Έσπαγε η καρδιά μου κάθε φορά που έλεγα όχι.

Το βιβλίο

Για καιρό με ταλαιπωρούσε η ιδέα για ένα βιβλίο που θα έγραφα και θα εξέδιδα ανώνυμα.
Αν οι εκδότες το απέρριπταν θα το χρηματοδοτούσα εγώ. Ίσως πενήντα, ίσως εκατό μόνο αντίτυπα.
Βέβαια, αλλού ήταν το μεγάλο πρόβλημα και οχι στη διαδικασία της έκδοσης καθεαυτής.
Πριν εκδοθεί το βιβλίο θα έπρεπε πρώτα να γραφεί.
Όσο το αναλογιζόμουν με πίκρα διαπίστωνα ότι δεν είχα ούτε τις ικανότητες, ούτε τα ψυχικά αποθέματα για κάτι τέτοιο.
Για λίγο καιρό με απασχόλησε η ιδέα να γράψω περιστατικά της ζωής μου ολίγον παραλλαγμένα. Όλοι μας άλλωστε έχουμε ζήσει κάποιες συναρπαστικές στιγμές και όλοι μας έχουμε κάποια ένοχα μυστικά που θα μπορούσαν να γίνουν η βάση για όμορφες ιστορίες.
Και η αλήθεια ειναι ότι το δοκίμασα. Μα ενώ στην μνήμη μου κάποια γεγονότα είχαν μία έντονη δραματική χροιά όταν τα απέθετα στο χαρτί έστεκαν εκεί σαν ψόφια ψάρια.
Τότε δοκίμασα το αλκοόλ έχοντας ακούσει ότι βοηθάει στο να εκφράσεις σκέψεις πιό πρωτότυπα και να δώσεις λάμψη σε πράγματα τετριμμένα.
Έκανα δοκιμές και το πράμα πήγαινε αρκετά καλά. Διαπίστωσα ότι ήταν πολύ καλύτερα οταν ήμουν όλη την ημέρα σε μία κατάσταση ελαφράς μέθης, τότε ιδέες και ιστορίες ξεπετάγονται απ το πουθενά και λέξεις περίεργες και ασυνήθιστες στον καθημερινό λόγο άνθιζαν μες´ στο κεφάλι μου. Τις σημείωνα και τις κρατούσα για το βράδυ όπου τα έδινα όλα και στην κατανάλωση αλκοόλ και στη γραφή. Θα έλεγα ότι οργίαζα κυριολεκτικώς και στα δύο.
Βυθισμένος σε αυτή την κατάσταση τελείωσα ένα μυθιστόρημα πεντακοσίων σελίδων σε τέσσερις μήνες.
Το μάζεψα σε ένα πακέτο και μαζί με ένα χρηματικό ποσό που πίστευα ότι κάλυπτε και με το παραπάνω την έκδοση πενήντα αντιτύπων το έστειλα σε έναν καλό εκδότη με την αυστηρή επισήμανση να εκδοθεί ανωνύμως.
Τον παρακαλούσα δε να στείλει την απάντησή του μαζί με ένα αντίτυπο σε κάποια ταχυδρομική θυρίδα.
Γυρνώντας σπίτι ένιωσα να με κυριεύει μια βαρειά προσμονή και ανησυχία. Θα δεχόταν; Ήταν σωστό να στείλω τόσα χρήματα;
Για να αντέξω αυτό το βάρος άρχισα να πίνω όπως άλλωστε έκανα τον τελευταίο μισό χρόνο. Ο χρόνος με πίεζε με έναν τρόπο αδυσώπητο. Η αγωνία ήταν πρωτόγνωρη και μόνο με όλο και μεγαλύτερες ποσότητες αλκοόλ καταλάγιαζε.
Μετά μία εβδομάδα, κυριολεκτικά σερνάμενος και τρέμοντας πήγα στην ταχυδρομική θυρίδα. Η απάντηση του εκδότη είχε έρθει και οταν είδα πως ήταν καταφατική μαζί με κάποιους, συγκρατημένους όμως, επαίνους ξέσπασα σε λυγμούς.
Επέστρεψα σπίτι όπου άρχισα να πίνω πάλι με μια αίσθηση θριάμβου. Συνέχισα να πίνω και μάλιστα άρχισα να γράφω έτσι σαν μια εισαγωγή ίσως στο επόμενο βιβλίο μου.
Το βιβλίο βγήκε σε ένα μήνα, σε πενήντα αντίτυπα όπως είχα ζητήσει. Κάτω από τον τίτλο έγραφε Ανωνύμου, όπως και σε μία μικρή εισαγωγή όπως διαπίστωσα αφού μπήκα στο Βιβλιοπωλειο και το αγόρασα.
Η εισαγωγή έγραφε πως ήρθε στα χέρια τους το χειρόγραφο και πως γνώμη τους ήταν ότι ο συγγραφέας ήταν κάποιος πολύ γνωστός που όμως θέλησε να μείνει ανώνυμος καθώς το βιβλίο ήταν πρωτόγνωρης δύναμης αλλά τόσο τολμηρό και ρεαλιστικό που σίγουρα θα έβαζε τον δημιουργό του σε μπελάδες και θα απειλούσε την υστεροφημία του.
Αυτό δεν είχε να κάνει με την λογοτεχνική αξία του βιβλίου διευκρίνιζαν αλλά με την περιγραφή αδιανόητων καταστάσεων και εγκλημάτων που πιθανότατα θα τραβούσαν ακόμα και την προσοχή της Δικαιοσύνης. Ο συγγραφέας θα καλούνταν να εξηγήσει διάφορες περιγραφές που ξεπερνούσαν τα όρια του νόμου και ο έντονος εξομολογητικός τόνος του βιβλίου συνέτεινε σε μια εντύπωση ότι τα περιγραφόμενα αποτρόπαια γεγονότα είχαν όντως διαπραχθεί. Η εισαγωγή τελείωνε με μια μακροσκελή διθυραμβική παράγραφο που συνοπτικά έλεγε ότι ανεξαρτήτως των ανωτέρω η αξία του βιβλίου ήταν ανυπολόγιστη, διατύπωναν δε την πεποίθηση ότι ήταν το πιο σημαντικό βιβλίο της δεκαετίας, και η μόνη τους αμφιβολία ήταν μήπως έπρεπε να μεγαλώσουν την χρονική περίοδο και αν ναι πόσες φορές.
Μία γαλήνη με πλημμύρισε όλον. Τα είχα καταφέρει. Άρχισα να πίνω. Ασταμάτητα, ξαναζώντας τις σκηνές του βιβλίου μία προς μία. Η μέθη μου μεγάλωνε μέσα απ αυτό, γινόμουν το βιβλίο μέσα στο μυαλό μου.
Δεν πέρασαν δύο εβδομάδες και ενώ τριγυρνούσα στους δρόμους κουρελής και αποστεωμένος είδα τη βιτρίνα κεντρικού βιβλιοπωλείου να έχει όλη καλυφτεί από αντίτυπα του βιβλίου μου.
Δεύτερη πανηγυρική έκδοση πενήντα χιλιάδων αντιτύπων έγραφε μια διαγώνια επιγραφή στο τζάμι.
Μία μικρότερη έγραφε ότι τα πενήντα πρώτα αντίτυπα είχαν ήδη ανυπολόγιστη συλλεκτική αξία. Ήταν δε σίγουροι ότι ο συγγραφέας θα παρέμενε για πάντα άγνωστος.
Ήπια μία γερή γουλειά απο το φτηνό κρασί που ειχα στη τσέπη του βρώμικου σακακιού μου.
Η οργή μου φούντωσε και δεν την άντεχα, ίσως ήταν που ειχα να φάω και τόσες μέρες.
Άδειασα με τη μία το μπουκάλι και μετα τρεκλίζοντας το πέταξα στη τζαμαρία σωριάζονται την κάτω.
Δεν θυμάμαι άλλα γιατρέ μου, ούτε τι έγινε μετά ούτε τίιποτα, ίσως φταίνε και αυτά τα φάρμακα που μου δίνετε τόσο καιρό τώρα. Πόσος καιρός είναι αλήθεια;

Ο σκύλος

Τον έβλεπα τα βράδυα που έβγαζα το σκύλο βόλτα.
Στεκόταν πάντα στην ίδια διασταύρωση, στη μικρή ανηφόρα Σουλίου και Μακεδονίας και απο μακριά φαινόταν ακίνητος αλλά μόλις πλησίαζα άρχιζε να ψάχνει τις τσέπες του, τα κλειδιά του, το κινητό του ή τα τσιγάρα του.
Εγώ προχωρούσα με το σκύλο κι αυτός έμενε εκεί, αν όμως κάποια στιγμή γύριζα το κεφάλι τον έβλεπα σε απόσταση, να ακολουθεί μεν αλλά να κοιτάζει αλλού.
Αυτό γινόταν κάθε βράδυ, για πολύ καιρό.
Ο σκύλος πέθανε κάποια στιγμή μα εγώ απο κεκτημένη συνήθεια κι έπειτα από ένα μικρό, αναμενόμενο διάλειμμα ξανάρχισα τις βραδινές βόλτες.
Ήταν πάλι εκεί, έκανε πάλι ότι έψαχνε τις τσέπες του αλλά τόσο ελάχιστα πειστικά αυτή τη φορά.
Πρέπει να ήταν το τρίτο ή το τέταρτο βράδι που πλησίασε και με πολύ ήρεμες κινήσεις φόρεσε στο λαιμό του το κολάρο από το λουρί που ασυναίσθητα έσερνα πίσω μου.

Η ξένη

Δεν την είδα πότε μπήκε μέσα.
Μάλλον εκείνο το μισάωρο που άνοιξα την μπαλκονόπορτα να αεριστεί το δωμάτιο. Μόνο το μεσημέρι που ξάπλωσα για λίγο την άκουσα. Αυτό τον επίμονο, ελαφρώς ανατριχιαστικό βόμβο. Σηκώθηκα αναστατωμένος. Την έψαξα για ώρα μα δεν την βρήκα. Μάλλον το κατάλαβε και κάθισε ήσυχα κάπου. 
Ξαναξάπλωσα. Ξανάρχισε. 
Με τα πολλά την είδα. 
Ήταν μεγάλη για το είδος της και κατάμαυρη.
Την κυνήγησα αλλά με απέφευγε με ευκολία.
Πήρα μια πετσέτα και άρχισα να χτυπάω τον αέρα γύρω της. Με τα πολλά κατάφερα να την σπρώξω στο δωμάτιο των ξένων. Έκλεισα την πόρτα. Έμεινα να την ακούω για λίγο. Κλείδωσα την πόρτα κι έκρυψα κάπου το κλειδί. Ειναι εκεί μέσα τώρα. Θα φέρνει στροφές, θα ψάχνει έξοδο και δε θα βρίσκει. Θα κοιμάται εξαντλημένη και μετά θα ξαναρχίζει. Χωρίς τροφή, χωρίς νερό, μόνη της στο δωμάτιο. 
Πόσο άραγε θα αντέξει; Πότε να ξαναμπώ στο δωμάτιο; Να αφήσω να περάσουν βδομάδες για να είμαι σίγουρος; Ή μήπως μήνες; Ή μήπως να μην το ξανανοίξω ποτέ; Έτσι κι αλλιώς ξένοι δεν έρχονται ποτέ. Ο μόνος ξένος ήταν αυτή.

Τα γρούνια

Καθόμαστε στο καφενείο στο χωριό και πίνουμε Τζόνι νερωμένο.
Είναι Φλεβάρης, απόγευμα και ψιλόβροχο. 
Το τραπέζι μας είναι δίπλα στη μεγάλη ξυλόσομπα. Κάθε μισάωρο περίπου της πετάμε μέσα ένα ξύλο.
Πίνουμε αργά το Τζόνι το κόκκινο το νερωμένο και δε μιλάμε και πολύ.
Παλιοί συμμαθητές που χαθήκαμε χρόνια.
Ηθελα να πουλήσω το τελευταίο μου χτήμα στο χωριό κι αυτός προσφέρθηκε να το αγοράσει. Μου έδωσε όσα ζήτησα χωρίς να κάνει παζάρια και τώρα κερνάει και το ουίσκι.
Κάθε τέταρτο περίπου λέει στη γυναίκα που κραταέι το μαγαζί "Βούλα φέρε κάτι" κι αυτή μας φέρνει ένα πιατάκι με μεζέ. Διαφορετικό κάθε φορά.
Τώρα πάνω στο τραπέζι μας είναι φυστίκια, αγγουράκι, ελιές πράσινες ξυδάτες, φέτα, ζαμπόν, κουνουπίδι τουρσί, σαρδέλες παστές και πατατάκια πάπρικα.
- Ξέρεις που είναι τα λεφτά, μου λέει
- Ποιά λεφτά;
- Τα λεφτά ρε, τα πολλά λεφτά, τα εύκολα λεφτά. Ξέρεις που είναι;
- Οχι, μακάρι να
- Λοιπόν φίλε τα πολλά λεφτά, τα καλά λεφτά είναι στα γρούνια.
Παίρνει μιά σαρδέλα και τη φέρνει στο στόμα και αμέσως κατεβάζει μισό ποτήρι ουίσκι. Σκουπίζει το μουστάκι με την παλάμη και με κοιτάει.
- Δηλαδή;
- Τι δηλαδή; Σου λέω τα λεφτά τα καλά είναι στα γρούνια. Αυτό είναι το δηλαδή. Παίρνεις ένα χωράφι, του βάζεις ένα γερό φράχτη με τσιμεντόλιθους και πας και αμολάς μέσα γρούνια. Τα παίρνεις μικρά που είναι φτηνά και τα αμολάς κειμέσα. Τους πηγαίνεις αποφάγια, πίτουρα ότι σκατά θες και αυτό είναι όλο. Όποτε θες πας και παιρνεις ένα, το σφάζεις και γίνεται το θάμα. Τα σκατά γίνονται λεφτά. Πολλά λεφτά. Αυτό είναι όλο. Σκατά-λεφτά. Εύκολο.
Παίρνει ένα κουνουπίδι τουρσί και μετά ένα πατατάκι.
Σκέφτομαι το χωράφι του πατέρα μου. Σκέφτομαι τον πατέρα μου.
Παίρνω κανα δυό φυστίκια και τα γυρνάω μεσ' στα χέρια μου.
Μετά τα ακουμπάω πάνω στη ξυλόσομπα.
Νιώθω ότι με παρατηρεί.
Ακούω τη φωνή του.
- Δεν ξέρεις απο λεφτά εσύ.
Πιάνει το μπουκάλι το μισοάδειο το σηκώνει στον αέρα και φωνάζει
"Βούλα ένα τέτοιο. Και μεζέ"

Το νησί

Μου άρεσε το νησί, το γύρισα πάνω κάτω, μ´ άρεσε.

Με την πλατεία του, τα σοκάκια του, τα δύο καφενεία του. 

Είπα δω θα μείνω. Δω θα αράξω ως την έσχατη μέρα.
Κι έψαξα για σπίτι ν´ αγοράσω.
Μου δείξανε υπόγεια και πατάρια.
Παλιά έπιπλα στοιβαγμένα που μύριζαν αιώνες και έπρεπε να τα πάρω προίκα με το σπίτι.

Μπουκαμβίλιες και γιασεμιά που είχαν φάει τα ψωμιά τους. 
Ξύλινες πόρτες με μάνταλα βαρειά κι ασήκωτα. 
Χήρες που θα τις είχα δώρο και δεκάδες γατιά που θα με τριγύριζαν απαιτητικά, πεινασμένα κι αδιάφορα. 
Είδα τη βροχή να χτυπάει τα μπατζούρια.

Τα καφενεία με τους γέρους και τα τσίπουρα πέντε η ώρα το σπόγεμα και εφτά η ωρα το πρωί. 
Ειδα την εννιά η ώρα που θα γύριζα σαν το στοιχειό, μεθυσμένος και τρελός στα γραφικά σοκάκια με τον αέρα να με ξέρει και να με κυνηγάει. 
Έσπαγε η καρδιά μου κάθε φορά που έλεγα όχι.

Τα λυόμενα

6/12/2014

Τη μέρα δούλευε σε μια εταιρεία που πούλαγε λυόμενα σπίτια στη Καβάλας.
Τη νύχτα κοιμότανε σ´ αυτό της βιτρίνας.
Είχε και βεράντα, είχε κι ενα μικρό κήπο με γκαζόν , δύο μέτρα μακριά απ τα αμάξια που πήγαιναν μ´ εκατό.
Αν δεν έκανε κρύο, έβγαζε μια πολυθρόνα πάνω στο γκαζόν, με μια σακούλα μπύρες απ το περίπτερο στην άλλη πλευρά της Καβάλας και άραζε.
Τα αυτοκίνητα έτρεχαν μπροστά του ασταμάτητα κι αυτό ήταν το ποτάμι του.
Ενα βράδυ κάποιο είχε πέσει σε μια τσιμέντινη κολώνα και είχε πάρει φωτιά, δε κουνήθηκε απ τη θέση του.
Ενα άλλο βράδυ, είδε μια μετωπική, κάτι κομμάτια, δεν ήξερε αν ήταν ανθρώπων ή αυτοκινήτων, τινάχτηκαν πέντε μέτρα ψηλά, έσκασαν στην άσφαλτο, αυτοκίνητα πέρναγαν απο πάνω τους για ώρα.
Ήταν καλά, καλές εποχές, τα λυόμενα φεύγανε σα φρέσκα ψάρια, το δικό του, η βιτρίνα, μεγάλος κράχτης, βεράντες, ξύλινα μπατζούρια, κεραμίδια και γκαζόν.
Η εταιρεία έπεσε έξω μετά.
Ήρθανε να λύσουνε το λυόμενο, αυτός τα χε μαζέψει απ την προηγούμενη.
Κάτω απ τον τεράστιο καναπέ του σαλονιού βρήκαν δεκάδες άδεια κουτάκια.
Και στη ντουλάπα κάτι κομμάτια από προφυλακτήρες αυτοκινήτων και κάτι που ´μοιαζε με κομμάτια απο χέρια ή πόδια, έπρεπε να τα πάνε σε εργαστήριο για να πουν με σιγουριά.