Radio Nowhere

Οι σακούλες

22/11/14

Τις Παρασκευές την κοπάναγε απ τον άντρα της και πηγαίναμε για τεκίλες στης Λιν Τσι όπου συνήθως πήγαινα τα μεσημέρια που έλειπε ο άντρας της απ το μαγαζί και την τράβαγα στο πατάρι και την έβαζα να κοιτάει κάτω το δρόμο.
Η τεκίλα μας έβγαζε κάτι άγριο, αχαλίνωτο και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχα ξυπνήσει στο αμάξι μέσα σε απέραντα φυστικοχώραφα και δεν ήξερα κατα που ήταν ο Νοτιάς ή σε μια αμμουδιά με καβουράκια ν ανεβαίνουν και να κάνουν βόλτες πάνω κάτω στα ρούχα μου.
Εκείνη τη φορά το παρακάναμε τόσο στη τεκίλα που καταφέραμε μόνο να πάμε ως το πάρκινγκ και μετά αυτη έφυγε και γω βγήκα να κατουρήσω αλλα ήρθε μια νάυλο σακκούλα και στάθηκε απέναντί μου και μετά μια δεύτερη και μια τρίτη σε ημικύκλιο.
Τις κοίταγα και ήταν ακίνητες, και μόλις έκανα να κινηθώ, κουνιόντουσαν κι αυτές όλες μαζί.
Μετά έγινα τέσσερις και μετά πέντε και όλες αμφιθεατρικά σα να περίμεναν κάτι ή σα να μ έκλειναν το δρόμο.
Κάθισα κάτω ακουμπώντας σε μια ρόδα και αυτές στοιχήθηκαν ανάλογα.
Άρχισα ν τους μιλάω να τους λέω διάφορα και μ άκουγαν προσεχτικά μα όποτε έκανα να σηκωθώ ανατσουτσουρώνονταν και φαίνονταν ανήσυχες.
Σκέφτηκα δε γίνεται αυτο πρέπει κάποιος να το δει, αλλιώς δε θα με πιστεύει κανένας.
Και τη πήρα τηλέφωνο, μόλις είχε φτάσει σπίτι της, της λέω έλα πίσω αν θες να δεις φαντάσματα έλα τώρα.
Μου είπε λες αλήθεια και της λέω ναι, έλα θα χάσεις.
Και ήρθε, και οι σακούλες της άνοιξαν διάδρομο, μου λέει τι γίνεται δω, οι σακούλες κλείσανε μόλις πέρασε.
Της λέω κοίτα και άρχισα να κουνάω τα χέρια σα μαέστρος και οι σακούλες άρχισαν να χορεύουν και αυτη πρώτα σφίχτηκε πάνω μου και μετά άρχισε να γελάει.
Μετά το έκανε κι αυτη αλλα οι σακούλες δεν την άκουγαν τόσο καλα όσο εμένα κι αυτη θύμωσε λίγο και τότε οι σακούλες δεν την άκουγαν καθόλου ενώ εμένα τέλεια.
Τότε χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν ο άντρας της και της είπε που στο διάολο είσαι γαμώτο κι αυτη πετάχτηκε πάνω αλλα οι σακούλες δεν την άφηναν κι αυτη συγχυσμένη αναγκάστηκε και πάτησε πάνω τους, αυτές σα να ξεφούσκωσαν και μετά δεν έκαναν τίποτα, δεν άκουγαν, ήταν σαν σκέτες σακούλες.
Της έβαλα τις φωνές, κοίτα τι έκανες γαμωτη σου και τότε άρχισε κι αυτη να φωνάζει Δε πάτε να γαμηθειτε και συ και ο άλλος κι έφυγε πέρα.
Οι σακούλες δε ξανασηκώθηκαν όσο κι αν προσπάθησα, πήγα για ύπνο κι απο τότε δεν έχω ξαναπιεί τεκίλα.
Ότι είπα είναι αλήθεια και τώρα πίνω Τζονι Μπλακ κι έχω και μια μπύρα δίπλα γιατι το Τζόνι μου φέρνει δίψα.

Sittin' Here Looking

Sittin' Here Looking - Luisiana Red

 

 

 

Το κορίτσι που περπατούσε

Paris, Texas

 
Σα να χαράζει το μονοπάτι

με τα πόδια της

 

 και να μετεωρίζεται ανάμεσα στα δένδρα

και τα σύννεφα

 

 η σκέψη της

έφτιαξε μιά θάλασσα και τη συνάντησε

 .........................................................

 

Σα να χαράζει το μονοπάτι

και να μετεωρίζεται ανάμεσα στα δένδρα

η σκέψη της

με τα πόδια της

και τα σύννεφα

έφτιαξε μιά θάλασσα και τη συνάντησε

Τοπίο φιλικό μα άδειο Ι

Ο κοσμος ειχε εξαφανιστει πισω απο τις κλειστες κουρτινες που τυχαια τις τραβουσε κι εβλεπε ποτε μερα, ποτε νυχτα καθως η τρεχαλα του χρονου γινοταν αλλου και οχι σε αυτη την καμαρα που ειχε παρει μια βαθεια ζαλιστικη μυρουδια, μειγμα απο λογια κι ανασες, γωνιες σωματων, αγγιγματα και πτυχωσεις, κορμια που αλλαζαν και γινονταν μικρες αμουδερες ατόλες που τις σκεπαζε σιγα σιγα ενα αλμυρο νερο που πηγαζε απο τις κρυμμενες μες στα φυλλωματα πηγες και απλωνοταν και γεμιζε τις αμμουδιες κι εφτανε στη θαλασσα.

Και οταν εμειναν τοσο μεθυσμενα αδειοι, οταν το μυαλο τους εγινε μια λιμνη κατω απο καυτο ηλιο τοσο ακινητη που υπνωτιζε ακομα και τα ιδια της τα ψαρια που αφηνονταν να πλεουν αδιορατα κατωφερικα μεχρι να ακουμπησουν στη γλινα του βυθου της και να μεινουν εκει σαστισμενα κι ανημπορα, τοτε του ειπε οτι θα φυγει, θα αλλαζε τοπο, και δεν υπηρχε καμια δυναμη ή αδυναμια στον κοσμο που θα τους εκανε να ξανασυναντηθουν.

Ο απαθης μετεωρισμος του εμποδισε για λιγη ωρα την σκοτοδινη αλλα ηταν ο αλλοκοτος χρονος αναμεσα στο ανοιγμα της πορτας και στο απαλο της κλεισιμο, και αυτη η βουερη σιωπη που απλωθηκε στο δωματιο και γινοταν ολο και πιο σιωπη, ολο και πιο κενο, μεχρι που δεν υπηρχε πλεον ουτε αυτη παρα μονο το αδειο βλεμμα, το σωμα του που ενω ξυπνουσε απο κατι συγχρονως μουδιαζε για την ιδια αιτια.

 Και ηταν βραδυ τωρα που σηκωνοταν,  και εκανε τη σκεψη οτι εβγαινε απο την κοιλια ενος κητους για να μπει σε αυτη ενος αλλου.

Κατα καποιον τροπο ηταν ενας ανθρωπος που ξεκινουσε απο το τιποτα, κενος σα ξεφουσκωτη μπαλα, κενος ακομα και απο την πιεση του κενου, αυτη ο χρονος μαζι της, τα λογια και τα εργα μερα νυχτα ηταν σαν το αντιστροφο εντατικης νηστειας αλλα με τα ιδια καθαρτικα αποτελεσματα.

Και χωρις να το καταλαβει πως, του βγηκε η αναγκη να διαφυλαξει αυτο το κενο, ηταν τοσο ευθραυστο σε καθε περαστικη ιδεα, αναγκη, ανταποκριση.

Απερριψε την σκεψη ενος τσιγαρου γιατι ως σταση θα επιανε καποιο χωρο μεσα σε μια διασταση που εμοιαζε σαν ακινητη νυχτα, που επρεπε να κρατησει οσο μπορουσε ανεπαφη και στην οποια αν ολα πηγαιναν καλα θα εξαφανιζοταν για παντα.

Και ολο το βραδυ, και χωρις καμια καταπληξη που μια επωδυνη ασκηση εφτασε να εκτελειται τοσο απλα, αδειασε απο συνηθειες, οι επιθυμιες ακολουθησαν πλεον χωρις ιδιαιτερο κοπο.

Το πρωι τον βρηκε με το σχεδιο καλα σχηματισμενο στο μυαλο του, γεμισε μια μικρη βαλιτσα και πηρε δρομο.

Οδηγησε μεσα στους ερημους ακομα δρομους χωρις μητε να κουνησει βλεφαρο, χωρις καμια χαρα και χωρις φοβο.

Μια τοσο καθαρη εξοδος απ' την πολη δεν ειχε γινει ποτε, το αχανες του κενου του απλωνοταν και πισω και μπροστα, σαν ενας αγγελος ή δαιμονας που εκτελεσε την τελευταια του αποστολη και ηταν πλεον ελευθερος να κινηθει σε οποια κατευθυνση ηθελε.

Οδηγησε αρκετες ωρες και καποτε εστριψε σε εναν παραδρομο που οδηγουσε στη θαλασσα. Εφερε το αμαξι ακριβως μπροστα στην αμουδια που απλωνοταν οσο επιανε το ματι δεξια και αριστερα του. Βγηκε εξω και τεντωθηκε κατω απο τον καυτο ηλιο. Ξαπλωσε στην αμμο, χερια και ποδια διατεταμενα, το βλεμμα ακινητο στον ουρανο.

Ο ηχος των κυματων εκοβε ξεφτια ματαιοδοξιας, λυπης, πρακτικοτητας.

Μια επιφανεια ενιωθε να χτιζεται αργα μεσα του, αχνες καμπυλωσεις, καμια διασπαση του οριζοντα που ομως τον ενιωθε να εκτεινεται σα ζωο μαλθακο που ξυπνουσε και τεμπελιαζε μεγαλωνοντας.

 

Στον ίσκιο του ανθισμένου κοριτσιού II

 

Και αφησα τον καιρο να περναει χωρις να τη ζητησω ξανα, αποφευγοντας να πηγαινω στα μερη που ηξερα οτι εκανε τους αγαπημενους της μακρινους περιπατους παρα μονο μερικες λιγες φορες στεκομουν σε καποια αποσταση απο το πιο ιδιαιτερο απ' ολα σημειο, εκεινο το δρομακι αναμεσα στη θαλασσα και τα ψηλα πευκα, εκει που ειχε γινει η πρωτη μας βολτα και μια φορα την ειδα με τα χερια στη τσεπες μιας καπαρντινας να περπαταει και να στεκεται κοιτωντας προς τη θαλασσα και ειχα γεμισει απο ενα αισθημα αναγκης να τη πλησιασω, να δω ξανα το ομορφο προσωπο και να τη ρωτησω τι ηταν αυτο που κρατουσε ετσι δεμενη, σφιγμενη τη σκεψη και τη θεληση της και γιατι ενιωθα να με φωναζει οταν ημουνα μακρια της και σε τετοια φοβερη για μενα αποσταση τις στιγμες που την πλησιαζα και ολη μου η πλευρα η κοντινη σε αυτην παλλοταν και ετρεμε απο την αναγκη να την αγγιξει και τον πυρετο αλλα κατι μου ελεγε μεινε μεινε σιωπηλος και περιμενε μεχρι εκεινο το βραδυ που φτανοντας στη πορτα του διαμερισματος την βρηκα να με περιμενει καθιστη και σκεπασμενη μεσα στη καμπαρντινα της αυτη που την ειχα λατρεψει απο μακρια και τωρα στεκοταν βρεγμενη και κουρασμενη μ'ενα τροπο που δεν μπορουσα να εξιχνιασω ακριβως μπροστα μου κι εβαλα το χερι μου που ετρεμε κατω απ' τη μασχαλη της και χωρις να της πω τιποτα προσπαθησα να τη σηκωσω κι ενιωθα οτι μαζεψε ολη τη δυναμη της να μπορεσει να μου την προσφερει και να μην αφησει αυτη την κουραση που ενιωθα οτι την ειχε μουσκεψει εως πολυ βαθεια και μαλιστα σ'εκεινο το σημειο που εγω ηθελα να βρεθω και να της μιλησω πρωτος και με ακολουθησε με βαρεια βηματα μεσα στο δωματιο αλλα με μια πιστη που καταλαβαινα οτι δεν ηταν μονο αναγκη αλλα και μια αποφαση που ειχε παρθει πολυ πριν και μαλιστα τον καιρο που εγω αμφεβαλλα, εκεινο τον καιρο που εγω προσπαθουσα να την βγαλω απο την σκεψη μου νικημενος απο την ομορφια και τη σιωπη της, αυτη την ιδια ωρα εχτιζε αυτη τη στιγμη της αφεσης της, αυτη τη στιγμη που δεν θα χρειαζοταν να ειπωθει τιποτα αλλα μονο να την δω να περιμενει και να μην ρωτησω τιποτα παρα μονο να βαλω τα χερια μου στις μασχαλες της και να την σηκωσω οσο πιο ελαφρα γινοταν, με τροπο που να της δειχνει οτι οχι μονο την περιμενα αλλα οτι ανηκε δω, οτι αυτο ηταν το σπιτι της και ολο αυτο που γινοταν τωρα δεν ηταν παρα μονο μια μικρη παραλειψη του να ξεχασει τα κλειδια της και ν' αναγκαστει να με περιμενει κι εγω επρεπε σιωπηλα ν' αναγνωρισω το λαθος μου και η συγνωμη μου να ειναι κι αυτη σιωπηλη αλλα εμφανης και με τον τροπο που τα χερια μου τα μεχρι πριν λιγες ωρες αρρωστα απο την επιθυμια να την ακραγγιξουν τωρα την αδραχναν και την βοηθουσαν να σηκωθει, να μπει στο σπιτι και ετσι αγνωστα αλλα και ιερα για μενα εξαντλημενη να ξαπλωσει στο κρεβατι, νά αφησει το ομορφο κεφαλι της να γειρει στο μαξιλαρι μου και να κοιμηθει ετσι εκει αφηνοντας με ερμαιο μιας καινουριας πραγματικοτητας που ενω την ονειρευομουνα συνεχεια δεν ειχα τολμησει ποτε να την ελπισω. 

Το κορίτσι και το χιόνι

Το κοριτσι καθεται στο παραθυρο και κοιταζει εξω το χιονισμενο δρομο.

Φορα την ασπρη μεταξωτη της πυτζαμα κι εχει ακουμπησει το σαγονι στο δεξι της γονατο.

Αυτη που μολις ειχε μισανοιξει πριν, να φαινεται λιγο το στηθος της, και ειχε βγαλει τη φωτογραφια  με το αριστερο της χερι να μισοκρυβει το προσωπα αλλα τα δακρυσμενα της ματια να φαινονται. Κοιτουσε ολοισια το φακο και εννοουσε οτι κοιτουσε εκεινον. Του εστειλε τη φωτογραφια.

Τωρα στεκεται στο παραθυρο.

Στο μυαλο της στριφογυριζει η εννοια της αποστασης. Χωρικη, χρονικη, εσωτερικη, πραγματικη.

Αυτος ειναι πολυ μακρια, χρειαζεται τραινο και δυο αεροπλανα.

Αυτος ειναι στο Νοτο.

Το κοριτσι αυτους τους δυο μηνες που εχει να τον δει δεν ειδε ποτε τη θερμακρασια ν'ανεβαινει πανω απο το μειον εικοσι. Ο αντρας της που επιστρεφει καθε απογευμα της χαμογελαει φιλικα και προσπαθει να τη ζεστανει με βοτκα και καλοπιασματα. Δεν τον μισει, δεν τον σιχαινεται αλλα αγαπα τον αντρα απο το Νοτο. Ο αντρας της δεν εχει απολυτως αδικο οτι για την καταθλιψη της φταιει το χιονι που ειναι συνεχεια εκει αλλα αγνοει οτι αυτο ειναι μονο το στοιχειο που της θυμιζει την αποσταση.

Σηκωνεται και πηγαινει προς τη κρεβατοκαμαρα. Φορα το γουνινο παλτο, χοντρο καλτσον, παντελονι και τις μποτες.

Μολις βγαινει το κρυο της παγωνει το προσωπο που γρηγορα κρυβει μεσα στο γουνινο γιακα.

Περπαταει πανω στο χιονι που ειναι σκληρο.

Ξερει οτι μονο το περπατημα ειναι μια ανακουφιση.

Πηγαινει προς το δασος με τα ψηλα, ακινητα δενδρα.

Τα νιωθει γυρω της σαν να βιωνουν βασανο παρομοιο με το δικο της, ακουει τις κορυφες τους να τριζουν, νιωθει την υπομονη τους που εχει μαζεψει ολη τη φυτικη ζωη τους σε ενα μικρο ρυακι μεσα στο κεντρο τους που ανεβαινει συνεχεια.

Παντα αυτα τα δενδρα της εφερναν μια ανακουφιση.

Περπατα για ωρα αναμεσα τους αγγιζοντας τα και μιλωντας τους και μετα γυριζει τα βηματα της προς τη πολη.

Οι δρομοι ειναι γεματοι νερα και λασπωμενοι.

Στις ακρες τους οι σωροι το χιονι και τα γυμνα δενδρα δεν εχουν τιποτα απο την ομορφια εικονων που περασε μεσα της ο ξενος οταν μια και μονη φορα τον αφησε να την αγγιξει.

Περπατα χωρις να τα κοιτα, του μιλα απο μεσα της ελπιζοντας τα λογια της να φτασουν σε αυτον, να καταλαβει ποσο θελει να τη σωσει απο το χιονι και απο την παλια αγαπη του αντρος της.

Αναμεσα στους σωρους το χιονι στα πεζοδρομια λαμπει το τζαμι του μαγαζιου με τα φρουτα.

Σταματα και κοιτα την εικονα αυτη που ειναι σαν απο αλλο τοπο και μετα προχωρα και στεκεται εμπρος της.

Ακινητη με το βλεμμα σα μεσα σε ονειρο κοιταζει τα χρωματα και το σχηματα.

Σταματα τον μονολογο της και ενα χαμογελο απλωνεται στο προσωπο της.

Πηγαινει μεσα και κατευθυνεται στον παγκο.

Εκει μπροστα του στεκεται κι ενας πελατης που περιμενει.

Ο μαγαζατορας γυριζει το κεφαλι του την κοιτα και περιμενει.

Κοιτωντας λιγο λοξα και καπου περα απο το προσωπο του του λεει οτι θα ηθελε εναν ανανα.

Σιωπη απλωνεται στο χωρο.

Ο πελατης σα να μιλαει μονος του λεει οτι ποτε δεν εχει δει αληθινο ανανα στη ζωη του.

Ουτε κι εγω, λεει ο μαγαζοταρας.

Η κοπελα χαμογελαει και δε λεει τιποτα.

Εσυ εχεις δει, ρωταει ο πελατης.

Εσυ εχεις δοκιμασει, ρωταει ο μαγαζατορας.

Η κοπελα συμμαζευει λιγο το χαμογελο της και τους απανταει οτι ναι εχει δει και εχει δοκιμασει.

Κατα τη γνωμη της κανενα φρουτο δεν μπορει να συγκριθει με αυτο.

Η γλυκυτητα του, τους λει, με αυτες τις ξαφνικες οξινες βελονιες ειναι σαν ενα ονειρο μεσα στις αλλες γευσεις.

Ενω καθαριζει τη γλωσσα τη δυναστευει για καιρο μετα.

Ο πελατης και ο μαγαζατορας βλεπουν το προσωπο της να φωτιζεται καθως τα λεει αυτα.

Η κοπελα σταματα και αυτοι φερνουν αφηρημενα τη γλωσσα στα χειλη τους, τα σαλιωνουν και μετα τα σμιγουν και τα αφηνουν να χαιδευτουν μεταξυ τους.

Η κοπελα δεν βλεπει, εχει κλεισει τα ματια και κανει το ιδιο.

Οι δυο ανδρες καθονται περιεργα ησυχοι καθως ακουν την πορτα να ανοιγει και να κλεινει ξανα.

Το κοριτσι περπατα στο δρομο, οι σωροι το χιονι, οι λασπες, τα γυμνα δενδρα σα να τρεμιζουν μεσα σε μια μουσικη.

 

 

Στον ίσκιο του ανθισμένου κοριτσιού I

Οταν την πρωτοειδα ηταν σκυμμενη πανω σ’ενα βιβλιο, και αυτο που μ’εκανε να σταματησω στη μεση της σαλας με την κουπα του καφε στο χερι και να την κοιταζω σα χαμενος, σα να εβλεπα ενα σπανιο ειδος να εμφανιζεται ξαφνικα μπροστα στα ματια μου, ηταν η προσηλωση που ανεδιδε το ξανθο κεφαλι, μια κοριτσιστικη αφελεια που της εδινε μια εικονα ευαλωτη αν και πεισμονα και , ισως κυριως, η λευκη καμπυλη ενος υπεροχου γονατου ετσι οπως ειχε διπλωθει το δεξι της ποδι κατω απο το αλλο, καθιστωντας αυτο το σημειο μαζι με το προσωπο της το κεντρο αυτης της αιθουσας με τροπο σαφη και αδιαβλητο απο ολα τα αλλα γεγονοτα ή παρουσιες εκει, κι εχω την εντυπωση οτι αυτο δεν αφορουσε μονο εμενα, αλλλα και καθε αλλον στο χωρο, παρ’ολο που ημουνα εγω αυτος που ορμωμενος απο ενα θαρρος εως λιγο πριν αδιανοητο και ενισχυμενο απο ενα ξαφνικο παθος που με εκανε να αδιαφορησω εντελως για τη γνωμη ολων των παρισταμενων που παρ’οτι αγνωστοι δε νομιζω οτι το βαρος της κριτικης τους θα με αφηνε αδιαφορο σε αλλες περιστασεις αν αποφασιζα οπως εκεινη τη στιγμη να προβω σε κατι τοσο εκτος μιας καθιερωμενης κοινωνικης συμβασης απεναντι σε μιαν αγνωστη και να αφησω εμπρος της, πανω στο τραπεζακι της ενα κοκκινο τριανταφυλλο, που ενω αυτη το δεχτηκε μονο με ενα στιγμιαιο παγωμα του κορμιου της και με μια ελαφρα κινηση του κεφαλιου χωρις ομως καν να με κοιταξει, ητανε καταλυτικο καταπως φανηκε αργοτερα στο να με βαλει στον κοσμο του κοριτσιου αν και εχοντας τοσο νωπο το βαρος αυτης της παρορμητικης κινησης και τη συστολη που μου προκαλεσε ακομα και την ωρα που την διεπραττα πηγα και καθισα σε ενα τραπεζι αρκετα μακρια της, εχοντας μονο μια ελαχιστη οπτικη επαφη μαζι της μεσω μιας δυσκολης γωνιας που οσες φορες παραβιασα δεν ειδα αλλο τι παρα το σκυμμενο στο βιβλιο κεφαλι, το εκθαμβωτικο ασπρο γονατο και μπροστα της το μικρο μου κοκκινο τριανταφυλλο και οταν αυτο το τοσο εφημερο τριγωνο διασπαστηκε αυτο εγινε στο συνολο του γιατι ειδα οτι πηρε μαζι της το τριανταφυλλο αν και φυσικα δεν ωφειλε και χωρις τοτε να καταλαβω το μεγεθος αυτης της παραχωρησης στην παροδικη μου μεθη που εξατμιστηκε καποιες μερες αργοτερα, αποφασισα μιαν αποσταση απο αυτη ισως απορημενος κι ο ιδιος απο την αποκοτια αλλα και απο την εξουθενωτικη της επιδραση επανω μου κι ετσι οταν τις επομενες ημερες τη συναντουσα φροντιζα να μην κανω διακριτη την παρουσια μου προσποιουμενος οτι δεν την ειχα προσεξει λες και δεν αισθανομουνα οτι η προτερη κινηση μου ειχε αποθεσει τοσο επιπλεον βαρος και αμοιβαια συναισθηση στον μεταξυ μας χωρο που την ενιωθα και με ενιωθε ακομα και οταν τα βλεμματα μας αποφευγαν να συναντηθουν και γι αυτο κατα καποιο τροπο δεν ξαφνιαστηκα οσο λογικα θα επρεπε οταν ηρθε αυτη στο δικο μου τραπεζι να μ’ευχαριστησει ακριβως μια εβδομαδα αργοτερα, με σκυμμενο λιγο χαμηλα το κεφαλι και τα μαγουλα της ελαφρα κοκκινα αλλα θα ελεγα οτι ολοφανερα ενιωθα το θριαμβο της επανω μου και δεν ειχα βγαλει λεξη ολη αυτη την ωρα και οταν μου προτεινε μια βολτα στη προκυμαια διπλα στη θαλασσα απλως σηκωθηκα και περπατησα διπλα της, μουδιασμενος και με αδυναμο το μυαλο μου να βαλει δυο σκεψεις μαζι στη σειρα, γιατι ναι μου ηταν αδιανοητο οτι ημασταν πλεον τοσο κοντα παρολο που η εγγυτητα των σωματων δεν ηταν τιποτα εκεινη τη στιγμη μπροστα σε αυτη την αισθηση απολυτης ανικανοτητας και αφεσης απεναντι σε αυτη την ομορφια και αυτο το γεγονος, και η αδυναμια μου κατακλυζοταν απο μια παραλογη στην ενταση και στην απερισκεψια της επιθυμια να την αγγιξω εστω και λιγο, την ακρη του φορεματος της ή ακομα και του χεριου της και ηταν δυο φορες που το καταφερα και ειχα την αισθηση πως αυτο το λιγο δεν της ηταν τελειως απωθητικο, αν κι εγινε τοσο ανεπαισθητα ωστε να φανει σαν τυχαιο αλλα και που οι δυο ξεραμε οτι δεν ηταν γιατι ολη μου η σταση και η σκεψη ηταν προσανατολισμενη εκει, κι αυτο ηταν τοσο φανερο οσο και το ελαχιστο που ηταν το αγγιγμα μας, οσο και η αποδοχη του εκ μερους της, κι ενω υπηρχε αναμεσα μας το μεγαλο εμποδιο της γλωσσας, επρεπε βλεπεις να συναντηθουμε στο εδαφος μιας ξενης και για τους δυο μας γλωσσας, που αγνοουσαμε τις λεπτες αποχρωσεις που θα επρεπε να δωσουμε στις λεξεις ετσι ωστε το μηνυμα που θα περναγαμε ο ενας στον αλλο να ηταν δηλωμενο τοσο για το ποιοι ημασταν οσο και για το τι θελαμε, γιατι πως θα μπορουσες να δωσεις στον αλλο να καταλαβει το πνευμα σου οταν οι φρασεις χτιζονταν πανω σε συμβατικες λεξεις μονο, περιορισμενες στο καθημερινο λεξιλογιο των αναγκων και οντως ηταν αυτο ενα μεγαλο εμποδιο γιατι κυριως αυτη εκοβε στη μεση τις προτασεις της φοβουμενη μη πει κατι λαθος και ολη αυτη η μεικτη προσπαθεια, να φανερωθουμε και να κρυφτουμε, ηταν κατι το εξαντλητικο και δεν αφηνε πολλα περιθωρια ανοιγματος και ηταν αυτος ο λογος που η προσπαθεια μου γι αυτα τα φευγαλεα αγγιγματα ηταν και πιο εντονη αλλα συγχρονως και πιο παραλογη αλλα δεν ηταν κατι που μπορουσα να του αντισταθω εκεινη τη στιγμη παρα μονο σε ενα βαθμο ωστε να μη γινω αφορητος και αν και τα καταφερα η γευση απο αυτη τη βολτα μας ηταν πικρη και οσο και αν με εκαιγαν για καιρο το σημειο που τα δαχτυλα μου ειχαν αγγιξει το καρπο της εν τουτοις αυτη η βολτα ηταν σα να μην ειχε γινει ποτε, οπως και το τριανταφυλλο ηταν σα να μην ειχε δοθει ποτε και χαιρετωντας την , κι ενω ειχε ηδη βραδυασει, πηρα την αποφαση να μεινω μακρια της, μια προσπαθεια να προστατευτω γιατι ενιωθα ποσο η εξαντληση που ηταν το μονο που απομεινε απο αυτη μας τη βολτα ηταν πιο εντονη απο την οποια χαρα θα μπορουσα να περιμενω και δεν της τηλεφωνησα για καιρο μεχρι που ειχαν περασει πανω απο τεσσερις μηνες οταν με καλεσε για ακομα μια βολτα και αισθανομενος καπως απελευθερωμενος απο την τοτε επιρροη της δεχτηκα και οταν βρεθηκαμε μου ειπε, κρατωντας παντα ελαφρα χαμηλωμενο το κεφαλι της, οτι θα ηθελε πολυ μια βολτα με το αυτοκινητο, να απομακρυνθουμε λιγο απο αυτη την πολη, στο κεντρο της βλεπεις καθε μερα αδειαζαμε αστοχα επιθυμιες, και της προτεινα να κατευθυνθουμε νοτια και θα μας εβρισκε το σουρουπο και αν θελαμε και το βραδυ σ’εκεινο τον ωραιο ανατολικο κολπο οπου αν ημασταν τυχεροι και δεν ειχε συννεφα θα βλεπαμε μια ωραια γεματη σεληνη να αναδυεται απο τον ωκεανο και μου ειπε οτι ναι αυτο ηταν που ηθελε και ηταν αυτη η αμεριστη αποδοχη της προτασης μου που με εκανε να την πιασω πολυ ελαφρα απο το τον αγκωνα και να την κατευθυνω προς το αυτοκινητο, εχοντας την αισθηση οτι ξαφνικα σε αυτα τα τελευταια πεντε λεπτα ειχαμε κανει τοσα πολλα βηματα προσεγγισης και οτι ειχαμε καταφερει πολλα περισσοτερα απο οτι τις προηγουμενες φορες, οτι αυτη η απλη συμφωνια μας για το που θα κατευθυνθουμε και επισης αυτη η αοριστη υποσχεση που μας αφηνε η θεα της σεληνης στον ανατολικο κολπο ηταν μια προοδος τοσο ομαλη οσο και αναπαντεχη, πραγμα που μαλλον εδειχνε οτι η σκεψη μου ωριμαζε μεσα της ολο αυτο το καιρο που εγω θεωρουσα αχρηστο και χαμενο, οταν μαλιστα εβαλε μονη της μουσικη διαλεγοντας προσεχτικα απο τα σι ντι που ειχα σωριασμενα στο πισω καθισμα ενιωσα, σιγουρα ανοητα αλλα εν τουτοις βαθεια, οτι ημασταν ζευγαρι και αφησα αυτη την τοσο γεματη ευτυχια αισθηση να με κυριευσει, τελειως προσωπικα ομως, χωρις δηλαδη να της δειξω τιποτα, παρα οδηγωντας σταθερα το αμαξι, προσηλωμενος στο δρομο, λεγοντας που και που αδιαφορες κουβεντες και κρατωντας σαν κατι ευθραστο και πολυτιμο αυτη την ακριβη και αδυνατον να γνωριζω ποσο αβασιμη εντυπωση, αλλα την αφηνα, την αφηνα να κατακαθεται μεσα μου, σα να ηταν μια πραγματικοτητα χτισμενη πανω σε χρονια και κοινες εμπειριες, πως θα μπορουσε να ειναι δηλαδη αυτη η αισθηση μετα απο χρονια, την μαντευα στο μελλον και την τραβουσα μεσα μου τωρα, και νομιζω οτι και αυτη ενιωθε καπως το ιδιο, γιατι ειχε αφεθει στο καθισμα της, δεν υπηρχε καμια ενταση στο χωρο και οταν μου γεννηθηκε παλι αυτη η δυνατη επιθυμια να την αγγιξω, προσπαθησα και τα καταφερα να κυριαρχησω επανω της και τα καταφερα σε ολο το χρονο του ταξιδιου μας, οχι βεβαια χωρις σκαμπανεβασματα στην τοσο ευαλωτη απο τον ποθο διαθεση μου απεναντι της, και οταν φτασαμε στον κολπο, πεταχτηκα καπως γρηγορα εξω απο το αμαξι και αρχισα να τρεχω και να φωναζω στην μακρια παραλια θελοντας να καλυψω και να ξοδεψω αυτη την ενταση που λιγο λιγο ειχε μαζευτει μεσα μου, χωρις αυτη να καταλαβει οτι ηταν μονο η επιθυμια μου, μονο αυτη και οχι καποιου ειδους λατρεια της θαλασσας ή του φεγγαριου που με εκανε να χορευω ετσι, χωρις να ξερω κιολας αν αυτο ηταν κατι που με ανεβαζε στα ματια της αλλα αργοτερα γυρω απο τη φωτια που αναψαμε και καθησαμε πισω της, ενω μπροστα μας ηταν επισης ο απεραντος ωκεανος και η σεληνη που ανεβαινε αυτη εγειρε στον ωμο μου κι εμεινα με το χερι μου που κατι σχεδιαζε στην αμμο μετεωρο, μεχρι που αποφασισα να το φερω γυρω απο την πλατη της και να το αφησω εκει καπως σαν ξερο, σαν κατι εξω απο μενα, μην την τρομαξω, μην η αναγνωση του ποθου μου τη φοβισει, και δεν τη φιλησα εκεινο το βραδυ, και δεν υπηρχε καμια σεληνη στον ουρανο γιατι τα ματια μου δεν εβλεπαν ετσι τυφλα οπως ηταν απο τη θεαση του προσωπου της ετσι οπως τη φωτιζαν οι φλογες ειχαν χασει καθε αλλο εστιασμο και η επιστροφη μας με το αυτοκινητο ητανε τοσο οδυνηρη σα να ειχα χασει καποια τοσο μοναδικη ευκαιρια και οσο και να προσπαθουσα να πεισω τον εαυτο μου οτι ειχα σταθει στο υψος μου αναρωτιομουνα συγχρονως και ποσο δειλος ειχα φανει στα ματια της, κι ενα βαρος αρχισε σιγα σιγα να απλωνεται παλι αναμεσα μας, σα να ημασταν δυο απολυτα ξενοι που απο ενα απροσεκτο λαθος ειχαμε βρεθει εκει μαζι , να κανουμε αυτο το ταξιδι με το αυτοκινητο που εμοιαζε τοσο χωρις νοημα, αφου το μονο του κινητρο δεν ειχε ειπωθει, δεν ειχε συμφωνηθει με τιποτα περισσοτερο απο λογια αοριστα που τωρα εμοιαζαν του αερα και ισως και ανοητα και ασκοπα, και αυτη η βαρεια σιωπη, η γνωστη μας απο την πρωτη στιγμη, ηρθε παλι και μας κυριευσε, τα μελη μου εγιναν τοσο βαρεια, οδηγουσα το αυτοκινητο τελειως μηχανικα και θα ελεγα οτι ζουσα και μηχανικα εκεινες τις ανυποφορες στιγμες, που ειπα πρεπει πρεπει να κανω κατι αλλα πηγαιναμε και δεν εκανα τιποτα και παρακαλουσα να φτασουμε οπου αυτο το βαρος θα με αφηνε, αλλα δεν εγινε ετσι γιατι μεγαλωσε αυτο το βαρος οταν αυτη ανοιξε τη πορτα λεγοντας μια καληνυχτα πανω απο τη πλατη της και προσπαθησα να της πω κατι αλλα δεν σταθηκε να τ’ακουσει και ενω την εβλεπα να απομακρυνεται, ξεκινησα αργα το αμαξι, αργα οδηγουσα κι εφευγα μακρια της προσπαθωντας να καταλαβω απο που προερχοταν αυτη η αδυναμια να ερθω πιο κοντα της και μου φαινοταν τελειως ακατανοητο να προερχεται απο εμενα που καιγομουνα απο την επιθυμια της αλλα ηταν σιγουρα απο αυτη, σιγουρα ηταν απο αυτη με εναν απροσδιοριστο μα τοσο καιριο τροπο, τοσο απανθρωπα ως προς την δικια μου κατευθυνση των αισθηματων αποτελεσματικο.