Radio Nowhere

Ο σκύλος

Τον έβλεπα τα βράδυα που έβγαζα το σκύλο βόλτα.
Στεκόταν πάντα στην ίδια διασταύρωση, στη μικρή ανηφόρα Σουλίου και Μακεδονίας και απο μακριά φαινόταν ακίνητος αλλά μόλις πλησίαζα άρχιζε να ψάχνει τις τσέπες του, τα κλειδιά του, το κινητό του ή τα τσιγάρα του.
Εγώ προχωρούσα με το σκύλο κι αυτός έμενε εκεί, αν όμως κάποια στιγμή γύριζα το κεφάλι τον έβλεπα σε απόσταση, να ακολουθεί μεν αλλά να κοιτάζει αλλού.
Αυτό γινόταν κάθε βράδυ, για πολύ καιρό.
Ο σκύλος πέθανε κάποια στιγμή μα εγώ απο κεκτημένη συνήθεια κι έπειτα από ένα μικρό, αναμενόμενο διάλειμμα ξανάρχισα τις βραδινές βόλτες.
Ήταν πάλι εκεί, έκανε πάλι ότι έψαχνε τις τσέπες του αλλά τόσο ελάχιστα πειστικά αυτή τη φορά.
Πρέπει να ήταν το τρίτο ή το τέταρτο βράδι που πλησίασε και με πολύ ήρεμες κινήσεις φόρεσε στο λαιμό του το κολάρο από το λουρί που ασυναίσθητα έσερνα πίσω μου.

Μακρύς ο δρόμος της Κυριακής

Εν κινήσει

 

 

Jens Lekman - Into Eternity

Με τη μουσική απογειώνεται, χωρίς ... απλώς χοροπηδάει.

Γι αυτό πάντα κλίκαρε τη μουσική αποπάνω.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ληγμένες υποθέσεις

 

Devotchka - Undone

 

Λοιπόν άλλη μιά μέρα

εκεί που τελειώνει ο δρόμος

σ' αυτό το έρημο χωριό

χωρίς όνομα και ηλεκτρισμό

 

 

Ας μαζέψω ξύλα για τη βραδυνή φωτιά

περιμένω παλιούς φίλους

να καθίσουμε γύρω της

ενώ έξω θα λυσομανάει ο αέρας

και η βροχή θα κλείνει το κόσμο μέσα της.

 

 

Sushi girls

 

Mojave 3 - puzzles like you

 

Hokusai

 

 

Κάνω ένα παρένθετο ποστ γιατί η χαρά δεν με αφήνει, πρέπει κάπως να σημειώσω αυτή τη μέρα στη ιστορία ...

Βρήκα κάπου μαζεμένα όλα τα έργα του Γιαπωνέζου ζωγράφου Hokusai, συνέλλεξα εκατό απ' αυτά και τα έβαλα σ' ένα άλμπουμ που βρίσκεται στη δεξιά στήλη ή εδώ  http://radionowhere.typepad.com/photos/hokusai/index.html

Σκέφτομαι να κάνω το ίδιο και με τον άλλο αγαπημένο (ίσως και περισσότερο) τον Hasui, που τώρα τον έχω χύδην μαζι με άλλους στο άλμπουμ Japanese Art.

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω τι μου δίνουν αυτά τα έργα, καταρχήν με κάνουν ευτυχισμένο, πρωτεικά χαρούμενο, όπως η θέα ενός μωρού, το πρόσωπο φίλου που έχω να δω χρόνια και τον βρίσκω μια χαρά, ένα όνειρο ότι έχω ξαναγεννηθεί και είμαι πάλι παιδί, να ξαναζήσω με πλήρη τώρα συναίσθηση όσα πέρασαν τότε τόσο γρήγορα και η μνήμη τους ξέφτισε.

Κάπως έτσι είχα νιώσει όταν πρωτοείχα δει τα έργα του Θεόφιλλου στη Μυτιλήνη, ειδικά τα μεγάλα τοπία του και του Βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ αλλά με τους δύο αυτούς Γιαπωνέζους τα συναισθήματα είναι πολύ ισχυρότερα, τσουνάμι κανονικό.

"Απο τα εξι κιολας χρονια μου, ενιωσα την παρορμηση να απεικονιζω τα πραγματα. Μεχρι τα πενηντα μου, ειχα κανει μια εκθεση ζωγραφικης' κι ωστοσο, τιποτα απ' οσα εκανα μεχρι τα εβδομηντα μου δεν με ικανοποιουσε. Μονο οταν εγινα εβδομηντα τριων χρονων, μπορεσα να διαισθανθω, ισως κατα προσεγγιση, την αληθινη μορφη και φυση των πουλιων, των ψαριων και των φυτων. Ετσι, στα ογδοντα μου θα εχω επιτελεσει μεγαλες προοδους' στα ενενηντα θα εχω εισχωρησει στην ουσια των παντων, στα εκατο, θα 'χω  στα σιγουρα ανεβει σε ενα επιπεδο υψηλοτερο, υπερανω πασης περιγραφης, κι αν αξιωθω να φτασω στα εκατον δεκα, τα παντα, καθε σημειο και καθε γραμμη, θα αναπνεουν.

Προσκαλω οσους ζησουν οσο εγω να επαληθευσουν αν θα 'χω εκπληρωσει αυτες τις υποσχεσεις. Αυτα τα εγραψα εγω σε ηλικια εβδομηντα πεντε χρονων, εγω που παλια λεγομουν Χοκουσάι και τωρα Χουακίβο-Ρογί, εγω, ο γερος που η ζωγραφικη του πηρε τα μυαλα*."

*Ο Χοκουσάι πέθανε σε ηλικία 89 χρονών.

  

Κορίτσια στο τηλέφωνο

 

        For Sale (Hannah Johnson's Big Jack Ass) [Clara Smith]

 

 

             

Είναι αυτή η ώρα η ακατανόμαστη,

μετά το απόγευμα και πριν το βράδυ.

 

             

Κάθομαι έξω,

έχω πιεί μια μπύρα,

δεν έχω τι να κάνω,

           

  χαζεύω τα κορίτσια

που αρχίζουν το παιχνίδι,

           

τα τηλέφωνα στους πελάτες,

να τους ψήσουν,

ότι είναι μόνες τους σήμερα,

και ότι τους λείπουν πολύ.

           

Πιάνει πάντα.

Ενα κορίτσι, δύο αγόρια, ένα ποδήλατο

 

 

Slowdive - Visions of La

 

Το κορίτσι είναι εντυπωσιακά όμορφο και καλλίγραμμο.

Την ακολούθησα και έβγαλα πολλές φωτογραφίες που θα δείξω σ' ένα επόμενο πόστ.

Δεν μπόρεσα ν΄αντισταθώ και να μη βάλω πριν αυτή την ασπρόμαυρη.

Μου λέει για την ομορφιά, για τον ερωτισμό που αποπνέει το σώμα.

Όταν είναι τόσο σαφή, μπορούν να αποτυπωθούν και σε μιά ελάχιστη φιγούρα, σχεδόν μιά τελεία, χωρίς χρώματα, χωρίς τίποτα.

Birdwatching

 

Thievery Corporation - Tower Seven

 

 

Ενα σημείο που μ' αρέσει να έρχομαι.

 Στέκομαι και παρατηρώ τους γέρους περιπατητές,

τ' αγόρια με τις μοτοσυκλέτες,

το κορίτσια σχεδον πάντα σε παρέες,

τα παιδιά πάντα να τρέχουν,

 

 και αν είμαι στ'α αλήθεια τυχερός ...

... και τα πουλιά.

Το ρυμουλκό

 

Guitar Frank - Lonesome Road Blues