Radio Nowhere

Μηχανικά όνειρα

 

Sitting On Top Of The World - Sam Chatmon

 

Εν αρχή ήταν οι μηχανές και τα κτίρια στο βάθος.

Αυτά έφτιαξε ο Θεός πρώτα, τότε τονε λέγανε Βαγγέλη και ήταν ένας απλός μηχανικός.

Δεν είχε αισθήματα ούτε ηθική καμία να παιδεύεται.

Αλλά φτιάχνοντας συνέχεια τις μηχανές του και βάζοντας τες όμορφα και τακτικά εδώ κι εκεί,

σε διάφορα μέρη που πρίν φαίνονταν άδεια χωρίς αυτές,

είδε ότι

δεν ήταν ευτυχισμένες έτσι μόνες τους, 

κάτι χρειάζονταν να τους δώσει,

αυτό το πράγμα το καινούριο στη γλώσσα του που ανακάλυψε ότι υπάρχει μόλις είδε ότι λείπει,

Κι έτσι απλά χωρίς καν να καταλάβει πως,

φτιάχτηκαν τα δεύτερα κατασκευάσματα,

με μόνο τους σκοπό να υπηρετούν τις αγαπημένες του μηχανές,

και αποδείχτηκαν καλοί σ' αυτό,

 τόσο που οι μηχανές έγιναν υπομονετικές και καλές μαζί τους,

 τόσο καλές που τους άφησαν να τις καβαλήσουν,

και μετά να τους περιμένουν υπομονετικά όταν αυτοι ξεκίνησαν να έχουν τα δικά τους υδραυλικά προβλήματα.

Ο άνδρας που ψάρευε κάτω απ' τη γέφυρα

 

Little Walter - Sad Hours

 

 

 

 

 

Αγροτικό με μπουλντόζα

 

Piano Magic - You've lost your footing in this world

 

 Οι γυναίκες ...

... δουλεύουν ασταμάτητα ...

... εδώ.

Μπροστά στην παλίροια

 
Η γυναίκα εξηγεί στα δύο παιδιά που πήγε η θάλασσα.

Γυναίκες κάτω από δένδρο

Piano Magic - Never it will be the same again

 

Περνούσα και τις είδα στο μεσημεριανο τους διάλλειμα.

Η ζέστη ήταν αφόρητη και κάθισαν κάτω από το δένδρο που πριν λίγη ώρα φύτεψαν.

Πίσω τους ακριβά διαμερίσματα που δεν μπορούν να τα ονειρευτούν.

Κάποιος, δε μπορεί, θα τις κοιτά απ' το παράθυρο και θα τις ζηλεύει.

 

....................................................................................

Πριν λίγες μέρες ανακάλυψα τους Piano Magic και τους έχω λιώσει.

Το συγκεκριμένο το έβαλα γιατί φαντάζομαι τις φωνές των παιδιών που παίζουν πίσω απ' τα κάγκελα.

Πόσο βαθύς είναι ο ωκεανός ...

 

... αυτοί που ξέρουν δεν μπορούν να σου πούν ...

Δύο άνδρες ένα μεσημέρι

Aria

 Είχα σχεδόν κάνει το γύρο της λίμνης και είχα βγάλει δεκάδες φωτογραφίες αλλά μόλις είδα τους δύο άνδρες να στέκονται κάτω από το δένδρο ένιωσα μιά ευχάριστη ταραχή καθώς η εικόνα μου έφερε στο μυαλό μιά παλιά κινεζική γκραβούρα που με είχε κάποτε εντυπωσιάσει. Ενας δάσκαλος μιλούσε στο μαθητή του κάτω απο ένα ψηλό πεύκο, στην άκρη υπήρχε ένα ποτάμι.

Εδώ δεν υπήρχε δάσκαλος και το ρυάκι, πίσω απ' τη φιγούρα με το κασκέτο, ήταν ξερό, μόνο οι δύο άνδρες που συζητούσαν τόσο ήρεμα, που αρκούσε ο αέρας στα φύλλα για να μην ακούγονται.

Υπήρχαν μόνο τρία σπίτια όλα κι όλα γύρω απ' τη λίμνη και όχι πολύ κοντά το ένα στο άλλο, το χωριό ήταν κι αυτό αρκετά μακριά, κι έτσι σκέφτηκα ότι αυτή η συνάντηση στο δένδρο στο μικρό γεφύρι -στο γεφύρι στέκομαι εγώ - είναι το κοινωνικό γεγονός της ημέρας, ίσως είναι η ώρα που περιμένουν κάθε μέρα.

Πίσω ένα μικρό περιβόλι έχει μια ταμπέλα, σκέφτηκα ότι πωλείται, ότι το αγόραζα μαζί με το μικρό σπίτι στα δεξιά μου,

μπροστά στο γεφυράκι και τη λίμνη, να ξύπναγα τα πρωινά κι έβλεπα τη λίμνη, μετά να σκάλιζα το περιβόλι, και μετά το μεσημέρι να πήγαινα κι εγώ μόλις η ζέστη δυνάμωνε κάτω απ' το δένδρο, πάνω στη πέτρα, και να μίλαγα για πράγματα λυτρωτικά ασήμαντα. 

Να ζούσα σ' αυτή τη λίμνη.

Γλυκό και μονότονο, καμία δέσμευση και καμία υπόσχεση.

 Ποιός το αντέχει;

Τόση ηρεμία.

 
Σε μία βδομάδα ξέρεις τι γίνεται σε κάθε λόχμη. 

...............................................................................................

Στο σπίτι, παίζοντας με τα χρώματα, μου γεννήθηκε ξαφνικά η ιδέα

να πλησιάσω εκείνη την εικόνα, την πρώτη που είχα δεί, 

και που κατά ένα τρόπο σίγουρο αλλά ανερμήνευτο με είχε φέρει εδώ,

γιά να διαπιστώσω, όχι χωρίς έκπληξη,

ότι όσο αφαιρούσα χρώματα, φώς, αντιθέσεις,

κάτι, κάπου, σ' ένα χώρο που μόλις αισθανόμουν ότι υπήρχε,

 το ισοζύγιο παρέμενε σταθερό.

Το κορίτσι που περπατούσε

Paris, Texas

 
Σα να χαράζει το μονοπάτι

με τα πόδια της

 

 και να μετεωρίζεται ανάμεσα στα δένδρα

και τα σύννεφα

 

 η σκέψη της

έφτιαξε μιά θάλασσα και τη συνάντησε

 .........................................................

 

Σα να χαράζει το μονοπάτι

και να μετεωρίζεται ανάμεσα στα δένδρα

η σκέψη της

με τα πόδια της

και τα σύννεφα

έφτιαξε μιά θάλασσα και τη συνάντησε

Ο νεροκουβαλητής

 
Η σύνθεση αυτή μ' έκανε να παρκάρω βιαστικά το αμάξι και να περάσω τρέχοντας τον δρόμο.

Τον άνδρα που κουβαλούσε το νερό δεν τον είχα δει και μόλις φάνηκε περίμενα να φτάσει σ' ένα σωστό ύψος για να μπει στο κάδρο.

Από κάτω του είναι ποτάμι -ξερό τώρα - που βγαίνει στη θάλασσα.

Φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία και πως έχoυν ανοίξει μια τρύπα στη γη για να βγάλουν το νερό.

 
Η όλη εικόνα αποκαλύπτεται τελικά εδώ για φανεί και η παγιδευμένη από την άμπωτη βάρκα. 

Οι εικόνες που φτιάχνουν οι Κινέζοι με την παρουσία τους, τη στάση του σώματος, πάντα ήρεμη και υπομονετική, αυτό το ακίνητο τοπίο ολόγυρα που αλλάζει οργασμικά σκηνικό, σα να ξαναστήνεται ο κόσμος, χωρίς όμως να τούς αγγίζει, είναι σα να βγαίνουν από μιά διχασμένη φαντασία, από έναν δημιουργό που ψάχνει τον τόνο του ερήμην των ανθρώπων.

Και βέβαια πρέπει να δούμε τι το ήθελαν το νερό.

Τα καινούρια πλακάκια που είχαν στρώσει κινδύνευαν από τη δυνατή ζέστη.

 

Εκ των υστέρων γραμμένο αλλά σημαντικό.

Στην άδεια έκταση στη πρώτη φωτογραφία που προμηνύει εργοτάξιο, θα χτιστούν πολυκατοικίες, απ' αυτές τις τεράστιες, τις άδειες, ξέρετε τώρα μη τα ξαναλέμε.

Η μεγάλη ταμπέλα στο κέντρο τις διαφημίζει ψαρεύοντας αγοραστές.

Βλέπετε πως;

Με την εικόνα μιας αρχαιοελληνικής μορφής, μάλλον θεάς, της Εστίας μάλλον ή της Δήμητρας, ποιός ξέρει από ποιάν εμπνεύστηκε ο Κινέζος αντβερτάιζερ;

Αυτή που λέτε η μορφή της διαφήμισης, κυρίως για real estate, είναι αρκετά κοινή, τη βλέπω συχνά σε νέα projects.

 Η Ελλάδα ή ο αντίλαλος τέλος πάντων που φτάνει μέχρι εδώ, κυρίως της αρχαιοκλασσικής εποχής, έχει πέραση και βέβαια στους πιό καλλιεργημένους και ευκατάστατους ντόπιους.

Χαίρονται και καμαρώνουν να θεωρούν τη χώρα τους μεταξύ της σπάνιας ελίτ που ονομάζουν πρώτες, αρχαίες χώρες, κοιτίδες πολιτισμού, και μέσα σ' αυτές μας έχουν πρώτη θέση μαζί με τους εαυτούς τους -φυσικά.

Η φύση δε μπορεί να περιμένει

Στο βάθος φαίνεται η καινούρια πόλη που χτίζεται σχεδόν απ' το τίποτα.

Τα ψηλά κτίρια είναι τελειωμένα και άδεια. Οπως τα περισσότερα εδώ.

Οι γερανοί είναι σε κάθε ορίζοντα.

Μπροστά είναι ένα έλος που του χρόνου δεν θα υπάρχει.

Στη θέση του θα υψωθούν τα ίδια ψηλά κτίρια.

Φυσικά η θέα τους θα κόβει τον ορίζοντα και την απόλαυση να κατουράς με αυτή τη θέα.