Radio Nowhere

Πανσέληνος

Μασαγε τσιχλα καλυτερα απ' ολες στη πολη.

Μια αυθαδεια ανεδιδε που την εφτυνε αδιαφορα στα μουτρα ολου του κοσμου. Και αυτο δεν θα μπορουσε να στηριχτει πουθενα καλυτερα παρα μονο στην κορυφη ενος λυγερου κορμιου που οταν το εβλεπες να περναει με το μαυρο γυαλιστερο αδιαβροχο συμπυκνωνε στο μυαλο του καθε αντρα ολες τις γυναικες με μαυρα αδιαβροχα η΄καμπαρντινες που γεμιζανε απογνωση τις φαντασιες τους, μεσα απο διαφημισεις ή μοναχικα νυχτερινα επεισοδια. Στα ματια της ενιωθες τη προκληση αλλα χωρις να τη βλεπεις καθως ηταν κρυμμενη καλα κατω απο την απαθεια.

Κι αυτος ειχε πηδηξει περισσοτερες κι απο τον Κρίσνα.

Μια δαιμονικη ομορφια τις τραβουσε πανω του, να δοκιμασουνε το θαρρος τους και τη τυχη τους. Σαν το να αφησουνε να της διαπερασει για λιγα λεπτα να ηταν μια δοκιμασια για τη γυναικεια φυση τους και μαζι ενα πειστηριο για την αξια της.

Η Κεντα καθοταν στο κεντρο της κυκλικης μπαρας, στο κεντρο του κλαμπ, κι επειδη αυτο βρισκοταν στο υπογειο θα ελεγες οτι πανω στην ομορφια της oπου τα ανδρικα βλεμματα ματωναν στηριζοταν ολο το ξενοδοχειο με τους πενηντα οροφους απο πανω του, και καθε κινηση των δοντιων της και της γλωσσας της που εκοβε και ξαναενωνε την αιωνια τσιχλα στο στομα, προκαλουσε ανεπαισθητους κραδασμους στο οικοδομημα και το τροφοδοτουσε με αυτο το ειδος ερωτικου οξυγονου που χρειαζεται ενας χωρος που θελει να μαζευει ανθρωπους που ποθουν ασυμβιβαστα μεν αλλα ματαια. Η δουλεια της ηταν απλως να στεκεται στο κεντρο, να μασαει τη τσιχλα της, να κοιταει αοριστα και φευγαλεα προσωπα, που ξαφνιασμενα κι εντρομα απο την αστραπη της ομορφιας της αναζητουσαν το ποτηρι τους να μπορεσουν να χωνεψουν μεσα στο αιμα τους αυτη την οριστικη και ολοκληρωτικη νικη της μορφης.

Ειχαν βρεθει πριν σ'ενα τοπο μεσα στο μυαλο τους. Ηταν η τελευταια ελπιδα ο ενας του αλλου χωρις να εχουν βρεθει ποτε στον ιδιο χωρο. Εξουθενωμενοι τοσα χρονια απο την ομορφια τους, απο την αποσταση που δημιουργουσε μεταξυ τους και των αλλων, απο τη πονηρη ή αναποφευκτη δουλικοτητα που υιοθετουσαν ολοι απεναντι τους καταβεβλημενοι απο τη φυσικη τους λαμψη, ηλπιζαν να συναντηθουν.

Καπου υπαρχει αυτος που θα μπορεσει να με κοιταξει στα ματια χωρις να δω τον τρομο  και τη πεινα στα δικα του, σκεφτοταν η Κεντα.

Τι τειχος πελωριο της εβαζαν με την αδυναμια τους.

Μαυρα πελωρια γυαλια και καπελα με τα μπορ χαμηλα να την κρυβουν σε καθε της εξοδο. Ετσι προσπαθουσε να οικοδομησει μια αλλη αποσταση απο τους αλλους , διαφορετικη απ' αυτη που δημιουργουσε η σιχαμερη πλεον εκπληξη τους και λαγνεια τους.

Στο μπαρ τουλαχιστον, στο κεντρο του κυκλου, οντας απλησιαστη λογω του φυσικου τειχους της μπαρας, μπορουσε μονο ακουσιες ριπες της ομορφιας της να εκτοξευει, κι αυτες κομματιασμενες απο τα στρομπ λάιτς και τα φωτορυθμικα, που εκοβαν την ευεργετικη γι αυτη σκοτεινια, κι εκαναν τους ζαλισμενους αντρες να αναρωτιωνται αν ο αμφλισβητροειδης τους ειχε καει απο τα πρασινα λέιζερ ή απο ενα προσωπο που αστραψε ξαφνικα στο σκοταδι.

Ο Βινσεντ, πιο μονος απο ποτε, και εξ αιτιας αυτου πιο ομορφος απο ποτε, ακουμπησε πρωτα το κινητο με τις εκατονεικοσιοχτω αναπαντητες και τα εκατονταδες αδιαβαστα μηνυματα στη μπαρα, μετα τα τσιγαρα του, μετα τους αγκωνες του κουρασμενους και μυτερους.

Η τσιχλα στο στομα της ενιωσε μια μικρη επιβραδυνση στο ρυθμο του μαρτυριου της. Τα ματια της μισοκλεισαν και τα χειλη της εσφιξαν αδιορατα.

Ο Βινσεντ ειχε καρφωσει το βλεμμα του στα μπουκαλια ακριβως πισω της προσπαθωντας ν'αποφασισει τι γευση θα ειχε αποψε η απογνωση του οταν μια στιγμιαια ευνοια των στρομπ λάιτς τον εκαναν ν'αλλαξει την εστιαση του.

Εμεινε να την κοιταει διαβαζοντας πανω της τα ορια της ερημιας του.

Αυτη εγειρε το κεφαλι της δυο μοιρες αριστερα και αντιθετα στο μαγνητικο της Γης αξονα. Η ευθεια αναμεσα στα ματια τους εγινε μια τοσο στερεα κλωστη που καθε αξιος ακροβατης θα ηθελε να δοκιμασει την στιλπνη στερεοτητα της.

Ηταν απο την ιδια μητρα, ηταν απο τον ιδιο κομματιασμενο χαρτη, τα δυο ακρα του μονοπατιου που πανω του ταλαντωνωνταν ατερμονα οι ποθοι των γυρω τους.

Γυρισε μιση στροφη τη μεση της, επιασε ενα μπουκαλι χωρις να σταματησει να τον κοιταει και περπατησε σταθερα προς το μερος του τα τεσσερα βηματα που τους χωριζαν.

Ακουμπησε το μπουκαλι με δυο ποτηρια στη μπαρα.

Κοιταχτηκαν αρκετη ωρα, μιλωντας τη δικη τους γλωσσα, αφηνοντας να δει ο ενας στον αλλο αυτα που ηξερε, ολες οι ερωτησεις ηταν γνωστες αλλα μονο αυτη η περι εμπιστοσυνης αναπαντητη. Ενιωσαν το γνωστο κενο και τον τρομο να ειναι το αιωνιο θηραμα των αλλων, να κρατουν και να υπομενουν αυτο το ρολο του τροπαιου  των πλουσιων, ματαιοδοξων, των τρελλων απο λαγνεια και σαδισμο.

Με το δεξι του χερι επιασε το καρπο της και εβαλε το δειχτη και τον αντιχειρα του αριστερου μεσα στο στομα της. Βρηκε την τσιχλα, την τραβηξε αργα εξω και τη κολλησε πανω στο πακετο του.

Οι χοροι στη πιστα ειχαν γινει πιο αργοι και οσοι απο τους θαμωνες δεν ειχαν πωρωθει απο ζηλεια ενιωθαν το προνομιο να ειναι κοντα σ' αυτο. Δεν ηταν πολλοι οι αλωβητοι απ΄τη ζηλεια αλλα και σ'αυτους ακομα ερχοταν κατα μαυρα κυματα που προσπαθουσαν να τα τιθασευσουν με το θαυμασμο.

Πηγαν στο δωματιο της στον εικοστοδευτερο κι εκαναν ερωτα με την πανσεληνο του Βεσακ να περναει απο το ανοιχτο μπαλκονι.

Ειχαν τα προσωπα τους ακινητα το ενα απεναντι του αλλου. Ο ενας λειτουργουσε σα φυσικος καθρεφτης για τον αλλο. Πρωτη φορα στη ζωη τους ειδαν στα ματια του αλλου το δικο τους θαυμασμο και τη δικια τους εκπληξη. Ο Βινσεντ μη θελοντας να χαλασει αυτη τη καινουρια γνωριμια με αυτο το αγνωστο του συναισθημα της εκανε ερωτα σαν ενας αψογα ρυθμισμενος μετρονομος που ηθελε μονο να της θυμιζει οτι υπηρχε σωμα και οχι μονο ματια. Αλλα ηταν μονο απο το προσωπο ο ενας του αλλου και απο τα αφοβα ματια που καταλαβαν και συγχωρεσαν το μαρτυριο των αλλων.

Ετσι και χωρις να το καταλαβει πως, τον αφησε να μπει σ'ενα σημειο μεχρις εκει που πριν δεν ηξερε να πει γιατι δεν ηξερε οτι υπηρχε.

 

Τελος 1. Ο Βινσεντ φευγει μολις η Κεντα αποκοιμιεται. Δεν θα ξανασυναντηθουν ποτε. Εχουν αλλαξει ηδη αρκετα, ηξερε οτι οι αλλοι δεν θα τους αφηναν ετσι οπως ηταν παντοτε τα θηραματα τους και οτι πολυτιμο εγινε και καταλαβαν θελει να το διαφυλαξουν.

 

Τελος 2. Φευγουν μαζι το πρωι της αλλης μερας με το αμαξι του Βινσεντ. Πρεπει να διασχισουν την ερημο για να φτασουν στο σπιτι του Βινσεντ οπου θα ζησουν. Το αμαξι του Βινσεντ εχει διαρροη καυσιμου και οταν η Κεντα στο μεσο της διαδρομης αναβει τσιγαρο, το αμαξι εκρηγνυται στη μεση της ερημου ενω τρεχει με εκατονεικοσι. Ο θανατος τους ειναι ακαριαιος. Τα κομμάτια τους υπακουοντας στην απο πριν ταχυτητα συνεχιζουν για λιγο  το πεταγμα τους στον ουρανο και μετα διασκορπιζονται στην ασφαλτο και στη καυτη αμμο. Ενα δευτερολεπτο πριν το μοιραιο σπινθηρα κοιταζει με λατρεια το γαληνιο προφιλ του ενω αυτος σιγοτραγουδαει το τραγουδι που ακουγεται απο το ραδιοφωνο χτυπωντας τα δαχτυλα του στο τιμονι. Γυριζει και την κοιταζει κι αυτος.

 

Ρώτα τη βροχή

Το τηλεφωνο χτυπησε ενω επλενε κατι εσωρουχα στο νιπτηρα. Ενα μπερδεμα που ειχε γινει και η βαλιτσα του ειχε μεινει στο αεροδρομιο θα ερχοταν αυριο ή μεθαυριο. Δεν ηθελε να βαλει πλυντηριο για δυο αλλαξιες εσωρουχα ασε που το βρηκε σαν ασκηση να ασχοληθει με κατι που μισουσε.

Βλαστημησε κατι σοφτ, σκουπισε τα χερια στο παντελονι και κοιταξε την οθονη. Δεν ηταν γνωστο νουμερο, απαντησε Αλό...

Απο μεσα ακουγοταν κατι σα θορυβος που εμοιαζε με παρασιτα, μια φωνη γυναικεια προσπαθουσε ν’ ακουστει αλλα ματαια.

Αλό, αλό ξαναειπε.

Προσπαθησε ν’ ακουσει καλυτερα, το μονο που καταφερε να καταλαβει ηταν οτι τα παρασιτα ηταν ο ηχος μιας δυνατης βροχης. Η φωνη επεμενε ν’ ακουστει αλλα δεν τα καταφερνε. Διεκρινε μια αγωνια σε αυτη τη φωνη, του εμοιαζε σαν εκκληση για βοηθεια, ακουγοταν σα βιαστικη, σαν ιδιαιτερα αγχωμενη, ενα επειγοντως ηταν το μονο ξεκαθαρο που εφτανε ως αυτον. Εκτος απο τον ηχο της βροχης.

Το τηλεφωνο εκλεισε. Εαν ητανε οποιαδηποτε εκκληση για βοηθεια σημαινει οτι τον ηξεραν, γιατι λοιπον να γινει απο αγνωστο τηλεφωνο. Κοιταξε εξω, ο ουρανος αν και συννεφιασμενος δεν ηταν για βροχη. Το τηλεφωνημα δεν ηταν απο κοντα.

Λαθος, λαθος ηταν σκεφτηκε, εστιψε τα ρουχα και τα απλωσε στα καγκελα.

Εβαλε ενα ποτο, εβαλε μια σιγανη τζαζ να παιζει και κοιταξε εξω απο τη μπαλκονοπορτα.

Τα συννεφα του φανηκε οτι ηταν πιο βαρια τωρα, ενα τονο πιο σκουρα, κι αυτος ο επιπλεον τονος ερχοταν απο βορειοδυτικα. Κοιταξε το ρολοι και αφεθηκε σε μια σκεψη σα παιχνιδι.

Ηταν πεντε και εικοσιπεντε απογευμα. Εαν ερχοταν βροχη κι εκει ο χρονος που θα μεσολαβουσε θα ηταν κατα μια απλο’ι’κη σκεψη ο χρονος που τον χωριζε απο το σημειο του τηλεφωνηματος. Με μια σημαντικη αλλα αγνωστη παραμετρο τη ταχυτητα του ανεμου εκει πανω στην επικρατεια των συννεφων.

Πλησιασε στη μπαλκονοπορτα και μισοκλεινοντας τα ματια προσπαθησε να εστιασει στη ταχυτητα αλλαγης του μολυβί τονου, σκεφτηκε οτι αν χρησιμοποιουσε και την ταχυτητα αλλαγης σχηματος των συννεφων ισως να ειχε μια ακριβεστερη αντιληψη του τι γινοταν εκει πανω.

Επικεντρωσε την προσοχη του σε ενα που ειχε πιο καθορισμενο σχημα κατι σαν αναποδο καπελο και αρχισε να το παρατηρει. Γρηγορα το εχασε ομως καθως το καταπιε κατι που εμοιαζε σαν μια μεγαλη χελωνα. Γυρισε το κεφαλι λιγο απογοητευμενος και το ματι του επεσε στη σημαια στο γηπεδο του γκολφ. Μια εκλαμψη για μια παλια αναγνωση που ειχε κανει για την κλιμακα Μπωφορ και με ενα ενδιαφερον που δεν μπορουσε να δει την πηγη του ετρεξε στο κομπιουτερ κι εψαξε τη λεξη.

Βρηκε αυτο που ηθελε και ξαναπηγε να δει τη σημαια. Ηταν σχεδον ζωηρος ο τροπος που κυματιζε, αρα ταχυτητα του ανεμου εδω κατω, ας πουμε 8 μετρα το δευτερολεπτο. Εκει πανω ομως? Nα ηταν ενια, να ηταν δεκα, να ηταν εντεκα? Ας πουμε δεκα σκεφτηκε και για ευκολια του. Αρα τριανταεξι χιλιομετρα την ωρα. Αρα αν αρχισε να βρεχει εδω ας πουμε σε μια ωρα θα πει oτι εκει που βρεχει τωρα ειναι τριανταέξι χιλιομετρα μακρια, με το αμαξι το πολυ μιση ωρα. Γιατι να μη παει προς τα εκει? Τι καλυτερο ειχε να κανει? Να πλενει εσωρουχα? ‘Η να κανει οτι χαλαρωνει με ενα ποτο επιπλεον και με τζαζ που δεν τον αγγιζε εδω και λιγη ωρα.

Το σκεφτοτανε σοβαρα οταν το κινητο ξαναχτυπησε. Το κοιταξε, μαλλον το ιδιο νουμερο απ΄οτι θυμοταν. Παλι ο ηχος της βροχης, πιο δυνατος τωρα. Καμια φωνη στην αρχη. Μετα σαν κατι να ακουσε. Κατι επιμονα αγωνιωδες. Ρωτησε ονομα, ρωτησε μερος, δε μπορεσε να καταλαβει. Το τηλεφωνο εκλεισε παλι. Παλι στο ιντερνετ εκανε ζουμ στη περιοχη του, βρηκε το σπιτι, διεγραψε ενα κυκλο ακτινας εκατο χιλιομετρων, τραβηξε μια ακτινα βορειοδυτικη. Εσωσε στη μνημη του ονοματα πολεων στη διαδρομη αυτης της ακτινας. Αδιαβροχο, ομπρελα, γαλοτζες, λεφτα, κινητο, κονιακ. Εφυγε.

Μπηκε στο καταλληλο δρομο, εβαλε μουσικη αλλα γρηγορα την εβγαλε καθως καποιες ερωτησεις του ηθελαν κι αλλη σκεψη.

Ταχυτητα ανεμου 10 μετρα το δευτερολεπτο, πες πεντακοσια μετρα το λεφτο για ευκολια, πες ενα χιλιομετρο καθε διλεπτο. Δηλαδη η βροχη τον πλησιαζε ενα χιλιομετρο καθε διλεπτο, αν εμενε ομως εκει, ακινητος. Αν ηταν μεσα στο αμαξι αυτος πηγαινε πιο γρηγορα προς τη βροχη, το πραγμα γινοταν πιο περιπλοκο. Πρωτον, επρεπε να κρατησει σταθερη ταχυτητα. Να παρει, ηθελε γρηγορη σκεψη, επρεπε να διαλεξει μια βολικη ταχυτητα, δε μπορουσε να σπαει το κεφαλι του με υπολογισμους ενω οδηγουσε.

Ολα απλο’ι’κα και αν ηταν σωστα η βροχη εδω προς τα εδω απο βορειοδυτικα με τριανταεξι χιλιομετρα την ωρα, αν αυτος λοιπον πηγαινε με...με... βρες μια ρεαλιστικη ταχυτητα, βρες, βρες, ααα εξηντατεσσερα σημαινει οτι πλησιαζαν αυτος και η βροχη με εκατο χιλιομετρα την ωρα. Το ξαναδουλεψε στο μυαλο του ενω την ιδια ωρα κανονιζε το γκαζι του. Ναι, σωστο ηταν.Μολις συναντουσε τη βροχη θα επρεπε να δει την ωρα, την ωρα ηταν οταν ξεκινησε ... ω γαμωτο, δεν την ειχε δει ...οκ. οκ...κανα δεκαλεπτο ηταν...ουφ ναι αλλα τι ταχυτητα ειχε? Ε περιπου εξηντα με εβδομηντα, ελα μη τρελαινεσε τωρα, ειπαμε απλοποιησε το...ωραια εδω και δεκα λεπτα δηλαδη απο τις εξι παρα εφτα, τι λες ρε τωρα...πες απ’ τις εξι. Λοιπον απο τις εξι ακριβως ξεκινησε με εξηντατεσσερα χιλιομετρα την ωρα και παει να βρει την βροχη που ερχεται προς αυτον απο βορειοδυτικα αν καταλαβε καλα απο εκεινη τη κινηση αυτου του συννεφου που εμοιαζε με αναποδογυρισμενο καπελο και το εφαγε κατι που εμοιαζε με χελωνα και απο τη κινηση της σημαιας στο γηπεδο του γκολφ και τελικα, τελικα, τελικα κινουνταν αυτος προς τη βροχη και η βροχη προς αυτον με εκατο χιλιομετρα την ωρα. Και μολις εβρισκε τη βροχη επρεπε να εχει τα ματια του ανοιχτα να βρει καποια γυναίκα ισως και γνωστη του, αλλιως γιατι να τον παρει δυο φορες τηλεφωνο, μια γυναίκα που ηταν σε αναγκη και ποιος ξερει ισως και σε κινδυνο.

Δεν ηταν ευκολο. Ειχε σχετικη κινηση ο δρομος. Επρεπε να κανει προσπερασεις με ογδοντα κι εκατο και μετα μεσω υπολογισμων που εκανε στο μυαλο του να γυριζει τη ταχυτητα του στα πενηντα ή στα πενηνταπεντε για πεντε ή οχτω λεπτα. Και αυτο συνεχεια. Το μυαλο του εγινε ενα κομπιουτερακι. Το λιγο αλκοολ που ειχε πιει εξατμιστηκε γρηγορα απο την ενταση της σκεψης του. Τη σκεψη του που ειχε ενα φοντο που αλλαζε συνεχεια. Ποτε αγωνια, ποτε μια παραξενη χαρα γι αυτο που εκανε, ποτε μια συγχυση και αμφιβολια. Και πανω σε αυτο το φοντο ολο και να υπολογιζει, να συνθετει σχεσεις πλησιασματος μεταξυ αυτου, της βροχης και της αγνωστης γυναικας.

Οι πρωτες ψιχαλες χτυπησαν το παρμπριζ εφτα και δεκα. Που σημαινει περιπου εκατοδεκαεξι χιλιομετρα απο εδω και περα αρχιζε η περιφερεια του κυκλου μεσα στον οποιο ηταν αυτη. Ενατξει, τωρα μπορουσε να παει με οτι ταχυτητα θελει. Κοιταξε μονο το δεικτη των χιλιομετρων. Εβδονηνταδυο χιλιαδες τριακοσια σαραντα εφτα. Αρα απο τα εβδονηνταδυο χιλιαδες τετρακοσιαεβδομηντατρια και περα επρεπε να εχει τα ματια του ανοιχτα. Πατησε το γκαζι. Αδιαφορη η ταχυτητα τωρα. Εβαλε μουσικη τωρα, κανενα προβλημα. Μονο να μη ξεχαστει να κοιταει τα χιλιομετρα. Εβδονηνταδυο χιλιαδες τετρακοσιαεβδομηντατρια. Το εκανε σκοπο που το ταιριαζε σε καθε μουσικη που παιζοτανε για να μη το ξεχασει. Καθε πεντε λεπτα κοιταγε το δεικτη χιλιομετρων. Χαλαρωσε λιγο και αρχισε να ριχνει και καμια ματια και στο τοπιο. Οχι για πολυ ομως. Οσο πλησιαζε αυτο το νουμερο ο δεικτης η αγωνια του μεγαλωνε. Αστο να παει και το τοπιο.

Εφτασε στο οριο αυτο στις εφτα και πενηνταένα. Ουφ τωρα επρεπε να κοψει. Επρεπε να ειναι προσεκτικος, να κοιταει δεξια και αριστερα. Εκλεισε παλι τη μουσικη. Γυριζε το κεφαλι ποτε απο δω ποτε απο κει. Ειχε βραδυασει για τα καλα.

Τωρα πηγαινε με σαραντα μεσα στη βροχη. Χωρις μουσικη, χωρις σκεψεις, μονο να βρει ενα σημαδι, κατι. Τι γυρευε? Δεν ηξερε. Οι απλοποιησεις ολες ειχαν τελειωσει. Ηταν εντος ή εκτος του σφαλματος τους, εντος ή εκτος ολων των υποθεσεων που ειχε κανει. Ταχυτητας, διευθυνσης κι ερμηνειων.

Ηταν μεσα στο κυκλο της ομως. Αυτο το ηξερε.

Αναμενα φωτα. Μουσικη και νυχτα και η βροχη παντου γυρω.

Καπου εδω γυρω ηταν και αυτη.

Δεξια ειδε μια φωτεινη πινακιδα. The Blue Cafe.

Ητανε μεσα στο κυκλο της. Ενας καφες τι θα πειραζε.

Εκοψε δεξια και παρκαρε.

 Διπλα σ’ ενα μαυρο Πεζώ.

Ατυχία

Περασα απο την ψαραγορα και πηρα μισο κιλο απο κατι οστρακα που μοιαζανε με γυαλιστερες.

 

Καπου μου τις ειχανε φερει μαγειρεμενες με τζιτζερ και κοκκινη πιπερια και πολυ μου ειχαν αρεσει.

 

 

Ειχα σκοπο να τις κανω τηγανιτες.

 

Βεβαια δεν μπορουσα να πετυχω αυτο που ειχα κανει πριν εξι χρονια με τα θαλασσινα κυδωνια που τα τηγανισα με τη ριγανη και τρελαθηκανε ολοι.

 

 

Της εβαλα κατω απο το νερο και αρχισα να τις πλενω μία μία.

 

Οπως τις ξεπλενα απο τον ελαχιστο ωκεανο που τους ειχε απομεινει σκεφτομουνα ποσο καιρο θα τους πηρε να φτιαξουν αυτο το σκληρο κελυφος, αυτη την πανοπλια με τα τοσο ομορφα γεωμετρικα σχεδια. Πως τα εχτιζαν σιγα σιγα στο οστρακοδερμα τους, αυτους τους ομοκεντρους κυκλους και μαιανδρους.

 

Και τωρα οπως ακουμπουσαν μεσα στο πλαστικο μου σουρωτηρι η μια της αλλης να νιωθανε την επαφη?

 

Τοσο καιρο -ποσο?- μεσα σε απεραντες εκτασεις ειχανε αισθανθει ποτε με καποιο αισθητηριο οτι δεν ητανε οι μονη γυαλιστερη στο συμπαν. Ηξεραν-τι θα πει ηξεραν?- οτι δεν ηταν η μονη του ειδους.

 

Κι οπως τις ξεπλενα ειδα οτι μενανε με το οστρακο μισανοιχτο.

 

Το πιεζα να κλεισει αλλα μολις ακουμουσαν τα χειλη του ξανανοιγε.

 

Κακο σημαδι και το ηξερα.

 

Ητανε ηδη ψοφια.

 

Τις παρατησα νευριασμενος και πηγα να βαλω σαπουνι να ξεπλυνω τα χερια μου.

 

Και την ειδα.

 

Εβγαλε ενα ροδοκοκκινο γλωσσακι μεσα απο το οστρακο δειλα και σα να γευοτανε τον αερα του δωματίου.

 

Εμεινα ακινητος και τη κοιταγα.

 

Η γλωσιτσα της ξεθαρρεψε και βγηκε πιο πολυ εξω.

 

Στην ακρη αχνη κοκκινη και μετα προς το κεντρο ολο και πιο κοκκινη.

 

Και μολις το κοκκινο εφτανε στο πορφυρο εσβηνε με μικρες ταινιες μεσα σ' ενα πορτοκαλι κιτρινο. Μια θεα.

 

Την κοιταγα καμποση ωρα και μετα απλωσα το χερι μου να την πιασω.

 

Λιγα εκατοστα μακρια της με αισθανθηκε και με μια γρηγορη κινηση η γλωσιτσα μαζευτηκε και κλειστηκε μεσα στο οστρακο της.

 

Την ακουμπησα στην παλαμη μου και την ενιωσα να σφιγγεται με ολη τη δυναμη της.

 

Ειχε γινει πετρα.

 

Ηξερα οτι μονο με ενα μαχαιρι που θα εξυνα σιγα σιγα τη πλατη της θα την ανοιγα. Θα ανοιγε λιγο στραβα στην αρχη αλλα θα ηταν θεμα δευτερολεπτων μετα να παραδοθει.

 

Ετσι οπως ηταν μονη αναμεσα στις πενηντα αλλες νεκρες ηταν περιεργο να τη βλεπεις.

 

Την πηγα και την εριξα μεσα στη γυαλα με τα χρυσοψαρα. Εφτασε με μια καπως σπειροειδη κινηση στο πατο. Τα δυο χρυσοψαρα απομακρυνθηκαν.

 

Καθοταν ακινητη στον πατο σαν πετραδακι.

 

Τα χρυσοψαρα πηγαιναν και την ακουμπουσαν με το στομα τους ελαφρα. Περισσοτερο το μικρο.

 

Περασαν αρκετα λεπτα μεχρι να κανει καποια κινηση.

 

Σιγα σιγα η κοκκινη γλσωσιτσα ξαναβγηκε εξω.

 

Λιγο στη αρχη και μετα με θαρρος.

 

Μετα βγηκε ολη κι εκανε βολτες στο νερο σα να το γευοτανε για να το καταλαβει.

 

Τα ψαρακια και φοβοντουσαν αλλα και ειχανε αποκτησει ενδιαφερον.

 

Το μικρο εφερνε βολτες γυρω της.

 

 

Τα χαζευα ωρα.

 

Ανοιγε κι εκλεινε.

 

Η ακρη απο το γλωσσακι της τεντωνοταν μυτερη μεσα στο νερο.

 

Χαλαρωνε, συσπωταν, τεντωνοταν.

 

 

Εβαλα το χερι μου μεσα και την επιασα. Μαζευτηκε αποτομα κι εκλεισε.

 

Την ειχα στην παλαμη.

 

Την ακουμπησα στο μαρμαρο της κουζινας.

 

Μολις το λαδι εκαψε στο τηγανι την πεταξα μεσα.

 

Εριξα μια ματια στο ψυγειο.

 

Ηταν δυο μανιταρια.

 

Το ενα σα μαραμενο.

 

Το πεταξα στα σκουπιδια και πηρα το αλλο.

 

Το εβαλα μαζι της στο τηγανι και το εψησα μαζι της.

 

 

 

 

 

 

 

Jazz

 

 

Καταλαβα την τζαζ ακουγοντας μια συνθεση του Miles Davis, το Petits Machins, αλλα εφταιγε η σουπα με τα κινεζικα χορτα, τα στρειδια, ενα ασπρο κρασι που ειχα παγωσει και η μερα που περασε και ισως και η προηγουμενη.

Δεν ηθελα να φαω παλι εξω, παντα ο ιδιος θορυβος, η ιδια μουσικη.

Ο Κ. ειχε ερθει να  βοηθησει στη δουλεια τρεις μηνες πριν.

Πηρα οτι ειδων χορτα βρηκα στο σουπερμαρκετ, πεντε εξι διαφορετικα, και στρειδια. Λεμονια.

Γελαγε συχνα και ηταν προσχαρος.

Εβαλα τα χορτα να βραζουν απο κατω και σε να τρυπητο απο πανω τους τα στρειδια να γινονται στον ατμο.

Σιγα σιγα γιναμε φιλοι.

Διαλεξα στο yahoo launchcast ενα σταθμο jazz.

Φαγαμε και ηπιαμε πολλες φορες μαζι.

Τα αφησα να βραζουν τα μεν και να αχνιζονται τα δε για κανα σαρανταλεπτο.

Ειχε αναγκη απο γυναικα και του γνωρισα κι ενιωσα και ομορφα που το εκανα..

Ενω εβραζαν διαβαζα ενα βιβλιο για τον Προυστ και με τι αβροτητα φεροταν στους φιλους του. Ηταν εξαιρετικος.

Αρχιζε να παιζει αυτο του Miles.

Καποια φορα απο αφελη συγκινησιακη επαρση του ειπα πολλα. Βραδυ, βλεπαμε τη βροχη μεσα απο στρογγυλο τζαμι ενος μπαρ.

Το μπαλκονι μου καπως προεξεχει πανω απο το κεντρο της πολης οπως ο εβδομος οροφος της Σιμωνοπετρας πανω απο το Βορειο Αιγαιο. Πορτοκαλι φαναρια αναβοσβηνουν. Που και που κανα ταξι.

Η βροχη ηταν τοσο δυνατη που ελεγες οτι θα ξυσει και θα σηκωσει ολη την πολη. Ειχαμε ενα μπουκαλι ουίσκυ, το νερωναμε και το πιναμε. Παγος δεν υπηρχε.

Εβαλα λαδι, λεμονι και αλατι στα μεν, σκετο λεμονι στα δεν.

Κι ετσι εκεινο το βραδυ εμαθε πολλα για μενα. Ειχα κι εγω βαρεθει να γραφω και ηθελα να μιλήσω.

Στο γραφειο δυο μικρα χρυσοψαρα που κοιτουν μονιμως προς τα μεσα του σπιτιου. Ειναι ακριβως στην ακρη του τζαμιου και μαλλον αισθανονται ιλιγγο να κοιτουν ψηλα απο πενηντα δρομο το δρομο κατω. Μπορει να τα αναστατωνουν και τα αυτοκινητα. Μπορει και να θελουν να κοιταζουν εμενα.

Ητανε και η βροχη. Και το ουίσκυ ανυπερθετως.

Εχω κι ενα πολυ μικρο κακτακι. Κατω, το χωμα εχει βγαλει λιγη μουχλα. Μαλλον γιατι καποια φορα το ποτισα με το νερο που κολυμπαγανε τα ψαρακια επειδη μου ηρθε η ιδεα να το ποτισω και βαριομουνα να σηκωθω.

Οταν εφυγε εδειξε μια μικροτητα χαρακτηρα στην πρωτη μικρη προσωπικη πιεση που δεχτηκε.

Εχω κι ενα γυαλινο βαζακι που μεσα εχω λιγο χωμα απο τα μερη μας και που μεσα εχει ενα σκουληκι που περασα λαθραια στη Κινα.

Δεν μπορουσα πριν να καταλαβω πως μερικοι ανθρωποι ειναι τοσο ευάλωτοι στο ψεμμα. Τωρα νομιζω οτι το καταλαβα..

Καθομουνα στο μπαλκονι στο Χαιδάρι τα Χριστουγεννα, επινα καφε κι εβλεπα πως κουνιοντουσαν κατι λευκες στη πλατεια. Και ξαφνικα ειδα μια κινηση στο χωμα μιας ζαρντινιέρας με βωλβους τουλίπας.

Ειναι ο φοβος.

Η σκεψη μου ηρθε αστραπιαία και γελασα γιατι ειχε κατι το γελοιο και παραλογο. Και γι αυτο μου αρεσε.

Υπαρχουν ανθρωποι που ειναι τοσο ανοητοι που πιστευουν τα ιδια τους τα ψεμματα.

Πηγα στα ντουλαπια της κουζινας και αδειασα ενα βαζακι που ειχε μεσα κατι βοτανα απο την Ιαπωνία που κανενας δεν επινε. Το γεμισα με το χωμα κι επιασα μ' ενα γαντι κι εβαλα μεσα το σκουληκι. Το εβαλα στη βαλιτσα που ηταν ηδη ετοιμη, κατω απο πουκαμισα, ασπρα βαμαβακερα φανελακια και βιβλια.

Βεβαια κι εγω ελεγα ενα ψεμμα στον εαυτο μου οταν του μιλαγα.

Που και που τρωω κανα στρειδι. Το πασαλειβω λεμονι. Τα χρυσοψαρα με κοιτανε.

Κοιτα, πρεπει να δεχτεις οτι η ζωη εχει δυσκολιες που το σωστο ειναι να τις αντιμετωπισεις μονος σου χωρις να τα ριχνεις στους αλλους.

Το σκουληκι περασε το σκαναρισμα στο αεροδρομιο. Ισως ειχε καθισει ακινητο. Εγω σε ολο το ταξιδι φοβομουνα μην εχει ψοφησει.

 

Τωρα ειναι εδω. Κοβει βολτες μεσα στο βαζο. Που και που του βρεχω το χωμα. Μια μερα το πηγα βολτα στη παραλια. Θα ηθελα να το γνωρισω με τα χρυσοψαρα αλλα φοβαμαι οτι θα το φανε.

Τωρα που το σκεφτομαι αυτη ειναι μια καλη αρετη που πρεπει να εχει καποιος.

Αν εκανα μεταφυτευση το κακτακι στο βαζακι του θα του αρεσε?

Μερικα πραγματα δεν μπορεις να τα ταιριασεις.

Τελικα ειμαστε τεσσερα διαφορετικα οντα σε αυτο το δωματιο. Ενταξει τα χρυσοψαρα ειναι δυο αλλα εγω τα μετραω σαν ενα. Εγω, αν το δεις συγκριτικα ειμαι ο απειρως πιο τυχερος. Εχω το μεγαλυτερο αςπουμε βαζο.

 Τα χορτα μπορεις.

Τα στρειδια τελεια με το λεμονι.

Τα ψαρακια κοιτανε σταθερα προς τα μεσα. Δειχνουν μια ανεπαισθητη κινητικοτητα με τη μουσικη του Miles αλλα μπορει να ειναι και ιδεα μου.

Ο κακτος ακινητος.

Το σκουληκι κοιμαται.

 

(Κι εκεινη η βροχη τωρα που το σκεφτομαι ηταν το κατι αλλο).

 

  

 

 

 

 

 

Όμορφη

Η στιγμη που η ερωτηση εαν ειναι ομορφη θα ταλαιπωρησει μια γυναικα και η επομενη απαντηση που μπορει να καθορισει και ολη την υπολοιπη σταση της απεναντι στο κοσμο φαινεται οτι σε αυτη δεν κρατησε πανω απο λιγα δευτερολεπτα. Εμενα βεβαια αν με ρωτουσες θα ελεγα οτι ειναι πολυ ομορφη και ευχαριστως θα εδινα σπιτια και χωραφια να τη κανω δικη μου.

Δεν μου δοθηκε καν η ευκαιρια ομως και το να ματωνω πανω στα καγκελα που ειχε υψωσει μεταξυ της και των αρσενικων δεν θα ηταν οτι πιο φρονιμο εκ μερους μου. Και οπωσδηποτε ασκοπο.

Αυτο που την απασχολουσε ηταν να φιλοτεχνησει τον εαυτο της μεσα στο κοσμο. Οι σκεψεις της ηταν ολες συγκλινουσες προς κατι ιδανικο στη μορφη και στη δραση του χαρακτηρα. Ανεπνεε μεσα απο τη λογοτεχνια, ονειρευοταν μεσα απο τη μουσικη και τεμπελιαζε μεσα απο το σινεμα στριφογυριζοντας στο μυαλο της ηρωες βιβλιων, ηθικες στασεις, μαχες που δοθηκαν ανεξαρτητως αποτελεσματος. Δεν ειχε τεθει μεσα της το ερωτημα οποιασδηποτε επιτυχιας και καμια συγκαταβαση δεν τη γεφυρωνε με καμια απολαβη. Ζουσε μεσα της ζωγραφιζοντας  παθη και διαφυγες χωρις να λερωνεται απο την ηχω τους. Αυτο εγινε στα τεσσερα χρονια που τη γνωρισα και δεν ειχε αλλαξει. Μετα τι εγινε δεν το ηξερα αλλα κρυφα ερωτευμενος φανταζομουνα οτι ηταν αυτη πισω απο υπογραφες σε εκλεκτες επιφυλλιδες ή καποιο απο τα ονοματα που γραφονταν στους συντελεστες μιας ταινιας, αυτους με τους περιεργους ρολους που δεν ηξερα τη χρησιμοτητα τους και το ποσο πραγματικα απαραιτητοι ηταν.

Σ' ενα ταξιδι μου σ' ενα νησι ενιωσα απολυτως σιγουρος οτι ηταν αυτη στη βεραντα του σπιτιου που κοιταζα απο κατω. Κατι στη κινηση του λευκου φορεματος, κατι στη σταση του ανασηκωμενου κεφαλιου μου εστειλε μια σκοτοδινη και μια μεταλλικη γευση που δεν με αφησε ολη μερα. Γιατι δεν της μιλησα?

Οποτε εβλεπε τα ματια μου να σκιαζονται παλι απο αυτη την ανεξοδη λατρεια ειτε κατεβαζε το κεφαλι και το εκρυβε πισω απο τα μαλλια της που επεφταν μπροστα σα να ηταν η ασπιδα της στην επιθυμια μου ειτε σηκωνοταν κι εφευγε χωρις να πει κουβεντα ή να χαιρετησει. Μετα απο τετοια επεισοδια ισως να εκανα και μερες να την δω και παντα το να ξαναρθει ηταν δικη της και μονο αποφαση. Καποια στιγμη της μερας ή της νυχτας ανοιγα τα ματια και αυτη ηταν εκει, καθοταν στη καρεκλα και με κοιταζε. Με ειχε συγχωρησει.

Ετσι με εκπαιδευσε στο σεβασμο της και στην αποσταση και ετσι εκανε την αγαπη μου μια σιωπηλη αποδοχη χωρις καμια επιδιωξη.

Αρχισα να παιζω το «παιχνιδι» σαν ενα αντιβαρο στη αφορητη λυπη που μου εφερνε η απουσια της. Η ιδεα μου μπηκε απο μια περιεργη αγγελια που διαβασα, απο καποιον που ισως ειχε αρχισει ενα παρομοιο «παιχνιδι».

Εβαλα λοιπον σε αγγελια ενα μηνυμα που της απευθυνοταν, το κρατησα για μηνες και εβαλα μια ταχυδρομικη θυριδα που θα μπορουσαν να απαντησουν. Επισης το εγραψα σε μικρα χαρτακια και το αφησα χωρις να με καταλαβουν μεσα σε βιβλια σε ραφια βιβλιοπωλειων απο αυτα που πιστευα οτι θα ηθελε να διαβασει το Κουρδιστο Πουλι για παραδειγμα ή Στις Μονες του Ειρηνικου. Εκανα και κατι πιο ακομψο οταν εφτιαξα για μερικες βδομαδες ενα σάιτ με το ονομα της και καποια ποιηματα απο κατω. Το κατεβασα ομως γιατικαποια στιγμη το βρηκα χονδροειδες αλλα αυτο δεν με εμποδισε να το ανεβαζω και να το κατεβαζω κατα βουληση τις φορες που η σκεψη της με καρφωνε σε μια ερημο που δεν υπηρχε δρομος.

Η ελπιδα μου ηταν οτι καποια στιγμη θα εμπαινε σε καποιου ειδους αναποφευκτη ενηλικιωση, θα δεχοταν τη φυση της, θα δεχοταν κι εμενα. Τα ιχνη που την εβαζα να ακολουθησει ηταν τα σωστα το ηξερα. Αυτο που δεν ηξερα ηταν αν η ελπιδα μου αυτη για την πορεια της θα γινοταν ποτε αληθεια.

Καποια αλλη φορα σκεφτηκα να βαδισω στα χναρια της και εκοψα το ποτο, το καπνισμα και καποιο σεξ αναγκαστικα αγοραιο μιας και η σκεψη της δεν μου εδινε καμια δυνατοτητα να συγκεντρωθω στη προσπαθεια να κερδισω καποιαν αλλη. Αυτη η ενεργεια αναμφιβολα εφερε μια γενικη βελτιωση στην υγεια μου αλλά ενα βραδυ σε πελαγη απελπισιας τα εκανα και τα τρια απο τα κομμενα μετανιωνοντας και σιχτιριζοντας τον εαυτο μου και την αδυναμια μου. Μοιραια δεν αφησα να με ερωτευτουν και οταν και αν εγινε εγω ουτε που το καταλαβα. Δεν με ενδιεφερε. Ολος απορια καταλαβα ξαφνικα οτι κατα καποιο τροπο ειχα γινει σαν και αυτη. Ετσι ταμενος οπως της ημουνα ακολουθουσα το δικο της δρομο.

Στη θυριδα ελαβα καποιες δεκαδες γραμματα, αλλα ειρωνικα και αλλα απο κοπελες που ηθελαν να με γνωρισουν. Μου ηταν ομως ολαφανερο οτι δεν ηταν κανενα δικο της.

Μια μερα ελαβα ενα γραμμα που ειχε κι αυτο γραμμενη απ' εξω μια ταχυδρομικη θυριδα και μεσα στο φακελλο ηταν μονο μια λευκη σελιδα. Αυτο επαναληφθηκε και ηταν την τριτη φορα που αποφασισα να γραψω καποια πραγματα στη λευκη σελιδα και να τη στειλω στη θυριδα που μου υποδειχνε. Κυριως εγραφα για μια στιγμη μας και το συγκλονισμο που μου εφερνε μια θεα του προσωπου της απο μια λιγο χαμηλη αριστερη γωνια. Μετα δεκα μερες ελαβα ακομα μια λευκη σελιδα και της εγραψα για τη γυναικα με το λευκο φορεμα στο σπιτι στο νησι.

Τοτε ηταν που σταματησαν να ερχονται οι λευκες σελιδες για εναμιση μηνα. Αλλα την πρωτη Μαρτιου ελαβα μια εξπρες σταλμενη την ιδια μερα. Καθισα κι εγραψα μια ιστορια που διαδραματιζοταν μια μερα πριν και μια μερα μετα την ιδιοτυπη νηστεια μου και κατα τη γνωμη μου μιμηση της στασης της γυναικας που εψαχνα. Τελειωνα λεγοντας της πως θα μπορουσα να εξακολουθησω αυτη την ασκητικη για παντα εαν επροκειτο να την ξαναδω.

Η επομενη λευκη σελιδα ηρθε γρηγορα.

Εγραψα λιγες γραμμες για μια βολτα μου σ' ενα βουνο, αποκαμωμενος οντας απο το προηγουμενο γραψιμο.

Τοτε οι σελιδες εγιναν τακτικες. Μια καθε τρεις μερες. Εγω τις γεμιζα και τις εστελνα πισω. Και αυτο εξακολουθησε.

Ηταν μια Κυριακη πρωι, ξυπνησα απο τον υπνο μου στο αμαξι. Ειχε συννεφια και μυριζε απο μια βροχη που θα ερχοταν σε λιγο. Ημουνα σε μια επαρχιακη πολη μ'ενα πολυ κλειστο λιμανι οπου κολυμπουσαν παπιες κι εγω τους πεταγα κομματια ψωμι οταν μου περασε σαν αστραπη η σκεψη οτι ηταν πραγματι αυτη και οτι ηταν ηδη δικια μου.