Η Άλλη

Δεν πιστευω στα φαντασματα.

Ισως γιατι μ’ εχουν αφησει ησυχο.

Ισως γιατι εχω να δω απο τοτε στην Ιαπωνια εκεινη την γυναικα που ερχοταν καθε βραδυ και στεκοταν απεναντι απο το κρεβατι μου.

Τοτε αρχισα να κοιμαμαι με ανοιχτα τα φωτα.

Και αυτο την αναγκασε να τραβηχτει πιο πισω ακριβως κατω απο τον παραστατη της πορτας. Ειχα ενα ελαφρύ, φοβισμενο υπνο εκεινο το βραδυ αλλα ηταν καπως καλυτερα.

Δεν ηξερα αν ηταν δικο μου φαντασμα ή του σπιτιου. Οι Γιαπωνεζοι πιστευουνε οτι στη χωρα τους υπαρχουν χιλιαδες φαντασματα απο αυτους που εξαυλωθηκαν μεσα σε μια στιγμη απο τη βομβα και δεν προλαβαν καν να καταλαβουν που πηγαν. Ετσι σκεφτηκα οτι ηταν του σπιτιου και ησυχασα. Δεν με πειραζε κιολας εκτος απο ενα βραδυ που αρχισε να περπαταει στη πλατη μου. Σηκωθηκα ανατριχιασμενος και με κρυο ιδρωτα και αναψα ολα τα φωτα του σπιτιου, της βεραντας και του κηπου. Το σπιτι μου εμοιαζε σαν ενα πυροτεχνημα μεσα στη νυχτα της μικρης πολης. Αυτο τη συνετισε ομως και δεν το ξανακανε. Τη φανταζομουνα να καθεται και να κοιταει το σπιτι απο μια αποσταση εξω απο το φωτεινο του κυκλο. Για να μαθει.

Δε νομιζω οτι καθοταν ολη νυχτα και με κοιταζε. Καποια βραδυα την ακουγα να ψαχουλευει στη κουζινα. Τι προσπαθουσε να κανει; Να μαγειρεψει ισως. Πρεπει να ηταν πολυ στεναχωρημενη που δεν μπορουσε να πιασει τις κατσαρολες και τα τηγανια. Αυτο πρεπει να της στοιχιζε πολυ. Ισως γι αυτο μονο στη κουζινα την ακουγα να κλαιει.

Την ημερα δεν ξερω τι εκανε. Ισως την ενοχλουσε το φως -ναι,αυτο το ηξερα- ισως οι ηχοι της μερας ή οι δυνατοι ηχοι γενικως. Γι αυτο και οταν ηθελα να ειμαι στην ησυχια μου χωρις να υποψιαζομαι την παρουσια της πισω απο την πλατη μου εβαζα δυνατα μουσικη. Αυτο την εκανε να αποτραβηχτει στις δικες της σκοτεινες και ησυχες γωνιες. Βεβαια η τακτικη αυτη μου στοιχισε μια μικρη κωφωση αλλα χαλαλι απο το να ζω με την υποψια οτι με ειχε πλησιασει τοσο.

Οταν ερχοταν καποια γυναικα στο σπιτι αποσυροταν στις γωνιες της αλλα την αλλη μερα εβρισκα καποια πραγματα μου ανακατεμενα. Μια φορα μου ελειπαν και λεφτα αλλα δεν ηξερα και ποια να κατηγορησω. Την περαστικη της χτεσινης νυχτας ή τη μονιμη που ηξερε τη φιλαργυρια μου τοσο καιρο τωρα και ηθελε να με τιμωρησει για την απιστια μου.

Μια φορα γυρνωντας απο τη δουλεια βρηκα πανω στην ξεχασμενα ανοιχτη σιδερωστρα ενα ασπρο μου πουκαμισο. Απλωμενο, ετοιμο για σιδερωμα. Δεν ξερω γιατι αλλα της εκανα τη χαρη και το φορεσα στη βραδυνη μου βολτα. Γυναικα δεν με πλησιασε κεινο το βραδυ, ουτε καν απο τις αγοραιες. Γυρνωντας στο σπιτι το ιδιο βραδυ ακουσα κατι σα σιγανο τραγουδι απο μεσα που σταματησε μολις μπηκα. Μια έντονη αίσθηση, σαν εξαψη χαρας, ηταν διάχυτη στο χωρο, σαν καποιος που χορευε να ειχε μόλις πριν αλλαξει δωματιο. Φοβηθηκα οτι αυτη η χαρα μπορει να την αποθρασυνε και αναψα παλι ολα τα φωτα του σπιτιου εκτος απο αυτα του κηπου. Ας την εβγαζε στο κηπο. Το σπιτι μου εμοιαζε σα μια μικρη φωτια σε μια σκοτεινη ερημο εκεινη τη νυχτα.

Ενα καιρο, πολυ απογοητευμενος για αλλους λογους αφησα μονο ενα μικρο πορτατιφ αναμμενο διπλα μου, εκλεισα ολα τα αλλα φωτα του σπιτιου και αρχισα να της μιλαω. Την ενιωθα κοντα μου στο ενα μετρο περιπου. Ηθελα να της πω να καθισει κιολας αλλα δεν ηξερα αν αυτο ήταν δυνατόν. Ηθελα να τη κερασω κι ενα ουισκυ να σου πω την αληθεια. Και ηθελα να φυγει λιγο απο αυτη τη καθημερινη υπομονετικη, κλαψιαρικη κατασταση της και να ερθει λιγο πιο κοντα στη δικια μου. Τελος παντων ηπια ολο το ουισκυ μονος μου και της ειπα πολλα. Δεν ξερω τι καταλαβε, δεν ξερω καν αν καταλαβαινε αγγλικα και ελληνικα ετσι οπως τα μπερδευα. Πολλοι λιγοι Γιαπωνεζοι σε αυτη τη πολη μιλουσαν αγγλικα ουτως ή αλλως. Αν ομως καταλαβαινε τωρα ξερει πιο πολλα πραγματα για μενα απ΄ολο το κοσμο.

Με πηρε ο υπνος στη πολυθρονα με το πορτατιφ ανοιχτο.

Το σπιτι μου εμοιαζε σαν ενα αναμμενο καρβουνακι μεσα σε στην απεραντη σκοτεινια εκεινη τη νυχτα.

Απο τοτε σταματησα να φερνω γυναικες στο σπιτι. Με καποιο τροπο καταλαβα ποσο εντονα τη στεναχωρουσε αυτο και δεν ηθελα να προσθεσω και αλλη πανω στην πυκνη -ετσι οπως την ενιωθα- θλιψη της.

Καποια στιγμή το ενιωσε οτι θα εφευγα. Μαλλον βλεποντας την τελευταια βδομαδα να μαζευω σιγα σιγα ολα μου τα πραγματα. Πρεπει να ειδε και τη μεγαλη βαλιτσα για πρωτη φορα ανοιχτη. Στα συντομα μονοημερα διήμερα ταξιδια μου επαιρνα τη μικρη μονο οποτε καταλάβαινε ότι θα γύριζα και δεν ανησυχουσε. Η μεγαλη βαλιτσα ομως την αναστανωνε. Αργοτερα και για πολυ καιρο -ακομα και τωρα- μετανιωνα που την ειχα αφησει ολη αυτη τη βδομαδα ανοιχτη να τη βλεπει μπροστα της και να λυπαται.

Εκείνες τις μέρες την ενιωθα σαν ενα αστατο αερα να γυριζει απο δωματιο σε δωματιο χωρις να ξερει τι να κανει και πως ν΄ αλλαξει αυτο που καταλάβαινε οτι ερχοταν.

Το τελευταιο βραδυ τα ηξερε ολα. Εγω δε μπορουσα να κοιμηθω απο την ενταση του επικειμενου ταξιδιου. Αυτη ετρεχε και στροβιλιζοταν μεσα στο σπιτι μανιασμενα. Καποια στιγμη ολη της η οργη και η απογνωση τής εδωσε φαινεται την ικανοτητα που χρειαζοταν και αρχισε να σπαει πραγματα. Και όσο συνέχιζε δυναμωνε ολο και περισσοτερο. Τα εσπασε όλα. Οτι μπορουσε το έσπασε. Εγω καθομουνα παλι στην πολυθρονα μου με το πορτατιφ μονο αναμμενο διπλα μου. Ολο το αλλο σπιτι σκοτεινο. Εβλεπα ποτηρια και πιατα να συντριβονται στο πατωμα, κουρτινες ν’ ανεμιζουν, σεμεδακια με γκεισες να εκσφενδονιζονται στον αερα και το καδρο με εναν κηπο του Κυότο να πηγαινοερχεται σα να ηταν σε τραινο.

Μολις σταμάτησε επικρατησε μια βαθεια σιωπη στο σπιτι. Φοβηθηκα οτι πεθανε. Εμεινα λιγο ετσι να περιμενω. Μετα κατεβασα με τη μία ολο το ουισκυ που ειχα στο ποτηρι και το αφησα στο τραπεζακι. Μετά έκλεισα το πορτατιφ.

Καποια βραδυα ετσι οπως καθομαι στις μπαρες και περιμενω να λιγοστεψει η ωρα που θα περασω στο αδειο σπιτι νομιζω οτι τη βλεπω καπου στην απεναντι ακρη να με κοιταει. Μαλλον φαντασια μου ειναι ομως. Δεν ειναι δυνατον να πιστεψω οτι ενα φαντασμα μπορει να περασει μια τοσο μεγαλη θαλασσα.

Γι αυτο σου λεω.

Δεν πιστευω στα φαντασματα.