Radio Nowhere

Jazz

 

 

Καταλαβα την τζαζ ακουγοντας μια συνθεση του Miles Davis, το Petits Machins, αλλα εφταιγε η σουπα με τα κινεζικα χορτα, τα στρειδια, ενα ασπρο κρασι που ειχα παγωσει και η μερα που περασε και ισως και η προηγουμενη.

Δεν ηθελα να φαω παλι εξω, παντα ο ιδιος θορυβος, η ιδια μουσικη.

Ο Κ. ειχε ερθει να  βοηθησει στη δουλεια τρεις μηνες πριν.

Πηρα οτι ειδων χορτα βρηκα στο σουπερμαρκετ, πεντε εξι διαφορετικα, και στρειδια. Λεμονια.

Γελαγε συχνα και ηταν προσχαρος.

Εβαλα τα χορτα να βραζουν απο κατω και σε να τρυπητο απο πανω τους τα στρειδια να γινονται στον ατμο.

Σιγα σιγα γιναμε φιλοι.

Διαλεξα στο yahoo launchcast ενα σταθμο jazz.

Φαγαμε και ηπιαμε πολλες φορες μαζι.

Τα αφησα να βραζουν τα μεν και να αχνιζονται τα δε για κανα σαρανταλεπτο.

Ειχε αναγκη απο γυναικα και του γνωρισα κι ενιωσα και ομορφα που το εκανα..

Ενω εβραζαν διαβαζα ενα βιβλιο για τον Προυστ και με τι αβροτητα φεροταν στους φιλους του. Ηταν εξαιρετικος.

Αρχιζε να παιζει αυτο του Miles.

Καποια φορα απο αφελη συγκινησιακη επαρση του ειπα πολλα. Βραδυ, βλεπαμε τη βροχη μεσα απο στρογγυλο τζαμι ενος μπαρ.

Το μπαλκονι μου καπως προεξεχει πανω απο το κεντρο της πολης οπως ο εβδομος οροφος της Σιμωνοπετρας πανω απο το Βορειο Αιγαιο. Πορτοκαλι φαναρια αναβοσβηνουν. Που και που κανα ταξι.

Η βροχη ηταν τοσο δυνατη που ελεγες οτι θα ξυσει και θα σηκωσει ολη την πολη. Ειχαμε ενα μπουκαλι ουίσκυ, το νερωναμε και το πιναμε. Παγος δεν υπηρχε.

Εβαλα λαδι, λεμονι και αλατι στα μεν, σκετο λεμονι στα δεν.

Κι ετσι εκεινο το βραδυ εμαθε πολλα για μενα. Ειχα κι εγω βαρεθει να γραφω και ηθελα να μιλήσω.

Στο γραφειο δυο μικρα χρυσοψαρα που κοιτουν μονιμως προς τα μεσα του σπιτιου. Ειναι ακριβως στην ακρη του τζαμιου και μαλλον αισθανονται ιλιγγο να κοιτουν ψηλα απο πενηντα δρομο το δρομο κατω. Μπορει να τα αναστατωνουν και τα αυτοκινητα. Μπορει και να θελουν να κοιταζουν εμενα.

Ητανε και η βροχη. Και το ουίσκυ ανυπερθετως.

Εχω κι ενα πολυ μικρο κακτακι. Κατω, το χωμα εχει βγαλει λιγη μουχλα. Μαλλον γιατι καποια φορα το ποτισα με το νερο που κολυμπαγανε τα ψαρακια επειδη μου ηρθε η ιδεα να το ποτισω και βαριομουνα να σηκωθω.

Οταν εφυγε εδειξε μια μικροτητα χαρακτηρα στην πρωτη μικρη προσωπικη πιεση που δεχτηκε.

Εχω κι ενα γυαλινο βαζακι που μεσα εχω λιγο χωμα απο τα μερη μας και που μεσα εχει ενα σκουληκι που περασα λαθραια στη Κινα.

Δεν μπορουσα πριν να καταλαβω πως μερικοι ανθρωποι ειναι τοσο ευάλωτοι στο ψεμμα. Τωρα νομιζω οτι το καταλαβα..

Καθομουνα στο μπαλκονι στο Χαιδάρι τα Χριστουγεννα, επινα καφε κι εβλεπα πως κουνιοντουσαν κατι λευκες στη πλατεια. Και ξαφνικα ειδα μια κινηση στο χωμα μιας ζαρντινιέρας με βωλβους τουλίπας.

Ειναι ο φοβος.

Η σκεψη μου ηρθε αστραπιαία και γελασα γιατι ειχε κατι το γελοιο και παραλογο. Και γι αυτο μου αρεσε.

Υπαρχουν ανθρωποι που ειναι τοσο ανοητοι που πιστευουν τα ιδια τους τα ψεμματα.

Πηγα στα ντουλαπια της κουζινας και αδειασα ενα βαζακι που ειχε μεσα κατι βοτανα απο την Ιαπωνία που κανενας δεν επινε. Το γεμισα με το χωμα κι επιασα μ' ενα γαντι κι εβαλα μεσα το σκουληκι. Το εβαλα στη βαλιτσα που ηταν ηδη ετοιμη, κατω απο πουκαμισα, ασπρα βαμαβακερα φανελακια και βιβλια.

Βεβαια κι εγω ελεγα ενα ψεμμα στον εαυτο μου οταν του μιλαγα.

Που και που τρωω κανα στρειδι. Το πασαλειβω λεμονι. Τα χρυσοψαρα με κοιτανε.

Κοιτα, πρεπει να δεχτεις οτι η ζωη εχει δυσκολιες που το σωστο ειναι να τις αντιμετωπισεις μονος σου χωρις να τα ριχνεις στους αλλους.

Το σκουληκι περασε το σκαναρισμα στο αεροδρομιο. Ισως ειχε καθισει ακινητο. Εγω σε ολο το ταξιδι φοβομουνα μην εχει ψοφησει.

 

Τωρα ειναι εδω. Κοβει βολτες μεσα στο βαζο. Που και που του βρεχω το χωμα. Μια μερα το πηγα βολτα στη παραλια. Θα ηθελα να το γνωρισω με τα χρυσοψαρα αλλα φοβαμαι οτι θα το φανε.

Τωρα που το σκεφτομαι αυτη ειναι μια καλη αρετη που πρεπει να εχει καποιος.

Αν εκανα μεταφυτευση το κακτακι στο βαζακι του θα του αρεσε?

Μερικα πραγματα δεν μπορεις να τα ταιριασεις.

Τελικα ειμαστε τεσσερα διαφορετικα οντα σε αυτο το δωματιο. Ενταξει τα χρυσοψαρα ειναι δυο αλλα εγω τα μετραω σαν ενα. Εγω, αν το δεις συγκριτικα ειμαι ο απειρως πιο τυχερος. Εχω το μεγαλυτερο αςπουμε βαζο.

 Τα χορτα μπορεις.

Τα στρειδια τελεια με το λεμονι.

Τα ψαρακια κοιτανε σταθερα προς τα μεσα. Δειχνουν μια ανεπαισθητη κινητικοτητα με τη μουσικη του Miles αλλα μπορει να ειναι και ιδεα μου.

Ο κακτος ακινητος.

Το σκουληκι κοιμαται.

 

(Κι εκεινη η βροχη τωρα που το σκεφτομαι ηταν το κατι αλλο).

 

  

 

 

 

 

 

Ο ξένος

Το παλιο σπιτι με ειχε κουρασει πολυ.

Και λογω εικονων δυο χρονων που σα να ειχαν σταθει εδω κι εκει αναμεσα στους τοιχους και να αιωρουνται αρνουμενες να διαλυθουν αλλα και σαν μια θέα που την ειχα μπουχτισει. Ειδικα μολις επεφτε το βραδυ ο αδειος παραλιακος δρομος με γεμιζε θλιψη. Ειχα μια εντονη επιθυμια η θέα μου να ειναι τα φωτα της πολης, οι ανθρωποι που μπαινοβγαιναν στα εμπορικα κεντρα , περνουσαν τα φαναρια και γεμιζαν τα πεζοδρομια.

Θεωρησα τον εαυτο μου πολυ τυχερο οταν βρηκα ενα διαμερισμα στο πιο κεντρικο σημειο της πολης, στον πιο κεντρικο κομβο και απεναντι απο το μεγαλυτερο εμπορικο κεντρο.

Ηταν στον δεκατοτέταρτο οροφο και ο ιδιοκτητης απορησε οταν του ειπα οτι το ηθελα για κατοικια γιατι ολο το κτιριο ειναιι αποκλειστικα κτιριο γραφειων. Ετσι απο τις εξι το απογευμα εμεχρι τις εφτα το πρωί ειμαι ο μονος κατοικος του κτιριου με τους τριανταδυο οροφους και τα εκατονεικοσιοχτώ γραφεια.

Τα πρωινα που παιρνω το ασανσερ ειμαι ο μονος που κατεβαινει κι εχω να αντιμετωπισω την εκπληξη στα προσωπα αυτων που περιμενουν στο ισογειο να επιβιβαστουν και ξαφνικα με το ανοιγμα της πορτας αντικρυζουν ενα εξωτικο προσωπο να βγαινει και να τους διασχιζει.

Μαλλον θα συζητουν γι αυτο το παραξενο κι ισως αστειο περιστατικο για λιγη ωρα μεχρι να ξεκινησουν την πρωινη δουλεια στο γραφειο τους.

Τα απογευματα, κατα μια αντισυμμετρικη σειρα, βγαινοντας απο το ασανσερ ανοιγουν τα ματια τους απο εκπληξη καθως ενας ξενος περιμενει μονος του εξω απο την πορτα και τους εμποδιζει την απροσκοπτη διελευση. Ετσι φανταζομαι παλι να γινομαι αντικειμενο κουβεντας κατα την ωρα του βραδυνου με την οικογενεια τους. Ελπιζω να μην εχουν φτασει στο σημειο να με χρησιμοποιουν ως μεσον εκφοβισμου στα παιδια τους για να φανε το φαγητο τους, να κανουν τις σχολικες τους εργασιες ή να κοιμηθουν. Ξερω ομως οτι αυτο δεν μπορω και να το εμποδισω μεσα στην πιθανοτητα του.

Φτιαχνω το τσάι μου ή ενα ποτο και καθομαι μπροστα στο τεραστιο τζαμι που βλεπει στην πολη. Εχω μεταφερει τον καναπε μου εκει κι ετσι ολα τα φωτα της πολης και το πηγαινέλα των ανθρωπων γινονται η βραδυνη μου διασκεδαση.

Νομιζω οτι νιωθω πως αδειαζει σιγα σιγα το κτιριο, πως η δραστηριοτητα του και μια αλλη αισθηση που θα μπορουσα να τη χαρακτηρισω αδοκιμα ως η ζωη ή η συνειδηση του φευγουν σιγα σιγα καθως ενα ενα τα γραφεια του κλεινουν, τα φωτα σβηνουν, τα τηλεφωνα σωπαινουν, τα διαφορα υγρα σταματουν μεσα στους υδραυλικους σωληνες.

Μενει μονο το δικο μου φως αναμμενο και καθως ειναι στο δεκατεσσερα απο τα τριανταδυο θα με προσδιοριζα οτι ειμαι εκεινη τη στιγμη καπου στο στομαχι του.

Αισθανομαι πως το ενοχλω και δεν το αφηνω να ησυχασει κι ετσι εχω σιγα σιγα μεταβαλλει τις συνηθειες μου και δεν βαζω δυνατα μουσικη και κρατω μονο ενα μικρο πορτατιφ ανοιχτο ακριβως διπλα μου εκει που καθομαι.

Βλεπω τα φωτα της πολης να σβηνουν διαδοχικα και μονο κατι φωτεινες κοκκινες πινακιδες στεκονται πανω απο τις στεγες της σκοτεινης πλεον πολης.

Εκεινο το απογευμα δεν συναντησα κανεναν να βγαινει απο το ασανσερ.

Λιγο με παραξενεψε αλλα δεν του εδωσα ιδιαιτερη σημασια, θεωρησα πως απλως σε αυτο του το κατεβασμα ετυχε να ειναι αδειο.

Οατν ανοιξα την πορτα του διαμερισματος και μπηκα ακουσα καποιο θορυβο που τον απεδωσα στο οτι ισως εχω αφησει το παραθυρο ανοιχτο.

Ακουμπουσα την τσαντα μου στο πατωμα οταν κατι με εσπρωξε και με εριξε στον καναπε. Πολλα χερια με ακινητοποιησαν.

Πρεπει να περασαν αρκετες στιγμες μεχρι να με αφησει η εκπληξη να διακρινω τα προσωπα τους. Ηταν πολλοι, χαμογελουσαν, γελουσαν και μιλουσαν μεταξυ τους στην αγνωστη και κακοηχη γλωσσα τους. Ηταν αντρες και γυναικες, δεν μπορουσα να αναγνωρισω κανεναν. Ετσι κι αλλιως ολωνων τα προσωπα μου φαινονταν ιδια τοσο καιρο τωρα.

Με αγγιζαν και με επιαναν πανω και κατω απο τα ρουχα. Καποιοι εβγαζαν φωτογραφιες με τα κινητα ή με καμερες. Το προσωπο και διαφορα σημεια του σωματος μου.

Καποιος δεν αντεξε και με τσιμπησε αρκετα δυνατα. Εγω ουρλιαξα και τοτε οι αλλοι αρχισαν να του φωναζουν και να τον μαλωνουν. Καποια γυναικα επιανε τα μαλλια μου σαν κατι περιεργο και καποιος αλλος ή αλλη ανακατευε με περιεργεια τις τριχες στο στηθος μου. Η ταραχη μου ηταν μεγαλη και λιποθυμησα.

Οταν συνηλθα ημουνα ξαπλωμενος στραβα στον καναπε με τα μαλλια και τα ρουχα μου ανακατεμενα. Το διαμερισμα ηταν αδειο.

Κανενα ιχνος ακαταστασιας.

Το δερμα μου ηταν σαν ηλεκτρισμενο.

Εριξα αρκετο κρυο νερο στο προσωπο μου, εφτιαξα ενα δυνατο τσάι, κι εμεινα να κοιταω ως το ξημερωμα την πολη και τις κοκκινες πινακιδες. Μου εκανε ιδιαιτερη εντυπωση μία απ' αυτες καθως ετσι οπως ηταν τελειως ανατολικα εχανε την πολυ εντονη υποσταση της μεσα στο πρωινο φως που σιγα σιγα δυναμωνε.

Απο τοτε ξεκινησα να χρησιμοποιω και μονο τις σκαλες.

Δεν με ξαναειδε κανεις.

Dark Sun

Περασε απο κει ενα μεσημερι τυχαια ψαχνοντας το μερος που εκανε μασσαζ ο τυφλος γερο Κινεζος.

Κοντοσταθηκε μολις ειδε τη καρεκλα διπλα στο μαρμαρινο τραπεζακι, στην εσωτερικη αυλη αναμεσα στα ψηλα κτιρια. Γυρω ενα μικρο μπακαλικο που μπορουσες ν’ αγορασεις μπυρες, λαχανικα και αποξηραμενο ψαρι, ενα γραφειο να βρεις διαμερισμα στον μπλοκ αυτο, κι ενα ινστιτουτο ομορφιας απ' αυτα της γειτονιας. Δεν ηταν μερος αυτο να στησει καποιος μπαρακι, αλλα η ξυλινη βαρεια πορτα με το τζαμι ως στη μεση και τα καλλιτεχνικα γραμματα «Dark Sun» απο πανω της του κινησαν την περιέργια. Η πορτα ειχε λουκετο και το μονο που μπορουσε να κανει ηταν να κοιταξει μεσα απο το τζαμι.

Μπορεσε να δει ενα τμημα της μπαρας, ηταν σε σκουρο ξυλο, ενα ποδηλατο σε μια γωνια και το μισο ενος κοκκινου βελουδινου καναπε και μ’ ενα βιβλιο αφημενο ανοιχτο.

Ηταν απογευμα, σιγουρα θα αργουσε να ανοιξει αλλα το εβαλε στο μυαλο του να ξαναπερασει.

Περασε ενα βραδυ μετα απο μερες και ηταν κλειστο. Παλι εριξε μια ματια απο τζαμι και ειδε μονο ενα μικρο πορτατιφ να φωτιζει ενα τμημα της μπαρας, την πισω ροδα του ποδηλατου κι ενα μικροτερο τμημα του καναπε. Θυμηθηκε και το ανοιχτο βιβλιο αλλα δεν μπορουσε να δει αν ηταν ακομα εκει.

Στεναχωρηθηκε. Ουτε δωδεκα δεν ηταν η ωρα. Γιατι να παρει η ευχη ηταν κλειστο?

Η καρεκλα ηταν εκει εξω. Καθαρη, ουτε ιχνος σκονης. Καθισε και ακουμπησε το χερι του στο τραπεζακι, κι ενιωσε να βρεχετε ελαχιστα ο καρπος του απο τα ιχνη ενος ποτηριου που ηταν πριν εκει. Αναψε ενα τσιγαρο και κοιταξε τα ψηλα κτιρια απο πανω. Μολις εβγαινε το φεγγαρι απο πανω τους. Καπνισε το τσιγαρο  μεχρι το φεγγαρι να διαγραψει την πορεια του πανω απο το αλλο κτιριο και να κρυφτει.

Περναγε δυο-τρεις φορες το μηνα απογευμα ή βραδυ αλλα ποτε δεν το πετυχε ανοιχτο. Οτι υπηρχε εκει μεσα καποια δραστηριοτητα το εβλεπε μονο απο τις θεσεις που αλλαζαν το ποδηλατο, το βιβλιο και το πορτατιφ.

 Η καρεκλα ηταν παντα καθαρη και το τραπεζακι ειχε παντα λιγα ιχνη απο νερα ή χυμενα ποτα. Σαν ολα να αλλαζαν αλλα σε ενα αγνωστο χρονο. Οταν αυτος ηταν απων. Η σαν καποιος να περιμενε στην γωνια του δρομου και μολις τον εβλεπε να εδινε σινιαλο και να τα μαζευαν ολα ξαφνικα, ποτα, ποδηλατο, κι εκλειναν και τα φωτα αλλα αφηναν μονο το πορτατιφ ανοιχτο λες για να μη σκονταψουν μεσα στο μπαρ που ειχαν στριμωχτει για να του κρυφτουν.

Καποιος επινε ποτα εκει εξω κοιτωντας το μικρο κομματι του ουρανου αναμεσα στα ψηλα κτιρια, καποιος διαβαζε ενα βιβλιο στο καναπε, καποιος ειχε ενα ποδηλατο που το φυλαγε εκει μεσα μερα νυχτα και καποιος σκουπιζε το μπαρ και το διατηρουσε καθαρο.

Ενα βραδυ πολυ μεθυσμενος και αφου ειχε χτυπησει δυνατα τη ξυλινη πορτα με το λουκετο καθισε παλι στην μοναδικη καρεκλα, ακουμπησε το κεφαλι του στο τραπεζι και τον πηρε ο υπνος.

Δεν καταλαβε ποση ωρα ειχε περασει οταν τον ξυπνησαν μουσικες.

Ζαλισμενος κοιταξε γυρω και μετα προς τη πορτα του μπαρ.

Ηταν ανοιχτη και η φωτεινη επιγραφη απο πανω «Dark Sun” για πρωτη φορα αναμμενη. Απ’ εξω το ποδηλατο.

Κοιταζε την ανοιχτη πορτα σα να μην πιστευε στα ματια του.

Σηκωθηκε, περνωντας μπροστα απο το ποδηλατο αγγιξε το τιμονι κι ενιωσε το κρυο μεταλλο και την υγρασια που ειχε κατακαθισει επανω του.

Μπηκε μεσα. Το κοριτσι καθοταν στον καναπε διαβαζοντας το βιβλιο και μολις τον ειδε σηκωσε τα ματια της και του χαμογελασε ευγενικα.

Σταθηκε και κοιταξε ολο το χωρο. Ηταν καθαρος και τακτοποιημενος παρ’ ολο που ηταν παραφορτωμενος με αντικειμενα. Βιβλια, μπουκαλια, πινακες μινιατουρες εδω κι εκει και σε σημεια απροσδοκητα. Εκει που ισως θα επρεπε να ειναι μπουκαλια ποτων ηταν καποια χοντρα βιβλια. Τα μπουκαλια ηταν εδω κι εκει αφημενα, οπου ομως και να καθοταν καποιος θα μπορουσε να φτασει καποιο με το χερι του. Καθισε στο μπαρ και χαμογελασε μεσα του μ’ενα αστειο που του ηρθε στο μυαλο «τωρα τι να παραγειλω? ποτο ή βιβλιο». Το κοριτσι του καναπε ηρθε πισω απο την μπαρα και τον κοιταζε με το ιδιο ενθαρυντικο χαμογελο.

Παραγειλε ενα ουισκυ κι αυτη του το σερβιρε αργα μετρωντας με την μεζουρα.

Το ηπιε παραγειλε κι αλλο, το ηπιε παραγγειλε κι αλλο. Το κοριτσι με το ζεστο χαμογελο μετρουσε τη μεζουρα του ποτου πανω στον παγκο και του την αποθετε ησυχα μπροστα του.

Τη ρωτησε πως τη λενε.

Sunny, του ειπε.

 Θες ενα ποτο?

Γυρισε και πηρε ενα σκονισμενο μπουκαλι απο ενα ραφι πισω της.

Θελω αυτο αλλα μονο αν το πιουμε μαζι.

Οκ, της χαμογελασε.

Πριν βαλει στα ποτηρια τους αναψε ενα κερι και το ακουμπησε αναμεσα τους και λιγο πλαγια.

Το κρασι ηταν ενα εξαιρετικο κοκκινο, που τον ζεστανε βαθεια μεσα του.

Ενιωσε μια ξαφνικη και δυνατη οικειοτητα με το κοριτσι.

Τη ρωτησε γιατι δεν εβρισκε το μπαρ ανοιχτο τοσους μηνες τωρα που περνουσε απ’ εξω.

Το μπαρ δεν ειναι σταθερο, του ειπε. Αλλαζει σημειο καθε μερα. Εχτες για παραδειγμα ηταν ανοιχτο στο Φουτζού στη Νοτια Κινα. Αν περνουσε απο εκει θα το εβλεπε. Σημερα ηταν εδω. Αυριο δεν ξερει ακομα που θα ανοιγε.

Ηταν τυχερος που το βρηκε σημερα ανοιχτο εδω.

Τυχερος? Ναι τυχερος, της ομολογησε χαμογελωντας. Ερχομουνα τοσο καιρο να το πετυχω ανοιχτο.

Το ξερω, του ειπε και του αγγιξε το χερι.

Το αγγιγμα της ηταν τοσο απαλο που εκλεισε τα ματια απο μια ξαφνικη ευχαριστηση.

Μιλαγαν αρκετη ωρα σιγανα και χωρις συγκεκριμενο θεμα. Ενιωθε μια σιωπηλη λατρεια γι αυτη τη κουβεντα τους που ενω σαν θεμα δεν περιειχε κατι του ηταν τοσο καλοδεχουμενη και κατευναστικη.

Καποια στιγμη, μαλλον μετα απο ερωτηση του, του εδειξε το βιβλιο που διαβαζε. Το ξεφυλλισε και ειδε οτο στο τελος υπηρχαν μερικες λευκες σελιδες.

Δεν εχει τελος αυτο το βιβλιο? τη ρωτησε.

Και τι ειναι τελος? του απαντησε. Ποτε μπορεις να πεις οτι κατι τελειωσε και που? Υπαρχει καπου, οπουδηποτε μια ιστορια που να μην συνεχιζετε ακομα κι απο εκει που εσυ την αφησες?

Μια μικρη υγρασια ειχε φανει εκει που η μπλουζα της ακουμπουσε τη ρωγα του στηθους της. Το κερι αλλαζε τις σκιες και μετα αυτη η σαν σταγονα εξαφανιστηκε και την ξεχασε.

Μιλουσαν και ενιωθε περιεργα ζαλισμενος γιατι πολλa aπ' αυτα  που του ειπε ηταν σα να ηταν δικες του αναμνησεις.

Καποια στιγμη ειδε οτι το ποδηλατο ηταν μεσα στο μπαρ λιγο διπλα του, στη θεση του.

Η πορτα ηταν κλειστη.

Καθισαν στον καναπε. Αυτη παραμερισε κατι φυτα που εκρυβαν το τζαμι και ειδε ολη την αυλη που ολες τις προηγουμενες φορες περιμενε. Σα φευγαλεα εικονα νομισε οτι ειδε καποιον να καθεται στη καρεκλα και να ακουμπα το κεφαλι του στο μαρμαρινο τραπεζακι. Μονο για λιγο ομως, γιατι ενα πελωριο φεγγαρι που ξεπροβαλλε πανω απο τα ψηλα κτιρια φωτισε τη μικρη αυλη που ηταν αδεια. Ειδε την αδεια καρεκλα απο μιαν αλλη γωνια και ενιωσε ακομα και για αυτο μια εκπληξη και μιαν αγαπη.

Το κοριτσι τον φιλουσε.

Καθισε πανω του και αρχισε να του τραγουδαει ενα πολυ ομορφο τραγουδι. Χωρις να ξερει τις λεξεις το καταλαβαινε.

Δικο σου ειναι το ποδηλατο

Και το βιβλιο

Και ολα τα βιβλια και ολα τα ποτα και αυτο το κοριτσι που τωρα σου κανει ερωτα.

Δικα σου και για παντα.

Θα το θυμασαι?

Θα το θυμασαι?

Ακουσε τον εαυτο του να το υποσχεται.

Ξυπνησε απο το πρωινο κρυο με το μετωπο πανω στο μαρμαρο.

Πολυ βαρυ ηταν το κεφαλι του και ηθελε νερο. Πανω στο τραπεζακι ηταν ενα ποτηρι με ενα κοκκινο κατακαθι.

Παραπατωντας και απο συνηθεια πηγε και κοιταξε μεσα απο το τζαμι.

Εκει ηταν ολα. Το ποδηλατο, το πορτατιφ αναμμενο, το βιβλιο.

Ξεκινησε αργα για το σπιτι του.

Τον μονο που συναντησε ηταν ενα γερο που σκουπιζε το πεζοδρομιο και που γυρισε και τον κοιταξε οταν περασε απο μπροστα του.

 

 

Το μυστικό

 Ξυπνησα μεσα σε μια συγχυση γιατι δεν μπορουσα να καταλαβω που ημουν. Κι αυτο μετα εγινε ενας συντομος πανικος. Και ηταν στη διαρκεια αυτου του πανικου που διηρκησε λιγοτερο απο μισο λεπτο που την θυμηθηκα.

Ειχα κοιμηθει στο αμαξι, στο υπογειο του εμπορικου κεντρου. Ειχα διαλεξει την πιο απομακρυσμενη γωνια και ειχα βαλει το αυτοκινητο να κοιταει προς τον τοιχο. Μονο ενα μικρο φωτακι προσανατολισμου πισω αριστερα στην οροφη του γκαραζ υπηρχε. Ή κάηκε ή το εσβησαν για οικονομια ή δεν ξερω μπορει να μην υπηρξε και ποτε γιατι εγω ξυπνησα μεσα στο απολυτο σκοταδι. Εβαλα τις φωνες καθως το μαυρο κυμα του πανικου ειχε γεμισει το κεφαλι μου. Χτυπησα το γονατο μου στο τιμονι και αυτος ο πονος μαζι με την αισθηση του τιμονιου που ασυναισθητα επιασα και μου θυμισε κατι γνωριμο και οικειο ηταν που με επανεφεραν.Σε αυτο το τρομερο κλασμα του λεπτου ηταν που περασε απ’ τη μνημη του η σκεψη της, σαν μια πολυ γρηγορη εικονα που ομως ηρθε για να μεινει.

Τι να εκανε τωρα?

Να ηταν ακομα εκεί?

Και ποσο να ειχε αντεξει?

 

Εκεινο το βραδυ, χειμωνας του δυοχιλιαδεςδύο, ημουνα στο μικρο μπαρ της Μιγιόκο, σ’εναν ημιοροφο σ’ενα στενο της Νάρα. Ημουνα πολυ στεναχωρημενος γιατι η Σουμίρε η μονη κοπελα που μπορουσα να συζητησω μαζι της ελειπε γιατι απ’ οτι καταλαβα μεσα απο τα μισολογα της Μιγιόκο ειχε χτυπηθει ασχημα απο τον φιλο της. Κι ετσι καθομουνα σε μιαν ακρη κι επινα το νερωμενο μου Σαντόρι περιμενοντας να νιωσω κατι που να μοιαζει με νυστα, μονο ετσι θα μπορουσα να γυρισω σπιτι.

Ο Γιαπωνεζος ανοιξε τη πορτα και μπηκε μεσα τρεκλιζοντας.

Η Μιγιοκο ετρεξε να τον προ’υ’παντησει ολο υποκλισεις. Αυτος την εκανε περα με το χερι του και ηρθε και καθισε δυο θεσεις δεξια μου. Εκανε ενα νευμα να του φερουν ενα μπουκαλι χωρις να κοιταει τα αλλα δυο κοριτσια πισω απ’ το μπαρ. Ηπιε δυο ποτηρια σχεδον μονορουφι κι εγειρε το κεφαλι του πανω στα χερια του στη μπαρα. Θα εμεινε ετσι ακινητος κανα δεκαλεπτο, μετα σηκωσε αργα το κεφαλι του γυρισε και με ειδε. Αναρωτηθηκα πως βρηκε τη δυναμη και καρφωσε τα ματια του κατ’ευθειαν στα δικα μου μεσα στη ζαλη του. Μετακινηθηκε και καθισε ακριβως διπλα μου. Με ρωτησε το ονομα μου και μολις του ειπα ενα, το πρωτο που μου ηρθε στο μυαλο, απαντησε οτι ειναι καλυτερα να του πω το αληθινο και μαλιστα στη προφορα της γλωσσας μου. Δεν θα μου στοιχιζε και τιποτα, ειπε με κατι σα θλιμμενο χαμογελο. Κι εγω του το ειπα. Και μου συστηθηκε κι αυτος αλλα τωρα το ονομα του το εχω ξεχασει.  Ετσι πρεπει να γινει, μου ειπε και μετα αφου εμεινε για λιγο σιωπηλος με ρωτησε αν θα κατσω πολυ καιρο εκει και ποιος θα ηταν ο επομενος προορισμος μου.

Θα εμενα εκει για λιγους μηνες ακομα και μετα θα γυρνουσα στην Ευρωπη.

Αν μπορεσεις και κρατησεις αυτο που θα σου πω μεχρι την Ευρωπη θα ειναι καλυτερα, μου ειπε.

Πηρε το ποτηρι μου, εβαλε απο το μπουκαλι του, εβαλε και στο δικο του.

Ειχαμε μεινει οι δυο μας στο μπαρ, τα κοριτσια ειχαν αποτραβηχτει στην αλλη ακρη. Δεν ηθελαν να μπλεξουν με τον μυστηριο αυτο πελατη, και το περιστατικο με τη Σουμίρε της ειχε κανει πιο φοβισμενες και πιο προσεχτικες.

Ειχε να μου διηγηθει, λεει, μια ιστορια. Ενα μυστικο που δεν μπορουσε να το κρατησει αλλο μεσα του γιατι θα τρελαινοταν. Δεν εφταιγε αυτος, ετσι επρεπε να γινει. Με ρωτησε αν δεχομουνα να την ακουσω. Δεν μπορω να πω οτι ηταν μονο περιεργεια, νοσηρη ή οχι, αυτο που μ’εκανε να δεχτω. Ισως ηταν οτι μιλαγε με ενα περιεργο τονο ειλικρινειας, ισως ηταν αυτη η απογνωση που ειχαν τα ματια του. Δεν σκεφτηκα τιποτ’ αλλο απο το οτι θα ακουγα μια ιστορια, ισως ενδιαφερουσα. Και δεχτηκα.

Και αρχισε να μιλαει και να μου λεει οτι ειχε δει ολη τη σκηνη απο περιπου πεντακόσια με εφτακοσια μετρα μακρια. Ηταν παθιασμενος εκεινο το καιρο με την παρατηρηση πουλιων. Ειχε παρει κατι πολυ ακριβα κυάλια και φωτογραφικη μηχανη και καθε Σαββατοκυριακο πηγαινε στα δαση, διαλεγε ενα σημειο που ειχε καλη θεα απο ψηλα και παρατηρουσε τα πουλια. Ξεκινουσε νωρις το πρωι πριν φεξει, ηθελε να βρει τη θεση του πριν ξυπνησουν, ηθελε να παρακολουθει ολη τη μερα τους.

Καθοταν μεχρι να βραδυασει. Εβλεπε το ξυπνημα τους, την αναζητηση τροφης, το τάισμα των μικρων τους, τα φλερτ τους, τις μαχες τους, το πεταγμα τους και το καμουφλαζ απο τους εχθρους τους.

Εκεινη τη Κυριακη, υπηρχε διαφανεια και μπορουσε να δει πολυ καλα και μακρια. Ειδε το αμαξι που σταματησε στην ακρη του δασους. Ειδε τον αδηγο που ανοιξε τη πορτα κι ετρεξε γρηγορα και ανοιξε του συνοδηγου, και τον ειδε που τραβαγε μια γυναικα εξω με βια. Αυτη αντιστεκοταν και τον χτυπουσε αλλα της επιασε τα χερια και τα εστριψε πισω απο την πλατη. Την τραβηξε μεσα στο δασος. Που και που τους εβλεπε μεσα απο τα δενδρα αλλα στο τελος τους εχασε.

Καθοταν παγωμενος στη θεση του μην ξεροντας τι να κανει. Αυτο που σκεφτηκε ειναι οτι αν ετρεχε να βοηθησει θα εφτανε πολυ κουρασμενος εκει περα, ηδη δεν ηταν κανενας αθλητης. Επισης δεν ηξερε αν ο ανδρας ειχε καποιο οπλο, δεν ηξερε καν την κατασταση του, τους σκοπους του. Μαζευτηκε και ελεγε στον εαυτο του οτι δεν ηταν δειλια αλλα λογικη αυτο που τον εκανε να καρφωθει εκει στη θεση του.

Πρεπει να περασε καπου μια ωρα, μαζωμενος στη θεση του γεματος αμφιβολιες και φοβο για το τι γινοταν εκει περα, γεματος αμφιβολιες και για τον εαυτο του. Για την αξια του, για ενα πολυ κεντρικο σημειο μεσα του που αφορουσε την αξια του αυτη καθ’ αυτη.

Ειδε τον ανδρα να βγαινει απο το δασος μονος του. Σα να παραπαταγε του φανηκε. Μπηκε στο αμαξι και του πηρε καποια ωρα να ξεκινησει και να φυγει. Το ειδε με τα κυαλια να στριβει και να χανεται πισω απο ενα λοφο. Περιμενε ακομα λιγο να σιγουρευτει οτι δεν θα γυριζε και κατεβηκε αργα απο το δενδρο που ειχε ανεβει. Κινηθηκε προς το δασος με ενα αργο βηματισμο που παραξενεψε και τον ιδιο. Μαλλον πηγαινε ετσι γιατι ηταν ακομα παγωμενος απο αυτο που ειχε δει και απο αυτο που φοβοταν οτι τον περιμενε. Σταματησε για λιγο στο σημειο που σταματουσαν και τα σημαδια απο τις ροδες. Κοιταξε γυρω μην ξεροντας προς ποια κατευθυνση να κινησει. Κατευθυνθηκε προς τα εκει που τα δενδρα εκαναν ανοιγμα και ακολουθησε ευθεια. Αρχισε να τρεχει τοτε. Αρχισε να φωναζει δυνατα "ειναι κανείς εδω? που εισαι?" αλλα δεν ακουγε τιποτα σαν απαντηση. Ακολουθουσε μια διαδρομη που εβλεπε οτι τα χορτα ηταν πατημενα αλλα μεσα στην ταραχη του δεν ηταν σιγουρος.

Καποια στιγμη κατι ακουσε. Σαν βογγητο ή σαν κλαμμα. Εμεινε ακινητος και εστριψε το αυτι του προς τη μια και την αλλη κατευθυνση να δει απο που ερχοταν ο ηχος. Κινηθηκε προς μια κατευθυνση και μετα απο λιγο ακουσε καθαροτερα. Πλησιασε. Σταματησε στο χειλος σαν απο ενστικτο. Αυτη ηταν μεσα στο λακο. Ή πηγαδι. Περιπου τεσσερα μετρα μεσα στη γη. Γονατισε κι εσκυψε προσεκτικα στο στομιο. Την ειδε κουλουριασμενη στο πλάι. Εκλαιγε σιγανα. Της φωναξε, κι αυτη γυρισε το κεφαλι της προς τα πανω. Το προσωπο της ειχε αιμα. Τον ικετευσε για βοηθεια. Το μυαλο του επιτελους αρχισε να δουλευει. Θα μπορουσε να κατεβασει μια σκαλα. Αυτη που ειχε για ν' ανεβαινει στα δεντρα ισως και να εκανε. Τουλαχιστον θα της πηγαινε νερο και φαγητο μεχρι να καλεσει βοηθεια.

Της φωναξε να κανει κουραγιο. Θα γυρναγε να τη βοηθησει.

Αρχισε να τρεχει προς τα πισω. Σκονταψε και σηκωθηκε πολλες φορες. Βγηκε απο αλλη πλευρα του δασους. Προσπαθησε να βρει προς τα που ηταν το μερος που ειχε αφησει τα πραγματα του και κυριως τη σκαλα, την πολυτιμη σκαλα. Ελαφρια, αλουμινενια, σιγουρα ητανε τεσσερα μετρα. Εφερνε γυρους στη περιφερεια του δασους. Εξαντληθηκε. Το φως λιγοστευε. Σκεφτηκε να παει προς το δρομο τοτε να προσανατολιστει. Πηγε. Μπορεσε να βρει και το αυτοκινητο του. Αλλα ειχε σουρουπωσει για τα καλα. Μεχρι να βρει τη σκαλα, μεχρι να γυρισει στο δασος θα ειχε ηδη νυχτωσει. Δεν θα μπορουσε να κανει τιποτα. Και ηταν τοσο μα τοσο κουρασμενος. Καθισε και κοιμηθηκε μεσα στο αμαξι. Καποια στιγμη μεσα στη νυχτα ξυπνησε στη σκεψη της και μετα δε μπορουσε να κοιμηθει. Αναψε μια φωτια διπλα στο αυτοκινητο, εφτιαξε καφε κι εκανε αμετρητα τσιγαρα κι εμεινε να την σκεφτεται και να της λεει να κανει κουραγιο με τη σκεψη του. Με το πρωτο φως ξεκινησε. Μ' ενα παγουρι νερο και τη σκαλα. Στο δρομο προσευχοταν. Δεν ηξερε απο μια πλευρα του δασους να μπει. Ολη την ημερα εψαχνε. Ο ηλιος τον ζαλισε, ηπιε ολο το νερο. Αφησε τη σκαλα καπου κι εκανε γυρους μεσα στο δασος να τη βρει. Δεν βρηκε το πηγαδι. Αυτος ξερει οτι τα εδωσε ολα. Και την τελευταια αντοχη του. Την τελευταια σταγονα της αντοχης του. Μολις σουρουπωσε γυρισε πισω στο αυτοκινητο σερνοντας τα ποδια του. Εβαλε μπρος το αυτοκινητο κι εφυγε. Θα επεστρεφε αυριο να ψαξει. Πιο δυνατος, ανανεωμενος.

Αλλα δεν επεστρεψε.

 

Ειχαμε τελειωσει το Σαντόρι προ πολλου. Εγω ειχα μεινει ακινητος. Αυτος εκλαιγε. Ζηταγε συγνωμη, ειπε οτι εκανε οτι μπορουσε. Αλλα το πρωι που ξυπνησε ειχε σκεφτει οτι ολα ειχαν τελειωσει. Αποκλειεται η γυναικα να επιβιωνε δυο νυχτες εκει περα. Και αν πηγαινε παλι και δεν την εβρισκε? Και οσο το γυροφερνε στο μυαλο του, του μπηκε και η αλλη σκεψη. Αν ολα αυτα τα ειχε φανταστει? Αν τον ειχε παρει ο υπνος στο δενδρο ή στο αυτοκινητο και ειχε δει ονειρο? Καποιο πολυ εντονο ονειρο. Που τον υποβαλλε. Και ποιος ξερει αν δεν ηταν μονο το ονειρο της χτεσινης νυχτας? το πρωί που ξυπνησε ηταν στο κρεβατι του. Αυτο ηταν το μονο σιγουρο απ' όσα ηξερε. Με τις πυτζαμες του. Καθαρος. Αναστατωμενος μεν αλλα ισως μονο απ' το ονειρο. Αυτο ηταν. Οσο το σκεφτοταν, οσο το παλευε προς αυτη την εξηγηση εκλινε. Ηταν ονειρο. Δεν ειχε γινει τιποτα. Δεν υπηρχε γυναικα. Δεν υπηρχε πηγαδι. Δεν υπηρχε δασος. Δεν ηταν εκει εκεινη την ημερα. Ηταν ονειρο.

Κι εκλαιγε συνεχεια, και τρανταζοταν. Ηταν ονειρο, ελεγε με τρεμουλιαστη φωνη.

Και μετα το αλλαξε.

Οχι, δεν ηταν ονειρο. Εγω δειλιασα. Εγω ημουνα εκει. Εγω. Εγω την ειδα στο πατο του πηγαδιου. Με τα αιματα στο προσωπο. Με το πανικο στα ματια. Την ειδα. Εχω αυτη την εικονα χαραγμενη με κοφτερη λεπιδα μεσα στο μυαλο μου. Εγω ημουνα. Εγω. Ο μονος που μπορουσε να βοηθησει.

Μετα δεν καταλαβαινα τι ελεγε.

Ειχα υποβληθει πολυ αλλα ειχα πιει και πολυ. Δεν ηξερα να ξεχωρισω την αληθεια απο τη υπερβολη. Την εξομολογηση απο τα μεθυσμενα λογια.

Αυτος ειχε γειρει στη μπαρα κι εκλαιγε σιγανα κι επιμονα.

Ζαλιζομουνα.

Σηκωθηκα κι εφυγα.

Τα κοριτσια με χαιρετησαν αλλα χωρις τα συνηθισμενα χαμογελα. Μαλλον απολογουμενες που ενας μεθυσμενος μου χαλασε το βραδυ.

Δεν πειραζει ειπα. Αυτα γινονται καθε μερα.

Στο σπιτι ηπια κι αλλο. Ειχα κατι πολυ φοβερες εικονες που μου ερχονταν στο μυαλο κι επινα να τις σταματησω να ερχονται, να τις σκεπασω.

Ξυπνησα την αλλη μερα το απογευμα. Δυνατος πονοκεφαλος που απαιτουσε ολη τη προσοχη και τη φροντιδα μου. Καποιες σκορπιες εικονες και κουβεντες απο τα χτεσινα ερχονταν αργα αλλα δεν ειχαν βαρος. Λογια μεθυσμενων. Ασε που μπορει να μην υπηρχε καν αυτος ο μεθυσμενος Γιαπωνεζος. Να ηταν ενας εφιαλτης που ειχα μετα το χτεσινο βαρυ μεθυσι μου. Που να ξερεις?

 

Τωρα ξυπνωντας μεσα σε αυτο το σκοταδι μετα εξι χρονια τη σκεφτηκα. Ηταν το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα. Καπου σ'ενα πηγαδι του δικου μου μυαλου ειχε μεινει αυτο το πηγαδι σ'εκεινο το αγνωστο στον αγνωστο τοπο δασος. Με μιαν αγνωστη γυναικα μεσα.

Ηταν εκει ποτε?

Ηταν εκει τωρα?

 

Τη Σουμίρε δεν την ξανάδα.

Πότε πότε βρισκω σκορπιες αναμεσα σε χαρτια και βιβλια φωτογραφιες πουλιων που δεν αναγνωριζω.

 

 

 

Jericho I and II

ΟΙ σεισμοι ηταν συχνοι, πεντ'εξι καθε μερα.

Τους ειχε συνηθισει και περισσοτερο νευριαζε για το οτι τον ξυπνουσαν παρα γιατι φοβοταν. Tοσο ειχε εξοικειωθει που ειχε φτασει να σκεφτεται οτι δεν θα τον πειραζε να παει απο σεισμο.

Τωρα η Ζακελίν. 

Ειχε ενα μαυρο Χοντακι που το οδηγαγε σα το κακο διαολο μες στη πολη. Καπνιζε ασταματητα, με τη σταχτη να πεφτει πανω της ενω οδηγουσε, κι εβριζε ολους τους σκεφτικους και με παγωμενα προσωπα Γιαπωνεζους που της κλεινανε το δρομο. Δεν υπηρχε και τιποτα που να μπορουσε να τη σταματησει απ' αυτο το τρεχαλητο της καθε μερας. Γιατι και μονο οταν ετρεχε ξεχνιοταν.

Κι αυτος δεν χρειαστηκε να κανει κατι ιδιαιτερο τοτε, τη πρωτη φορα εννοώ, για να τη πεισει. 

Μην ξεροντας και πολλα απο τα προσωπα των Δυτικων νομιζε οτι βρηκε στο δικο του κατι. Αυτος χωρις να καταλαβει ουτε την επιρροη του ουτε την εμπιστοσυνη της βρεθηκε να ειναι μ' ενα αγριο αλογο που ενω δεν ηξερε πως να το φερει βολτα αυτο τον λατρευε. 

Στην αρχη δεν δεχοταν ουτε να την ακουμπησει. Αν και πολλες φορες κυκλοφορουσε ημιγυμνη στο σπιτι, απομακρυνοταν τρεχοντας μολις πηγαινε να την πλησιασει κανοντας επικλησεις στη Παναγία και τελικα κλειδωνοταν σε καποιο δωματιο κι εμενε κει για ωρες. Την πιεσε αρκετα κι οταν τελικα ενεδωσε ηταν με τα ματια κλειστα και ολο το κορμι σφιγμενο σαν οστρακο κλειστο. Η αλλαγη της απο οστρακο στο κοριτσι που του ερχοταν οποιαδηποτε στιγμη της μερας ή της νυχτας για να κοιμηθουν μαζι ηταν αργη.

Ειχε μονο δυο φιλους στη πολη. Εναν ακομα Βραζιλιανο κι ενα Γιαπωνεζο. Τον ζηλευαν και τους ζηλευε. Μαζευονταν οι τρεις τους καποιες Κυριακες και τους μαγειρευε κι αυτος εμενε μονος του να τους φανταζεται στην αλλη ακρη της πολης να λενε τα δικα τους αστεια απο τα οποια αυτος ηταν αποκλεισμενος. Και μεταξυ τους ζηλευονταν αυτοι οι δυο. Σε μια μονιμη διελκυστινδα για τον ποιον απο τους δυο θα διαλεξει τους φανταζόταν να κλωτσαει ο ενας το καλαμι του αλλου κατω απο το κυριακατικο τραπεζι. Αυτον δεν ηθελαν ουτε να τον δουν και μονο μια φορα που βρεθηκε προσωπο μα προσωπο με τον ενα απο τους δυο μνηστηρες αυτος κοιτωντας τον καταματα του ειπε οτι η Ζακελιν μπορει και να σωθει τωρα. «Να σωθει? Γιατι? Απο τι?»  Του ειπε μονο να την προσεχει οπως τωρα, τιποτ’ αλλο.

Και παρέμενε το απροκαλυπτο αντικειμενο του ποθου της πολης. 

Ενα βραδυ ο ιδιοκτητης της αλυσιδας Μαρουγιάσου εχοντας κατεβασει σχεδον ενα μπουκαλι Σαντόρι της ειπε οτι θα της εδινε το χρυσο του Ρολεξ εαν και μονο τον αφηνε να δει το στηθος της. Μαλιστα το εβγαλε και το ακουμπησε στον παγκο του μπαρ. Η Ζακελιν το επιασε και ενω το στριφογυριζε στο δεικτη της του ειπε "Δις πουτ ιν γιορ κούλο" σε αψογα αγγλοβραζιλιανικα.

Ο τυπος που ειχε ολα τα Μαρουγιασου το βουλωσε και η Ζακελιν εχασε τη δουλεια της. Του ειχε πει αυτη την ιστορια απολυτα σοβαρη αλλα αυτος τη σκεφτοταν και γελαγε για μερες.

"Μίο πουτσαρέντο" τον ελεγε και τον εκανε αλλο τοσο. Δεν υπαρχει μεγαλυτερη ευτυχια για εναν αντρα απο το να τον λατρευει μια επιθυμητη απ' ολους γυναικα, και του το εδωσε αυτο με ενα τροπο τοσο απολυτο που δεν μπορουσε να τον κρυψει μεσα στη μερα και ετσι δεν ηξερε και πως να κανει  με τη ζηλεια των αλλων. Να κρυφτεί και να χαιρεται μονάχος ή να καμαρωνει?

Ποια ομως ηταν αυτη?

Για τη ζωη της λιγα λιγα του τα ελεγε. Οταν με το ζορι την επειθε να πιει λιγο κρασι για να χαλαρωσει αυτη την απιστευτη κινητικοτητα της. Που του αρεσε και που τον αναστατωνε.

Εφευγε, του εφευγε, ξανα και ξανα και μετα  επεστρεφε.

"Μη φοβάσαι"  του ελεγε αλλα αυτος ενιωθε άλλα γιατι τον κραταγε σφιχτα αγκαλια ολη τη νυχτα, ακομα και κοιμισμενη, μην παει αλλου, μη χαθει σαν ολα τα περαστικα ονειρα της. Αυτος την ενιωθε πως τιναζοταν τη νυχτα απο τους εφιαλτες της, και πως μερικες φορες εκλαιγε και διαμαρτυροταν με μια φωνη πολυ ψιλη, αλλη, παιδικη, σα να ερχοταν απο τα παλια της.

Της πηρε καιρο να ησυχασει και να κοιμαται ησυχα. Οχι οτι τα επεισοδια του υπνου της επαψαν οριστικα αλλα δεν ηταν τοσο συχνα οπως πριν.

Και μετα μια μερα του ειπε "παμε στη πολη μου".

Αν και της το ειχε ζητησει αρκετες φορες του αρνιοταν χωρις δευτερη κουβεντα, μερικες φορες μαλιστα ηταν λογος να φυγει χτυπωντας πισω της τη πορτα και να κανει να ξαναπατησει σπιτι του για μερες.

Ενταξει, της ειπε απορημενος και μαζι ανησυχος και κατι σαν ικανοποιημενος. Σαν κατι που επρεπε να γινει.

Τον εβαλε στο μαυρο Χοντακι, αναψε ενα μαρλμπορο, του τόδωσε.

Του ηρθε και ηθελε να της πει για το ποσο αμαζονα ηταν, αλλα το αφησε μεσα του.

Αυτη στο τιμονι. Εβαλε την αγαπημενη της μουσικη, του εκλεισε το ματι και πατησε γκαζι.

Σταματησε να τη κοιταει κλεφτα καθως εβγαιναν απο την πολη και γυρισε τα ματια του εξω στους πλατιους ορυζωνες και στον γκριζο ουρανο. Που και που εβλεπε κατι κορακια μονο να σηκωνονται απο το νερο και να χανονται στο γκριζο.

 

Κι οπως επεφτε το βραδυ αυτοι ετρεχαν με το μαυρο Χοντάκι. Για τα βουνα. Για τα σιωπηλα καταπρασινα βουνα. Σαν εκει να ηταν ολα. 

Τα δαση ηταν πυκνα γυρω τους. Μπαμπου και πελωρια σκουρα πευκα σφιχτοπλεγμενα.  Ο δρομος ποτε χανοταν μεσα στο ασφυχτικο πρασινο και ποτε περνουσε συριζα ενα γκρεμο που το βαθος του χανοταν στην εσπερινη ομιχλη. 

Κι αυτη τραγουδουσε. Οχι με χαρα αλλα μ' ενα τροπο σαν προσευχη δυναμης. Ενιωθε μια αγνωστη και βαθεια χαρα στο ακουμα της φωνης της και καθως χωνονταν ολο και περισσοτερο στην ομιχλη του βουνου τον πηρε ο υπνος. 

Ειδε το ονειρο και μαζι του μπλεκονταν πολλες λεξεις που ερχονταν απ’ εξω. Ειδε οτι εμπαινε μεσα της. Και οτι αυτο δεν ηταν οπως το ηξερε, σιγα σιγα αλλαζε. Ξαφνικα ειδε οτι ηταν ολος στο εσωτερικο της. Την εβλεπε απο μεσα. Εβλεπε κοκκινο και περιοχες που ενιωθε οτι αν την αγγιζε θα την πονουσε πολυ. Γλιστρουσε προς τα πανω και για ελαχιστο εβλεπε καποιες γωνιες που κατι ανομολογητο, κατι σαν μαυρος ισκιος ετρεχε να κρυφτει. Για πολυ λιγο νομιζε οτι ειδε μια παιδικη μορφη κουλουριασμενη και τρεμαμενη σε μια γωνια. Κατι την πλησιαζε. Ο φοβος ηταν τοσο διαχυτος παντου που ενιωθε να πνιγεται και ξυπνησε βγαζοντας μια κραυγη.

 

Του ‘πιασε το χερι χωρις να παρει τα ματια της απο το δρομο. Δεν τραγουδουσε πλεον και το προσωπο της ηταν σφιγμενο. Αναψε ενα τσιγαρο κι ετριψε με δυναμη τα ματια και το μετωπο του. Σκεφτηκε οτι ηθελε να την παρει σ’ ενα μικρο χωριο ή μικρο νησι, αδιαφορο. Καπου που να εχει ησυχια και θεα σε κατι πλατυ και ανοιχτο. 

Εφτασαν σε μια μικρη πολη.  Ειχε νυχτωσει για τα καλα και γυρω υπηρχαν μονο φωτα του δρομου. Των σπιτιων ηταν ολα σβηστα εκτος απο μια μεγαλη πινακιδα απο φωτα νεον που αλλαζαν χρωματα. Στην ακρη της πολης εκει που φαινοταν να ειναι και το μονο ζωντανο αυτη την ωρα σημειο.

«Εκει παμε» του ειπε με ενα τροπο που εμοιαζε με σφιγμενο χαμογελο. Σα να ηθελα να κρατησει κατι που δεν επρεπε να ξοδευτει ουτε καν σ' αυτον.

Σταματησε ακριβως μπροστα στην πορτα με τη μουρη του αμαξιου σαν ετοιμη να φερμαρει. Με χειροφρενο κι ενα πεισμα.

«Ελα» του εκανε παιρνοντας τα μαρλμπορο και τη τσαντα της.

Μια μακρια μπαρα ξυλινη. 

Πολλα τραπεζια. 

Ο χωρος ηταν γεματος φωτα. 

Γεματος κεφι απο αγορια και κοριτσια που καπου ηθελαν να φτασουν σημερα. 

Τον κραταγε απο το χερι. 

Η μουσικη ξαφνικα ακουγοταν μονη της, σα παραταιρη. Η σιωπη ολων ηταν εκκωφαντικη στα ματια του. Η γυναικα πισω απο το μπαρ, με το βλεμμα καταπληκτο εκανε να βγει εξω να την αγκαλιασει. Η Ζακελιν πρωτα σταθηκε αναποφασιστη αλλα μετα αφεθηκε στην αγκαλια της και αυτος ειδε τα δαχτυλα και των δυο τους καθως γραπωνονταν στην πλατη η μια της αλλης.

Η σιωπη του χωρου λυγισε αλλα οχι σε αυτο που ηταν πριν.

Περναγαν ενας ενας και ειτε την αγκαλλιαζαν ειτε της εσφιγγαν το χερι. Αυτη αναλογα με το προσωπο απεναντι της ειτε φωτιζε το δικο της ειτε το σκοτεινιαζε κατα ξαφνικα ασυνειδητα κυματα. Εσφιγγαν και αυτου το χερι, καποιοι τον χτυπουσαν στη πλατη, καποιοι του χαμογελουσαν μ’ενα τροπο που πολυ του αρεσε, σαν να τον ηξεραν και να τον περιμεναν χρονια. Τους κερναγαν ποτα απο παντου. Αυτος τα ηπιε σχεδον ολα, η Ζακελιν ουτε που τα αγγιξε. Απλως σηκωνε το ποτηρι και χαιρετουσε αυτον που κερναγε. Μιλησε με διαφορους αλλα για λιγο με τον καθενα. Μονο με την γυναικα του μπαρ μιλαγε περισσοτερο, μονο σε αυτην εγερνε το σωμα της προς τη πλευρα της οταν της μιλουσε. Καποια στιγμη κατι της ζητησε και η γυναικα εμεινε σκεφτικη και ακινητη. Η Ζακελιν επεμενε και τελικα της εδωσε ενα μικροφωνο. Και η Ζακελιν αρχισε να τραγουδαει.

Και ολα σταματησαν. 

Οι κινησεις, τα φλερτ, οι εκφρασεις, οι συσπασεις, οι σκεψεις, οι επιθυμιες, οι ερωτησεις που πριν κρεμονταν σαν ταινιες στον αερα.

 Ειχε κλειστα τα ματια της και τραγουδουσε με μια φωνη τοσο δυνατη που νομιζες οτι την ακουγε ολο το βουνο και ολη η επαρχια απο κατω. Ισως ολο το νησι. Αυτος ο μεγαλος βραχος που ηταν σιωπηλος τοσα χρονια.

Τελειωσε και η γυναικα με υγρα ματια εβαλε γρηγορα αλλη μουσικη σαν για ν’ αντεξει. 

Ειχε ηδη μεθυσει και ο χρονος δεν ηξερε πως περνουσε. Αν καν περνουσε. Καποια στιγμη καποιος ανοιξε τη πορτα του μπαρ και ηταν ανησυχος πολυ. Ολοι σηκωθηκαν και βγηκαν εξω. Η Ζακελιν του κρατησε το χερι.

«πιες το να φυγουμε» του ειπε.

Βγηκαν εξω. Ολα τα σπιτια γυρω ηταν ερειπια. Σαν ενα γιγαντιο χερι να ειχε περασει και να τα ειχε κανει ολα κομματια.

Τον τραβηξε ετσι οπως ειχε μεινει καταπληκτος να κοιταει.

«Ελα παμε» του ειπε «εχεις παρασυνηθισει τους σεισμους και δεν τους καταλαβαινεις πια».

Ο κοσμος ετρεχε γυρω φωναζοντας. 

Αρχισε να χιονιζει.

Ξεκινησαν προς τα κατω.

Οδηγουσε αργα.

Το χιονι εφερνε κυκλους μπροστα στα φωτα του αυτοκινητου.

Το μαυρο Χοντάκι παταγε το ασπρο κι εσκιζε το μαυρο σα να μη το αφορουσε τιποτα. Σιγουρο.

Πολυ ζαλισμενος πριν τον παρει ο υπνος προλαβε μονο να φανταστει τι ωραια που θα φαινονταν τα ερειπια κατω απο το φρεσκο χιονι.

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Άλλη

  

Δεν πιστευω στα φαντασματα.

Ισως γιατι μ’ εχουν αφησει ησυχο.

Ισως γιατι εχω να δω απο τοτε στην Ιαπωνια εκεινη την γυναικα που ερχοταν καθε βραδυ και στεκοταν απεναντι απο το κρεβατι μου.

Τοτε αρχισα να κοιμαμαι με ανοιχτα τα φωτα.

Και αυτο την αναγκασε να τραβηχτει πιο πισω ακριβως κατω απο τον παραστατη της πορτας. Ειχα ενα ελαφρύ, φοβισμενο υπνο εκεινο το βραδυ αλλα ηταν καπως καλυτερα.

Δεν ηξερα αν ηταν δικο μου φαντασμα ή του σπιτιου. Οι Γιαπωνεζοι πιστευουνε οτι στη χωρα τους υπαρχουν χιλιαδες φαντασματα απο αυτους που εξαυλωθηκαν μεσα σε μια στιγμη απο τη βομβα και δεν προλαβαν καν να καταλαβουν που πηγαν. Ετσι σκεφτηκα οτι ηταν του σπιτιου και ησυχασα. Δεν με πειραζε κιολας εκτος απο ενα βραδυ που αρχισε να περπαταει στη πλατη μου. Σηκωθηκα ανατριχιασμενος και με κρυο ιδρωτα και αναψα ολα τα φωτα του σπιτιου, της βεραντας και του κηπου. Το σπιτι μου εμοιαζε σαν ενα πυροτεχνημα μεσα στη νυχτα της μικρης πολης. Αυτο τη συνετισε ομως και δεν το ξανακανε. Τη φανταζομουνα να καθεται και να κοιταει το σπιτι απο μια αποσταση εξω απο το φωτεινο του κυκλο. Για να μαθει.

Δε νομιζω οτι καθοταν ολη νυχτα και με κοιταζε. Καποια βραδυα την ακουγα να ψαχουλευει στη κουζινα. Τι προσπαθουσε να κανει; Να μαγειρεψει ισως. Πρεπει να ηταν πολυ στεναχωρημενη που δεν μπορουσε να πιασει τις κατσαρολες και τα τηγανια. Αυτο πρεπει να της στοιχιζε πολυ. Ισως γι αυτο μονο στη κουζινα την ακουγα να κλαιει.

Την ημερα δεν ξερω τι εκανε. Ισως την ενοχλουσε το φως -ναι,αυτο το ηξερα- ισως οι ηχοι της μερας ή οι δυνατοι ηχοι γενικως. Γι αυτο και οταν ηθελα να ειμαι στην ησυχια μου χωρις να υποψιαζομαι την παρουσια της πισω απο την πλατη μου εβαζα δυνατα μουσικη. Αυτο την εκανε να αποτραβηχτει στις δικες της σκοτεινες και ησυχες γωνιες. Βεβαια η τακτικη αυτη μου στοιχισε μια μικρη κωφωση αλλα χαλαλι απο το να ζω με την υποψια οτι με ειχε πλησιασει τοσο.

Οταν ερχοταν καποια γυναικα στο σπιτι αποσυροταν στις γωνιες της αλλα την αλλη μερα εβρισκα καποια πραγματα μου ανακατεμενα. Μια φορα μου ελειπαν και λεφτα αλλα δεν ηξερα και ποια να κατηγορησω. Την περαστικη της χτεσινης νυχτας ή τη μονιμη που ηξερε τη φιλαργυρια μου τοσο καιρο τωρα και ηθελε να με τιμωρησει για την απιστια μου.

Μια φορα γυρνωντας απο τη δουλεια βρηκα πανω στην ξεχασμενα ανοιχτη σιδερωστρα ενα ασπρο μου πουκαμισο. Απλωμενο, ετοιμο για σιδερωμα. Δεν ξερω γιατι αλλα της εκανα τη χαρη και το φορεσα στη βραδυνη μου βολτα. Γυναικα δεν με πλησιασε κεινο το βραδυ, ουτε καν απο τις αγοραιες. Γυρνωντας στο σπιτι το ιδιο βραδυ ακουσα κατι σα σιγανο τραγουδι απο μεσα που σταματησε μολις μπηκα. Μια έντονη αίσθηση, σαν εξαψη χαρας, ηταν διάχυτη στο χωρο, σαν καποιος που χορευε να ειχε μόλις πριν αλλαξει δωματιο. Φοβηθηκα οτι αυτη η χαρα μπορει να την αποθρασυνε και αναψα παλι ολα τα φωτα του σπιτιου εκτος απο αυτα του κηπου. Ας την εβγαζε στο κηπο. Το σπιτι μου εμοιαζε σα μια μικρη φωτια σε μια σκοτεινη ερημο εκεινη τη νυχτα.

Ενα καιρο, πολυ απογοητευμενος για αλλους λογους αφησα μονο ενα μικρο πορτατιφ αναμμενο διπλα μου, εκλεισα ολα τα αλλα φωτα του σπιτιου και αρχισα να της μιλαω. Την ενιωθα κοντα μου στο ενα μετρο περιπου. Ηθελα να της πω να καθισει κιολας αλλα δεν ηξερα αν αυτο ήταν δυνατόν. Ηθελα να τη κερασω κι ενα ουισκυ να σου πω την αληθεια. Και ηθελα να φυγει λιγο απο αυτη τη καθημερινη υπομονετικη, κλαψιαρικη κατασταση της και να ερθει λιγο πιο κοντα στη δικια μου. Τελος παντων ηπια ολο το ουισκυ μονος μου και της ειπα πολλα. Δεν ξερω τι καταλαβε, δεν ξερω καν αν καταλαβαινε αγγλικα και ελληνικα ετσι οπως τα μπερδευα. Πολλοι λιγοι Γιαπωνεζοι σε αυτη τη πολη μιλουσαν αγγλικα ουτως ή αλλως. Αν ομως καταλαβαινε τωρα ξερει πιο πολλα πραγματα για μενα απ΄ολο το κοσμο.

Με πηρε ο υπνος στη πολυθρονα με το πορτατιφ ανοιχτο.

Το σπιτι μου εμοιαζε σαν ενα αναμμενο καρβουνακι μεσα σε στην απεραντη σκοτεινια εκεινη τη νυχτα.

Απο τοτε σταματησα να φερνω γυναικες στο σπιτι. Με καποιο τροπο καταλαβα ποσο εντονα τη στεναχωρουσε αυτο και δεν ηθελα να προσθεσω και αλλη πανω στην πυκνη -ετσι οπως την ενιωθα- θλιψη της.

Καποια στιγμή το ενιωσε οτι θα εφευγα. Μαλλον βλεποντας την τελευταια βδομαδα να μαζευω σιγα σιγα ολα μου τα πραγματα. Πρεπει να ειδε και τη μεγαλη βαλιτσα για πρωτη φορα ανοιχτη. Στα συντομα μονοημερα διήμερα ταξιδια μου επαιρνα τη μικρη μονο οποτε καταλάβαινε ότι θα γύριζα και δεν ανησυχουσε. Η μεγαλη βαλιτσα ομως την αναστανωνε. Αργοτερα και για πολυ καιρο -ακομα και τωρα- μετανιωνα που την ειχα αφησει ολη αυτη τη βδομαδα ανοιχτη να τη βλεπει μπροστα της και να λυπαται.

Εκείνες τις μέρες την ενιωθα σαν ενα αστατο αερα να γυριζει απο δωματιο σε δωματιο χωρις να ξερει τι να κανει και πως ν΄ αλλαξει αυτο που καταλάβαινε οτι ερχοταν.

Το τελευταιο βραδυ τα ηξερε ολα. Εγω δε μπορουσα να κοιμηθω απο την ενταση του επικειμενου ταξιδιου. Αυτη ετρεχε και στροβιλιζοταν μεσα στο σπιτι μανιασμενα. Καποια στιγμη ολη της η οργη και η απογνωση τής εδωσε φαινεται την ικανοτητα που χρειαζοταν και αρχισε να σπαει πραγματα. Και όσο συνέχιζε δυναμωνε ολο και περισσοτερο. Τα εσπασε όλα. Οτι μπορουσε το έσπασε. Εγω καθομουνα παλι στην πολυθρονα μου με το πορτατιφ μονο αναμμενο διπλα μου. Ολο το αλλο σπιτι σκοτεινο. Εβλεπα ποτηρια και πιατα να συντριβονται στο πατωμα, κουρτινες ν’ ανεμιζουν, σεμεδακια με γκεισες να εκσφενδονιζονται στον αερα και το καδρο με εναν κηπο του Κυότο να πηγαινοερχεται σα να ηταν σε τραινο.

Μολις σταμάτησε επικρατησε μια βαθεια σιωπη στο σπιτι. Φοβηθηκα οτι πεθανε. Εμεινα λιγο ετσι να περιμενω. Μετα κατεβασα με τη μία ολο το ουισκυ που ειχα στο ποτηρι και το αφησα στο τραπεζακι. Μετά έκλεισα το πορτατιφ.

Καποια βραδυα ετσι οπως καθομαι στις μπαρες και περιμενω να λιγοστεψει η ωρα που θα περασω στο αδειο σπιτι νομιζω οτι τη βλεπω καπου στην απεναντι ακρη να με κοιταει. Μαλλον φαντασια μου ειναι ομως. Δεν ειναι δυνατον να πιστεψω οτι ενα φαντασμα μπορει να περασει μια τοσο μεγαλη θαλασσα.

Γι αυτο σου λεω.

Δεν πιστευω στα φαντασματα.

   

Όμορφη

Η στιγμη που η ερωτηση εαν ειναι ομορφη θα ταλαιπωρησει μια γυναικα και η επομενη απαντηση που μπορει να καθορισει και ολη την υπολοιπη σταση της απεναντι στο κοσμο φαινεται οτι σε αυτη δεν κρατησε πανω απο λιγα δευτερολεπτα. Εμενα βεβαια αν με ρωτουσες θα ελεγα οτι ειναι πολυ ομορφη και ευχαριστως θα εδινα σπιτια και χωραφια να τη κανω δικη μου.

Δεν μου δοθηκε καν η ευκαιρια ομως και το να ματωνω πανω στα καγκελα που ειχε υψωσει μεταξυ της και των αρσενικων δεν θα ηταν οτι πιο φρονιμο εκ μερους μου. Και οπωσδηποτε ασκοπο.

Αυτο που την απασχολουσε ηταν να φιλοτεχνησει τον εαυτο της μεσα στο κοσμο. Οι σκεψεις της ηταν ολες συγκλινουσες προς κατι ιδανικο στη μορφη και στη δραση του χαρακτηρα. Ανεπνεε μεσα απο τη λογοτεχνια, ονειρευοταν μεσα απο τη μουσικη και τεμπελιαζε μεσα απο το σινεμα στριφογυριζοντας στο μυαλο της ηρωες βιβλιων, ηθικες στασεις, μαχες που δοθηκαν ανεξαρτητως αποτελεσματος. Δεν ειχε τεθει μεσα της το ερωτημα οποιασδηποτε επιτυχιας και καμια συγκαταβαση δεν τη γεφυρωνε με καμια απολαβη. Ζουσε μεσα της ζωγραφιζοντας  παθη και διαφυγες χωρις να λερωνεται απο την ηχω τους. Αυτο εγινε στα τεσσερα χρονια που τη γνωρισα και δεν ειχε αλλαξει. Μετα τι εγινε δεν το ηξερα αλλα κρυφα ερωτευμενος φανταζομουνα οτι ηταν αυτη πισω απο υπογραφες σε εκλεκτες επιφυλλιδες ή καποιο απο τα ονοματα που γραφονταν στους συντελεστες μιας ταινιας, αυτους με τους περιεργους ρολους που δεν ηξερα τη χρησιμοτητα τους και το ποσο πραγματικα απαραιτητοι ηταν.

Σ' ενα ταξιδι μου σ' ενα νησι ενιωσα απολυτως σιγουρος οτι ηταν αυτη στη βεραντα του σπιτιου που κοιταζα απο κατω. Κατι στη κινηση του λευκου φορεματος, κατι στη σταση του ανασηκωμενου κεφαλιου μου εστειλε μια σκοτοδινη και μια μεταλλικη γευση που δεν με αφησε ολη μερα. Γιατι δεν της μιλησα?

Οποτε εβλεπε τα ματια μου να σκιαζονται παλι απο αυτη την ανεξοδη λατρεια ειτε κατεβαζε το κεφαλι και το εκρυβε πισω απο τα μαλλια της που επεφταν μπροστα σα να ηταν η ασπιδα της στην επιθυμια μου ειτε σηκωνοταν κι εφευγε χωρις να πει κουβεντα ή να χαιρετησει. Μετα απο τετοια επεισοδια ισως να εκανα και μερες να την δω και παντα το να ξαναρθει ηταν δικη της και μονο αποφαση. Καποια στιγμη της μερας ή της νυχτας ανοιγα τα ματια και αυτη ηταν εκει, καθοταν στη καρεκλα και με κοιταζε. Με ειχε συγχωρησει.

Ετσι με εκπαιδευσε στο σεβασμο της και στην αποσταση και ετσι εκανε την αγαπη μου μια σιωπηλη αποδοχη χωρις καμια επιδιωξη.

Αρχισα να παιζω το «παιχνιδι» σαν ενα αντιβαρο στη αφορητη λυπη που μου εφερνε η απουσια της. Η ιδεα μου μπηκε απο μια περιεργη αγγελια που διαβασα, απο καποιον που ισως ειχε αρχισει ενα παρομοιο «παιχνιδι».

Εβαλα λοιπον σε αγγελια ενα μηνυμα που της απευθυνοταν, το κρατησα για μηνες και εβαλα μια ταχυδρομικη θυριδα που θα μπορουσαν να απαντησουν. Επισης το εγραψα σε μικρα χαρτακια και το αφησα χωρις να με καταλαβουν μεσα σε βιβλια σε ραφια βιβλιοπωλειων απο αυτα που πιστευα οτι θα ηθελε να διαβασει το Κουρδιστο Πουλι για παραδειγμα ή Στις Μονες του Ειρηνικου. Εκανα και κατι πιο ακομψο οταν εφτιαξα για μερικες βδομαδες ενα σάιτ με το ονομα της και καποια ποιηματα απο κατω. Το κατεβασα ομως γιατικαποια στιγμη το βρηκα χονδροειδες αλλα αυτο δεν με εμποδισε να το ανεβαζω και να το κατεβαζω κατα βουληση τις φορες που η σκεψη της με καρφωνε σε μια ερημο που δεν υπηρχε δρομος.

Η ελπιδα μου ηταν οτι καποια στιγμη θα εμπαινε σε καποιου ειδους αναποφευκτη ενηλικιωση, θα δεχοταν τη φυση της, θα δεχοταν κι εμενα. Τα ιχνη που την εβαζα να ακολουθησει ηταν τα σωστα το ηξερα. Αυτο που δεν ηξερα ηταν αν η ελπιδα μου αυτη για την πορεια της θα γινοταν ποτε αληθεια.

Καποια αλλη φορα σκεφτηκα να βαδισω στα χναρια της και εκοψα το ποτο, το καπνισμα και καποιο σεξ αναγκαστικα αγοραιο μιας και η σκεψη της δεν μου εδινε καμια δυνατοτητα να συγκεντρωθω στη προσπαθεια να κερδισω καποιαν αλλη. Αυτη η ενεργεια αναμφιβολα εφερε μια γενικη βελτιωση στην υγεια μου αλλά ενα βραδυ σε πελαγη απελπισιας τα εκανα και τα τρια απο τα κομμενα μετανιωνοντας και σιχτιριζοντας τον εαυτο μου και την αδυναμια μου. Μοιραια δεν αφησα να με ερωτευτουν και οταν και αν εγινε εγω ουτε που το καταλαβα. Δεν με ενδιεφερε. Ολος απορια καταλαβα ξαφνικα οτι κατα καποιο τροπο ειχα γινει σαν και αυτη. Ετσι ταμενος οπως της ημουνα ακολουθουσα το δικο της δρομο.

Στη θυριδα ελαβα καποιες δεκαδες γραμματα, αλλα ειρωνικα και αλλα απο κοπελες που ηθελαν να με γνωρισουν. Μου ηταν ομως ολαφανερο οτι δεν ηταν κανενα δικο της.

Μια μερα ελαβα ενα γραμμα που ειχε κι αυτο γραμμενη απ' εξω μια ταχυδρομικη θυριδα και μεσα στο φακελλο ηταν μονο μια λευκη σελιδα. Αυτο επαναληφθηκε και ηταν την τριτη φορα που αποφασισα να γραψω καποια πραγματα στη λευκη σελιδα και να τη στειλω στη θυριδα που μου υποδειχνε. Κυριως εγραφα για μια στιγμη μας και το συγκλονισμο που μου εφερνε μια θεα του προσωπου της απο μια λιγο χαμηλη αριστερη γωνια. Μετα δεκα μερες ελαβα ακομα μια λευκη σελιδα και της εγραψα για τη γυναικα με το λευκο φορεμα στο σπιτι στο νησι.

Τοτε ηταν που σταματησαν να ερχονται οι λευκες σελιδες για εναμιση μηνα. Αλλα την πρωτη Μαρτιου ελαβα μια εξπρες σταλμενη την ιδια μερα. Καθισα κι εγραψα μια ιστορια που διαδραματιζοταν μια μερα πριν και μια μερα μετα την ιδιοτυπη νηστεια μου και κατα τη γνωμη μου μιμηση της στασης της γυναικας που εψαχνα. Τελειωνα λεγοντας της πως θα μπορουσα να εξακολουθησω αυτη την ασκητικη για παντα εαν επροκειτο να την ξαναδω.

Η επομενη λευκη σελιδα ηρθε γρηγορα.

Εγραψα λιγες γραμμες για μια βολτα μου σ' ενα βουνο, αποκαμωμενος οντας απο το προηγουμενο γραψιμο.

Τοτε οι σελιδες εγιναν τακτικες. Μια καθε τρεις μερες. Εγω τις γεμιζα και τις εστελνα πισω. Και αυτο εξακολουθησε.

Ηταν μια Κυριακη πρωι, ξυπνησα απο τον υπνο μου στο αμαξι. Ειχε συννεφια και μυριζε απο μια βροχη που θα ερχοταν σε λιγο. Ημουνα σε μια επαρχιακη πολη μ'ενα πολυ κλειστο λιμανι οπου κολυμπουσαν παπιες κι εγω τους πεταγα κομματια ψωμι οταν μου περασε σαν αστραπη η σκεψη οτι ηταν πραγματι αυτη και οτι ηταν ηδη δικια μου.

Αναλώσιμοι, -ες, -α

 

Το μπαρ ηταν βραζιλιανικο αλλα σ' αυτο πηγαιναν ολοι οι ξενοι της πολης πριν τους καταπιουν τα φιλιπινεζαδικα. Εδω ηταν πιο χαλαρα, τα ποτα τα επινες μιλωντας με αλλους εμιγκρεδες, απλως που και που επαιρνες ματι τις κοπελιες που περναγαν βιαστικες να πουν ενα γεια. Ειχαν δουλειες βλεπεις, περναγαν να τις δουμε και για να ψαρεψουν πελατες για το επομενο. Θα τους εγδερναν κανονικα στη συνεχεια, θα τους επαιρναν το σκαλπ πουλωντας τους πριγκηπικο ενδιαφερον για κανα διωρο.

Eιχα γυρισει και κοιταζα το μικρο ενυδρειο στην ακρη του χωρου. Το καμαρι του μαγαζιου, εκτος απο το αλλο καμαρι την Ιρένε την ιδιοκτητρια παντρεμενη με τον Πάουλο και με δυο παιδια που θα χωριζαν μετα λιγες βδομαδες καθως οι ορμες τους ηταν μεγαλες και ο αλλος δεν ηταν ικανος να ειναι ο αντιζηλος ολων. Αυτα τοτε δεν τα ηξερα, ολοι ηθελαν την Ιρένε και περιμεναν τον Πάουλο να ξεκουμπιστει για να πιασουν θεση στην εσωτερικη.

Εγω απλα ημουνα μαγνητισμενος απο το θεαμα του ενυδρειου. Με το τροπο που σε μαγνητιζει το κακο ή το αδιεξοδο απο ενα μεγαλο φοβο. Ειχε μεσα δυο πιρανχας. Ο Πάουλο κατα καιρους βαραγε ενα καμπανακι στο μπαρ κι αυτο ητανε το σημα. Οσοι πελατες ηταν εκει μαζευονταν γυρω απο το ενυδρειο, ο Παουλο εριχνε μεσα ενα, δυο, τρια μικρα ψαρακια και τα πιρανχας ξυπνουσαν απο το προσωρινο τους μη κανιβαλικο διαλειμα. Πολλες φορες τα ψαρακια φαγωνοντουσαν πριν καν συνειδητοποιησουν οτι ηταν σε αλλο νερο, τα πιρανχα επεφταν πανω τους σα σφαιρες και τους εκοβαν ολοκληρα κομματια αφελους ψαρισιας σαρκας. Αυτα ετρεχαν να κρυφτουν ακομα και μισοφαγωμενα πισω απο τα πλαστικα φυκια και μεσα στα πηλινα σταμνακια με τη μονο μια εισοδο, μεσα στο κουφαρι της παλιας γαλερας που ταχα μου εκρυβε ενα θησαυρο που τους ηταν πιο πολυ και απο άχρηστος καθως τους επιανε καποιο ζωτικο ισως ισως χωρο, καποιων δευτερολεπτων εννοω.

Αυτη τη φορα το πανηγυρι ειχε τελειωσει νωρις και οι πεντ-εξι πελατες ειχαν γυρισει ηδη στις θεσεις τους γυρω απο το μπαρ κρυφοκοιταζοντας μια παρεα Φιλιπινεζες που χαμογελουσαν καθως οι μινι φουστες τους εκαναν τους ανδρες γυρω να θελουν να καουν εστω μονο για σημερα απο το ψεμμα τους.

Στο ενυδρειο τα πιρανχα εκοβαν κοντες βολτες στα βαθεια, καπως χαλαρωμενα καθως ειχαν προ ολιγου ξεσκισει δυο χρυσοψαρα. Μισα χρυσωπα ψαροκέφαλα κοιτονταν στα γυαλιστερα χαλικακι του πυθμενα. Κοντα στην επιφανεια ομως και οσο πιο διαγωνια γινοταν ενα χρυσοψαρο προσπαθουσε να βρει παλι τον προαιωνιο συμμαχο του, την ανωση, αλλα λιγο ματαια καθως ηδη τα πιρανχα του ειχαν φαει ενα πλευρικο πτερυγιο και την ακρη της ουρας του. Ετσι αυτο πασχιζε ανισορροπα να κρατηθει μακρια απο αυτο που ηταν θεμα λεπτων οτι θα το ετρωγε ζωντανο.

Νεες ερωτησεις μου εκαιγαν το μυαλο και εκαναν τα χερια μου να ιδρωνουν.

Εχουν τα χρυσοψαρα αιμα?

Πως ειναι αραγε ο φοβος τους?

Πως διαστελλεται ο χρονος τους οταν τελειωνει μεσα στα δοντια του αλλου?

Θα εχω μπλεξιματα με το Πάουλο, με την Ιρένε που θα τον αφησει μονο του με δυο παιδια σε λιγες εβδομαδες ή με την αστυνομια αν πιασω τα γαμημενα τα πιρανχας τα πατησω κατω και τα λιωσω με το παπουτσι μου?

 

Ποτε δε θα μαθω.

Ετσι θα μεινω.

Με τις θλιβερες υποθεσεις μου.

Μαζί

Σε καποια γιορτη της εταιρειας τη γνωρισε.

Καθοταν μια θεση παραδιπλα αλλα σε μια στιγμη οταν γυρισε ηταν αυτη διπλα του, το κοριτσι που πριν ηταν διπλα του ειχε εξαφανιστει. Εφερε ενα γυρω αλλα δεν την ειδε πουθενα παρόλο που θυμοταν καλα το προσωπο της -πολυ χαριτωμενο- οταν του ειχε ζητησει να της δωσει το αλατι που ηταν κοντα του.

Τωρα διπλα του ηταν αυτη που του χαμογελουσε αμεσως μολις  ενιωθε οτι επεφτε στο οπτικο του πεδιο και πολλες φορες νομισε οτι ειδε αυτη την ελαχιστη στιγμη πριν το ανεκφραστο προσωπο της γινει σε χαμογελο ακριβως εκεινο το μυτερο δευτερολεπτο που εισχωρουσε στο οπτικο του πεδιο. Μετα οταν αρχιζε να τον αγγιζει φευγαλεα με το μπρατσο της πανω στο δικο του δεν εδωσε σημασια αλλα οταν η επαφη αυτη εγινε πιο παρατεταμενη αναγκαστηκε και γυρισε να τη δει με ολο του το προσωπο. Και αυτη του χαμογελουσε. Ηταν ομορφη με ενα τροπο που του ηταν καπως σαν ξενος. Αναγνωριζε την αρμονια σ' ενα προσωπο που ομως περνουσαν πανω του συναισθηματα και σκεψεις που του ηταν τελειως ξενες. Κοιτας καποιον και οι εκφρασεις του κατι σου λενε, μπορεις να εχεις εστω και βασικες αναφορες απο αυτες χαρα, αδιαφορια, ζηλεια, λυπη αλλα αυτης το προσωπο ηταν σα το διετρεχαν αλλα αγνωστα συναισθηματα, αγνωστα του ακομα και ως προς τον ορισμο τους.

Κατι του ειπε, μετα το ονομα της και μετα οτι τον ειχε προσεξει καιρο πριν και ηθελε να τον γνωρισει. Το οτι της αρεσε πολυ δεν το εκρυψε καθολου αλλα αυτος με ενα τροπο περιεργο ενιωθε οτι αυτο ηταν μονο στα λογια της. Πως ειναι να σου λεει μου αρεσεις ενα προσωπο που δεν συσπαται καθολου απ' αυτη την δηλωση και καμια αλλαγη δε γινεται στα ματια, ουτε συστολη, ουτε διαστολη, ουτε κατεβασμα.

Μετα αλλαξαν τηλεφωνα και μετα του ειπε οτι δεν ειχε αντιρρηση να συνεχισουν για ενα καφε οι δυο τους. Λιγο πριν τελειωσει η γιορτη αυτη καπου πηγε και δεν ξαναγυρισε στη θεση της, της εκανε μια κληση που δεν την απαντησε, εφυγε και μονο πολυ αργοτερα οταν κοντευε να τον παρει ο υπνος στο κρεβατι του ελαβε ενα μηνυμα συγνωμη κατι μου ετυχε.

Μετα τρεις μερες την πετυχε σε καποιο διαδρομο στην εταιρεια, οπως πλησιαζαν εκανε μια κινηση να φτιαξει τα μαλλια της σημαδι οτι τον αναγνωρισε. Αυτος κοντοσταθηκε, του χαμογελουσε αλλα μιλησαν μονο τυπικα. Μετα μια ωρα ελαβε ενα μηνυμα οτι τον σκεφτοταν συνεχεια λεει. Κουνησε το κεφαλι του μπερδεμενος. Τα μηνυματα επαναλαμαβανονταν καθε μια ωρα περιπου και ηταν πανω κατω τα ιδια. Αποφασισε και της εστειλε και αυτος ενα ας παμε για ενα ποτο το βραδακι. Του απαντησε ποσο πολυ το ηθελε αλλα δυστυχως αποψε δεν μπορουσε, ισως αυριο. Ενταξει, ειπε αυτος λες και θα μπορουσε να πει και κατι αλλο.

Την αλλη μερα κανενα μηνυμα. Αυτος της εστειλε ενα μονο τι κανεις; αλλα καμια απαντηση δεν ελαβε. Την επομενη της ευχηθηκε καλη μερα αλλα και παλι σιωπη. Το βραδυ ετοιμος να κλεισει το βιβλιο του και να κοιμηθει ελαβε ενα μηνυμα της να το ξερεις σε σκεφτομαι πολυ. Και που να το ξερει;

Το πρωι βρηκε το ε-μέιλ του γεματο ε-καρντς με καρδουλες και ερωτικα τραγουδια. Χαμογελασε.

Ενω δουλευε ηρθε στο τμημα του και του εδωσε ενα τριανταφυλλο αδιαφορωντας τελειως για ολους τους συναδελφους που κοιταζαν και για ολα τα σχολια που θα ακολουθουσαν. Αυτος κολακευμενος δε σκεφτηκε τιποτα και ενεδωσε στην γλυκεια επαρση που το θαρραλεο φλερτ της εγινε μπροστα σε κοινη θεα.

Στις πεντε του εστειλε μηνυμα να φυγουν μαζι.

Την πηρε και πηγαν σε καποιο παραλιακο καφε. Παρηγγειλαν αλλα αυτη ελαβε μια κληση και του ειπε οτι επρεπε να φυγει, κατι επειγον.

Ηπιε το καφε του κοθτωντας προς τη θαλασσα, μετα παραγγειλε κονιακ, μετα κι αλλο κονιακ, μετα κι αλλο.

Συρθηκε στο αυτοκινητο κουτσα στραβα και νιωθοντας πολυ ζαλισμενος σκεφτηκε να παρει εναν υπνακο εκει να ξελαμπικαρει. Οταν ανοιξε τα ματια ηταν μια τα μεταμεσαννυχτα και αυτη καθοταν διπλα του. Του ειπε οτι γυρισε μολις τελειωσε τη δουλεια της αυτο το επειγον, ειδε το αμαξι του, και καθισε διπλα του περιμενοντας να ξυπνησει.

Ζαλισμενος της ειπε να τη παει σπιτι της. Οχι, στο δικο σου του ειπε.

Εβαλε μπροστα και πηγαν σπιτι του.

Τη ρωτησε αν ηθελε ενα ποτο, αυτη ειπε κατι με πορτοκαλι εφτιαξε δυο, οταν γυρισε αυτη ανακατευε τα σι ντι του. Εβαλε μουσικη, καθισαν στο καναπε, ηπιαν και αλλα κατι με πορτοκαλι μαλλον τη φιλησε, το πρωι βρηκε τον εαυτο του να κοιμαται στο καναπε με τα ρουχα του.Πλυθηκε, εφτιαξε ενα καφε, στο τραπεζακι της κουζινας βρηκε ενα σημειωμα. Σ' ευχαριστω, ηταν υπεροχα.Μπορει και να ηταν, σκεφτηκε. Ποιος ξερει;

Πολλα μηνυματα, πολυ ερωτικα ακολουθησαν. Ηταν ξετρελλαμενη μαζι του. Και αυτος το ιδιο, της ελεγε. Αλλα ηξερε οτι κατι αλλο εννοουσαν. Εβγαιναν μαζι, ποτε αυτη εξαφανιζοταν, ποτε αυτον τον επαιρνε ο υπνος και ξυπναγε σε περιεργα μερη που δεν θυμοταν πως πηγε εκει. Μια φορα σε ενα παγκακι μιας πλατειας στην αλλη πλευρα της πολης, μια αλλη εξω απο την πορτα ενος σπιτιου που δεν ηξερε, μια αλλη με το κεφαλι στο τραπεζι ενος καφενειου σ' ενα αγνωστο μερος.

Οι συνηθειες του αλλαξαν. Τα φαγητα του, τα ρουχα του. Μια μερα δεν αναγνωριζε κανενα απο τα σι ντι που ηταν στη δισκοθηκη του.

Ηταν ηρεμος.

Παλια αγχη που ειχε τα ειχε ξεχασει.

Δεν βιαζοταν να παει καπου. Και καμια φορα μαλιστα ειχε την εντυπωση οτι γι αλλου ειχε ξεκινησει. Αυτο συνηθως συνεβαινε τις φορες που τελικα τη συναντουσε. Ξεχνουσε πως το ειχαν κανονισει αλλα την εβλεπε μπροστα του να τον περιμενει και μαλιστα ανυπομονα σα να ειχε αργησει.

Και παντα του ελεγε ποσο υπεροχος ηταν. Πολλες φορες κοιμοντουσαν μαζι και ξυπναγε μονος του, στο καναπε. Δεν ποθουσε αλλες γυναικες, αρα μαλλον κατι εκαναν μαζι, αλλο αν αυτος δεν το θυμοταν. Εβρισκε και σημαδια της επανω του απλως δεν θυμοταν καμια πραξη.

Μονο τα λογια της υπηρχαν να το βεβαιωνουν.

Ησουν υπεροχος εχτες.

Για να το λεει αυτη ετσι θα ειναι σκεφτοταν.

Τώρα που παντρεύεσε ...

... να σου πω ακόμα μιά πως σ' αγαπάω ...

Καθε φορα που εβλεπα το ονομα της να αναβοσβηνει στην οθονη του κινητου ηξερα οτι της ειχαν τελειωσει τα λεφτα. Ακομα και ο τροπος που με καλουσε ηταν αλλιωτικος, πιο επιμονα χτυπαγε το μαραφετι και πιο απαιτητικα απο το κανονικο του.

Το ποσα μου ειχε φαει, κανοντας με να νιωθω αυτο το ωραιο και βαθυ αισθημα οτι βοηθουσα εναν ανθρωπο που ειχε αναγκη ουτε γω δε μπορουσα να το ξερω.

Εκτος απο τα λεφτα που αγνουσα αν ο ακριβης αριθμος τους ειχε πεντε ή εξι ψηφια μου ειχε φαει επισης το ψυγειο, δυο ποδηλατα (ή μαλλον ενα, το δικο μου, το αλλο της το ειχα κανει δωρο και δεν πιανεται), ενα γουογκ με ειδικη επιστρωση μεσα εξω, δυο αγαλματακια Βουδα απο την Ιαπωνία, κατι σπεσιαλ φωτιστικα ζωγραφισμενα στο χερι, μεταξωτα φουλαρια απο τη Χανγκτζου, αγνωστο αριθμο απο cd και απειρες πετσετες προσωπου και μπανιου. Ειδικα τα τελευταια δεν ηξερα τι γινονταν στα χερια της, ανοιγε η Γη καπου και τα καταπινε.

 

Να κλεισω το θεμα με τα ποδηλατο δωρο, ειχαμε πιει πολυ σάκε και γω την αγαπουσα σα δεκαπενταχρονο και της λεω “πες τι θες να στο κανω τωρα” κι ενω περιμενα κατι μεγαλο, κατι δυσκολο για το οποιο ενιωθα πανετοιμος αυτη μου ειπε “ενα ποδηλατο”. Της το πηρα, το καβαλησε κι εφυγε, γυρισα τρεκλιζοντας σπιτι, την ειδα μετα τρεις μερες. “που ησουνα?” τη ρωταω “εκανα ποδηλατο” μου λεει.

Ητανε ομως ωραιο ποδηλατο και με αναγκασε κι εμενα να παρω ενα γιατι ηθελα να τη βλεπω συχνοτερα και οχι μια ανα τριήμερο. Τα μαλλια της ανεμιζαν πισω ετσι οπως ετρεχε και γενικα ηταν ακομα πιο ωραια στο ποδηλατο παρα πεζη.

 

Και για τ' αγαλματακια του Βουδα δε με ενοιαζε, πολυ σοβαρος ηταν, ειχε κλεισει και τα ματια του και κατι σκεφτοταν - ποδηλατα ισως. Εμενα μου αρεσαν αυτοι οι Βουδες με τη κοιλαρα τεντα ρεντα που γελαγαν σα μαναβηδες της λα'ι'κης που ξεπουλησαν και ειχαν κατεβασει και τεσσερις μπυρες στο καπακι. Οποτε σκασιλα μου και για τους Βουδες.

 

Τωρα με τα φωτιστικα υπηρχε ενα θεμα. Δε θελω να το σχολιασω γιατι τα πουλησε σ' ενα ελληνα ναυτικο που εφτιαχνε καινουριο σπιτι στην Ανθουσα, ακριβως στη τιμη που τα ειχα αγορασει, μη σου πω και λιγο παρακατω. Τοση πρεμουρα ειχε. Την αλλη χρονια ο ναυτικος ξαναηρθε, εμεινε μια βδομαδα στη πολη, ολη στο ξενοδοχειο μαζι της. Δε με πειραζε αυτο. Σιγα. Πολυ με πειραζε ομως να σκεφτομαι αυτα τα ωραια φωτιστικα τα χειροποιητα στο γιαπι του να καθεται απο κατω τους και να τα χαιρεται και να λεει στους φιλους του καμαρωνοντας “τάφερα απ' τη Κινα”. Κι αυτοι να λενε “τι ωραια” και “τι ωραια”.

Βεβαια ηταν ωραια. Αφου εγω τα διαλεξα.

Μια φορα, πεντ-εξι χρονια απο τοτε ακουσα ν' αναφερετε η λεξη “Ανθουσα” και μια βελονα σα να μπηκε στο αριστερο μου ματι ξεκινωντας απο καπου πιο πισω. Ευτυχως που ο τυπος εμενε εκει και οχι σε καμια Κυψελη, Πειραιά, Θεσσαλονικη. Μερη που τα ακουω συχνα και θα ειχανε γεμισει τα ματια μου βελονες.

Τωρα τι ηθελε παλι? Μια χαρα ημουνα δυο μηνες, μετακομισα και στην αλλη ακρη της πολης να μην αφησω ουτε στη τυχη κανενα περιθωριο να μου κανει κανα παιχνιδι να τη συνατησω.

“θελω τη βοηθεια σου”.

“αυτο εννοειται”

“τιποτα δεν εννοειται”

“οποτε ουτε και η βοηθεια μου”

“αυτο εννοειται”

“αυτο ειπα κι εγω”

Και ηθελε λέει τζινσεγκ.

Ηξερε το ψωνιο μου γι αυτο και καποιος που ηρθε στη πολη και περασε απο το μαγαζι της αφου τη κερασε καμια δεκαρια και τον εκανε κουνουπιδι της ειπε οτι ειχε ακουσει οτι ειναι καλυτερο κι απο το βιάγκρα και να του βρει και το πληρωνει οσο-οσο.

“και γιατι δε παει σ' ενα σουπερμαρκετ να παρει? Γεματα ειναι” της ειπα, θελοντας να τη ξεφορτωθω κι αυτη και τον αλλο με τις μισες του καυλες.

“τρελλος εισαι? Θα μου δωσεις αυτο απο τη Κορεα με το πιστοποιητικο και θα του το πουλησω σα χρυσαφι εγω”

Κατι παλαβο μ' επιασε, το τζινσεγκ ετσι κι αλλιως το ειχα βαρεθει, το ειχα ριξει στα τσαγια και στα ματζουνια. Ασε που ειχε ληξει κιολας.

“ενταξει” της ειπα, “θα στο φερω το βραδυ”.

Πηγα, ωραιος ήταν ο τυπος, λεβεντια.

Μου αρεσε γιατι αυτη την αισθηση του “σεξ επειγοντως” που ειχανε οι αλλοι αυτος την ειχε κοντρολαρισμενη. Την ειχε ομως. Που και που την εκοβε και το ματι του γυαλιζε. Τι περιεργες συμφωνιες ειχανε κανει τις αγνοουσα αν και κατι περναγε απο το μυαλο μου. Περαστικο που εμοιαζε ομως με βελονα.

Ηπιαμε, ακουσαμε Τερζη και Τερλεγκα, εριξε κι ενα ζειμπεκικο καλουτσικο και σε μια στιγμη που αυτος δε μας εβλεπε της εδωσα το τζινσεγκ τυλιγμενο σε μια χαρτοπετσετα.

“Το πιστοποιητικο που ειναι” με ρωτησε.

Γατα.

Της το εδωσα διπλωμενο. Ιδιο νουμερο στο χαρτι ιδιο στο βαζακι. Οι ναυτικοι τα ξερουνε αυτα, δεν τους ξεγελας. Την ημερομηνια μονο μην εβλεπε.

Μετα εφυγα. Τρεκλιζοντας. Ευτυχης.

Και μετα τρεις μερες με πηρε και μου ειπε ευχαριστω.

“Τι?” τη ρωτησα. “Πετυχε?”

“Παραπετυχε. Χι γουάζ λάικ τουέντιφάιβ”

Δεν τη ρωτησα πως το ηξερε. Προφυλαξη.

“Ντου γιού νόου γουέρ ιζ χι φρομ?”

Στη μεση της κραυγης μου “Οοοχι, οοχι μη μου πεις” με προλαβε

“Βόλος” μου λέει “ντου γιού νόου?”

'Αι νόου, άι νόου ρε γαμότο, εντ θενκς Μπουντα χι ιζ νοτ φρομ Κιψελι, Πιρέους, Τεσαλόνικα γαμότο κερατό μου μεσα, σκεφτομουνα πατωντας δυνατα να κλεισω το μαραφετι να σταματησω τη φωνη της.