Radio Nowhere

Η πόλη της άμμου, Ι. To ταξίδι

 

Η πολη Αρτέντα 5 ηταν η τελευταια πριν τον Οικισμο 77 και το ταξιδι διαρκουσε εξι ωρες.
Το λεωφορειο ηταν παμπαλαιο κι ετριζε και τραμπαλιζοταν ακομα και στη πιο μικρη λακουβα.
Στη πορεια εβλεπε μονο χαμηλους θαμνους και καποιους λοφους μακρια. Η σκονη ηταν τοση πολλη που αναγκαστηκε να κλεισει το παραθυρο. Λιγο πριν, λιγο μετα το ιδιο εκαναν και οι αλλοι επιβατες. Ετσι το λεωφορειο εγινε γρηγορα ενας καυτος θαλαμος. Καποιος ανοιγε το παραθυρο για λιγο και η σκονη ορμουσε μεσα και κολλαγε στους λαιμους, τα μετωπα και τα χερια και ηταν χειροτερα απο πριν. Ετσι κι αλλιως ο αερας που εμπαινε ηταν καυτος. Οποτε κι αυτοι αφεθηκαν στη ζεστη, και οσο περνουσε η ωρα η μυρωδιες των αλλων επαψαν να ενοχλουν.
Και οι επιβατες δεν ηταν απο αυτους που το παραπονο ηταν η πρωτη τους σκεψη. Το παραπονο προ'υ'ποθετει κι ελπιδα.
Εαν στις πρωτες ωρες του ταξιδιου εμπαινε ποτε η ερωτηση θα σου ελεγαν οτι δεν θα τους πειραζε αν το ταξιδι με αυτο  το καμινι απο λαμαρινα διαρκουσε ακομα και βδομαδες.
Σε χειροτερη απ' ολους μοιρα ηταν αυτοι που δεν ειχαν  ακομα τελειοποιησει την τεχνη να αγνοουν τελειως τα στιγμιοτυπα απο τη ζωη τους που αναβαν συνεχως σαν περαστικα αστρα μεσα στο κεφαλι τους. Το να αγνοουν περιειχε την ελαφρυνση απο το συναισθηματικο τους βαρος. Θα ηταν για το καλο τους αν γινονταν μονο εικονες, αν δεν ειχαν καμια αλλη επιδραση. Αυτο ηταν το βασικο πριν το οριστικο τους σβησιμο.

Ναι, αυτοι ηταν ακομα σε δυσκολη θεση. Οταν τους δινοταν το χαρτι της αιτησης, περισσοτερο απο τους νομικους ορους που τους εξηγηθηκαν και αποδεχτηκαν, στο μυαλο τους χαραχτηκε η φραση που θα γεμιζε τη σκεψη τους ολη την μερα και τις πρωτες μερες στον οικισμο. “να ξερετε οτι θα πρεπει ν'αφησετε ολη τη προηγουμενη ζωη σας πισω”. Αυτη η προταση εκτος απο αναληψη ευθυνης σημαινε και προτροπη αλλα και προειδοποιηση. Αν ειχαν την καταλληλη ευστροφια θα σκεφτονταν να εκμεταλευτουν αυτες τις εξι ωρες, και τη ζεστη, και τη σκονη και ν' αφησουν να βγει μεσα απο το μυαλο τους καθε εικονα απο το παρελθον τους ετσι οπως εβγαινε ο ιδρωτας βρωμικος απο μεσα τους. 

Για οσο καιρο το θυμοντουσαν ελεγαν πως εφταιγε η εντονη ζεστη που εκανε το μυαλο τους να βραζει, ο αποπνιχτικος αερας που ανεπνεαν τοσες ωρες σε συνδυασμο με την κατα διαστηματα εισπνοη της αμμου, τα δυνατα και συνεχη τρανταγματα του λεωφορειου. Πολλοι εβαζαν σε αυτο και την οθονη τηλεορασης πανω στο θαλαμο του οδηγου που επαιζε ασταματητα εικονες ασχετες και ασυναρτητες και φρασεις, "εξοντωσε το παρελθον και το χαος θα μπει σε ταξη", και που οι πολλοι ευφανταστοι - αυτοι που ειχαν μιλησει και για καποιο συνεχη βομβο μεσα στο λεωφορειο - εβλεπαν αναμεσα σε αυτες τις εικονες και τα δικα τους προσωπα.

Το αποτελεσμα ηταν οτι ο αερας στο μακροστενο αυτο θαλαμο γεμιζε απο σκεψεις που θα τρομαζαν ή λυπουσαν βαθεια καθε ανθρωπο που θα μπορουσε να σκεφτει ενας ανθρωπος του καιρου σου. Και γινοταν βαρυς σαν ατμος ο αερας μεσα κει, κι αυτοι αφημενοι, αλλος με κλειστα ματια, αλλος ορθανοιχτα, γυαλινα, ανεπνεε τους εφιαλτες τους δικους του και των αλλων και επρεπε να ασκησει και να τελοιοποιησει την πιο χρησιμη τωρα γι αυτους τεχνη. Κλεισε τα ματια, κλεισε τα αυτια, αδιαφορησε. Τιποτα να μη μπορει να περασει μεσα. Μονο βγαζε, οτι μπορεις βγαλτο και πετα το εξω, κατω, μακρια τελος παντων. Κι ετσι οσο το ταξιδι συνεχιζοταν ακουγες μυτες να φυσανε, φτυσιες και οτι αλλο σημαινε εξοδο και απορριψη. 

Σαραντα κατακοκκινα προσωπα πανω σε μουδιασμενα ή τρεμοντα κορμια, αποχαυνωμενα απο το τρομο της αδυναμιας τους, αγκομαχουσαν να τελειωσουν ειτε ετσι ειτε αλλιως με αυτο τον βαρυ αερα που εστεκε απο πανω τους κι αναδευοταν και πυκνωνε με καθε σκεψη τους .

Ο οδηγος μεσα στο θαλαμο απο πλεξιγκλας μπορουσε κι εβλεπε αυτο τον ατμο μεσα απο το καθρεφτη. Εκανε αυτο το ταξιδι καθε δυο μερες. Μια μερα προς τον Οικισμο και την αλλη μερα επιστροφη στην Αρτεντα.

Ηταν απο τους εμπειρους. Ηξερε ποτε επρεπε να κοιταξει στον καθρεφτη. Ειχε αποκτησει σιγα σιγα αυτη την πολυτιμη οικονομια. Απο τη μεση του ταξιδιου και μεχρι την πεμπτη ωρα ηταν που οι αδυναμοι παρεδιδαν. Απο την πεμπτη ωρα και μετα, αυτοι που ειχαν επιβιωσει, ειχαν σμιλεψει κι αλλο την τεχνικη τους και ηταν ηδη πιο σκληροι απ' οτι στο ξεκινημα.

Οι αλλοι, οι αδυναμοι, ηταν αυτοι που δεν απερριπταν αρκετες απο τις σκεψεις τους. Ή αυτοι που δεν καταφερναν να κλεισουν τα σημεια εισοδου των σκεψεων των αλλων και τους εδιναν διοδο. Που δεν καταλαβαιναν ποσο θα τους στοιχιζε αυτο. Ο Τιόλ τους εβλεπε πως αρχιζαν σιγα να πρηζονται, πρωτα το προσωπο και μετα σιγα ολο το σωμα πως δεν χωραγε μεσα στα ρουχα τους.
Ενας οδηγος ηταν καλος, οπως ελεγαν στο σιναφι τους διατυπωνοντας τα στανταρντς της δουλειας τους, οταν πεταγε εξω αυτον που ετοιμαζοταν να σκασει την καταλληλη στιγμη. Το τελειο ηταν , το τελευταιο που θα ενιωθε αυτος που ειχε αποτυχει να αυτοπροστετευτει να ηταν  η αισθηση της σπρωξιας του οδηγου στη πλατη του. Οταν το φουσκωμενο του προσωπο ακουμπουσε την καυτη αμμο να μην το ενιωθε. Αλλα αυτο ηταν το τελειο. Μεσολαβουσε κι ενας χρονος. Μεταξυ της ματιας στο καθρεφτη και της μοιραιας σπρωξιας. Το φρεναρισμα, το τραβηγμα, το ανοιγμα της πορτας. Καμια φορα οι εκπληκτοι συνεπιβατες που του εκλειναν το δρομο μη αντιλαμβανομενοι το συμφερον τους, την επιβιωση τους. Μην παιρνοντας αυτο το πολυτιμο μαθημα.
Κι ετσι πολλοι εσκαγαν πριν προλαβει να τους βγαλει εξω. Κι αυτο ηταν πολυ δυσαρεστο. Επρεπε να εχουν ανοιχτα τα παραθυρα για ωρα μετα. Ο χωρος γεμιζε αμμο. Που περναγε μετα στα πνευμονια τους, που επρεπε να μενουν δυνατα οσο γινεται ν' αντεχουν τον βαρυ αερα, που ηδη ειχε επιβαρυνθει πολυ απο το θεαμα του .
Ετσι κατι τετοιες αργες αντιδρασεις ειχαν με τον καιρο κανει τους οδηγους πολυ νευρικους.
Δεν ηθελαν να τους τυχαινουν τετοια.
Καλο ταξιδι γι αυτους ηταν αυτο που καθενας δεν ειχε σκασει μεσα στη καμπινα. Δεν πα να γυριζαν και με το λεωφορειο αδειο στον οικισμο. Εαν η καμερα δεν ειχε καταγραψει κανενα σκασιμο στο εσωτερικο, το ταξιδι ηταν καλο. Ο οδηγος ηταν καλος. Αρκουσαν οχτω καλα ταξιδια για να γινει καποιος οδηγος σταθμαρχης. Σε καποιος επαιρνε ολοκληρη ζωη. Σε καποιους λιγους μηνες. Αυτοι που τα καταφερναν γρηγορα, ειναι βεβαια κατανοητο, οτι ηταν οι πιο βαρβαροι ή οι πιο κυνικοι. Αυτοι που εβγαζαν και πεταγαν βιαστικα τον επιβατη εξω με τα σημαδια του πρωτου πρηξιματος. Ο ατυχος εμενε μεσα στη καυτη ερημο για καποιες ωρες πριν παραδωσει το πνευμα. Και η μεγαλη ειρωνια ηταν (αυτο απο καποιες λιγες μαρτυριες καποιων που ειχαν πεταχτει εξω ενω κοντευαν να φτασουν στον οικισμο και μπορεσαν και τον βρηκαν περπατωντας)  οτι καθως εβγαιναν στον καθαρο αν και καυτο αερα, σταματουσε η συνεχης δηλητηριαση τους απο τις σκεψεις τις δικες τους και των αλλων. Ο θανατος τους ερχοταν μονο εξαιτιας θερμοπληξιας ή αφυδατωσης.
Αλλα οι επιβλεποντες των οδηγων δεν μπορουσαν να κανουν και πολλα γι αυτη την σκληρη βιασυνη καποιων.
Η δουλεια του οδηγου ηταν ηδη μια δυσκολη δουλεια. Και σε πολλα σημεια συγκρινομενη με αυτη των φυλακων, των εργατων ή ακομα και των πορνων ηταν χειροτερη.
Οι εθελοντες ολο και λιγοστευαν.
Ολοι ηξεραν οτι το πλεξιγκλας δεν ηταν το καταλληλο μονωτικο για τη καμπινα του οδηγου.
Ηταν κι αυτοι υποκειμενα μιας αργης δηλητηριασης.
Την ταξη των οδηγων την ξεχωριζες απο αυτο το ομοιομορφο απαλο πρηξιμο στο προσωπο και στο λαιμο. Οχι πολυ εντονο. Ισα ισα ικανο να χαλασει μια συμμετρια που υπαρχει σε καθε ανθρωπο οποιουδηποτε σχηματος και ογκου.
Και οι περισσοτεροι πιστευαν οτι το περιστατικο με τον οδηγο που ειχε σκασει ενω οδηγουσε ηταν μυθος. Ειπαμε το καλο ηταν οτι ολοι μαθαιναν να ξεχνανε γρηγορα, αυτο ηταν το αλφα της επιβιωσης. Και αυτοι, που τη σκεψη τους στοιχειωνε ενα λεωφορειο ακυβερνητο στη μεση της ερημου, δεν ειχαν καλο τελος. Αυτοι κυριως πηγαιναν απο ελλειψη υπνου.

Ο Τιολ, μαλλον γιατι ειχε αφησει καθε ελπιδα πισω οταν εκανε την αιτηση, δεν ειχε ουτως ή αλλως καμια προθεση να βασιστει πανω σε αυτες τις σκεψεις. Εφοσον δεν ειχε κατι να περιμενει απο το μελλον μπορεσε και πηρε και απο το παρελθον το σιδερενιο γαντι του.

 Διαλεξε να εχει τα ματια ανοιχτα σε ολο το ταξιδι.
Ή οταν ξεκινησε η δοκιμασια παγωσαν κι εμειναν ξεχασμενα ανοιχτα.
Δεν ειναι σιγουρο οτι τα ειδε ολα αλλα ειδε πολλα.
Οταν ειδε το τελος του κοριτσιου μια θεση μπροστα και δεξια του, θυμηθηκε το προσωπο και την αγωνια στα ματια της οταν περιμενοντας να μπουν ειχαν σχηματισει μια μακρια ουρα. Καταλαβε οτι δεν θα μπορουσε να το αποφυγει. Ηταν σα ταινια που μαντευες τη καταληξη. Στο τελος του ταξιδιου - κι αυτη ηταν απο τις λιγες σκεψεις που του ειχαν απομεινει - την σκεφτηκε και απορησε γιατι στην ευχη ειχαν κανει δεκτη την αιτηση της αφου καποιος που ηξερε τα στοιχειωδη για το ταξιδι ευκολα θα διαπιστωνε οτι δεν θα αντεχε. Αν ελεγε αυτη την απορια του σε οποιοδηποτε σταθμο υποδοχης θα του ελεγαν -απαντουσαν σε ολες τις ερωτησεις - οτι δεν ηξεραν να εκτιμησουν την πορεια κανενος. Μετα απο καιρο μονο θα μαθαινε οτι η αληθεια ειναι οτι δεν απερριπταν καμια αιτηση. Ολες γινονταν δεκτες και μαλιστα για τη θεση που ζητουσες.
Ειδε και πως το γεγονος με το κοριτσι επηρεασε τη συμπεριφορα του οδηγου.
Πεταξε εξω στην αμμο ενα περιπου εικοσαχρονο αγορι απλως και μονο γιατι ετρεμε κι εναν αλλο που εβγαλε μια φωνη. Και στις δυο περιπτωσεις κοκκαλωσε το λεωφορειο και ετρεξε κατα πανω τους. Τους τραβηξε με ορμη που ηταν αρκετη γιατι κανενας στη κατασταση τους δεν θα μπορουσε να φερει σοβαρη αντισταση. Αυτη ειναι και η απαντηση στην ερωτηση γιατι οι οδηγοι δεν ηταν απαραιτητα σωματωδεις ή με καμια σχετικη εκπαιδευση σε παλη.Οι επιβατες ηταν σταθερα σ'ενα σχεδον εσχατο σημειο εσωτερικης καταρρευσης. Αθορυβοι και σιγουρα ηττημενοι ετσι που η αντισταση δεν θα μπορουσε να ειναι ουτε στις επιλογες ουτε στις δυνατοτητες τους.

Ειδε τρια περιστατικα και ειχε μια αχνη εντυπωση οτι ειχε δει αλλα δυο στις μπροστινες θεσεις και οτι αυτα ηταν ολα. Εκανε λαθος. Ο ακριβης αριθμος ολων των περιστατικων ηταν δεκατεσσερα, ακριβως στον μεσο ορο απωλειων για καθε ταξιδι και τα σκασιματα μεσα στη καμπινα ηταν συνολικα δυο, λιγο καλυτερα απο το μεσο ορο αυτα.

Ηταν ενα συνηθισμενο ταξιδι και δεκατεσσερα προσωπα στις ακρες του δρομου να κοιτουν με πρησμενα ματια εναν  ηλιο που ολο και μεγαλωνε μεσα στο κεφαλι τους κι επιανε ολο τον ουρανο - δεν υπηρχε πια ουρανος, μονο αυτος ο ηλιος - ηταν μια συνηθισμενη στατιστικη.

 

 

 

  

Μη παίζεις με τα σίδερα

Καποια πράγματα δεν τ' αγγιζεις.
Απλως προσποιεισαι οτι τα ξεχασες.

Αυτο που δεν ηξεραν οι αντρες που καμαρωναν διπλα της ή μεσα της ηταν οτι εκτος απο την ομορφια της κουβαλουσε μαζι και την απελπισια της. Που αυτος την ηξερε καλα. Ειχε καρατομησει τοσους ενθουσιασμους του καποτε.
Και δεν αντεχε να τη βλεπει χωρις να βλεπει κι αυτη την απελπισια πανω της.
Αυτη ηταν η μονη δικαιωση και η μονη χαρα του.
Απ' αυτον δεν ειχε δικαιωμα να τη κρυβει.
Παρακολουθησε με πλαγιο ματι ολη την παρασταση της διπλα στη μπαρα.
Με αυτο το ανυποψιαστο ομορφοπαιδο.
Το γελιο, το τραβηγμα του μανικιου, το χερι στα μαλλια.
Η καρδια του χτυπιοταν αλλα χαμογελουσε ασταματητα.
Ηθελε η ακρη του δικου της βλεμματος να πιανει το δικο του χαμογελο.
Ποναει το χαμογελο.
Το ηξερε.
Περισσοτερο κι απο σπασμενο πλευρο.
Κι εστησε κι αυτος απεναντι της τη δικια του σκηνοθεσια ανεσης.
Μυες πλατης και προσωπου χαλαρωμενοι. Εκτος απ' αυτους γυρω απο το στομα, τεντωμενοι αυτοι και παγωμενοι σε μια ευθυμια που ηθελε να κοβει σα σπασμενο γυαλι τη δικια της. Εδειχναν τα δοντια τους ο ενας στον αλλο και μ' ενα δικο τους και αόρατο για τους γυρω τους τροπο τα βυθιζαν στο λαιμο του αλλου. Απο δονησεις στον αερα που μονο αυτοι αισθανονταν μαντευαν και το αποτελεσμα.

Ο διαολος τόφερε ν' ανεβαινουν μαζι τη σκαλα.
Γυρισε να τη δει.
Μολις ειδε το σαγονι της τρελλαθηκε.
Δεν ειχε αφησει να φανει καμια ηττα πανω του.
Κατι βαθειες γρατζουνιες δεν μπορουσε να τις κρυψει αλλα σα να τις χρησιμοποιουσε τωρα για να δειχνει τη νεα της δυναμη.
Κοιτα απο τι φωτιες βγηκα ζωντανη, σα να του φωναζε.
Αντε γαμησου, του ξεφυγε μονο του μεσα απο τα δοντια του.
Γυρισε και του χαμογελασε.
Πονεμενο χαμογελο.
Καποια χαμογελα πονανε πολυ.
Καποια αλλα μεταμορφωνουν ενα δυνατο αλλα αναμενομενο πονο σε καποιον αλλο, αντίθετης φορας μεν αλλα ακομα πιο βαθυ, που ηταν εκει πολυ καιρο, πριν κανει ακομα ορατα τα σημεια της παρουσιας του.
Αυτον που ερχεται με τη σκεψη, παει， τα εχασες ολα.

Πτώση

 

 

Πρωτα ηταν ενας οξυς πόνος στη πλατη. 

Το βλεμμα του σα να ακουσε μια εντολη πριν κι απ΄αυτον τον ιδιο άφησε την οθονη κι εμεινε στο κενο.

Ο πόνος περασε στη καρδια και μετα σα μολυβι μεσα στο χερι. Κυλησε απ' την κλειδωση του ωμου κι επεσε ολο μεσα στην ανοιχτη ακινητη απο εκπληξη παλαμη. Σιγα σιγα μουδιασε και καπως πιο κρυο απο το δεξι. Το μουδιασμα απλωθηκε και στο μυαλο του. 

Αυτο ηταν, σκεφτηκε.

Ως εδω.

Ετσι ειναι αραγε;

Ετσι γινεται;

Πόσο κρατάει;

Φοβοταν αλλα οχι οσο θα φοβοταν αν απλως του ελεγαν οτι θα συμβει.

Ο Μπαμπης ο φιλος του ηταν πεντε χρονια νεώτερος απ΄την τωρινη του ηλικια οταν δεν ξυπνησε. Ουτε σαραντα.
Ποσο συχνα τον σκεφτοταν. Πρωτα γιατι του ελειπε. Και επειτα για να του εξηγησει την απορια.
Γιατι σε σενα ρε Μπαμπη;
Τοσο ζεστος ανθρωπος, με τετοιο χιουμορ, τετοια καλοσυνη. Στους επικηδειους ακομα θυμοτανε οτι κανεις δεν μπορεσε να αποφύγει τη λεξη “διαμαντι”. Σα να την κολλησε πανω του, να τη πηρε για παντα μαζι του και καθε που την ακουγε να τον εφερνε στο μυαλο του.
Και το διαμαντι ειχε σπασει. Στο κεντρο του, στη καρδια του. 

Ο πονος του δυναμωνε, η αναπνοη του δυσκολεψε. Ενιωθε οτι πλησιαζε σε καποιο οριο αντοχης, ακομα λιγο ηθελε και μετα τερμα. Σα να τον λυποταν ομως ο πονος και να εμενε σταθερος σε κεινο το σημειο πριν το κορυφαιο, το απολυτο. Σα να του εδινε καποιο τελευταιο χρονο ειτε να σκεφτει ειτε ν' αντιδρασει.

Σκεφτηκε ποσο θα στεναχωρουσε μερικα προσωπα. Ποσο θα τους σημαδευε για παντα τη ζωη. Ο πονος τους για ποσα χρονια θα ηταν μεγαλυτερος απο τον δικο του, αυτον εδω περα. Ισως ηταν ενας παρομοιος συνεχης με αυτον που βιωνε, αυτον που οδηγησε σε αυτον εδω τον οξυ και τον “τα θελω ολα τωρα”.

Ισως και ο Μπαμπης τις στιγμες που αναβε το τσιγαρο και μεχρι να κανει το μισο ηταν ενας αλλος, σκοτεινος και αγνωστος, να περναγε μεσα απο εναν τετοιον μακρυ, βουβο πονο, των σκεψεων. Τις θυμοταν αυτες τις στιγμες. Και σιωπουσε οταν ερχονταν.

Θα μπορουσε τωρα αραγε να τον παλεψει; 

Να μην φοβοταν πρωτα πρωτα. Μην την επιβαρυνει κι αλλο τη καρδια του. Ηταν σε αυτο το σπριντ που επρεπε να τη βοηθησει. Της ειπε μαλακά, οσο πιο μαλακά μπορουσε, εγω απο δω πανω τουλαχιστον δε θα σε επιβαρυνω.

Προσπαθησε να αναπνεει αργα. Βαθεια δεν μπορουσε. Δοκιμαζε να δει σε τι βαθος μπορουσε να παει η ανασα του, εκει μεχρι ν'ακουμπησει αυτη τη κακια βελονα, κι εκει σταματουσε. Την αλλη φορα λιγο πιο περα απο τη μυτη της, την αλλη φορα λιγο πιο κοντα, ισα να τη νιωσει. Δεν επρεπε να την αφησει να καρφωθει μεσα του ομως. Η οξυτητα της θα τον εξουθένωνε. Προσοχη λοιπον.
Επιασε αργα την αριστερη του παλαμη. Ένιωσε αυτη την παραξενη διαφορα θερμοκρασιας με την αλλη, την αλλη που την αισθανοταν ακομα δικια του. Ενιωσε ιδρωτα στο μετωπο, κατι περιεργο στο σαγονι. Και μετα ενιωσε αυτο το μικρο αλλα τοσο εντονο κλικ που εκανε ο πονος καθως ανεβηκε το σκαλι που φοβοταν.

Επεσε.

Η μορφη του Μπαμπη μαζι με τη μορφη των αλλων αφησαν εν χορω μεσα στο μυαλο του ενα λυπημενο, βαθυ και μακροσυρτο αααχ. Ηθελε να τους ζητησει συγνωμη. Δε προλαβε.

 

 

 

Ξυπνησε μεσα σε δυο ρυθμικους ηχους. Ενα σα λιγο βιαστικο ρολόι κι εναν σα νερο που εβραζε σε σιγανη φωτια. Ανοιξε αργα τα ματια. Λευκοτητα. Τα ξανακλεισε. Και μετα ,οταν τα ξανανοιξε προλαβε να δει δυο ξενα ματια που τον κοιτουσαν επιμονα και μ'ενα ακατανοητο σ' αυτον ενδιαφερον.

Νυχτερινός επισκέπτης

Δεν υπήρχε τιποτα που να με βαλει σε υποψιες.

Ο μακρυς διαδρομος, απο το ασανσερ ως τη πορτα του διαμερισματος ηταν μισοσκοτεινος και μια κοκκινη γραμμη που ειχε χαραχτει πανω στον τοιχο και δεν την ειχα δει βγαινοντας το απογευμα θα μπορουσε να ειναι οτιδηποτε.

Καποιος φανηκε να ειχε σκουπισει τα παπουτσια του στο χαλακι της εισοδου αλλα αυτη η εικονα μου ηρθε αργοτερα οταν ολα ηδη ηταν σε εξελιξη και τη στιγμη που το πρωτοείδα δεν εδωσα σημασια.

Ανοιξα και μπηκα, πατησα το φως στα αριστερα αλλα δεν αναψε.

Εβρισα αλλα δεν ηταν η πρωτη φορα στη ζωη μου που ερχομουν αντιμετωπος με μια καμμενη λαμπα κι ετσι προχωρησα απο το χωλ στο λιβινκ ρουμ να αναψω τα φωτα εκει.

Το μονο φως τωρα στο χωρο ηταν απο τα φωτα της πολης και του φεγγαριου που περνουσαν μεσα απο τις μισοτραβηγμενες κουρτινες.

Θα ημουνα περιπου στη μεση του δωματιου οταν επεσε με δυναμη πανω μου.

Μου κοπηκε η ανασα απο το τρανταγμα και τη τρομαρα. Με επιασε με δαχτυλα σα ταναλιες, με ακινητοποιησε μπρουμυτα στο πατωμα και καθισε πανω μου. Μου επιασε τα μαλλια δυνατα και εσπρωξε το προσωπο μου με δυναμη στο πατωμα. Η μυτη μου συνθλιφτηκε και ενιωσα το αιμα ζεστο να βγαινει και να μου πασαλειβει τα μαγουλα και τα χειλη.

Βογγηξα κι αυτο τον εκανε να βγαλει ενα αγριο γελιο.

Εσκυψε πανω απο το αυτι μου και με μια συριχτη φωνη ειπε «θα κατσω εδω ολη νυχτα. Αν κινδυνευεις ή οχι θα το δουμε. Και ισως οχι αποψε αλλα αυριο ή αλλη μερα».

«Τι θες; Τι θες;» τραυλισα και το αιμα μπερδευτηκε στο λαιμο μου. Το καταπια και αρχισα να βηχω. Ετρεμα ολοκληρος.

«Να δω πως τη βγαζεις. Να βοηθησω λιγο τη κατασταση"

Αφησε ενα μακρυ γελιο αλλα χωρις στιγμη να χαλαρωσει το σφιξιμο που εκανε με τα ποδια γυρω απο τη μεση μου. Το ενα χερι στα μαλλια και το αλλο πιεζε τη πλατη μου.

Ο φοβος αφησε λιγο κενη μια θεση που τη προλαβε μια οργη που μου ηρθε ανεξελεγκτη

“Τι θες ρε καριόλη; παρε οσα λεφτα θες και φυγε. Παρε οτι στο διαολο θες και φυγε. Τι καθεσαι σα το διαολο πανω μου” εφτυνα τις λεξεις, μαζι με το αιμα που μου γεμιζε το λαρυγγι και το στομα, το σωμα μου γεμιζε απο ενα θυμο πρωτογνωρο.

“Σκασε, δε ξερεις τιποτα. Τιποτα. Θα δεις” μου χτυπησε μια δυνατη γροθια στα πλευρα. Ακουσα ενα κρακ. Ενα κυμα πονου ζεστου στην αρχη και μετα καυτου. Ο θυμος μου φουντωσε και μαζι μ'ενα κυμα φοβου που πρωτη φορα εβλεπα. Θα με σκοτωνε. Θα με σκοτωνε ο πουστης. Θα καθοταν απο πανω μου και θα με σκοτωνε.

“Γιατι; γιατι ρε πουστη; τι θες; παρε οτι θες;”

“θα το παρω. Ολα θα τα παρω. Οπως θελω εγω ομως. Περιμενε”

Αυτο το ειπε πιο σοβαρα απ' ολα τ'αλλα. Η φωνη του εβγαινε μεσα απο μια πετρα τωρα. Η υστερια που απλωνοταν πριν σιγα σιγα στο δωματιο τωρα ειχε γινει ολος ο αερας, αυτος κυριαρχουσε πανω της και αφου το καταφερε αυτο και κατελαβε ολο το χωρο ηταν πιο σιγουρος, η λαβη του χαλαρωσε αλλα ολο το βαρος του ηταν εκει, το ενιωθα παντου.

Χτυπησε το κινητο και υποδεχτηκε τον κουδουνισμα με ενα κοφτο γελιο ικανοποιησης. Ακουσα κατι σαν “παμε”.

Συνεχισε να κραταει τα μαλλια μου και με το αλλο χερι ψαχουλεψε το σακακι μου για να το βρει.

Χωρις να τον βλεπω, τον ενιωθα να το κοιταει, να βλεπει το ονομα στην οθονη. Και μετα τον ακουσα.

Απαντησε. Χαιρετησε. Ρωτησε τι εγινε. Ολα αυτα με τη φωνη μου. Οπως και μετα που ειπε τι σκεφτομουνα γι αυτον που ηταν στην αλλη ακρη. Ακουγα τη φωνη μου, να λεει τις σκεψεις μου, σε καποιον που ηταν ενας φιλος μου. Και που τωρα ακουγε τη φωνη μου να του λεει πραγματα κρυμμενα κι απομενα. Μονο τις ακρες τους ηξερα αλλα αυτος τα ηξερε ολα, τον ακουγα και καταλαβαινα οτι ελεγε μια αληθεια που δεν την ειχα δει γιατι τη φοβομουνα. Μιλουσε χωρις βιασυνη, με σιγουρια, συγχρονως που και που τραβωντας τα μαλλια μου χτυπαγε σταθερα και με ρυθμο το κεφαλι μου στο πατωμα. Η μυτη μου πρεπει να ειχε γινει λιωμα, ο πονος εφτανε μεχρις ενα σημειο τοσο βαθυ οπου δεν ειχα πονεσει ποτε πριν, και μετα εγινε σαν ενα κομματι παγου μεσα στο κεφαλι μου και μετα δεν τον ενιωθα καν.

 Μαντευα μια αντιδραση στην αλλη ακρη του τηλεφωνου, μια εκπληξη, μετα εγινε σιωπη, μετα καποια “οκ, οκ” μετα παλι σιωπη, κι εμεινε η σιωπη μεχρι που τον ενιωσα να το κλεινει και να το ακουμπαει διπλα στο ματωμενο μου προσωπο στο πατωμα. Ενα μαυρο μικρο αντικειμενο, σε ευθεια με τα ματια μου, δεκα ποντους μακρια τους.

Το ειδα ν' αναβοσβηνει. Εσφιξε δυνατα παλι τα μαλλια μου, σα προειδοποιηση να σκασω, να μη πω τιποτα. Το πηρε και απαντησε παλι. Με τη φωνη μου. Αυτη τη φορα μιλησε με μαλακό τονο αλλα σταθερό, ηταν το κοριτσι μου. Της ειπε, οτι η αγαπη μου δεν ηταν αρκετη για να καλυψει ενα κενο που υπηρχε μεσα μου. Οτι ενιωθε την κουραση της και τη φοβοταν. Δεν μπορουσε ομως να ζησει αλλο μαζι της. Ηταν σωστη αυτη η κουραση, Ηταν το σωστο μηνυμα. Επρεπε να το ακουσουν και οι δυο. Ακουγα. Πρωτα τη βουβαμαρα στην αλλη πλευρα, το ξαφνιασμα, υποτιθεται θα ερχοταν σε λιγη ωρα σπιτι μου να κοιμηθουμε, μετα τους λυγμους, μετα φωνες, μετα παλι λυγμους, μια δυνατη κραυγη και ο ηχος της επαφης που κοβοταν. Αυτο ηταν. Με χωρισε. Ο παλιοπούστης με χωρισε. Εχοντας το κεφαλι μου μεσα στα αιματα, στα σαλια και στα δακρυα της οργης μου πηρε τη ζωη μου και την εκανε οτι ηθελε.

 

Δεν ξερω ποσες ωρες περασαν.

Ημουνα συνεχεια ζαλισμενος και με ενα αδιακοπο πονο παντου στο σωμα. Αισθανομουνα συνεχως το βαρος του, τα χερια και τα ποδια μου ανοιχτα και κολλημενα στο πατωμα. Ποτε ποτε τον ακουγα να απανταει στο σταθερο τηλεφωνο, να πληκτρολογει στο κομπιουτερ, μετα στο κινητο, μετα να βαζει ποτο, νομισα οτι ακουσα απο την ανοιχτη πορτα της τουαλετας καποιον να κανει μπανιο. Τον ακουγα να γυροφερνει στο διαμερισμα και συγχρονως το βαρος του πανω μου. Ηταν εκει απο πανω μου, πιεστικος, και συγχρονως ηταν γυρω, παντου στο δωματιο, διευθετωντας και αλλαζοντας. Τη ζωη μου. Τα παντα μου.

Ετσι οπως ημουνα πεσμενος εβλεπα το τζαμι της μπαλκονοπορτας μεσα σ'ενα μακροστενο πλαισιο μεταξυ του μικρου τραπεζιου και του καναπε. Ειδα το πρωτο γκριμπλε φως στον ουρανο πανω και αναμεσα στα ψηλα κτιρια. Και μετα που ασπρισε λιγο και μετα που εγινε πορτοκαλί.

Η πιεση του πανω μου ειχε χαλαρωσει. Οι κινησεις του στο δωματιο ηταν πιο αργες, τακτοποιουσε καποια χαρτια στο γραφειο. Τα ακουγα που θρόιζαν και μετα που τα χτυπουσε ολα μαζι στο ξυλο του γραφειου να τα φερει σε σειρα. Εβλεπα το ρεβερ του παντελονιου του και τα παπουτσια του. Εβλεπα τα δαχτυλα και τα περιποιημενα νυχια του ετσι οπως μου πιεζαν και μπηγονταν μεσα στα μαγουλα μου.

Το φως ξεκινησε απο την αλλη ακρη της πολης και πλημυρισε το δωματιο. Καποιες χαλαρες κινησεις τελευταιες. Πριν τον νιωσω να αλαφραινει σιγα σιγα απο πανω μου και απο ολα τα δωματια. Μετα η πορτα ανοιξε απαλα και μετα εκλεισε απαλα.

Ημουνα μονος. Ο πονος ηταν τωρα ενα μουδιασμα σε ολο το σωμα. Σηκωθηκα αργα, ζαλιστηκα, καθισα στη καρεκλα. Κρατησα το κεφαλι μου που βούιζε. Κοιταξα εξω απο τα τζαμι τον ηλιο που εβγαινε.

Τις επομενες μερες ημουνα στο κρεβατι ή στο καναπε. Δεν μου τηλεφωνησε κανεις. Ουτε κι εγω μπορουσα να παρω καποιον. Ολη η μνημη του τηλεφωνου ειχε σβηστει.

Δεν βγηκα εξω. Με αυτο το στραπατσαρισμενο προσωπο θα συγκεντρωνα προσοχη απ΄αυτου του ειδους που δεν τη θελει κανενας. Ειμαι ακομα μεσα απο τοτε και ειναι η πρωτη φορα που γραφω γι αυτο.

Καποιες φορες κοιτωντας απο το παραθυρο εξω, βλεπω μια φιγουρα στη γωνια να με κοιταει σταθερα.

Με προσεχει ή με ελεγχει; Δε ξερω.

Ξερω μονο οτι δε μπορω να βγω εξω.

Καποιος ερχεται και σκαλιζει τα χαρτια μου τα βραδυα.

Κανω οτι δεν τον ακουω.

Ο άνθρωπος χωρίς ιστορία

Περασε και την ειδε ετσι οπως καθοταν με το κεφαλι σκυμμενο πανω στο βιβλιο της.

Τα μαλλια της επεφταν μπροστα στο προσωπο της,

Το βιβλιο ανοιγμενο καπου στο πρωτο του ενα τριτο. Ολο πρεπει να ηταν καμια τετρακοσαρια σελιδες.

Καθισμενη στο παγκακι του εμπορικου κεντρου. Διπλα στο ασανσερ. Κοσμος πηγαινε κι ερχοταν. Το ασανσερ ανεβοκατεβαινε εργατικοτατα. Οι πορτες του ανοιγοκλειναν, αδειαζε γεμιζε ασταματητα. Αυτη εκει. Αναποσπαστη, ανεπαφη, απτοητα απορροφημενη.

Επιβραδυνε, να παρατηρησει καλυτερα. Αυτη και το βιβλιο. Δεν μπορεσε να δει και πολλα. Προσπερασε, κοντοσταθηκε. Γυρισε και τη κοιταξε. Ουτε μια στιγμη δε σηκωσε το κεφαλι της. Γυρισε σελιδα. Εμεινε λιγο να τη κοιταει και μετα εφυγε.

Ξαναπερασε μετα δυο ωρες. Δεν ηταν εκει.

Την αλλη μερα ομως ηταν. Το βιβλιο ηταν ανοιγμενο περιπου στη μεση του τωρα. Το ασανσερ τη δουλεια του. Κι ο κοσμος ο περαστικος τη δικη του.

Καθισε διπλα της. Κοντα αλλα οχι τοσο οσο να την ενοχλησει ή να της αποσπασει τη προσοχη.

Που και που εριχνε λοξες ματιες μπας και δει το τιτλο του βιβλιου ή το συγγραφεα.

Δεν τα καταφερε.

Αυτη γυριζε τις σελιδες με οχι σταθερο ρυθμο. Θα ελεγες οτι ηταν σημεια που επιταχυνε και σημεια που επιβραδυνε σημαντικα. Καθως ηταν στο μεσο του βιβλιου λογικα ηταν σε μια κορυφωση και της πλοκης του, εκει που οι σελιδες φευγουν σα νερο. Αλλα αυτη φαινεται ειχε το δικο της ρυθμο. Στεκοταν σε λεξεις ή προτασεις που την κεντριζαν περισσοτερο. Απο την σταση του σωματος της καταλαβαινε τα σημεια που ειχε καθηλωθει απο την πλοκη – το χερι εμενε ακινητο πανω απο τη σελιδα χωρις να τη αγγιζει, και τα αλλα σημεια που την αφηναν μαλλον αδιαφορη – το σωμα της ειχε χαλαρωσει πολυ και κυριως η περιοχη της πλατης.

Καθισε διπλα της, ρουφουσε απο την αυτοσυγκεντρωση της και απο τη παλιροια των συναισθηματων της. Οταν επρεπε να σηκωθει, το εκανε οσο πιο αθορυβα μπορουσε απευθυνοντας της ενα άηχο "γεια σου".

Και αυτο γινοταν καθε μερα.

Μια μερα καποιος καθοταν διπλα της. Στην αρχη σχηματισε την εντυπωση οτι ηταν φιλος της. Εμεινε σαν παγωμενος να τους κοιταει απο τα τρια μετρα περιμενοντας να δει καποιο σημαδι που θα επιβεβαιωνε αυτο το φοβο. Καποιες κινησεις των σωματων τους ομως δεν ειχαν καμια συμμετρια ή αντισυμμετρια, αυτη η σχεση που εχουν δυο σωματα που γνωριζονται καλα και που και να ηθελαν δεν θα κρυβοταν. Μια βαθεια ανακουφιση τον κατελαβε στη διπλη διαπιστωση  οτι δηλαδη ο αλλος της ηταν ξενος και συγχρονως οτι αυτος μπορουσε να διαβαζει πλεον το σωμα της καθαρα ετσι οπως ηταν αφημενο μεσα στην αναγνωση.

Η μεση του βιβλιου ειχε μεινει πισω, τωρα κανονικα θα επρεπε ν’ αρχιζει το ξεκουβαριασμα της ιστοριας. Οι ηρωες να εχουν αρχισει να καταλαβαινουν τον ερωτα τους ή την απατη του αλλου ή την εκδηλωση καποιας αρωστιας που ειχε τη ριζα της στις προηγουμενες διακοσιες τοσες σελιδες.

Ο νεαρος αρχισε να μιλαει στο κινητο του. Δυνατα και φουριοζικα και με μια επαρση του φανηκε. Θα ηθελε να τον χτυπησει εκεινη τη στιγμη. Αυτο μας ελειπε, να χωθει με τις αγριοφωναρες του και την επαρση του μεσα στην υποθεση. Να προκαλεσει καποια παρεκκλιση των συναισθηματων της, της προσοχης της εστω. Αληθινα ειχε θυμωσει. Ο νεαρος εφυγε μιλωντας ακομα στο κινητο. Εσπευσε να καθισει διπλα της περισσοτερο προσεκτικα απο ποτέ. Και το πηρε αποφαση. Θα τη προστατευε απο ολους αυτους τους θορυβωδεις και αναισθητους. Ανεπνευσε βαθεια με αυτη του τη σκεψη και αποφαση. Εριξε μια λοξη ματια οσο μπορουσε πιο διακριτικη. Αρκετα θα ειχε υποφερει με την οχληρη αδιακρισια του αλλου. Περιπου στην διακοσιαπενήντα. Κανονικα ο ήρωας θα επρεπε να ειχε λαβει καποια επιγνωση της μοιρας του τωρα. Ισως μαλιστα να ειχε αρχισει και τον αγωνα του να αντισταθει ή να γιατρευτει ή να ξεχασει ή να κερδισει.

Και αυτος το ειχε παρει αποφαση να τη προστατευσει.

Ξεκινησε να πηγαινει και να καθεται απεναντι απο το παγκακι της απο νωρις. Κρυμμενος πισω απο μια εφημεριδα μην τυχον και της τραβηξει την προσοχη. Μολις αυτη ερχοταν, εκανε ενα κυκλο και ερχομενος απο μια αλλη κατευθυνση πηγαινε αργα και αδιαφορα και καθοταν διπλα της. Μαλιστα εδινε και μια μικρη στο σωμα του κλιση προς το μερος της. Χωρις ποτε να την ακουμπησει. Εδινε μια εντυπωση ομως στους περαστικους οτι ηταν ζευγαρι.

Ειχε φτασει στη σελιδα τρακόσιακατι. Εδω κανονικα οι συγκρουσεις πρεπει να ηταν φοβερες. Ο ηρωας θα ειχε ανοιξει ολα τα χαρτια του, ηξερε πλεον τι ηθελε, καποια απο τα προσωπα θα ειχαν αποκαλυψει το ρολο τους σε μεγαλο βαθμο. Θα επαιρναν μια γευση αποτυχιας τωρα. Οι χωρισμοι και οι παρεξηγησεις θα ηταν στο ντελιριο τους.

Γευοταν τη συγκινηση της με τη μεθεξη ενος θεατη του βωβου κινηματογραφου. Ενος βωβου κινηματογραφου που οι ηθοποιοι ειχαν μονιμως γυρισμενη τη πλατη τους. Διαβαζε ολη την ενταση και το παθος τους απο ανωδυνες συσπασεις ή αλλαγες απο την δικη της σωματικη ενταση ετσι οπως  εφτανε σε αυτον. Η σκεψη του ανοιγε ενα πελωριο καμβα να συνθεσει την ιστορια του βιβλιου αλλα αυτος πιστευε οτι τον τραβουσε μια και μονο δυνατη υποθεση. Αυτη της κοπελας.

Την επομενη μερα το κοριτσι δεν ηρθε.

Περιμενε αρκετη ωρα αλλα ματαια. Γυρισε σπιτι με βαρεια καρδια. Καποια στιγμη αργοτερα μην αντεχοντας αλλο την αγωνια του επεστρεψε να δει μηπως ειχε ερθει ενω αυτος ελειπε. Και παλι ομως δεν ηταν εκει.

Εβγαλε ολη τη νυχτα να σκεφτετε το κοριτσι και την ιστορια. Η σκεψη που τον τρομαζε περισσοτερο ηταν να ειχε καθισει σπιτι της ή καπου αλλου να διαβασει την συνεχεια. Κι ακομα χειροτερα αν την ειχε ηδη τελειωσει.

Οχι, οχι δε μπορει. Μαζι επρεπε να δουν το τελος. Πεταγοταν απο το κρεβατι και κοιτουσε για ωρα προς το μερος της Ανατολης για το πρωτο φως.

Οταν οι φύλακες ανοιξαν τα βαρεια στορια να μπουν οι καθαριστριες αυτος ηταν ηδη εκει. Εκανε κρυο αλλα ειχε ενα θερμος με ζεστο καφε. Τα ματια του ηταν μαυρα απο την αυπνία.

Γυρισε ολο το εμπορικο κεντρο πανω κατω. Ετσι οπως ηταν αδειο προσεξε διαφορες λεπτομερειες, ειδε τους πωλητες να ερχονται ενας ενας με τα καθημερινα τους ρουχα και ηταν σα να τους εβλεπε πρωτη φορα ετσι διαφορετικοι και κανονικοι οπως εμοιαζαν. Ο καθενας ειχε μια ιστορια, μια ιστορια που στους ιδιους φανταζε κοινη και που την εκρυβαν καλα πισω απο τη στολη του πωλητη. Ετσι χαλαρα οπως μιλουσαν μεταξυ τους φαινονταν σαν αλλοι. Πεταγαν κομματια της ιστοριας τους ο ενας στον αλλο. Μεσα απο κουβεντες και εκδηλωσεις ικανοποίησης ή αναγκης. Οι πιο συμβιβασμενοι τα πεταγαν σε μικρα κομματια και στρογγυλοποιημενα. Οι αλλοι με μια υπερβολη και μια ενταση που την αλλοιωνε. Καμια ιστορια δεν ερχοταν προς τα εξω αυτο που πραγματι ηταν μεσα τους.

Και οσο ο κοσμος πυκνωνε αυτοι αρχιζαν σιγα σιγα και φορουσαν τη μασκα του πωλητη και εκρυβαν εκει πισω την ιστορια τους. Οι πελατες δεν την χρειάζονταν. Και σε αυτους ομως ηταν αδυνατο να περιφερουν την ιστορια τους σε κοινη θεα. Κι ετσι ο καθενας πωλητης γινοταν δυο ανθρωποι. Ο πωλητης και ο ανθρωπος με την ιστορια του. Ο μαζεμενος στη γωνια. Η ιστορια τους συνεχιζοταν χωρις αυτους προς το παρον. Μολις τελειωναν τη δουλεια θα εβλεπαν μεσες ακρες που βρισκοταν η ιστορια τους και θα την επιαναν απο κει. Θα ρωτουσαν τους δικους τους, θα ανεκριναν, θα ακουγαν και θα εψαχναν με τα ματια να δουν τι ειχε γινει., τι ειχε μεσολανησει αυτες τις ωρες της απουσιας τους απο τις ιστοριες τους. Κομματακι-κομματακι η ιστορια τους θα ενωνοταν απο εκει που την ειχαν αφησει το πρωι. Καποια κενα θα συμπληρωνονταν και καποια αλλα καινουρια θα εκαναν την εμφανιση τους. Κι αυτα τα καινουρια κενα και οι καινουριες εξηγησεις και παρανοησεις θα ηταν η ιστορια τους η αληθινη για σημερα.

Εκανε κυκλους με το κεντρο τους γυρω απο το παγκακι της.

Και την ειδε που ηρθε.

Ανοιξε το βιβλιο. Προς το τελος. Ναι, ειχε προχωρησει. Ειχε χασει το πιο ενδιαφερον. Τις τελευταιες συγκρουσεις. Τις απολογιες. Τις αποκαλυψεις. Την τελικη συνειδητοποιηση. Βλεποντας το παχος των σελιδων που εμεναν αδιαβαστες καταλαβε οτι εμενε μονο η τελικη ετυμηγορια. Που συνειδητοποιησε οτι δεν θα την καταλαβαινε.

Κοιταζε με ενταση το κοριτσι και πιο απροκαλυπτα απο ποτε πριν. Διαβαζε γρηγορα τις τελευταιες σελιδες. Ηταν φυσικο. Ολα ετρεχαν τωρα. Ειχε αγωνια. Ισως ο ηρωας στεκοταν στην ακρη ενος βραχου πανω απ' τη θαλασσα, ισως περιμενε την τελευταια συναντηση, ισως μια μονομαχια χωρις μαρτυρες και με εναν μονο νικητη.

Το κοριτσι εκλεισε αργα το βιβλιο. Κοιταξε το εξωφυλλο του για λιγα λεπτα. Μετα το αφησε διπλα της, αναμεσα τους. Εβγαλε ενα καθρεφτακι και κοιταχτηκε. Εβαλε λιγο μέικ απ. Φορεσε την τσαντα της και σηκωθηκε. Πηγε προς το ασανσερ. Την κοιτουσε οπως περιμενε. Βγηκε κοσμος, αυτη μπηκε και εφυγε.

Το βιβλιο ηταν εκει.

Και εμεινε εκει.

Σηκωθηκε και τραβηξε προς το σπιτι του.

Να κοιμηθει.