Radio Nowhere

Οση λύπη χρειάζεται

Καθε βραδυ βγαζω το τραπεζακι εξω απο το μπαρ, ανοιγω το βιβλιαρακι μου και διαβαζω με τα φωτα νεον απο τις πινακιδες των μπατερφλάι μπαρ. Καμια φορα ενισχυω το φως τους  μ'ενα μικρο φακο. Με το ενα χερι το βιβλιο με το αλλο το φακο. Βολευει μονο για μικρα βιβλια.
Χαμογελασαν στην αρχη, ο περιεργος Σιλά, που δε μας μιλαει πια και σταματησε να πειραζει τα κοριτσια.
Παιζουν μπαμπιγκτον διπλα μου μεσα στην υγρη νυχτα, που και που σηκωνω τα ματια, η επιθυμια ερχεται και φευγει και δεν εχω καμια διαθεση να τη κυνηγησω. Δεν μου κρυβει καμια εκπληξη.

Απο τα απεναντι εστιατορια βγαινουν φωναζοντας την πιο κακοηχη γλωσσα του κοσμου, ξερνανε στα δεντρα, τρεκλιζουν διαλυμενοι απο το ρυζοκρασο και τις ζεστες τους μπυρες. Κατουρανε σε γωνιες και στη μεση του δρομου. Κανουν να ξεφυγουν ενα βραδακι απο τη τιποτενια ζωη τους και βυθιζονται ακομα πιο πολυ μεσα της.
Η κριση εδιωξε πολλους ξενους και στεναχωρησε πολλα κοριτσια που εχασαν καποια ευκολα λεφτα και καποια ευκολα γελια που τους εφερναν οι αστειες γλωσσες τους. Πολλα εφυγαν στη μεγαλη πολη ή κλειστηκαν σε ενα τονο πιο σκοτεινα δωματια. Στο χωριο με τιποτα. Μερικα ουτε την Πρωτοχρονια. Οσα εχουν γινει αυτο το χρονο κανουν τη νοσταλγια κακογουστο αστειο.

Δεν υπαρχει ουτε κατι απο την ευθυμια του περυσινου καλοκαιριου. Τοτε που για λιγο εβαλαν τα καλα τους καθως ολος ο κοσμος τους κοιταζε. Δεν ηταν καν τα κυριακατικα, κυριακες βλεπεις δεν υπαρχουν, μιας χρησης πλαστικα ηταν.

Απο μπροστα περνουν δυο ναυτικοι, πενηνταρηδες και. Κανουνε μπαμ.  Ελληναρες.  Γυαλια με κορδονι, να μη πεφτουν ετσι οπως σκυβουν ν'ανοιξουν τα βαλβς ή να διαβασουν τα γραδα, ξεβαμμενα τζην, φαρδεια απο το πολυ φορεμα, ψαρρα μαλλια ακουρευτα για μηνες. Η πρωτη τους δουλεια στα λιμανια θα επρεπε να ειναι το κουρεμα αλλα ειναι τα κοριτσια. Απο καταβολης. Ειναι οι μονοι που κρατανε λουλουδια σε αυτη τη πολη, ο ενας ανθοδεσμη ο αλλος ολοκληρο καλαθι. Το σεναριο το ξερω. Εχτες το βραδυ θα γνωρισαν δυο κοντουλες, που τους κρατησαν το χερι και γελουσαν με οτι κι αν ελεγαν. Κατεβασαν ενα Τσιβας και τα κοριτσια ατελειωτα τσαγια με το ιδιο χρωμα. Τους εδωσαν τηλεφωνα κι αυτοι αρχισαν να τους στελνουν μηνυματα απο τις οχτω το πρωι. Τα κοριτσια θα ξυπναγαν στις δωδεκα και θα εβελεπαν τα κινητα τους γεματα "άι μις γιου" και "άι θινκ οφ γιού". Νικος. Μιχάλης. Οτι δεν θα ειχαν απαντησεις θα τους εκανε λιγο νευρικους και ανυπομονους, μια φορα που θα συναντιοντουσαν στους αλουέδες θα κανανε τους αδιαφορους παρόλο που η η θεα του ενος στον αλλο δεν θα του θυμιζε τιποτα αλλο παρα αυτες. Οταν θα λαβαιναν το πρωτο μηνυμα κατα τις εξι το απογευμα , λιγο πριν ανοιξει το μπαρ, κι ενω θα το ειχαν παρει αποφαση θα ξαναερωτευοντουσαν αυτοματα. Τωρα κρατανε απο δυο κιλα λουλουδια ο καθενας, γελανε και πειραζονται. Θα τους ξανασυναντησω αργα το βραδυ οταν θα περνανε τρεκλιζοντας το δρομο με μια νεα ελπιδα περιεργη, να μη χασουν το δρομο για το ξενοδοχειο που εκλεισαν για σημερα και θα κοιμηθουν μονοι τους.

Χαμηλωνω τα ματια κι αλλο στο βιβλιο. Θελω να τη κοψω την ιστορια τους στο μυαλο μου. Και τη σκεψη απο τα γελια τους οταν αγοραζαν τα λουλουδια που θα σαπισουν γρηγορα  - σε δυο μερες  - μεσα στο μισοσκοταδο του μπαρ, και τη μαλακια τους στα καθαρα σεντονια, και στο πως θα ξαναπουν την ιδια ιστορια παραλλαγμενη στη δεσπετζα σε ενα αλλο μπαρκο 'η κατω απο τη μουρια του καφενειου στο χωριο. Εκει που τα κοριτσια θα εχουν ψηλωσει, θα τους παιρνουν συνεχεια τηλεφωνο και δεν θα τους αφηναν να κοιμηθουν τα βραδυα. Το δερμα τους που θα μυριζει γιασεμι και θα φιλουν αλλιωτικα.

Το μπαλακι με τα πλαστικα φτερα προσγειωνεται στα ποδια μου.

Οπως το παταω και το αφηνω σηκωνεται λιγο οποτε μπορω και του δινω μια γερη κλωτσια που το προσγειωνει στη μεση του δρομου.

Ακουω τη φωνη απο τα λευκα ποδια να μου φωναζει θυμωμενα.

"Να πας" της λεω.

Δεν εχω κανενα θυμο κι ολη μου η λυπη ειναι για το Γιώργο Δεληκάρη.

Η ομίχλη στο τραπέζι και γύρω

Με το μαυρο αμαξι κοβω την βραδυνη ομιχλη προσωρινα.

Πισω μου ξανασμιγει και γινεται παλι αυτο που ητανε.

Με ξεχναει γρηγορα, σα να μη περασα ποτε μεσα της.

Και η πολη.

Δε θελει να με ξερει.

Αυτη η πολη που τη κατοικουν μυρμηγκια ακουραστα στο να μη ρωτανε.

Αυτη η πολη που φυλακιζει τα κοριτσια σε τσιμεντενια κλουβια τα βραδυα.

Πριν καθησα εξω απο το μπαρ της Κιου Κιου. Εβγαλα με τα χερακια μου ενα τραπεζι και μια καρεκλα στο πεζοδρομιο και ειπα να μου ζεστανουν λιγο σάκε.

Η ομιχλη περναγε πανω απο το κεφαλι μου και μπροστα στα κοκκινα και μπλε νέον.

Ο καιρος ειχε κανει τα κοριτσια να κλειστουν μεσα. Τα χαρουμενα γυμνα ποδια και τα φεγγαρισια προσωπα ξεροσταλιαζαν στις αδειες μπαρες και στους ξεφτισμενους καναπεδες.

Που και που οι πορτες ανοιγαν για λιγο για να καταπιουν ενα Γιαπωνεζο αποφασισμενο να παραδοθει γι αλλη μια φορα στο ψεμμα τους. Πολυ πεισματαρικη ρατσα.

Επινα το σάκε και φανταζομουνα οτι διαλυομουνα μεσα στην ομιχλη. Εξαφανιζομουνα σαν το κοριτσι της ιστοριας που με παιδευει τοσες μερες.

Η Κιου Κιου θα εβγαινε καποια στιγμη να δει τι κανω και δεν θα εβλεπε τιποτα. Το πορσελανινο μπουκαλι του σάκε ακομα θα ηταν ζεστο. Γυρω του η υγρασια του τραπεζιου. Εγω πουθενα. Κι ουτε καν θ' αναρωτιοταν.

Τελευταια σκεψη που θα ειχα κανει ειναι οτι τελικα θα ηταν καλο να ειχα ενα σκυλακι. Οταν θα εξαφανιζομουν θα στεκοταν εκει διπλα στη καρεκλα μου να περιμενει. Με την ελπιδα οτι θα γυρνουσα αλλα η ομιχλη θα το φοβιζε τοσο που δεν θα μπορουσε ουτε καν να της γαυγισει. Που και που θα ετρεμε ετσι οπως θα τη κοιταγε σταθερα.

Ειχα και μια απορια τι θα γινοταν το κινητο μου. Το ειχα στη τσεπη μου. Αρα οταν εξαφανιζομουν θα ερχοταν μαζι μου. Το φανταστηκα μια στιγμη να χτυπαει σε ενα χωρο αδιαστατο εκει που το κενο θα καταπινε καθε ηχο. Και θ'αναβοσβηνε ματαια. Πως ειναι να αναβοσβηνεις στο κενο; Ασχημη σκεψη. Ετσι τα αφησα κι αυτο διπλα στο μπουκαλι του σακε.

Τα κλειδια; Εφτα συνολικα, τι θα τα εκανα; Δεν θα ηθελα σε αυτο το μερος να τα πασπατευω μεσα στη τσεπη μου. Βαρος θα μου ηταν συνθετο. Η υφη τους και οι πορτες που ανοιγαν. Οι αχρειαστες. Ας εμεναν κλειστες, ας τις παραβιαζαν. Τι μ'ενοιαζε. Δεν ηθελα να τις σκεφτομαι. Τα αφησα στο τραπεζακι, κρατησα αυτο του αυτοκινητου.

Ενα εισιτηριο για τη πτηση Παρασκευη βραδυ για Σαγκαη.

Κολλησε πανω στην υγρασια.

Μετα τα γυαλια ηλιου.

Μετα το γουώκμαν στη μεσα τσεπη.

Ολα τα λεφτα που ειχα μαζι μου.

Το βιβλιο που απομεναν δεκα σελιδες να τελειωσω.

Ο ιδεατος μου σκυλος με κοιταζε απο χαμηλα στριβοντας το κεφαλι.

Ημασταν καινουριοι ο ενας για τον αλλο.

Κριμα που τον αφηνα ετσι γρηγορα, θα γινοταν ενας πιστος φιλος.

Η Κιου Κιου θα εβλεπε στο τραπεζι ολα αυτα απο εμενα  κι εμενα πουθενα.

Με το αμαξι ξεσκιζω τωρα την ομιχλη.

Προσωρινα.

Κλεινει ησυχα πισω μου. Απο τον καθρεφτη βλεπω οτι κανενα ιχνος δεν εχω αφησει. Ουτε καν ενα ελαφρυ κυματισμο.

Ουτε καν μια σκεψη.

Μονο εκεινο το σωρο εκει πισω στο βρεμενο τραπεζι.

Το σακε θα κρυωνε σιγα σιγα, κι ο σκυλος μου θα κλαψουριζε.

Ο Γιαπωνεζος θα ανοιγε την πορτα και θα εφευγε τρεκλιζοντας.

Τα κοριτσια θα κοιμοντουσαν εξαντλημενα στο καναπε.

Η ομιχλη θα τα σφραγιζε ολα και το πρωι κανεις δεν θα θυμοταν τιποτα.

 

 

Πανσέληνος

Μασαγε τσιχλα καλυτερα απ' ολες στη πολη.

Μια αυθαδεια ανεδιδε που την εφτυνε αδιαφορα στα μουτρα ολου του κοσμου. Και αυτο δεν θα μπορουσε να στηριχτει πουθενα καλυτερα παρα μονο στην κορυφη ενος λυγερου κορμιου που οταν το εβλεπες να περναει με το μαυρο γυαλιστερο αδιαβροχο συμπυκνωνε στο μυαλο του καθε αντρα ολες τις γυναικες με μαυρα αδιαβροχα η΄καμπαρντινες που γεμιζανε απογνωση τις φαντασιες τους, μεσα απο διαφημισεις ή μοναχικα νυχτερινα επεισοδια. Στα ματια της ενιωθες τη προκληση αλλα χωρις να τη βλεπεις καθως ηταν κρυμμενη καλα κατω απο την απαθεια.

Κι αυτος ειχε πηδηξει περισσοτερες κι απο τον Κρίσνα.

Μια δαιμονικη ομορφια τις τραβουσε πανω του, να δοκιμασουνε το θαρρος τους και τη τυχη τους. Σαν το να αφησουνε να της διαπερασει για λιγα λεπτα να ηταν μια δοκιμασια για τη γυναικεια φυση τους και μαζι ενα πειστηριο για την αξια της.

Η Κεντα καθοταν στο κεντρο της κυκλικης μπαρας, στο κεντρο του κλαμπ, κι επειδη αυτο βρισκοταν στο υπογειο θα ελεγες οτι πανω στην ομορφια της oπου τα ανδρικα βλεμματα ματωναν στηριζοταν ολο το ξενοδοχειο με τους πενηντα οροφους απο πανω του, και καθε κινηση των δοντιων της και της γλωσσας της που εκοβε και ξαναενωνε την αιωνια τσιχλα στο στομα, προκαλουσε ανεπαισθητους κραδασμους στο οικοδομημα και το τροφοδοτουσε με αυτο το ειδος ερωτικου οξυγονου που χρειαζεται ενας χωρος που θελει να μαζευει ανθρωπους που ποθουν ασυμβιβαστα μεν αλλα ματαια. Η δουλεια της ηταν απλως να στεκεται στο κεντρο, να μασαει τη τσιχλα της, να κοιταει αοριστα και φευγαλεα προσωπα, που ξαφνιασμενα κι εντρομα απο την αστραπη της ομορφιας της αναζητουσαν το ποτηρι τους να μπορεσουν να χωνεψουν μεσα στο αιμα τους αυτη την οριστικη και ολοκληρωτικη νικη της μορφης.

Ειχαν βρεθει πριν σ'ενα τοπο μεσα στο μυαλο τους. Ηταν η τελευταια ελπιδα ο ενας του αλλου χωρις να εχουν βρεθει ποτε στον ιδιο χωρο. Εξουθενωμενοι τοσα χρονια απο την ομορφια τους, απο την αποσταση που δημιουργουσε μεταξυ τους και των αλλων, απο τη πονηρη ή αναποφευκτη δουλικοτητα που υιοθετουσαν ολοι απεναντι τους καταβεβλημενοι απο τη φυσικη τους λαμψη, ηλπιζαν να συναντηθουν.

Καπου υπαρχει αυτος που θα μπορεσει να με κοιταξει στα ματια χωρις να δω τον τρομο  και τη πεινα στα δικα του, σκεφτοταν η Κεντα.

Τι τειχος πελωριο της εβαζαν με την αδυναμια τους.

Μαυρα πελωρια γυαλια και καπελα με τα μπορ χαμηλα να την κρυβουν σε καθε της εξοδο. Ετσι προσπαθουσε να οικοδομησει μια αλλη αποσταση απο τους αλλους , διαφορετικη απ' αυτη που δημιουργουσε η σιχαμερη πλεον εκπληξη τους και λαγνεια τους.

Στο μπαρ τουλαχιστον, στο κεντρο του κυκλου, οντας απλησιαστη λογω του φυσικου τειχους της μπαρας, μπορουσε μονο ακουσιες ριπες της ομορφιας της να εκτοξευει, κι αυτες κομματιασμενες απο τα στρομπ λάιτς και τα φωτορυθμικα, που εκοβαν την ευεργετικη γι αυτη σκοτεινια, κι εκαναν τους ζαλισμενους αντρες να αναρωτιωνται αν ο αμφλισβητροειδης τους ειχε καει απο τα πρασινα λέιζερ ή απο ενα προσωπο που αστραψε ξαφνικα στο σκοταδι.

Ο Βινσεντ, πιο μονος απο ποτε, και εξ αιτιας αυτου πιο ομορφος απο ποτε, ακουμπησε πρωτα το κινητο με τις εκατονεικοσιοχτω αναπαντητες και τα εκατονταδες αδιαβαστα μηνυματα στη μπαρα, μετα τα τσιγαρα του, μετα τους αγκωνες του κουρασμενους και μυτερους.

Η τσιχλα στο στομα της ενιωσε μια μικρη επιβραδυνση στο ρυθμο του μαρτυριου της. Τα ματια της μισοκλεισαν και τα χειλη της εσφιξαν αδιορατα.

Ο Βινσεντ ειχε καρφωσει το βλεμμα του στα μπουκαλια ακριβως πισω της προσπαθωντας ν'αποφασισει τι γευση θα ειχε αποψε η απογνωση του οταν μια στιγμιαια ευνοια των στρομπ λάιτς τον εκαναν ν'αλλαξει την εστιαση του.

Εμεινε να την κοιταει διαβαζοντας πανω της τα ορια της ερημιας του.

Αυτη εγειρε το κεφαλι της δυο μοιρες αριστερα και αντιθετα στο μαγνητικο της Γης αξονα. Η ευθεια αναμεσα στα ματια τους εγινε μια τοσο στερεα κλωστη που καθε αξιος ακροβατης θα ηθελε να δοκιμασει την στιλπνη στερεοτητα της.

Ηταν απο την ιδια μητρα, ηταν απο τον ιδιο κομματιασμενο χαρτη, τα δυο ακρα του μονοπατιου που πανω του ταλαντωνωνταν ατερμονα οι ποθοι των γυρω τους.

Γυρισε μιση στροφη τη μεση της, επιασε ενα μπουκαλι χωρις να σταματησει να τον κοιταει και περπατησε σταθερα προς το μερος του τα τεσσερα βηματα που τους χωριζαν.

Ακουμπησε το μπουκαλι με δυο ποτηρια στη μπαρα.

Κοιταχτηκαν αρκετη ωρα, μιλωντας τη δικη τους γλωσσα, αφηνοντας να δει ο ενας στον αλλο αυτα που ηξερε, ολες οι ερωτησεις ηταν γνωστες αλλα μονο αυτη η περι εμπιστοσυνης αναπαντητη. Ενιωσαν το γνωστο κενο και τον τρομο να ειναι το αιωνιο θηραμα των αλλων, να κρατουν και να υπομενουν αυτο το ρολο του τροπαιου  των πλουσιων, ματαιοδοξων, των τρελλων απο λαγνεια και σαδισμο.

Με το δεξι του χερι επιασε το καρπο της και εβαλε το δειχτη και τον αντιχειρα του αριστερου μεσα στο στομα της. Βρηκε την τσιχλα, την τραβηξε αργα εξω και τη κολλησε πανω στο πακετο του.

Οι χοροι στη πιστα ειχαν γινει πιο αργοι και οσοι απο τους θαμωνες δεν ειχαν πωρωθει απο ζηλεια ενιωθαν το προνομιο να ειναι κοντα σ' αυτο. Δεν ηταν πολλοι οι αλωβητοι απ΄τη ζηλεια αλλα και σ'αυτους ακομα ερχοταν κατα μαυρα κυματα που προσπαθουσαν να τα τιθασευσουν με το θαυμασμο.

Πηγαν στο δωματιο της στον εικοστοδευτερο κι εκαναν ερωτα με την πανσεληνο του Βεσακ να περναει απο το ανοιχτο μπαλκονι.

Ειχαν τα προσωπα τους ακινητα το ενα απεναντι του αλλου. Ο ενας λειτουργουσε σα φυσικος καθρεφτης για τον αλλο. Πρωτη φορα στη ζωη τους ειδαν στα ματια του αλλου το δικο τους θαυμασμο και τη δικια τους εκπληξη. Ο Βινσεντ μη θελοντας να χαλασει αυτη τη καινουρια γνωριμια με αυτο το αγνωστο του συναισθημα της εκανε ερωτα σαν ενας αψογα ρυθμισμενος μετρονομος που ηθελε μονο να της θυμιζει οτι υπηρχε σωμα και οχι μονο ματια. Αλλα ηταν μονο απο το προσωπο ο ενας του αλλου και απο τα αφοβα ματια που καταλαβαν και συγχωρεσαν το μαρτυριο των αλλων.

Ετσι και χωρις να το καταλαβει πως, τον αφησε να μπει σ'ενα σημειο μεχρις εκει που πριν δεν ηξερε να πει γιατι δεν ηξερε οτι υπηρχε.

 

Τελος 1. Ο Βινσεντ φευγει μολις η Κεντα αποκοιμιεται. Δεν θα ξανασυναντηθουν ποτε. Εχουν αλλαξει ηδη αρκετα, ηξερε οτι οι αλλοι δεν θα τους αφηναν ετσι οπως ηταν παντοτε τα θηραματα τους και οτι πολυτιμο εγινε και καταλαβαν θελει να το διαφυλαξουν.

 

Τελος 2. Φευγουν μαζι το πρωι της αλλης μερας με το αμαξι του Βινσεντ. Πρεπει να διασχισουν την ερημο για να φτασουν στο σπιτι του Βινσεντ οπου θα ζησουν. Το αμαξι του Βινσεντ εχει διαρροη καυσιμου και οταν η Κεντα στο μεσο της διαδρομης αναβει τσιγαρο, το αμαξι εκρηγνυται στη μεση της ερημου ενω τρεχει με εκατονεικοσι. Ο θανατος τους ειναι ακαριαιος. Τα κομμάτια τους υπακουοντας στην απο πριν ταχυτητα συνεχιζουν για λιγο  το πεταγμα τους στον ουρανο και μετα διασκορπιζονται στην ασφαλτο και στη καυτη αμμο. Ενα δευτερολεπτο πριν το μοιραιο σπινθηρα κοιταζει με λατρεια το γαληνιο προφιλ του ενω αυτος σιγοτραγουδαει το τραγουδι που ακουγεται απο το ραδιοφωνο χτυπωντας τα δαχτυλα του στο τιμονι. Γυριζει και την κοιταζει κι αυτος.