Τρύπια πιρόγα

Ηρθε η ωρα να σου πω για το Σπυρο.

Κατσε, κανε τσιγαρο.

Θες ενα τσάι?

Ο Σπυρος παντα επερνε τσιγαρο. Οτι ηταν τσαμπα το προτιμουσε.
Μονο τσάι δεν ηθελε.
Ρε Σπυρο, του 'λεγα, ενα καλο εχει η κωλοκινα. Ενα μονο. Αυτο το πρασινο τσάι.

Δε θελω, μου 'λεγε, μου μυριζει ψαριλα.

Καλα, καλα.

Ηρθα δυο βδομαδες πριν απ' αυτον εδω.

Που τις περασα κυριως στο δωματιο του ξενοδοχειου και στο μπαρ του λομπι.

Κατεβαζοντας ουίσκια, κλεινοντας ολους τους αισθητηριακους πορους.
Η πρωτη ταφη. Θα ακολουθουσαν κι αλλες.

Περιμενα τον Ελληνα. Που θα ερχοταν και θα δουλευε στο διπλανο γραφειο. Που μου 'χαν πει οτι επαιζε κιθαρα. Που τον φανταζομουνα ποτη, μουνακια και μερακλη οπως σχεδον ολοι οι ναυτικοι.
Που ζεσταινα τη σκεψη μου με τις μελλοντικες κουβεντες μας, εξω να λυσσομαναει ο αερας απο τον ωκεανο διακοσια μετρα πιο περα. Να κυνηγαμε μαζι τα κοριτσια, δυο ειναι καλυτερα, μονος σου αισθανεσαι μιζερια πανω στις μπαρες.

Που την πρωτη φορα που τον πηρα τηλεφωνο να παμε να φαμε "εχω φαει" μου ειπε, "καλα, για ενα ποτο" "μπα ειμαι κουρασμενος".

Και παρεμεινε.

Ενας γερασμενος πριν την ωρα του ελεφαντας με κιτρινισμενους απο τη νικοτινη χαυλιοδοντες.

Σφιχτος στη τσεπη και στο καθε μοιρασμα.

Παρεα μονο με ξενους, κινεζους , αμερικανους, ιταλους. Ολα να λεγονται μεσω εκατο λεξεων. Ολα να κρυβονται πισω απο εκατο λεξεις. Η τελεια κρυψωνα. Οχι για μενα ομως.

Ενα βραδυ τον πετυχα σε μια μπαρα, καθισα παραμερα. Με νευριαζαν και οι τροποι του και η απογοητευση που μου θυμιζε. Ειχε μαζεψει μπροστα του τα τρια κοριτσια και τους εκανε κηρυγμα. Για τα καλα της οικονομιας. Να τα μαζευουν για τις δυσκολες ωρες. Σπυρο, ηθελα να του φωναξω, αυτες δεν εχουν δευτερο βρακι. Οταν το πλενουν, καθονται μεσα περιμενοντας να στεγνωσει. Τι να βαλουν στη μπαντα;

Το νερο που ειχε παραγγειλει ζεσταινοταν πλάι του. Τα κοριτσια ειχαν ανοιξει το στομα ακουγοντας τον, περιμενοντας ενα κερασμα, μια κοκα κολα, να παρουν το ενα γιουαν που δικαιουνταν, να φανε κατι μετα. Αυτος, στο δικο του κοσμο δικαιοσυνης, αναγκων που δεν εφταναν περα απο το τεντωμενο πανω στη κοιλια του πουκαμισο τις φιλοδωρουσε με τη σοφια του. Μετα τους ειπε και για το Σωκρατη και για το Μεγαλεξαντρο. Κερδισμενες βγηκαν. Εμαθαν. Ενω απο μενα τι εμαθαν; Κατι γελια, κατι χουφτωματα, πεντέξι αλλαξιες ρουχα και τραπεζωματα. Καποια βιβλια που σκονιζονται με τσαλακωμενες τις πρωτες εφτα σελιδες και τις αλλες ανεγγιχτες. Αναξια λογου.

Ο Σπυρος ο αριστερος. Τραγουδαγε καλα και ειδικα αυτα του Πολυτεχνειου και οταν ενα βραδυ, το μοναδικο που τον ακουσα γιατι σπιτι του καλουσε τους Ιταλους και τους επαιζε, τραγουδησε τη πιρογα, δακρυσα και βγηκα στη μπαλκονορτα. Μετα τη ξανατραγουδησε και σ'ενα μπαρ που κυριως παιζανε κατι Αμερικανακια το χοτελ Καλιφορνια και τετοια κι αυτος επαιζε το εξωτικο φολκλορ. Τον ακουσα απαθης. Δεν υπηρχε και καμια μπαλκονοπορτα κοντα.

Ενα βραδυ με το στομαχι κομματια θελησα να παω νοσοκομειο. Τονε σκεφτηκα. Τελικα πηρα ενα κινεζο τηλεφωνο. Τον ιδιο που τον εβαλε να ψαξει να του βρει που πουλανε φτηνα αθλητικα παπουτσια. Πρεπει να του βγηκανε γερα. Δυιμισυ χρονια, ακομα τα φοραει. Ο Κινεζος τα δικα του τα εχει αλλαξει.

Τα πρωινα να μπαινει αρχοντας στο γραφειο να μου φωναζει τι καλα που περναει. Τι καλα που ειναι ολα. Θελω να του φωναξω για τις εκατο του αγγλικες λεξεις και για τα στραβοπατημενα του παπουτσια. Για τη πολη που τη σκεπαζει η ομιχλη και τους δρομους που δε πανε πουθενα. Για την ασυνεννοησια, για το πανικο. Ξερω, οι λεξεις πεταγονται με νευρο κακο απο μεσα μου. Ισως αυτο να μην του αρεσει και μου γυριζει τη πλατη και φευγει. Κανενας δε θελει να του μιλανε ασχημα για τις αυταπατες του. Προλαβαινει παντα να μου πει ποσο καλα ειναι ολα. Προλαβαινει να φυγει εγκαιρως τσιμπωντας κανα φρουτο, κανα μπισκοτο, οτι βρεθει.

Ειναι κι αλλα.

Ειναι αργα ομως.

Φευγει αυριο μεθαυριο.

Να παει στο καλο. Να μπει στη πιρογα του και να φυγει.

Να δει Ελληνικο καλοκαιρι. Μηπως και τον φωτισει.

Ξερω αν τον πετυχω πουθενα μετα απο καιρο θα μου μιλησει με νοσταλγια για τη πολη, για την ομιχλη, για τα κοριτσια, για τις μοναξιες. Οτι θα κανω κι εγω δηλαδη. Μονο που δεν θα εννοουμαι το ιδιο. Μπορει οι λεξεις να ειναι ιδιες, τα μερη και ο χρονος. Αλλά οτι υπαρχει πισω απο τις λεξεις θα ειναι κατι αλλο.