Radio Nowhere

Κόκκινο μάτι

Οταν τον ειδα μου εκανε εντυπωση που ειχε το ενα του ματι κατακοκκινο.
Mετα μου ειπε οτι του ειχε μπει ενα γρεζι οταν δουλευε στο τορνο με το καραβι να φορτωνει στη Μπανγκογκ.
Του ειπα να τον παω στο νοσοκομειο.

Ητανε βραδυ, δεκα η ωρα. Καθομασταν  σ'ενα τραπεζακι οι δυο μας, εξω. Η υγρασια κολλαγε πανω στο δερμα. Πρωτη μερα στη πολη, πρωτη εξοδος.

Κοιταζε τα κοριτσια απο το διπλανο μπαρ που ειχαν απλωθει στις καρεκλες τρια μετρα αριστερα μας.
Μου ειπε αυριο το πρωι.

Του χαμογελουσαν ετσι οπως τις κοιταζε με το μισοκλειστο κοκκινο ματι και αυτος σηκωνε το ποτηρι που επινε Τσιβας-κοκακόλα.

Με ρωταγε για το μαγαζι που δουλευαν και του ειπα οτι μου φαινεται ενταξει και οτι εμενε ανοιχτο μεχρι τις τρεις το πρωι.

Ρουφαγε το ποτο του, το αλλο χερι πηγαινε προς το ματι του αλλα σταματαγε λιγα εκατοστα πριν.

Στη Μπανγκογκ πηγα σε γιατρο, περιμενα με αλλους σαραντα Ινδονησιάνους. Με ειδε για τρια λεπτα και μου 'δωσε ενα υγρο να βαζω. Δεν μου κανει τιποτα. Α, το πουστη. Ποναει απιστευτα ωρες ωρες. Μια βδομαδα στο ταξιδι υποφερα. Ουτε να κοιμηθω.

Εδω ειναι αλλιως, του ειπα. Οι γιατροι ειναι ενταξει. Κι εμενα μ'εχουνε φτιαξει δυο-τρεις φορες.

Αυτη με το ασπρο σορτσακι τη ξερεις; μου απαντησε. Ειναι ενταξει;

Δεν τη ξερω, του λεω. Πρωτη φορα τη βλεπω. Ομορφη ειναι.

Αυτο το βλεπω.

Του'ριχνα λοξες ματιες. Το ασπραδι του αριστερου ειχε κοκκινισει τοσο πολυ που σε τρομαζε. Μολις τα ματια μας συναντιωνταν, εγω γυριζα γρηγορα το βλεμμα, δεν μπορουσα να βλεπω αυτο το κοκκινο το δικο του. Μου ειπε οτι εβαλε ενα μεγεθυντικο φακο μπροστα στο ματι και κοιταχτηκε στο καθρεφτη του ξενοδοχειου. Ειδε το μικρο σιδερακι μεσα στη κορη. Καθε στιγμη το αισθανοταν με το βλεφαρο.

Ε, παμε τοτε, του ειπα. Μιση ωρα το πολυ θα μας παρει. Θα στο βγαλουν σιγουρα.

Αν παω στο διπλα, θα ερθεις για παρεα;

Ποτε; μετα;

Τι μετα; Τωρα.

Οχι, για τετοια δεν ειχα ορεξη.

Ποσα να θελουν;

Μεχρι πεντακοσα δικα τους.

Για ολο το βραδυ;

Για ολο το βραδυ.

Ελα για μια μπυρα μονο.

Ενω το ελεγε αυτο, ηδη σηκωνοταν.

Περιμενω ενα τηλεφωνο απο Αθηνα, μπορει αργοτερα.

Καλα, εκει θα ειμαι.

Το κοριτσι με το ασπρο σορτσακι σηκωθηκε και του εκανε μια χαμογελαστη υποκλιση.

Οι αλλες του εκαναν χωρο να καθισει διπλα της. Μια σιωπη δευτερολεπτων μονο και μετα τα γελια ξαναρχισαν, πρωτα αραια και μετα δυνατοτερα.

Σε λιγο τα μαζεψαν και πηγαν μεσα.

Η υγρασια συνεχιζε να κολλαει στο δερμα.

 

 

 

 

Βήματα στο νερό

Το καπετανιο τον εβλεπα πρωτη φορα και το καραβι θα εβγαινε για το πρωτο του ταξιδι.
Η δουλεια μου ηταν να παρακολουθησω πως θα πηγαινε το καραβι τις πρωτες μερες και να λυσω τα προβληματα που θα παρουσιαζονταν. Επρεπε να παραμεινω εν πλω μεχρι το πρωτο λιμανι.
Θα ημουνα συνεχεια στο ποδι, μερα νυχτα, ολες αυτες τις μερες. Θα επρεπε να ανεβοκατεβαινω συνεχεια απο το μηχανοστασιο στη γεφυρα και η σκεψη μου  θα επρεπε να γινει ενα με τη συμπεριφορα του καραβιου. Ο καφες παντα στο χερι, ο υπνος λιγος, κι αυτος κλεφτος, με τα ρουχα. Αν ολα πηγαιναν καλα στην αρχη μπορει να χαλαρωνα.
Οπως σε καθε ταξιδι, οπως σε καθε περισταση που αναμεσα σε δυο δρασεις η αναμονη θα ηταν πανω απο μερικα λεπτα, ειχα φροντισει να εχω μαζι μου ενα βιβλιο, η ξεκουραση που ηθελα, η φυγη μεσα σε μια αλλη ιστορια απο την κουρασμενη δικη μου, ηξερα οτι η προσμονη να βρεθω στη καμπινα θα μου εδινε δυναμη, η σκεψη να το ανοιξω με την ησυχια μου, να βυθιστω μεσα του και ν'αφησω ολο τον αλλο κοσμο στη δικη του πορεια.

Ετσι πηρα μαζι μου την Λολίτα, δεν την ειχα ανοιξει καν ακομα, θα διαβαζα τις πρωτες σελιδες στη πρωτη ευκαιρια που θα ξελασκαρα.

Ολη η μερα περασε μεσα σε ενα ασταματητο τρεξιμο, μια συνεχη προσπαθεια να κατανοησω πως πηγαινε το καινουριο καραβι, αν υπηρχαν σημεια που χρειαζονταν ιδιαιτερη φροντιδα και προσοχη, καποιες αλλες ρυθμισεις. Ηταν σαν ενα παιδι που τωρα μαθαινε να περπαταει, επρεπε να νιωσουμε και να καταλαβουμε καλα το παραμικρο του τρεκλισμα και ανασφαλεια.

Με τον καπετανιο ειχαμε καποιες κουβεντες στη τραπεζαρια. Ητανε κι αυτος πολυ αγχωμενος και νευρικος, και πολλες απο τις εντολες που εδινε κατεληγαν στο κενο καθως το πληρωμα δεν ηξερε ακομα πως επρεπε να κινηθει. Το καραβι πηγαινε το δρομο του κι εμεις μεσα στα σπλαχνα του προσπαθουσαμε να καταλαβουμε το σφυγμο και τη περπατησιά του.

Αργα το βραδυ, με ποδια που ετρεμαν απο τη κουραση και με το μυαλο μου σα μια ζεστη σουπα, αποσυρθηκα για λιγο στη καμπινα κι αφου εκανα ενα ζεστο μπανιο καθισα σε ενα μικρο στενο καναπε και πηρα τη Λολίτα στα χερια μου. Το καραβι επλεε σε μια αδιαπεραστη σκοτεινια, σ'ενα μερος ξενο κι απροσδιοριστο και οι πρωτες λεξεις της αναψαν μια φωτια μεσα στο μυαλο μου εκατονείκοσι μιλια απο την πιο κοντινη γη

"Λολίτα φως της ζωης μου, φλογα των λαγονων μου. Αμαρτία μου, ψυχη μου. Λο-λί-τα. Της γλώσσας η ακρη τρεχει τρεις φορες στον ουρανισκο, για να χτυπησει με την τριτη απαλά πανω στα δοντια. Λο. Λι. Τα."

Ο αδιακοπος ηχος της μηχανης, των γεννητριων, του καζανιου, των αντλιων, των εξαεριστικων χαθηκαν. Και η σκοτεινια πανω, κατω και γυρω διαλυθηκε μεσα στο χρυσο ποταμι των λεξεων, στα μαλλια της Λολιτας.

"Ομως στη δικη μου αγκαλια ηταν παντα, καθε φορα. Λολίτα."

Σηκωσα το κεφαλι μου στον απεναντι γυμνο τοιχο. Γυρω μου υπηρχε ενα καραβι. Απο κατω του η μαυρη θαλασσα. Σαν υπενθυμιση στον εαυτο μου λιγο πριν γυρισω παλι τα ματια μου στο βιβλιο, κι ο κοσμος αλλαξει.

Ημουνα προσηλωμενος για καμια ωρα όταν ο ηχος ενος αλάρμ μ'εκανε να πεταχτω μηχανικα και χωρις καμια σκεψη να τρεξω προς το μηχανοστασιο. Κατεβαινοντας τις σκαλες το μυαλο μου εψαχνε και αναγνωριζε τους τοιχους της παλιας διαστασης, καραβι, μηχανες, αντλιες, ατμος ...

Μας πηρε κανα διωρο να εντοπισουμε το προβλημα, αλλαξαμε καπως τη ροη των ζεστων νερων, οι σωληνες ηρεμησαν, το νεαρο καραβι συνεχιζε το δρομο του μεσα στη νυχτα.

Γυριζοντας στη καμπινα, καθιδρος και γεματος βρωμα, βρηκα την πορτα της ανοιχτη. Δεν θυμομουνα αν την ειχα κλεισει ή οχι αλλα πολυ γρηγορα αυτη η ερωτηση δεν ειχε σημασια γιατι μπαινοντας ειδα τον καπετανιο να καθεται στη καρεκλα του γραφειου εχοντας στα χερια του τη Λολίτα.

Καπως ξαφνιασμενος, σηκωσε τα ματια του μολις με ακουσε.

- Τι ηταν αυτο το αλαρμ; τιποτα σοβαρο;

- Το φτιαξαμε, δεν πιστευω να ξαναχτυπησει.

Δεν υπηρχε κατι το ιδιαιτερα περιεργο εκεινη τη στιγμη παρα μονο μια ασυμμετρια που μου δημιουργησε η σκεψη οτι κανονικα μολις με ειδε ή αρχιζοντας να μιλαμε για τη δουλεια επρεπε να ακουμπησει το βιβλιο στο γραφειο.

Πηγα και καθισα στη θεση μου και μ'ενα βρωμικο μαντηλι σκουπισα τον ιδρωτα μου.

- Λες να καταφερουμε να κοιμηθουμε σημερα; ειμαι πτωμα , του ειπα.

- Α να δουμε, παντως ειναι καλυτερα απο τη πρωτη εξαωρια.

- Α, αυτο σιγουρα.

Και μετα δεν ηξερα τι να πω. Κι αυτος το ιδιο. Στις προηγουμενες κουβεντες μας στη τραπεζαρια δεν ειχαμε βρεθει μπροστα σε καποια παρομοια σιωπη. Κατι μεσα μου ελεγε να μην προσπαθησω να τη σπασω, να μην προσπαθησω να φανω ευχαριστος και φιλικος. Και μειναμε εκει για λιγη ωρα, εγω να νιωθω τον ιδρωτα μου να στεγνωνει γρηγορα απο το δυνατο αιρκοντισιον κοιτωντας τον τοιχο, κι αυτος να στεκεται λιγο λοξα απεναντι μου, παιζοντας με τη κλειστη Λολίτα και στριφογυριζοντας την αναμεσα στα χερια του. Αρχισα κι εβγαζα αναστεναγμους κουρασης και καποια στιγμη σηκωθηκε.

- Παω, αντε να δουμε πως θα τη βγαλουμε τη νυχτα.

Τα ματια μου ειχαν καρφωθει πανω στα χερια του και του απαντησα μολις ακουμπησε τη Λολίτα πανω στο γραφειο.

- Ε, ησυχα πιστευω. Καλα παμε.

Και μετα καπως βιαστικα.

- Καληνυχτα.

- Καληνυχτα.

Βγηκε κλεινοντας τη πορτα κι εγω πεταχτηκα, πηρα τη Λολιτα στα χερια μου και την ανοιξα

"Η καρδια μου φουσκωσε με τοση δυναμη που λιγο ελειψε να λιγοθυμησω. Ανοιξα διαπλατα τη πορτα και ταυτοχρονως εφτανε η Λολίτα, με το κυριακατικο φορεμα της, ποδοκροτωντας, αγκομαχωντας, και ριχτηκε μεσα στην αγκαλια μου, με το αδολο στομα της να λιωνει κατω απο τη θηριωδη πιεση του σκοτεινου αρρενωπου μου σαγονιου, η παλλομενη λατρεια μου!"

Διαβαζα και διαβαζα και με πηρε ο υπνος με τη Λολίτα στα χερια, στραβοκαθισμενος στο μικρο καναπε με το καφε πλαστικο καλλυμα. Του καραβιου η καθορισμενη πορεια συνεχιζε, το ονειρο μου το πηρε η κουραση.

Οταν ο ηχος του αλαρμ με ξυπνησε, μου χρειαστηκε λιγη ωρα να συνειδητοποιησω ποιος και που ειμαι.

Κινηθηκα αργα καθως ενιωσα το δεξι μου ποδι βαρεια μουδιασμενο. Οπως εσκυψα να δεσω τα παπουτσια μου ειδα τη Λολίτα πεσμενη στο πατωμα, με τη ραχη της προς τα πανω. Τη μαζεψα και την ακουμπησα στο κρεβατι. Χτυπησε το τηλεφωνο "ερχομαι" φωναξα με ενα ααναπαντεχα σκληρο τονο και κατεβηκα παλι στη κοιλια του καραβιου, εκει που χωνευε τα πετρελαια και τα εκανε δρομο πανω στο ταραγμενο και σκοτεινο νερο.

Λειτουργουσα σαν υπνωτισμενος, μας πηρε ωρα να εντοπισουμε μια διαρροη που εκανε τις φλεβες του πιο αδυναμες. Σφιξαμε, βαλαμε τεφλον, συνηλθε, ηρεμησε. Επιασα λιγο την κουβεντα με το πληρωμα, τα ματια ολων καταμαυρα απο την αυπνια και την αγωνια.

Γυρισα στην καμπινα και ηταν παλι εκει.

Η ενοχληση μου ηρθε πριν απο την πρωτη σκεψη μου. Ητανε στην ιδια θεση ακριβως, στην ιδια σταση και την ειχε ανοιξει και ειχε σκυψει επανω της.

- Τι εγινε; με ρωτησε χωρις να σηκωσει το κεφαλι.

- Ενταξει, ολα καλα.

Επεσα βαρυς στο κρεβατι. Με περισσοτερη ορμη απ΄οση υπολογιζα κι εμεινα μπρουμυτα εκει. Κανενας ηχος περα απο το γνωστο της μηχανης και του αιρκοντισιον. Προσπαθησα να συγκεντρωθω αναμεσα σε αυτους τους δυο ηχους για να πιασω τους δικους του. Στην αρχη τιποτα. Μετα ακουσα ενα φυλλο να γυριζει. Μετα τρια λεπτα αλλο. Μετα τρια λεπτα αλλο. Τα δαχτυλα μου εσφιξαν με δυναμη τα σεντονια.

Αρχισα το προηγουμενο κολπο με τους αναστεναγμους. Αναταραχτηκε λιγο πανω στη καρεκλα του, αλλα αυτο μονο. Δεν την αφηνε απο τα χερια του. Ενας εκνευρισμος απλωνοταν ανεξελεγκτα απο μεσα μου προς ολο το δωματιο. Πεταχτηκα απο το κρεβατι και αρχισα να βγαζω τη βρωμικη φορμα μου.

- Λεω να κανω ενα μπανιο. Σκυλοβρωμαω, δε μπορω να κοιμηθω ετσι.

- Ναι ναι, μου ειπε. Βεβαια.

Περασα απο μπροστα του φορωντας μονο τα εσωρουχα και μπηκα στη τουαλετα.

Ανοιξα το ζεστο νερο και το αφησα για ωρα να τρεχει πανω μου να καταπαυσει τη ταραχη μου. Καποια στιγμη το εκλεισα και αφουγκραστηκα προς το δωματιο. Δεν ακουσα τιποτα. Εβαλα τη μεγαλη πετσετα γυρω μου και ανοιξα τη πορτα αργα. Βγαινοντας εξω μολις που ειδα τη πορτα της καμπινας να κλεινει. Εστριψα γρηγορα το κεφαλι προς το γραφειο. Η Λολιτα ηταν εκει. Κλειστη.

Την πηρα και ξαπλωσα στο κρεβατι.

"... βυθιστηκα σ'ενα σωρο αντικειμενα που την ειχαν αγγιξει. Ηταν ειδικα ενα ροζ υφασμα, λερωμενο, σκισμενο, με μια αμυδρως στυφη μυρωδια στη ραφη. Τυλιξα σ' αυτο την τεραστια, καταβροχθισμενη καρδια μου"

Η κουραση και η νυστα μου ερχονταν σαν ενα βαρυ κυμα και τα ματια μου εκλεισαν μονα τους.

Ο υπνος με πηρε με τη Λολίτα πανω στο στηθος και τη πετσετα βρεγμενη και τυλιγμενη γυρω μου.

Η επομενη μερα δεν ειχε προβληματα. Το καραβι συνηθιζε τα υγρα του, μαθαινε γρηγορα να υπακουει στο καπετανιο του, να μην παρεκλινει απο τις βουλες του, η όποια εφυία του ειχαμε μεταδωσει ηταν αυτη ακριβως η υπακοη.

Καθε που γυριζα απο τη δουλεια στη καμπινα μου αυτος ηταν εκει. Δεν ηταν σωστο και αυτο βεβαια το ηξερε. Αλλα η επιμονη του ηταν αδυσωπητη, ακαμπτη. Οτι υποννοουμενο και να αφηνα, οσο ενοχληση και να εδειχνα, το πολυ που καταφερνα ηταν μια αναβολη σε καποια επισκεψη του. Αλλα και παλι δεν ημουνα σιγουρος αν αυτο οφειλοταν στην αποστροφη που απροκαλυπτα πλεον του εδειχνα οτι μου προκαλουσε η εισβολη του στη καμπινα μου και η εικονα του να κραταει τη Λολίτα μου ή σε καποια δουλεια που ειχε εκεινη τη ωρα και δεν μπορεσε να ερθει ή παλι τιποτα απο αυτα αλλα ισως απλως να ειχε ερθει και να ειχε φυγει πριν λιγη ωρα.

Δεν μπορουσα να καταλαβω και ποσο ειχε προχωρησει μεσα στη Λολίτα μου καθως φροντιζαμε και οι δυο να την κραταμε με τα φυλλα της ατσαλακωτα.

Ενα βραδυ ομως μη μπορωντας να κρυψω την ταραχη μου που τον εβρισκα παλι εκει ,με τη Λολιτα μπροστα του, να την κραταει ανοιχτη με τα χοντρα τριχωτα χερια του, γυρισα και βγηκα ορμητικα απο τη καμπινα μου.

Ανεβηκα στο τελευταιο καταστρωμα,πανω απο τη γεφυρα, και αναψα τσιγαρο. Ο αερας ηταν δυνατος και καπου μακρυα μπροστα μας φαινονταν κατι δυνατες αστραπες που εκαναν το μαυρο ουρανο κιτρινο, μετα μωβ και μετα παλι μαυρο. Το καραβι ειχε πορεια προς τα κει και ηταν οι πρωτες σταγονες της βροχης που συναντουσαμε αυτες που εσβησαν το τσιγαρο μου. Σε λιγο ειχα γινει μουσκεμα και τρεμοντας απο το κρυο κατεβηκα στη γεφυρα.

Γυρω μονο τα κοκκινα και πρασινα φωτα της κονσολας, μπροστα το σκοταδι, απο κατω και πανω και παντου γυρω.

Οι αστραπες διαρκουσαν ολο και περισσοτερο, δυναμωναν οσο πλησιαζαμε, τις κοιτουσα με δεος.

Η φωνη του ακουστηκε ξαφνικα απο πισω μου

- Τα καραβια δεν παθαινουν τιποτα απο τις αστραπες. Δεν παιρνουν χαμπαρι. Να το ξερεις.

Το ηξερα μαλλον αλλα το ειχα ξεχασει.

Ενω πριν ειχα σκεφτει να του μιλησω καθαρα για την ενοχληση που μου προκαλουσε η παρουσια του στη καμπινα μου και η περιδιαβαση του στη Λολιτα μου, τωρα κατι με σταματησε.

Ειχε σταθει στην αλλη ακρη της γεφυρας, ενας σκοτεινος ογκος μεσα στη νυχτα. Κοιτουσε μπροστα και δεν ηξερα τι εβλεπε. Μειναμε ετσι χωρις να μιλαμε κοιτωντας σε μια μακρινη ευθεια τις ματαιες αστραπες.

Κατεβηκα μετα στη καμπινα μου και ενω μπαιναμε μεσα στη καταιγιδα που μας κουνησε και μας ταλαιπωρησε αγρια ολη τη νυχτα, εγω τελειωσα τη Λολίτα.

Η επομενη μερα ηταν ηρεμη απο συμβαντα. Εξω εκανε πολυ κρυο κι εριχνε χιονονερο.

Κανενα αλαρμ δεν χτυπησε, κανενα τηλεφωνο κι ετσι εβγαλα ολη τη μερα στο κρεβατι με αυτην διπλα μου κλειστη αλλα οχι αγνωστη.

Την αλλη πιασαμε λιμανι και κατεβηκα.

Την ειχα αφησει μισανοιχτη πανω στο κρεβατι.

Σαν ξεχασμενη, ταχα μου.

Σαν βιαστικα ξεχασμενη.

Στις ατελειωτες διαδρομες του καραβιου μεσα στο υγρο χάος.

 

 

 

 

Τρύπια πιρόγα

Ηρθε η ωρα να σου πω για το Σπυρο.

Κατσε, κανε τσιγαρο.

Θες ενα τσάι?

Ο Σπυρος παντα επερνε τσιγαρο. Οτι ηταν τσαμπα το προτιμουσε.
Μονο τσάι δεν ηθελε.
Ρε Σπυρο, του 'λεγα, ενα καλο εχει η κωλοκινα. Ενα μονο. Αυτο το πρασινο τσάι.

Δε θελω, μου 'λεγε, μου μυριζει ψαριλα.

Καλα, καλα.

Ηρθα δυο βδομαδες πριν απ' αυτον εδω.

Που τις περασα κυριως στο δωματιο του ξενοδοχειου και στο μπαρ του λομπι.

Κατεβαζοντας ουίσκια, κλεινοντας ολους τους αισθητηριακους πορους.
Η πρωτη ταφη. Θα ακολουθουσαν κι αλλες.

Περιμενα τον Ελληνα. Που θα ερχοταν και θα δουλευε στο διπλανο γραφειο. Που μου 'χαν πει οτι επαιζε κιθαρα. Που τον φανταζομουνα ποτη, μουνακια και μερακλη οπως σχεδον ολοι οι ναυτικοι.
Που ζεσταινα τη σκεψη μου με τις μελλοντικες κουβεντες μας,  εξω να λυσσομαναει ο αερας απο τον ωκεανο διακοσια μετρα πιο περα. Να κυνηγαμε μαζι τα κοριτσια, δυο ειναι καλυτερα, μονος σου αισθανεσαι μιζερια πανω στις μπαρες.

Που την πρωτη φορα που τον πηρα τηλεφωνο να παμε να φαμε "εχω φαει" μου ειπε, "καλα, για ενα ποτο" "μπα ειμαι κουρασμενος".

Και παρεμεινε.

Ενας γερασμενος πριν την ωρα του ελεφαντας με κιτρινισμενους απο τη νικοτινη χαυλιοδοντες.

Σφιχτος  στη τσεπη και στο καθε μοιρασμα.

Παρεα μονο με ξενους, κινεζους , αμερικανους, ιταλους. Ολα να λεγονται μεσω εκατο λεξεων. Ολα να κρυβονται πισω απο εκατο λεξεις. Η τελεια κρυψωνα. Οχι για μενα ομως.

Ενα βραδυ τον πετυχα σε μια μπαρα, καθισα παραμερα. Με νευριαζαν και οι τροποι του και η απογοητευση που μου θυμιζε. Ειχε μαζεψει μπροστα του τα τρια κοριτσια και τους εκανε κηρυγμα. Για τα καλα της οικονομιας. Να τα μαζευουν για τις δυσκολες ωρες. Σπυρο, ηθελα να του φωναξω, αυτες δεν εχουν δευτερο βρακι. Οταν το πλενουν, καθονται μεσα περιμενοντας να στεγνωσει. Τι να βαλουν στη μπαντα;

Το νερο που ειχε παραγγειλει ζεσταινοταν πλάι του. Τα κοριτσια ειχαν ανοιξει το στομα ακουγοντας τον, περιμενοντας ενα κερασμα, μια κοκα κολα, να παρουν το ενα γιουαν που δικαιουνταν, να φανε κατι μετα. Αυτος, στο δικο του κοσμο δικαιοσυνης, αναγκων που δεν εφταναν περα απο το τεντωμενο πανω στη κοιλια του πουκαμισο τις φιλοδωρουσε με τη σοφια του. Μετα τους ειπε και για το Σωκρατη και για το Μεγαλεξαντρο. Κερδισμενες βγηκαν. Εμαθαν. Ενω απο μενα τι εμαθαν; Κατι γελια, κατι χουφτωματα, πεντέξι αλλαξιες ρουχα και τραπεζωματα. Καποια βιβλια που σκονιζονται με τσαλακωμενες τις πρωτες εφτα σελιδες και τις αλλες ανεγγιχτες. Αναξια λογου.

Ο Σπυρος ο αριστερος. Τραγουδαγε καλα και ειδικα αυτα του Πολυτεχνειου και οταν ενα βραδυ, το μοναδικο που τον ακουσα γιατι σπιτι του καλουσε τους Ιταλους και τους επαιζε, τραγουδησε τη πιρογα, δακρυσα και βγηκα στη μπαλκονορτα. Μετα τη ξανατραγουδησε και σ'ενα μπαρ που κυριως παιζανε κατι Αμερικανακια το χοτελ Καλιφορνια και τετοια κι αυτος επαιζε το εξωτικο φολκλορ. Τον ακουσα απαθης. Δεν υπηρχε και καμια μπαλκονοπορτα κοντα.

Ενα βραδυ με το στομαχι κομματια θελησα να παω νοσοκομειο. Τονε σκεφτηκα. Τελικα πηρα ενα κινεζο τηλεφωνο. Τον ιδιο που τον εβαλε να ψαξει να του βρει που πουλανε φτηνα αθλητικα παπουτσια. Πρεπει να του βγηκανε γερα. Δυιμισυ χρονια, ακομα τα φοραει. Ο Κινεζος τα δικα του τα εχει αλλαξει.

Τα πρωινα να μπαινει αρχοντας στο γραφειο να μου φωναζει τι καλα που περναει. Τι καλα που ειναι ολα. Θελω να του φωναξω για τις εκατο του αγγλικες λεξεις και για τα στραβοπατημενα του παπουτσια. Για τη πολη που τη σκεπαζει η ομιχλη και τους δρομους που δε πανε πουθενα. Για την ασυνεννοησια, για το πανικο. Ξερω, οι λεξεις πεταγονται με νευρο κακο απο μεσα μου. Ισως αυτο να μην του αρεσει και μου γυριζει τη πλατη και φευγει. Κανενας δε θελει να του μιλανε ασχημα για τις αυταπατες του. Προλαβαινει παντα να μου πει ποσο καλα ειναι ολα. Προλαβαινει να φυγει εγκαιρως τσιμπωντας κανα φρουτο, κανα μπισκοτο, οτι βρεθει.

Ειναι κι αλλα.

Ειναι αργα ομως.

Φευγει αυριο μεθαυριο.

Να παει στο καλο. Να μπει στη πιρογα του και να φυγει.

Να δει Ελληνικο καλοκαιρι. Μηπως και τον φωτισει.

Ξερω αν τον πετυχω πουθενα μετα απο καιρο θα μου μιλησει με νοσταλγια για τη πολη, για την ομιχλη, για τα κοριτσια, για τις μοναξιες. Οτι θα κανω κι εγω δηλαδη. Μονο που δεν θα εννοουμαι το ιδιο. Μπορει οι λεξεις να ειναι ιδιες, τα μερη και ο χρονος. Αλλά οτι υπαρχει πισω απο τις λεξεις θα ειναι κατι αλλο.