Radio Nowhere

Χρυσάφι και νύχτα και νερό

Οταν τον πρωτοειδα με δυσκολια επνιξα ενα γελιο τοσο αυθορμητο οσο το αερακι που κουνα τα απλωμενα σεντονια στη ταρατσα.

Τα απλωμενα σεντονια ηταν η φημη του που ειχε φτασει ως εδω πριν απ' αυτον.

Σαραντα χρονια καπετανιος φιλε μου. Οτι πιθανη πορεια στον ατλαντα την ειχε χαραξει πανω στα νερα. Ειχε φαει θαλασσες τοσο αγριες που αλλους τους ειχανε πνιξει και ειχε αγναντεψει απο τη γεφυρα αμετρητες ωρες τους αδειους οριζοντες που αλλους ειχε τρελλανει.

Ειχε παει με γυναικες απ' ολες τι φυλες της Γης, ειχε κουμανταρει ναυτες αβγαλτους αλλα και μαχαιροβγαλτες. Ισως καπου ειχε παιδια που δεν τα ηξερε, ισως καπου στον Ισημερινο καποια παιδια μιλουσαν τα Ινδιανικα ή τα Πορτουγκεζικα με Καρδιτσιωτικη προφορα. Ειχε δει χιονια στη κουβερτα και ειχε πεσει σε ομιχλες τοσο πυκνες που δε μπορουσε να δει ουτε τα παπουτσια του.

Ηταν κοντος, με μεγαλη πλακουτσωτη μυτη, πεταχτα μηλα, πυκνα ακαταστατα φρυδια και με ολα τα μαλλια του στο κεφαλι του. Κυριως ομως ειχε μια μεγαλη κοιλια. Μπυρες απο νερα απ' ολα τα ποταμια και τις πηγες του κοσμου ειχαν σιγα σιγα χτισει αυτον τον εντυπωσιακο, στρογγυλο βωμο τον αφιερωμενο στις βιαστικες αναμεσα σε δυο ταξιδια ηδονες και στη μοναξια.

Η φωνη του ηταν βροντερη απο τις χιλιαδες διαταγες που ειχε δωσει στη ζωη του, μια φωνη που επρεπε ν'ακουγεται πανω απο ολες τις αμφιβολιες και τους πανικους.

Και η ζωη του ειχε βρεθει σε κινδυνο τοσες φορες που για αυτο και δεν τη λογαριαζε. Ηταν αφοβος μα οχι θρασυς, επινε και καπνιζε σα μολις να βγηκε απο τη φυλακη, μια φυλακη που τον ειχε καταδιασκεδασει.

Μαλλον γιατι ειχε σκεδασει μεσα του τους φοβους και τις εγνοιες των αλλων σε κατι που μονο αυτος ειχε ανακαλυψει και δυστυχως σε κατι που δε μεταδιδοταν.

Τα λεφτα εφευγαν απο τα χερια, τις τσεπες και τους τραπεζικους του λογαριασμους σα νερο. Γινονταν ουισκια και μπυρες που μισογεμιζαν το βαρελακι που κουβαλουσε μαζι του σε ολα τα ταξιδια και στις σχολες του. Γινονταν γενναια φιλοδωρηματα στα κοριτσια που τυχαινε να βρεθουν διπλα του αδιαφορο αν του χαριζαν τη νυχτα τους ή οχι.

Χαιροταν να δινει, μονο ετσι το κεφι του ανεβαινε σε ιλιγγιωδη υψη, εκει που οι συμποτες του δεν μπορουσαν να φτασουν, γιατι οσο καλοι και να ηταν δεν μπορουσαν να σταματησουν αυτο το φοβο που μετρουσε κι εκοβε μεσα τους.

Ειχαμε ενα καλο κοινο φιλο, ετσι μολις με ειδε να μπαινω ανοιξε τα χερια του και με αγκαλιασε κανοντας με να νιωσω αυτο το περιεργο δεος να λυγιζει ολο το κορμι μου προς τα εμπρος πανω σε αυτο τον τυμβο στη κραιπαλη και στο εφημερο.

- Φερε εξι μπυρες μπυρες κουκλαρα μου, φωναξε στην ολοχαρη κοντουλα πισω απ' τη μπαρα.

- Γιατι εξι Καπεταν-Θοδωρα, του ειπα. Θα μας ζεσταθουνε.

- Εξι, και μετα εξι, και μετα παλι εξι. Αυτη θαναι σημερα η προσευχη μας, και γελασε τρανταχτα.

Στο ηχεια ακουγοταν Περπινιαδης, δικης του προμηθειας. Γυρω ηταν ενα σμαρι απο γελαστες Κινεζουλες ρουφουσαν τις μπυρες εξαυλωνοντας τες σε μικρες προμηθειες απο τη μαμα-σα. Μερικες ηδη παραπατουσαν. Μια ειχε ξαπλωσει τεζα στο διπλανο καναπε.

-Α κριμα, κι ηταν αυτη που μου αρεσε περισσοτερο. Δε πειραζει θα βρω αλλη να τη σκατζαρω.

- Δεν το βαζεις κατω με τιποτα ε;

- Αν το βαλεις κατω σε βαζει αυτο απο κατω. Μονο στο καφενειο δε θα με δεις να παιζω κομπολόι. Που' σαι κοπελα, πιασε αυτο χαλαστο, φαρε δυο πακετα Μαλμπουρο και κρατα τα ρεστα.

Της εδωσε ενα δεκαδολλαρο, τα τσιγαρα δεν θα εκαναν ουτε τρια.

Οι Κινεζουλες αρχισαν να τσακωνονται ποια θα παει να φερει τα τσιγαρα.

- Ρε τις μουρλες, εκανε και αρχισε να τους μοιραζει Κινεζικα στα χερια.

- Αλλα θα κατσεται δω να πιειτε μεχρι να φυγω, νταξει;

Και που να πηγαιναν; Σημερα απ΄οτι φαινεται θα εβγαζαν απο ενα μηνιατικο, αρκει μονο ν'αντεχε το στομαχι τους.

Τα ειπαμε, μαλλον τον ακουγα την περισσοτερη ωρα να μου λεει ιστοριες, να τραγουδαει και να παραγγελνει τις εξαδες τις μπυρες που δεν ηταν μονο τρεις, ειχε να ποτισει τοσα στοματα γυρω του.

- Καθε μερα κουβαλαω χρυσαφι. Τοχω δει να κυλαει ποταμι ασωστο μεσα στ'αμπαρια.  Μονο γω ξερω την αξια του.

Χορεψε με τρεις αγκαλιαστα μπλουζ κατι σιγανα νησιωτικα και ηταν θεαμα περιεργο να τον βλεπεις με τα λυγερα κοριτσια που τον περνουσαν ενα κεφαλι.

Το προσωπο του ειχε παρει ενα κοκκινο, τα ματια του ειχαν στενεψει λες και προσπαθουσαν να δουν μεσα απο το πουσι του καπνου των τσιγαρων και ιδρωτας ειχε αρχισει να ποτισει το πουκαμισο του και να να κανει σταμπες εδω κι εκει πανω στη δικια του υδρογειο.

-Ποια θελει να 'ρθει μαζι μου; φωναξε δυνατα μολις ειδε οτι το γλεντι ειχε αρχισει να πεφτει αφου ο κυριος τροφοδοτης του ειχε αρχισει να κοβει στροφες.

Χερια τιναχτηκαν στον αερα, φωνες ψιλες και απαιτητικες και οι δυο κοπελες που ειχαν πεσει χωμα στους καναπεδες εκαναν να ανασηκωθουν κι αυτες.

Αγκαλιασε απ' τη μεση αυτη που ηταν πιο κοντα του.

- Εσυ που ηπιες το πιο πολυ. Εσυ περασες τα τράιαλς.

Ουτε που ακουσε το φουσκωμενο νουμερο που του ειπε η μαμα-σα.

Ακουμπησε ενα ματσο δολλαρια στο παγκο και μετα τις φιλησε ολες μια μια.

Μουδωσε το χερι, με τραβηξε και με ξαναγκαλιασε.

-Καλα κουραγια! και που'σαι; δω ειναι το χρυσαφι, δω!

Και χτυπησε με το πλατυ του χερι το κωλο της τυχερης που θα τον πηγαινε μια χαλαρη βαρκαδα στη λιμνη αυτης της νυχτας του.

Και πηγαινοντας προς τη πορτα γυρισε σα κατι να ειχε ξεχασει

- Α κι εδω! Κι εδω!

Και χτυπησε με το αλλο του χερι τη κοιλια του που ειδε ειχε παρει δρομο μεσ' απο τα κουμπια του πουκαμισου του.

Εφυγε, η μαμα-σα σταματησε τη μουσικη, τα κοριτσια εγειραν τα κεφαλια στο παγκο κι εκλεισαν τα ματια.

Αναψα ενα τσιγαρο και κοιταξα το σπαρμενο κορμια χωρο.

Μονο το αιρ-κοντισιον ακουγοταν που κουνουσε κατι κοκκινες και χρυσες κορδελες που κρεμονταν απο το ταβανι. Που και που καποιο βογγητο απο τους καναπεδες που θα ηθελα να ειχαν λιγο ακομα χωρο να μπορεσω να ξαπλωσω κι εγω λιγο.

Ένα βράδυ μονορούφι

Το Κινεζικο κρασι δε πινεται. Γεματο συντηρητικα που σκοτωνουν οχι μονο το κρασι το ιδιο αλλα και τη διαθεση. Εχω βρει ομως ενα κολπο για να το κανω υποφερτο. Το βραζω με λιγο μελι, ενα ξυλαρακι κανελλα και λιγο φρεσκοτριμμενο πιπερι. Παιρνει μια σπιρταδα και μπορεις να ξεγελασεις τον εαυτο σου οτι κατι πινεις. Το κοκκινο κρασι κανει καλο, το μελι κανει καλο, το ιδιο και η κανελλα και το πιπερι. Πολυ καλο για το τιποτα.

Μολις ηπια το μισο μπουκαλι μ'επιασε ταχυπαλμια. Μαλλον κατι ειχα χαλασει στο συνδυασμο, μαλλον οτι το επινα γρηγορα, μαλλον κατι αλλο που ενω η αντιληψη του μου ξεφευγε, το εβλεπα που και που μεσα στη μερα να με κοιταζει απο περιεργες γωνιες.

Δεν γινοταν να κατσω σπιτι ομως ετσι. Η καρδια μου πηγαινε να σπασει, ακουγα τους χτυπους της μεσα στο δωματιο. Με χερια που τρεμανε οδηγησα μεχρι τη Μπαρ Στρητ. Η ωρα ηταν εννια. Πρωτη σταση το Μάι Πλέις. Αδειο οπως τους τελευταιους τρεις μηνες. Μαλλον σημερα κατι χειροτερο. Ενας μεθυσμενος Σκωτσεζος δασκαλος στη γωνια παιδευε ενα μπουκαλι μπυρα και τη καυμενη τη Σεν Σεν.

Η πολη εχει τους δασκαλους που τους αξιζουν. Αν οι ντοπιοι θελουν να φτιαχνουν πολεις νεκροταφεια με κατοικους νεκροζωντανους ειναι φυσικο οι δασκαλοι τους να ειναι καποιοι καμενοι μεχρι μυελου, μεχρι το πισω μερος των νυχιων τους.

Ελεγε τις συνηθισμενες αηδιες που λενε ολοι οι ξενοι στις Κινεζες. Να κανονισουμε να μου μαθεις Κινεζικα κι εγω γι ανταλλαγμα θα σου μαθω Αγγλικα. Οσο φτηνο κι αν ειναι πιανει, οπως θα επιανε και καθε αλλο φτηνο ή τσιπικο οσο δεν παιρνει αν το κοριτσι σε γουσταρει. Αλλα αυτον δεν υπηρχε περιπτωση να τον γουσταρει ουτε η πιο απελπισμενη, η πιο ελαφρια απ' ολα αυτα τα δυστυχισμενα πλασματα που αφησαν τα λασποχωρια τους για να δουν την ασπρη μερα που ποτε δεν ερχεται.

Καταταλαιπωρημενος, εγερνε μπροστα και τραμπαλιζοταν πανω στο σκαμπω, μπερδευοντας τα λογια και τις υποθεσεις του.

Μολις με ειδε εκανε κατι που εμοιαζε με τιναγμα αλλα με μια τετοια ασαφεια μεσα στην ανισορροπια του που φανηκε σα να τον πετυχε ενας κεραυνος στο χωραφι την ωρα που εψαχνε να βρει το πουλι του να κατουρησει.

-Άι νόου γιού, μου φωναξε κουνωντας το ποτηρι του στον αερα, οδηγωντας λιγη μπυρα στο παγκο και αλλη λιγη στο παντελονι του.

Δεν του απαντησα, κοιταξα με συμπαθεια την Σεν Σεν, προσπαθωντας να κρυψω τον οικτο να την βλεπω να νταλαβεριζεται αναγκαστικα με τετοια πρωτοζωα.

-Έι, γιού άρ Γκρικ, ε φάκινγκ Γκρικ, άι ριμέμπερ γιού, συνεχισε με την ιδια ενταση τρεκλιζοντας αναμεσα στα ιδια του τα λογια.

Ηξερα καλα οτι οντως αυτο ημουνα οποτε δεν υπηρχε λογος παρεξηγησης αλλα και ουτε γυρισα να του πω "μπραβο, οντως με ξερεις".

Η Σεν Σεν αλλαξε μουσικη, εβαλλε τραγουδια που ηξερε οτι μου αρεσαν οποτε σκεφτηκα οτι μπορει και να καταφερνα να τη βγαλω εκει για κανα μισαωρο.

-Έι γιορ νέιμ, άι φοργκέτ γιόρ νέιμ, τελ μι γιόρ νέιμ, επαναλαβε πεντ' εξι φορες και ισως δε σταματουσε ποτε.

-Τζον, του εκανα. Διεξοδος δεν υπηρχε.

- Έι άι αμ Τζον του, και εσκυψε και τεντωθηκε να μου δωσει το χερι του. Άι αμ Τζον, γιού αρ Τζον εντ άι νόου ανόδερ ουάν Τζον φρομ Σκότλαντ.

Ηξερα ποιον ελεγε. Καποιον που του αρεσε να ξεγυμνωνεται απο τη μεση και πανω μολις έπινε τη τριτη του μπυρα. Στη δέκατη ανεβαινε στη μπαρα, εβγαζε το παντελονι και μας εδειχνε το σωβρακο του και καμια φορα και το κωλο του.

- Εντ ιφ δέαρ γουέρ μορ Τζον δις φάκινγκ γουόρλντ γουντ μπι μπέτερ, μπιλίβ μι.

- Άι μπιλίβ γούλντ μπι τόταλι φάκντ εντ νοτ χάλφ φάκντ ας νάου.

Ενα γελιο του βγηκε μαζι μ'ενα ξερο βηχα και τεντωθηκε να μου τσουγκρισει το ποτηρι παραπαιοντας στο κενο αναμεσα στα σκαμπω μας.

Μαλλον του αρεσε πολυ γιατι μου προτεινε να κανουμε μαζι δουλειες δω περα.

Θα ανοιγαμε μεγαλο Αγγλικο σχολειο και θα διδασκαμε τη γλωσσα στα Κινεζοπουλα. Σκεφτηκα οτι τα τυχερα που θα ερχοντουσαν θα μαθαιναν το φακ σε ολους τους δυνατους χρονους και σε ολες τις πιθανες και απιθανες χρησεις.

Τον φανταστηκα να μπαινει τρεκλιζοντας στη ταξη και να κοβει τις σπουδαστριες μασουλιζοντας τα χειλη του. Στα συρταρια του γραφειου μισοαδεια μπουκαλια ουισκυ.

Δε θάσαι καλα του ειπα. Γιατι να κανω μπιζνες σε μια χωρα που δε γουσταρω.

- Γιου δε γκρικς, γιου θινκ γιού αρ σάμθινγκ με ειπε με τον ελαχιστο θυμο που μπορουσε να μαζεψει μεσα στη ζαλη του. Φάκινγκ Γκρικς εντ σο μένι, εβριχουέρ.

Μαλλον μας μπερδευε με καποια αλλη νατσόνα, δυο ειμασταν ολοι κι ολοι και μαλιστα ο αλλος οχι μονο δεν ηταν εβριχουερ αλλα ηταν κανονικα εξαφανισμενος μεσα στο μουνι της Κινεζας του, οταν δε εβγαινε μεσα απο κει, παρεμενε μεσα στο φουστανι της κι ανεπνεε κει μεσα λες κι ο κοσμος εξω και ο αερας ηταν δηλητηριασμενος.

Ειπαμε φάκινγκ ναι αλλα οχι και έβριχουερ ρε χαμενε. Δεν δυναμεθα.

Μολις τα φάκινγκ του εγιναν περισσοτερα απο ολες τις αλλες λεξεις του μαζι, εριξα ενα βλεμμα ανημπορης συμπαθειας στη Σεν Σεν, πληρωσα κι εκανα να φυγω. Με κοιταγε με μια ικεσια να τη σωσω ή εγω ή καποιος αλλος απο αυτο τον ακινητο βουρκο που ειχαν κολλησει τα αδυνατα, λεπτα της ποδια.

Ηξερα οτι δεν ημουνα εγω αυτος ομως, καποιος καλοβολος Κινεζος τη περιμενε καπου στο μελλον. Μαλλον λιγο αργοτερα ομως οταν θα πουλουσε αυτο το μπαρ για ψιχουλα κι εκανε καμια αλλη δουλεια.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σιγά μωρέ τώρα ...

Το μπαρ ηταν μια μεγαλη αιθουσα με ενα αμερικανικο μπιλιαρδο στο βαθος.

Δυο κοριτσια επαιζαν εκει και αλλα εξι καθισμενα στους κοκκινους καναπεδες τις κοιτουσαν ή εβαφαν τα νυχια τους. Μια σιγοτραγουδουσε το Λα ισλα μπονιτα που επαιζε απο κατι μικρα ηχεια που εβγαζαν ενα ηχο χαλασμενου ραδιοφωνου.

Ηταν νωρις αλλα οι δυο τους ειχαν μπουχτισει ολη μερα στο ξενοδοχειο και η σκεψη για μερικα ουισκυ και ευκολα κοριτσια τους εφερε εδω. Ειχανε κανει πολλα μπαρκα και πολλα ξενυχτια μαζι. Ξερανε τα χουγια ο ενας του αλλου. Ταιριαζανε. Σαρανταρηδες, με καρβουνιασμενους ποθους στη πατριδα που περιμεναν να τους ξαναναψουν στη ξενη χωρα, προβαροντας νεα προσωπα ή οτι θυμοντουσαν απ' αυτο που καποτε ειχε ερωτευτει. Μια τελευταια προσπαθεια, μια νυχτα θα αντεχαν να παιξουν.

Σταθηκαν ακριβως μπροστα στη πορτα προσπαθωντας να καταλαβουν αν αξιζε το κοπο.

Τα κοριτσια τιναχτηκαν πανω τους κυκλωσαν και τους αρχισαν στις υποκλισεις.

Αυτοι αρχισαν να γελουν και να πειραζονται μεταξυ τους.

Στα γρηγορα τις εκοψαν ολες με μετρο το προσωπο και το υψος.

Εκανε πολυ κρυο εκει μεσα, τα κοριτσια ηταν ντυμενα με βαρεια, μακρια τζακετς κι ετσι πολλα στοιχεια που τους ηταν απαραιτητα για μια πιο αξιολογικη κριση ηταν καλλυμενα.

Ηθελαν να τους συρουν στους καναπεδες αλλα η σκεψη οτι τα βαρεια τους πανωφορια δεν αφηναν κανενα περιθωριο για ερωτικες ανιχνευσεις τους εκαναν να σταθουν στη μπαρα. Η μπαρα ειναι παντα πιο ωραια. Κοιτας μπουκαλια, σκεφτεσαι οτι θες, κι αν υπαρχει λογος γυρνας και ψαχνεις με το βλεμμα. Και το να μιλας στη παρεα σου με μισογυρισμενο το προσωπο σου ειναι ενα μεγαλο πλεονεκτημα για να κρυβεσαι και να σωπαινεις κατα δικη σου βουληση.

Τους περιτριγυρισαν και αρχισαν να τιτιβιζουν γυρω τους.

Με λοξες, εμπειρες ματιες εκαναν τις επιλογες τους.

- Αυτη η ψηλη με το πρασινο λεει.

- Καλη ειναι. Μενα μου αρεσει αυτο το μικρο με το ασπρο μπουφαν. Κοιτα κατι χειλακια.

-  Που 'σαι κουκλα, πιασε ενα Τσιβας με κοκακολα. Τι θα πιεις;

- Μπακαρντι κοκακολα. Ελα ρε κοιτα το. Κουκλακι ειναι. Ελα δω μαναρι μου. Θα πιεις κατι;

Τα κοριτσια γελωντας ασταματητα παραγγειλαν ολα Μπέιλυς.

Η μουσικη αλλαξε σε ελληνικα ενω τα ποτα ετοιμαζονταν. Η μαμα-σα ηταν εμπειρη, εκοβε το ματι της.

Οι κουβεντες ξεκινησαν μεσα σε σπαστα Αγγλικα και επαναληψεις γουατ και γουατ ντιντ γιου σέι

Μια με γυαλακια, η πιο ασχημη, τα μιλουσε καλα τα Αγγλικα και με μια στακατη προφορα συστησε και τις αλλες.  Oλες φοιτηριες Λογιστικης. Kαι οι οχτω σ'εναν θαλαμο στην εστια.

Κουκετες πανω κατω,

- ...οταν μια ειναι ορθια δε χωραμε να περασουμε, διαβαζουμε και τρωμε ξαπλωμενες στα κρεβατια.

Γελια.

- Α ειναι τοσο ωραια. Παντα εχουμε παρεα, ολο αστεια και γελια. Η τουαλετα; Μια για ολες. Ασε ...

Γελια.

Ο Τακης φανταστηκε ενα δωματιο που μυριζε συνεχεια φαγητιλα, απλυτα ρουχα, ουρα και περιοδο.

Θυμηθηκε για ποτε πλακωθηκε με το μονο συγκατοικο που ειχε ποτε στο ημιυπογειο στα Ιλισσια. Ηταν και φιλοι απ' το χωριο να σκεφτεις

Τη μικρη του τη λεγανε Γουαν Νιν

- ... αλλα μπορεις να με φωναζεις Μαρία, του ειπε συλλαβιζοντας μια μια τις λεξεις.

Ενα γελιο κοντεψε να τον πνιξει καθως ειχε λιγο μπακαρντι στο στομα.

- Οκ, άι γουίλ κολ γιου Μαράκι. Μαράκι μπέιμπι.

Το Μαρακι μιλουσε προβαροντας τα Αγγλικα βγαζοντας μια κατακοκκινη γλωσσα αναμεσα στα δοντια για να προφερει το ρο και το δελτα. Ο Τάκης ειχα παθει να την κοιταει, ειχε αφοπλιστει απο τη γλυκυτητα που εβγαινε απο το προσωπο και το πλατυ της χαμογελο.

Τα αλλα τρια κοριτσια που του αναλογουσαν στριμωχνονταν γυρω της ασυνειδητα σεβομενες τη πρωτοκαθεδρια της οχι μονο στην ευνοια του αλλα οπως υποψιαζοταν και στο στενο τους θαλαμο.

Και οσο η κουβεντα τους προχωρουσε, οσο τον κοιτουσε ισια μεσα στα ματια, τσεβδιζοντας τα αγγλικα της, βγαζοντας  μια απλετη αθωοτητα μπροστα του που δεν την περιμενε ενιωσε να μαλακωνει η καρδια του, να γαληνευει το βλεμμα του και να την κοιτα με μια ανεπιτηδευτη λατρεια.

Ο Νικητας δεν ειχε καταφερει να δειξει την ευνοια του στο πρασινο μπουφαν, κυριως γιατι τον φοβιζαν τα παμφτωχα Αγγλικα του. Ετσι παλευε χωρις αποτελεσμα αναμεσα στο χαρουμενο θορυβο γυρω του για να της δειξει οτι σε αυτη ηθελε να μιλαει και οι αλλες να κανουν στη μπαντα. Τα παρατησε τοτε κι αυτος και αφεθηκε να χαζογελαει με οτι και να λεγοταν.

- Φτωχαδακια ειναι μωρε. Τι να τους κανεις; Καλο θα τους κανεις να πας και ενα βραδυ μαζι τους.

- Ναι ρε συ, και δε φαινονται και για τιποτα καριολες.

Ηπιαν, ξανακερασαν, ο Νικητας χορεψε και μισο ζειμπεκικο Τα λαδαδικα. Φαινοταν να αντεχει περισσοτερο. Του Τακη υστερα απο πεντε ποτα αρχισε να του βγαινει η κουραση του μακρινου ταξιδιου, το κεφαλι του αρχισε να γυριζει. Α να παρει, δεν ηθελα ν' αφησει αυτα τα φωτεινα ματια, το αστραφερο χαμογελο που εκανε τη καρδια του καινουρια. Αρχισε ομως να τρεμει απ' τη κουραση.

- Φιλε, παει μακρια η βαλιτσα. Δε μπορω αλλο. Παω να τη κανω. Αχ μαναρι μου, κουκλι εισαι.

Το Μαρακι εβγαλε τη γλωσσα αναμεσα στα δοντια

-Μαναλι μου ... μανααααρρλλι μου ..

Χαμογελασε, σκεφτηκε ακομα μια φορα να κατσει ακομα λιγο να τη χαζεψει κι αλλο αλλα δεν αντεχε. Θα την εβρισκε αυριο ετσι κι αλλιως.Που θα πηγαινε;

- Γκουντνάιτ μωρο μου, σίι γιου τουμόροου.

- Γκουτνάιτ μωρρρλλο μού

- Τακη θα κατσω ακομα λιγο ρε φιλε. Δεν εχω υπνο.

- Εγινε ρε συ. Να μου προσεχεις το Μαρακι.

Τη σκεφτοταν καθως περπατουσε προς το ξενοδοχειο και χαμογελουσε. Πολυ του αρεσε. Παρα πολυ μαλιστα.

Μολις ξαπλωσε σαν αστειο αρχισε να πλεκει ενα σεναριο στο μυαλο του οτι θα την επαιρνε πισω μαζι του. Ειχε μεινει μονος ολα αυτα τα χρονια, δεν ειχε πια πολλες ελπιδες να βρει κατι στη πατριδα, το ενιωθε αλλωστε οτι η μπογια του δε περναγε πια.

Με τη σκεψη του την ανεβασε στο αεροπλανο και της καρατησε το χερι σε ολο το ταξιδι. Την πηγε στη Κουλουρη, στο σπιτι που ειχε στα μπετα δεκα χρονια τωρα. Σκεφτηκε οτι με κινητρο το κοριτσι θα το τελειωνε κιολας. Μια ευτυχια ειχε απλωθει στο προσωπο του οταν τον πηρε ο υπνος. Ειδε ονειρο μια βεραντα με γερανια, ενα ψαρεμα με τη παλια του βαρκα και καποιον να τον περιμενει. Γελουσε στον υπνο του μιλωντας γλωσσες περιεργες και ρρρρρρλλλλ. Κοιμηθηκε βαρεια. Ξυπνησε μεσημερι.

Ετοιμαστηκε και η πρωτη σκεψη που εκανε ητανε το Μαρακι και η γλωσσα της σφηνωμενη στα μπροστινα της δοντια αναμεσα να πασχιζει το ρο. Γελασε λιγο με τον εαυτο του οταν διαπιστωσε οτι ξαναπιασε το σεναριο εκει που το ειχε αφησει χτες το βραδυ. Μαθηματα Ελληνικων και Αγγλικων, καινουρια ρουχα στο μικρο της νουμερο, σεργιανι στη γειτονια και στο Πασαλιμανι τα Σαββατα. Ολοι θα την αγαπουσαν. Ηταν σιγουρος.

Εστειλε ενα μηνυμα στο Νικητα να πιουνε μαζι καφε. Δεν πηρε απαντηση. Θα κοιμοταν. Κατεβηκε με το πασο του στη τραπεζαρια.

Ο Νικητας στο βαθος ειχε απλωσει μπροστα του αυγα, σαλαμια, φετες ψωμι και μαρμελαδες. Πολλες μαρμελαδες.

- Καλημερα. Σου εστειλα μηνυμα να παρουμε μαζι πρωινο. Τι εγινε; Καθισες πολυ χτες;

- Α ναι; δεν το ειδα. Ε οχι και παρα πολυ. Κανα μισαωρο κι εφυγα. Τι εγινε εσυ;

- Ενταξει, ξεκουραστηκα.

Εβαλε καφε και βαλθηκε να μασουλαει ενα κομματακι ψωμι. Προσπαθησε να μαζεψει το μυαλο του, δεν ηθελε να τον παρει χαμπαρι ο φιλος του. Ισως το βραδυ που θα τις ξαναβρισκαν, εκει με τη βοηθεια του ποτου να δειχνοταν περισσοτερο.

Ο Νικητας ετρωγε λαιμαργα. Μετρησε οχτω πλαστικα κουτακια μαρμελαδας ανοιγμενα και αδεια.

- Πω πω πεινα αδερφακι μου! Τι εγινε με το πρασινο μπουφαν; Προχωρησε καθολου το πραγμα;

- Ποια; Αυτη με το πρασινο ε; Μπα τιποτα. Δε μπορουσα να συνενοηθω. Βαρεθηκα, τα παρατησα.

Εφτιαξε ενα προχειρο σαντουιτς με ψωμι και δυο φετες σαλαμι και εχωσε το μισο στο στομα του.

- Σιγα ρε, ποσο καιρο εχεις να φας; του ξαναειπε χαμογελαστα ο Τακης.

- Α αναγκες φιλε μου, αναγκες, τι να κανουμε;

Σκουπισε τα χειλη του με μια χαρτοπετσετα και αναψε τσιγαρο ενω μασουλαγε ακομα τη τελευταια μπουκια.

Φυσηξε το καπνο ψηλα γερνοντας πισω στη καρεκλα του και βαζοντας το ενα χερι πισω απ' το κεφαλι του.

- Αναγκες.

Ο Τακης κοιταξε γυρω την αιθουσα. Ηπιε μια μικρη γουλια καφε.

- Τι; Εσυ δε πεινας; Τελικα κανει δουλεια.

Τραβηξε μια βαθεια ρουφηξια με το κεφαλι ψηλα.

- Μπα, οχι και τοσο; Τι δουλεια;

- Το χαπι ρε συ. Τελικα κανει καλη δουλεια. Τεσσερα.

- Τι λες ρε; Ποιο χαπι; Τι τεσερα και αρχιδια;

-Τεσσερα εριξα στο μικρο, μαγκα μου! Τε σσε ρα!

- Ποιο μικρο; Αφου ειπες ...

- Την αυτηνα ρε! Τη Κινεζα! Τη Γουαν!

- Τι λες ρε; Ποια ειναι η Γουαν;

- Αυτη ρε, εχτες που ητανε με το ασπρο! Μιλησες και συ λιγο μαζι της χτες. Στα τεσσερα την ειχα ολη νυχτα στο δωματιο. Και της εριξα και τεσσερα. Τεσσερα επι τεσσερα!

Αρχισε να γελαει τρανταχτα με το αστειο του μεχρι που πνιγηκε απ' το καπνο.

- Της αλλαξα τα φωτα. Την εκανα κι εσκουζε. Ειχα παρει ενα μπλε πριν και δε μου 'πεφτε με τιποτα δικε μου! Κολαση!

 Ο Τακης εκλεισε τα ματια του. Εγειρε μπροστα σαν κατι να χαθηκε μεσα στο σωμα του και ναλιγοστεψε, τα χερια του σφιχτηκαν γροθιες κατω απ' το τραπεζι. Κοκκινισε. Αρχισε λιγο να τρεμει.

- Μα πωως; καταφερε να ψελισει.

- Α μολις εφυγες εσυ, τη διπλαρωσα. Τη κερασα Μπειλυς αραδα. Της ειπα να ερθει μαζι. Της τα εσκασα. Ηρθε. Αυτο ητανε. Τωρα κοιμαται ακομα στο δωματιο. Τη ξεσκισα, που να ξυπνησει.

Γελαγε δυνατα, η σταχτη του τσιγαρου επεσε στη κοιλια του.

- Το Μαρακι; Το Μαρακι ρε; με σβησμενη φωνη.

- Ποιο μαρακι και ξεμαρακι μωρε. Τη παλιοκινεζα. Σα γατι εσκουζε.

Εσκυψε κι επιασε το κεφαλι του με τους αγκωνες στο τραπεζι. Ηθελε να κρυφτει, ηθελε να κανει κατι, να βρισει, να δωσει μια μπουνια ή να γυρισει το τραπεζι αναποδα με τη μια ... αλλα δε μπορουσε. Τιποτα δε μπορουσε.

- Τι εγινε ρε; Τι εγινε; Τι επαθες;

Σταματησε.

-Εεεελα ρε! Εεεελα ...

 Δε μιλαγε. Ειχε πετρωσει. Μια λυπη μαζι με ντροπη τον ειχε στειλει αλλου. Πισω, πολυ πισω στο χρονο, στη μερα πριν το πρωτο μπαρκο και σε ολες τις προηγουμενες. Το ιδιο σκοταδι. Το ιδιο.

- Ρε συ τι να εκανα; Ητανε η μονη που μιλαγε λιγα Αγγλικα. Ειδα οτι μιλαγατε πριν αλλα ... τι;

Ειχε σκυψει μπροστα τωρα. Το δεξι του μανικι ηταν μεσα σ'ενα ανοιγμενο κουτακι μαρμελαδας. Ειχε στενεψει τα ματια του οπως τον κοιταζε σα να προσπαθουσε να διαβασει καποια ψιλα γραμματα που δεν εβλεπε καλα.

Ο Τακης δε μιλησε για λιγη ωρα.

Κατω απο τα χερια του δαγκωνε τα χειλη του, εσφιγγε τα ματια του.

Τελικα σηκωσε το κεφαλι. Μ' ενα στραβο χαμογελο που τον εκανε αγνωριστο ψελισε

- Ναι ρε σιγα... Τη παλιοκινεζα.

 

 

 

  

 

-