Ατελές

Ζεσταινω ενα κατοσταρακι σακε και καθομαι μπροστα στο παραθυρο.

Αν αντεξω θα δω την ομιχλη που ξεκινησε απο τα ανατολικα να σκεπαζει την πολη.

Σκεφτομαι την αντιβιωση και την υπομονη.

Το μεσημερι ειδα ολοκαθαρη τη λαμψη μιας καινουριας ιστοριας και ενιωσα μια αγρια χαρα σα να κρατουσα στα χερια μου κατι πολυτιμο.

Τωρα μου ξεφευγει και διαλυεται σε κατι θαμπο και αψυχο παρόλα τα δεκαδες χερια που εχουν απλωθει μεσα στο μυαλο μου να την αγκιστρωσουν και να την τραβηξουν εξω.

Πριν λιγο μου φαινοταν ως αδιαβατη η αποσταση απο το καναπε μεχρι το γραφειο.

Το βουητο του κομποιουτερ που με περιμενε εμοιαζε σα τον ηχο χαμενου ραντεβου.

Σκεφτομαι ολες αυτες τις ιστοριες χωρις τελος γιατι εχουμε μαθει να δινουμε στο τελος τη μορφη μιας μεγαλης ευτυχιας, δυστυχιας ή συνειδητοποιησης.

Οτι το ενα ακολουθει το αλλο σε κυκλους δεν μας ειναι βολικο οσον αφορα τις ιστοριες.

Ο Σουεν μου ομως ειναι σε μια πολη μακρια απο θαλασσα και χιλια χιλιομετρα μακρια απο την αγαπημενη του Χανα, νικημενος απο την ταπεινη του καταγωγη και τη δικη της καταθλιψη. Αυτο δεν ειναι ομως ενα τελος. Το νερο θα τον ξανακαλεσει.

Η Λου Λου προσπαθει να μαθει πως ειναι να εισαι γυναικα μεσα σε καποιο ktv μεθωντας αντρες που την κρατανε απο τη μεση πανω σε κοκκινους καναπεδες. Ειναι αυτο τελος ή μια μακρια νυχτα;

Η Σεν Σεν φορωντας τζακετ περιμενει πελατες μεσα στο κρυο της μπαρ βαζοντας ξανα και ξανα κινεζικες γλυκερες μπαλαντες που ενω τις ακουει προσπαθει να μην τις σκεφτεται. Θα πουλησει καποια στιγμη το μπαρ απηυδισμενη, θα ειναι η πιο ακαταλληλη στιγμη γιατι αμεσως μετα τα πραγματα θα εχουν αρχισει να γινονται καλυτερα. Το τελος του μπαρ της δεν ειναι το τελος της ιστοριας της.

Η Λι Λι που της σερβιρε το μπαρ μολις η καμπυλη της ακμης του ειχε αρχισει να λυγιζει προς τα κατω τωρα περιμενει παιδι απο τον Πολωνο αντρα της. Θα μπορουσες να την πεις ευτυχισμενη ειδικα αν την θυμηθεις τοτε με τα δεκαδες sms στη μεση της νυχτας αλλα αν την ρωτησεις αν τον αγαπαει θα σου γελασει σα να της λες παιδικο αστειο. Αυτο δεν την εμποδιζει να του μαγειρευει καθε βραδυ, αλλωστε η χαμογελαστη στωικοτητα ειναι τοση εδω περα που χανει το υπαρξιακο βαρος της. Αυτο ειναι πιθανον ενα τελος αλλα δυσκολοερμηνευτο.

Η Και Λι συνεχιζει να παιδευεται με τους Ελληνες εχοντας ομως χασει τις ελπιδες της. Το οτι πηγε το καλοκαιρι στη Σαντορινη, στο Βολο και την Ανθουσα ηταν ενα διαλειμα και οχι ενα τελος. Αρχιζει να το συνειδητοποιει αργα αργα καθως ο χειμωνας συνεχιζεται και τα χειλη της σφιγγονται ολο και περισσοτερο.

Μεγαλωνουμε με τους σπορους της αμφιβολιας να ανθιζουν διπλα διπλα στους σπορους της γνωσης.

Η εικονα ειναι μαγικη γιατι ποτε ποτε το ενα γινεται το αλλο. Αυτο δεν ειναι τελος.

Ξεχαστηκα. Η γευση της βαλεριανας αηδιαστικη στο στομα μου. Θα την ξεπλυνω με λιγο σακε που εχει κρυωσει τωρα και κανα-δυο τσιγαρα.

Σε λιγο θα με οδηγησει σε εναν υπνο που οσος βαθυς κι αν ειναι θα ειναι κι αυτος μονο ενα διαλειμα.

Η ομιχλη ζυγωσε.

Ωραια φαινονται τα κοκκινα και τα κιτρινα φωτα μεσα της.