Τα άδεια μπαρ

Παντα μου αρεσαν τα αδεια μπαρ.
Εκει που η πικρα κοβει τη τραπουλα.
Εκει που η αληθεια ερχεται σα σφαιρα σε αργη κινηση και εχεις ολο το καιρο να τη βλεπεις ετσι οπως στροβιλιζεται σε αυτη τη πιο τελεια ευθεια απ' ολες.
Ποτε δε μου αρεσε η φασαρια, εκει που η μοναξια σκεπαζεται με χαζογελα και χτυπηματα στον ωμο.
Εκει που η σκεψη σκεπαζεται.
Αυτο που πρεπει να μαθεις απο τη ζωη ειναι το αδειο μπαρ.
Η γιορτη που τελειωσε, η παρεα που εφυγε, οι γνωστοι που γιναν αγνωστοι, τα κοριτσια που αγαπησες και τωρα μακαριος ευχεσαι να τα ειχαν γευτει και οι φιλοι σου.
Η θλιμμενη μαμα-σα που ηξερε απο πριν οτι το τελευταιο χαρτι ποτε δε κανει το χατιρι σου και αυτη η γνωση ειναι που της χαριζει την πιο ακριβη ομορφια.
Αυτη που δεν τη ξερει.

Το μονο κακο ειναι οτι τα αδεια μπαρ, αυτοι οι σπανιοι διαλογισμοι -τοσο στερεοι, τους πιανεις στη παλαμη σου- κρατανε λιγο.
Και μενουν μονο ενα στιγμιοτυπο.
Δεν ξεχνιεται, κανενα αδειο μπαρ δε ξεχνιεται οσο κι αν κανενας δε θελει να το θυμαται.
Ερχεται και καρφωνεται μες στο μυαλο σου.
Βρισκει τη γωνια του και μενει.

Ψαχτα, πιες ενα ποτο, βγαλε τη γλωσσα σου και πιασε τον αερα του.

Μια ωρα εκει ειναι μια βασιλεια.

Πιες, καπνισε και κοιτα.