Radio Nowhere

Τα άδεια μπαρ

Παντα μου αρεσαν τα αδεια μπαρ.
Εκει που η πικρα κοβει τη τραπουλα.
Εκει που η αληθεια ερχεται σα σφαιρα σε αργη κινηση και εχεις ολο το καιρο να τη βλεπεις ετσι οπως στροβιλιζεται σε αυτη τη πιο τελεια ευθεια απ' ολες.
Ποτε δε μου αρεσε η φασαρια, εκει που η μοναξια σκεπαζεται με χαζογελα και χτυπηματα στον ωμο.
Εκει που η σκεψη σκεπαζεται.
Αυτο που πρεπει να μαθεις απο τη ζωη ειναι το αδειο μπαρ.
Η γιορτη που τελειωσε, η παρεα που εφυγε, οι γνωστοι που γιναν αγνωστοι, τα κοριτσια που αγαπησες και τωρα μακαριος ευχεσαι να τα ειχαν γευτει και οι φιλοι σου.
Η θλιμμενη μαμα-σα που ηξερε απο πριν οτι το τελευταιο χαρτι ποτε δε κανει το χατιρι σου και αυτη η γνωση ειναι που της χαριζει την πιο ακριβη ομορφια.
Αυτη που δεν τη ξερει.

Το μονο κακο ειναι οτι τα αδεια μπαρ, αυτοι οι σπανιοι διαλογισμοι -τοσο στερεοι, τους πιανεις στη παλαμη σου- κρατανε λιγο.
Και μενουν μονο ενα στιγμιοτυπο.
Δεν ξεχνιεται, κανενα αδειο μπαρ δε ξεχνιεται οσο κι αν κανενας δε θελει να το θυμαται.
Ερχεται και καρφωνεται μες στο μυαλο σου.
Βρισκει τη γωνια του και μενει.

Ψαχτα, πιες ενα ποτο, βγαλε τη γλωσσα σου και πιασε τον αερα του.

Μια ωρα εκει ειναι μια βασιλεια.

Πιες, καπνισε και κοιτα.

 

Το μασσάζ

Πρέπει να γραφεις ακόμα και όταν δεν εχεις κατι σπουδαιο να πεις.
Πρεπει να κρατας την επαφη σου με τη γραφη.
Κομφούκιος

Αλλα μην τα κοινοποιεις.
Προστατεψε την σοβαροτητα σου.
Χαστούκιος

Μπαινοντας σου κανουν υποκλισεις και αρχιζουν να γκαριζουν καλωσορισες και καλοπιασματα στην αλλιενικη.
Διπλα στην ρεσέψιον ειναι το γουαναμπη αγαλμα ενος αρχαιου κινεζου -πολυχρωμου- που του εχουν αφησει σα σπονδη, ταχα μου, μηλα και φυστικια.
Αρωματικα στικς τον λιβανιζουνε και συ θες να κανεις μεταβολη και να φυγεις.
Βγαζεις τα παπουτσια, μενεις με τις καλτσες. Σου φερνουν πλαστικες σαγιοναρες.
Μπαινεις στα αποδυτηρια. Η καλη σου τυχη θα φανει απο το αν ειναι αδεια.
Αν πρεπει να σταθεις διπλα σε καποιο κινεζο που γδυνεται και ποτε ποτε φτυνει κατω αυτοσιχτιριζεσαι που δεν ακουσες τη φωνη δυο σειρες πιο πανω.
Με μονο σου καυχημα τις πλαστικες σαγιοναρες προχωρας στα ντουζ.
Πρεπει να ξεπερασεις αυτο το σοκ.
Μονο σου οπλο η εξοικειωση.
Ατριχοι κακοσουλουποι, πλενονται, φτυνουνε,και κατουρανε ακατασχετα το περιβαλλοντα χωρο.
Μια γεννετικη διαστροφη τους σπρωχνει να σου χαμογελανε και να σου λενε χαλόου ενω σαπουνιζουν τα αποτετοια τους.
Πιανεις και συ τα δικα σου και αντιχαιρετας.
Παιρνεις το ντουζακι σου κοιτωντας φανατικα τον τοιχο.
Τελειωνεις, πας προς τη σαουνα.
Η τυχη εχει αλλη μια ευκαιρια να σου δειξει αν ειναι καλη μαζι σου εαν η σαουνα ειναι αδεια (να επισημανθει οτι βασικος παραγοντας επιτυχιας του εγχειρηματος ειναι η αποφυγη οιασδηποτε συναφειας με οτιδηποτε σινικο, εμψυχο ή αψυχο, εκτος των απολυτως απαραιτητων).
Αρκει ενας μονο βλαστος της μεγαλης αυτης χωρας να σαουνίζεται μαζι σου για να σκυλοαυτητηφοραμετανιωσεις που δεν ακουσες την γνωστικη φωνη δεκατρεις ηδη σειρες πιο πανω.
Φτυνουν χοντρη πραματεια στο πατωμα, εκστασιαζονται να μουγκριζουν απο ευχαριστηση καθως τριβονται. Διαπιστωνεις οτι η ασχημεια ειναι ανεξαντλητη στο κοσμο και επισης εχει την επιπλεον ιδιοτητα να συγκεντρωνεται σε καποια χωρικα σημεια διπλα στο δικο σου (χωρικο σημειο).
Καποιοι, ταχα μου φιλοξενοι, ταχα μου κοσμοπολιτες σε ρωτανε απο που εισαι.
Τιπ: μουρμουριζεις κατι που ειναι αδυνατο να κατανοηθει, Παραταμασταν, Τηδουλειασουστάν, Αγαμησουστάν κ.λ.π. και χαμογελας για να μη δειξεις και ντιπ ζωο.
Συνηθως πιανει, γιατι κουνανε το κεφαλι με εβριθεια και ξυνουν τα αποτετοια τους -σημαδι οικειοτητας.
Τους μιμεισαι.
Παει και αυτο.
Πας να σκουπιστεις.
Σε περιλαβαινουν κανα δυο δεκαοχταχρονα αγορια με ξεχειλωμενα μαγιω.
Ο ενας σε σκουπιζει και ο αλλος με νοηματα και πολυ πλαγια υποννοουμενα -κανοντας την ιντερνασιοναλ χειρονομια με το μεσαιο δαχτυλο- σε ρωταει αν θες να πηδηξεις. Του λες, ναι τη θεια σου και φορας πυτζαμες με κοντο παντελονακι.
Δειχνεις τα χαλια σου και η μονη σου παρηγορια ειναι οτι σε ακτινα πεντεχιλιαδων χιλιομετρων δεν υπαρχει κανεις που να σε εχει δει ή φανταστει ποτε.
Προχωρας το μακρυ διαδρομο, αλλη ρεσεψιον.
Επιλογη ενα. Η μεγαλη σαλα οπου σε ξαπλωτες πολυθρονες θα κανεις foot massage μοιραζομενος τον ιδιο αερα με καμια δεκαρια χοντροκεφαλους που ψιλοπλουτισανε εξαγοντας σκουπιδια στη Δυση (να επισημανθει -αν και εκτος πλαισιου- ποσο εχεις αρχισει και εκτιμας αυτο το χωρικο προσδιορισμο) και ακουγοντας -προφανως εχεις την μινιμουμ ευφυία που απαιτει να εχεις τα ματια κλειστα- υστερικες κραυγες απο τη γιγαντοοθονη που παιζει κρετινικα σκετσακια ή χορευουν αισθησιακες κορες φορωντας στρατιωτικες στολες.
Παντα θα βρισκεται καποιος διπλα σου να ροχαλιζει.
Επιλογη δυο. Να πας σε δωματιο οπου θα σου κανουν ολοσωμο μασσαζ κοντουλες ή αν η τυχη σου επιτελους σε λυπηθηκε λιγο ψηλοτερες κοπελες. Εαν δε η τυχη σου σε αγαπησε ξαφνικα δεν θα εχουν στραβα και καβαλικευτα καποια πο τα μπροστινα τους δοντια.
Τιπ 2: διαλεγεις δωματιο- η ελπιδα πεθαινει τελευταια (και ετσι πρεπει).

Επειδη καπου εδω η μονη υπαρκτη Θεα (Τυχη, τα ειπαμε, να μη τα ξαναλεμε) σου παρεχει ή σου αρνειται διαφορες ευκαιριες θα επανελθουμε ή μπορει και οχι (δες σειρες τεσσερα και πεντε).

Φολέγανδρος

Ειχε αφησει τους αλλους στο τραπεζι με τις κοπελες και σταθηκε στο μπαρ με τη πλατη γυρισμενη.

Ειχανε πιει πολυ, ητανε η εκτη μερα στη σειρα που γυρναγανε απο μπαρ σε μπαρ και πινανε και φωναζανε κοπελες να κατσουνε μαζι τους και βγαζανε τα σι ντι και τα φλας μεμορι με τα Ελληνικα και τα δινανε στο μπαρμαν ή στη μαμα σα.

Ομως ειχε μπουχτισει σημερα. Απο τη πρωτη μερα δεν το διασκεδαζε τοσο οσο παλια. Ουτε τα κοριτσια τον ξυπνουσανε, ουτε τα ποτα τονε φτιαχνανε. Μονο το τσιγαρο. Σε αυτο εβαζε μεσα τις σκεψεις του και τις κοιμιζε.

Οταν το κοριτσι τον πλησιασε και του χαμογελασε αυτος μονο λιγο τρεμοπαιξε τα ματια και της ειπε μεσα απο μια κουραση που ηταν μεγαλυτερη απο καθε επιθυμια.

"Να κοιμηθω θελω μονο. Εχεις κανενα ζεστο κρεβατι να κοιμηθω;"

"Αι ντοντ αντελσταντ" του απαντησε "κεν γιου σπικ μορ σλόουλι;"

"Γουάι; Κεν γιου σπικ Γκρικ;"

"Οφκολς. Καλιμελα... Καλισπελα ... Σε αγκαπω ... Εγκω ιμε Κινεζα... ολεα που ινε η Φολεγανλος".

Γελασε, " η ποια;"

"Εγκω ιμε Κινεζα...ολεα που ινε η Φολεγανλος"

"Οκ, οκ. Ι γουαντ α μπεντ. Ι γουαντ σλιπ"

"Γιου νο χαβ χοτέλου;"

"Χαβ. Άι ντοντ λάικ"

Η κοπελα εμεινε σκεφτικη. Τον κοιταξε στα ματια με γερμενο το κεφαλι. Ειχε μονο ενα σκουλαρικι, πλαστικα βραχιολια, και κραγιον που της ειχε ξεφυγει στο πανω χειλος.

"Νο γκουντ α'ι'ντία καμ του μάι χομ".

"Αι ντοντ γουαντ νάθινγκ. Ονλι σλιπ"

Στην αρχη της το ειχε πει για κρεβατι θελοντας να δηλωσει τη κουραση και την αδιαφορια του, μονο για να τη διωξει. Αλλα κατι η παρανοηση της που το πηρε για προκληση, κατι αυτη η Φολεγανλος τον εκαναν για λιγο να ξεχασει την κουραση του και να ελπισει οτι θα ενιωθε ζωντανος μετα και οχι ετσι αδειος οπως λιγο πριν.

"Γες; Ονλι σλιπ; Γουάι; Ισε κουλασμενος;"

"Ναι, πολυ" της ειπε και της χαμογελασε παλι.

"Εσυ πολυ κουλασμενος ισε. Πολυ πολυ κουλασμενος"

Μετα εμεινε λιγο σιωπηλη, κοιτωντας λιγο προς το τραπεζι τους, σκεφτομενη ισως τις μαρκες που θα εχανε.

"Σπιτι μου μικλο. Πολυ μικλο. Ουάν ρουμ ονλι".

"Μπεντ; Ντου γιου χαβ μπεντ;"

"Γες. Εγκω εχω κλεβατι. Μικλο κλεβατι"

"Παμε;"

Τον επιασε απ' το χερι και τον οδηγησε αναμεσα στα τραπεζια. Κρυο, παγωμενο το χερι της.

Ακουσε απο πισω του σφυριγματα και ενα "αντε θα φας καλα παλι".

Σηκωσε το χερι του σα καληνυχτα χωρις να γυρισει να τους κοιταξει.

Εκανε κρυο πολυ εξω. Το ελαφρυ αντιανεμικο της δεν ητανε για τετοιο καιρο. Περπατουσε με ασταθεια  πανω σε στραβοπατημενα τακουνια.

" Μπετερ τέικ τάξι" της ειπε.

"Νο, νο νιντ. Σπιτι μου οχι μακλιά"

Χωθηκαν σ'ενα σκοτεινο στενο. Γεματοι σκουπιδοτενεκεδες, κατουρλιο και μποχα απο μαγειρεμενο λαχανο, κοριανδρο και τσιλι.Αφησε το χερι της ν' αναψει τσιγαρο. 

Σταματησε σε μια εισοδο παλιας πολυκατοικιας. Ανοιχτη πορτα, μια σκοτεινη σκαλα.

"Εδω σπιτι μου" του ειπε.

Ανεβηκαν μεχρι το τριτο. Ψηλαφουσε το τοιχο κι ενιωθε τις χαραμαδες. Μουχλα. Κατουρλιο.

Πριν ανοιξει τη πορτα του του ειπε να περιμενει λιγο. Τον αφησε πισω απο τη κλειστη πορτα. Καθισε στη σκαλα και αναψε κι αλλο τσιγαρο. Το τσιγαρο κανει καλο, σκεφτηκε. Πολυ καλο κανει το τσιγαρο.

Κοντευε να το τελειωσει οταν η πορτα ξανανοιξε.

Εβγαλε το κεφαλι της εξω, τον ειδε στη σκαλα.

"Ελα. Ελα" του ειπε σιγανα.

Μπηκε μεσα.

Ρουχα σε σωρους. ΜΙα παλια τηλεοραση ανοιχτη, ενας γερμενος καναπες, ενα κρεβατι. Μια κουρτινα εκοβε το δωματιο στα δυο.

Θεε μου, τι κανω; σκεφτηκε.

"Ντου γιου χαβ σαμθινγκ του ντρινκ;"

"Αι χαβ. Πελιμενε"

Εσκυψε, γονατισε και βαλθηκε να ψαχνει κατω απο το βιαστικα στρωμενο κρεβατι. Τραβηξε ενα χαρτινο κασονι. Το ακουμπησε στο καναπε.

"Τσουζ" του ειπε.

Πλησιασε.

Ειχε μεσα διαφορα. Μαξ, Νιτρο, Βημαγκαζινο και Μπελ. Κλαμσι, Κουντς, Στιβεν Κινγκ. Καφες Παπαγαλος.Δυο αδεια μπουκαλια ουζο Μινι. Ενα μισοαδειο Μεταξα πενταρι. Τρια πακετα Ασσο Ιντερνασιοναλ. Το ενα ανοιχτο. Καμια δεκαρια σι ντι. 

"Τσουζ. Τσουζ. Νο προμπλεμ".

Πηρε το καφε. Τον μυρισε. Μια ξεθυμασμενη μυρωδια μπαγιατιλας. Τον αφησε.

Πηρε το Μεταξα.

Η κοπελα πηγε πισω απ' τη κουρτινα. Ακουσε σουρσιματα και μια βρυση.

Γυρισε με δυο ποτηρια που εσταζαν νερο.

Δεν τα μυρισε.

Εβαλε και στα δυο. Στο δικο του διπλο.

Το κοριτσι του χαμογελασε.

"Για σου" του ειπε.

"Για μας" και της τσουγκρισε.

Κραταγε λιγο την αψαδα του.

Πηγε να τη ρωτησει κατι αλλα κατι ακουστηκε πσιω απ' τη κουρτινα και τον εκοψε.

"Γουατ ιζ ιτ;" τη ρωτησε "Χου ιζ ιτ;"

"Τιποτα. Κανενας".

Ηπιε αλλη μια γουλια και σηκωθηκε.

Πηγε προς τη κουρτινα και τη τραβηξε.

Ενα κοριτσακι, καθισμενο σε μια μικρη πλαστικη καρεκλα διπλα στο νεροχυτη τον κοιταζε με νυσταγμενα ματια.

Ομορφα ματια, στρογγυλα, ολοκαστανα. Σγουρομαλλικο.

Του χαμογελασε.

Της χαμογελασε κι αυτος.

Γυρισε πισω, ξανακαθισε.

Κοιταξε την κοπελα. Η ανησυχια της ηταν ανακατεμενη με ενα δειλο χαμογελο.

"Ολεα δεν ινε η Φολεγανλος;" του ειπε γλυκα.

'"Ωραια. Πολυ ωραια" της απαντησε κι εκανε ν'αναψει τσιγαρο αλλα το μετανιωσε.

Καθισε μεχρι να τελειωσει το ποτο του κοιτωντας το βρωμικο πατωμα.

Μετα σηκωθηκε, αδειασε ολες τις τσεπες του πανω στο κρεβατι και πηγε προς τη πορτα.

"Καληνυχτα"

"Καληνυχτα"

Μολις βγηκε στο δρομο αναψε τσιγαρο. Τραβηξε βαθεια το καπνο.