Το κοριτσι καθεται στο παραθυρο και κοιταζει εξω το χιονισμενο δρομο.
Φορα την ασπρη μεταξωτη της πυτζαμα κι εχει ακουμπησει το σαγονι στο δεξι της γονατο.
Αυτη που μολις ειχε μισανοιξει πριν, να φαινεται λιγο το στηθος της, και ειχε βγαλει τη φωτογραφια με το αριστερο της χερι να μισοκρυβει το προσωπα αλλα τα δακρυσμενα της ματια να φαινονται. Κοιτουσε ολοισια το φακο και εννοουσε οτι κοιτουσε εκεινον. Του εστειλε τη φωτογραφια.
Τωρα στεκεται στο παραθυρο.
Στο μυαλο της στριφογυριζει η εννοια της αποστασης. Χωρικη, χρονικη, εσωτερικη, πραγματικη.
Αυτος ειναι πολυ μακρια, χρειαζεται τραινο και δυο αεροπλανα.
Αυτος ειναι στο Νοτο.
Το κοριτσι αυτους τους δυο μηνες που εχει να τον δει δεν ειδε ποτε τη θερμακρασια ν'ανεβαινει πανω απο το μειον εικοσι. Ο αντρας της που επιστρεφει καθε απογευμα της χαμογελαει φιλικα και προσπαθει να τη ζεστανει με βοτκα και καλοπιασματα. Δεν τον μισει, δεν τον σιχαινεται αλλα αγαπα τον αντρα απο το Νοτο. Ο αντρας της δεν εχει απολυτως αδικο οτι για την καταθλιψη της φταιει το χιονι που ειναι συνεχεια εκει αλλα αγνοει οτι αυτο ειναι μονο το στοιχειο που της θυμιζει την αποσταση.
Σηκωνεται και πηγαινει προς τη κρεβατοκαμαρα. Φορα το γουνινο παλτο, χοντρο καλτσον, παντελονι και τις μποτες.
Μολις βγαινει το κρυο της παγωνει το προσωπο που γρηγορα κρυβει μεσα στο γουνινο γιακα.
Περπαταει πανω στο χιονι που ειναι σκληρο.
Ξερει οτι μονο το περπατημα ειναι μια ανακουφιση.
Πηγαινει προς το δασος με τα ψηλα, ακινητα δενδρα.
Τα νιωθει γυρω της σαν να βιωνουν βασανο παρομοιο με το δικο της, ακουει τις κορυφες τους να τριζουν, νιωθει την υπομονη τους που εχει μαζεψει ολη τη φυτικη ζωη τους σε ενα μικρο ρυακι μεσα στο κεντρο τους που ανεβαινει συνεχεια.
Παντα αυτα τα δενδρα της εφερναν μια ανακουφιση.
Περπατα για ωρα αναμεσα τους αγγιζοντας τα και μιλωντας τους και μετα γυριζει τα βηματα της προς τη πολη.
Οι δρομοι ειναι γεματοι νερα και λασπωμενοι.
Στις ακρες τους οι σωροι το χιονι και τα γυμνα δενδρα δεν εχουν τιποτα απο την ομορφια εικονων που περασε μεσα της ο ξενος οταν μια και μονη φορα τον αφησε να την αγγιξει.
Περπατα χωρις να τα κοιτα, του μιλα απο μεσα της ελπιζοντας τα λογια της να φτασουν σε αυτον, να καταλαβει ποσο θελει να τη σωσει απο το χιονι και απο την παλια αγαπη του αντρος της.
Αναμεσα στους σωρους το χιονι στα πεζοδρομια λαμπει το τζαμι του μαγαζιου με τα φρουτα.
Σταματα και κοιτα την εικονα αυτη που ειναι σαν απο αλλο τοπο και μετα προχωρα και στεκεται εμπρος της.
Ακινητη με το βλεμμα σα μεσα σε ονειρο κοιταζει τα χρωματα και το σχηματα.
Σταματα τον μονολογο της και ενα χαμογελο απλωνεται στο προσωπο της.
Πηγαινει μεσα και κατευθυνεται στον παγκο.
Εκει μπροστα του στεκεται κι ενας πελατης που περιμενει.
Ο μαγαζατορας γυριζει το κεφαλι του την κοιτα και περιμενει.
Κοιτωντας λιγο λοξα και καπου περα απο το προσωπο του του λεει οτι θα ηθελε εναν ανανα.
Σιωπη απλωνεται στο χωρο.
Ο πελατης σα να μιλαει μονος του λεει οτι ποτε δεν εχει δει αληθινο ανανα στη ζωη του.
Ουτε κι εγω, λεει ο μαγαζοταρας.
Η κοπελα χαμογελαει και δε λεει τιποτα.
Εσυ εχεις δει, ρωταει ο πελατης.
Εσυ εχεις δοκιμασει, ρωταει ο μαγαζατορας.
Η κοπελα συμμαζευει λιγο το χαμογελο της και τους απανταει οτι ναι εχει δει και εχει δοκιμασει.
Κατα τη γνωμη της κανενα φρουτο δεν μπορει να συγκριθει με αυτο.
Η γλυκυτητα του, τους λει, με αυτες τις ξαφνικες οξινες βελονιες ειναι σαν ενα ονειρο μεσα στις αλλες γευσεις.
Ενω καθαριζει τη γλωσσα τη δυναστευει για καιρο μετα.
Ο πελατης και ο μαγαζατορας βλεπουν το προσωπο της να φωτιζεται καθως τα λεει αυτα.
Η κοπελα σταματα και αυτοι φερνουν αφηρημενα τη γλωσσα στα χειλη τους, τα σαλιωνουν και μετα τα σμιγουν και τα αφηνουν να χαιδευτουν μεταξυ τους.
Η κοπελα δεν βλεπει, εχει κλεισει τα ματια και κανει το ιδιο.
Οι δυο ανδρες καθονται περιεργα ησυχοι καθως ακουν την πορτα να ανοιγει και να κλεινει ξανα.
Το κοριτσι περπατα στο δρομο, οι σωροι το χιονι, οι λασπες, τα γυμνα δενδρα σα να τρεμιζουν μεσα σε μια μουσικη.
πεθαίνω για λίγη συνέχεια. δεν έχει ε;
Posted by: aniaris | May 19, 2010 at 11:27 AM
Αχ Ανιαρις, αυτο ειναι και μενα το παραπονο μου...
Μου βγαινουν σε συντομα επεισοδια, μετα το χανω :(
Posted by: Radio | May 20, 2010 at 06:24 AM
Θέλω και εγώ την συνέχεια Γιαννη.Πολυ καλο
Πήρες το μειλ για τον ποιητή ;
Καλημέρες
Posted by: Vam33 | May 21, 2010 at 09:57 AM
Ευχαριστω Βαμ.
Ναι το πηρα (ευχαριστω) και τελω εις καταστασιν ... σοκ!
Posted by: Radio | May 21, 2010 at 10:19 AM
...υπέροχος ξανά...
Posted by: ezak | May 28, 2010 at 10:07 PM