Η πόλη και ο ξένος

Η πολη ειναι αδεια εγω ομως οχι.

Η πολη δεν εχει ψυχη, εγω με τα δοντια κραταω το παθος μου κρυμμενο.

Λεξεις που μου καινε το λαρυγγι αλλα αν τις πω στον αερα παιρνουν ενα βαρος δυσβαστακτο. Κι ετσι τις κραταω.

Λιγο πολυ μονος. Συνεχεια. Εγω και τα βιβλια, εγω και το λαπτοπ, εγω και τ’ ακουστικα και τα γυαλια ηλιου, και το αμαξι που το’χω κανει κρεβατοκαμαρα.

Σκλαβος του ελευθερου χρονου μου. Αδιαπεραστος στη κινεζικη διαβρωση. Απαρατηρητος μεσα στη φαντασμαγορικη δυστυχια μου.

Αγνοουν οτι μ’ ενδιαφερει, οτι με καθοριζει και τους αγνοω κι εγω.

Αυτοι δεν εχουν ομως την αναγκη μου.

Μιλανε τη γλωσσα τους. Και ψωνιζουν αδιακοπα. Γεμιζουν καροτσακια, τσαντες, σακουλες.

Το σουπερ μαρκετ τους ρουφαει ολους. Τους δεχεται ανυπομονους τους βγαζει ευτυχισμενους. Και αδειους. Χωρις την προηγουμενη ανυπομονησια τους ειναι ενα τιποτα.

Μια μαχη με πραγματα φαγωσιμα, φορεσιμα, μη αναλωσιμα. Ο μονος αναλωσιμος εισαι συ. Στο καθε δευτερολεπτακι. Αιντε να πεις στο ταμειο ποσο κανει αυτο το δευτερολεπτακι που μολις περασε.

Μετα τους αναλαμβανουν τα λεωφορεια. Τους φορτωνουν, τους πατικωνουν ετσι αδειους με τις γεματες σακουλες τους και τους ξεφορτωνουν σε κτιρια γκριζα, σε καναπεδες, σε κρεβατια. Σοφτ ειδησεις, περιποιημενες και φροντισμενες απο καποιο πατερουλη. Που τον ευχαριστουν και τον δοξαζουν. Εχει απαγορεψει δια νομου τις ερωτησεις, τις απαντησεις και τη καταθλιψη.

Το φιλτρο αυτο ειναι καθολικο. Τα διαποτιζει ολα, διαστρεφοντας την ουσια τους. Μουσικη, θεαματα, αναγνωσματα ολα σοφτ σα τη κοιλια του Βουδα. Καθενας εχει τα ψεμματα που του αξιζουν. Αυτοι ειναι τυχεροι γιατι τους δινεται τοσο κενο οσο μπορουν να αντεξουν.

Αυτα και εξω βρεχει.

Εχω μπλεξει.

Με πραγματα που δεν μ’ ενδιαφερουνε.

Ποιος θα το πιστευε οτι καποια λαθη απλωνονται τοσο μεσα στο χρονο.

Ζεις μεσα στο λαθος τρεφοντας το συνεχως. Κι αυτο με τη σειρα του σε τρεφει. Ποιο το παρασιτο και ποιος ο ξενιστης?

Ο καθενας και το πολυτιμο λαθος του.

Οι ιστοριες μου τελειωσαν. Ελπιζω προσωρινα. Γιατι τις χρειαζομαι οπως οι αλλοι το σεξ, τα λεφτα τους, αλλοι τα ματια του αλλου.

Οι ιστοριες δεν μου τελειωσαν. Αλλα φτανεις σ’ ενα σημειο που γινονται προσωπικες. Χρειαζεται και μια τεχνη να μπερδευεις την αληθεια με το ψεμμα. Η αληθεια μονη της ειναι για κλαμματα.

Ψαχνω για σπιτι, δε βρισκω.

Ψαχνω ενα μερος να δω τη πολη απο ψηλα.

Μηπως μου κρυβει κατι.

Μηπως καπου εχει μια ψυχη και μου τη κρυβει.

Παιρνω το αμαξι, γυρναω στη νυχτα.

Αμα δω εναν ανθρωπο θα τον ακολουθησω.

Comments

[ezak]

1.

...σίγουρα κρύβει πολλά...κι από την άλλη αν δεν βρεις άνθρωπο ακολούθα το δρόμο κι αυτός ξέρει, έχει τον τρόπο του να σε οδηγήσει σε νέες ιστορίες...

[Radio]

2.

Αυτο ειναι αληθεια Εζακ.
Μονο που αυτος ο ανθρωπος δεν θα ηθελα να ειναι Κινεζος.
We have a problem here :)

[aniaris]

3.

άλλαξε τίποτα; έχει 5 μέρες.

[Radio]

4.

Επι του πιεστηριου,
μμμ ... τι αλλαξε,
εχω δυο ιστοριες και τις δυο στη μεση, (και μια τριτη γιατι κλεινει το μπαρ των γκέιδων που ηταν το στεκι μου κι εχω σκασει αλλα αυτη ισως να περιμενει να καταλαγιασει και λιγο το συναισθημα)
το σεναριο μου αρεσει, οι λεξεις μου δεν μου αρεσουνε και τοσο, ειναι που ειναι και διαφορετικου υφους και τα εχω μπλεξει.
Εχουμε αργια πεντε μερες λογω των γενεθλιων της Κινας, οποτε ισως να συμμαζευτω, τι θα κανω στο κατω κατω τοσες ωρες αεργος ουτε κι εγω ξερω.