Στον ίσκιο του ανθισμένου κοριτσιού II

Και αφησα τον καιρο να περναει χωρις να τη ζητησω ξανα, αποφευγοντας να πηγαινω στα μερη που ηξερα οτι εκανε τους αγαπημενους της μακρινους περιπατους παρα μονο μερικες λιγες φορες στεκομουν σε καποια αποσταση απο το πιο ιδιαιτερο απ' ολα σημειο, εκεινο το δρομακι αναμεσα στη θαλασσα και τα ψηλα πευκα, εκει που ειχε γινει η πρωτη μας βολτα και μια φορα την ειδα με τα χερια στη τσεπες μιας καπαρντινας να περπαταει και να στεκεται κοιτωντας προς τη θαλασσα και ειχα γεμισει απο ενα αισθημα αναγκης να τη πλησιασω, να δω ξανα το ομορφο προσωπο και να τη ρωτησω τι ηταν αυτο που κρατουσε ετσι δεμενη, σφιγμενη τη σκεψη και τη θεληση της και γιατι ενιωθα να με φωναζει οταν ημουνα μακρια της και σε τετοια φοβερη για μενα αποσταση τις στιγμες που την πλησιαζα και ολη μου η πλευρα η κοντινη σε αυτην παλλοταν και ετρεμε απο την αναγκη να την αγγιξει και τον πυρετο αλλα κατι μου ελεγε μεινε μεινε σιωπηλος και περιμενε μεχρι εκεινο το βραδυ που φτανοντας στη πορτα του διαμερισματος την βρηκα να με περιμενει καθιστη και σκεπασμενη μεσα στη καμπαρντινα της αυτη που την ειχα λατρεψει απο μακρια και τωρα στεκοταν βρεγμενη και κουρασμενη μ'ενα τροπο που δεν μπορουσα να εξιχνιασω ακριβως μπροστα μου κι εβαλα το χερι μου που ετρεμε κατω απ' τη μασχαλη της και χωρις να της πω τιποτα προσπαθησα να τη σηκωσω κι ενιωθα οτι μαζεψε ολη τη δυναμη της να μπορεσει να μου την προσφερει και να μην αφησει αυτη την κουραση που ενιωθα οτι την ειχε μουσκεψει εως πολυ βαθεια και μαλιστα σ'εκεινο το σημειο που εγω ηθελα να βρεθω και να της μιλησω πρωτος και με ακολουθησε με βαρεια βηματα μεσα στο δωματιο αλλα με μια πιστη που καταλαβαινα οτι δεν ηταν μονο αναγκη αλλα και μια αποφαση που ειχε παρθει πολυ πριν και μαλιστα τον καιρο που εγω αμφεβαλλα, εκεινο τον καιρο που εγω προσπαθουσα να την βγαλω απο την σκεψη μου νικημενος απο την ομορφια και τη σιωπη της, αυτη την ιδια ωρα εχτιζε αυτη τη στιγμη της αφεσης της, αυτη τη στιγμη που δεν θα χρειαζοταν να ειπωθει τιποτα αλλα μονο να την δω να περιμενει και να μην ρωτησω τιποτα παρα μονο να βαλω τα χερια μου στις μασχαλες της και να την σηκωσω οσο πιο ελαφρα γινοταν, με τροπο που να της δειχνει οτι οχι μονο την περιμενα αλλα οτι ανηκε δω, οτι αυτο ηταν το σπιτι της και ολο αυτο που γινοταν τωρα δεν ηταν παρα μονο μια μικρη παραλειψη του να ξεχασει τα κλειδια της και ν' αναγκαστει να με περιμενει κι εγω επρεπε σιωπηλα ν' αναγνωρισω το λαθος μου και η συγνωμη μου να ειναι κι αυτη σιωπηλη αλλα εμφανης και με τον τροπο που τα χερια μου τα μεχρι πριν λιγες ωρες αρρωστα απο την επιθυμια να την ακραγγιξουν τωρα την αδραχναν και την βοηθουσαν να σηκωθει, να μπει στο σπιτι και ετσι αγνωστα αλλα και ιερα για μενα εξαντλημενη να ξαπλωσει στο κρεβατι, νά αφησει το ομορφο κεφαλι της να γειρει στο μαξιλαρι μου και να κοιμηθει ετσι εκει αφηνοντας με ερμαιο μιας καινουριας πραγματικοτητας που ενω την ονειρευομουνα συνεχεια δεν ειχα τολμησει ποτε να την ελπισω.