Υπαρχουν φορες που η αηδια ειναι μια εσωτερικη ανακλαστικη διαδικασια, μπορει και να σε προστατεψει απο καποια δηλητηριαση, η μνημη του σωματος που θα το αυτοπροστατευσει.
Πρεπει ομως να νιωσεις αυτη τη βαθεια και ασυγκρατητη αηδια που με γεμιζει η θεα αυτου του προσωπου, με το ηδη θλιβερο στην αναντιστοιχια του ονομα Σερυ, για να καταλαβεις τη μανια μου.
Ελαχιστα εχω μιλησει μαζι της, σιγουρα οχι πανω απο δυο λεπτα.
Αυτη η τοσο εντονη πλεον δυσαρεσκεια μου ακομα και στη μακρινη της θεα, στην αρχη ηταν ανεπαισθητη αλλα πηρε γρηγορα δρομο και εχει πλεον γινει σωματικο συνδρομο.
Αρχικα ηταν καποια χαρακτηριστικα του προσωπου, γουρλωτα ματια, ψευτικο χαμογελο παντα διαθεσιμο, καποια νευρικοτητα στη κινηση σα να ελειπε ενα ενδιαμεσο στιγμιοτυπο, σαν ενα φιλμ που καποια μικρα καρε του λειπουν και σου αφηνει την αισθηση του αφυσικου η θεαση του.
Μετα ηρθαν σιγα σιγα οι πληροφοριες για να μου αποκαλυψουν την κρυμμενη λεξη πισω απο αυτη, την ηδη απωθητικη της για μενα, φυσικη εικονα. Και η λεξη αυτη ηταν "βουλιμια".
Εμπηγε βαθεια τα δοντια της σε οποιον ειχε την αδυναμια να γοητευτει απο αυτο το απειρα διαθεσιμο αιδοιο αν του εδινες αυτα που ηθελε.
Γνωριζα ηδη τεσσερα θυματα της και ηταν ακομα και η υπομνηση του γεγονοτος οτι την ειχαν αγγιξει που ασυνειδητα με εσπρωχνε μακρια τους, αποφευγα καθε επαφη λες και θα μπορουσε να με μολυνει αυτη και μονη η κουβεντα μαζι τους με οτι μιαρο αντιπροσωπευε αυτο το πλασμα.
Η λεια της ηταν ειτε ανδρες καποιας ηλικιας, συνηθως μετα τα εξηντα, ειτε καποιοι αλλοι εντυπωσιακοι στην ασχημεια τους, ο δε συνδυασμος και των δυο ισως της εδινε ακομα περισσοτερα περιθωρια κινησεων, η ανεση της με την ασχημεια των αλλων και η διαβολικη της διαχειριση εκ μερους της φαινοταν να ειναι το δικο της πλεονεκτημα.
Απο ολους κατι επαιρνε, η ειδικοτητα της ηταν η μεταλλαξη του ποθου των αλλων σε υλικα αποκτηματα, η, θα ελεγες απιθανη, ανυπαρξια συναισθηματων που δημιουργουσε - και σ' εμενα - ενα κενο που τρομαζε.
Οσο ομως αποστροφη και να μου δημιουργουσε η εικονα της, εγινα σιγα σιγα ερμαιο ενος παθους.
Να μαθω περισσοτερα γι αυτην, ποιον κακοποιουσε τωρα, ποια ηταν τα ψεμματα της, ποιο προσωπειο ειχε φορεσει αυτη ή την αλλη φορα.
Και ταχα μου αδιαφορα ρωτουσα στα μπαρ που πηγαινα γι αυτην, κι αν καπου την πετυχαινα, ή επαιρνα λοξη θεση να παρατηρω αυτη και το θυμα της, ειτε επιανα την κοντινη καρεκλα κι εχοντας τους πλατη προσπαθουσα να ξεκλεψω λογια και μυστικα ετσι ωστε να καταλαβω αυτο που μου φανταζε τελειως αδιανοητο, πως μπορουσε ενας ανδρας δηλαδη, οποιασδηποτε αναγκης, να μιλαει σε αυτο το προσωπο χωρις να μπορει να δει την υποκρισια του, να κανει ερωτα εχοντας απεναντι του αυτη την αδεια εκφραση που το μονο που την ρυτιδωνε και της εδινε εκφραση ηταν η λαιμαργια.
Καποια στιγμιοτυπα εκλεψα οταν ηταν με τον Ελληνα, ειδα στην αρχη την προσπαθεια του να της επιβληθει, ειτε με κοφτες φρασεις, ειτε με αρνησεις στις απαιτησεις της, ειτε με μεγαλες ελεγχομενες απο τον ιδιο σιωπες.
Ποτε ομως, ο δυστυχος, δεν καταφερε τιποτα απ' αυτα που επεδιωξε. Αυτη ηταν παντα απεναντι του να τον κοιταει με αυτα τα πεταχτα ματια που ποτε τους εδινε το αδειο χρωμα μιας τυπικης υπομονης, ποτε μια ικεσια που ηταν τοσο χονδροδουλεμενα παιδιαστικη που φανταζε σαν φτηνη μασκα στο χλωμο της προσωπο.
Την τελευταια φορα που τον ειδα, ηταν μαζι της, και σκουπιζε τα ματια του και μετα την μυτη του με το ιδιο μαντηλι. Αυτη κοιτουσε περα τα παρκαρισμενα αυτοκινητα.
Λιγες μερες αργοτερα κερναγα απλοχερα μια γνωστη της να την κανω να μου πει τα νεα, για να καταφερω επι τελους να γεμισω το δικο μου ποτηρι μισους μεχρι πανω οταν μου εκμυστηρευθηκε πως η υαινα καμαρωνε που ειχε κανει τον γερο να κλαψει και να παρακαλαει μεσα απο υποσχεσεις οτι θα της παρει οτι θελει - αυτοκινητο ηθελε - αρκει να εμενε μαζι του.
Δεν ξερω τινος ειναι το αυτοκινητο που κυκλοφορει τωρα, του αφελους αδυναμου Ελληνα, ή αυτου του ποντικομουρη Κινεζου που τωρα καθεται απεναντι μου. Σιγουρα δικο του ειναι παντως αυτο τα πανακριβο κινητο που του δειχνει ενω τωρα τριβεται πανω του σαν γατα.
Και δεν ξερω τι ειναι αυτο που με διαολιζει περισσοτερο, η παρασιτικη της επιβιωση, η χρηση η τοσο απροκαλυπτη της αναγκης των αλλων για επαφη, ο υποβιβασμος καθε ευγενικου αισθηματος που συμβαινει με μονη την απλη παρουσια της στο χωρο.
Φοβαμαι τη στιγμη που δεν θα μπορω να κρατηθω αλλο, και σκαια θα την βρισω, που ισως την χτυπησω κιολας, θελοντας να σβησω, να εξαφανισω αυτο το εκτρωμα απο προσωπου γης.
Και οτι μετα αυτη παλι αθικτη θα παραμεινει και θα μπορει επιπλεον να λεει οτι ημουνα τρελλος απο ερωτα μαζι της, και οτι αυτο το παθος μου ηταν που με τυφλωσε.
Κι εγω δεν θα μπορω να κανω τιποτα, δεν θα μπορω να πεισω κανεναν, οτι αυτο το μισος μου απεναντι της ειναι οτι πιο υγειες εχω μεσα μου, οτι αυτο ειναι, και οσο πιο εντονο και ζωντανο ειναι τοσο το καλυτερο, αυτο που με διαχωριζει, που μου δινει δυναμη να πιστευω οτι δεν ειναι ετσι οι ανθρωποι, δεν πρεπει.
Comments