Radio Nowhere

Φθινόπωρο στο γκαράζ

Παρκαρε αργα το αμαξι στο υπογειο γκαραζ.

Απο πανω του σε εξι οροφους το εμπορικο κεντρο.

Τεραστιο, το κεντρο της πολης, εκει οπου οι αλλοι εξαργυρωναν την καθε μερα με κατι που χωραγε σε σακουλες και χρωματιστα πακετα.

Τροφιμα, ρουχα, φαρμακα, κοσμηματα, αρωματα, εστιατορια.

Φρεσκα, καθαρα, ταχτοποιημενα στη θεση τους, να περιμενουν τη στιγμη που η επιθυμια γινεται πραξη και τελειωνει ταχτοποιημενη σε ντουλαπια, ψυγεια, συρταρια, λαιμους, στομαχια.

Εγειρε το κεφαλι πισω στο καθισμα και εκλεισε τα ματια.

Αυτη η κουραση που τωρα τον κατεβαλλε του ειχε δωσει τα προειδοποιητικα της σημαδια ολες τις προηγουμενες βδομαδες αλλα τα ειχε αγνοησει. Συνεχιζε τις καθημερινες του ασχολιες, απορροφημενος απο τις μικρες του επιτυχιες που τις γιορταζε με ολο και λιγοτερη ικανοποιηση. 

Μεχρι σημερα, αυτη τη στιγμη που εμενε καρφωμενος στη θεση του ανικανος να κουνηθει, ν'ανοιξει την πορτα του αυτοκινητου, να παρει το ασανσερ και να μπερδευτει με το πληθος, να χωνευτει απ' αυτο, να διαλεξει τον οροφο και το νοημα της μερας.

_

Οταν ξανανοιξε τα ματια δεν ηξερε ποση ωρα ειχε περασει.

Επιασε το μπουκαλι με το νερο διπλα και το ηπιε ολο.

Τεντωσε τα χερια και εκανε καποιες κινησεις να ξεμουδιασει το σβερκο του.

Μολις ειδε την ωρα τιναχτηκε. Ηταν περασμενα μεσανυχτα. Εβρισε και εβαλε μπροστα το αμαξι κατευθυνοντας το στην εξοδο. Ηταν κλειστη, κι εμεινε να την κοιταει για λιγη ωρα απορημενος και με μια υποψια πανικου να ξεπροβαλλει.

Εκανε μια αναστροφη και παρκαρε κοντα στα ασανσερ.

Πατησε το κουμπι του πρωτου οροφου και μ’ενα ελαφρο τιναγμα αρχισε ν’ανεβαινει.

Οταν η πορτα ανοιξε ειδε το χωρο μισοσκοτεινο με μονο τα φωτα ασφαλειας αναμμενα.

Κατευθυνθηκε μεσα απο τους διαδρομους και τα γεματα ραφια προς την εξοδο.

Βαρεια ρολα εκλειναν τις τζαμενιες πορτες.

Γυρισε και αρχισε να περπαταει αναμεσα στα ψυγεια και τα ραφια με τα τροφιμα. Πηρε δυο μηλα, δυο πορτοκαλια, δυο μπουκαλια νερο και ξανακατεβηκε στο αμαξι.

Τα εφαγε αργα κοιτωντας τον αδειο και σχεδον σκοτεινο χωρο μπροστα του.

Τεραστιος, με μεγαλες τετραγωνες κολωνες σε ισαποστασεις, μαρκαρισμενες θεσεις παρκαρισματος, φοσφωριζοντα βελακια που δειχναν την κλειστη εξοδο, αυτο που κοκκινιζε εκει δεξια πρεπει να ηταν πυροσβεστηρας, καποια αδεια καροτσακια παρατημενα ατακτα ενα γυρο, καποιο απ’ αυτα κουνηθηκε ελαχιστα κι εμεινε εκει.

Στην οροφη μεγαλοι σωληνες εξαερισμου και αποχετευσεων.

Εκει πανω ειδε μια κινηση και μετα κατι που επεσε στο πατωμα, αρχισε να τρεχει και στο στιγμιαιο περασμα του απο καποιο φωτεινο σημειο το κατι εγινε ποντικι.

Εφερε το καθισμα σε ξαπλωτη θεση, εκλεισε το φωτακι της οροφης και με μια ηρεμια που για λιγο τον παραξενεψε εγειρε πισω και κοιμηθηκε.

_

Μια πορτα που εκλεισε με δυναμη τον ξυπνησε.

Ανασηκωθηκε, κοιταξε εξω και ειδε οτι καμια δεκαρια αλλα αμαξια ηταν παρκαρισμενα εδω κι εκει στο χωρο.

Κοιταξε το ρολοι, οχτω η ωρα.

Ετριψε τα ματια του εβαλε μπροστα και πηγε στη δουλεια.

Φτιαχτηκε λιγο στις τουαλετες, εκανε ενα καφε, και αρχισε να γραφει την αιτηση για αδεια, που την πηγε στο διευθυντη του τμηματος.

Αυτος τον κοιταξε περιεργα, αρνηθηκε, για να του απαντησει οτι οι λογοι ηταν ιατρικοι, επειγουσα εγχειρηση, λυπαται, λυπαται αλλα πρεπει.

Αδειασε το γραφειο απο τα προσωπικα του αντικειμενα, χαιρετησε μαλλον βιαστικα οποιον συναντησε μπροστα του κι εφυγε.

Παρκαρισε περιπου στη ιδια θεση.

Ανεβηκε πανω, οι πελατες ηταν κυριως γυναικες που εκαναν τα πρωινα τους ψωνια.

Αγορασε φρουτα, νερο, τσιχλες.

Κατεβηκε σφυριζοντας μεσα στο ασανσερ.

Εδωσε στο καθισμα μια ανετη θεση, ανασανε βαθεια και αφησε μια ηρεμια που ειχε πολυ καιρο να νιωσει να τον πλημυρισει.

Αμαξια ερχονταν κι εφευγαν, πορτ-μπαγκαζ και πορτες ανοιγαν κι εκλειναν, προβολεις εσβηναν και αναβαν. Πενταλεπτα, δεκαλεπτα, εικοσαλεπτα απολυτης ησυχιας που την καταβροχθιζε με το μυαλο του.

Και οσο τα διαστηματα μειωνονταν ή αυξανονταν ενιωθε αυτος τις ωρες αιχμης του εμπορικου κεντρου και τις ωρες της υφεσης.

Τα αυτοκινητα που πηγαιναν κι ερχονταν ηταν σαν μια πλημυριδα και αμπωτη που εδινε ζωη και νοημα σε αυτο το οικοδομημα, σε αυτο που ηταν η καρδια της πολης.

Καποτε το γκαραζ αδειασε, αυτος ειχε παρει στο μεταξυ εναν υπνακο, το τελευταιο μεγαλο κυμα φυγης ισα που το προλαβε, ειδε μονο τα τελευταια αυτοκινητα να φευγουν σε αραια διαστηματα, το δικο του μονο να κοιταει ισια μπροστα, ακινητο, ηρεμο, στον ερημωμενο χωρο.

Για να ειναι σιγουρος αφησε να περασει λιγη ακομα ωρα απο αυτην που ηξερε οτι το κεντρο εκλεινε και οι υπαλληλοι εφευγαν.

Λιγο πριν τα μεσανυχτα βγηκε εξω, και αρχισε να περιδιαβαινει εναν εναν τους αδειους οροφους.

Σταματησε μπροστα σε ολα τα καταστηματα και ιδιως σε αυτα που ολο τον προηγουμενο καιρο ειχε προσπερασει βιαστικα.

Κοιταξε κι επιασε στα χερια του φορεματα, κοσμηματα, αξεσουαρ, ολα οσα μπορουσαν να επιθυμηθουν, ολα αυτα που ηταν το κυνηγητο της καθε μερας για τους περισσοτερους.

Αλλαξε το πουκαμισο του μ’ενα πανακριβο, φορεσε ενα χρυσο κολλιε, πολυ βαρυ για τα γουστα του, ξεκρεμασε κι ενα καπελο και το εβαλε στο κεφαλι. Κοιταχτηκε στο καθρεφτη και ειδε καποιον που εβλεπε πρωτη φορα, και με αυτο το περιεγο συναισθημα οτι κουβαλουσε μεσα του δυο ανθρωπους ανεβηκε στον τελευταιο οροφο, αυτον με τις καφετεριες που ειχε και τη μοναδικη παμπ.

Εβαλε μια παγωμενη μπυρα και καθισε στο τραπεζι με την καλυτερη θεα στην πολη.

Χαιδευε το κολιε, επινε την μπυρα του, τελειωσε το τσιγαρο του και αναψε και αλλο.

Ελαχιστα τα φωτα στη πολη που την ενιωθε μαζι αγνωστη και αθωα, παραξενη και μακρινη.

Σκεφτηκε οτι κατα τα κριτηρια τους ηταν ο πιο πλουσιος απ’ ολους τους κοιμισμενους αυτους εργατες της μερας.

Ειχε στη διαθεση του οτι ηθελε, οτι θα μπορουσε να θελει και συγχρονως δεν ηθελε τιποτα.

Μια εξαψη ευτυχιας του εφερε αυτη η σκεψη, μια γαληνη που εμοιαζε με ολοκληρωση, σαν να εφτανε καπου μετα απο μακρυ ταξιδι.

Ηπιε πολυ εκεινο το πρωτο βραδυ, γιορτασε αυτη τη καινουρια αισθηση μεχρι το πρωτο φως της μερας, τοτε μονο κατεβηκε σερνοντας τα ποδια του μεχρι το αμαξι, σωριαστηκε στο καθισμα και παραδοθηκε σ’ενα βαρυ υπνο.

_

Οταν ξυπνησε, το γκαραζ ηταν μισογεματο, κοιταξε το ρολοι, απογευμα.

Ακομα ζαλισμενος, ανεβηκε, πηγε στο χωρο με το γρηγορο φαγητο και εφαγε με βουλιμια. Κοιταζε γυρω του, ολοι ανυποπτοι, καθησυχασμενοι, υπνωτισμενοι απο τα φρεσκα ψωνια τους, απο τα φωτα και την απλοχερη αυτη αισθηση αφθονιας γυρω τους. Εβλεπε καθαρα πως η περηφανεια τους ειχε μετατοπιστει μεσα σε περιεχομενα καροτσιων, γεματων τσαντων, κουτιων που τα κρατουσαν με μια αοριστη τρυφεροτητα αγκαλια ή τα αφηναν επιδεικτικα σε καρεκλες και τα χάιδευαν με λοξες ματιες.

Πηρε καφε στο χερι, ξανακατεβηκε και τον απολαυσε στο αμαξι.

Μολις καταλαβε οτι το κτιριο αδειασε παλι, αρχισε να ψαχνει πως θα λυσει το προβλημα του μπανιου που χρειαζοταν.

Εψαξε ολες τις τουαλετες και τις κουζινες. Βρηκε ενα μικρο δωματιο που ηταν καλυμμενο με πλακακια μεχρι και το ταβανι. Πρεπει να ηταν για καθαρισμο καποιων σκευων, ειχε παροχη ζεστου νερου και ατμου. Βρηκε ενα λαστιχο και το εστρεψε προς τα πανω. Ανοιξε τη βρυση και αυτο πεταξε με δυναμη το νερο που χτυπησε στο ταβανι και επεστρεψε σα βροχη προς τα κατω. Χτυπησε τα χερια του σα μικρο παιδι, εβγαλε τα ρουχα του και αρχισε να πλενεται.

Βλαστημησε μολις βρεγμενος καταλαβε οτι ειχε ξεχασει πετσετες και μπουρνουζι.

Τουρτουριζοντας, με τα ρουχα σωρο στα χερια του που μυριζαν ιδρωτα και δεν ηθελε να τα βαλει, με φορεμενα τα παπουτσια χωρις καλτσες πηγε στο ασανσερ και κατεβηκε μεχρι το δευτερο.

Δαιλεξε ενα παχυ κατακιτρινο μπουρνουζι και αφρατες παντοφλες, λινο παντελονι βαμβακερο μπλουζακι.

Πηρε καποιες προμηθειες κι ενα μπουκαλι ακριβο ουισκυ.

Στο αμαξι εβαλε μπρος το αιρ κοντισιον στο ζεστο, ηρεμησε, και μετα το ουισκυ, το απωτατο δωρο για αυτη την ταλαιπωρια του. Το απολαυσε αργα, η ευτυχια του ξαναγυριζε σε μικρες γουλιες, οι γκριζοι τοιχοι γυρω, οι κολωνες, ο αδειος πλατυς χωρος, το τρεχαλητο των ποντικων, αυτη η βαθεια σιωπη η μονωμενη απο ολους τους ηχους της πολης τον γεμιζαν με μιαν αναπαντεχη και αγνωστη ως πριν αισθηση πληροτητας.

_

Το επομενο βραδυ εψαξε και βρηκε το δωματιο απ’ οπου εβαζαν αυτη την ανιαρη, κοιμισμενη μουσικη που επαιζαν ολη τη μερα.

Απο το αυτοκινητο ειχε παρει μερικα σι ντι με δυνατη ροκ που σε λιγο πλημυρισε ολους τους οροφους. Ειχε φορεσει μια στολη παραλλαγης απο τα Ειδη Κυνηγου και με μια μπουκαλα στο χερι γυριζε και τραγουδαγε δυνατα τους στιχους.

Οταν εφτασε μπροστα στις κουκλες με τα φορεματα σταματησε. Αρχισε να τις περιεργαζεται μια μια κανοντας το γυρο τους. Τους ισιωσε καπως τις βατες, τους γιακαδες, μια τουφα απο τα μαλλια που επεφτε στο μετωπο τους.  Σταθηκε μπροστα σε μια και της ειπε οτι καποια του θυμιζε. Η κουκλα κοιταζε ψηλα και αριστερα και βαλθηκε να της γυρισει το κεφαλι προς το μερος του. Σταθηκε δυο βηματα πιο περα και μολις ειδε οτι η αδεια ματια της σα να εστιαζε στα δικα του ματια ενιωσε ενα μικρο συγκλονισμο.

«Λοιπον Συλβια, δεν το περιμενα» ειπε

«Να σε συναντησω εδω, ετσι ξαφνικα μεσα στη νυχτα»

Και μετα, ακουσε την ιδεα που σαν ντροπαλο αστειο φυτρωσε στο κεφαλι του.

«Θα μου εκανες την τιμη για ενα δειπνο; Ηταν υπεροχα τα βραδυα που τρωγαμε μαζι αν θυμασαι»

«Ω, μα τι παει να πει περασε τοσος καιρος; Ισα ισα θα εχουμε τοσα πολλα να πουμε. Φανταζομαι δεν περασες ολα αυτα τα ... χμμ ... τρια χρονια στημενη εδω περα. Θα εχεις τοσα να μου πεις κι εγω αλλωστε»

«Α το ξεχασα. Δεν ειναι ρουχα αυτα που φοραω. Πηγαινω ν’αλλαξω. Θα περασω σε... εεμμ ... πες ενα μισαωρο. Ενταξει; Περιμενε με»

Αλλαξε με ενα πολυ φινο κοστουμι, περασε απο τα αρωματα, δοκιμασε δυο τρια και στο τελος εβαλε λιγο απ’ ολα. Μετα πηγε στο ανθοπωλειο κι εφτιαξε οπως οπως ενα μπουκετο τριανταφυλλα.

«Πως με βλεπεις; Σενιος ε; Λοιπον ξερω οτι μετα απο τοσο καιρο ισως ειναι δυσκολο αλλα πρεπει να σε παρω αγκαλια γλυκεια μου»

Την επιασε γυρω απο τη μεση και τη σηκωσε. Μετα λιγα μετρα ειδε οτι δεν τον βολευε και την πηρε στην πλατη. Ανεβηκαν δυο οροφους και την πηγε στο Ιταλικο εστιατοριο οπου την εστησε σε μια καρεκλα, εβαλε τα τριανταφυλλα σ’ενα δοχειο και αναψε ενα κερι αναμεσα τους.

Κατεβηκε τρεχοντας και αλλαξε την μουσικη με μια απαλη τζαζ.

Ανοιξε ενα κρασι και ψαχνοντας στο ψυγειο εκανε μια συλλογη απο κρυα πιατα.

Τα σερβιρισε οσο πιο ωραια μπορουσε καλωντας την να τα τιμησει.

Σερβιρισε το κρασι, και αρχισε να τρωει.

«Α ηταν μια ωραια μερα ξερεις. Τελευταια ... γενικως δηλαδη, νομιζω πως τα καταφερα. Φανταζομαι ετσι οπως θα ... στεκοσουνα σε αυτη τη δουλεια νομιζω οτι κι εσυ θα το ειχες δει. Εννοω ετσι οπως περνανε μπροστα σου ολη την ωρα. Απληστοι και κοιμισμενοι μαζι. Ε, τι λες;»

Εκανε το γυρο του τραπεζιου και της διορθωσε το κεφαλι, να τον κοιταζει.

«Ναι βεβαια θυμαμαι, εσυ το εβλεπες αλλιως. Παντα σου αρεσαν και η μοδα και τα κομψα πραγματα ... να αγοραζεις. Ισως γι αυτο πετρωσες κι εδω μεσα. Εεε ... ναι, ενταξει δεν ειναι κομψο, δε βαριεσαι, κομματια να γινει. Σημασια εχει οτι βρεθηκαμε».

Της εκλεισε το ματι και σηκωσε το ποτηρι του.

Το κατεβασε ολο.

Εκανε παλι ενα γυρο και της εφτιαξε τα χερια πανω στο τραπεζι.

«Βεβαια, δε μπορω να πω, μια χαρα κρατιεσαι. Ουτε παχυνες, ουτε τιποτα. Τι δηλαδη, καλυτερη εισαι τωρα, πιο σε φορμα ... σεξυ ... σικατη. Ε ενταξει, μεταξυ μας τωρα ειμαστε»

Απλωσε το χερι του και σκεπασε το χερι της κουκλας.

«Ναι, μια χαρα εισαι, κομματακι κρυα βεβαια ... Αλλα αυτο διορθωνεται. Ή μηπως οχι; Λοιπον στην υγεια μας, καλως βρεθηκαμε και ... να τα λεμε».

Ανοιξε και δευτερο μπουκαλι σιγονταροντας το Autumn leaves που ακουγοταν τωρα σε ολο το σκοτεινο κτιριο.

«Αχ συγνωμη, ναι, ναι ποτε δεν σου αρεσε η τζαζ αλλα σημερα θα το κανουμε να σου αρεσει. Α... ετσι μπραβο... Για πες μου, δεν ειναι σαν να γεμισε απο μια αλλη ζωη... ααα ... πιο λεπτη ολος ο χωρος. Αφεσου Συλβια, σε παρακαλω αφεσου για λιγο ... εεετσι, χαλαρωσε ... ακουσε αυτη τη θεια μουσικη ... πως να το πω ... με το δερμα σου ... το στηθος σου, με το μετωπο, τα γονατα σου, με το μουνι σου ... αααχ Συλβια ... ετσι ... στην υγεια σου ...»

Σηκωθηκε, εφερε μερικες αργες στροφες με το ποτηρι στο χερι και κλειστα τα ματια.

«Ξερεις Συλβια, ειχα ενα ονειρο. Απλο και δυσκολο μαζι. Πες οτι καπως το καταφερναμε και ακουγοταν σε ολο τον κοσμο ταυτοχρονα αυτο το τραγουδι ... λες θα ‘ταν για καλο; Εννοω ειναι τοσο υπεροχο και απλο μαζι και δεν εκβιαζει και τιποτα... «

Καθισε, ελυσε τη γραβατα, εβαλε κι αλλο κρασι.

«Για ενα διαστημα με αγαπουσες. Κρατησε κανα δυο μηνες νομιζω. Μετα εγινε κατι αλλο ... Τελος παντων, ποτε δεν ειναι αργα ... παμε; Στασου να παρω ενα μπουκαλι για το σπιτια... αχ μεθυσες, θα πρεπει να σε ... κουβαλησω. Μου επιτρεπεις;»

Στο ασανσερ, την ακουμπησε στο τοιχο και τη φιλησε.

_

Ηταν ενας βαθυς υπνος. Φθινοπωρινα φυλλα επεφταν ασταματητα πανω του και σε ολο το κοσμο. Ποντικια ετρεχαν πανω τους μεχρι που σκεπαστηκαν κι αυτα.

Μετα ενας ανεμος αρχισε δυνατος, τα επαιρνε ολα και τα σηκωνε ψηλα, τα εκανε ενα πυκνο συννεφο που δεν μπορουσε να δει μεσα του και μετα ενας επιμονος χτυπος που οσο πηγαινε και δυναμωνε.

Ανοιξε οσο μπορουσε τα ματια του. Ηταν στο αμαξι και ενα φως τον τυφλωνε. Βαρυ το κεφαλι του, κι οπως μετακινηθηκε κατι υγρο ετρεξε πανω στα ποδια του. Το κρασι χυνοταν πανω του και αυτος το κοιταζε. Και μετα το φως που κουνιοταν μπροστα στα ματια του. Μετα τα χτυπηματα στο τζαμι. Μετα τις ανησυχες φωνες εξω και γυρω απ’ τ’ αμαξι. Μετα τις στολες.

Γυρισε και κοιταξε διπλα του.

Η Συλβια καθισμενη διπλα του, κοιταζε ισια μπροστα και πουθενα αλλου.

Στο πρωτο καθαρο σημα που ηρθε στο μυαλο του απαντησε

«Ω ρε γαμωτο».

 

 

Πρώτη μέρα

 

Αυτη η μέρα ειχε δειξει τα περιεργα σημαδια της απο νωρις το πρωι.

Θα ελεγα μαλιστα απο το προηγουμενο βραδυ αν συμπεριλαβω το περιεργο για μενα αισθημα αδιαφοριας που ενιωσα αγγιζοντας την γυναικα μου που παντα μου αρεσε να της κανω ερωτα ενω κοιμοταν.

Αφεθηκα να κοιμηθω αποδιδοντας στην κουραση της ημερας την αδυναμια μου να συγκεντρωθω στο κορμι της και στις επιθυμιες μου.

Μετα ηταν ο καφες που ηπια βιαστικα  το πρωι.

Θα ελεγες οτι δεν ειχε καμια γευση παρολο που το αρωμα του ηταν αρκετα φρεσκο. Μου εκανε εντυπωση γιατι τον ειχα φτιαξει με τα ιδια μου τα χερια και δεν ειχα κανει κατι διαφορετικο απ' αυτο που εκανα καθε μερα. Μονος μου τον ετριψα στον καφεκοπτη, εβαλα ακριβως την αναλογια που ηθελα για μια μεγαλη κουπα, και μεχρι να ξυριστω ηταν ετοιμος. Ετοιμος και αγευστος. Ανευ ουσιας. 

Συγχυσμενος, πηρα τον χαρτοφυλακα και την ομπρελα μου και βγηκα στο δρομο.

Πρεπει να ειχα πολυ μεγαλο χρονικο αποπροσανατολισμο γιατι εξω ηταν ακομα σκοταδι και οι δρομοι αδειοι. Εμεινα λιγο να κοιταζω προσπαθωντας να εγκλιματιστω σε αυτον τον αναπαντεχο χρονο. 

Το μονο φως ηταν απο τους φανοστατες δεξια κι αριστερα του δρομου. Τους μετρησα, πεντε αναμμενοι ενας σβηστος. Ο τελευταιος αριστερα.

Η νυχτα ηταν ξαστερη, που σημαινει οτι η προγνωση του καιρου που ακουσα εχτες ή η διαισθηση μου, καθως φαινοταν οτι το ενα ειχε μπλεχτει με το αλλο και δεν ηξερα αν ηταν απλως η διαισθηση που με ειχε κανει να φανταστω και μια αντιστοιχη της προβλεψη, δεν ηταν σωστες. Καμια βροχη δεν επροκειτο να ερθει. Δεν ειχα καμια διαθεση ομως να επιστρεψω σπιτι μονο για ν'αφησω την ομπρελα μου. Ο καφες ηταν αγευστος και η γυναικα μου κοιμοταν.

Κοιταξα το ρολοι μου και το ειδα σταματημενο, εδειχνε μια ακριβως αλλα ο δειχτης των δευτερολεπτων ειχε σταματησει μεταξυ του τρια και του τεσσερα. Ετσι μπορουσε τωρα να ειναι μια οποιαδηποτε ωρα μεταξυ μια και εξι, ωρα που υπολογιζα οτι ηταν περιπου η ανατολη.

Αποφασισα να περπατησω λιγο στην πολη, ισως εβρισκα κατι ανοιχτο να σκοτωσω την ωρα μου.

Πλησιαζα στη διασταυρωση, οταν αποκει φανηκε να ερχεται με το πασο του ενας σκυλος.

Ηταν τελειως ασπρος, χωρις κανενα αλλο σημαδι στο τριχωμα του, μεγαλοσωμος, με δυο μυτερα αυτια που σηκωθηκαν μολις με ειδε και με το ενα μπροστινο του ποδι στον αερα, αναποφασιστο. 

Απο παιδι φοβομουνα τα σκυλια και το να συναντησω ενα στη μεση του δρομου, στη μεση της νυχτας ηταν ενας απο τους εφιαλτες μου. 

Ο σκυλος εμεινε να με κοιταζει για λιγο, εβλεπα τα δοντια του ετσι οπως ειχε τραβηξει το πανω χειλος που ετρεμε μ' ενα υποκωφο γρυλισμα, και μετα εστρεψε το πελωριο κεφαλι του αργα προς την αντιθετη κατευθυνση.

Τρομαξα με την επομενη κινηση του, ηταν τοσο αποτομη που μου επεσε και ο χαρτοφυλακας και η ομπρελα που κρατουσα. 

Ο σκυλος τιναχτηκε προς την αλλη πλευρα του δρομου και αρχισε να τρεχει, θα ειχε κανει περιπου πενηντα μετρα οταν σταματησε, γυρισε να με δει και αφου αφησε ενα μονο γαυγισμα αρχισε παλι να τρεχει, μεχρι που εγινε μια ασπρη βουλα στο σκοταδι και μετα τιποτα.

 Ειχα μεινει ακινητος κοιταζοντας το σημειο που χαθηκε, φοβουμενος μια επιστροφη του απο το σκοταδι, φοβουμενος οτι επαιρνε φορα απο εκει για να μου επιτεθει με περισσοτερη ορμη.

Αυτο που με ξυπνησε απο το φοβο που με κρατουσε εκει ηταν ενα φυλλο χαρτι που εφερε ενας ξαφνικος αερας μπροστα στα ποδια μου. Εσκυψα και το κοιταξα, ατσαλακωτο και λευκο, κανοντας ενα βημα περασα απο πανω του, προχωρησα κι εστριψα στη διασταυρωση.

 Περπατουσα στη μεση του δρομου, προσπαθωντας να κρατησω ισορροπια πανω στην ξεθωριασμενη ασπρη διαχωριστικη γραμμη, κι εκανα ενα πηδηματακι να περασω το κενο οπου αυτη διακοβοταν, ενα παιχνιδι που επαιζα απο μικρος. Σε ενα σημειο το κενο μεταξυ των δυο γραμμων ηταν μεγαλο, σταθηκα λιγο, εφερα πισω τα χερια με το χαρτοφυλακα και την ομπρελα να δωσω φορα στο σωμα μου και με ικανοποιηση ειδα οτι μετα απο ενα εξαιρετικο αλμα βρεθηκα παλι πανω στην ασπρη γραμμη.

Υποκλιθηκα στους φανταστικους θεατες αυτου του κατορθωματος και αρχιζοντας να σφυριζω συνεχισα το δρομο μου κουνωντας τα χερια μου σαν σε παρελαση.

Ο φουρνος ηταν το πρωτο κτιριο που συναντησα φωτισμενο.

Η ιδεα ενος ζεστου κρουασαν δεν ηταν ασχημη και σταθηκα μπροστα στη βιτρινα να δω τι αλλο θα μπορουσα να απολαυσω. Ειχε στη σειρα διαφορες τουρτες που προοριζονταν μαλλον για γενεθλια, μερικες ειχαν κιολας γραμμενες με σαντιγυ ή σοκολατα ευχες Happy Birthday και Χρονια Πολλα.

 Στο βαθος εβλεπα τον παγκο γεματο φρεσκα ψωμια, καποιος εσκυβε πισω απ' τον παγκο και τα ταχτοποιουσε.

Χτυπησα σιγανα με το ενα δαχτυλο το τζαμι αλλα δεν με ακουσε και συνεχιζε τη δουλεια του.

 Χτυπησα ξανα και ξανα και μετα πιο δυνατα, και μετα με χτυπωντας με το δαχτυλο που ειχε τη βερα μου. Ο ανθρωπος μεσα συνεχιζε αμεριμνος χωρις ν'ακουει τιποτα. Σκεφτηκα οτι πολλες φορες επαιρναν σε τετοιες δουλειες ανθρωπους με σωματικα ελλατωματα, που δεν μπορουσαν να βρουν κατι καλυτερο, κουτσους, μουγκους και να τωρα ενας κουφος.

 Καποια στιγμη σηκωσε το κεφαλι του, κοιταξε προς το μερος μου κι εγω ανακουφισμενος του εκανα σινιαλα να μ'αφησει να μπω. Εμεινε να με κοιταει για λιγα δευτερολεπτα και μετα προσηλωθηκε παλι στο εργο του. Τωρα εσκυβε τελειως πισω απο τον παγκο και ταχτοποιουσε, εβλεπα μονο την πλατη του.

Πεταξα μια βρισια, περιμενα ακομα λιγο και μολις καταλαβα οτι δεν ειχα ελπιδα γυρισα και προχωρησα παλι.

Ακουγοταν μουσικη απο καπου και ψαχνοντας να βρω απο που εφτασα εξω απο την πορτα ενος μπαρ που εκεινη τη στιγμη ανοιξε και καποιος βγηκε παραπατωντας. Μεσα στη ζαλη του ουτε που με ειδε και παραλιγο να πεσει πανω μου, παραμερισα και αυτος προχωρησε λιγο και ξεκουμπωσε το παντελονι του και ακουμπωντας με το ενα χερι στον τοιχο αρχισε να κατουραει κι ενα ρυακι αρχισε να κυλαει αναμεσα στα ανοιχτα ποδια του.

Κουμπωθηκε και παλι παραπατωντας περασε διπλα μου αφηνοντας μια γερη φτυσια που επεσε ακριβως διπλα στο παπουτσι μου.

Μονο δυο ανδρες και μια γυναικα καθονταν σε ψηλα σκαμπω μπροστα στη μπαρα.

Η γυναικα γυρισε και με κοιταξε, και το προσωπο της σαν να φωτιστηκε.

Διαλεξα να καθισω σ'ενα τραπεζι, στην αλλη πλευρα της αιθουσας, δεν ειχα ορεξη για κουβεντες και ειδικα με ανθρωπους της νυχτας.

Ο μπαρμαν σκουπιζε ποτηρια, και με αγνοησε μολις του σηκωσα το χερι. 

Η γυναικα ομως ειδε την κινηση μου και γελωντας μου φωναξε

"μην περιμενεις και πολλα εδω" και πρεπει να της φανηκαν πολυ αστεια τα ιδια της τα λογια γιατι αρχισε να χτυπαει το μπουτι της με δυναμη και να πιανει την κοιλια της απο τα γελια.

Γυρισα αλλου το κεφαλι ενοχλημενος.

Αφου ηρεμησε, στραφηκε μπροστα της και κατι φανηκε να ψιθυριζει στον ανδρα που ηταν κοντα της αλλα αυτος εδειξε να την αγνοει.

Που και που με κοιταζε πανω απ' τον ωμο της και χαμογελουσε

"καλα, καλα ... περιμενε. θα περιμενεις πολυ ξερεις"

Δεν της εδωσα σημασια και βαλθηκα να βγαζω χαρτια απο τον χαρτοφυλακα μου να μελετησω την αναφορα που ειχα ετοιμασει απο εχτες.

Αυτη με παρατηρουσε τωρα και μολις ειδε τις κινησεις μου αρχισε παλι να γελαει.

"σε βλεπω να παιρνεις προαγωγη ετσι σκληρα που δουλευεις" μου πεταξε και διπλωθηκε τοσο στα γελια που παραλιγο να πεσει απ' το σκαμπω.

Μετα εσιαξε καπως τη φουστα της και ηρθε προς το μερος μου.

Αρκετα θορυβημενος, προσπαθησα αδεξια να μαζεψω τα χαρτια μου που ειχα απλωσει στο τραπεζι για να μην μου τα σκορπισει.

"αστα φιλε, δεν εχει σημασια, καμια σημασια" ειπε και προσεξα οτι το υφος της ηταν πιο φιλικο τωρα.

"με λενε Κλαρα" ειπε καθως καθοταν.

"Γιαννης, χαιρω πολυ" της ειπα κι εκανα να της δωσω το χερι μου.

Αρχισε παλι να γελαει τοσο πολυ με τα λογια μου που αρχισαν να βγαινουν δακρυα απ' τα ματια της.

Μετα επιασε το κεφαλι της κι εσκυψε πανω απ' το τραπεζι συνεχιζοντας να γελαει αλλα ειδα οτι σιγα σιγα ο τροπος της αλλαζε, οι ωμοι αρχισαν να τρανταζονται πιο βαθεια, πιο παρατεταμενα κι οταν ξανασηκωσε το κεφαλι της ειδα οτι ειχε γεμισει δακρυα, πραγματικα δακρυα και ολο η εκφραση της συσσπαστηκε σαν τελειως ξαφνικα να βιωνε ενα αφορητο πονο, που ηταν παντα εκει μεσα της κρυμμενος και τωρα εκδηλωνοταν με μια εκρηξη που της εκανε κομματια ολο το προσωπο.

"αχ ρε Γιαννη" ειπε μονο, κι αφεθηκε παλι στο κλαμμα της για λιγη ωρα.

και μολις ηρεμησε "απο που ερχεσαι;"

"τι απο που ερχομαι; απο το σπιτι μου, παω στη δουλεια, ξυπνησα λιγο νωρις σημερα, δεν ξερω πως εγινε"

η συμπαθεια εσταζε τωρα απ' ολο το προσωπο της.

"ναι ... δεν ξερεις, βεβαια δεν ξερεις, στην αρχη κανενας δεν ξερει πως γινεται"

Κοιταξε παλι πισω προς το μπαρ κι αναστεναξε.

"αυτος ο απο κει ειναι ο αντρας μου. Εξαιτιας του ερχομαι εδω ... καθε μερα ... κι αυτος καθε μερα. Αυτος ερχεται για μενα κι εγω για αυτον" ενας λυγμος την τρανταξε και φερνοντας το ενα χερι σφιχτα πανω στο προσωπο της προσπαθησε να τον πνιξει.

Αυτη η ελλειψη οποιασδηποτε ντροπης εκ μερους της, η ακροτητα των εκφρασεων της μ'εφεραν σε μια ενδιαμεση ανασφαλη κατασταση οπου μπερδευοταν η καχυποψια για την ψυχικη της υγεια με την περιεργεια γι' αυτο που εμοιαζε σαν ερωτηση που ποτε δεν της ειχε τεθει αλλα αδιακοπα τη βασανιζε

"Καθε βραδυ; Και τοσο αργα; Και δεν τον πειραζει που μιλας σ'ενα αγνωστο;"

"οχι, οχι πια" 

Μειναμε σιωπηλοι για λιγο κοιτωντας προς την μπαρα. Οι δυο αντρες μιλουσαν τωρα, ο αντρας της με το κεφαλι σκυμμενο, ο αλλος τον επιανε απ' το μπρατσο και κατι του ελεγε εντονα.

"α... τι λεγαμε; μαλιστα.... τι βλεπω; κι ομπρελα; για που τόβαλες;" 

"ειπαν οτι θα βρεξει σημερα" ειπα και ενιωσα ανοητος, χωρις κι εγω να ξερω το γιατι.

" θα βρεξει; ναι, μπορει. ας βρεξει. δε πα να βρεξει ... Τι βλεπω; βερα; αααχ ρε γαμωτο ... παιδια εχεις;"

"οχι ακομα, αλλα θελουμε. Κατι επιπλοκες ..."

"επιπλοκες ε; ναι... σιγουρα. επιπλοκες. ναι ... μεγαλες επιπλοκες... ειναι ομρφη η γυναικα σου; την αγαπας;"

"τωρα τι ερωτηση ειναι αυτη; τελος παντων... ναι, πολυ ομορφη. την αγαπαω"

"θα ευχεσαι να την ειχες αγαπησει ακομα περισσοτερο. σε λιγο. σε λιγη ωρα. σε λιγο καιρο. και μετα καθε μερα, καθε ατελειωτο δευτερολεπτο θα ευχεσαι να την ειχες αγαπησει αλλο τοσο και οσο δε γινεται, τοσο που να χορταινες αγαπη για να σου φτασει για παντα. α ποσο θα το ευχεσαι αυτο... αυτο, αυτο μονο θα ευχεσαι"

Τα λογια της πυρετικα, με μιαν βαθεια λυπη σκια πανω στη μανια τους

"τι κουβεντες! μα την αγαπαω. κοιτα μαλλον το 'χεις τσουξει λιγακι. νομιζω δηλαδη"

"τσουξει; χαχαχαχαχα ... αχ βρε Γιαννη. μακαρι, μακαρι να μπορουσα. ενα ποτηρακι, ισως και δυο, ισως κι εκατο. να τα εκατοστησω ηθελα. α κι ενα τσιγαρο δω που τα λεμε καλο θα μου εκανε ... χαχαχαχα δε πα να λενε οτι σκοτωνει, ενα τσιγαρο μια χαρα θα ητανε τωρα"

"τωρα που το λες κι εγω θα ηθελα ενα ουισκακι. βεβαια σε λιγο εχω να παω στη δουλεια, δε κανει. αλλα ενα θα το επινα ευχαριστως"

"δεν κανει ε; χαχαχαχα ναι, βεβαια δεν κανει. βλαπτει...χαχχαχαχα ... τελος παντων. ελα ομως που δε γινεται. ισως επειδη εισαι φρεσκος να μπορεις ακομα... δε μου λες σου μυριζει τιποτα;"

" ναι, κατι μου μυριζει. δεν θα ελεγα οτι ειναι και το πιο καθαρο μερος που εχω βρεθει στη ζωη μου. και η τουαλετα ... ως εδω μου 'ρχεται η μυρωδια της. ωραιο μερος βρηκατε για στεκι. αλλα γιατι ρωτας;"

'' α η τουαλετα... σου μυριζει ε; τυχερακια, ε τυχερακια  χεχεχε... κοιτα, ισως πρεπει να το γιορτασεις τοτε. οσο προλαβαινεις. μυρισε το κατουρλιο, μυρισε τη καπνιλα, τη χυμενη μπυρα ... μυρισε, μυρισε... δωστου να καταλαβει. τι θαλεγες να μυρισεις ενα ουισκακι; ε; τυχερακια..τι λες;"

"τι να μυρισω; ελα Παναγια μου! ρε συ Κλαρα, δε λεω ωραια τα λες, ποιητικα. Αλλα .. να μου λειπει. αρκετη μποχα τρωω καθε μερα"

"ε καλα, μη κανεις ετσι, δε θαναι και για παντα. εγω ας πουμε δε μυριζω. τιποτα πια. πανε δυο μηνες τωρα που δε μυριζω. αααχ λιγο κατουρλιο, λιγο ιδρωτιλα, λιγο απλυσια, καμια βρωμικη καλτσα...οτι ναναι, οτι ναναι ρε γαμωτο"

" τι λες μωρε; γιατι; τι πλακα ειναι αυτη;"

"αλλα ακουω ομως. α αυτο δε φευγει. ακουω. ολα τ'ακουω. ολα. και κυριως αυτον εκει περα, ακομα και το τι σκεφτεται. αααχ να παρει, σα να ειναι μες στο κεφαλι μου τον ακουω. ακομα και τωρα απο δω τον ακουω. κι οταν κοιμαται. ακομα και τα ονειρα του προσεχω. δεν εννοει να το παρει αποφαση. δεν εννοει...θελω να του πω οτι δεν ειναι μονος του αλλα δεν ειναι αληθεια ... δεν ειναι ..."

Λυγμοι ασυγκρατητοι τη συνταραξαν την εκαναν να τρεμει σαν ενα κρυο φοβερο να την ειχε γεμισει ολη

"τι να πω; τοσα περιεργα. δε ξερω..."

"κοιτα ... ισως να εισαι και τυχερος που βρηκες εμενα πρωτα. μπορει να εβλεπες κανα αλλο, κανα μυστηριο, κανα αιωνιως και στον αιωνα τον απαντα θυμωμενο. θα σου 'λεγα εγω. ασχημη παστα αυτη. καθολου καλα δε θα σου καθοτανε πρωτη μερα"

"τι; μα τι ειναι αυτα που λες; ακρη δε βγαζω"

" ναι, ναι, ναι...τυχερο σου ητανε. πρωτη εμενα να συναντησεις! ... τωρα!"

"μα... τι.. τι;"

"κοιτα Γιαννακο, αντε κομματια να γινει ...χαχαχαχα καλυτερα τωρα, μη πλακωσουν κι αυτοι οι αχρηστοι οι θυμωμενοι, καμια φορα περνανε κι αποδω. απο παντου περνανε δηλαδη. τι να τους κανεις; βασανισμενοι. αλλα οσο ναναι ειναι ενοχλητικοι, μη πω απαισιοι, απαισιοι "

"μα δε καταλαβαινω. ποιος;"

"Γιαννακο αγορινα μου, κοιτα. βλεπω και πιανεις και την ομπρελιτσα σου. αστη, αχρειαστη ειναι. μη τη σφιγγεις. αχρηστη σου λεω. κι αυτη και ο χαρτοφυλακας. μη σου πω και η κουστουμια. οχι, οχι αυτη ενταξει. καλο ειναι να δειχνεις καθως πρεπει ακομα και τωρα. να εγω ας πουμε αν δε σε 'βλεπα καθως πρεπει νομιζεις θα 'ρχομουνα να σου μιλαγα; ολα αχρηστα ειναι. ολα. κανα μαντηλακι αν εχεις μοναχα βγαλτο. βγαλτο τωρα. θα σου χρειαστει. γιατι σε περιμενει πολυ κλαμμα φιλε μου. πολυ κλαμμα. ατελειωτο. ποσες φορες δε θα εχεις να κανεις τιποτ' αλλο παρα μονο αυτο. ποοοολυ κλαμμα. γιατι Γιαννη μου, Γιαννη μου κρατησου ... οτι προλαβες προλαβες. τωρα μονο κλαμμα. και γιατι. χιλιαδες γιατι, που ουτε τα ειχες ποτε φανταστει ποσα υπαρχουνε στο κοσμο. στον αλλο κοσμο δηλαδη. στον αλλο απο τον αλλο κοσμο..."

Το προσωπο της ειχε παρει και χλωμιαζε. Θυμηθηκα τον ασπρο σκυλο. Τον καφε. Εμένα στην πολυθρονα να βλεπω την προγνωση του καιρου. Τη γυναικα μου που κοιμοταν στο κρεβατι. Μονη.

Οι αντρες σηκωθηκαν απο τη μπαρα.

"πρεπει να παω μαζι του" ειπε η Κλαρα.

"αυτο τον πρωτο καιρο ειναι καλυτερα να ειμαι κοντα του. τον ηρεμει να ειμαι κοντα του χωρις να ξερει γιατι. λενε οτι για κανα χρονο ετσι ειναι. μακαρι ναναι μονο για κανα χρονο. δεν αντεχω να τον βλεπω να παιδευεται ετσι. δεν αντεχω. μακαρι να με ξεχασει. για τα καλα. για παντα"

Σηκωθηκε και πριν φυγει με αγγιξε  με ενα παγωμενο χερι.

"να 'ρχεσαι απο δω. να τα λεμε. καθε βραδυ να'ρχεσαι. ενταξει; ναρχεσαι"

Ακολουθησε σα σκια τους δυο αντρες που εβγαιναν.

Απ' την ανοιχτη πορτα ειδα που χαραζε η μερα.

Η πρωτη μου μερα.

 Πηρα και αρχισα ενα σιγανο κλαμμα.

  

 

 

 

Δεν μπορείς να με κάνεις να σε θέλω

Του ειχε μεταφερει και μεσω τριτων ποσο της αρεσε και τον ειχε επισης πλησιασει στο μπαρ δυο-τρεις φορες που τον ειχε δει να καθεται μονο του. 

Αυτος την ειχε παρατηρησει, ειχε αφησει ελευθερη την κουβεντα της να δημιουργησει δονησεις αν ηταν ικανη, τις υπονοιες του σωματος της και τη δυναμη τους πανω στο δικο του.

Η διαπερατοτητα της μεσα του ηταν ελαχιστη, η συγκινηση ειτε της φαντασιας του ειτε του κορμιου του δεν ηρθε, την αφησε να παραπαιει μεσα στο παιχνιδι της γοητειας της μεσω εξηγησεων που η υπερβολικη ευγενεια τους στραγγιζε τον ηδη ελαχιστο μεταξυ τους ερωτισμο. Μια λυπη που ειδε στα ματια της, καποια συμπαθεια του προκαλεσε, συναισθημα ολωσδιολου αντιθετο απο αυτο που η κοπελα θα επιθυμουσε, αν και μες στην απελπισια της το αρπαξε και αυτο, δυσχεραινοντας κι αλλο την ηδη δεινη θεση της απεναντι στις προσδοκιες της.

Δεν ειχε φυσικα ν'απολογηθει για τιποτα, αυτα συμβαινουν καθε μερα, και ο ιδιος ηταν υποκειμενο απορριψεων που τον πονουσαν.

Απροσμενα ομως η Λι Λι επεμεινε και συνεχιζε την πολιορκια.

Και αν στην αρχη αρχη ενιωσε την κολακεια απο την συμπεριφορα της στη συνεχεια ηταν μονο ενοχληση, φροντισε μαλιστα να την δειχνει αν και με υπαινιγμους μονο στη σταση του σωματος ή στις μονολεκτικες απαντησεις ή στην υποκριτικη του οτι δεν ακουγε καν αν του ειχε μιλησει.

Και η επιμονη της συνεχιζε αλλαζοντας εντασεις, ρυθμο και μεσα. Η κολακεια του εγω του υποχωρησε σε εκνευρισμο και δυσανεξια. Στον μηνα επανω την εβλεπε κι εστριβε, ηταν αποφασισμενος ν' αλλαζει σχεδια και προορισμο παρα να υποστει καποια συναντηση τους, την εστω απο μακρια ικετευτικη της σταση, την  εντονα εκτεθειμενη θηλυπρεπεια της μολις τον αντιλαμβανοταν. Επρεπε και η ιδια να το καταλαβαινει οτι ολα τα τεχνασματα της πλεον λειτουργουσαν εις βαρος της, εναντια και στη πιο μικρη της ελπιδα. Επομενο σταδιο στην κατηφορικη της κλιμακα μεσα του ηταν η καθαρη αποστροφη.

Για το διαστημα αυτο που η ενοχληση του απο τις τυχαιες συναντησεις τους μεγαλωνε αποφασισε να μενει σπιτι και να φευγει με το αμαξι σε μακρινες βολτες. Σε μια μαλιστα απ' αυτες βρηκε κι ενα σημειο μπροστα στη θαλασσα που του αρεσε πολυ και αρχισε να πηγαινει εκει καθε μερα, να παρκαρει το αμαξι κατω απο ενα γερτο πευκο και με κλειστα ολα τα παραθυρα και γερτο το καθισμα του, να βλεπει τα κυματα να χαλαλιζονται αδιαφορα στην αμμο, τα δενδρα να πανε και να 'ρχονται με ρυθμους ακανονιστους στον δυνατο αερα.

Το θεαμα αυτο του αρεσε, τον ηρεμουσε, τον νανουριζε. Ο υπνος του ερχοταν σιγα σιγα και αυτος ειχε μαθητευσει να μην του εναντιωνεται, τα ματια του εκλειναν και η τελευταια εικονα τους ηταν αμμος να στροβιλιζεται, θαμνοι να χορευουν καρφωμενοι στη γη, βαρκες που τεντωναν τα σχοινια τους, ναυλον που τα σηκωνε ο αερας ψηλα και τα εστελνε στο νερο.

Και ηταν ελαφριοι αυτοι οι υπνοι, ευπροσδεκτοι, ηρεμιστικοι.

Κι ανεπτυξε ενα βαθμο ανοσιας και δεν τον ενδιεφερε αν αλλα αμαξια παρκαραν διπλα του, αυτος στο μισοξαπλωμενο του καθισμα δεν ηθελε τιποτα, μονο να βλεπει τα δενδρα χωρις ηχο να χορευουν και τα πλαστικα να στροβιλιζονται και να φευγουν μακρια.

Οταν εκεινο το σουρουπο ανοιξε τα ματια του, ανασηκωσε λιγο το καθισμα. στηλωσε το βλεμμα του μπροστα - ο αερας συνεχιζε τη δουλεια του- και μετα γυρω για να δει σε αποσταση δεκα περιπου μετρων ενα αλλο αμαξι παρκαρισμενο. 

Δεν ενοχληθηκε, αναψε ενα τσιγαρο και φυσηξε το καπνο στο τζαμι.

Ενιωθε τον δυνατο αερα να κουναει το αμαξι του ακανονιστα με ξαφνικες ριπες και απολαυσε τη μονωση του. Καποια στιγμη γυρισε  ασυναισθητα και κοιταξε παλι το διπλα του παρκαρισμενο αμαξι.

Στην αρχη νομισε οτι η ανεπαισθητη κινηση του ηταν επισης απο τον δυνατο αερα αλλα σε λιγο προσεξε οτι ειχε μια περιοδικοτητα, ηταν μια κανονικη ταλαντωση που του εστειλε ενα υπογειο αλλα γνωστο σημα. Ερεθιστηκε, και με μια εκπληξη που ευκολα παραμερισε αφησε τη φαντασια του ελευθερη και μετα βαλθηκε να κοιταει πιο προσεχτικα. 

Η ταλαντωση συνεχιζοταν, και κατα διαστηματα γινοταν και πιο εντονη.

Καποιο σωμα σχηματιστηκε πισω απ' το τζαμι, που μετα χαμηλωσε, μετα ξανανεβηκε για να ενωσει την παλινδρομηση του με αυτη του αμαξιου.

Το εβλεπε καθαρα αν και σκοτεινο μεσα στο περιγραμμα του, την κινηση των γοφων, τη δυναμη της μεσης, την σταθεροτητα των ωμων,  την προσηλωση του κεφαλιου.

Μετακινηθηκε στη θεση του συνοδηγου να κερδισει αυτο το πολυτιμο εναμισυ μετρο.

Ο ανδρας στο αλλο αμαξι επιασε την κινηση του και χαμηλωσε τελειως και κρυφτηκε.

Τρομαξε, προσποιηθηκε πως γερνει το κεφαλι του αριστερα και εμεινε ακινητος σα να κοιμαται.

Αυτο που δεν ηξερε ηταν ποση ωρα ηταν αραγε αρκετη για να πεισει τον αλλο οτι κοιμαται και οτι δεν αποτελουσε κανενα κινδυνο αξιο να τον διακοψει.

Μεσα του παλευε η αγωνια να ανοιξει τα ματια του και να γυρισει παλι το κεφαλι του. 

Αρχισε να μετραει, να σιγουρευτει οτι περασε χρονος αρκετος, οτι ηταν ασφαλες τωρα να κοιταξει.

Οταν το εκανε ειδε τη σκια της γυναικας που με λικνιζοταν σα φιδι, επιανε τα μαλλια της με τα χερια της,  μετα τα κατεβαζε και στηριζοταν κατω, και μετα τα ακουμπουσε στην οροφη του αμαξιου και εσπρωχνε με πιο πολυ δυναμη το σωμα της, που διαφαινοταν λεπτο με μια κινηση που τη διαφεντευε.

Ξεκουμπωσε το παντελονι του και αρχισε να δινει διεξοδο στη στην εξαψη του.

Με κρυφη ελπιδα χαμηλωσε το τζαμι του μηπως και πιασει καποιους ηχους που θα εκαναν πιο εντονες αυτες τι στιγμες και πραγματι κατι λιγο ακουσε, μπερδεμενο με τον αερα και το τριξιμο του αμαξιου αλλα ηταν κι αυτο κατι.

Τωρα ηταν ο ανδρας παλι, το σωμα του λιγο πιο πισω, λιγο πιο ορθιο, η παλινδρομηση του πιο εντονη.

Στο μυαλο του εγινε εκρηξη, επιταχυνε τη δικη του κινηση, τελειωσε γερμενος στο καθισμα του, κρυμμενος πισω απο το κολωνακι της πορτας του συνοδηγου, ελπιζοντας σε καποιο συντονισμο.

Εμεινε εκει μεχρι να πεσουν οι παλμοι του, κουμπωθηκε αργα, ατσαλα και συρθηκε καμπουριαμενος παλι στο καθισμα του. Πηρε μια πολυ βαθεια ανασα, γυρισε και κοιταξε.

Ηρεμια.

Νηνεμια.

Σε λιγο εβαλε εμπρος, γυριζοντας οσο πιο αργα μπορουσε το κλειδι.

Ηταν ενα ωραιο τσιγαρο αυτο που αναψε και πολυ το απολαμβανε οπως και η Λι Λι ξαπλωμενη στο αμαξι, ικανοποιημενη και λιγο, ελαχιστα πικραμενη γιατι καποια στιγμη τον σκεφτηκε.

 

  

 

 

 

 

Τοπίο φιλικό μα άδειο Ι

Ο κοσμος ειχε εξαφανιστει πισω απο τις κλειστες κουρτινες που τυχαια τις τραβουσε κι εβλεπε ποτε μερα, ποτε νυχτα καθως η τρεχαλα του χρονου γινοταν αλλου και οχι σε αυτη την καμαρα που ειχε παρει μια βαθεια ζαλιστικη μυρουδια, μειγμα απο λογια κι ανασες, γωνιες σωματων, αγγιγματα και πτυχωσεις, κορμια που αλλαζαν και γινονταν μικρες αμουδερες ατόλες που τις σκεπαζε σιγα σιγα ενα αλμυρο νερο που πηγαζε απο τις κρυμμενες μες στα φυλλωματα πηγες και απλωνοταν και γεμιζε τις αμμουδιες κι εφτανε στη θαλασσα.

Και οταν εμειναν τοσο μεθυσμενα αδειοι, οταν το μυαλο τους εγινε μια λιμνη κατω απο καυτο ηλιο τοσο ακινητη που υπνωτιζε ακομα και τα ιδια της τα ψαρια που αφηνονταν να πλεουν αδιορατα κατωφερικα μεχρι να ακουμπησουν στη γλινα του βυθου της και να μεινουν εκει σαστισμενα κι ανημπορα, τοτε του ειπε οτι θα φυγει, θα αλλαζε τοπο, και δεν υπηρχε καμια δυναμη ή αδυναμια στον κοσμο που θα τους εκανε να ξανασυναντηθουν.

Ο απαθης μετεωρισμος του εμποδισε για λιγη ωρα την σκοτοδινη αλλα ηταν ο αλλοκοτος χρονος αναμεσα στο ανοιγμα της πορτας και στο απαλο της κλεισιμο, και αυτη η βουερη σιωπη που απλωθηκε στο δωματιο και γινοταν ολο και πιο σιωπη, ολο και πιο κενο, μεχρι που δεν υπηρχε πλεον ουτε αυτη παρα μονο το αδειο βλεμμα, το σωμα του που ενω ξυπνουσε απο κατι συγχρονως μουδιαζε για την ιδια αιτια.

 Και ηταν βραδυ τωρα που σηκωνοταν,  και εκανε τη σκεψη οτι εβγαινε απο την κοιλια ενος κητους για να μπει σε αυτη ενος αλλου.

Κατα καποιον τροπο ηταν ενας ανθρωπος που ξεκινουσε απο το τιποτα, κενος σα ξεφουσκωτη μπαλα, κενος ακομα και απο την πιεση του κενου, αυτη ο χρονος μαζι της, τα λογια και τα εργα μερα νυχτα ηταν σαν το αντιστροφο εντατικης νηστειας αλλα με τα ιδια καθαρτικα αποτελεσματα.

Και χωρις να το καταλαβει πως, του βγηκε η αναγκη να διαφυλαξει αυτο το κενο, ηταν τοσο ευθραυστο σε καθε περαστικη ιδεα, αναγκη, ανταποκριση.

Απερριψε την σκεψη ενος τσιγαρου γιατι ως σταση θα επιανε καποιο χωρο μεσα σε μια διασταση που εμοιαζε σαν ακινητη νυχτα, που επρεπε να κρατησει οσο μπορουσε ανεπαφη και στην οποια αν ολα πηγαιναν καλα θα εξαφανιζοταν για παντα.

Και ολο το βραδυ, και χωρις καμια καταπληξη που μια επωδυνη ασκηση εφτασε να εκτελειται τοσο απλα, αδειασε απο συνηθειες, οι επιθυμιες ακολουθησαν πλεον χωρις ιδιαιτερο κοπο.

Το πρωι τον βρηκε με το σχεδιο καλα σχηματισμενο στο μυαλο του, γεμισε μια μικρη βαλιτσα και πηρε δρομο.

Οδηγησε μεσα στους ερημους ακομα δρομους χωρις μητε να κουνησει βλεφαρο, χωρις καμια χαρα και χωρις φοβο.

Μια τοσο καθαρη εξοδος απ' την πολη δεν ειχε γινει ποτε, το αχανες του κενου του απλωνοταν και πισω και μπροστα, σαν ενας αγγελος ή δαιμονας που εκτελεσε την τελευταια του αποστολη και ηταν πλεον ελευθερος να κινηθει σε οποια κατευθυνση ηθελε.

Οδηγησε αρκετες ωρες και καποτε εστριψε σε εναν παραδρομο που οδηγουσε στη θαλασσα. Εφερε το αμαξι ακριβως μπροστα στην αμουδια που απλωνοταν οσο επιανε το ματι δεξια και αριστερα του. Βγηκε εξω και τεντωθηκε κατω απο τον καυτο ηλιο. Ξαπλωσε στην αμμο, χερια και ποδια διατεταμενα, το βλεμμα ακινητο στον ουρανο.

Ο ηχος των κυματων εκοβε ξεφτια ματαιοδοξιας, λυπης, πρακτικοτητας.

Μια επιφανεια ενιωθε να χτιζεται αργα μεσα του, αχνες καμπυλωσεις, καμια διασπαση του οριζοντα που ομως τον ενιωθε να εκτεινεται σα ζωο μαλθακο που ξυπνουσε και τεμπελιαζε μεγαλωνοντας.

 

Ανυπόφορα καλός

 

Η περίπτωση του ηταν αυτο που θα ελεγε ο Καλβίνο κατι μεταξυ σοφίας και ηλιθιοτητας.

Κατι που την εκανε τετριμμενη.

Η δε ηχηρη τοπους τοπους καλοσυνη του οργανο διακρισης του απο τους αλλους.

Θα μπορουσε να ηταν ενας παπας καπου-καποτε εαν δεν ηταν ενας επικουρειος με νοσηρες εκλαμψεις μετανοιας.

Αλλοι γινονται κακοι απο αδυναμια και αυτος καλος για τους ιδιους λογους.

Την Σιν Χούε την ηθελε με το τροπο που ψυχαναγκαστικα ηθελε να καποιος ν' αυξησει τα ηδη πολλα λεφτα του.

Γιατι η επιβεβαιωση δε χορταινεται μιας.

Ειναι σε διαρκη κινηση η στηριξη της, μια ματια που τον προσπερνουσε, μια τυχαια αδιαφορια τον εκανε να θελει περισσοτερο και παλι να γινει το κεντρο της προσοχης για οποιουσνάναι λογους.

Η Σιν Χούε τον ειχε κρατησει σε μια ευγενικη αποσταση απο τη καρδια της και τα προσωπικα της, η δε ευνοια του δεν την απασχολουσε.

Αυτος δυνατος κι επιθυμητος απο αλλες σκυλιαζε καθως χτυπιοταν ματαια στο κατωφλι της αποδοχης της.

Η μη απλοτητα του ηταν που δεν καταλαβαινε, την μπερδευε η καταναγκαστικη καλοσυνη του και η αδιαφορια της στο προσωπο του ηταν περισσοτερο ενα ενστικτο παρα μια αποφαση.

Ο ανθρωπος που ειχε διαλεξει ν' αγαπησει, εξωτερικα μετρημενος δεν ηταν κατι καλυτερο του, αν μπορει φυσικα και για οποιοδηποτε λογο να συγκριθουν ανθρωποι και εν προκειμενω αυτοι οι δυο.

Ο Λούι ομως την ηρεμουσε.

 Απλα και σταθερα.

Μπορει να μη φλογιζοταν απο διαθεση προσφορας οπως ο αλλος διατεινοταν αλλα της αρεσε μ' εναν τροπο που εσωτερικα τη γεμιζε γαληνη.

Η υπερδραστηρια καλοσυνη του αλλου την πηγαινε απο την απαθεια μεχρι την υποψια, αυτο ηταν ολο κι ολο το ταξιδι του στη καρδια της.

Αφου δοκιμασε πολλα, αρχιζοντας να νιωθει την ευμεταβλητη αυτοπεποιθηση του να βαλλεται αποφασισε σθεναρα να τη πεισει οτι το καλο της και μονο ηθελε. Αποδεχομενος μερικως την απορριψη της βαλθηκε να τη πεισει για την ποιοτητα του, διατηρουσε μια χλωμη ελπιδα εκδικησης εαν την καταφερνε να σκεφτει ποσο πιο ειλικρινης και αξιος απο τον Λούι ηταν.

Κι ετσι της ειπε για την απιστία του Λούι πειθοντας τον εαυτο του οτι οι προθεσεις του ηταν αυτες που μετρουσαν. Παραβλεποντας οτι η κινηση του αυτη απο οποιαδηποτε σκοπια καλοσυνης και να κοιταχτει ηταν απλως κατι κακοβουλο σε μια σχεση που θα εβρισκε τον οποιο δρομο της μονη της.

Η Σιν Χούε πονεσε βαθεια και χωρισε τον Λούι.

Αυτο του εδωσε μια χαρα που ηταν μαυρη μεσα στη ψιχα της γιατι τα τελευταια λογια που ακουσε στη ζωη του απ' αυτην ηταν “Δεν θελω να σε ξαναδω ποτε μπροστα μου. Εισαι κακος ανθρωπος και δε θελω να σε ξερω”.

Κι ετσι το οχυρο της καλοσυνης του, της εμμονης ιδεας για τη δικη του αξια, επεσε κι αυτος εγινε απλως ενα ανθρωπος που διεκδικουσε οπως ολοι, μεταχειριζομενος διαφορα τεχνασματα και σοφιστειες, οπως οι αλλοι.

Η καλοσυνη του παρεμεινε ενα απο τα οπλα του καθως, τι διάλο, ηξερε να τη χειριζεται καλα τοσο καιρο τωρα, ποτε σα παρηγορία, ποτε σαν εγκαρτερηση και βοηθεια και ποτε σαν μια προσφορα που την εφτυνε στα μουτρα των αλλων.

 

Ένα κάποιο μίσος

Υπαρχουν φορες που η αηδια ειναι μια εσωτερικη ανακλαστικη διαδικασια, μπορει και να σε προστατεψει απο καποια δηλητηριαση, η μνημη του σωματος που θα το αυτοπροστατευσει.

Πρεπει ομως να νιωσεις αυτη τη βαθεια και ασυγκρατητη αηδια που με γεμιζει η θεα αυτου του προσωπου, με το ηδη θλιβερο στην αναντιστοιχια του ονομα Σερυ, για να καταλαβεις τη μανια μου.

Ελαχιστα εχω μιλησει μαζι της, σιγουρα οχι πανω απο δυο λεπτα.

Αυτη η τοσο εντονη πλεον δυσαρεσκεια μου ακομα και στη μακρινη της θεα, στην αρχη ηταν ανεπαισθητη αλλα πηρε γρηγορα δρομο και εχει πλεον γινει σωματικο συνδρομο.

Αρχικα ηταν καποια χαρακτηριστικα του προσωπου, γουρλωτα ματια, ψευτικο χαμογελο παντα διαθεσιμο, καποια νευρικοτητα στη κινηση σα να ελειπε ενα ενδιαμεσο στιγμιοτυπο, σαν ενα φιλμ που καποια μικρα καρε του λειπουν και σου αφηνει την αισθηση του αφυσικου η θεαση του.

Μετα ηρθαν σιγα σιγα οι πληροφοριες για να μου αποκαλυψουν την κρυμμενη λεξη πισω απο αυτη, την ηδη απωθητικη της για μενα, φυσικη εικονα. Και η λεξη αυτη ηταν "βουλιμια".

Εμπηγε βαθεια τα δοντια της σε οποιον ειχε την αδυναμια να γοητευτει απο αυτο το απειρα διαθεσιμο αιδοιο αν του εδινες αυτα που ηθελε.

Γνωριζα ηδη τεσσερα θυματα της και ηταν ακομα και η υπομνηση του γεγονοτος οτι την ειχαν αγγιξει που ασυνειδητα με εσπρωχνε μακρια τους, αποφευγα καθε επαφη λες και θα μπορουσε να με μολυνει αυτη και μονη η κουβεντα μαζι τους με οτι μιαρο αντιπροσωπευε αυτο το πλασμα.

Η λεια της ηταν ειτε ανδρες καποιας ηλικιας, συνηθως μετα τα εξηντα, ειτε καποιοι αλλοι εντυπωσιακοι στην ασχημεια τους, ο δε συνδυασμος και των δυο ισως της εδινε ακομα περισσοτερα περιθωρια κινησεων, η ανεση της με την ασχημεια των αλλων και η διαβολικη της διαχειριση εκ μερους της φαινοταν να ειναι το δικο της πλεονεκτημα. 

Απο ολους κατι επαιρνε, η ειδικοτητα της ηταν η μεταλλαξη του ποθου των αλλων σε υλικα αποκτηματα, η, θα ελεγες απιθανη, ανυπαρξια συναισθηματων που δημιουργουσε - και σ' εμενα - ενα κενο που τρομαζε.

 Οσο ομως αποστροφη και να μου δημιουργουσε η εικονα της, εγινα σιγα σιγα ερμαιο ενος παθους.

Να μαθω περισσοτερα γι αυτην, ποιον κακοποιουσε τωρα, ποια ηταν τα ψεμματα της, ποιο προσωπειο ειχε φορεσει αυτη ή την αλλη φορα.

Και ταχα μου αδιαφορα ρωτουσα στα μπαρ που πηγαινα γι αυτην, κι αν καπου την πετυχαινα, ή επαιρνα λοξη θεση να παρατηρω αυτη και το θυμα της, ειτε επιανα την κοντινη καρεκλα κι εχοντας τους πλατη προσπαθουσα να ξεκλεψω λογια και μυστικα ετσι ωστε να καταλαβω αυτο που μου φανταζε τελειως αδιανοητο, πως μπορουσε ενας ανδρας δηλαδη, οποιασδηποτε αναγκης, να μιλαει σε αυτο το προσωπο χωρις να μπορει να  δει την υποκρισια του, να κανει ερωτα εχοντας απεναντι του αυτη την αδεια εκφραση που το μονο που την ρυτιδωνε και της εδινε εκφραση ηταν η λαιμαργια.

Καποια στιγμιοτυπα εκλεψα οταν ηταν με τον Ελληνα, ειδα στην αρχη την προσπαθεια του να της επιβληθει, ειτε με κοφτες φρασεις, ειτε με αρνησεις στις απαιτησεις της, ειτε με μεγαλες ελεγχομενες απο τον ιδιο σιωπες.

Ποτε ομως, ο δυστυχος, δεν καταφερε τιποτα απ' αυτα που επεδιωξε. Αυτη ηταν παντα απεναντι του να τον κοιταει με αυτα τα πεταχτα ματια που ποτε τους εδινε το αδειο χρωμα μιας τυπικης υπομονης, ποτε μια ικεσια που ηταν τοσο χονδροδουλεμενα παιδιαστικη που φανταζε σαν φτηνη μασκα στο χλωμο της προσωπο.

Την τελευταια φορα που τον ειδα, ηταν μαζι της, και σκουπιζε τα ματια του και μετα την μυτη του με το ιδιο μαντηλι. Αυτη κοιτουσε περα τα παρκαρισμενα αυτοκινητα.

Λιγες μερες αργοτερα κερναγα απλοχερα μια γνωστη της να την κανω να μου πει τα νεα, για να καταφερω επι τελους να γεμισω το δικο μου ποτηρι μισους μεχρι πανω οταν μου εκμυστηρευθηκε πως η υαινα καμαρωνε που ειχε κανει τον γερο να κλαψει και να παρακαλαει μεσα απο υποσχεσεις οτι θα της παρει οτι θελει - αυτοκινητο ηθελε - αρκει να εμενε μαζι του.

Δεν ξερω τινος ειναι το αυτοκινητο που κυκλοφορει τωρα, του αφελους αδυναμου Ελληνα, ή αυτου του ποντικομουρη Κινεζου που τωρα καθεται απεναντι μου. Σιγουρα δικο του ειναι παντως αυτο τα πανακριβο κινητο που του δειχνει ενω τωρα τριβεται πανω του σαν γατα. 

Και δεν ξερω τι ειναι αυτο που με διαολιζει περισσοτερο, η παρασιτικη της επιβιωση, η χρηση η τοσο απροκαλυπτη της αναγκης των αλλων για επαφη, ο υποβιβασμος καθε ευγενικου αισθηματος που συμβαινει με μονη την απλη παρουσια της στο χωρο.  

Φοβαμαι τη στιγμη που δεν θα μπορω να κρατηθω αλλο, και σκαια θα την βρισω, που ισως την χτυπησω κιολας, θελοντας να σβησω, να εξαφανισω αυτο το εκτρωμα απο προσωπου γης.

Και οτι μετα αυτη παλι αθικτη θα παραμεινει και θα μπορει επιπλεον να λεει οτι ημουνα τρελλος απο ερωτα μαζι της, και οτι αυτο το παθος μου ηταν που με τυφλωσε.

Κι εγω δεν θα μπορω να κανω τιποτα, δεν θα μπορω να πεισω κανεναν, οτι αυτο το μισος μου απεναντι της ειναι οτι πιο υγειες εχω μεσα μου, οτι αυτο ειναι, και οσο πιο εντονο και ζωντανο ειναι τοσο το καλυτερο, αυτο που με διαχωριζει, που μου δινει δυναμη να πιστευω οτι δεν ειναι ετσι οι ανθρωποι, δεν πρεπει.

Η μύηση

Κατεβηκε στο μπαρ του ξενοδοχειου, στον πρωτο οροφο.

Ειχε ακουσει οτι υπηρχαν πολλες ευκαιριες και ακοπες δυνατοτητες εκει.

Καλοσιδερωμενος, με τα ριγε του, αρωματισμενος με τα αρμανι του, τσιγαρα στο ενα χερι, κομπολόι στο αλλο.

Αρματωμενος με υλικα που ηθελε να κρυβουν το μυστικο του, τη ντροπη του την εφτασφραγιστη, την φυσικη του δειλια.  Με τις γυναικες.

Που γινοταν σαν ενα παγωμενο και ανικητο χερι που του εσφιγγε το λαιμο καθιστωντας αδυνατο το να πιασει αυτος πρωτος κουβεντα, δε πα να‘ταν και η τελευταια του λιμανιου.

Ουτε ενας απλος χαιρετισμος, μια ενδειξη που καλλιστα θα μπορουσε να καλυφτει κατω απο μια περαστικη αβροτητα, ουτε καν μια απλη προταση κερασματος δεν του εβγαινε και μαλιστα προς εκεινες που αυτο ηταν και το αντικειμενο της δουλειας τους.

Οταν τυχαινε με αλλους ακολουθουσε τη κουβεντα τους, πεταγοταν που και που να πει κατι, γελαγε. Διαλεγαν οι αλλοι αυτες που ηθελαν και οτι περισευε, και αν περισευε, επαιρνε.

Οταν ομως ηταν μονος του το πραγμα δυσκολευε.

Ηταν η δευτερη κρυφη του φυση, η σκεψη πισω απο καθετι που εκανε, ο βουβος πονος του.

Αυτος ο φοβος, η μεγαλη επιθυμια που τον τροφοδοτουσε, και αυτος με την σειρα του την ενισχυε και οσο το ενα μεγαλωνε τοσο το αλλο ακολουθουσε σαν ισκιος, σα φιδι που δαγκωνει την ουρα του, επιθυμια-φοβος, μαζι, παντα μαζι για καθε δευτερολευτο παντου, για καθε βραδυ.

Ηταν μπερδεμενο και για τον ιδιο να βρει ακριβως το λογο. Οταν το σκεφτοταν και προσπαθουσε να το αναλυσει ποτε κατεληγε οτι ηταν καποιες εφηβικες ατυχιες και ποτε οτι ηταν περηφανεια και εγωισμος, να μη δειχνει οτι εχει αναγκη, οτι παρακαλαει.

Το ποτο τον βοηθουσε να λυθει λιγο αλλα απο μονο του κι αυτο δεν εφτανε.

Αν η γυναικα δεν επαιρνε πρωτοβουλια, τη κατασταση στα χερια της, το πραγμα δεν προχωρουσε.

Αλλα αυτο απαιτουσε και μια ευφυία απο την πλευρα της γυναικας.

Αυτος μασκαρευε τον φοβο του σε αδιαφορια, αυτη επρεπε ειτε να τον δει οπως ηταν και να του επιβληθει διασκεδαζοντας τον, ειτε να πιστεψει στην αδιαφορια του και να προσπαθησει να την καμψει με αλλους τροπους, σκερτσα και περιπαθεια.

Ο πρωτος τροπος απαιτουσε καποια εξυπναδα στο να διαβαστει σωστα ο φοβος, ο δευτερος καποια αντιστοιχη αδιαφορια στην αδιαφορια, καποια ειτε αισθηματκη ειτε επαγγελματικη επιταγη που επινοουσε την παρακαμψη της.

Υπηρχε και ενας αλλος δρομος ομως, ενας δρομος που ποτε δεν ειχε ως τωρα φανταστει.

Βρηκε μια θεση στη γωνια της μπαρας και με μια καμουφλαρισμενη ανεση αρχισε να τσεκαρει το χωρο και τα προσωπα.

Την προσοχη του τραβηξε μια ψηλη κοπελα, με μακρια μαυρη κοτσιδα. Προσμονη τον κατελαβε να γυρισει ωστε να δει το προσωπο της, προσμονη και αντικρουομενες ελπιδες. Αν ηταν τοσο ομορφη οσο αφηνε αυτη η οψη της, αυτο το δυνατο και σιγουρο στησιμο του κορμιου τοτε ηξερε οτι οι δυναμεις του θα τον εγκατελειπαν, θα αρχιζε μεσα του αυτο το παραδοξο παιχνιδι διαβρωσης της ιδιας της επιθυμιας του, οτι δεν ηταν γι αυτον, οτι η παρτιδα ηταν χαμενη πριν καν αρχισει, θα το χωνευε αυτο σιγα σιγα και καλα, μοναδικη του ασπιδα στην απορριψη που ηταν σιγουρος οτι θα ερχοταν.

Ετσι περιμενε κι ευχοταν να ηταν μια συνηθισμενη, μια μετρια, στα μετρα του.

Οταν το κοριτσι γυρισε λιγο και ειδε το προφιλ της η αναπνοη του σταματησε και το βλεμμα του εμεινε ακινητο στην εικονα αυτη την τοσο σαγηνευτικη που εκανε τη καρδια του να πονεσει.

Εμεινε λιγο να την κοιταει, ολο του το σωμα ειχε τεντωθει απο ενα σημα που ερχοταν βαθεια απο μεσα του, απο την πικρη αντιληψη οτι αυτη ηταν η γυναικα που θα ηθελε τωρα και παντα, αυτη που θα την αλλαζε με ολες οσες ειχαν περασει με ολες οσες εμελε να ερθουν στη ζωη του.

Η κοπελα, σαν για να μεγαλωσει κι αλλο το μαρτυριο του, γυρισε τελειως το προσωπο της προς το μερος του και το βλεμμα της επεσε πανω του.

Αυτος ειχε σκυψει τελειως πανω στο ποτηρι του, να κρυψει τα ματια του απο αυτη την οδυνηρη και ανεφικτη γι αυτον ομορφια.

Μια φωνη ακουστηκε δυνατη, εκπληκτη και χαρουμενη.

- Ντιμιτρις, Ντιμιτρις γιου καμ μπακ!

Στην αρχη δεν καταλαβε ουτε τα λογια, ουτε τον προορισμο τους, και μετα με ενα αμηχανο χαμογελο και με μια κινηση του χεριου του με την παλαμη προς το μερος της προσπαθησε ν’ απολογηθει σαν το λαθος της να ηταν δικο του.

Ο κοριτσι εξελαβε την κινηση του σα χαιρετισμο και σχεδον τρεχοντας ηρθε προς το μερος του και τον επνιξε με ενα ασφιχτο αγκαλιασμα που κρατησε ωρα.

- Ι νιου γιου καμ εγκεν. Αχ, Ι γουέιτ φορ γιου σο λονγκ.

Το αγκαλιασμα του κορμιου που πριν λιγα λεπτα ηταν το απαγορευμενο του ονειρο τον ξαφνιασε τοσο που δεν προλαβε ν’αντιδρασει. Και δεν ηξερε αν ηταν ενστικτο, αμυνα ή απλη ευγενεια οτι απλωσε τα χερια του, πολυ χαλαρα ομως, γυρω απο την πλατη της.

Το κοριτσι τραβηξε λιγο πισω το προσωπο της και βαλθηκε να τον κοιταζει στα ματια

-Αχ γιου χαβ νοτ τσέιντζ νάθινγκ, ονλι γιου λουκ λιτλ μορ τάιρντ.

Τι να πει που δεν ειχε λογια, που και μονο το πλησιασμα αυτης της υπεροχης γυναικας τον ειχε αφοπλισει.

Δεν ηταν μονο η εκπληξη ομως, κατι πολυ βαθεια μεσα του, ως πριν ακινητο, εβγαλε εναν μικρο, ανεπαισθητο ηχο, σαν μολις τωρα να αρχισε να περιστρεφεται, εναν ηχο που μολις και μετα βιας εφτασε στο μυαλο του.

Ηταν αυτη η απλη επαφη, αυτη η διαχυση που εφτανε τα ορια της λατρειας που τον αλλαξε χωρις να το συνειδητοποιησει καν την ωρα που γινοταν, αλλα μετα η σκεψη εγινε ολο και πιο ξεκαθαρη αν και παρεμεινε φοβισμενη και στο σκοτεινο παρασκηνιο. Αν ηταν δυνατο να γινει αυτο, εστω και σαν παρεξηγηση, αν το τορνευτο αυτο κορμι, το προσωπο απο κρινο, ειχαν ηδη νιωσει κατι, ειχαν ηδη δωσει κατι σε καποιον, και μαλιστα σε καποιον που του εμοιαζε, τοτε δεν υπηρχε ο λογος του παντοδυναμου αυτου φοβου, δεν υπηρχε καν εδαφος να πατησει, γιατι αυτο που πατουσε πριν νατο που ηταν σαθρο, ιδου η αποδειξη, καποιος ομοιος του ειχε κανει ηδη δικη του αυτη την υπεροχη γυναικα.

Ετσι, ηταν αυτη η ελαχιστη ακομη στην υπαρξη της, συνειδητοποιηση που τον εκανε να ψελισει

-Γκλαντ του σίι γιου αγκαιν. Γουατ ντου γιου ντρινκ;

Κι ενιωσε μεσα του, αυτες τις σπασμωδικες λεξεις, σαν μικρες πετρες που ξεκιναγαν και κατρακυλουσαν απο ψηλα σε μια πλαγια και σε λιγο θα παρασερναν κι αλλες μαζι τους, αρχαιες κοτρωνες μεσα του.

- Αχ, ονλι γκλαντ; Ντιμιτρις, Ντιμιτρις... αζ, ολουιζ ταφ γουιδμι, αχ, γιου ντιντν’τ τσέιντζ ατ ολ.... Σιβας, οφ κορς, Σιβας.

Και εκανε μια κινηση προς το μπαρ και παραγγειλε και για τους δυο τους.

Αρχισε να τον ρωταει, τι εκανε ολο αυτο το καιρο, για τα ταξιδια του, για το αν του ειχε λειψει, γιατι δεν της ειχε γραψει ενω της ειχε υποσχεθει, γιατι δεν την ειχε ειδοποιησει οτι θα ερχοταν.

Το βρηκε πολυ φυσικο να της απανταει, τα Σιβας πηγαινοερχονταν αλλωστε, κανοντας το ολο και πιο ευκολο, στο να μιλαει, στο να επινοει ταξιδια, προβληματα και αυτοπεποιθηση.

Καθισε στα ποδια του, τον αγκαλιασε, τον φιλησε στα χειλη και στο λαιμο, του εδωσε μεσα σε ελαχιστη ωρα ενα ολοκληρο βασιλειο δικο του να το κυβερνησει, να το ληστεψει αν ηθελε.

Του τραγουδησε τραγουδια της γλωσσας του, που του ειπε οτι ηταν αυτα που του αρεσαν, του ειπε καποιες πολυ αστειες εκφρασεις στη γλωσσα του, χαριτωμενα παραποιημενες απο την προφορα της, απο αυτη τη δικη της παραξενη γλωσσα που ξεκιναγε παντα μ’ενα αχ και συνεχιζε με γλυκα παραπονα.

Παραπατουσαν και οι δυο οταν μετα την ερωτηση της για το δωματιο του τραβηξαν προς τα εκει.

Μεσα στο μισσοσκοταδο της αφεθηκε, παντα φοβουμενος μηπως καποια λεπτομερεια αποκαλυψει την απατη του, καποια ελια στο σωμα που επρεπε να ηταν ή να μην ηταν εκει, καποια κινηση του γυμνου σωματος που θα τον προδιδε, καποια επιδεξιοτητα του αντιζηλου και ευεργετη του που αυτος δεν κατειχε.

Ολα ηταν μαγικα ομως, οι λεπτομερειες ειχαν καλυφθει απο το σκοταδι, το ουισκυ, τον χρονο που ειχε περασει, την επιθυμια την παντοδυναμη.

Την γλεντησε, και μετα τη θαυμασε ετσι οπως αφεθηκε σ’ενα βαθυ υπνο, μεσα απο το φως μιας πινακιδας νεον που περνουσε τη μισανοιχτη κουρτινα.

Χαιδεψε το σα γλυπτο κοιμισμενο κορμι, το φιλησε εδω κι εκει σε μερη που δεν ειχε ποτε τολμησει να ελπισει, το εψαξε, το κατελαβε.

Παραδοθηκε μετα κι αυτος στον υπνο, αποκαμωμενος απο ευχαριστηση, ευτυχισμενος, αλλος.

 

Το ξυπνημα του ερχοταν σιγα, και σαν μεσα σε ονειρο την αγκαλιαζε ξανα και τρομαζε χαρουμενος στην ιδεα της.

Οταν ανοιξε για τα καλα τα ματια του ηταν μονος στο κρεβατι, μονος στο δωματιο.

Εβαλε τρια φακελακια καφε και τον ηπιε χωρις ζαχαρη, γυμνος μπροστα στο παραθυρο, η πεταχτη κοιλια του εκανε μια μικρη αντανακλαση στο τζαμι.

Το μυαλο του αρχισε να ξαναμαζευεται, σκεφτηκε την κοπελα με λαχταρα και πονο, ηξερε ομως οτι θα την ξαναβρισκε, ισως και συντομα.

Τα ρουχα του πεταμενα σε ολο το δωματιο, χαμογελασε στην αναμνηση της χτεσινης κραιπαλης.

Εβαλε με ποδια που τρεμανε το παντελονι, ασυναισθητα τα χερια στις αδειες πλεον τσεπες.

Στη γωνια πισω απ’ την πορτα ηταν πεταμενο το πορτοφολι.

Η κοπελα ηταν ενταξει, του ειχε αφησει ολες τις πιστωτικες. Θα μπορουσε να επιβιωσει ανετα.

Κατεβηκε στο μπαρ. Μια ηλικιωμενη γυναικα σκουπιζε, ο χωρος μυριζε καπνο και χυμενη μπυρα. Κοιταξε τη γωνια της μπαρας που καθοντουσαν χτες, τα δυο ποτηρια τους, το πιατακι με φυστικια ηταν ακομα εκει.

Επιασε το ποτηρι της στο χερι, τα κραγιον της ακομα φαινοταν, ισως και τα αποτυπωματα απο τα υπεροχα μακρια της δαχτυλα.

Δε γαμιεται, σκεφτηκε, αφηνοντας την πικρα του μονο για λιγα δευτερολευτα.

Αξιζε το κοπο.

Κουνησε το κεφαλι και πηγε να παρει ενα γεναιο πρωινο, οπως φανταστηκε οτι θα εκανε ο Ντιμιτρις. 

Που τωρα υπηρχε.