Κακό πνεύμα τρέχει λυπημένο στη πόλη

Ξημερωματα Κυριακης και γυριζα στους δρομους σαν το κακο πνευμα της πολης.

 Ολα τα γνωστα και εμπιστα μερη ηταν κλειστα, μονο κατι κακογουστα φωτα νεον υποσχονταν απολαυσεις που κανενας σοβαρος σκηνοθετης δε θα εβαζε για τρειλερ στη ταινια του. Και γω σε ταινια τεταρτης διαλογης δεν μουν διατεθειμενος να παιξω.

 Γκαζωνα λοιπον και επαιρνα τις στροφες με τις παντες περιμενοντας ματαια καποιο περιπολικο να ασχοληθει μαζι μου αλλα οι οδηγοι τους απ' οτι φαινεται ταξιδευαν το πνευμα τους σε ανθισμενους ορυζωνες της Νοτιας Κινας.

 Παραμυθιαζομουνα οτι ζουσα σε μια πολη ανθρωπων, οτι υπηρχαν ζωντανοι ακομα μεσα στα σκοτεινα σπιτια και οχι ξεθεωμενοι, αποχαυνωμενοι Κινεζοι απο φτηνη μπυρα, φτηνο σεξ και φτηνη προπαγαντα.

 Εβαλα ενα κοπιαρισμενο cd με παλια ελληνικα και η φωνη του Γιαννη Καλαντζη με πηρε απ' τα μουτρα: "...ειπα να σε ξεχασω μα σ' αποθυμησα, σ' αποθυμησα". 
 Ημουνα στη μεση απο ενα κυμα καρμικες βρισιες οταν περασα εξω απο ενα ξενοδοχειο που ο Πρινς μου ειχε πει οτι ειχε ενα υποφερτο μπαρ στον δευτερο η' στο τριτο. Κι εγω σε οτι ελεγε ο Πρινς εδινα βαση. Εχοντας βαρεθει να παιζω κρυφτο μονος μου αφου κανεις δε με εψαχνε, παρκαρα λοξα και τραβηξα για την εισοδο.

 Ενας θυρωρος κοιμοταν σ'ενα καναπε και το ιδιο εκανε μια χλωμη Κινεζα στη ρεσεψιον. Πηγα απ'τις σκαλες. Μυρωδια απο απλυτη μοκετα. Νορμαλ. Στα μισα δεν υπηρχαν φωτα και βρεθηκα να ανεβαινω στα σκοτεινα ψαχουλευοντας. Εφτασα στο δευτερο και τον εφερα ολο γυρω ψαχνοντας αλλα τιποτα, μονο δωματια. Συνεχισα στο τριτο. Ηταν κι εδω μισοσκοτεινα, δεν ακουγοταν τιποτα. Ειδα μια τζαμαρια και πηγα προς τα κει. Δεν ηταν μπαρ, ηταν ενα γυμναστηριο. Ειχε διαδρομους, ποδηλατα και πεκ-ντεκ. Διαλεξα ενα ποδηλατο με θεα απο το παραθυρο στη πολη. 
Αρχισα σιγα σιγα και μετα επιταχυνα. Ολο και επιταχυνα. Ιδρωνα, εβαζα ολο και περισσοτερη δυναμη, κοιταγα εξω σε μια πολη παγωμενη, σιωπηλη και ακινητη, μονο εγω να τρεχω με μεγαλη ταχυτητα και να βρισκομαι στο ιδιο σημειο.

 Το πρωτο φως της Κυριακης με πετυχε μουσκεμα, ακουμπισμενο στο τιμονι με σφιγμενα δοντια να προσπαθω να κρατησω μεσα το τραγουδι του Καλατζη:" ... μα σ' αποθυυυυμησα, σ' αποθυυυυυμησα...".

 

Comments

[foradastoaloni]

1.

Kαι τι ήπιες τελικά καθισμένος στο ποδήλατο;
:)))))

Ναι ρε εδώ είμαι. Να πιάνω σήματα sos διαθέσιμου χρόνου και στερητικά σύνδρομα μέχρι να είναι ξανά up το νέο στέκι...
Tι να σου κάνω ρε γαμώτο που δεν μπορείς να μπορείς στο blogger, έχουμε κάνει μια πολύ καλή παρέα.

Φιλιά από την χειμωνιάτικη πόλη, φυσάει του κερατά, ψιλοβρέχει μάλλον λίγο πριν τις πρώτες νιφάδες, τα φωτάκια αναβοσβήνουν στο δέντρο αλλά η λάμψη τους χάνεται δίπλα στην φλόγα του τζακιού, και πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος παρασκευή βράδυ για να νοιώθει γεμάτος.

[Radio]

2.

Τα 'χα κοπανήσει από πριν :)
Ναι κρίμα, πολύ κρίμα και αυτό και το γιουτιούμπ μεγάλες απώλειες. Το περίεργο είναι ότι σε άλλες επαρχίες τα βλέπουν, φαίνεται οτι ο δικός μας κυβερνήτης είναι μέγιστο τσογλάνι.
Νάσαι καλά με τη φωτό καρτ-ποστάλ που με έφτιαξες.

[ezak]

3.

...την επόμενη φορά όχι μόνο ποδήλατο...τόσοι πάγκοι, κρίμα είναι...:)

[Vam33]

4.

Απολαυστικός

[aniaris]

5.

1 μήνα.

[Duchamp]

6.

να δαγκώνεις με κουρασμένα δόντια τα δόντια σου μέχρι να ματώσει ο χρόνος, παγιδευμένος αρουραίος, στο μεθυσμένο τροχό της εξόντωσης του νόστου

... κι όμως: τόσο οικείο

[αλις]

7.

μα που εισαι;

[Radio]

8.

Αγαπητοι φιλοι, μολις ειδα οτι οι χαριτωμενοι κιτρινοι φιλοι μου ξεχασαν (για λιγο;) τη βρωμερη τους λογοκρισια και ξαναδωσαν προσβαση στο typepad.
Αμα δε επανεξοικειωθω και με τη θεση των γραμματων στο πληκτρολογιο θα τα πουμε συντομα.
Προς το παρον ειμαι πολυ χαρουμενος που ξαναβρηκα το σκαμπω μου σε αυτη την μοναχικη αλλα ωραια μπαρα.