Δελτίο καιρού Ι

 

- Τους μηνες της ασκητικης διαδεχονται βδομαδες κραιπαλης. Στο μεσον αυτων διαπιστωνεις ποσο ποθητη σου ειναι η προηγουμενη ηρεμια και διαυγεια. Μονο που θελει τον διπλασιο κοπο για να ξανακατακτηθει. Ευχεσαι να μην ειχες πεσει ποτε, αγνοωντας ηθελημενα την πιεση που σου ασκουσαν τα νεκρα Σαββατοκυριακα

- Απεκτησα εναν ομορφοτατο εθισμο στο πρασινο τσάι. Η γλωσσα μου εκπαιδευτηκε να διαχωριζει και ν' απολαμβανει τις λεπτες του γευσεις. Εχω μαθει τα ειδη τους, τον τροπο παρασκευης τους, την καταλληλη θερμοκρασια νερου, τις φυσσαλιδες βρασμου που αλλοτε πρεπει να ειναι σα ματια ψαριου και αλλοτε σαν αυγα περιστεριου. Αγορασα κι ενα μικρο τραπεζακι τσαγιου οπου επιχειρω τις μακροσυρτες τελετες. Μου ειναι πλεον σιγουρο οτι δεν αφηνουν τις κρισεις πανικου να εκδηλωθουν, το αγχος γινεται διαχειρισιμο, η βαρυτητα του ανοητου χρονου ραντιζεται με ρινισματα στωικοτητας. Παντα εχω στη τσεπη μου ειτε ενα σακκουλακι, ειτε ετοιμο μεσα σε ενα μικρο θερμος. Στην πρωτη περιπτωση πρεπει παντα να ειμαι κοντα σε μερη που υπαρχει καθαρο, ζεστο νερο. Στη δευτερη μπορεις να πας σε καποιο χαμηλο βουνο και να περασεις καλα κοιτωντας την ομιχλιασμενη κοιλαδα απο κατω.

- Με τα παιδια απο το γραφειο πηγαμε σ'ενα μπαρ με κοριτσια επειτα απο μια πολυ γερη οινοποσια. Το τι εγινε εκει στα σκοτεινα με γεμισε φρικη και ντροπη την επομενη μερα, ενιωθα βαρεια αρρωστος και ακομη βαθυτερα λυπημενος. Ευτυχως ηταν Κυριακη και δεν χρειαζοταν να τους δω. Την Δευτερα επελεξα να μην κανω την παραμικρη νυξη. Το ιδιο και αυτοι. Το κλιμα ηταν καπως παραξενο αλλα οχι ανησυχητικα βαρυ. Μηπως υπερεβαλλα στο βαθμο των τυψεων μου; Δεν ξερω αλλα μια χαλαροτητα την Τριτη και την Τεταρτη με βεβαιωσαν οτι δεν ειχε γινει καμια ανεπανορθωτη ζημια. Οχι ομως οτι θα το ξανακανω. Αποκλειεται. Οχι για οσο διαστημα θελω να βαλω σε μια σάουνα το μυαλο μου, να λιωσω εκεινες τις εικονες που τοτε εμοιαζαν να ειναι διασκεδαση και τωρα αφορητη αδυναμια.

- Την Πεμπτη αναχωρουσε το δεκατοτεταρτο καραβι που φτιαξαμε εδω. Ειχε μια απο τις πολυ σπανιες λιακαδες, τοσο πολυ ευπροσδεκτη αλλα που συχνα επιανα στην σκεψη των αλλων καθως κοιτουσαν τον ουρανο ν'αναρωτιουνται ποσα απ'αυτα τα γαλαζια μορια ειχαν καισιο, πλουτωνιο ή ραδιενεργο ιωδιο. Εν τουτοις το απολαυσαμε εκεινο το πρωινο, εγω και οι δυο Ρουμανοι, καθισμενοι στο καταστρωμα για ωρες και συζητωντας, κατι εξαιρετικα σπανιο για μας. Απολαμβανα κατι που ειναι απο τα πραγματα που μου εχουν λειψει πιο πολυ, μια απλη φιλικη συζητηση δηλαδη αν και επειδη ειναι ανθρωποι θεοκλειστοι, που ποτε δεν μιλουν για προσωπικα ζητηματα ειχαμε περιοριστει μοιραια να μιλαμε για γεωπολιτικα, συνομωσιολογικα και να μοιραζομαστε τις μικρες μας απεχθειες για καθε τι Κινεζικο. Το βραδυ ενιωσα το δερμα στο μετωπο μου να τραβαει, στο καθρεφτη ειδα οτι το εγκαυμα εκει οπως και στη μυτη ηταν μεγαλοπρεπεστατο. Ετσι ειναι αυτη η χωρα, αμαθητη στον ηλιο, στη χαλαρη κουβεντα και στη κριτικη και σε τιμωρει στο πρωτο σχετικο παραστρατημα.

- Δεν αντεχω να κατσω αλλο ενα Σαββατοβραδο σε αυτη τη κοιμισμενη πολη. Θα παω στο Τσινγκνταο, οχι οτι ειναι λιγοτερο θλιβερο, αλλα εχει ενα μπαρ που παιζει μια Φιλιπινεζικη ορχηστρα. Ξερω μολις τους ξαναδω, ιδιους κι απαραλλαχτους με τα ιδια παλιομοδιτικα τραγουδια τους θα μελαγχολησω αυτοματα αλλα για σημερα διαλεγω αυτη τη μελαγχολια απο την γνωριμη ακινητη, ασε που μπορω να παιξω λιγο με την καλουτσικη συλλογη απο μπυρες που εχει εκει. 

 

Comments

[ezak]

1.

...τέτοια δελτία καιρού να βγαίνουν πιο συχνά παρακαλώ...