Τρία δάχτυλα αφρό χριστιανή μου...

Η πολη μετα την επιχειριση αρετης που ξεκινησε περσι το καλοκαιρι αποστειρωσε εντελως τις ηδη βαρετες της νυχτες.

Οχι ηταν και τιποτα το σπουδαιο να πας στα Γιαπωνεζικα μπαρ ή στα KTV, αυτη την αργη βυθιση στην ανοησια και συμβαση οτι τα χαμογελα μαζι με χλιαρη μπυρα και κρατημα του χεριου ειναι ικανα για ολα.

Αλλα να, κατι κινιοταν στους δρομους, καθομασταν με τον Καλβιν εξω απο μπιστρω του -μεσα τα γκέυ αγορια κουτσομπολευαν και πειραζονταν μεταξυ τους - και σχολιαζαμε τα κοριτσια που ενω δεν ειχαν ζεστο νερο σπιτι τους περναγαν ντυμενα νυφικες δαντελες ή τους μεθυσμενους ατσουμπαλους Κινεζους που παρκαραν τα SUV καβαλα στα πεζοδρομια, και νομιζαν οτι καθαρισαν με τον κοσμο αφου ειχαν απο εικοσι μεχρι πενηντα αδεια διαμερισματα ο καθενας, ενω τα κοριτσια που πηγαιναν να συναντησουν μεσα θα κοιμοντουσαν ισως και δυο-δυο πανω στον καναπε που θα τις επαιρναν στα γρηγορα αναμεσα σε δυο καραοκε.

Τωρα δεν εχεις να περιμενεις σε τιποτα κι αν αναρωτιεσαι τι εγιναν ολα αυτα τα εκατονταδες κοριτσια ισως γυρισαν στα λασποχωρια τους ισως πηγαν σε αλλες επαρχιες, πιο φιλικες στην επι χρημασι παρεα, ισως και να ταξιδεψαν σε τιποτα Αφρικες που οι χιλιαδες των συμπατριωτων τους εκει χρειαζονται κι αυτοι λιγο παρεα. Ποιος ξερει; Και γιατι να τον ενδιαφερει αλλωστε;

Εχει να βρεξει μηνες, ο αερας και αυτη η συννεφενια καντιφλα καλα κρατανε, ταξι τρεχουν σα δαιμονισμενα, ανθρωποι που ο σκληρος τους δισκος εχει τεραστια σεκτορς αγραφτα ή πειραγμενα, ψωνιζουν σαν προγραμματισμενοι απο μια ψυχαναλυση με σκοπους αντιθετους με αυτους που εμεις ξερουμε.

Αποφευγω τους παντες, ο Καλβιν το πουλησε το μαγαζι, επαιξε τα λεφτα στο χρηματιστηριο τα εκλαψε για λιγο, μετα ζητησε απο τους γονεις του που σε αλλη πολη εχουν απο εικοσι μεχρι πενηντα διαμερισματα που λεγαμε, αυτοι χωρις να νοιαστουν του τα εστειλαν, αυτος πηρε ενα SUV που οταν μου το εδειξε ολο καμαρι του ειπα οτι πριν καμαρωνε για το κωλο του φιλου του και τωρα για τον -πραγματι εντυπωσιακο - κωλο του SUV του.

Τελος παντων, ο παλαι ποτε φιλαρακος μου, χωρις το μπιστρουδακι του να παιζει ολημερις κι ολονυχτις Lady Gaga, και χωρις τα χαρωπα και ολο καυλωμενα αγορια γυρω του γινεται σιγα σιγα μερος αυτου του Κινεζικου πολτου υλιστικης αφασιας χωρις να ειναι βεβαια το κατακαθι αλλα ουτε κι ο αφρος.

Αντιο Καλβιν, γεια σου Τομάς.

Ο Γαλλακος ειναι καλο παιδι, μεσα σ'ενα χρονο που ειναι δω εχει παρει δεκαπεντε κιλα, τα περισσοτερα απ' αυτα οταν η Ρωσιδα φιλεναδα του τον παρατησε να παει στη Σαγκαη για καλυτερη δουλεια. Ηταν ωραιο ζευγαρι μαζι, τουλαχιστον για τα δικα μου ματια ηταν μια οαση να τους βλεπω μαζι μεσα σε αυτο το καταιγισμο ασχημειας και κακογουστιας.

Τα δευτερα ή τριτα κακα νεα , αν βαλουμε στο λογαριασμο και τη κακη του διαιτα, ειναι οτι θελει σα τρελλος να βρει ενα υποκαταστατο της Νατασας του και την ψαχνει σε ολα τα λαθος μερη, λες και θα μπορουσε να βρεθει σωστο μερος σε αυτην εδω τη σκουληκοτρυπα.

Του ειπα να προφυλαχτει απο τη μισητη, οτι θελει να του μασησει, δεν ειμαι χαζος μου ειπε, το ιδιο πιστευε και κεινο το ψωνιο ο Ελληνας του ειπα που τωρα της πληρωνει εισιτηρια τρεις φορες το χρονο να πηγαινει να τον βλεπει στη Δομοκο ή στην Ανθουσα, ξερω γω που; και να ξαχαρμανιαζει. Ωραιο ντηλ για ενα μεσοκοπο μαλακα αλλα οχι για σενα φιλε Τομά. Μα φαινεται καλη, αμυνθηκε. Οκ, βουρ του ειπα κι εφυγα τσαντισμενος. Αλλα ειτε τα λογια μου επιασαν τοπο ή εφαγε στοπ απο την αχωνευτη, ειναι γνωστο οτι παιζει με πενηνταρηδες και πανω, οι χαμηλωμενες τους προσδοκιες την ομορφαινουν.

Τωρα τον πετυχαινω ειτε στο Σταρμπακς ή σε ενα απ'τα δυο-τρια θλιβερα μπαρ που παραμενουν, κυριως στο Catch 22, που οταν το πρωτοειδα εντυπωσιαστηκα με τον τιτλο σκεπτομενος οτι τ' ονομα του οφειλεται στο αριστουργημα του Τζοζεφ Χελλερ για να προσγειωθω αποτομα οταν μου ειπαν οτι οφειλεται οτι ακριβως μπροστα του ειναι η σταση του αστικου λεωφορειου με αριθμο 22.

Eχω κολλησει εκει ενεκα που φερανε κρυα βαρελισια μπυρα σερβιρισμενη σε παγωμενα ποτηρια, για μας εδω ειναι γεγονος ισαξιο σα να ερχονταν τα Μπολσόι στη πολη σου ή οταν η αχωνευτη προσγειωνεται στην Ανθουσα ας πουμε.

Ετσι πιανω καθε βραδυ το σκαμπω μπροστα στο βρυσακι, δινοντας στις σερβιτορες με τα 9/10 του σκληρου τους αγραφα τελειως και αφορμαριστα τις ιδιες αυστηρες οδηγιες για τρια δαχτυλα αφρου -ζηταω πολλα γαμωτη μου; - καρφωνω τα ματια μου στη τηλεοραση απο πανω και τ' αδειαζω σε παρτιδες μπιλιαρδου ή σε Αγγλικους αγωνες σε μαγνητοσκοπηση, Σαντερλαντ-Φουλαμ 0-3 χτες, περιμενοντας να ερθει αυτος ο μαλακας ο Τομάς να πω καμια κουβεντα και κανοντας ξορκια μη πλησιασει κανας μεθυσμενος ή και ξεμεθυστος, το ιδιο κανει, Κινεζος ή Κινεζα, το ιδιο κανει.

Ο Τομάς ηρθε με παρεα χτες, με φωναξε στο τραπεζι του, δυο Κορεατες, μια Κινεζα, μια Γαλλιδα.

Η Κινεζα ομορφη, η Γαλλιδα μπαζο. Γυρισα τη πλατη στη Κινεζα, άι ντοντ σπικ Ινγκλισ βουρλο, της ειπα και αρχισα γεματος ελπιδα για μια καλη κουβεντα να μιλαω Ινγκλισ με τη Γαλλιδα.

Ημουνα τοσο μανιασμενος για κουβεντα που η κοπελα πρεπει να φοβηθηκε, ειπα και ελαλησα της λεω καποια στιγμη συγνωμη για τη λογοδιαρεια, κερασα μια γυρα το τραπεζι και βγηκα εξω να παρω αερα καθοτι, τα τσιγαρα, η χυμενη μπυρα, το καμενο βουτυρο του ποπκορν και η ανοργασμικη φατσα της Γαλλιδας μου γυρισαν τα σωθικα.

Ενας Κορεατης με ακολουθησε, βαλθηκε να με ρωταει για τη χωρα μου και χωρις να το καταλαβω πως αρχισα μες στη ζαλη μου να του λεω για τα νησια μας, Σωκρατες μου 'λεγε αυτος συνεπαρμενος, για τη θαλασσα μας που μπορεις να τη βγαλεις ολη μερα κολυμπωντας και οχι σαν το γκριζο Κινεζικο βουρκο, Αριστότελες μου 'λεγε αυτος σε τοταλ βερτγκο, για την ομορφη και χαλαρη ζωη μας στην Ελλαδα, Γιουριπίντες εκραζε αυτος απτόητος. Ενας πατριωτισμος με κατεκλυσε αλλα η ιδια η φωνη μου με κουραζε, τα παρατησα, τον αφησα συξυλο να εικαζει νησια και θαλασσες που ηταν αδυνατο να φανταστει, ξαναμπηκα μεσα.

Η Γαλλιδα εφυγε, ο Τομάς την επεσε παραδιπλα σε μιαν αλλη Κινεζα, πηγα διπλα στο βρυσακι, παραγγειλα αλλη μια παγωμενη, η κοιλια μου ειχε γινει σαν το ορος Αιγαλεω, ηπια τη μιση, ζητησα να πληρωσω, ηταν διακοσαπέντε γιουάν, εδωσα διακοσα γιατι δεν ηθελα να χαλασω αλλο κατοσταρικο και να κουβαλαω τις βρωμοπατσαβουρες που θα μου εδινε ρεστα στη τσεπη. Ο στοκος που επαιζε το ρολο της σερβιτορας αρχιζε να φωναζει, ηθελα να τη βαρεσω, και να σκεφτεις πριν καμποσα βαρδυα μην εχοντας τι να κανω τη φλερταρα ενεκα που ειχε τραγανα χειλια και μαγουλα φουσκωτα, μεχρι που η φλατλάιν της ευφυίας της πεταξε τον ποθο μου στα σκοινια της βαρεμαρας.

Τις πεταξα κατι βρισιες κατευθειαν απο τον Γιουριπίντες κι εφυγα.

Εβαλα το Γκρευς Ανατομυ στο λαπτοπ να παιζει ελπιζοντας σε λιγη ηρεμια ψυχης εστω νοσοκομειακη, τα μαλλια μου βρωμοκοπαγαν τσιγαριλα και σιχαμερο βουτυρο ποκορν, πηγα για μπανιο.

Ξυπνησα στη κρυα μπανιερα στις πεντε το πρωι, πως δε πνιγηκα ο μαλακας; εξω η ιδια συννεφενια καντιφλα, ο ιδιος ασταματητος αερας, ξαναβαλα απ' την αρχη τα παθη της Γκρευς σιγουρα πιο στυλατα και κατανοητα απ' τα δικα μου και με καθαρο, ευωδιαστο κεφαλι με ξαναπηρε ο υπνος.

Comments

σωστή αλλαγή τίτλου. είναι σημαντικό.

Posted by: aniaris | May 01, 2011 at 05:18 PM

οταν διαβαζω αυτα που γραφεις κι ενω ξερω που εισαι και φανταζομαι πως ειναι μια διαφορετικη πραγματικοτητα εκει περα, εξακολουθω να πιστευω πως ολα αυτα ειναι φανταστικα.πως τα επινοεις ή κατι τετοιο.
καλη πρωτομαγια.φιλια απο Αθηνα.

Posted by: άλις | May 01, 2011 at 06:02 PM