Η πέμπτη βόλτα στη λίμνη έγινε μέσα σε πυκνή ομίχλη
περπατούσα κι άκουγα μόνο την ανάσα μου
είδα μόνο μιά γυναίκα στην αρχή, που πήγαινε άκρη άκρη σα για να με αποφύγει
σα να ήμουνα κάτι ξένο
έβλεπα καθαρά μόνο την όχθη που βρισκόμουν
η άλλη χανόταν μέσα σε κάτι που δεν γινόταν να παραβιαστεί
όλα έμοιαζαν πιό μοναχικά, σαν μια συνομιλία να είχε διακοπεί χωρίς κανείς να το θέλει αλλά και χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα
κατά τόπους υπήρχε μια διαφάνεια
που η αναιμία του υπόλοιπου χώρου την έκανε να φαντάζει ακόμα πιό παράξενη
ή σου αποκάλυπτε μια εικόνα που ενώ είχες ξαναδεί τώρα ήταν άλλη
σαν ο χρόνος να είχε πρώτα υγροποιηθεί
και μετά να γινόταν ένας βαρύς ατμός που του έκανε κόπο να αποχωριστεί το τώρα.
Αν και ο κίνδυνος εξάτμισης από τον ήλιο με απειλεί, νιώθω την αιθέρια ομίχλη να δροσίζει την ατμόσφαιρα μου. Σαν όνειρο οι εικόνες σου, πιο διαφανείς, πιο ελαφρές κι απ' τον αέρα...
Posted by: oberon | July 15, 2011 at 07:39 PM
Υπέροχο το σχόλιο σου, σ' ευχαριστώ.
Posted by: Radio | July 18, 2011 at 05:22 PM