Radio Nowhere

Η ξένη

Δεν την είδα πότε μπήκε μέσα.
Μάλλον εκείνο το μισάωρο που άνοιξα την μπαλκονόπορτα να αεριστεί το δωμάτιο. Μόνο το μεσημέρι που ξάπλωσα για λίγο την άκουσα. Αυτό τον επίμονο, ελαφρώς ανατριχιαστικό βόμβο. Σηκώθηκα αναστατωμένος. Την έψαξα για ώρα μα δεν την βρήκα. Μάλλον το κατάλαβε και κάθισε ήσυχα κάπου. 
Ξαναξάπλωσα. Ξανάρχισε. 
Με τα πολλά την είδα. 
Ήταν μεγάλη για το είδος της και κατάμαυρη.
Την κυνήγησα αλλά με απέφευγε με ευκολία.
Πήρα μια πετσέτα και άρχισα να χτυπάω τον αέρα γύρω της. Με τα πολλά κατάφερα να την σπρώξω στο δωμάτιο των ξένων. Έκλεισα την πόρτα. Έμεινα να την ακούω για λίγο. Κλείδωσα την πόρτα κι έκρυψα κάπου το κλειδί. Ειναι εκεί μέσα τώρα. Θα φέρνει στροφές, θα ψάχνει έξοδο και δε θα βρίσκει. Θα κοιμάται εξαντλημένη και μετά θα ξαναρχίζει. Χωρίς τροφή, χωρίς νερό, μόνη της στο δωμάτιο. 
Πόσο άραγε θα αντέξει; Πότε να ξαναμπώ στο δωμάτιο; Να αφήσω να περάσουν βδομάδες για να είμαι σίγουρος; Ή μήπως μήνες; Ή μήπως να μην το ξανανοίξω ποτέ; Έτσι κι αλλιώς ξένοι δεν έρχονται ποτέ. Ο μόνος ξένος ήταν αυτή.

Τα γρούνια

Καθόμαστε στο καφενείο στο χωριό και πίνουμε Τζόνι νερωμένο.
Είναι Φλεβάρης, απόγευμα και ψιλόβροχο. 
Το τραπέζι μας είναι δίπλα στη μεγάλη ξυλόσομπα. Κάθε μισάωρο περίπου της πετάμε μέσα ένα ξύλο.
Πίνουμε αργά το Τζόνι το κόκκινο το νερωμένο και δε μιλάμε και πολύ.
Παλιοί συμμαθητές που χαθήκαμε χρόνια.
Ηθελα να πουλήσω το τελευταίο μου χτήμα στο χωριό κι αυτός προσφέρθηκε να το αγοράσει. Μου έδωσε όσα ζήτησα χωρίς να κάνει παζάρια και τώρα κερνάει και το ουίσκι.
Κάθε τέταρτο περίπου λέει στη γυναίκα που κραταέι το μαγαζί "Βούλα φέρε κάτι" κι αυτή μας φέρνει ένα πιατάκι με μεζέ. Διαφορετικό κάθε φορά.
Τώρα πάνω στο τραπέζι μας είναι φυστίκια, αγγουράκι, ελιές πράσινες ξυδάτες, φέτα, ζαμπόν, κουνουπίδι τουρσί, σαρδέλες παστές και πατατάκια πάπρικα.
- Ξέρεις που είναι τα λεφτά, μου λέει
- Ποιά λεφτά;
- Τα λεφτά ρε, τα πολλά λεφτά, τα εύκολα λεφτά. Ξέρεις που είναι;
- Οχι, μακάρι να
- Λοιπόν φίλε τα πολλά λεφτά, τα καλά λεφτά είναι στα γρούνια.
Παίρνει μιά σαρδέλα και τη φέρνει στο στόμα και αμέσως κατεβάζει μισό ποτήρι ουίσκι. Σκουπίζει το μουστάκι με την παλάμη και με κοιτάει.
- Δηλαδή;
- Τι δηλαδή; Σου λέω τα λεφτά τα καλά είναι στα γρούνια. Αυτό είναι το δηλαδή. Παίρνεις ένα χωράφι, του βάζεις ένα γερό φράχτη με τσιμεντόλιθους και πας και αμολάς μέσα γρούνια. Τα παίρνεις μικρά που είναι φτηνά και τα αμολάς κειμέσα. Τους πηγαίνεις αποφάγια, πίτουρα ότι σκατά θες και αυτό είναι όλο. Όποτε θες πας και παιρνεις ένα, το σφάζεις και γίνεται το θάμα. Τα σκατά γίνονται λεφτά. Πολλά λεφτά. Αυτό είναι όλο. Σκατά-λεφτά. Εύκολο.
Παίρνει ένα κουνουπίδι τουρσί και μετά ένα πατατάκι.
Σκέφτομαι το χωράφι του πατέρα μου. Σκέφτομαι τον πατέρα μου.
Παίρνω κανα δυό φυστίκια και τα γυρνάω μεσ' στα χέρια μου.
Μετά τα ακουμπάω πάνω στη ξυλόσομπα.
Νιώθω ότι με παρατηρεί.
Ακούω τη φωνή του.
- Δεν ξέρεις απο λεφτά εσύ.
Πιάνει το μπουκάλι το μισοάδειο το σηκώνει στον αέρα και φωνάζει
"Βούλα ένα τέτοιο. Και μεζέ"

Το νησί

Μου άρεσε το νησί, το γύρισα πάνω κάτω, μ´ άρεσε.

Με την πλατεία του, τα σοκάκια του, τα δύο καφενεία του. 

Είπα δω θα μείνω. Δω θα αράξω ως την έσχατη μέρα.
Κι έψαξα για σπίτι ν´ αγοράσω.
Μου δείξανε υπόγεια και πατάρια.
Παλιά έπιπλα στοιβαγμένα που μύριζαν αιώνες και έπρεπε να τα πάρω προίκα με το σπίτι.

Μπουκαμβίλιες και γιασεμιά που είχαν φάει τα ψωμιά τους. 
Ξύλινες πόρτες με μάνταλα βαρειά κι ασήκωτα. 
Χήρες που θα τις είχα δώρο και δεκάδες γατιά που θα με τριγύριζαν απαιτητικά, πεινασμένα κι αδιάφορα. 
Είδα τη βροχή να χτυπάει τα μπατζούρια.

Τα καφενεία με τους γέρους και τα τσίπουρα πέντε η ώρα το σπόγεμα και εφτά η ωρα το πρωί. 
Ειδα την εννιά η ώρα που θα γύριζα σαν το στοιχειό, μεθυσμένος και τρελός στα γραφικά σοκάκια με τον αέρα να με ξέρει και να με κυνηγάει. 
Έσπαγε η καρδιά μου κάθε φορά που έλεγα όχι.