Το τελευταίο μου βιβλίο Τεχνικές του Πάθους Πριν και Μετά τον Μεσοπόλεμο δεν πήγαινε και τόσο καλά και το έβλεπα πολύ δύσκολο να προχωρήσει η ενενηκοστή πρώτη επανέκδοση του, η πανηγυρική.
Όλοι του είχαν γυρίσει την πλάτη και τα ήδη πουλημένα οκτακόσιες δεκατέσσερις χιλιάδες αντίτυπα τα έβλεπες μόνο σε σαλονάκια οδοντιατρείων, κομμωτηρίων και σε δεξαμενές αποβλήτων, πολλές δε φορές και όλα μαζί αλλά και πολλές φορές μόνα τους.
Αν υπάρχει κάτι χειρότερο από την αποτυχία είναι η λάσπη στα τακούνια σκεφτόμουν για να αυτοπαρηγορηθώ και έτσι φρόντιζα να κρατάω πάντα καθαρά τα τακούνια μου και τα γυάλιζα κάθε τρεις και λίγο και πολλές φορές μάλιστα κάθε δύο και λίγο, αλλά ποτέ κάθε μία. Ποτέ.
Περίμενα βλέπεις κι εγώ την ευκαιρία μου, στριμωγμένος σαν κισσός σε χώρο ακάλυπτο ή σαν ευωδία εκπτώσεων αλλά ως φαίνεται μου είχε κουνήσει μαντίλι. Μαντίλι.
Έτσι όταν μου χτύπησε την πόρτα δεν κατάλαβα ότι ήταν αυτή ίσως και γιατί στο κατώφλι στεκόταν μόνο ένας ασβός που κρατούσε σφιχτά στη μασχάλη το βαλιτσάκι του και μου συστήθηκε ως Γαβριήλ.
Αφού έκανε μία ρηχή υπόκλιση πέρασε στον κυρίως χώρο ενώ η ουρά του κουνιόταν με χαρακτηριστική συμμετρία.
Καθίσαμε μπρούμυτα στο παχύ χαλί κρατώντας το σαγόνι μας και μιλήσαμε για νέες καμπάνιες, στρατηγικές και προθέσεις.
Το σχέδιο του ήταν πολύ απλό αλλά δύσκολο να καταλάβεις πως θα υλοποιούνταν και σε τι θα αποσκοπούσε.
Θα έβγαινα λέει κάθε μέρα πριν το δελτίο ειδήσεων και με όσο πιό χλωμή φωνή γινόταν θα ομολογούσα ότι όλα τα βιβλία μου ήταν προϊόν τηλεφωνικής υποκλοπής.
Όλοι θα αναρωτιόντουσαν πως στην ευχή κατάφερα να υποκλέψω τηλεφωνικά εκατό δώδεκα βιβλία μετρίου μεγέθους και τότε θα έκανε αυτός ποπ απ στην οθόνη και θα παρουσίαζε το νέο μηχανάκι για τηλεφωνικές υποκλοπές, σχεδιασμένο από τον ίδιο και κατασκευασμένο στη Σουηδία ή κάπου εκεί κοντά.
Τον άκουγα πότε σκεπτικός και πότε σιωπηλός και τελικά συμφώνησα.
Δώσαμε τα χέρια και κανονίσαμε να βρεθούμε εκεί κατά το βραδάκι.
Πήγαμε στην αρχή για ψάρι όπου υπογράψαμε και το συμβόλαιο και σαν ένδειξη καλής θέλησης φάγαμε ο ένας το ψάρι του άλλου. Δύο τσιπούρες.
Μετά καπνίσαμε δύο χοντρά πούρα αλλά δε βαριέσαι ...
Όντως το σχέδιο του Γαβριήλ ήταν καταπληκτικό και όλοι αγόραζαν μηχανάκια τηλεφωνικών υποκλοπών σαν δαιμονισμένοι.
Εγώ με το πλουσιοπάροχο 0.001% επί των κερδών που ειχα κατοχυρώσει πούλησα το σπίτι μου αλλά κράτησα την στέγη του όπου και ζω τώρα.
Μπορεί να μην έχω στέγη πάνω απ το κεφάλι μου αλλά όλα τα τακούνια μου είναι πεντακάθαρα και τακτοποιημένα στη στέγη μου.
Και όλοι νομίζω θα ξέρετε ότι τίποτα δεν είναι καλύτερο από δύο τουλάχιστον δωδεκάδες καθαρά τακούνια.
Comments