Είχα κάνει ένα πολύ καλο συμβόλαιο για μια μετά θάνατον φωτογράφιση.
Θα πληρωνόμουν αδρά μόλις τυπώνονταν οι φωτογραφίες σε πολυτελέστατο άλμπουμ απεριόριστου αριθμού αντιτύπων που έτεινε στο άπειρο.
Μιλάμε για πολύ χρήμα.
Έτσι ήμουνα ελεύθερος να σχεδιάσω τις επόμενες κινήσεις μου, κι αν ειχα όρεξη και τις μεθεπόμενες, χωρίς το άγχος που με ταλαιπωρούσε κάθε Πέμπτη απόγευμα.
Σχημάτισα τον αριθμό του παλιού κολλητού, του Φιλήμων του γρύλου, που τον ειχα στο στρατό στη μέσα τσέπη του επενδύτη όταν έκανα σκοπιά και όποτε εκανα τσιγάρο γρύλιζε.
Είχαμε καιρό να μιλήσουμε κι απ τη φωνή του κατάλαβα οτι είχε αφήσει μούσι.
- Ετοιμάζω ένα άγριο κολπάκι Φιλήμονα και θέλω να ξέρω αν θες να είσαι μέσα
- Γρυ
- Οκ, χαίρομαι. Πρόκειται για μια μικρή ανασκαφή που θα κάνουμε κάτω απ τη Μητρόπολη. Έχω φέρει λαθραία κάμποσα εκσκαφτικά τσέπης απ το Ιράκ, τα έχω παρκάρει κάτω απ το γραφείο μου, δίπλα στο πολύμπριζο. Τι λες;
- Γρυ
Αυτό σήμαινε οτι ήθελε να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα να φάμε από ένα μήλο και θα τα ξαναλέγαμε.
Σε δύο μέρες τα ξαναείπαμε. Κανονίσαμε να βρεθούμε στη καφετέρια Νάνος Σκύλος απέναντι απ την Μητρόπολη να τα πούμε.
Αγκαλιαστήκαμε σταυρωτά και μετά ανάψαμε από έναν ατμιστή. Άπλωσα πάνω στο τραπέζι αυτά που ειχα φέρει. Έναν εκσκαφέα, ανθοϊάματα Μπάχ, δύο βιτρώ από τον καθεδρικό ναό του Μπρνο, κι ένα σετ βεντούζες πλάτης.
Αυτός με τη σειρά του άπλωσε μία δωδεκάδα χειρόγραφα σημειώματα του Κλάους Αουγκεντάλερ, έξι μέτρα σχοινί απλώματος, μία φορητή συσκευή καθαρισμού ισχίων, και μία καρέκλα φακίρη με τον φακίρη της επάνω που μου τον σύστησε ως Αντριου.
Μου είπε οτι συζούσε με τον φακίρη εδώ και μία πενταετία, είχε μυηθεί στη θεωρία του, κάτι για παγκόσμια ψυχή και ανόμοια τρίγωνα, και ακολουθούσε τις πρακτικές του, για παράδειγμα κοιμόταν κι αυτός σε κρεβάτι με καρφιά χωρίς κανένα πρόβλημα.
Αυτό μου προκάλεσε ένα τσίμπημα στα οπίσθια.
Αμέσως κατάλαβα ότι η συνάντηση μας θα έπερνε άλλη τροπή.
Ο φακίρης καθάρισε το λαιμό του και άρχισε να μιλάει για συνεκτικές δυνάμεις που αν και στα όρια του σύμπαντος ήταν αμελητέες εδώ δεν ήταν και τόσο. Σχεδίασε και κάποια τρίγωνα που αμέσως κατάλαβα οτι ήταν ανόμοια και αυτός μου έδωσε συγχαρητήρια, ήταν φανερό οτι ειχα φωτιστεί είπε.
Από τότε γίναμε τρίο και γυρνάγαμε μαζί στα μαγαζιά του κέντρου, πότε σε ακριβά εστιατόρια και πότε σε παλαιοπωλεία όπου ο Αντριου έψαχνε καρφιά αντίκες για το στρώμα του που είχε γίνει στρώμα μας.
Περάσαμε ωραία και πνευματικά δύο χρονάκια έτσι μέχρι που ο Φιλήμων άρχισε να παραπονιέται οτι δεν του κάναμε χώρο στο στρώμα και ούτε τον προτιμούσαμε στις περιπτύξεις μας. Μας έφερε σε δύσκολη θέση και μάλλον το φχαριστήθηκε. Μετά τα μάζεψε κι έφυγε και ήταν η σειρά μας να το φχαριστηθούμε. Έμαθα οτι πούλησε τη θεωρία μας για τα ανόμοια τρίγωνα σε μία μεγάλη κατασκευαστική και με τα λεφτά αγόρασε ένα στόλο γρι γρι. Τα πάει καλά αν και που και που πέφτει στο ουΐσκυ. Κολυμπάει και ξαναβγαίνει όμως.
Με τον Αντριου ήταν αυτό που λένε οκ αλλά η πρώτη φλόγα είχε χαθεί. Εγώ μάλιστα έπαθα μόλυνση από ένα σκουριασμένο καρφί και πέθανα.
Ο Αντριου ως κοντινότερος συγγενής πήρε τα λεφτά του συμβολαίου της μεταθανάτιας φωτογράφησης μου, αγόρασε κι αυτός ένα στόλο γρι γρι και άρχισε να παίζει ναυμαχία με τον Φιλήμων τον γρύλο. Όποιος χάνει κάνει μασάζ στον άλλο σε πουπουλένια στρώματα.
Είναι φανερό οτι τα ξαναβρήκαν.
Comments