Radio Nowhere

Η ζέβρα Ανθή και το γήπεδο γκολφ, 2/2/17

Περνάγαμε ήσυχα τον καιρό μας κάνοντας τεχνητές αναπνοές ο ένας στον άλλο.
Μετά το γυρίζαμε στο πινάκλ ενώ στα ηχεία έπαιζαν μαγνητοφωνήσεις απ τον ήχο του ανέμου στις Ανδεις και άλλες οροσειρές.
Η Ανθή η ζέβρα ήταν η καλύτερη παρέα που είχα ποτέ και πάντα μες στα πράγματα.
Το καλύτερο μας ηταν όταν την έβγαζα φωτογραφίες και της έδειχνα το αρνητικό.
Είσαι γελοίος μου έλεγε ενώ εκανε επιτόπια άλματα να σταματήσει το νευρικό γέλιο που την έπιανε.
Την αγαπούσα όπως ποτέ δεν έχει αγαπήσει άνθρωπος ζέβρα, το ήξερε και μου ξεχείλιζε τα ποτήρια με σλιβοβίτσα κάθε πανσέληνο που την καβαλούσα και τρέχαμε στον κάμπο.
Όλη η οικογένεια της είχε φαγωθεί απ τα λιοντάρια, και κάθε 4 Αυγούστου, ημέρα μνήμης αυτής της σφαγής πηγαίναμε στο ζωολογικό κήπο και πετάγαμε γιαουρτάκια στα λιοντάρια καταρρακώνοντας τους το ηθικό.

Ηταν περασμένο Σάββατο και η Ανθή καθόταν στο τατάμι κόβοντας τις οπλές της με ένα νυχοκόπτη, είχε ξεκινήσει απ τη Δευτέρα κι όπου να 'ναι θα τέλειωνε όταν χτύπησε το κουδούνι της αυλόπορτας.
Άφησε το νυχοκόπτη στο βωμό και ισιώνοντας τις ρίγες της πήγε να δει ποιός είναι.
Απ το παράθυρο έβλεπα μόνο ένα άσπρο φορτηγάκι Isuzu με καρότσα να περιμένει.
Η Ανθή γύρισε κρατώντας ένα φάκελο Α3.
- Άνοιξε τον και διάβασε τι λέει, της είπα στίβοντας ένα πουκάμισο.
- Θέλουν ν' αγοράσουν τη γη μας να φτιάξουν γήπεδο γκολφ
- Με δικά σου λόγια, της είπα
- Θέλουν ν' αγοράσουν τη γη μας να φτιάξουν γήπεδο γκολφ, είπε
- Και τι θα γίνουν οι αφροξυλιές μας, αναφώνησα. Και τι τα ελεεινά μας νούφαρα;
- Προσφέρουν δύο εκατομμύρια και δύο ισόβιες κάρτες μέλους.
- Ε, άμαν είναι έτσι αλλάζει το πράμα, είπα.
Τρέξε πες στο φορτηγάκι να περιμένει.
Η Ανθή έφυγε καλπάζοντας ενώ εγώ ετοίμαζα τις βαλίτσες μας.
Τις φορτώσαμε στο Isuzu κι ανεβήκαμε κι εμείς στη καρότσα.

Με τα λεφτά αγοράσαμε ένα διαμερισματάκι στα Πουκέ.
Κάθε πανσέληνο η Ανθή ξεχείλιζε το ποτήρι μου σλιβοβίτσα, την καβάλαγα και καλπάζαμε στους Πουκετιανούς κάμπους.
Βρήκαμε το Πάρκο Άγριας Ζωής Πουκέ, και κάθε 4 Αυγούστου, πηγαίναμε και γιαουρτώναμε τα λιοντάρια. Πάθαιναν τέτοια νίλα που έγιναν ο περίγελος του Πάρκου Άγριας Ζωής. Τα άλλα ζώα μάζευαν υπογραφές να τα διώξουν γιατί ξεφτίλιζαν ολη την άγρια ζωή λέει.
Τα λιοντάρια όμως ως βασιλιάδες του πάρκου απέρριπταν τα αιτήματα τους.
Γκολφ δεν παίξαμε για πολύ, εκτός που έπεφτε μακρυά, εκτός που δεν μας άρεσε, η Ανθή τρελαινόταν με το πράσινο χορτάρι και το βόσκαγε ανελέητα.
Έτσι μας κήρυξαν ανεπιθύμητους.

Ο κοκκινολαίμης Ιγνάθιο και οι μπανανιές, 30/1/17

Ξεσκόλιζα τις μπανανιές έχοντας στον ώμο μου τον Ιγνάθιο τον κοκκινολαίμη να μου διαβάζει αργά και καθησυχαστικά τα δρομολόγια των τραίνων Χιροσίμα-Κόμπε.
Κάθε που γύριζε σελίδα μου ράμφιζε το λοβό μεταδίδοντας μου απαλές δονήσεις που απ το σώμα μου μεταφέρονταν στη γη κι απο κει στις μπανανιές μας.
Είμασταν ένα κλειστό κύκλωμα, μία μικρομηχανική απάθειας είχε εγκατασταθεί εντός μας και δούλευε νυχθημερόν και χωρίς σφάλματα.
Η μόνη πολυτέλεια που μας επέτρεπα ήταν τα πολύχρωμα ταϋλανδέζικα φουλάρια που του χάριζα για να καλύπτει τον κόκκινο λαιμό του για τον οποίο ντρεπόταν κι αυτό τον εκανε να κοκκινίζει ακόμα περισσότερο.

Ο Ιγνάθιο αυτό το καιρό μάζευε τα κομμάτια του από μια κατεστραμμένη σχέση με μία σουρτούκα κοκκινολαίμα.
Τα έπιανε δηλαδή ένα ένα με το ράμφος του και τα έβαζε στη σωστή τους θέση.
Η ξεδιάντροπη τον είχε αφήσει και είχε φύγει μακριά με μιά πάπια Πεκίνου. Προφανώς στο Πεκίνο θα πήγαιναν τα πουλάκια μου.

Μόλις τελείωσε με τα δρομολόγια της Τρίτης κι έκανε ένα διάλειμμα για φαλάφελ όταν ακούστηκε ο τηλέγραφος.
Ο Ιγνάθιο άφησε το μισοφαγωμένο του φαλάφελ στη ρίζα μιας μπανανιάς κι έτρεξε/πέταξε να μου φέρει το μήνυμα.
"Καταφθάνω σε μία βδομάδα.
Μη φάτε φέρνω πάπια"
Καμία υπογραφή, κανένα σημάδι αποστολέα.
Σαν όλα να διαρράγηκαν σε μια στιγμή, σα να σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους και στα χίλια κύματα.
Ο Ιγνάθιο άρχισε να τρέμει και το κόκκινο στο λαιμό του να γυρίζει σε βυσσινί και μετά σε αχνό μελιτζανί. Αν γύριζε στο βαθύ μελιτζανί παει το χάναμε το φιλαράκι.
Του έφερα τα ταυλανδέζικα φουλάρια που τον ηρεμούσαν, να τον σκεπάσω.
- Οχι, όχι αυτά, μου ψέλλισε μέσα στα ρίγη του. Τα Ινδικά φέρε μου, τα Ινδικά.
Ετρεξα και τα ´φερα. Τον σκέπασα. Αμέσως οι ανταύγειες του βελτιώθηκαν, το τρέμουλο σταμάτησε, ανασηκώθηκε, πήρε το σαμισέν του κι άρχισε να παίζει το Βροχή στo δάσος των μπαμπού, βροχή και στη καρδιά μου.
Κάθισα όσο πιο διακριτικά μπορούσα απέναντι του στο περβάζι κρατώντας αγκαλιά μια τεράστια υδρόγειο.
Από τότε που η σκορδόπιστη του τον παράτησε με την πάπια, η λέξη πάπια του προκαλούσε αναφυλαξία.
Μάλιστα όπως μου είχε εκμυστηρευτεί φοβόταν οτι είχε περάσει στο DNA του. Φαντάζεσαι, μου είχε πει με αγωνία να το περάσω στους απογόνους μου και να έρχονται οι κυνηγοί στα στέκια μας φωνάζοντας Πάπια, πάπια, πάπια και όλοι οι κοκκινολαίμηδες να πέφτουν ξεροί από τα κλαδάκια τους;
Καταστροφή.
Του έφτιαξα ένα κοκτέιλ Σεξ ον δε γουντς και του είπα το σχέδιο που σκάρωσα.
Σε ακτίνα πέντε χιλιομέτρων απ τη φάρμα θα φτιάχναμε ένα κυκλικό ναρκοπέδιο. Κανένας δεν θα μπορούσε να πλησιάσει, κανένας δεν θα μπορούσε να μπει ή να βγει.
Με αγκάλιασε με τα φτεράκια του και μου έδωσε ένα τρυφερό ράμφισμα στη μύτη. Κοκκίνισα.
Σε μία βδομάδα το ναρκοπέδιο ήταν έτοιμο.
Όλα στην εντέλεια.
Καθίσαμε αραχτοί στη βεράντα πυροβολώντας που και που τις μαϊμούδες που ανέβαιναν στις μπανανιές μας.
Άλλες τις πετυχαίναμε, άλλες όχι.
Κοιμόμασταν στις φυλλωσιές όταν ακούσαμε τις νάρκες να σκάνε.
Ο Ιγνάθιο κοίταξε ψηλά στον ουρανό. Κάτι ελάχιστα πούπουλα τα παράσερνε ένα απαλό αεράκι, τα στροβίλιζε και τα πήγαινε νότια.
Πήρε τον πίνακα δρομολογίων Φουκουόκα-Καγκοσίμα κι άρχισε να μου τον σιγοτραγουδάει.

Αποστολή στη Κατερίνη, 19/1/17

Μπήκαμε στο πλυντήριο αυτοκινήτων οι δυο μας χωρίς αυτοκίνητο.
Μου κράταγε το χέρι κι εγώ έπαιζα στο κινητό καθώς μας έραιναν μουσκεμενες πετσέτες και σαπουνάδες.
Ήταν το καλύτερο one night wash στον αξιοδάκρυτο βίο μου.
Της έγραψα μία ωδή, της την έστειλα με κούριερ μού απάντησε με ενα lol re file στο κινητό.
Δεν μπορώ να πω ότι την ξέχασα, μετά απο τρία και μισό διαζύγια έπρεπε να φροντίζω να ξεχνάω άλλα πράγματα, σημαντικότερα.
Είχα ξεκινήσει μία βιοτεχνία μικροφωτιστικών, ειχα σπίτια πολλά, εξοχικά και σπα αλλά ευτυχία μηδέν.
Τον ελεύθερο χρόνο τον πέρναγα να λούζομαι με πολωνικές μπύρες και να κοιτάω ψηλά.
Ειχε πιαστεί ο σβέρκος μου.
Ο γιατρός μου όλο μου έλεγε να ξεκινήσω γυμναστική και να τα φτιάξουμε.
Δεν ήξερα ποιό ηταν χειρότερο.
Ξεκίνησα το δεύτερο, ένιωθα ολη την ώρα πιασμένος. Αλλη μία αποτυχία.
Ήμουνα στα χείλη του γκρεμού, έρμαιο.
Έτσι όταν μου τηλεφώνησε μετά τόσα χρόνια την γνώρισα, και τη ρώτησα που μπορούμε να βρεθούμε σήμερα ή αύριο.
Την αισθάνθηκα σκεφτική και την ρώτησα αν είχε πεθάνει κάποιος δικός της.
Ναι, μου είπε. Ο δεύτερος μου σύζυγος, απο δηλητήριο στο καφέ, αλλά φάνηκε σαν αυτοκτονία καθώς την ίδια στιγμή του φύτευα μια σφαίρα στ αυτί του.
Lol, της είπα πιστεύοντας οτι πήρα μία έστω μικρή ρεβάνς.
Τα άφησε όλα σε μία ξαδέλφη του στο Νομό Πιερίας, συνέχισε με πίκρα. Θέλω να πας και να την καθαρίσεις και ύστερα μισά-μισά.
Συμφώνησα και πήρα το πρώτο κτελ.
Η ξαδέλφη γύρναγε στα μπαρ της περιοχής, έπινε και έγραφε τετράστιχα που μετά τα πολτοποιούσε σε ενα φορητό μαραφέτι που είχε συνέχεια μαζι της.
Τα υπολείμματα τα έβαζε στις φόδρες τυχαίων περαστικών μαζί με παλιά νομίσματα, πενταροδεκάρες που δεν αξιζαν μία.
Ηταν μοιραίο να την ερωτευτώ κι έτσι κι έγινε.
Γοητεύτηκε αυτή απο εμένα κι εγω απο αυτήν.
Γυρνάγαμε στα μπαρ της Κατερίνης και των περιχώρων. Πίναμε και γλεντάγαμε.
Φάγαμε όλη την κληρονομια σε ουΐσκια και ξηρούς καρπούς.
Μολις τα φάγαμε όλα χάσαμε το ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον.
Πήρα την άλλη να μου βγάλει εισιτήρια να γυριαω στη πρωτεύουσα.
Loi μου είπε.
Ειχε την τελευταία λέξη, κι αυτο ηταν το χειρότερο.
Εμεινα Κατερίνη.

Ο παπαγάλος Ασημάκης και οι μικροσωλήνες, 17/1/17

Είχε ακουμπήσει σε μία παλέτα από δωδεκάιντσες γαλβανιζέ σωλήνες και με κοίταζε προκλητικά.
Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω ένα μουγκρητό.
Πως να ξεχάσω;
Το να μ' αφήσει μόνο μου με δώδεκα παιδιά, δικά μας τα περισσότερα χωρίς βέβαια να ξέρω ποιά, και να το σκάσει μ' εκείνο το νάνο μόνο και μόνο επειδή ήξερε να κάνει καλό -τι καλό; τέλειο- κατακόρυφο στο πολ ντάνσινγκ δεν ήταν κάτι που ξεπερνιόταν εύκολα.
Τα παιδιά βέβαια τα πούλησα όλα σε πολύ καλή τιμή σε περιοδεύοντες θιάσους που έκαναν στάση έξω απ την καλύβα για νερό και φιλανθρωπίες.
Ηθελα βέβαια να κρατήσω καναδυό αλλά δεν άφησα να με καταβάλλει το συναίσθημα.
Με τα λεφτά αγόρασα ένα σκλάβο κι ένα παπαγάλο τον Ασημάκη, και οι τρεις μας χτίσαμε αυτή την αυτοκρατορία στη παραγωγή σωλήνας. Η δε κυριαρχία μας στην αγορά μικροσωλήνων ήταν απόλυτη. Το όνομα μου ταυτίστηκε για δεκαετίες μ' αυτές. Ελεγε ο άλλος μικροσωλήνα και κατευθείαν σού ερχόταν στο μυαλό Μωραϊτης. Σαξές λέγεται αυτό.
Τώρα τι ήθελε να μου παραστήσει; την καβουρομάνα; Τι;
Εβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα απ' την τσέπη της αλλά μόλις είδε να τη σημαδεύω με μία βαλίστρα τα ξανάβαλε μέσα.
Ακούμπησα τη βαλίστρα στο εικονοστάσι, δίπλα στα στέφανα, και της πρόσφερα ένα μικρό σκαμνί να κάτσει.
Εγώ πίσω απ' την προεδρική καρέκλα του γραφείου την επόπτευα καθώς προσπαθούσε να μαζέψει τα πόδια της. Φευγάτοι πόντοι απ' το καλτσόν, λασπωμένες γόβες, φαγωμένα νύχια. Παράκμαζε με στυλ αλλά χωρίς φαντασία. Την αγάπησα.
- Θέλω μιά δεύτερη ευκαιρία, είπε κοιτώντας με απο χαμηλά
- Μήπως η ταμπέλα έξω γράφει Δεύτερες Ευκαιρίες, έγρουξα. Μικροσωλήνες Μωραϊτης γράφει.
- Σε παρακαλώ, είπε τρεμουλιαστά.
Λύγισα. Βασικά μου άρεσε να λυγίζω. Το να λυγίζω ήταν το καλύτερο μου.
- Εντάξει, θα κρατάς τα βιβλία. Οχτάωρο. Πενθήμερο. Θα κοιμάσαι στην αποθήκη και θα τρως στη καντίνα στην Εθνική.
Πήγε να μου φιλήσει τα χέρια αλλά με μία χορευτική φιγούρα την απέφυγα.
Από τότε άρχισε να κρατάει τα βιβλία με θαυμαστή συνέπεια. Ξεκίνησε με ένα που το κράταγε και με τα δύο χέρια για να φτάσει στο τέλος να κρατάει δώδεκα, όσα και τα παιδιά μας, από έξι στο κάθε χέρι.
Η επιχείρηση άνθιζε και έβγαζε καινούριους καρπούς, σε μορφή μικροσωλήνων πάντα.
Στο Διοικητικό Συμβούλιο, ο Ασημάκης καθισμένος στον ώμο μου έλεγε να μην την εμπιστεύομαι, του έλεγα Παράτα μας κι αυτός θύμωνε κι έπιανε ένα ακορντεόν κι έπαιζε το Indian Summer προσπαθώντας να με λυγίσει. Κι εγώ λύγιζα.

Φλεβάρης.
Η βροχή έπεφτε πάνω στους σωλήνες κι αλλού.
Κοιμόμουν στη παράγκα, ο Ασημάκης δίπλα στο κλουβί του με ανοιχτό το πορτάκι.
Δεν τους ακούσαμε όταν μπήκαν.
Ο νάνος μού έβαλε ένα στουπί στο στόμα και κάθισε στο στήθος μου, η λεγάμενη κυνήγαγε τον Ασημάκη στο δωμάτιο, αλλά αυτός αγκαλιά με το ακορντεόν του πέταξε απ' το ανοιχτό παράθυρο.
Μου ζήτησαν να τους μεταβιβάσω όλη την επιχείρηση αλλιώς θα με γέμιζαν τατουάζ. Λύγισα.

Περιπλανήθηκα ώρες πολλές μέχρι να βρώ τον Ασημάκη μέσα σε κάτι φοσολιές. Εδειχνε ταλαιπωρημένος μα μόλις με είδε άρχισε να παίζει το So What. Εγειρα στο φτερό του και έκλαψα πικρά.
Κάναμε ντουέτο και παίζαμε μπίμποπ σε διάφορους κλειστούς χώρους. Επουλώναμε τις πληγές μας. Στ' αρχίδια μας όλα.

Στη Ναυτεμπορική διάβασα ότι οι μικροσωλήνες Μωραϊτη ξεπούλησαν όλο το στοκ σε διάφορα καμπαρέ και νάιτ κλαμπ.
Οι θαμώνες τους να ξέρετε ότι κάθε πολ ντάνσινγκ που βλέπετε στηρίζεται πάνω σε ένα σωλήνα Μωραϊτη.

Ο γρύλος Φιλήμων και η μετά θάνατον φωτογράφιση, 15/1/17

Είχα κάνει ένα πολύ καλο συμβόλαιο για μια μετά θάνατον φωτογράφιση.
Θα πληρωνόμουν αδρά μόλις τυπώνονταν οι φωτογραφίες σε πολυτελέστατο άλμπουμ απεριόριστου αριθμού αντιτύπων που έτεινε στο άπειρο.
Μιλάμε για πολύ χρήμα.
Έτσι ήμουνα ελεύθερος να σχεδιάσω τις επόμενες κινήσεις μου, κι αν ειχα όρεξη και τις μεθεπόμενες, χωρίς το άγχος που με ταλαιπωρούσε κάθε Πέμπτη απόγευμα.
Σχημάτισα τον αριθμό του παλιού κολλητού, του Φιλήμων του γρύλου, που τον ειχα στο στρατό στη μέσα τσέπη του επενδύτη όταν έκανα σκοπιά και όποτε εκανα τσιγάρο γρύλιζε.
Είχαμε καιρό να μιλήσουμε κι απ τη φωνή του κατάλαβα οτι είχε αφήσει μούσι.
- Ετοιμάζω ένα άγριο κολπάκι Φιλήμονα και θέλω να ξέρω αν θες να είσαι μέσα
- Γρυ
- Οκ, χαίρομαι. Πρόκειται για μια μικρή ανασκαφή που θα κάνουμε κάτω απ τη Μητρόπολη. Έχω φέρει λαθραία κάμποσα εκσκαφτικά τσέπης απ το Ιράκ, τα έχω παρκάρει κάτω απ το γραφείο μου, δίπλα στο πολύμπριζο. Τι λες;
- Γρυ
Αυτό σήμαινε οτι ήθελε να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα να φάμε από ένα μήλο και θα τα ξαναλέγαμε.
Σε δύο μέρες τα ξαναείπαμε. Κανονίσαμε να βρεθούμε στη καφετέρια Νάνος Σκύλος απέναντι απ την Μητρόπολη να τα πούμε.
Αγκαλιαστήκαμε σταυρωτά και μετά ανάψαμε από έναν ατμιστή. Άπλωσα πάνω στο τραπέζι αυτά που ειχα φέρει. Έναν εκσκαφέα, ανθοϊάματα Μπάχ, δύο βιτρώ από τον καθεδρικό ναό του Μπρνο, κι ένα σετ βεντούζες πλάτης.
Αυτός με τη σειρά του άπλωσε μία δωδεκάδα χειρόγραφα σημειώματα του Κλάους Αουγκεντάλερ, έξι μέτρα σχοινί απλώματος, μία φορητή συσκευή καθαρισμού ισχίων, και μία καρέκλα φακίρη με τον φακίρη της επάνω που μου τον σύστησε ως Αντριου.
Μου είπε οτι συζούσε με τον φακίρη εδώ και μία πενταετία, είχε μυηθεί στη θεωρία του, κάτι για παγκόσμια ψυχή και ανόμοια τρίγωνα, και ακολουθούσε τις πρακτικές του, για παράδειγμα κοιμόταν κι αυτός σε κρεβάτι με καρφιά χωρίς κανένα πρόβλημα.
Αυτό μου προκάλεσε ένα τσίμπημα στα οπίσθια.
Αμέσως κατάλαβα ότι η συνάντηση μας θα έπερνε άλλη τροπή.
Ο φακίρης καθάρισε το λαιμό του και άρχισε να μιλάει για συνεκτικές δυνάμεις που αν και στα όρια του σύμπαντος ήταν αμελητέες εδώ δεν ήταν και τόσο. Σχεδίασε και κάποια τρίγωνα που αμέσως κατάλαβα οτι ήταν ανόμοια και αυτός μου έδωσε συγχαρητήρια, ήταν φανερό οτι ειχα φωτιστεί είπε.
Από τότε γίναμε τρίο και γυρνάγαμε μαζί στα μαγαζιά του κέντρου, πότε σε ακριβά εστιατόρια και πότε σε παλαιοπωλεία όπου ο Αντριου έψαχνε καρφιά αντίκες για το στρώμα του που είχε γίνει στρώμα μας.
Περάσαμε ωραία και πνευματικά δύο χρονάκια έτσι μέχρι που ο Φιλήμων άρχισε να παραπονιέται οτι δεν του κάναμε χώρο στο στρώμα και ούτε τον προτιμούσαμε στις περιπτύξεις μας. Μας έφερε σε δύσκολη θέση και μάλλον το φχαριστήθηκε. Μετά τα μάζεψε κι έφυγε και ήταν η σειρά μας να το φχαριστηθούμε. Έμαθα οτι πούλησε τη θεωρία μας για τα ανόμοια τρίγωνα σε μία μεγάλη κατασκευαστική και με τα λεφτά αγόρασε ένα στόλο γρι γρι. Τα πάει καλά αν και που και που πέφτει στο ουΐσκυ. Κολυμπάει και ξαναβγαίνει όμως.
Με τον Αντριου ήταν αυτό που λένε οκ αλλά η πρώτη φλόγα είχε χαθεί. Εγώ μάλιστα έπαθα μόλυνση από ένα σκουριασμένο καρφί και πέθανα.
Ο Αντριου ως κοντινότερος συγγενής πήρε τα λεφτά του συμβολαίου της μεταθανάτιας φωτογράφησης μου, αγόρασε κι αυτός ένα στόλο γρι γρι και άρχισε να παίζει ναυμαχία με τον Φιλήμων τον γρύλο. Όποιος χάνει κάνει μασάζ στον άλλο σε πουπουλένια στρώματα.
Είναι φανερό οτι τα ξαναβρήκαν.

Το ελαφάκι Τσίκο και το χρηματιστήριο, 13/1/17

Είχαμε κατασκηνώσει στο Θεσσαλικό κάμπο και απλώναμε μπεπανθέν ο ένας στην πλάτη του άλλου.
Έξω απ τη σκηνή έβρεχε καταρρακτωδώς και μπουμπούνιζε.
Ο Τσίκο το ελαφάκι μου χτύπησε τον ώμο, σημάδι οτι τελείωσε την επάλειψη και πήγε να πλύνει τα πόδια του.
Ανασκελώθηκα και άφησα ένα ρέψιμο που μύριζε αγριοβότανα.
Ο Τσίκο γύρισε με μιά τρομπέτα και άρχισε να παίζει το Flamengo sketches.
Έβγαλα το χάρτη και σκεφτόμουν προς τα που να κατευθυνθούμε μετά. Ο Τσίκο μόλις τελείωσε έβαλε τη τρομπέτα στο κώλο του, με πλησίασε και έσκυψε κι αυτός πάνω στο χάρτη.
- Άκουσα έχει ξεκινήσει μιά ιστορία με λαθρεμπόριο υδατανθράκων στο νομό Πέλλας, είπε. Πολύ χρήμα.
- Το ξέρω, του είπα, εγώ το ξεκίνησα. Αλλά πολύ μικρό μάρτζιν πρόφιτ. Λέω να πάμε βόρεια, οι Κινέζοι έχουν ανεβάσει τις τιμές του νεροκάρδαμου στα ύψη γιατί λέει αν το κάμεις σούπα με γαρμπιλάκι ψιλό κάνεις τη γυναίκα να νομίζει οτι καβαλάει χρυσό δράκο και κάνει σούζες.
- Τα ίδια μου 'λεγες και για ρόφημα καλέντουλας με αμμοκονίαμα και γεμίσαμε άμμο την αποθήκη στο Σχηματάρι. Αν δεν γυρίσει η κατάσταση στην οικοδομή πάμε για φούντο
- Αφού δεν βρίσκαμε καλέντουλα, την είχαν στοκάρει όλη οι Κινέζοι για να ρίξουν την τιμή του αμμοκονιάματος, αυτός ηταν εξαρχής ο σκοπός τους. Εχουν οικοδομικό οργασμό εκεί πέρα.
- Και που το ξέρουμε οτι δεν κανουν το ίδιο για να ρίξουν τις τιμές στο ψιλό το γαρμπιλάκι;
- Γιατί το νεροκάρδαμο τωρα θα βγει, δεν εχουν προλάβει να στοκάρουν. Ετσι και να ανεβάσουν τις τιμές εμείς θα είμαστε καβάλα
- Αυτά με τις καβάλες να τα ξεχάσεις, ρουθουνισε ο Τσίκο. Ειχα πιεί πολυ εκείνο το βράδυ
Το κοίταξα προβληματισμένος. Δεν είχα αντιληφθεί οτι τον ειχε πειράξει τόσο. Λες γι αυτό να γύρναγε συνέχεια με μια τρομπέτα στο κωλο; Για προστασία;
Μαζέψαμε τη σκηνή, τη φορτώσαμε στο Lada Niva και τραβήξαμε βόρεια για τις πηγές του νεροκάρδαμου.
Εκεί βγάλαμε όλο το καλοκαίρι, μαζέψαμε χιλιάδες κιλά που τα δεματοποιήσαμε και τα στοιβάξαμε σε ωραίους τριαδικούς σχηματισμούς σύμφωνα με το μάνιουαλ.
Οταν σταματάγαμε τη δουλειά διαβάζαμε φωναχτά ο ένας στον άλλο τις αυτοβιογραφίες μας. Ταυτόχρονα.
Παρόλο που αυτό μας έφερνε κοντά ο Τσίκο αρνιόταν επίμονα να πιεί μία θυμαρίσια ρακή μαζί μου και ποτέ δεν ξανάπαιξε την τρομπέτα του.
Ενα μεσημέρι έφτιαξα μια σούπα απο νεροκάρδαμο μαζί με γαρμπιλάκι, το πιο ψιλό που βρήκα.
Φάγαμε μαζί με τον Τσίκο και μετά ξαπλώσαμε αφου ψιθυρίσαμε από μία ουπανισάδα ο ένας στο αυτί του άλλου.
Μας είχε πάρει για τα καλά ο ύπνος οταν άκουσα περίεργα θροΐσματα με κάτι το φολιδωτό στο βάθος τους.
Άνοιξα τα μάτια για να δω τον Τσίκο καβάλα σε ενα χρυσό δράκο να κανουν σούζες στον ουρανό.
- Τσίκο, Τσίκο φώναξα με αγωνία
- Α γαμήσου κι εσύ και οι επενδύσεις σου, μου βέλαξε με μίσος και κάτι μου πέταξε.

Μια τρομπέτα που με πέτυχε στο δοξαπατρί.

Λεφτά στη πιτζάμα, 13/1/17

Πάντα κοιμάμαι με όλα μου τα λεφτά στη τσέπη της πυτζαμας. Κι αυτό γιατί κάνω πολυέξοδα όνειρα, να ´χω να πληρώνω χωρίς να χρειάζεται να υποχρεώνομαι σε κανένα.
Να εχτές έβλεπα ότι ειχα καλέσει μιά μπάντα με χάλκινα στη κηδεία μου και με είχε φάει η αγωνία πως θα τους πληρώσω αφού ήμουνα πεθαμένος.
Αφού λέει σηκώθηκα απ τη κάσα με τις πιτζάμες και τους έραινα με πεντάευρα, για να φτουράνε.
Πετάξανε τα χάλκινα κι αρχίσανε να τρέχουνε πανικόβλητοι.
Βούτηξα μια τρομπέτα κι άρχισα να παίζω ένα παλιό σκοπό.
Ξύπνησα άφραγκος.

Η λιμπελούλα Χλόη και οι άσπρες πετσέτες, 12/1/17

Εκείνο τον καιρό έβγαζα το λαδάκι μου κλέβοντας άσπρες πετσέτες γυμναστηρίων και πουλώντας τες στη μαύρη αγορά.
Είχα συνδρομές σε καμιά δεκαριά και τα απαλλοτρίωνα σιγά, κυκλικά, περιοδικά και κάθε τόσο.
Σιγά σιγά τα γυμναστήρια βαραγαν διάλυση, η έλλειψη άσπρων πετσετών τα γονατιζε, οι γυμναζόμενοι δεν είχαν που να σκουπιστουν και σκουπιζονταν ο ένας στο μανίκι του άλλου. Καμιά φορά και στο γιακά. Πολλές παρεξηγήσεις είχαν γίνει τότε αλλά και πολλά ειδυλεια ειχαν ξεκινήσει με αφορμή αυτά τα σκουπισματα. Άλλα απ' αυτά κατέληξαν σε γάμους και άλλα σε πολύ δυσάρεστες καταστάσεις όπως εξαρθρώσεις ώμων και ομαδικά όργια τη συνοδεία κέλτικης άρπας.
Γενικά ένιωθα ότι έκαμα τον κόσμο να γυρίζει. Είναι αυτό που λένε για τις πεταλούδες του Πεκίνου αν με πιάνετε.
Τα γυμναστήρια για να επιβιώσουν, μοιραία στρεφονταν στην μαύρη αγορά για να καλύψουν την έλλειψη σε άσπρες πετσέτες.
Την οποία μαύρη αγορά ήλεγχα πάλι εγώ με τη βοήθεια της πιστής (; ) μου φίλης, της σαύρας της Καρλότας.
Αυτή καθόταν πίσω απο ενα γραφείο και σήκωνε τα τηλέφωνα καπνίζοντας πούρα αλάνας. Τα σήκωνε όλα με τη σειρά και μετά τα άφηνε πάλι στη θέση τους.
Στα διαλείμματα παίζαμε παρτίδες ματζόνγκ και αν έχανα έπρεπε να την αφήσω να κουλουριαστεί στη μασχάλη μου φυσώντας μου τον καπνό στη μούρη ενώ εγώ απάγγελνα ποίηση, κυρίως δική της αλλά και φίλων της.
Εάν κέρδιζα με άφηνε να καπνίσω το πούρο της που σιχαινομουν, με έπιανε ναυτία και έπεφτα σε κώμα. Οταν ξυπναγα όλα δούλευαν ρολόι που και χαλασμένο δείχνει δυο φορές τη μέρα τη σωστη ώρα, αν δε παει πολύ γρηγορα τη δείχνει και περισσότερες.
Ηταν καλές εποχές, ζούσαμε λιτά και τα θέλαμε ολα δικά μας.
Τα γυμναστήρια την ψυλιαστηκαν τη δουλειά κι άρχισαν να βάζουν μικροτσίπ και τζιπιές στις άσπρες πετσέτες. Η Καρλότα όμως ηταν τσακάλι και σκέφτηκε να βγάζουμε τα μικροτσίπ και τα τζιπιές και να τα πουλάμε σε μια δεύτερη μαύρη αγορά.
Την οποία ήλεγχα πάλι εγώ με τη βοήθεια μιας άλλης πιστής (; ) φίλης, μιάς λιμπελούλας, της Χλόης που έτρωγε χλόη.
Αυτή ούτε κάπνιζε, ούτε είχε πάθος με το τζόγο. Τα μόνα χόμπυ της ήταν η χλόη και οι μακρινές πεζοπορίες.
Αυτό μας έφερε πολύ κοντά γιατί κι εμένα μ άρεσε να πεζοπορώ ακούγοντας συμφωνημένη μουσική. Συμφωνούσαμε δηλαδή με τη Χλόη από πριν τι μουσική θ ακούσουμε και την ακούγαμε.
Γυρίσαμε έτσι σε πολλά μέρη με τον κατάλληλο εξοπλισμό.
Σιγά σιγά και όπως ηταν αναμενόμενο αυτό εξελίχτηκε σε σοβαρό ειδύλλιο.
Μόλις φτάναμε σε κάποιο ξέφωτο η Χλόη ξάπλωνε στη χλόη ενώ εγώ την έραινα με ψιλοτριμμένη χλόη. Αυτό της έφερνε υψίσυχνους οργασμούς που μου τους ανταπέδιδε ξύνοντας με σε σημεία που δεν έφτανα.
Μία σχέση πρότυπο.
Κάποιος όμως σφύριξε στο αυτί της Καρλοτας τι έπαιζε με εμένα και τη Χλόη, αυτή σκύλιασε και σταμάτησε να σηκώνει τα τηλέφωνα.
Το αποτέλεσμα ήταν η μαύρη αγορά της ασπρης πετσέτας να καταρρεύσει και να παρασύρει μαζί της την μαύρη αγορά των μικροτσίπς.
Μάθαμε για την πτώχευση ενώ διασχίζαμε με τη Χλόη ένα φαράγγι στα Απαλάχια.
Της είπα, Χλόη δεν έχω μία, τι θα κάνουμε;
Προς μεγάλη μου έκπληξη, χωρίς να πει κουβέντα, πέταξε μακριά παίρνοντας μαζί της όλους τους χάρτες.
Με έπιασε τέτοια απελπισία που ευχαρίστως θα έκανα ένα πούρο.
Αλλά φευ ...
Με βρήκε μετά από μέρες ενα καραβάνι που μετέφερε χαλκό σε σακουλάκια.
Με περιέλθαψαν και μου τραγούδησαν σκοπούς της ερήμου.
Με άφησαν στην πρώτη πόλη που συναντήσαμε όπου βρήκα δουλειά στο ταχυδρομείο.
Μόνιμη.

Ο σκώρος Φοίβος και οι τίτλοι ιδιοκτησίας, 11/1/16

Εκείνο τον χειμώνα τον έβγαλα με ουΐσκυ και καλοσύνη.
Τα βράδυα ξεγέλαγα μικρά γατάκια τάζοντας τους καραμέλες και μόλις πείθονταν να μ' αφήσουν να τα χαϊδέψω τα πέταγα ψηλά και τα ξανάπιανα. Στις δέκα απογειώσεις είχαν πάθει νευρικό κλονισμό και δεν θα ξαναπλησίαζαν καραμέλα στη ζωή τους.
Θα μεγάλωναν και θα είχαν κατάγερα δόντια ως τα βαθειά τους γεράματα.
Ναι, είχα την καλοσύνη άβγαλτης νοσοκόμας.
Την υπόλοιπη ημέρα συνέθετα φούγκες για πιάνο, βιολί και σφυρίχτρα, κάτι πολύ απαιτητικό γιατί έπρεπε να παίζω μόνος μου και τα τρία όργανα αλλά παρ' όλα αυτά συνέθεσα δώδεκα που μετά σκληρό παζάρι τις πούλησα σε ένα κατασκευαστή ασανσέρ αποτην Τιχουάνα. Αν ποτέ πάτε στην Τιχουάνα και μπείτε σε ασανσέρ είναι πολύ πιθανό να ακούσετε τις φούγκες μου.
Όλα δηλαδή κυλούσαν ήρεμα και χωρίς εκπλήξεις μέχρι τη στιγμή που εκδηλώθηκε μια παλιά αλλεργία που είχα στην μαύρη φορμάικα. Νόμιζα οτι την είχα ξεπεράσει γι αυτό και απ τη χαρά μου ειχα φροντίσει όλα μου τα έπιπλα να είναι απο μαύρη φορμάικα.
Κλείστηκα λοιπόν στο πατάρι και περίμενα βοήθεια. Η αλλεργία εκτός από φαγούρα στα πέλματα μου έφερνε και παραισθήσεις κι έτσι νόμιζα οτι άκουγα όλα τα έπιπλα απο κάτω να φέρνουν γύρω γύρω στο σπίτι και να με ψάχνουν. Αν δεν σας έχει κυνηγήσει ποτέ σκαμπό από μαύρη φορμάικα δεν ξέρετε τι θα πει φόβος.
Ήταν εκεί, σε αυτή την απομόνωση που γνώρισα τον σκώρο τον Φοίβο και γίναμε φίλοι καρδιακοί. Ηταν αραχτός και κάτι μασούλαγε, νομίζω κάτι παλιούς τίτλους ιδιοκτησίας της Λεωφόρου Βουλιαγμένης, το ρευμα προς Βούλα συγκεκριμένα, αλλά εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να πω σε κάποιον τον πόνο μου κι ένα ώμο να γείρω. Κι έγειρα στον ώμο του σκώρου. Του Φοίβου.
Με άκουσε προσεκτικά και με υπομονή και στο τέλος δέχτηκε να γίνω μέλος της αυλής του.
Ωραίες εποχές εκείνες στην αυλή του σκώρου.
Ολη μέρα παιχνίδι και μασούλημα τίτλων ιδιοκτησίας. Φίνα περνάγαμε.
Αφού μασουλήσαμε όλους τους τίτλους ο Φοίβος είπε Πάω κάτω να καθαρίσω. Μη, του λέω, είναι επικίνδυνα. Χαμογέλασε και μου 'κλεισε το μάτι. Το κράτησα κλειστό όσο κάτω διεξαγόταν μάχη φοβερή. Μετά πολλές ώρες άκουσα όλα τα έπιπλα να το σκάνε με βαθειές δαγκωματιές στα πόδια και σε άλλα κατασκευαστικά τους στοιχεία.
Κατέβα, μου φώναξε μόλις τα παντα ηρέμησαν.
Ήπιαμε μπύρες και λεμονάδες μπροστά στο τζάκι να το γιορτάσουμε.
Μόλις κάναμε κεφάλι πήραμε από ενα σακούλι καραμέλες και βγήκαμε να βρούμε γατάκια.
Οι καιροί της καλοσύνης ειχαν επιστρέψει.
Μια φούγκα ήδη τριγύριζε στο μυαλό μου.
Μόνη της.

Το χέλι Ρικάρντο και ο οργασμός με τα ψάθινα, 10/1/16

Είχαμε καθίσει στο ακρόπρωρο καθαρίζοντας στιχάκια εγώ και, ο σύντροφος μου στα εύκολα και στα δύσκολα, το χέλι μου ο Ρικάρντο.
Πέταγα τα στιχάκια μέσα στο γυάλινο κουβαδακι του κι αυτός τα καθάριζε και μου τα έδινε πίσω καθαρισμένα.
Στο ενδιάμεσο πέταγε και κάποιον από τους περίφημους χρησμούς του αυτούς που μας είχαν χαρίσει πλούτη, εξορίες και φυλακές.
Τώρα οι μπουρμπουλήθρες που έβγαζε είχαν μεγαλώσει, σημάδι ότι ηταν έτοιμος για άλλον ένα, και να τον ξεστόμισε
- Τον μήνα που αρχίζει απο Φι
Θα μας καρφώσει ενα καρφί
Και τον αμέσως επόμενο
Θα μας διαλύσουν το λυόμενο
- Α ρε Ρικάρντο, μες στην αισιοδοξία είσαι συνέχεια, του αντέτεινα χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν άρχισα να ανησυχώ σφόδρα για το λυόμενο μας στον κάμπο των Μεγάρων που είχαμε χτίσει με τις οικονομίες μας και πηγαίναμε να δούμε όποτε άνθιζαν οι κρόκοι της Κοζάνης και γέμιζε ο κάμπος της Κοζάνης αυτό το υπέροχο κροκί του κρόκου, μια ομορφιά.
Όσο για το κάρφωμα ήμουν ήδη υποψιασμένος, η Ζιζί η κοντόθωρη απ το καμπαρέ Πρόστυχη Ταμπακιέρα Μου είχε δείξει τις προθέσεις της.
Έχοντας την σπάνια πάθηση Αφοκάντο - Φον Μίσσες ερχόταν σε ξαφνικούς οργασμούς στη θέα και μόνο ψάθινων αντικειμένων που έβριθαν στην περιοχή. Με τα χρόνια η πάθηση επιδεινώθηκε και οι ακάλεστοι οργασμοί έρχονταν ακόμα και στην σκέψη των ψάθινων.
Τυχαία ανακάλυψε ότι το φάρμακο γι αυτό το γλυκό βασανάκι της ήταν η παρουσία μου κοντά της, αφού αν ήμουν σε λιγότερο απο πέντε μέτρα κοντά της, το ταλαιπωρημένο κορμάκι της μεταμορφωνοταν και πάγωνε σε μία ανηδονική ύπαρξη κάτι που τγς πρόσφερε τεράστια ανακούφιση και κατέληξε να με ερωτευτεί παθιασμένα κάτι που ενίσχυε την φαρμακευτική ανοργασμική επίδραση πανω της.
Δεν κρύβω οτι κι εγώ απολάμβανα αυτή τη μοναδική σχέση αλλά η μοίρα το έφερε να γνωρίσω τη Ζουζού τη πλατύστερνη όπου η επίδραση μου πάνω της ήταν ακόμα πιο συντριπτική, συγκεκριμένα την έπαιρνε ο ύπνος με το που με έβλεπε να στρίβω τη γωνία.
Ο έρωτας μας όπως καταλαβαίνετε ήταν αναπότρεπτος αλλά το ότι αφησα τη Ζιζή με το που άρχισε το Φεστιβάλ του Ψάθινου στη πόλη, έρμαιο εκατοντάδων ημερήσιων οργασμών, ήταν κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να μου συγχωρήσει.
Και ο Ρικάρντο είχε δίκιο πάλι αλλά ποτέ δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε τη σφοδρότητα της εκδίκησης της.
Έστριβα απ τη γωνία και περίμενα να δω το γνώριμο αγαπημένο θέαμα, τη Ζουζού να σβήνει μόλις με βλέπει και να πέφτει σε έναν ευεργετικό και για τους δυο μας λήθαργο.
Αυτό που είδα όμως ήταν ένα γερό χτύπημα.
Η Ζουζού γούρλωσε τα ματια της μολις με ειδε και παραδόθηκε σε εναν βαθύ οργασμό, τελείως ανάρμοστο.
Η απελπισία για τον χαμένο παράδεισο με κατέβαλλε και απομακρύνθηκα κλαίγοντας.
Η Ζιζή που περίμενε κρυμμένη πίσω απο ενα κοντέινερ πετάχτηκε μπροστά μου και μου έφερε μπροστά στα μάτια ένα μικρό πάνινο πλατύστερνο κουκλάκι με ένα καρφί στο ευαίσθητο σημείο του.
- Αν δεν γυρίσεις σε μένα σειρά έχει το λυόμενο, μου φώναξε στα μούτρα.
Κατανικημένος, με σκυμμένο το κεφάλι αναγκάστηκα να δεχτώ τον σχεδόν γενναιόδωρο εκβιασμό της.
Για να γιορτάσουμε την επανένωση μας πήγαμε παρεΐτσα στο Φεστιβάλ του Ψάθινου που η Ζιζή το διέσχισε όλο τελείως αγέρωχη και παγωμένη αν και χαρούμενη.
Μάλιστα αγοράσαμε από ενα ψάθινο καπέλο, ενα σετ ψάθινες καρέκλες και πήγαμε και καθίσαμε στη Ψάθα.