Radio Nowhere

Αποστολή στη Κατερίνη, 19/1/17

Μπήκαμε στο πλυντήριο αυτοκινήτων οι δυο μας χωρίς αυτοκίνητο.
Μου κράταγε το χέρι κι εγώ έπαιζα στο κινητό καθώς μας έραιναν μουσκεμενες πετσέτες και σαπουνάδες.
Ήταν το καλύτερο one night wash στον αξιοδάκρυτο βίο μου.
Της έγραψα μία ωδή, της την έστειλα με κούριερ μού απάντησε με ενα lol re file στο κινητό.
Δεν μπορώ να πω ότι την ξέχασα, μετά απο τρία και μισό διαζύγια έπρεπε να φροντίζω να ξεχνάω άλλα πράγματα, σημαντικότερα.
Είχα ξεκινήσει μία βιοτεχνία μικροφωτιστικών, ειχα σπίτια πολλά, εξοχικά και σπα αλλά ευτυχία μηδέν.
Τον ελεύθερο χρόνο τον πέρναγα να λούζομαι με πολωνικές μπύρες και να κοιτάω ψηλά.
Ειχε πιαστεί ο σβέρκος μου.
Ο γιατρός μου όλο μου έλεγε να ξεκινήσω γυμναστική και να τα φτιάξουμε.
Δεν ήξερα ποιό ηταν χειρότερο.
Ξεκίνησα το δεύτερο, ένιωθα ολη την ώρα πιασμένος. Αλλη μία αποτυχία.
Ήμουνα στα χείλη του γκρεμού, έρμαιο.
Έτσι όταν μου τηλεφώνησε μετά τόσα χρόνια την γνώρισα, και τη ρώτησα που μπορούμε να βρεθούμε σήμερα ή αύριο.
Την αισθάνθηκα σκεφτική και την ρώτησα αν είχε πεθάνει κάποιος δικός της.
Ναι, μου είπε. Ο δεύτερος μου σύζυγος, απο δηλητήριο στο καφέ, αλλά φάνηκε σαν αυτοκτονία καθώς την ίδια στιγμή του φύτευα μια σφαίρα στ αυτί του.
Lol, της είπα πιστεύοντας οτι πήρα μία έστω μικρή ρεβάνς.
Τα άφησε όλα σε μία ξαδέλφη του στο Νομό Πιερίας, συνέχισε με πίκρα. Θέλω να πας και να την καθαρίσεις και ύστερα μισά-μισά.
Συμφώνησα και πήρα το πρώτο κτελ.
Η ξαδέλφη γύρναγε στα μπαρ της περιοχής, έπινε και έγραφε τετράστιχα που μετά τα πολτοποιούσε σε ενα φορητό μαραφέτι που είχε συνέχεια μαζι της.
Τα υπολείμματα τα έβαζε στις φόδρες τυχαίων περαστικών μαζί με παλιά νομίσματα, πενταροδεκάρες που δεν αξιζαν μία.
Ηταν μοιραίο να την ερωτευτώ κι έτσι κι έγινε.
Γοητεύτηκε αυτή απο εμένα κι εγω απο αυτήν.
Γυρνάγαμε στα μπαρ της Κατερίνης και των περιχώρων. Πίναμε και γλεντάγαμε.
Φάγαμε όλη την κληρονομια σε ουΐσκια και ξηρούς καρπούς.
Μολις τα φάγαμε όλα χάσαμε το ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον.
Πήρα την άλλη να μου βγάλει εισιτήρια να γυριαω στη πρωτεύουσα.
Loi μου είπε.
Ειχε την τελευταία λέξη, κι αυτο ηταν το χειρότερο.
Εμεινα Κατερίνη.

Λεφτά στη πιτζάμα, 13/1/17

Πάντα κοιμάμαι με όλα μου τα λεφτά στη τσέπη της πυτζαμας. Κι αυτό γιατί κάνω πολυέξοδα όνειρα, να ´χω να πληρώνω χωρίς να χρειάζεται να υποχρεώνομαι σε κανένα.
Να εχτές έβλεπα ότι ειχα καλέσει μιά μπάντα με χάλκινα στη κηδεία μου και με είχε φάει η αγωνία πως θα τους πληρώσω αφού ήμουνα πεθαμένος.
Αφού λέει σηκώθηκα απ τη κάσα με τις πιτζάμες και τους έραινα με πεντάευρα, για να φτουράνε.
Πετάξανε τα χάλκινα κι αρχίσανε να τρέχουνε πανικόβλητοι.
Βούτηξα μια τρομπέτα κι άρχισα να παίζω ένα παλιό σκοπό.
Ξύπνησα άφραγκος.

Μαζί στα αγριόχορτα, 5/7/16

Ήταν μεσημέρι Ιουλίου όταν την πρωτοείδα με ένα ψάθινο καλάθι στους ώμους να μαζεύει χαμένες ζάντες στην Εθνική Οδό λίγο έξω απ τα Οινόφυτα.
Πήγαινα να καθαρίσω ένα μπατζανάκη μου στο Πολύκαστρο αλλά μόλις την είδα έβγαλα αλάρμ κι έκαμα δεξιά.
Της έκαμα Ψιτ Ψιτ και σε λίγο βρεθήκαμε να κυλιόμαστε στα ψηλά αγριόχορτα δίπλα στις αποχετεύσεις της Γιουροντρίπ. Εγώ απ τη μιά μεριά της Εθνικής κι αυτή απ την άλλη.
Μόλις τελειώσαμε δώσαμε ραντεβού στη πλατεία στο Σχηματάρι ενώ ένας φύλακας μας έκανε σινιάλα να φύγουμε ή να έρθουμε πιό κοντά, δεν κατάλαβα τι.
Αυτή του πέταξε μία ασημένια ζάντα σα φρίσμπι που μόλις πέρασε δίπλα του αυτός την καβάλησε κι έφυγε μέσα στο μεσημέρι που πυρπολούσε τον κάμπο. Είχε κατεύθυνση προς Δήλεσι αλλά μετά από χρόνια θα τον ξανάβλεπα αλλά δεν θα τον γνώριζα κι έτσι δεν θα ήξερα οτι τον ειχα ξαναδεί. Αλλά αυτό μας συμβαίνει πάντα και δεν είναι και για πανικό.
Μ αυτές τις σκέψεις καθυστέρησα λίγο κι έτσι μόλις έφτασα Σχηματάρι αυτή ήδη έτρωγε παγωτό με έναν ξερακιανό τύπο που μόλις είχε πιάσει το Κίνο και είχε αρχίσει να το γλεντάει.
Αλλά μόλις με είδε του είπε "μου κρατάς λίγο το παγωτό;"
και ήρθε προς το μέρος μου, άφησε το καλάθι με τις ζάντες στο πίσω κάθισμα του γκαμπριολέ και τραβήξαμε βόρεια.
Μείναμε όλο το καλοκαίρι μαζί με σκοπό να γνωριστούμε καλύτερα, κάτι που δεν καταφέραμε ποτέ.
Το κύριο πρόβλημα ήταν η ζήλεια, δεν ζήλευε καθόλου δηλαδή κι αυτό με αποσυντόνιζε, ουτε και εγώ ζήλευα κι αυτό της έδινε στα νεύρα.
Δεν πας πουθενά έτσι και το ξέραμε. Έτσι συνεχίζαμε όλο και πιό βόρεια.
Τρώγαμε μαζί ντόπιες λιχουδιές, σπαρταράγαμε στο γέλιο και κυλιόμασταν στα αγριόχορτα ευτυχισμένοι αλλά αυτό δεν έφτανε. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έλειπε αλλά σίγουρα δεν ήταν εκεί. Αν ήταν θα το βλέπαμε.
Ένα βράδυ, στο πανηγύρι του Άη Κράη λίγο έξω απ τη Βράιλα την είδα που φλέρταρε με κάποιον περαστικό. Δεν ήμουν σίγουρος, τα μόνα στοιχεία που είχα ήταν οτι κυλιόντουσαν στα αγριόχορτα και μάλιστα διαφορετικά απ το δικό μας τρόπο, ήταν στην ίδια πλευρά του δρόμου παραδείγματος χάρη.
Άφησα τις τελευταίες ζάντες της στο τραπέζι και είπα στο γκαρσόνι να κρατήσει τα ρέστα.
Δν ξέρω αν ήταν ζήλεια αυτό που ένιωθα ή ανακούφιση.
Μάλλον τίποτα απ τα δύο.
Τράβηξα νότια.
Αυτή δεν ξέρω τι έκανε.
Ελπίζω να ειναι καλά.
Μου λείπει αλλά όχι και τόσο.

Εποχιακός στο νεκροτομείο, 19/6/16

Τίποτα δεν προμήνυε την καταιγίδα που θα ξέσπαγε σε λίγο εκτός από το χρώμα του ουρανού που είχε γίνει κατάμαυρο, σχεδόν μελιτζανί, τα μπουμπουνητά που θα έκαναν και κουφούς να αναρωτηθούν τι παίζει, και τις αστραπές που έπεφταν στο θλιμμένο Ναγκασάκι και έκαναν να σηκώνονται οι τρίχες των γατιών στο Νιού Μέχικο.
Κόντευα να τελειώσω τη βάρδια μου, αυτό ήταν το προτελευταίο πτώμα που έπλενα, ή διεύθυνση είχε βρει ότι αν τα καίγαμε άπλυτα βουλωναν οι καυσαεραγωγοί και έκαναν ένα χαρακτηριστικό ήχο σσσσσσιιττσσσρρρσσ με αποτέλεσμα να παραπονιούνται οι γείτονες.
Είχαμε προσπαθήσει να τους κατευνάσουμε υποσχόμενοι ότι στη δική τους καύση θα τους κάναμε μία έκπτωση 2%, αυτοί ζήτησαν 4%, το ανεβάσαμε στα 2.5% αλλά δεν τα βρήκαμε.
Ευτυχώς δηλαδή γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να βρω μία τόσο ήσυχη και καλοπληρωμένη δουλειά, τόσα χρόνια στη δικηγορία είχα απηυδήσει με τις παπάρες που έπρεπε να λέω για να στείλω αθώους ανθρώπους στην ηλεκτρική κρεμάστρα πρώτα ως εισαγγελέας και μετά ως Αρεοπαγίτης.
Βέβαια εδώ είχα συναντήσει πολλούς πελάτες μου, λίγο πιο ακινήτους βέβαια αλλά το ίδιο αν όχι περισσότερο αθώους.

Και ήταν τη στιγμή που καθάριζα τα αυτιά του ενός με ένα μικρότατο επίχρυσο κουταλάκι που άκουσα εναν ήχο σαν σούρσιμο απ το βάθος.
Σήκωσα το βλέμμα για να δω την μαύρη καλλονή που προόριζα για τελευταίο πτώμα της βάρδιας μου να έχει ανακαθίσει στον μαρμάρινο πάγκο και να κοιτάει γύρω.
- Καλά εσύ δεν έχεις πεθάνει, της φώναξα με απορία
- Έτσι νόμιζα κι εγώ, μου είπε με μεγαλύτερη απορία
- Ναι, αλλά ξέρεις ότι στα χαρτιά έχεις περαστεί ως πεθαμένη. Πρέπει να σε πλύνω και το πρωί να σε κάψουμε, δεν γίνεται αλλιώς, της είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα
- Δεν ξέρω τι έγινε και δεν φταίω εγώ ξέρεις, είπε. Τέλος πάντων για το πλύσιμο συμφωνώ αλλά για το κάψιμο όχι.
- Τέλος πάντων, κάτσε να ξεμπερδευω μ αυτόν εδώ, και όταν θα σε πλενω τα συζητάμε, είπα
Τον επλυνα λίγο βιαστικά, ειδικά κάτω απ τις μασχάλες αλλά βιαζόμουν ν ασχοληθώ με τη μαύρη καλλονή.

Πήγα κοντά της, διάλεξα το πιο μαλακό σφουγγάρι και άρχισα να τη σαπουνίζω.
Αυτή ειχε κλείσει τα μάτια κι έδειχνε να το απολαμβάνει, ίσως και να είχε ξαναπεθάνει, που να ξέρω;
Σε μία στιγμή όμως τα άνοιξε και με κοίταξε με αγάπη
- Δε νομίζεις ότι θα ήταν καλύτερα να μην καώ, είπε ναζιάρικα
- Δε νομίζω να υπάρχει τέτοια περίπτωση, της είπα σκεφτικά και σχεδόν θλιμμένα. Στα χαρτιά είσαι πεθαμένη και πρέπει να τηρηθούν όλες οι διαδικασίες.
Αυτό την προβλημάτισε λίγο, το είδα στο πρόσωπο της.
- Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν αισθάνομαι και τόσο άνετα μ αυτό, είπε κοιτώντας το ταβάνι. Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι να το αποφύγουμε;
- Δε νομίζω οτι θα ήταν φρόνιμο να πάμε κόντρα στις διαδικασίες, ψιθύρισα κάπως άβολα
- Ναι, δεν λέω αλλά απ την άλλη έλα στη θέση μου
- Δεν γίνεται αυτό, εγώ δεν έχω πεθάνει της είπα κάπως αμυντικά
- Μα ούτε κι εγώ, είπε με έναν ελαφρώς παραπονιάρικο τόνο
- Τα χαρτιά όμως άλλα λένε. Στο κάτω κάτω κι εσύ πριν δεν αισθανόσουν τελείως πεθαμένη;
- Πριν μπορεί αλλά τώρα όχι και τόσο
- Δεν ξέρω τι μπορεί να άλλαξε, κι ο τόνος μου υπονοούσε σαφώς οτι αυτή η συζήτηση ήταν μάταιη
Δεν μίλησε, τι θα μπορούσε να πει άλλωστε; Τα επιχειρήματα μου ήταν αποστομωτικά όπως τις παλιές καλές μέρες που ενώ ήθελα να ξεχάσω οι συνθήκες τις έφερναν πάλι μπροστά μου.
- Τελείωσα, είπα οταν τελείωσα. Θες κάτι άλλο;
- Ξέρω γω; Σαν τι να θέλω; Καλά, κλείσε το φως όπως θα φεύγεις. Με χτυπάει πολύ στα μάτια.
- Οκ, έγινε. Καληνύχτα
- Καληνύχτα
Άνοιξα την πόρτα , προχώρησα στο διάδρομο και βγήκα στο δρόμο. Έβρεχε καταρρακτωδώς. Άνοιξα την ομπρέλα και σκέφτηκα πόσοι αμελείς δεν θα είχαν φροντίσει να πάρουν μία ομπρέλα με συνέπεια να βραχούν, να πάθουν πνευμονία και να καταλήξουν στο μέρος που μόλις ειχα αφήσει.

Τα λυόμενα

6/12/2014

Τη μέρα δούλευε σε μια εταιρεία που πούλαγε λυόμενα σπίτια στη Καβάλας.
Τη νύχτα κοιμότανε σ´ αυτό της βιτρίνας.
Είχε και βεράντα, είχε κι ενα μικρό κήπο με γκαζόν , δύο μέτρα μακριά απ τα αμάξια που πήγαιναν μ´ εκατό.
Αν δεν έκανε κρύο, έβγαζε μια πολυθρόνα πάνω στο γκαζόν, με μια σακούλα μπύρες απ το περίπτερο στην άλλη πλευρά της Καβάλας και άραζε.
Τα αυτοκίνητα έτρεχαν μπροστά του ασταμάτητα κι αυτό ήταν το ποτάμι του.
Ενα βράδυ κάποιο είχε πέσει σε μια τσιμέντινη κολώνα και είχε πάρει φωτιά, δε κουνήθηκε απ τη θέση του.
Ενα άλλο βράδυ, είδε μια μετωπική, κάτι κομμάτια, δεν ήξερε αν ήταν ανθρώπων ή αυτοκινήτων, τινάχτηκαν πέντε μέτρα ψηλά, έσκασαν στην άσφαλτο, αυτοκίνητα πέρναγαν απο πάνω τους για ώρα.
Ήταν καλά, καλές εποχές, τα λυόμενα φεύγανε σα φρέσκα ψάρια, το δικό του, η βιτρίνα, μεγάλος κράχτης, βεράντες, ξύλινα μπατζούρια, κεραμίδια και γκαζόν.
Η εταιρεία έπεσε έξω μετά.
Ήρθανε να λύσουνε το λυόμενο, αυτός τα χε μαζέψει απ την προηγούμενη.
Κάτω απ τον τεράστιο καναπέ του σαλονιού βρήκαν δεκάδες άδεια κουτάκια.
Και στη ντουλάπα κάτι κομμάτια από προφυλακτήρες αυτοκινήτων και κάτι που ´μοιαζε με κομμάτια απο χέρια ή πόδια, έπρεπε να τα πάνε σε εργαστήριο για να πουν με σιγουριά.

Ο δολοφόνος

 

5/12//2014

Είχα ζητήσει να μου βρουν ενα καλο δολοφόνο να τη βγάλει απ τη μέση και μου στείλανε αυτό το ρεμάλι . Στην αρχή μου το παιζε σκληρός και Ντενίρο και μόλις κατέβασε δυό ουίσκι μαλάκωσε σα να κατάπιε μιά λαϊκή πίστα με όλα τα γαρούφαλα. Τον μίσησα τόςο που ξέχασα το λόγο που τον είχα φέρει. Τώρα το μόνο που ήθελα ήταν τον πετάξω απο μιά γέφυρα κι απο κάτω νάναι ποτάμι αφρισμένο. Και αντί να τον στείλω στη λεγάμενη τη πήρα τηλέφωνο να ´ρθει απο δω. Ήρθε, φόραγε μαύρα, και μου λέει ποιος είναι αυτο το ρεμάλι. Της λέω υποτίθεται αυτός θα σε σκότωνε σήμερα. Γέλασε, κι εγώ θυμήθηκα πόσο την είχα λατρέψει και μίσησα ακόμα περισσότερο το ρεμάλι δίπλα μου.

Η μονομαχία

29/11/14

Το ποτό μου έσωσε τη ζωή.
Στη μονομαχία μας με τον Τζιμ τον Αλεπουδιάρη στο κεντρικό δρόμο του Ελ Μπάσο , μεσημέρι ντάλα, ο αέρας να στροβιλίζει τη σκόνη και χαρτάκια απο σοκοφρέτες, αυτός τράβηξε πρώτος.
Με πέτυχε στο ύψος της καρδιάς, όλο το χωριό βγήκε στους δρόμους να πανηγυρίσει.
Η σφαίρα του όμως βρήκε το φλασκί που είχα στη μέσα τσέπη γεμάτο με Vat 69 για τις δύσκολες ώρες, για τα βράδυα που φύλαγα τα νεαρά γελάδια κι αυτά δεν μ άφηναν να τα πλησιάσω πάνω από τρία μέτρα.., 
Σηκώθηκα, και τον γάζωσα να το κολτ που είχα κόψη την κάνη γιατί έτσι είχα ακούσει.
Η τρύπα που άνοιξα στην πλάτη του ήταν τόσο μεγάλη που απο μέσα της μπόρεσα να δω όλους τους χωριάτες να τρέχουν να κλειστούν πάλι στις καλύβες τους, οι κόρες τους στο πατάρι.
Έβγαλα το φλασκί, το φίλησα και το άδειασα με δύο γεμάτες γουλιές.
Σηκώθηκα αργά και πήγα προς το μπαρ του Φράνκυ του Λιγδιάρη να το γεμίσω.
Κάτι είχα να του πω και για τα βερεσέδια μου από αντιπρόπερσι ..,,

Οι σακούλες

22/11/14

Τις Παρασκευές την κοπάναγε απ τον άντρα της και πηγαίναμε για τεκίλες στης Λιν Τσι όπου συνήθως πήγαινα τα μεσημέρια που έλειπε ο άντρας της απ το μαγαζί και την τράβαγα στο πατάρι και την έβαζα να κοιτάει κάτω το δρόμο.
Η τεκίλα μας έβγαζε κάτι άγριο, αχαλίνωτο και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχα ξυπνήσει στο αμάξι μέσα σε απέραντα φυστικοχώραφα και δεν ήξερα κατα που ήταν ο Νοτιάς ή σε μια αμμουδιά με καβουράκια ν ανεβαίνουν και να κάνουν βόλτες πάνω κάτω στα ρούχα μου.
Εκείνη τη φορά το παρακάναμε τόσο στη τεκίλα που καταφέραμε μόνο να πάμε ως το πάρκινγκ και μετά αυτη έφυγε και γω βγήκα να κατουρήσω αλλα ήρθε μια νάυλο σακκούλα και στάθηκε απέναντί μου και μετά μια δεύτερη και μια τρίτη σε ημικύκλιο.
Τις κοίταγα και ήταν ακίνητες, και μόλις έκανα να κινηθώ, κουνιόντουσαν κι αυτές όλες μαζί.
Μετά έγινα τέσσερις και μετά πέντε και όλες αμφιθεατρικά σα να περίμεναν κάτι ή σα να μ έκλειναν το δρόμο.
Κάθισα κάτω ακουμπώντας σε μια ρόδα και αυτές στοιχήθηκαν ανάλογα.
Άρχισα ν τους μιλάω να τους λέω διάφορα και μ άκουγαν προσεχτικά μα όποτε έκανα να σηκωθώ ανατσουτσουρώνονταν και φαίνονταν ανήσυχες.
Σκέφτηκα δε γίνεται αυτο πρέπει κάποιος να το δει, αλλιώς δε θα με πιστεύει κανένας.
Και τη πήρα τηλέφωνο, μόλις είχε φτάσει σπίτι της, της λέω έλα πίσω αν θες να δεις φαντάσματα έλα τώρα.
Μου είπε λες αλήθεια και της λέω ναι, έλα θα χάσεις.
Και ήρθε, και οι σακούλες της άνοιξαν διάδρομο, μου λέει τι γίνεται δω, οι σακούλες κλείσανε μόλις πέρασε.
Της λέω κοίτα και άρχισα να κουνάω τα χέρια σα μαέστρος και οι σακούλες άρχισαν να χορεύουν και αυτη πρώτα σφίχτηκε πάνω μου και μετά άρχισε να γελάει.
Μετά το έκανε κι αυτη αλλα οι σακούλες δεν την άκουγαν τόσο καλα όσο εμένα κι αυτη θύμωσε λίγο και τότε οι σακούλες δεν την άκουγαν καθόλου ενώ εμένα τέλεια.
Τότε χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν ο άντρας της και της είπε που στο διάολο είσαι γαμώτο κι αυτη πετάχτηκε πάνω αλλα οι σακούλες δεν την άφηναν κι αυτη συγχυσμένη αναγκάστηκε και πάτησε πάνω τους, αυτές σα να ξεφούσκωσαν και μετά δεν έκαναν τίποτα, δεν άκουγαν, ήταν σαν σκέτες σακούλες.
Της έβαλα τις φωνές, κοίτα τι έκανες γαμωτη σου και τότε άρχισε κι αυτη να φωνάζει Δε πάτε να γαμηθειτε και συ και ο άλλος κι έφυγε πέρα.
Οι σακούλες δε ξανασηκώθηκαν όσο κι αν προσπάθησα, πήγα για ύπνο κι απο τότε δεν έχω ξαναπιεί τεκίλα.
Ότι είπα είναι αλήθεια και τώρα πίνω Τζονι Μπλακ κι έχω και μια μπύρα δίπλα γιατι το Τζόνι μου φέρνει δίψα.

Η μύηση

Κατεβηκε στο μπαρ του ξενοδοχειου, στον πρωτο οροφο.

Ειχε ακουσει οτι υπηρχαν πολλες ευκαιριες και ακοπες δυνατοτητες εκει.

Καλοσιδερωμενος, με τα ριγε του, αρωματισμενος με τα αρμανι του, τσιγαρα στο ενα χερι, κομπολόι στο αλλο.

Αρματωμενος με υλικα που ηθελε να κρυβουν το μυστικο του, τη ντροπη του την εφτασφραγιστη, την φυσικη του δειλια.  Με τις γυναικες.

Που γινοταν σαν ενα παγωμενο και ανικητο χερι που του εσφιγγε το λαιμο καθιστωντας αδυνατο το να πιασει αυτος πρωτος κουβεντα, δε πα να‘ταν και η τελευταια του λιμανιου.

Ουτε ενας απλος χαιρετισμος, μια ενδειξη που καλλιστα θα μπορουσε να καλυφτει κατω απο μια περαστικη αβροτητα, ουτε καν μια απλη προταση κερασματος δεν του εβγαινε και μαλιστα προς εκεινες που αυτο ηταν και το αντικειμενο της δουλειας τους.

Οταν τυχαινε με αλλους ακολουθουσε τη κουβεντα τους, πεταγοταν που και που να πει κατι, γελαγε. Διαλεγαν οι αλλοι αυτες που ηθελαν και οτι περισευε, και αν περισευε, επαιρνε.

Οταν ομως ηταν μονος του το πραγμα δυσκολευε.

Ηταν η δευτερη κρυφη του φυση, η σκεψη πισω απο καθετι που εκανε, ο βουβος πονος του.

Αυτος ο φοβος, η μεγαλη επιθυμια που τον τροφοδοτουσε, και αυτος με την σειρα του την ενισχυε και οσο το ενα μεγαλωνε τοσο το αλλο ακολουθουσε σαν ισκιος, σα φιδι που δαγκωνει την ουρα του, επιθυμια-φοβος, μαζι, παντα μαζι για καθε δευτερολευτο παντου, για καθε βραδυ.

Ηταν μπερδεμενο και για τον ιδιο να βρει ακριβως το λογο. Οταν το σκεφτοταν και προσπαθουσε να το αναλυσει ποτε κατεληγε οτι ηταν καποιες εφηβικες ατυχιες και ποτε οτι ηταν περηφανεια και εγωισμος, να μη δειχνει οτι εχει αναγκη, οτι παρακαλαει.

Το ποτο τον βοηθουσε να λυθει λιγο αλλα απο μονο του κι αυτο δεν εφτανε.

Αν η γυναικα δεν επαιρνε πρωτοβουλια, τη κατασταση στα χερια της, το πραγμα δεν προχωρουσε.

Αλλα αυτο απαιτουσε και μια ευφυία απο την πλευρα της γυναικας.

Αυτος μασκαρευε τον φοβο του σε αδιαφορια, αυτη επρεπε ειτε να τον δει οπως ηταν και να του επιβληθει διασκεδαζοντας τον, ειτε να πιστεψει στην αδιαφορια του και να προσπαθησει να την καμψει με αλλους τροπους, σκερτσα και περιπαθεια.

Ο πρωτος τροπος απαιτουσε καποια εξυπναδα στο να διαβαστει σωστα ο φοβος, ο δευτερος καποια αντιστοιχη αδιαφορια στην αδιαφορια, καποια ειτε αισθηματκη ειτε επαγγελματικη επιταγη που επινοουσε την παρακαμψη της.

Υπηρχε και ενας αλλος δρομος ομως, ενας δρομος που ποτε δεν ειχε ως τωρα φανταστει.

Βρηκε μια θεση στη γωνια της μπαρας και με μια καμουφλαρισμενη ανεση αρχισε να τσεκαρει το χωρο και τα προσωπα.

Την προσοχη του τραβηξε μια ψηλη κοπελα, με μακρια μαυρη κοτσιδα. Προσμονη τον κατελαβε να γυρισει ωστε να δει το προσωπο της, προσμονη και αντικρουομενες ελπιδες. Αν ηταν τοσο ομορφη οσο αφηνε αυτη η οψη της, αυτο το δυνατο και σιγουρο στησιμο του κορμιου τοτε ηξερε οτι οι δυναμεις του θα τον εγκατελειπαν, θα αρχιζε μεσα του αυτο το παραδοξο παιχνιδι διαβρωσης της ιδιας της επιθυμιας του, οτι δεν ηταν γι αυτον, οτι η παρτιδα ηταν χαμενη πριν καν αρχισει, θα το χωνευε αυτο σιγα σιγα και καλα, μοναδικη του ασπιδα στην απορριψη που ηταν σιγουρος οτι θα ερχοταν.

Ετσι περιμενε κι ευχοταν να ηταν μια συνηθισμενη, μια μετρια, στα μετρα του.

Οταν το κοριτσι γυρισε λιγο και ειδε το προφιλ της η αναπνοη του σταματησε και το βλεμμα του εμεινε ακινητο στην εικονα αυτη την τοσο σαγηνευτικη που εκανε τη καρδια του να πονεσει.

Εμεινε λιγο να την κοιταει, ολο του το σωμα ειχε τεντωθει απο ενα σημα που ερχοταν βαθεια απο μεσα του, απο την πικρη αντιληψη οτι αυτη ηταν η γυναικα που θα ηθελε τωρα και παντα, αυτη που θα την αλλαζε με ολες οσες ειχαν περασει με ολες οσες εμελε να ερθουν στη ζωη του.

Η κοπελα, σαν για να μεγαλωσει κι αλλο το μαρτυριο του, γυρισε τελειως το προσωπο της προς το μερος του και το βλεμμα της επεσε πανω του.

Αυτος ειχε σκυψει τελειως πανω στο ποτηρι του, να κρυψει τα ματια του απο αυτη την οδυνηρη και ανεφικτη γι αυτον ομορφια.

Μια φωνη ακουστηκε δυνατη, εκπληκτη και χαρουμενη.

- Ντιμιτρις, Ντιμιτρις γιου καμ μπακ!

Στην αρχη δεν καταλαβε ουτε τα λογια, ουτε τον προορισμο τους, και μετα με ενα αμηχανο χαμογελο και με μια κινηση του χεριου του με την παλαμη προς το μερος της προσπαθησε ν’ απολογηθει σαν το λαθος της να ηταν δικο του.

Ο κοριτσι εξελαβε την κινηση του σα χαιρετισμο και σχεδον τρεχοντας ηρθε προς το μερος του και τον επνιξε με ενα ασφιχτο αγκαλιασμα που κρατησε ωρα.

- Ι νιου γιου καμ εγκεν. Αχ, Ι γουέιτ φορ γιου σο λονγκ.

Το αγκαλιασμα του κορμιου που πριν λιγα λεπτα ηταν το απαγορευμενο του ονειρο τον ξαφνιασε τοσο που δεν προλαβε ν’αντιδρασει. Και δεν ηξερε αν ηταν ενστικτο, αμυνα ή απλη ευγενεια οτι απλωσε τα χερια του, πολυ χαλαρα ομως, γυρω απο την πλατη της.

Το κοριτσι τραβηξε λιγο πισω το προσωπο της και βαλθηκε να τον κοιταζει στα ματια

-Αχ γιου χαβ νοτ τσέιντζ νάθινγκ, ονλι γιου λουκ λιτλ μορ τάιρντ.

Τι να πει που δεν ειχε λογια, που και μονο το πλησιασμα αυτης της υπεροχης γυναικας τον ειχε αφοπλισει.

Δεν ηταν μονο η εκπληξη ομως, κατι πολυ βαθεια μεσα του, ως πριν ακινητο, εβγαλε εναν μικρο, ανεπαισθητο ηχο, σαν μολις τωρα να αρχισε να περιστρεφεται, εναν ηχο που μολις και μετα βιας εφτασε στο μυαλο του.

Ηταν αυτη η απλη επαφη, αυτη η διαχυση που εφτανε τα ορια της λατρειας που τον αλλαξε χωρις να το συνειδητοποιησει καν την ωρα που γινοταν, αλλα μετα η σκεψη εγινε ολο και πιο ξεκαθαρη αν και παρεμεινε φοβισμενη και στο σκοτεινο παρασκηνιο. Αν ηταν δυνατο να γινει αυτο, εστω και σαν παρεξηγηση, αν το τορνευτο αυτο κορμι, το προσωπο απο κρινο, ειχαν ηδη νιωσει κατι, ειχαν ηδη δωσει κατι σε καποιον, και μαλιστα σε καποιον που του εμοιαζε, τοτε δεν υπηρχε ο λογος του παντοδυναμου αυτου φοβου, δεν υπηρχε καν εδαφος να πατησει, γιατι αυτο που πατουσε πριν νατο που ηταν σαθρο, ιδου η αποδειξη, καποιος ομοιος του ειχε κανει ηδη δικη του αυτη την υπεροχη γυναικα.

Ετσι, ηταν αυτη η ελαχιστη ακομη στην υπαρξη της, συνειδητοποιηση που τον εκανε να ψελισει

-Γκλαντ του σίι γιου αγκαιν. Γουατ ντου γιου ντρινκ;

Κι ενιωσε μεσα του, αυτες τις σπασμωδικες λεξεις, σαν μικρες πετρες που ξεκιναγαν και κατρακυλουσαν απο ψηλα σε μια πλαγια και σε λιγο θα παρασερναν κι αλλες μαζι τους, αρχαιες κοτρωνες μεσα του.

- Αχ, ονλι γκλαντ; Ντιμιτρις, Ντιμιτρις... αζ, ολουιζ ταφ γουιδμι, αχ, γιου ντιντν’τ τσέιντζ ατ ολ.... Σιβας, οφ κορς, Σιβας.

Και εκανε μια κινηση προς το μπαρ και παραγγειλε και για τους δυο τους.

Αρχισε να τον ρωταει, τι εκανε ολο αυτο το καιρο, για τα ταξιδια του, για το αν του ειχε λειψει, γιατι δεν της ειχε γραψει ενω της ειχε υποσχεθει, γιατι δεν την ειχε ειδοποιησει οτι θα ερχοταν.

Το βρηκε πολυ φυσικο να της απανταει, τα Σιβας πηγαινοερχονταν αλλωστε, κανοντας το ολο και πιο ευκολο, στο να μιλαει, στο να επινοει ταξιδια, προβληματα και αυτοπεποιθηση.

Καθισε στα ποδια του, τον αγκαλιασε, τον φιλησε στα χειλη και στο λαιμο, του εδωσε μεσα σε ελαχιστη ωρα ενα ολοκληρο βασιλειο δικο του να το κυβερνησει, να το ληστεψει αν ηθελε.

Του τραγουδησε τραγουδια της γλωσσας του, που του ειπε οτι ηταν αυτα που του αρεσαν, του ειπε καποιες πολυ αστειες εκφρασεις στη γλωσσα του, χαριτωμενα παραποιημενες απο την προφορα της, απο αυτη τη δικη της παραξενη γλωσσα που ξεκιναγε παντα μ’ενα αχ και συνεχιζε με γλυκα παραπονα.

Παραπατουσαν και οι δυο οταν μετα την ερωτηση της για το δωματιο του τραβηξαν προς τα εκει.

Μεσα στο μισσοσκοταδο της αφεθηκε, παντα φοβουμενος μηπως καποια λεπτομερεια αποκαλυψει την απατη του, καποια ελια στο σωμα που επρεπε να ηταν ή να μην ηταν εκει, καποια κινηση του γυμνου σωματος που θα τον προδιδε, καποια επιδεξιοτητα του αντιζηλου και ευεργετη του που αυτος δεν κατειχε.

Ολα ηταν μαγικα ομως, οι λεπτομερειες ειχαν καλυφθει απο το σκοταδι, το ουισκυ, τον χρονο που ειχε περασει, την επιθυμια την παντοδυναμη.

Την γλεντησε, και μετα τη θαυμασε ετσι οπως αφεθηκε σ’ενα βαθυ υπνο, μεσα απο το φως μιας πινακιδας νεον που περνουσε τη μισανοιχτη κουρτινα.

Χαιδεψε το σα γλυπτο κοιμισμενο κορμι, το φιλησε εδω κι εκει σε μερη που δεν ειχε ποτε τολμησει να ελπισει, το εψαξε, το κατελαβε.

Παραδοθηκε μετα κι αυτος στον υπνο, αποκαμωμενος απο ευχαριστηση, ευτυχισμενος, αλλος.

 

Το ξυπνημα του ερχοταν σιγα, και σαν μεσα σε ονειρο την αγκαλιαζε ξανα και τρομαζε χαρουμενος στην ιδεα της.

Οταν ανοιξε για τα καλα τα ματια του ηταν μονος στο κρεβατι, μονος στο δωματιο.

Εβαλε τρια φακελακια καφε και τον ηπιε χωρις ζαχαρη, γυμνος μπροστα στο παραθυρο, η πεταχτη κοιλια του εκανε μια μικρη αντανακλαση στο τζαμι.

Το μυαλο του αρχισε να ξαναμαζευεται, σκεφτηκε την κοπελα με λαχταρα και πονο, ηξερε ομως οτι θα την ξαναβρισκε, ισως και συντομα.

Τα ρουχα του πεταμενα σε ολο το δωματιο, χαμογελασε στην αναμνηση της χτεσινης κραιπαλης.

Εβαλε με ποδια που τρεμανε το παντελονι, ασυναισθητα τα χερια στις αδειες πλεον τσεπες.

Στη γωνια πισω απ’ την πορτα ηταν πεταμενο το πορτοφολι.

Η κοπελα ηταν ενταξει, του ειχε αφησει ολες τις πιστωτικες. Θα μπορουσε να επιβιωσει ανετα.

Κατεβηκε στο μπαρ. Μια ηλικιωμενη γυναικα σκουπιζε, ο χωρος μυριζε καπνο και χυμενη μπυρα. Κοιταξε τη γωνια της μπαρας που καθοντουσαν χτες, τα δυο ποτηρια τους, το πιατακι με φυστικια ηταν ακομα εκει.

Επιασε το ποτηρι της στο χερι, τα κραγιον της ακομα φαινοταν, ισως και τα αποτυπωματα απο τα υπεροχα μακρια της δαχτυλα.

Δε γαμιεται, σκεφτηκε, αφηνοντας την πικρα του μονο για λιγα δευτερολευτα.

Αξιζε το κοπο.

Κουνησε το κεφαλι και πηγε να παρει ενα γεναιο πρωινο, οπως φανταστηκε οτι θα εκανε ο Ντιμιτρις. 

Που τωρα υπηρχε.

 

 

 

 

 

Αντρικές κουβέντες

 

Το τηλεφωνο αρχισε να χτυπαει οταν ημουνα ηδη στην τριτη μπυρα.

Το κοιταξα, το νουμερο που εβλεπα δεν το ειχα στη μνημη οποτε το αφησα.

Δεν περασαν πεντε λεπτα και ξαναρχισε.

Το ιδιο νουμερο.

- Χαλο

- Γεια σου Γιαννη, με λενε Μανωλη, Μανωλη Ν.

- Ξερενομαστε;

- Ναι, σ'εχω δει στη πολη και με εχεις δει κι εσυ.

- Δεν σε θυμαμαι. Τι εγινε;

Κομπιασε.

Περιμενα.

- Ειμαι αυτος που τα εχει τωρα με τη Λουλου.

Τον θυμηθηκα. Πενηνταρης με βαμμενα μαλλια σ'ενα χρωμα αταιριαστο. Πιο ατυχο θα ηταν οταν θα αρχιζαν να ξεβαφουν.

Τον ειχα δει να περναει στητος, να την εχει αγκαζε και να καμαρωνει. Την περναγε βλεπεις τριαντα χρονια. Η Λουλου διεδιδε οτι της ειχε ταξει να την παρει στην Ελλαδα. Οτι της ελεγε οτι ηθελε να τη παντρευτει. Οτι εχτιζε καινουριο σπιτι. Και πολυ του επεφτε, ειχα σκεφτει. Ισως του διαλεγε και μια καλυτερη βαφη. 

Τους ειχα δει και στα Σταρμπακς. Αυτος να πινει το φραπουτσινο πισω απο καφε γυαλια, ασορτι με το μαλλι, αταραχος, περηφανος και η Λουλου να ξεφυλλιζει τιναζοντας τις σελιδες απο μια στοιβα περιοδικα μοδας μπροστα της μεσα σε καινουριο φορεμα και ασημι γοβες.

Ταιριαστοι μονο στη πεινα τους αλλα κι αυτη διαφορετικου ειδους.

Ηθελε να δειχνει οτι εχει τον ελεγχο.

Περίμενα γρατζουνιες, αργα ή γρηγορα.

Ειχα κατι μηνες να τους δω.

Και τωρα μου τηλεφωνουσε.

- Ε και;

- Να θελω να μου πεις τη γνωμη σου, εσυ την ξερεις καλυτερα.

- Σε τι πραγμα;

- Θελω να βοηθησεις. Να με βοηθησεις. Εχω ακουσει οτι και σενα σου δημιουργουσε προβληματα.

- Μπα ... μικροπραγματα.

- Τι μικροπραγματα; Αφου σου ειχε σπασει το αμαξι.

- Και το σπιτι. 

- Και μενα τα ιδια μου κανει. Αλλα εγω της ειπα οτι δεν τα σηκωνω αυτα. Αυτη θελει μια τραπεζα για παρτυ της. Ανοιχτη μερα νυχτα. Ολο ζηταει. Φορεματα, αρωματα, δαχτυλιδια, σκουλαρικια. Της ειπα οτι δεν εχει αλλο και να σηκωθει να φυγει. Εγω δεν τα σηκωνω αυτα. Δεν ειμαι κανα τσουτσεκι εγω.

- Α μπραβο μπραβο. Και μενα τι με θες δηλαδη;

- Δεν ειμαι κανενας μαλακας εγω, ουτε κορόιδο. Σε μενα αυτα δεν περνανε. Εγω κατι τετοιες τους δινω μια να πανε απο κει που ηρθανε. 

- Ναι. Καλα ξηγιεσαι. 

- Δεν θα μου κανει μενα τετοια ενα τσουλι. Θα τη σκισω, θα τη διαλυσω. Θα της γαμησω το μουνι που τη πεταγε. Εγω δεν ειμαι φλωρος, ουτε τσουτσεκι. Εχω αρχιδια εγω, θα τη γαμησω. Θα τη γαμησω, σου λεω. Θα τη ξεσκισω, που θα μου σπασει εμενα το σπιτι. Εγω δεν ειμαι κανας μαλακας! Τ' ακους;

- Τ' ακουω. Γι αυτο με πηρες; 

- Το παλιομουνο! Για ποιον με περασε; Για κανα μαλακα; Για κανα φλωρο; Εμένα με λενε Μανώλη!

- Κατι ειχα ακουσει οτι θα την επαιρνες στην Ελλαδα.

- Τι να τη κανω μωρε; Της ειπα ετσι στην αρχη οταν την εψηνα. Μου εκανε βλεπεις τη δυσκολη η καριολα. Τι να εκανα; Σιγα μη τη παρω! Για μαλακα με περασες; Εγω ειμαι ξυπνιος ρε! Ξυπνιος, τ' ακους; Ξυυυπνιος!

- Καταλαβα.

- Τι καταλαβες; Θα τη γαμησω σου λεω τη πουτανα! Μου' σπασε τα επιπλα, ζηταει συνεχεια λεφτα και της λεω να φυγει απο το σπιτι να ξεκουμπιστει και δε φευγει. Με περναει για μαλακα;

- Θα της δειξεις ομως εσυ.

- Βρε θα τη ξεσκισω σου λεω. Θα τη κοπανισω σα χταποδι. Θα το διαλυσω το κωλομουνο. Αυριο φευγω απο τη Κινα, τελειωνει το συμβολαιο. Φευγω, πεταω, εξαφανιζομαι, δε προκειται να με ξαναδει.

- Α ναι; Ωραιος, ωραιος.

- Ναι ρε, δεν ειμαι κανας μαλακας εγω. Δεν ειμαι κοροιδο εγω. Εγω ειμαι αντρας. Τ' ακους ρε; Αντρας! Μανωλη με λενε εμενα!

- Ναι Μανωλη, ενταξει. Εγινε. Πρεπει να κλεισω τωρα γιατι καποιος χτυπαει. Ελπιζω να σε βοηθησα ρε φιλε. Γεια και καλο ταξιδι.

- ... γεια ... γεια... ευχαριστω. Και που'σαι; Αντρας! Τ' ακους; Αντρας!

- Ναι Μανωλη, τ'ακουω. Γεια ρε. Γεια. Γεια.