Radio Nowhere

Το μασσάζ

Πρέπει να γραφεις ακόμα και όταν δεν εχεις κατι σπουδαιο να πεις.
Πρεπει να κρατας την επαφη σου με τη γραφη.
Κομφούκιος

Αλλα μην τα κοινοποιεις.
Προστατεψε την σοβαροτητα σου.
Χαστούκιος

Μπαινοντας σου κανουν υποκλισεις και αρχιζουν να γκαριζουν καλωσορισες και καλοπιασματα στην αλλιενικη.
Διπλα στην ρεσέψιον ειναι το γουαναμπη αγαλμα ενος αρχαιου κινεζου -πολυχρωμου- που του εχουν αφησει σα σπονδη, ταχα μου, μηλα και φυστικια.
Αρωματικα στικς τον λιβανιζουνε και συ θες να κανεις μεταβολη και να φυγεις.
Βγαζεις τα παπουτσια, μενεις με τις καλτσες. Σου φερνουν πλαστικες σαγιοναρες.
Μπαινεις στα αποδυτηρια. Η καλη σου τυχη θα φανει απο το αν ειναι αδεια.
Αν πρεπει να σταθεις διπλα σε καποιο κινεζο που γδυνεται και ποτε ποτε φτυνει κατω αυτοσιχτιριζεσαι που δεν ακουσες τη φωνη δυο σειρες πιο πανω.
Με μονο σου καυχημα τις πλαστικες σαγιοναρες προχωρας στα ντουζ.
Πρεπει να ξεπερασεις αυτο το σοκ.
Μονο σου οπλο η εξοικειωση.
Ατριχοι κακοσουλουποι, πλενονται, φτυνουνε,και κατουρανε ακατασχετα το περιβαλλοντα χωρο.
Μια γεννετικη διαστροφη τους σπρωχνει να σου χαμογελανε και να σου λενε χαλόου ενω σαπουνιζουν τα αποτετοια τους.
Πιανεις και συ τα δικα σου και αντιχαιρετας.
Παιρνεις το ντουζακι σου κοιτωντας φανατικα τον τοιχο.
Τελειωνεις, πας προς τη σαουνα.
Η τυχη εχει αλλη μια ευκαιρια να σου δειξει αν ειναι καλη μαζι σου εαν η σαουνα ειναι αδεια (να επισημανθει οτι βασικος παραγοντας επιτυχιας του εγχειρηματος ειναι η αποφυγη οιασδηποτε συναφειας με οτιδηποτε σινικο, εμψυχο ή αψυχο, εκτος των απολυτως απαραιτητων).
Αρκει ενας μονο βλαστος της μεγαλης αυτης χωρας να σαουνίζεται μαζι σου για να σκυλοαυτητηφοραμετανιωσεις που δεν ακουσες την γνωστικη φωνη δεκατρεις ηδη σειρες πιο πανω.
Φτυνουν χοντρη πραματεια στο πατωμα, εκστασιαζονται να μουγκριζουν απο ευχαριστηση καθως τριβονται. Διαπιστωνεις οτι η ασχημεια ειναι ανεξαντλητη στο κοσμο και επισης εχει την επιπλεον ιδιοτητα να συγκεντρωνεται σε καποια χωρικα σημεια διπλα στο δικο σου (χωρικο σημειο).
Καποιοι, ταχα μου φιλοξενοι, ταχα μου κοσμοπολιτες σε ρωτανε απο που εισαι.
Τιπ: μουρμουριζεις κατι που ειναι αδυνατο να κατανοηθει, Παραταμασταν, Τηδουλειασουστάν, Αγαμησουστάν κ.λ.π. και χαμογελας για να μη δειξεις και ντιπ ζωο.
Συνηθως πιανει, γιατι κουνανε το κεφαλι με εβριθεια και ξυνουν τα αποτετοια τους -σημαδι οικειοτητας.
Τους μιμεισαι.
Παει και αυτο.
Πας να σκουπιστεις.
Σε περιλαβαινουν κανα δυο δεκαοχταχρονα αγορια με ξεχειλωμενα μαγιω.
Ο ενας σε σκουπιζει και ο αλλος με νοηματα και πολυ πλαγια υποννοουμενα -κανοντας την ιντερνασιοναλ χειρονομια με το μεσαιο δαχτυλο- σε ρωταει αν θες να πηδηξεις. Του λες, ναι τη θεια σου και φορας πυτζαμες με κοντο παντελονακι.
Δειχνεις τα χαλια σου και η μονη σου παρηγορια ειναι οτι σε ακτινα πεντεχιλιαδων χιλιομετρων δεν υπαρχει κανεις που να σε εχει δει ή φανταστει ποτε.
Προχωρας το μακρυ διαδρομο, αλλη ρεσεψιον.
Επιλογη ενα. Η μεγαλη σαλα οπου σε ξαπλωτες πολυθρονες θα κανεις foot massage μοιραζομενος τον ιδιο αερα με καμια δεκαρια χοντροκεφαλους που ψιλοπλουτισανε εξαγοντας σκουπιδια στη Δυση (να επισημανθει -αν και εκτος πλαισιου- ποσο εχεις αρχισει και εκτιμας αυτο το χωρικο προσδιορισμο) και ακουγοντας -προφανως εχεις την μινιμουμ ευφυία που απαιτει να εχεις τα ματια κλειστα- υστερικες κραυγες απο τη γιγαντοοθονη που παιζει κρετινικα σκετσακια ή χορευουν αισθησιακες κορες φορωντας στρατιωτικες στολες.
Παντα θα βρισκεται καποιος διπλα σου να ροχαλιζει.
Επιλογη δυο. Να πας σε δωματιο οπου θα σου κανουν ολοσωμο μασσαζ κοντουλες ή αν η τυχη σου επιτελους σε λυπηθηκε λιγο ψηλοτερες κοπελες. Εαν δε η τυχη σου σε αγαπησε ξαφνικα δεν θα εχουν στραβα και καβαλικευτα καποια πο τα μπροστινα τους δοντια.
Τιπ 2: διαλεγεις δωματιο- η ελπιδα πεθαινει τελευταια (και ετσι πρεπει).

Επειδη καπου εδω η μονη υπαρκτη Θεα (Τυχη, τα ειπαμε, να μη τα ξαναλεμε) σου παρεχει ή σου αρνειται διαφορες ευκαιριες θα επανελθουμε ή μπορει και οχι (δες σειρες τεσσερα και πεντε).

Σιγά μωρέ τώρα ...

Το μπαρ ηταν μια μεγαλη αιθουσα με ενα αμερικανικο μπιλιαρδο στο βαθος.

Δυο κοριτσια επαιζαν εκει και αλλα εξι καθισμενα στους κοκκινους καναπεδες τις κοιτουσαν ή εβαφαν τα νυχια τους. Μια σιγοτραγουδουσε το Λα ισλα μπονιτα που επαιζε απο κατι μικρα ηχεια που εβγαζαν ενα ηχο χαλασμενου ραδιοφωνου.

Ηταν νωρις αλλα οι δυο τους ειχαν μπουχτισει ολη μερα στο ξενοδοχειο και η σκεψη για μερικα ουισκυ και ευκολα κοριτσια τους εφερε εδω. Ειχανε κανει πολλα μπαρκα και πολλα ξενυχτια μαζι. Ξερανε τα χουγια ο ενας του αλλου. Ταιριαζανε. Σαρανταρηδες, με καρβουνιασμενους ποθους στη πατριδα που περιμεναν να τους ξαναναψουν στη ξενη χωρα, προβαροντας νεα προσωπα ή οτι θυμοντουσαν απ' αυτο που καποτε ειχε ερωτευτει. Μια τελευταια προσπαθεια, μια νυχτα θα αντεχαν να παιξουν.

Σταθηκαν ακριβως μπροστα στη πορτα προσπαθωντας να καταλαβουν αν αξιζε το κοπο.

Τα κοριτσια τιναχτηκαν πανω τους κυκλωσαν και τους αρχισαν στις υποκλισεις.

Αυτοι αρχισαν να γελουν και να πειραζονται μεταξυ τους.

Στα γρηγορα τις εκοψαν ολες με μετρο το προσωπο και το υψος.

Εκανε πολυ κρυο εκει μεσα, τα κοριτσια ηταν ντυμενα με βαρεια, μακρια τζακετς κι ετσι πολλα στοιχεια που τους ηταν απαραιτητα για μια πιο αξιολογικη κριση ηταν καλλυμενα.

Ηθελαν να τους συρουν στους καναπεδες αλλα η σκεψη οτι τα βαρεια τους πανωφορια δεν αφηναν κανενα περιθωριο για ερωτικες ανιχνευσεις τους εκαναν να σταθουν στη μπαρα. Η μπαρα ειναι παντα πιο ωραια. Κοιτας μπουκαλια, σκεφτεσαι οτι θες, κι αν υπαρχει λογος γυρνας και ψαχνεις με το βλεμμα. Και το να μιλας στη παρεα σου με μισογυρισμενο το προσωπο σου ειναι ενα μεγαλο πλεονεκτημα για να κρυβεσαι και να σωπαινεις κατα δικη σου βουληση.

Τους περιτριγυρισαν και αρχισαν να τιτιβιζουν γυρω τους.

Με λοξες, εμπειρες ματιες εκαναν τις επιλογες τους.

- Αυτη η ψηλη με το πρασινο λεει.

- Καλη ειναι. Μενα μου αρεσει αυτο το μικρο με το ασπρο μπουφαν. Κοιτα κατι χειλακια.

-  Που 'σαι κουκλα, πιασε ενα Τσιβας με κοκακολα. Τι θα πιεις;

- Μπακαρντι κοκακολα. Ελα ρε κοιτα το. Κουκλακι ειναι. Ελα δω μαναρι μου. Θα πιεις κατι;

Τα κοριτσια γελωντας ασταματητα παραγγειλαν ολα Μπέιλυς.

Η μουσικη αλλαξε σε ελληνικα ενω τα ποτα ετοιμαζονταν. Η μαμα-σα ηταν εμπειρη, εκοβε το ματι της.

Οι κουβεντες ξεκινησαν μεσα σε σπαστα Αγγλικα και επαναληψεις γουατ και γουατ ντιντ γιου σέι

Μια με γυαλακια, η πιο ασχημη, τα μιλουσε καλα τα Αγγλικα και με μια στακατη προφορα συστησε και τις αλλες.  Oλες φοιτηριες Λογιστικης. Kαι οι οχτω σ'εναν θαλαμο στην εστια.

Κουκετες πανω κατω,

- ...οταν μια ειναι ορθια δε χωραμε να περασουμε, διαβαζουμε και τρωμε ξαπλωμενες στα κρεβατια.

Γελια.

- Α ειναι τοσο ωραια. Παντα εχουμε παρεα, ολο αστεια και γελια. Η τουαλετα; Μια για ολες. Ασε ...

Γελια.

Ο Τακης φανταστηκε ενα δωματιο που μυριζε συνεχεια φαγητιλα, απλυτα ρουχα, ουρα και περιοδο.

Θυμηθηκε για ποτε πλακωθηκε με το μονο συγκατοικο που ειχε ποτε στο ημιυπογειο στα Ιλισσια. Ηταν και φιλοι απ' το χωριο να σκεφτεις

Τη μικρη του τη λεγανε Γουαν Νιν

- ... αλλα μπορεις να με φωναζεις Μαρία, του ειπε συλλαβιζοντας μια μια τις λεξεις.

Ενα γελιο κοντεψε να τον πνιξει καθως ειχε λιγο μπακαρντι στο στομα.

- Οκ, άι γουίλ κολ γιου Μαράκι. Μαράκι μπέιμπι.

Το Μαρακι μιλουσε προβαροντας τα Αγγλικα βγαζοντας μια κατακοκκινη γλωσσα αναμεσα στα δοντια για να προφερει το ρο και το δελτα. Ο Τάκης ειχα παθει να την κοιταει, ειχε αφοπλιστει απο τη γλυκυτητα που εβγαινε απο το προσωπο και το πλατυ της χαμογελο.

Τα αλλα τρια κοριτσια που του αναλογουσαν στριμωχνονταν γυρω της ασυνειδητα σεβομενες τη πρωτοκαθεδρια της οχι μονο στην ευνοια του αλλα οπως υποψιαζοταν και στο στενο τους θαλαμο.

Και οσο η κουβεντα τους προχωρουσε, οσο τον κοιτουσε ισια μεσα στα ματια, τσεβδιζοντας τα αγγλικα της, βγαζοντας  μια απλετη αθωοτητα μπροστα του που δεν την περιμενε ενιωσε να μαλακωνει η καρδια του, να γαληνευει το βλεμμα του και να την κοιτα με μια ανεπιτηδευτη λατρεια.

Ο Νικητας δεν ειχε καταφερει να δειξει την ευνοια του στο πρασινο μπουφαν, κυριως γιατι τον φοβιζαν τα παμφτωχα Αγγλικα του. Ετσι παλευε χωρις αποτελεσμα αναμεσα στο χαρουμενο θορυβο γυρω του για να της δειξει οτι σε αυτη ηθελε να μιλαει και οι αλλες να κανουν στη μπαντα. Τα παρατησε τοτε κι αυτος και αφεθηκε να χαζογελαει με οτι και να λεγοταν.

- Φτωχαδακια ειναι μωρε. Τι να τους κανεις; Καλο θα τους κανεις να πας και ενα βραδυ μαζι τους.

- Ναι ρε συ, και δε φαινονται και για τιποτα καριολες.

Ηπιαν, ξανακερασαν, ο Νικητας χορεψε και μισο ζειμπεκικο Τα λαδαδικα. Φαινοταν να αντεχει περισσοτερο. Του Τακη υστερα απο πεντε ποτα αρχισε να του βγαινει η κουραση του μακρινου ταξιδιου, το κεφαλι του αρχισε να γυριζει. Α να παρει, δεν ηθελα ν' αφησει αυτα τα φωτεινα ματια, το αστραφερο χαμογελο που εκανε τη καρδια του καινουρια. Αρχισε ομως να τρεμει απ' τη κουραση.

- Φιλε, παει μακρια η βαλιτσα. Δε μπορω αλλο. Παω να τη κανω. Αχ μαναρι μου, κουκλι εισαι.

Το Μαρακι εβγαλε τη γλωσσα αναμεσα στα δοντια

-Μαναλι μου ... μανααααρρλλι μου ..

Χαμογελασε, σκεφτηκε ακομα μια φορα να κατσει ακομα λιγο να τη χαζεψει κι αλλο αλλα δεν αντεχε. Θα την εβρισκε αυριο ετσι κι αλλιως.Που θα πηγαινε;

- Γκουντνάιτ μωρο μου, σίι γιου τουμόροου.

- Γκουτνάιτ μωρρρλλο μού

- Τακη θα κατσω ακομα λιγο ρε φιλε. Δεν εχω υπνο.

- Εγινε ρε συ. Να μου προσεχεις το Μαρακι.

Τη σκεφτοταν καθως περπατουσε προς το ξενοδοχειο και χαμογελουσε. Πολυ του αρεσε. Παρα πολυ μαλιστα.

Μολις ξαπλωσε σαν αστειο αρχισε να πλεκει ενα σεναριο στο μυαλο του οτι θα την επαιρνε πισω μαζι του. Ειχε μεινει μονος ολα αυτα τα χρονια, δεν ειχε πια πολλες ελπιδες να βρει κατι στη πατριδα, το ενιωθε αλλωστε οτι η μπογια του δε περναγε πια.

Με τη σκεψη του την ανεβασε στο αεροπλανο και της καρατησε το χερι σε ολο το ταξιδι. Την πηγε στη Κουλουρη, στο σπιτι που ειχε στα μπετα δεκα χρονια τωρα. Σκεφτηκε οτι με κινητρο το κοριτσι θα το τελειωνε κιολας. Μια ευτυχια ειχε απλωθει στο προσωπο του οταν τον πηρε ο υπνος. Ειδε ονειρο μια βεραντα με γερανια, ενα ψαρεμα με τη παλια του βαρκα και καποιον να τον περιμενει. Γελουσε στον υπνο του μιλωντας γλωσσες περιεργες και ρρρρρρλλλλ. Κοιμηθηκε βαρεια. Ξυπνησε μεσημερι.

Ετοιμαστηκε και η πρωτη σκεψη που εκανε ητανε το Μαρακι και η γλωσσα της σφηνωμενη στα μπροστινα της δοντια αναμεσα να πασχιζει το ρο. Γελασε λιγο με τον εαυτο του οταν διαπιστωσε οτι ξαναπιασε το σεναριο εκει που το ειχε αφησει χτες το βραδυ. Μαθηματα Ελληνικων και Αγγλικων, καινουρια ρουχα στο μικρο της νουμερο, σεργιανι στη γειτονια και στο Πασαλιμανι τα Σαββατα. Ολοι θα την αγαπουσαν. Ηταν σιγουρος.

Εστειλε ενα μηνυμα στο Νικητα να πιουνε μαζι καφε. Δεν πηρε απαντηση. Θα κοιμοταν. Κατεβηκε με το πασο του στη τραπεζαρια.

Ο Νικητας στο βαθος ειχε απλωσει μπροστα του αυγα, σαλαμια, φετες ψωμι και μαρμελαδες. Πολλες μαρμελαδες.

- Καλημερα. Σου εστειλα μηνυμα να παρουμε μαζι πρωινο. Τι εγινε; Καθισες πολυ χτες;

- Α ναι; δεν το ειδα. Ε οχι και παρα πολυ. Κανα μισαωρο κι εφυγα. Τι εγινε εσυ;

- Ενταξει, ξεκουραστηκα.

Εβαλε καφε και βαλθηκε να μασουλαει ενα κομματακι ψωμι. Προσπαθησε να μαζεψει το μυαλο του, δεν ηθελε να τον παρει χαμπαρι ο φιλος του. Ισως το βραδυ που θα τις ξαναβρισκαν, εκει με τη βοηθεια του ποτου να δειχνοταν περισσοτερο.

Ο Νικητας ετρωγε λαιμαργα. Μετρησε οχτω πλαστικα κουτακια μαρμελαδας ανοιγμενα και αδεια.

- Πω πω πεινα αδερφακι μου! Τι εγινε με το πρασινο μπουφαν; Προχωρησε καθολου το πραγμα;

- Ποια; Αυτη με το πρασινο ε; Μπα τιποτα. Δε μπορουσα να συνενοηθω. Βαρεθηκα, τα παρατησα.

Εφτιαξε ενα προχειρο σαντουιτς με ψωμι και δυο φετες σαλαμι και εχωσε το μισο στο στομα του.

- Σιγα ρε, ποσο καιρο εχεις να φας; του ξαναειπε χαμογελαστα ο Τακης.

- Α αναγκες φιλε μου, αναγκες, τι να κανουμε;

Σκουπισε τα χειλη του με μια χαρτοπετσετα και αναψε τσιγαρο ενω μασουλαγε ακομα τη τελευταια μπουκια.

Φυσηξε το καπνο ψηλα γερνοντας πισω στη καρεκλα του και βαζοντας το ενα χερι πισω απ' το κεφαλι του.

- Αναγκες.

Ο Τακης κοιταξε γυρω την αιθουσα. Ηπιε μια μικρη γουλια καφε.

- Τι; Εσυ δε πεινας; Τελικα κανει δουλεια.

Τραβηξε μια βαθεια ρουφηξια με το κεφαλι ψηλα.

- Μπα, οχι και τοσο; Τι δουλεια;

- Το χαπι ρε συ. Τελικα κανει καλη δουλεια. Τεσσερα.

- Τι λες ρε; Ποιο χαπι; Τι τεσερα και αρχιδια;

-Τεσσερα εριξα στο μικρο, μαγκα μου! Τε σσε ρα!

- Ποιο μικρο; Αφου ειπες ...

- Την αυτηνα ρε! Τη Κινεζα! Τη Γουαν!

- Τι λες ρε; Ποια ειναι η Γουαν;

- Αυτη ρε, εχτες που ητανε με το ασπρο! Μιλησες και συ λιγο μαζι της χτες. Στα τεσσερα την ειχα ολη νυχτα στο δωματιο. Και της εριξα και τεσσερα. Τεσσερα επι τεσσερα!

Αρχισε να γελαει τρανταχτα με το αστειο του μεχρι που πνιγηκε απ' το καπνο.

- Της αλλαξα τα φωτα. Την εκανα κι εσκουζε. Ειχα παρει ενα μπλε πριν και δε μου 'πεφτε με τιποτα δικε μου! Κολαση!

 Ο Τακης εκλεισε τα ματια του. Εγειρε μπροστα σαν κατι να χαθηκε μεσα στο σωμα του και ναλιγοστεψε, τα χερια του σφιχτηκαν γροθιες κατω απ' το τραπεζι. Κοκκινισε. Αρχισε λιγο να τρεμει.

- Μα πωως; καταφερε να ψελισει.

- Α μολις εφυγες εσυ, τη διπλαρωσα. Τη κερασα Μπειλυς αραδα. Της ειπα να ερθει μαζι. Της τα εσκασα. Ηρθε. Αυτο ητανε. Τωρα κοιμαται ακομα στο δωματιο. Τη ξεσκισα, που να ξυπνησει.

Γελαγε δυνατα, η σταχτη του τσιγαρου επεσε στη κοιλια του.

- Το Μαρακι; Το Μαρακι ρε; με σβησμενη φωνη.

- Ποιο μαρακι και ξεμαρακι μωρε. Τη παλιοκινεζα. Σα γατι εσκουζε.

Εσκυψε κι επιασε το κεφαλι του με τους αγκωνες στο τραπεζι. Ηθελε να κρυφτει, ηθελε να κανει κατι, να βρισει, να δωσει μια μπουνια ή να γυρισει το τραπεζι αναποδα με τη μια ... αλλα δε μπορουσε. Τιποτα δε μπορουσε.

- Τι εγινε ρε; Τι εγινε; Τι επαθες;

Σταματησε.

-Εεεελα ρε! Εεεελα ...

 Δε μιλαγε. Ειχε πετρωσει. Μια λυπη μαζι με ντροπη τον ειχε στειλει αλλου. Πισω, πολυ πισω στο χρονο, στη μερα πριν το πρωτο μπαρκο και σε ολες τις προηγουμενες. Το ιδιο σκοταδι. Το ιδιο.

- Ρε συ τι να εκανα; Ητανε η μονη που μιλαγε λιγα Αγγλικα. Ειδα οτι μιλαγατε πριν αλλα ... τι;

Ειχε σκυψει μπροστα τωρα. Το δεξι του μανικι ηταν μεσα σ'ενα ανοιγμενο κουτακι μαρμελαδας. Ειχε στενεψει τα ματια του οπως τον κοιταζε σα να προσπαθουσε να διαβασει καποια ψιλα γραμματα που δεν εβλεπε καλα.

Ο Τακης δε μιλησε για λιγη ωρα.

Κατω απο τα χερια του δαγκωνε τα χειλη του, εσφιγγε τα ματια του.

Τελικα σηκωσε το κεφαλι. Μ' ενα στραβο χαμογελο που τον εκανε αγνωριστο ψελισε

- Ναι ρε σιγα... Τη παλιοκινεζα.

 

 

 

  

 

-

 

 

Αναλώσιμοι, -ες, -α

 

Το μπαρ ηταν βραζιλιανικο αλλα σ' αυτο πηγαιναν ολοι οι ξενοι της πολης πριν τους καταπιουν τα φιλιπινεζαδικα. Εδω ηταν πιο χαλαρα, τα ποτα τα επινες μιλωντας με αλλους εμιγκρεδες, απλως που και που επαιρνες ματι τις κοπελιες που περναγαν βιαστικες να πουν ενα γεια. Ειχαν δουλειες βλεπεις, περναγαν να τις δουμε και για να ψαρεψουν πελατες για το επομενο. Θα τους εγδερναν κανονικα στη συνεχεια, θα τους επαιρναν το σκαλπ πουλωντας τους πριγκηπικο ενδιαφερον για κανα διωρο.

Eιχα γυρισει και κοιταζα το μικρο ενυδρειο στην ακρη του χωρου. Το καμαρι του μαγαζιου, εκτος απο το αλλο καμαρι την Ιρένε την ιδιοκτητρια παντρεμενη με τον Πάουλο και με δυο παιδια που θα χωριζαν μετα λιγες βδομαδες καθως οι ορμες τους ηταν μεγαλες και ο αλλος δεν ηταν ικανος να ειναι ο αντιζηλος ολων. Αυτα τοτε δεν τα ηξερα, ολοι ηθελαν την Ιρένε και περιμεναν τον Πάουλο να ξεκουμπιστει για να πιασουν θεση στην εσωτερικη.

Εγω απλα ημουνα μαγνητισμενος απο το θεαμα του ενυδρειου. Με το τροπο που σε μαγνητιζει το κακο ή το αδιεξοδο απο ενα μεγαλο φοβο. Ειχε μεσα δυο πιρανχας. Ο Πάουλο κατα καιρους βαραγε ενα καμπανακι στο μπαρ κι αυτο ητανε το σημα. Οσοι πελατες ηταν εκει μαζευονταν γυρω απο το ενυδρειο, ο Παουλο εριχνε μεσα ενα, δυο, τρια μικρα ψαρακια και τα πιρανχας ξυπνουσαν απο το προσωρινο τους μη κανιβαλικο διαλειμα. Πολλες φορες τα ψαρακια φαγωνοντουσαν πριν καν συνειδητοποιησουν οτι ηταν σε αλλο νερο, τα πιρανχα επεφταν πανω τους σα σφαιρες και τους εκοβαν ολοκληρα κομματια αφελους ψαρισιας σαρκας. Αυτα ετρεχαν να κρυφτουν ακομα και μισοφαγωμενα πισω απο τα πλαστικα φυκια και μεσα στα πηλινα σταμνακια με τη μονο μια εισοδο, μεσα στο κουφαρι της παλιας γαλερας που ταχα μου εκρυβε ενα θησαυρο που τους ηταν πιο πολυ και απο άχρηστος καθως τους επιανε καποιο ζωτικο ισως ισως χωρο, καποιων δευτερολεπτων εννοω.

Αυτη τη φορα το πανηγυρι ειχε τελειωσει νωρις και οι πεντ-εξι πελατες ειχαν γυρισει ηδη στις θεσεις τους γυρω απο το μπαρ κρυφοκοιταζοντας μια παρεα Φιλιπινεζες που χαμογελουσαν καθως οι μινι φουστες τους εκαναν τους ανδρες γυρω να θελουν να καουν εστω μονο για σημερα απο το ψεμμα τους.

Στο ενυδρειο τα πιρανχα εκοβαν κοντες βολτες στα βαθεια, καπως χαλαρωμενα καθως ειχαν προ ολιγου ξεσκισει δυο χρυσοψαρα. Μισα χρυσωπα ψαροκέφαλα κοιτονταν στα γυαλιστερα χαλικακι του πυθμενα. Κοντα στην επιφανεια ομως και οσο πιο διαγωνια γινοταν ενα χρυσοψαρο προσπαθουσε να βρει παλι τον προαιωνιο συμμαχο του, την ανωση, αλλα λιγο ματαια καθως ηδη τα πιρανχα του ειχαν φαει ενα πλευρικο πτερυγιο και την ακρη της ουρας του. Ετσι αυτο πασχιζε ανισορροπα να κρατηθει μακρια απο αυτο που ηταν θεμα λεπτων οτι θα το ετρωγε ζωντανο.

Νεες ερωτησεις μου εκαιγαν το μυαλο και εκαναν τα χερια μου να ιδρωνουν.

Εχουν τα χρυσοψαρα αιμα?

Πως ειναι αραγε ο φοβος τους?

Πως διαστελλεται ο χρονος τους οταν τελειωνει μεσα στα δοντια του αλλου?

Θα εχω μπλεξιματα με το Πάουλο, με την Ιρένε που θα τον αφησει μονο του με δυο παιδια σε λιγες εβδομαδες ή με την αστυνομια αν πιασω τα γαμημενα τα πιρανχας τα πατησω κατω και τα λιωσω με το παπουτσι μου?

 

Ποτε δε θα μαθω.

Ετσι θα μεινω.

Με τις θλιβερες υποθεσεις μου.

Τώρα που παντρεύεσε ...

... να σου πω ακόμα μιά πως σ' αγαπάω ...

Καθε φορα που εβλεπα το ονομα της να αναβοσβηνει στην οθονη του κινητου ηξερα οτι της ειχαν τελειωσει τα λεφτα. Ακομα και ο τροπος που με καλουσε ηταν αλλιωτικος, πιο επιμονα χτυπαγε το μαραφετι και πιο απαιτητικα απο το κανονικο του.

Το ποσα μου ειχε φαει, κανοντας με να νιωθω αυτο το ωραιο και βαθυ αισθημα οτι βοηθουσα εναν ανθρωπο που ειχε αναγκη ουτε γω δε μπορουσα να το ξερω.

Εκτος απο τα λεφτα που αγνουσα αν ο ακριβης αριθμος τους ειχε πεντε ή εξι ψηφια μου ειχε φαει επισης το ψυγειο, δυο ποδηλατα (ή μαλλον ενα, το δικο μου, το αλλο της το ειχα κανει δωρο και δεν πιανεται), ενα γουογκ με ειδικη επιστρωση μεσα εξω, δυο αγαλματακια Βουδα απο την Ιαπωνία, κατι σπεσιαλ φωτιστικα ζωγραφισμενα στο χερι, μεταξωτα φουλαρια απο τη Χανγκτζου, αγνωστο αριθμο απο cd και απειρες πετσετες προσωπου και μπανιου. Ειδικα τα τελευταια δεν ηξερα τι γινονταν στα χερια της, ανοιγε η Γη καπου και τα καταπινε.

 

Να κλεισω το θεμα με τα ποδηλατο δωρο, ειχαμε πιει πολυ σάκε και γω την αγαπουσα σα δεκαπενταχρονο και της λεω “πες τι θες να στο κανω τωρα” κι ενω περιμενα κατι μεγαλο, κατι δυσκολο για το οποιο ενιωθα πανετοιμος αυτη μου ειπε “ενα ποδηλατο”. Της το πηρα, το καβαλησε κι εφυγε, γυρισα τρεκλιζοντας σπιτι, την ειδα μετα τρεις μερες. “που ησουνα?” τη ρωταω “εκανα ποδηλατο” μου λεει.

Ητανε ομως ωραιο ποδηλατο και με αναγκασε κι εμενα να παρω ενα γιατι ηθελα να τη βλεπω συχνοτερα και οχι μια ανα τριήμερο. Τα μαλλια της ανεμιζαν πισω ετσι οπως ετρεχε και γενικα ηταν ακομα πιο ωραια στο ποδηλατο παρα πεζη.

 

Και για τ' αγαλματακια του Βουδα δε με ενοιαζε, πολυ σοβαρος ηταν, ειχε κλεισει και τα ματια του και κατι σκεφτοταν - ποδηλατα ισως. Εμενα μου αρεσαν αυτοι οι Βουδες με τη κοιλαρα τεντα ρεντα που γελαγαν σα μαναβηδες της λα'ι'κης που ξεπουλησαν και ειχαν κατεβασει και τεσσερις μπυρες στο καπακι. Οποτε σκασιλα μου και για τους Βουδες.

 

Τωρα με τα φωτιστικα υπηρχε ενα θεμα. Δε θελω να το σχολιασω γιατι τα πουλησε σ' ενα ελληνα ναυτικο που εφτιαχνε καινουριο σπιτι στην Ανθουσα, ακριβως στη τιμη που τα ειχα αγορασει, μη σου πω και λιγο παρακατω. Τοση πρεμουρα ειχε. Την αλλη χρονια ο ναυτικος ξαναηρθε, εμεινε μια βδομαδα στη πολη, ολη στο ξενοδοχειο μαζι της. Δε με πειραζε αυτο. Σιγα. Πολυ με πειραζε ομως να σκεφτομαι αυτα τα ωραια φωτιστικα τα χειροποιητα στο γιαπι του να καθεται απο κατω τους και να τα χαιρεται και να λεει στους φιλους του καμαρωνοντας “τάφερα απ' τη Κινα”. Κι αυτοι να λενε “τι ωραια” και “τι ωραια”.

Βεβαια ηταν ωραια. Αφου εγω τα διαλεξα.

Μια φορα, πεντ-εξι χρονια απο τοτε ακουσα ν' αναφερετε η λεξη “Ανθουσα” και μια βελονα σα να μπηκε στο αριστερο μου ματι ξεκινωντας απο καπου πιο πισω. Ευτυχως που ο τυπος εμενε εκει και οχι σε καμια Κυψελη, Πειραιά, Θεσσαλονικη. Μερη που τα ακουω συχνα και θα ειχανε γεμισει τα ματια μου βελονες.

Τωρα τι ηθελε παλι? Μια χαρα ημουνα δυο μηνες, μετακομισα και στην αλλη ακρη της πολης να μην αφησω ουτε στη τυχη κανενα περιθωριο να μου κανει κανα παιχνιδι να τη συνατησω.

“θελω τη βοηθεια σου”.

“αυτο εννοειται”

“τιποτα δεν εννοειται”

“οποτε ουτε και η βοηθεια μου”

“αυτο εννοειται”

“αυτο ειπα κι εγω”

Και ηθελε λέει τζινσεγκ.

Ηξερε το ψωνιο μου γι αυτο και καποιος που ηρθε στη πολη και περασε απο το μαγαζι της αφου τη κερασε καμια δεκαρια και τον εκανε κουνουπιδι της ειπε οτι ειχε ακουσει οτι ειναι καλυτερο κι απο το βιάγκρα και να του βρει και το πληρωνει οσο-οσο.

“και γιατι δε παει σ' ενα σουπερμαρκετ να παρει? Γεματα ειναι” της ειπα, θελοντας να τη ξεφορτωθω κι αυτη και τον αλλο με τις μισες του καυλες.

“τρελλος εισαι? Θα μου δωσεις αυτο απο τη Κορεα με το πιστοποιητικο και θα του το πουλησω σα χρυσαφι εγω”

Κατι παλαβο μ' επιασε, το τζινσεγκ ετσι κι αλλιως το ειχα βαρεθει, το ειχα ριξει στα τσαγια και στα ματζουνια. Ασε που ειχε ληξει κιολας.

“ενταξει” της ειπα, “θα στο φερω το βραδυ”.

Πηγα, ωραιος ήταν ο τυπος, λεβεντια.

Μου αρεσε γιατι αυτη την αισθηση του “σεξ επειγοντως” που ειχανε οι αλλοι αυτος την ειχε κοντρολαρισμενη. Την ειχε ομως. Που και που την εκοβε και το ματι του γυαλιζε. Τι περιεργες συμφωνιες ειχανε κανει τις αγνοουσα αν και κατι περναγε απο το μυαλο μου. Περαστικο που εμοιαζε ομως με βελονα.

Ηπιαμε, ακουσαμε Τερζη και Τερλεγκα, εριξε κι ενα ζειμπεκικο καλουτσικο και σε μια στιγμη που αυτος δε μας εβλεπε της εδωσα το τζινσεγκ τυλιγμενο σε μια χαρτοπετσετα.

“Το πιστοποιητικο που ειναι” με ρωτησε.

Γατα.

Της το εδωσα διπλωμενο. Ιδιο νουμερο στο χαρτι ιδιο στο βαζακι. Οι ναυτικοι τα ξερουνε αυτα, δεν τους ξεγελας. Την ημερομηνια μονο μην εβλεπε.

Μετα εφυγα. Τρεκλιζοντας. Ευτυχης.

Και μετα τρεις μερες με πηρε και μου ειπε ευχαριστω.

“Τι?” τη ρωτησα. “Πετυχε?”

“Παραπετυχε. Χι γουάζ λάικ τουέντιφάιβ”

Δεν τη ρωτησα πως το ηξερε. Προφυλαξη.

“Ντου γιού νόου γουέρ ιζ χι φρομ?”

Στη μεση της κραυγης μου “Οοοχι, οοχι μη μου πεις” με προλαβε

“Βόλος” μου λέει “ντου γιού νόου?”

'Αι νόου, άι νόου ρε γαμότο, εντ θενκς Μπουντα χι ιζ νοτ φρομ Κιψελι, Πιρέους, Τεσαλόνικα γαμότο κερατό μου μεσα, σκεφτομουνα πατωντας δυνατα να κλεισω το μαραφετι να σταματησω τη φωνη της.